[Τέλος] Ένας αδύναμος ήρωας (Μέρος Β')

[Και δεν ξέρεις φιλαράκο που να πας]
Ένας ρακένδυτος άντρας καθόταν στο δρόμο οκλαδόν με μια κιθάρα στην αγκαλιά και έπαιζε ένα τραγούδι. Φορούσε κουκούλα που έκρυβε το μεγαλύτερο μέρος του πρόσωπο του και, καθώς είχε σκύψει με την προσοχή του στις νότες, τα μαλλιά του κάλυπταν τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του.
[Χαλαρά, η ζωή είναι ωραία!]
[Χαλαρά, μην τα παίρνεις όλα τόσο σοβαρά!]
Ολοκλήρωσε το τραγούδι του και όσοι είχαν υπνωτιστεί μέχρι πρότινος έσπευσαν να κουνήσουν τα κεφάλια τους για να συνέλθουν. Είτε άφησαν μερικά χρήματα στην ανοιχτή θήκη στα πόδια του, είτε όχι, όσοι έφυγαν διατηρούσαν ένα αρμονικό σκοπό μέσα τους και ένα αισιόδοξο χαμόγελο στα πρόσωπα τους. Ο Mark παρακολουθούσε θαυμάζοντας τον καθιστό άντρα που μάζευε τα λεφτά με αργούς ρυθμούς χωρίς όρεξη να αλλάξει θέση.
-Αυτό ήταν φοβερό τραγούδι, θείο! τον χαιρέτησε ζωηρά ο μικρός μιας και δεν είχε χρήματα να του προσφέρει.
-“Θείο”;! ταράχτηκε ο άντρας ακούγοντας την προσφώνηση.
Εστίασε στον μικρό και ο Mark διέκρινε ένα ζευγάρι μαύρα, κατεργάρικα μάτια. Από την μεριά του ο άντρας έκοψε αμέσως το παιδί και αποφάσισε να μην εκνευριστεί μαζί του. Εξέπνευσε για να ηρεμήσει.
-Λέγε με Fran, πιτσιρικά. Το ότι είμαι μεγαλύτερος από σένα, δεν με κάνει γέρο τουλάχιστον! Μπορείς να πηγαίνεις, θα κάνω διάλειμμα μέχρι να μου έρθει πάλι έμπνευση.

Ο μουσικός ονόματι Fran δεν είχε όρεξη να ασχοληθεί με τον μικρό, αλλά ο Mark δεν ένιωσε την απροθυμία του. Συνέχισε να τον κοιτά με λαμπερά, ορθάνοιχτα μάτια.
-Κύριε Fran, μπορείτε να παίξετε για το Αφεντικό μου; ρώτησε με προσμονή και βιάστηκε να εξηγήσει: Τον τελευταίο καιρό είναι σε άσχημη κατάσταση και θέλω να του φτιάξω τη διάθεση. Είμαι σίγουρος ότι θα καλυτερεύσει αν ακούσει την μουσική σας!
-“Κύριε”;! Ο Fran κούνησε το κεφάλι. Ο μικρός μπροστά του δεν έπαιρνε από λόγια οπότε δεν θα προσπαθούσε άλλο σε αυτόν τον τομέα. Ποιος είναι το Αφεντικό σου μικρέ;
-Είναι ο μεγάλος μου αδερφός από το “Σπίτι”.
-Α! κατάλαβε ρίχνοντας μια δεύτερη ματιά στο παρουσιαστικό του παιδιού. Και τι έπαθε; Προβλήματα καρδιάς;
-Εεεεε....
Μπροστά στην αθώα αμηχανία του Mark, ο Fran γέλασε δυνατά.
-Μια ραγισμένη καρδιά πράγματι μπορεί να γιατρευτεί από την μουσική--
-Τότε-- βιάστηκε να διακόψει αλλά ένα δάχτυλο υψώθηκε μπροστά του.
-Αρνούμαι. Αν το Αφεντικό σου είναι σωστός άντρας θα βρει τον τρόπο να ξεπεράσει τα εμπόδια μόνος του. Μόνο έτσι θα αναπτύξει ανώτερο χαρακτήρα. Αλλιώς θα πνιγεί στην αυτολύπηση και την μιζέρια και θα καταστραφεί.

