[Τέλος-Αποστολή] Inner Light..

Spoiler:

Spoiler:

Η βάρκα του χτύπησε πάνω σε ένα μικρό βράχο σε μια αμμουδιά βορειανατολικά του νησιού. Πόσες μέρες είχε ταξιδέψει άραγε; Τον τελευταίο καιρό οι μέρες περνούσαν αδιάφορα, η μια μετά την άλλη έρχονταν κι ύστερα φεύγαν πάλι χωρίς ν' αφήνουν τίποτα, χωρίς ν' αλλάζουν τίποτα. Κι εκείνος, εκείνος είχε πολλά στο μυαλό του, δεν τις μετρούσε πια, απλά περίμενε να φτάσει. Ύστερα κατέβηκε και περπάτησε με βήμα αργό και κουρασμένο μέχρι την πόλη του νησιού. Ήταν ένα ξεχωριστό νησί το Erenbar, σε τούτο τον τόπο μέναν παράνομοι, εδώ όλοι είχαν σκοτώσει κάποιον, όλα τα χέρια ήταν βαμμένα με αίμα, όλες οι τσέπες γιομάτες με χρήμα ξένο. Κι όμως, τούτο το νησί δεν θα πρεπε να σε τρομάζει, όπως δεν τρομάζει και κείνον, εδώ οι άνθρωποι ξέρουν να φέρονται με σεβασμό σε όποιον φέρεται αναλόγως.  Όταν ξεκίνησε ήταν πρωί κι όταν έφτασε κόντευε σχεδόν μεσημέρι, το νησί δεν ήταν πολύ μεγάλο μα για κακή του τύχη δεν άραξε κοντά στην πόλη, μα ποτέ του δεν φοβήθηκε το περπάτημα. Μπροστά του στέκονταν η πύλη της Erenbar, βαριά και μεγάλη, χτισμένη από τις κοίτες δυο πλοίων, παλιών και μεγάλων, από τους πρώτους κατοίκους του νησιού. Στην κορυφή της πάνω στο πέτρινο τοίχος στέκονταν δυο φρουροί που μόλις είδαν τον Bel φώναξαν.

- Ποιος είσαι ξένε! Τι σε φέρνει σε τούτη την πόλη;

Κι ύστερα του δείξαν μια μεγάλη ταμπέλα δίπλα ακριβώς από την πόρτα που έγραφε: ΟI MARINES ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΔΕΧΟΥΜΕΝΟΙ !!
Εκείνος με την σειρά του δεν είπε λέξη, παρά κούνησε το παλτό του έτσι που να φανεί ξεκάθαρα στον ώμο του το σήμα των επαναστατών και η πύλη άνοιξε μπροστά του.

Εκείνος προχωρά μέχρι που το δόρυ του φρουρό σχεδόν αγγίζει την μύτη του, σε τούτα μέρη είναι δύσκολο κανείς να περάσει ξεγλιστρώντας στις σκιές γιατί εδώ ο κόσμος ξέρει να ζει στις σκιές.
- Τι σε φέρνει στην πόλη ξένε;
- Ήρθα απλώς για να ξεκουραστώ και να πάρω μερικές προμήθειες ύστερα θα φύγω.
- Ποιός είσαι;
- Λέγομαι Σεμπαστιαν και όπως βλέπεις δεν είμαι φίλος του ναυτικού, οπότε προς τι όλες αυτές οι ερωτήσεις;
- Νομίζεις πως είσαι ο πρώτος ή ο τελευταίος που μας λέει ότι δεν είναι με το ναυτικό; Ή τάχα μου αυτό το σήμα δεν θα μπορούσε να είναι ψεύτικο;
- Όμως δεν είναι. Αλλά δεν μπορώ να σου δώσω κάτι άλλο ως απόδειξη όσων λέω. Λοιπόν θα με αφήσεις να περάσω;
- Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς. Μα άκουσε με καλά, σε τούτη την πόλη όλοι σιχαίνονται τους προδότες...
- Καλή σου μέρα..

