[Τέλος-Αποστολή] Στο Τέλος Ξυρίζουν Τον Γαμπρό

I. Γραφείο Κηδειών "Trinity"
II. 13 Σφαίρες
III. Η Τελευταία Μπαλάντα (ft Makoto)
IV. 1+1 Τρόποι για να Σώσετε το Τομάρι σας
V. Τρία Τσιγάρα Δρόμος
VI. Πιο Αργός Κι Απ'την Σκιά Του
VII. Πασπαρτού



"Αφεντικό... Αφεντικό!"

Το επίμονο χτύπημα του Caleb επάνω στην σαπισμένη πόρτα της αποθήκης διέκοπτε την καθησυχαστική ηρεμία της νύχτας που τόσο απολάμβανε εκείνες της μέρες ο καταζητούμενος νεκροθάφτης της Colt. Κλεισμένος μέσα στην αποθήκη, ανάμεσα σε σφουγγαρίστρες, κουβάδες και βρωμόπανα, διάβαζε και ξαναδιάβαζε την νέα αποστολή που του είχαν αναθέσει. Δίπλα του βρισκόταν σωρός τσαλακωμένα χαρτιά με σημειώσεις. Αρνούμενος να βγει από τη σκοτεινή φωλιά του, με μόνη βοήθεια για να δει ένα φθηνό, χοντρό κερί ένιωθε πιο ασφαλής απ' όσο είχε νιώσει ποτέ αφού άφησε τη γενέτηρά του και κατά βάθος ευχόταν να μείνει για πάντα εκεί.

Μετά το ανεπιθύμητο αποτέλεσμα που έφερε το σχέδιό του στην Colt εξέταζε κάθε λεπτομέρεια, οτιδήποτε μπορούσε να είχε ξεφύγει από την αντίληψή του, τα λάθη, αν μπορούσε να είχε επιλέξει διαφορετική μέθοδο και τι ποσοστό επιτυχίας θα είναι. Αν υπήρχε πιθανότητα να προλάβουν ή να αποφύγουν το χτύπημα, μα όσο κι αν το μελετούσε οι πιθανότητες το χτύπημα να γινόταν μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα ξεπερνούσαν το 60%. Η παρουσία του και οι ενέργειες οποιουδήποτε εξωτερικού παράγοντα σε εκείνο το νησί θα πυροδοτούσαν αθέμιτες κινήσεις εκ μέρους του βασιλιά και των εκπροσώπων του και αργά ή γρήγορα ένα σχέδιο προετοιμασμένο στην εντέλεια εδώ και καιρό και είχε τεθεί σε εφαρμογή βασισμένο πάνω σε οποιαδήποτε κίνηση μπορούσε να χαρακτηριστεί ως απειλή απέναντι στον βασιλιά και τους κατοίκους. Μα ο ίδιος ήταν νεκροθάφτης, έθαβε ανθρώπους, δεν τους έστελνε ο ίδιος στον τάφο, ακόμα και στους δρόμους της Colt που ο νόμος έκανε τα στραβά μάτια και οι ανταλλαγές πυρών ήταν συχνό φαινόμενο μπορεί να είχε πάρει μέρος αλλά ποτέ δεν είχε πληγώσει θανάσιμα κάποιος. Μα η πραγματικότητα ήταν πραγματικότητα και όσο κι αν έψαχνε άλλοθι για τον εαυτό του, δεν μπορούσε να βρει τίποτα. Προβληματισμένος και μπερδεμένος, σκεπτόμενος τι θα γινόταν αν έπρεπε να πάρει τη ζωή κάποιου χωρίς ο ίδιος να βρίσκεται σε άμυνα, κλείστηκε στο πιο σκοτεινό μέρος του καραβιού τρώγοντας τα ξεροκόμματα και το ελάχιστο παστό κρέας ή το ψάρι που του άφηνε ο Caleb έξω από την πόρτα. Μετά την πρώτη μέρα είχε πάψει να τον ενοχλεί, σεβόμενος την ανάγκη του να μείνει μόνος, μα να' τος πάλι, τάραζε την ησυχία του πιο επίμονα αυτή την φορά.