Στην πραγματικότητα, ο Fran ήθελε να αποφύγει την πρόσκληση του Mark. Πρώτον γιατί βαριόταν, δεύτερον γιατί ήτανε μπελάς να ακολουθήσει ένα παιδί και τρίτον γιατί δεν θα είχε κανένα όφελος να κάνει την χάρη σε μερικά ορφανά.
-Τότε μπορείτε να μου δανείσετε την κιθάρα σας; Θα του παίξω εγώ ένα τραγούδι για να τον ευχαριστήσω και μετά θα σας την επιστρέψω!
-Αποκλείεται! Έχω ορκιστεί ότι δεν θα αφήσω αυτήν την κιθάρα από τα χέρια μου μέχρι να επιστρέψει στην αγκαλιά μου η αγαπημένη μου. Πώς θα συνέχιζα να λέγομαι άντρας αν δεν τιμήσω την υπόσχεση μου; Με τόσο λίγη επιμονή πώς θα κερδίσω την καρδιά μιας γυναίκας;
Συνέχιζε τις δικαιολογίες και ο μικρός κατέβασε το κεφάλι απογοητευμένος. Φυσικά δεν μπορούσε να διαμαρτυρηθεί όταν ο μουσικός ρίσκαρε την αντρική του τιμή, αυτό έπρεπε να το δεχτεί. Έχοντας βρει όμως μια φωτεινή δέσμη ελπίδας απλώς για να την χάσει ένιωσε ράκος. Κάθε μέρα αδιάκοπα έψαχνε έναν τρόπο να παρηγορήσει τον Arima!
-Αλλά τότε πώς θα βοηθήσω το Αφεντικό; έκλαψε σχεδόν.
-Κοίτα, είσαι μικρός ακόμα γι αυτό δεν καταλαβαίνεις αλλά είμαι σίγουρος ότι το Αφεντικό σου θα συμφωνούσε μαζί μου. Η καρδιά μιας γυναίκας είναι το μόνο πράγμα στον κόσμο το οποίο αξίζει να υποφέρει ένας άντρας για να κερδίσει και να προστατέψει. Αξίζει να θυσιάσει το αίμα και την ζωή του ακόμα. Όταν θα έρθει η ώρα σου να βρεις την μία, θα είναι η ώρα που θα πάψεις να λέγεσαι “αγόρι”. Γι αυτό να αισθάνεσαι περήφανος για το Αφεντικό σου. Αν θες τόσο πολύ να τον βοηθήσεις, γιατί δεν τον παίρνεις να αλλάξει παραστάσεις; Να κάνετε μια βόλτα στην εξοχή ή ένα ταξίδι;

Ο μουσικός έκανε πως επικεντρωνόταν στην κιθάρα του πιστεύοντας ότι δεν είχε αφήσει άλλα περιθώρια συζήτησης με το αγόρι. Αν το κοίταγε λίγο πιο προσεχτικά ίσως αναγνώριζε την σπίθα που είχε ανάψει στο εσωτερικό του και θα είχε προλάβει να την καταλαγιάσει.

Ο Mark είχε κοκαλώσει στην θέση του. Η σιωπή του Fran του έδωσε όσο χρόνο απαιτούσε για να συνδέσει αυτό που θα έπρεπε να είχε υποψιαστεί εξαρχής! Μα τι χαζός που ήταν; Πώς και δεν το είχε συνειδητοποιήσει νωρίτερα; Ο μουσικός είχε απόλυτο δίκιο. Νιώθοντας τον σεβασμό του για τον άντρα να αυξάνεται, του έκανε μια ελαφριά υπόκλιση και ύστερα το έβαλε στα πόδια τρέχοντας.
-Ένα ταξίδι φυσικά. Αυτή η πόλη, αυτό το νησί είναι πολύ μικρό για να περιορίσει το Αφεντικό μου! Εφόσον δεν αντέχει άλλο εδώ, θα φροντίσω εγώ να του εξασφαλίσω μια θέση για όπου ποθεί!

Την ίδια ώρα στο “Σπίτι” o Arima βρισκόταν ακριβώς στην κατάσταση όπου τον είχε αφήσει ο Mark το πρωί. Ο νεαρός βρισκόταν ανάσκελα στο κρεβάτι του να κοιτάει το ταβάνι.