"Αφεντικό!" φώναξε και πάλι. "Είσαι ξύπνιος, αφεντικό;"

Σ' αυτό το σημείο τα νεύρα του Lewis είχαν αρχίσει ήδη να σπάνε, εκνευρισμένος, έσφιξε τα δόντια του και σηκώθηκε απότομα αφήνοντας τα χαρτιά που είχε ακουμπισμένα στα γόνατά του να σκορπίσουν στο πάτωμα. Άνοιξε την πόρτα με δύναμη και στάθηκε αντικριστά στον Caleb παίρνοντας βαθιές ανάσες.

"Φυσικά και είμαι ξύπνιος! Ποιος θα κοιμόταν με αυτές τις φωνές;" ρώτησε κουνώντας τα χέρια του στον αέρα.
"Θα μπορούσες να απαντήσεις τουλάχιστον," είπε ήρεμα ο Caleb. "Μπορώ να σε φανταστώ σκελετό να πιάνεις αράχνες εκεί μέρα. Ω... έχεις πιάσει ήδη αράχνες," είπε αφαιρώντας έναν ιστό που κρεμόταν από το σακάκι του Lewis.
"Τι ήθελες;" ρώτησε ο Lewis τινάζοντας τα ρούχα του.
"Να σου δείξω αυτό," είπε ο Caleb δείχνοντας προς τα πίσω. "Σκέφτηκα ότι θα σου άρεζε."

Ένα πυκνό στρώμα ομίχλης περικύκλωνε το πλοίο και πλανιόταν στο κατάστρωμα γλείφοντας απατά τα ξύλα. Ο Lewis άφησε την αποθήκη και έκανε μερικά δισταχτικά βήματα. Η γεμάτη υγρασία ατμόσφαιρα και ο λευκός καπνός που σκέπαζε τα πάντα γύρω του τού θύμιζε την πατρίδα του. Από μικρό παιδί, αν κάτι του άρεζε στην πόλη του ήταν η ομίχλη και η αίσθηση που του έδινε ότι περπατούσε επάνω στα σύννεφα. Μεγαλώνοντας κατάλαβε ότι αυτή η αγάπη του για την ομίχλη δεν ήταν παρά μια υποσυνείδητη ανάγκη να πάρει μια γεύση από τον παράδεισο για τον οποίο τόσο μιλούσαν μα άρχισε να εκτιμά ακόμα περισσότερο την γαλήνη που ένιωθε όταν σκεφτόταν ότι δεν υπήρχε κανένας γύρω του. Μα εκείνη τη στιγμή, μακριά από την Colt, πάνω σε ένα πλοίο, στη μέση της θάλασσας, μόνο ηρεμία δεν του πρόσφερε. Μπορούσαν να χαθούν και ο καθένας θα μπορούσε να κρυφτεί μέσα σε μια τέτοια ομίχλη, αν κάποιος ήθελε να του πάρει το κεφάλι, θα είχε την τέλεια ευκαιρία.

"Πού είναι το καλό σε αυτό;" ρώτησε αναστενάζοντας. "Σίγουρα δεν έχουμε χαθεί;"

"Δεν είσαι ευχαριστημένος με τίποτα," αναστέναξε ο Caleb. "Σε μερικές ώρες θα είμαστε στο νησί. Θα μας οδηγήσουν εκεί δύο άνδρες που είναι συνηθισμένοι στην ομίχλη του νησιού και γνωρίζουν τον δρόμο. Παρ' όλα αυτά, δεν τους αρέσει να μιλάνε πολύ για το νησί."
"Αν δεν έχεις να παινέψεις κάτι για τίποτα, καλύτερα να μην προσπαθήσεις να το παινέψεις καθόλου," σχολίασε ο Lewis. "Δεν βλέπω τον λόγο να με βγάλεις από την αποθήκη," συνέχισε ακουμπώντας στην κουπαστή. "Η ομίχλη δεν είναι κάτι που βλέπουμε για πρώτη φορά," είπε διαπερνώντας με το χέρι του το πυκνό σύννεφο που βρισκόταν μπροστά του.
"Δεν έχεις σχέδιο αυτή την φορά;" ρώτησε. "Τι στο καλό έκανες κλεισμένος μέσα στην αποθήκη όλες αυτές τις μέρες."
"Σχέδιο; Δεν καταλαβαίνω γιατί οι ερωτοδουλειές ενός εγκληματία θα μας βοηθήσουν, το πιο πιθανόν είναι να καθαρίσει τον πεθερό του αργά ή γρήγορα."
"Έι, δεν το ξέρεις αυτό, με άλλα λόγια πρέπει να τους συμφιλιώσεις;"
"Μακάρι να ήταν έτσι! Ο τύπος δεν τον έχει αποδεχτεί για γαμπρό του καν ακόμα. Μα ποιος θα ήθελε έναν πεθερό που θα τον κατακρίνει για οτιδήποτε επάνω από το κεφάλι του;"
"Έτσι όπως το θέτεις... Δηλαδή πρέπει να πείσουμε τον γέρο;"
"Αρχικά θα πρέπει να συναντήσουμε τον ερωτύλο του νησιού," είπε γυρνώντας προς τον Caleb και έβγαλε από την τσέπη του ένα μολύβι που άρχισε να ακονίζει επιμελώς. "Έτσι αν καταφέρουμε να τον βοηθήσουμε, θα νιώθει υποχρέωση απέναντί μας. Ο Monferatio είναι έτοιμος να προσχωρήσει, το θέμα είναι να έχουμε με το μέρος μας και τον γαμπρό για παν ενδεχόμενο," είπε τέλος και πέταξε το μολύβι προς το μέρος όπου ήταν δεμένα μερικά βαρέλια οίνου.

Ακούστηκε μια κραυγή και ένας άνδρας έπεσε στο πλάι πιάνοντας τον δείχτη του αριστερού του χεριού που έσταζε αίμα. Ο πρώην νεκροθάφτης πλησίασε με τα χέρια στις τσέπες και έσκυψε από επάνω του. Ήταν ένας άνδρας τριάντα με τριανταπέντε ετών περίπου, λιγότερο ηλιοκαμμένος από τους υπόλοιπους ναύτες του πληρώματος, πράγμα που υποδήλωνε ότι είχε ενταχθεί στο πλήρωμα σε κάποιον επόμενο σταθμό. Ο πρώην νεκροθάφτης άρπαξε το χέρι του και εξέτασε την παλάμη. Ήταν αρκετά τραχιά αλλά έλλειπαν τα σημάδια των ναυτικών από τα παλαμάρια.

"Δε θα το χρειαστείς αυτό," του είπε αφαιρώντας το νύχι του πληγωμένου δαχτύλου με τον σουγιά του πριν ο άνδρας προλάβει να αντιδράσει από το σοκ.

Ουρλιάζοντας και προσπαθώντας να ξεφύγει, έβγαλε το μαχαίρι από την ζώνη του για να αμυνθεί αλλά μια κλωτσιά από τον Caleb αρκούσε για να του στερήσει και την τελευταία του ελπίδα. Τους κοίταζε τρομαγμένος, προσπαθώντας να αποτραβηχτεί σε μια γωνιά και οι εκκλήσεις του για βοήθεια βγαίνανε πνιχτές αφού το σάλι γέμιζε το λαρύγγι του και έτρεχε λίγο από τις άκρες των χειλιών του. Τα αίμα από το χέρι του είχε χαράξει μια λεπτή γραμμή στο κατάστρωμα και ο ίδιος σπαρτάριζε σαν ψάρι προχωρώντας προς την κουπαστή.

"Ένα τέτοιο τραύμα στην Colt δεν είναι τίποτα," χαμογέλασε ο Caleb. "Δεν έχω δει πιο αξιολύπητο θέαμα στη ζωή μου. Ποιος σε έστειλε;" ρώτησε αρπάζοντάς τον από τον λαιμό και πατώντας τον πίσω μπροστά από τα πόδια του Lewis.
"Δεν πρόκειται να σας πω," είπε τελικά με ένα βεβιασμένο χαμόγελο στα χείλη. "Αν με πειράξατε, δεν θα το αφήσουν έτσι! Δεν θα σας περάσει!"

Ο Caleb κοίταξε δισταχτικά τον Lewis.

"Αγνόησέ τον," είπε ο Lewis πατώντας τον άνδρα με τον πόδι του ενώ τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται ανήσυχα. "Αν ήταν σκυλί του ναυτικού, θα διέθετε την κοινή λογική να μην αφήσει να φανεί τίποτα ενώ κρυφάκουγε αντί ν' αφήσει τα δάχτυλά του να φανούν στην προσπάθειά του ν' ακούσει καλύτερα. Επίσης ο τρόπος που κρατούσε το μαχαίρι δείχνει ότι δεν είχε ούτε υποτυπώδη εκπαίδευση, αν έπρεπε να μαντέψω θα έλεγα ότι δεν είναι παρά ένας κοινός εγκληματίας που προσπαθεί να βγάλει λεφτά πουλώντας πληροφορίες."