Όλο το δωμάτιο ήταν σκοτεινό με ελάχιστο φως να ξεπροβαίνει από τα κλειστά παραθυρόφυλλα. Η ακινησία του σώματος του δεν έδινε την αίσθηση ότι κοιμόταν αλλά ότι είχε νεκρωθεί. Η όψη του που στην καλύτερη χαρακτηριζόταν ξερακιανή και ψυχρή, τώρα συνοδευόταν από μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια από την αϋπνία και την κούραση.
Τις προηγούμενες μέρες είχε αιφνιδιάσει τους πάντες με την απότομη απομόνωση του. Ποτέ δεν ήταν το κοινωνικό άτομο που στήριζε τις εξόδους και τις κουβέντες των ορφανών. Αλλά μετά τις περιπέτειες του στο σχολείο είχε γίνει το επίκεντρο των συζητήσεων. Κάθε τόσο όλο και κάποιος τον πλησίαζε για να τον ρωτήσει τι του συνέβαινε αλλά χωρίς απόκριση.
Όλοι είχαν τις δικές τους υποψίες για τους λόγους του Arima μα μόνο ο ίδιος ήξερε τα πάντα. Έχοντας παραστεί μπροστά στην σκηνή του θερμού αποχαιρετισμού της May με τον Andre Zalkov, προφανώς αποτελούσε έναν βασικό λόγο. Το κορίτσι εξάλλου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον του και είχε ξυπνήσει πρωτόγνωρα σκιρτήματα στην περιοχή του στήθους του.
Αλλά εκτός από αυτό είχε μπλεχτεί ήδη πάρα πολύ με την προσποίηση του ως Andre Zalkov και είχε γίνει ήδη αντιληπτός ως υποκριτής από την καθηγήτρια του σχολείου. Πόσο χρειαζόταν για να γύρει η ζυγαριά εις βάρος του; Είχε καταλήξει ότι αναγκαστικά έπρεπε να κρατήσει χαμηλό προφίλ για ένα διάστημα.

Οι εξελίξεις αναμφισβήτητα είχαν ξεπεράσει κάθε υπολογισμό του και θεριεύαν σε κύματα...

Η πόρτα του δωματίου άνοιξε χωρίς προειδοποίηση και μέσα χώθηκαν δύο κεφάλια ερωτηματικά. Περιμένοντας απόκριση που δεν πήραν, πέρασαν μέσα και κατευθύνθηκαν συμμετρικά στις δυο πλευρές του κρεβατιού.
-Arima, σήμερα δεν το αποφεύγεις.
-Θα σε πάρουμε μαζί στη βόλτα στην πόλη με το ζόρι αν χρειαστεί!
Τα δύο αγόρια είχαν θαρραλέες εκφράσεις αν και ήταν προφανές ότι δεν θα τόλμαγαν να του επιτεθούν αν αρνιόταν συστηματικά. Ο Arima κοίταξε τα πρόσωπα τους γνωρίζοντας αυτό το γεγονός. Ξεφύσηξε και ανακάθισε οκλαδόν.
-Υπάρχει κάτι σε φαγητό;
Βλέποντας τον να σηκώνεται έστω και με μισή καρδιά, οι δύο κόντεψαν να πανηγυρίσουν. Τον πήραν ο καθένας από ένα χέρι και τον τράβηξαν έξω. Η επαφή με το φως τον ξένισε όπως και ο θόρυβος όσων περίμεναν έξω από το δωμάτιο. Πέρα από τις προσδοκίες τους, είδαν τα σημάδια της προόδου και βιάστηκαν να τον χαιρετήσουν χαρούμενα. Παρότι το πρωινό είχε τελειώσει από ώρα, έφεραν από τις προμήθειες που είχαν καταχωνιάσει ένα μπουκάλι χυμό και ψωμί. Καθ όσο εκείνος τα καταβρόχθιζε με λαιμαργία, έσπευσαν να τον οδηγήσουν στην έξοδο του “Σπιτιού” και από εκεί για τους δρόμους της πόλης. Ο Arima πριν προλάβει να φέρει αντίρρηση, σκέφτηκε ότι κανείς δεν θα αναγνώριζε το πρόσωπο του και ενέδωσε στις πιέσεις.

Την σκηνή παρακολουθούσε από απόσταση μια τριάδα καλογριών, η υπεύθυνη του ιδρύματος ανάμεσα τους. Μέχρι πριν ξεσπάσει η φασαρία με την παρέα των αγοριών, συζητούσαν πάνω σε καθημερινά προβλήματα για το ορφανοτροφείο. Διέκοψαν για να παρακολουθήσουν κι ύστερα κούνησαν τα κεφάλια.
-Αυτά τα παιδιά, κάποιο λάθος κάναμε στην ανατροφή τους! Δεν γίνεται να θεωρούν σοβαρά τον Arima το πρότυπο τους! Το κεφάλι του είναι πιο κλούβιο και από το δικό τους!
-Άσε τους. Εφόσον δεν φέρνουν μπελάδες για το ορφανοτροφείο μπορούμε να το αγνοήσουμε.
Η υπεύθυνη του ιδρύματος έσπασε την τριάδα υιοθετώντας την κλασσική της στάση σε ό,τι αφορούσε τα παιδιά.