Η έκφραση του άνδρα αλλοιώθηκε ακούγοντας τα λόγια του νεκροθάφτη και ως απεγνωσμένη λύση στράφηκε προς το πλήρωμα καλώντας βοήθεια. Ελάχιστοι όμως του έριξαν μερικά βλέμματα συμπόνιας, αφού το μικρό καράβι ήταν επανδρωμένο με νέος και γέρους άνδρες που θαλασσοδέρνονταν χρόνια για να μεταφέρουν με ασφάλεια μέλη της παράταξης διακινδυνεύοντας το κεφάλι τους. Μερικοί μάλιστα απέστρεψαν το βλέμμα τους βλέποντας το αίμα να κυλά επάνω στο ξύλο.

"Μάταιος κόπος," είπε ήρεμα ο Lewis ενώ ο Caleb του έδενε τα πόδια.
"Όχι, δεν μπορείτε να μου το κάνετε αυτό," φώναζε καθώς πάλευε να ξεφύγει.
"Δεν είναι ανάγκη να πάρετε τέτοιο μέτρο," παρενέβει ο Καπετάνιος. "Μπορούμε να τον παραδώσουμε στους δικούς μας και-"
"Ποιος θα μου εγγυηθεί ότι δε θα σας ξεφύγει;" ρώτησε δυνατά ο Lewis. "Εδώ εισχώρησε στο πλήρωμά σας και ούτε ένας σας δεν τον υποπτεύθηκε. Αν ένας από εσάς είναι διατεθειμένος να πάρει την ευθύνη, είναι όλες δικός σας."

Ο Καπετάνιος άνοιξε το στόμα του να πει κάτι, μα στο τέλος το μετάνιωσε και κάρφωσε το βλέμμα του στο κατάστρωμα, παίζοντας νευρικά με το καπέλο που κρατούσε στα χέρια. Ακολουθώντας το παράδειγμά του οι ναύτες του έστρεψαν το βλέμμα του αλλού και έμεινε ο εγκληματίας να τους κοιτάζει τρέμοντας ικετεύοντας για βοήθεια. Μα κανένας δεν επρόκειτο να το βοηθήσει και ο Lewis το ήξερε καλά, σπάνια γνώριζε άτομα έτοιμα να αναλάβουν μια ευθύνη, όλα τελείωναν όταν στις πρώτες ηρωικές.

"Ούτε ένας;" ρώτησε.
"Δεν θα πω τίποτα! Δεν θα το ξανακάνω!" φώναζε ο άνδρας προσπαθώντας να τους πείσει μα κανένας δεν απάντησε.
"Όσο περισσότερο προσπαθείς, τόσο περισσότερο ξεφτιλίζεσαι," του τόνιζε ο Caleb. "Τι λες να δείξεις λίγη αξιοπρέπεια στις τελευταίες σου στιγμές."
"Μην ανησυχείς," είπε ο Lewis και έσκυψε επάνω στην κουπαστή για να κοιτάξει το νερό. "Έχεις 30% πιθανότητα να σωθείς. Αν καταφέρεις βέβαια να λύσεις τα σχοινιά πριν καταπιείς νερό βέβαια. Μάλλον 15% υπολογίζοντας μαζί και την ομίχλη και αν έχεις τις αντοχές να φτάσεις μέχρι την στεριά. Η αιμορραγία και το άγχος βέβαια μπορούν να ρίξουν τις πιθανότητες ως και 10% κάτω, συνυπολόγιζε και τα ψάρια που βρίσκονται στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας σε αυτά τα νερά. Θα έλεγα ότι έχεις 1-2% πιθανότητα να σωθείς. Θα έπρεπε να χαίρεσαι, τουλάχιστον δεν είναι μηδαμινή."