Μπορεί τα ορφανά να μην είχαν λαμπρό μυαλό, είχαν όμως τη ζωντάνια της νιότης και την καλοσύνη που μοιράζονται πραγματικά αδέλφια. Με τα νεαρότερα να προπορεύονται και τα υπόλοιπα να δημιουργούν ένα κύκλο γύρω του που συνεχώς αστειεύονταν και τον κανάκευαν, ο Arima ένιωθε ένα ευχάριστο συναίσθημα να τον παρηγορεί. Ίσως να μην είχε πολλά υπάρχοντα αλλά ένιωθε ευλογημένος ανάμεσα στα παιδιά αυτά, στην γειτονιά που γνώριζε από πάντα, να επαναλαμβάνουν μια συνηθισμένη βόλτα κάτω από τον ήλιο. Τι κι αν οι γονείς του τον είχαν εγκαταλείψει σε ορφανοτροφείο χωρίς να δίνουν δεκάρα; Τι κι αν είχε μπλέξει σε κινδύνους πάνω από τις ικανότητες του; Τι κι αν του είχε ραγίσει την καρδιά το κορίτσι που του άρεσε; Όλα αυτά θα μπορούσε να τα αφήσει πίσω του αν πέρναγε λίγος καιρός, σωστά;

-Έχω την εντύπωση ότι κάπου τον έχω ξαναδεί αυτόν τον τύπο...
Η παρατήρηση ήρθε από τα δεξιά του και ο Arima ακολούθησε το βλέμμα του παιδιού μέχρι να καταλήξει σε μια γνωστή φυσιογνωμία. Οι κόρες των ματιών του στένεψαν αλλά το πρόσωπο του δεν άφησε άλλο σημάδι που να μαρτυρούσε έκπληξη. Το αγόρι που τον είχε υποδείξει ήταν ένα από τα παιδιά που είχαν παρακολουθήσει τους μαθητές του γυμνασίου μαζί με τον Arima, να εισέρχονται στο μαγαζί “Άβυσσος”.  Αν και δεν μπορούσε να το προσδιορίσει ακριβώς, πάντα τον χόλευαν αγόρια με ωραία πρόσωπα και του έμεναν στο μυαλό.

Ήταν ο Blaze, ένας από τους συμμαθητές του Arima για το σύντομο χρονικό διάστημα που παρακολουθούσε σχολείο. Αλλά ήταν άκρως περίεργο το να τον βλέπει σε εκείνη την περίπτωση. Μπορεί το πρόγραμμα του σχολείου να είχε τελειώσει εδώ και λίγη ώρα, αλλά δεν είχε περάσει τόση πολύ. Ο Blaze δεν φορούσε την μαθητική στολή, αλλά πώς θα μπορούσε να μαντέψει ο Arima ότι ο πρώτος δεν μπορούσε πια να εμφανιστεί στο σχολείο; Του φάνηκε πολύ παράξενο, κι ας του ξέφυγε από την αντίληψη ότι ο Blaze συνομιλούσε συνωμοτικά με άντρες με ιδιαίτερα βαριά για την εποχή πανωφόρια. Από την μεριά του, ο Blaze ίσως ένιωσε να τον παρατηρούν και ανταπέδωσε το βλέμμα. Είδε τον Arima και το τσούρμο ορφανά και σκυθρώπιασε. Αλλά τους αγνόησε και επέστρεψε στην δουλειά του. Όντως δεν αναγνώρισε τον Arima με την κανονική του μορφή.