"Θα ήθελα να του δέσω και το στόμα," δήλωσε ο Caleb τελειώνοντας το δέσιμο των χεριών. "Έχει αρχίσει να γίνεται ενοχλητικός."
"Νομίζω ότι είναι ώρα να δείξουμε τι κάνουμε στην πατρίδα μας του προδότες και τους σπιούνους όταν πιαστούν επ' αυτοφόρω," είπε ο Lewis και έπιασε τον άνδρα από τις μασχάλες.
"Τον έχω," φώναξε ο Caleb πιάνοντάς τον από τα πόδια.
"Όχι, σας παρακαλώ, θα σας πω ότι θέλετε, θα δουλέψω για εσάς, θα σας δώσω χρήματα αν χρειαστεί."
"Με το τρία!"

Η κραυγή του άνδρα που ακολούθησε καθώς διάγραφε μια ελλειπτική πορεία προς τη θάλασσα έκανε όλους τους άνδρες του πληρώματος να δαγκώσουν τα χείλη τους. Ακούστηκαν δυνατή παφλασμοί καθώς ο άνδρας πάλευε να μείνει στην επιφάνεια, καταπίνοντας νερό καθώς προσπαθούσε να φωνάξει για βοήθεια, περιμένοντας κάποιος να αλλάξει γνώμη και να πέσει να τον σώσει. Ο Lewis τίναξε τα χέρια του και άναξε ένα τσιγάρο ενώ ο Caleb κουνούσε το κεφάλι του παρακολουθώντας την απελπισμένη προσπάθεια του άνδρα.

"Δεν καταλαβαίνει ότι έτσι χειροτερεύει την κατάστασή του;" ρώτησε.
"Συμβαίνει κάτι; Δεν έχετε δουλειές να κάνετε;" ρώτησε ο Lewis κοιτώντας τον με την άκρη των ματιών του.
"Θα τον αφήσουμε έτσι;" ρώτησε ο Caleb όταν όλοι οι άνδρες απομακρύνθηκαν διασκεδάζοντας του παραπάνω απ' ό,τι έπρεπε.
"Δεν έχουμε κανέναν λόγο να τον σώσουμε, σωστά;" αντερώτησε ο Lewis αφήνοντας τον καπνό να φύγει αργά από το στόμα του. "Στοιχηματίζω ότι κάποιος θα ρίξει κάτι ελπίζοντας να τον βοηθήσει να σωθεί μόλις απομακρυνθούμε από εδώ," είπε προχωρώντας προς την αποθήκη. "Αμφιβάλω ότι κάποιος σαν κι αυτόν που βασίζεται στην καλοσύνη ή στις ζωές των άλλων για να επιβιώσει θα καταφέρει να σωθεί μόνος του."

"Σκοπεύεις να κλειστείς πάλι εκεί μέσα;" ρώτησε ο Caleb ακολουθώντας τον.
"Δεν έχει ούτε μια ώρα από τότε που βγήκα και είδες τι έγινε," τόνισε πεισματικά ο Lewis απλώνοντας τα χέρια του αγανακτισμένος και έστρεψε το σώμα προς το μέρος του συντρόφου του. "Οπότε γιατί όχι;"
"Μα πλησιάζομαι στο νησί και-"
"Προτιμώ να μείνω στην ησυχία μου και να αποφύγω τα παράξενα βλέμματα των υπολοίπων, δεν είδες πώς κοιτούσαν προηγουμένως," ρώτησε έτοιμος να μπει πάλι μέσα στη βιβλιοθήκη.
"Δεν θα σε αφήσω," φώναξε ο Caleb τυλίγοντας το χέρι του γύρω από τον λαιμό του Lewis.
"Τι κάνεις εκεί, τρελάθηκες;" ρώτησε έκπληκτος ο Lewis.
"Έκανα τόσες μέρες να σε βγάλω, δεν πρόκειται να σε αφήσω να χωθείς πάλι εκεί μέσα."

Μερικά λεπτά αργότερα ο Lewis καθόταν στο κατάστρωμα με σουφρωμένα τα φρύδια του παρακολουθώντας τους ναύτες που περνούσαν από μπροστά του ρίχνοντάς του πλάγια, αμήχανα βλέμματα. Ο Caleb όχι μόνο δεν τον είχε αφήσει να επιστρέψει στην ησυχία του αλλά είχε φροντίσει να του δώσει τα χέρια και τα πόδια και να του κλείσει το στόμα με ένα μαντίλι για να τον κάνει να σταματήσει να φωνάζει. Εκνευρισμένος ο νεκροθάφτης, χτυπούσε επί ώρα το πόδια του στο κατάστρωμα και το σώμα του στον τοίχο της καμπίνας του Καπετάνιου πριν εγκαταλείψει οριστικά επειδή ξέμεινε από ανάσα, αλλά ο νεαρός σύντροφός του τον αγνοούσε επιδειχτικά.

"Φαίνεται ότι στην πόλη σας έχετε την τάση να δένετε τους πάντες, εχθρούς και φίλους," του σχολίασε ο Καπετάνιος και ο Lewis μόρφασε ειρωνικά κουνώντας καταφατικά το κεφάλι του.

Με τόση ομίχλη γύρω τους ήταν δύσκολο να διακρίνουν το φως της ημέρας, αλλά όταν φτάσανε νύχτα στο νησί η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη απ' όσο περιμένανε. Το πυκνό στρώμα ομίχλης που τους περιέκλειε όσο ταξιδεύανε ακόμα στη θάλασσα δεν είχε εξαφανιστεί και η ορατότητα ήταν πολύ χαμηλή με αποτέλεσμα ο Lewis να σκοντάψει αρκετές φορές όσο έστελνε δολοφονικά βλέμματα στον Caleb αφού πάτησαν στην στεριά και αγνοώντας τον νεαρό που συνέχιζε να του μιλάει ακάθεκτος σχολιάζοντας κάθε τι που του φαινόταν αξιοπερίεργο.

Οι άνδρες του πληρώματος αντίθετα φάνηκαν εξοικειωμένοι με το μέρος, κρατώντας ο καθένας από ένα φανάρι με χαμηλό φως προμήθευσαν τους δύο άνδρες με δύο ζευγάρια γυαλιά με πορτοκαλί φακούς, και σχοινί με γάντζους που δένανε ο ένας τον άλλον για να μην χωριστούν μέσα στην ομίχλη. Το έδαφος ήταν αρκετά βραχώδες και έκανε την πορεία αρκετά δύσκολη αφού τα παπούτσια τους αποδείχθηκαν ότι δεν ήταν κατάλληλα για το έδαφος του νησιού.

Ο πρώην νεκροθάφτης δεν είχε διασχίσει άλλη φορά τόσο βασανιστική διαδρομή. Υποχρεωμένος να προχωράει δεμένος με άλλους σε μια ανθρώπινη αλυσίδα, περικυκλωμένος από πυκνή ομίχλη που θα μπορούσε να κρύψει και το πιο άγριο ζώο μέσα της, φορώντας ένα ζευγάρι παράξενα γυαλιά που βοηθούσαν την όρασή του αλλά τον ενοχλούσαν αρκετά και εφοδιασμένος με μια ψάθινη ασπίδα και ένα ακόντιο χωρίς να τους εξηγηθεί η χρήση τους, προχωρούσαν δισταχτικά. Την ίδια αίσθηση πρέπει να είχαν οι δύο νεαροί άνδρες πίσω του που επισκέπτονταν επίσης για πρώτη φορά το νησί, κάτι που ήταν αρκετά προφανές από τις πνιχτές κραυγές που έβγαζαν κάθε φορά που ακουγόταν κάποιος παράξενος ήχος.

"Τι ήταν αυτό;" ρώτησε ένας τους και στάθηκε σαν άγαλμα στη θέση του καθυστερώντας όλη τη σειρά.
"Πώς σταμάτησε;" ρώτησε εξαγριωμένος ο καπετάνιος. "Μη μιλάτε και μη καθυστερείτε τη σειρά. Μας κάνετε εύκολο-"

Δεν πρόλαβε να τελειώσει τα λόγια του και τρεις μαύρες σκιές έκαναν την εμφάνισή τους μέσα από την ομίχλη εξαπολύοντας την αιφνιδιαστική επίθεσή τους σπέρνοντας τον πανικό στους άνδρες. Οι πιο έμπειροι πέταξαν κατευθείαν τα δόρια τους πάνω στην ξαφνική απειλή και τα παράξενα αιλουροειδή πισωπάτησαν γρυλίζοντας προς το μέρος των ανθρώπων.

"Γρήγορα, τις ασπίδες σας, σχηματίστε τετράγωνο και προχωρήστε σε σχηματισμό, όσοι έχουν ακόμα τα δόρατά τους να στοιχηθούν δεξιά και αριστερά."