-Ας τους παρακολουθήσουμε για λίγο. Θα ακολουθήσουμε το γνωστό σύστημα.
Άλλο που δεν ήθελαν τα παιδιά, δέχτηκαν με προθυμία την οδηγία και έλαβαν θέσεις “μάχης”. Η ομάδα τους από κλειστή παρέα, άνοιξε σαν δέντρο και σε δυάδες τα αγόρια χωρίστηκαν. Αν κάποιος δεν τους παρατηρούσε προσεχτικά θα έβρισκε τις πορείες που ακολούθησαν τυχαίες και άσκοπες. Όμως, πόσο καλά ήξεραν τους δρόμους της πόλης αυτά τα παιδιά; Η πρώτη ομάδα κάλυπτε το κομμάτι της παρακολούθησης, ενώ η δεύτερη που κυκλοφορούσε φαινομενικά κάνοντας βόλτα και κουτσομπολεύοντας, είχε την ευθύνη της μεταφοράς μηνυμάτων και αποστολής σημάτων. Μόλις ο στόχος προσπερνούσε την πρώτη ομάδα, εκείνο το ζεύγος αναλάμβανε τις επικοινωνίες και μια τρίτη ομάδα την παρακολούθηση. Η τελευταία ομάδα θα “έκλεινε” την λιγότερο πιθανή έξοδο του στόχου και όσες ομάδες ολοκλήρωναν τους δύο βασικούς ρόλους θα ακολουθούσαν για να “κλείσουν” κάθε άλλη πιθανή έξοδο. Τέλος μια ρεζέρβα θα αναλάμβανε την επίβλεψη και την δράση σε απρόβλεπτες καταστάσεις.
Σε αυτήν την κατηγορία βρισκόταν ο Arima ο οποίος είχε χάσει τον Blaze από το οπτικό του πεδίο αλλά όχι και την ομάδα επικοινωνίας. Με βάση τις υποδείξεις τους, έδωσε οδηγίες και σαν στρατιώτες παγίδευαν τον εχθρό τους γύρω από μια περιοχή με μονοκατοικίες και ελάχιστα καταστήματα. Είχε μεγάλη περιέργεια τι δουλειά είχε εκεί ο Blaze, αλλά πάνω στην ώρα, από την αντίθετη πλευρά του δρόμου είδε δύο φιγούρες να πλησιάζουν την ίδια κατεύθυνση. Ένιωσε το σαγόνι να του πέφτει γιατί αναγνώριζε και τους δύο και δεν χωρούσε στο κεφάλι του πώς μπορούσαν να βρίσκονται εκεί και μαζί! Ήταν η May και ο Mills, ο συνεργάτης του Von Zalkov.

Το κορίτσι δεν έδειχνε ευδιάθετο αλλά δεν πρόβαλλε αντίσταση στην συνοδεία από τον άντρα, αν και δεν τον συμπαθούσε προφανώς. Έπειτα από την επιστροφή του Andre στο σχολείο, ο συγκεκριμένος άντρας είχε αναλάβει την προστασία της προς μεγάλη της δυσφορία. Καθώς όμως ήταν απεσταλμένος από την οικογένεια Zalkov, ήξερε ότι ήταν για το καλό της και δεν παραπονιόταν. Στην ίδια ψυχολογία κυμαινόταν ο Mills, δίπλα της.
-Πού με πηγαίνεις αυτή τη φορά;
-Ηρέμησε πριγκίπισσα. Ο πατέρα σου έχει μια σημαντική δουλειά να ταχτοποιήσει σήμερα. Δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε μια δεσποσύνη μόνη της στο σπίτι να περιμένει πότε θα επιστρέψει ο κηδεμόνας της, έτσι; Ούτε θα μπορούσαν να εισβάλλουν σε προσωπικό χώρο άνθρωποι για ασφάλεια. Οπότε θα περιμένεις μαζί μας μέχρι να ολοκληρωθεί η δουλειά.
Αν και η May δεν θα το πίστευε, η ειδική μεταχείριση που λάμβανε δεν ανταποκρινόταν στην ιδιότητα της ως κοπέλα του Andre Zalkov παρά σε αυτή της μοναχοκόρης του Caleb Martin. Η ίδια όμως δεν είχε ιδέα για τις λεπτομέρειες της συνεργασίας των αντρών και της δημιουργήθηκαν αρκετές απορίες σχετικά. Και πάλι όμως δεν την ικανοποιούσε η προοπτική που της παρουσίαζε.
-Είναι απαραίτητο όλο αυτό; Δεν θα το ομολογούσε ποτέ, αλλά είχε πειστεί από τα λεγόμενα του Andre ότι δεν θα έπεφτε σε κίνδυνο όσο ήταν κοντά του.
-Δεν θα χαλάσουμε την εικόνα σου, αν δεν δημιουργήσεις σκηνή. Οι άνθρωποι μου είναι διακριτικοί, καθαρά προσωπικής μου επιλογής. Από αύριο όλα θα επιστρέψουν όπως έπρεπε να είναι, γι αυτό κάνε υπομονή, της ξεκαθάρισε ωστόσο φαινόταν να τα λέει και στον εαυτό του για να καθησυχάσει.