Εδώ όλοι γνώριζαν κάλά από προδοσία, μα κανείς τους δεν ήταν προδότης. Όχι, αυτοί οι άνθρωποι ήταν πιστοί, πρώτα από όλα στα όνειρα τους, στην ζωή τους αλλά και στους συντρόφους τους. Δεν τη σήκωναν την προδοσία σε τούτο τον τόπο, γιατί φτιάχτηκε ώστε όσοι δεν έχουν άλλη πατρίδα πέρα από την θάλασσα να μπορούν να μείνουν εδώ.

Ύστερα ο Bel προχώρησε μέσα στο στενά της πόλης. εδώ οι δρόμοι δεν ήταν πλατιοί και σπάνια έβλεπες άμαξα, το ένα σπίτι ακούμπαγε πάνω στ' άλλο και συχνά αναγκαζόσουν να περάσει μέσα από κάποια αυλή. Δεν είχε δα και πολλές πολυτέλειες αυτή η πόλη, μολονότι, αν έψαχνε κανείς στα κλειστά σεντούκια δεν ήταν απίθανο να έβρισκε λούσα και χρυσάφια. Μα είχε μια παράξενη ζεστασιά αυτός ο τόπος, ήταν λες και περπατούσες στο σπίτι σου, ανάμεσα σε φίλους και γνωστούς. Μερικοί από αυτούς ήταν πιο οξύθυμοι ενώ άλλοι πιο καλοσυνάτοι και πρόσχαροι μα κανείς τους δεν ένιωθες πως αποτελεί απειλή. Ο δρόμος τον έβγαλε σε μια ταβέρνα που πριν καν ανοίξει κανείς την πόρτα μπορούσε να ακούσει τις φωνές και την μουσική ή αν είχε καλή μύτη να μυρίσει ακόμα και την μυρωδιά του οινοπνεύματος αναμεμειγμένη με αυτή της μούχλας. Στην κεντρική αίθουσα της ταβέρνας γινόταν ένα μικρό πανηγύρι, όπου θαμώνες έπείναν και χόρευαν μέχρι τελικής πτώσης με τραγούδια από μακρινές θάλασσες, γεμάτα από κινδύνους και περιπέτειες άλλων πειρατών νεκρών ή ζωντανών που η τύχη τους αντάμειψε με δυο τρείς στοίχους για τα κατορθώματα τους, έτσι ίσα- ίσα για να μην ξεχαστούν και κείνοι όπως όλα τα άλλα. Εκείνος όμως δεν κάθισε εκεί παραμόνο τράβηξε μια καρέκλα σε ένα τραπέζι που βρίσκονταν σε μια μικρότερη αίθουσα και τα πράγματα εκεί ήταν πιο ήρεμα.

Πριν περάσει πολύ ώρα ο σερβιτόρος εμφανίστηκε για να πάρει την παραγγελία του.

- Φίλε τι να φέρω να πιεις;
- Η αλήθεια είναι ότι ήλπιζα να βρω κάτι να φάω. Ίσως ένα καλό κομμάτι ψητό κρέας.
- Χμ.... Θα δω τι μπορώ να κάνω. Θέλεις κάτι άλλο;
- Ναι! Θα ήθελα και ένα ποτήρι μπύρα.

Ο σερβιτόρος γύρισε απότομα και εξαφανίστηκε στο άλλο δωμάτιο και ύστερα στην κουζίνα, για να βριστεί για μια ακόμη φορά με τον μάγειρα του καπηλειού πράγμα που θα συνέβαινε μάλλον συχνά, αφού μέσα σε λίγα μόλις λεπτά οι φωνές τους είχαν ακουστεί δυο-τρεις φορές. Ο Bel, άναψε ένα τσιγάρο και έβγαλε από την τσέπη του ένα παλιό σκονισμένο βιβλίο, που δεν ήταν άλλο από εκείνο που είχε "δανειστεί" από την Ilusia. Το εξώφυλλό του ήταν παλιό και σκονισμένο ενώ πάνω στο σκληρό χαρτί ο προηγούμενος κάτοχός του είχε χαράξει τα αρχικά του "D.D". Και μόνο αν κάποιος έβλεπε τα αρχικά πάνω στο βιβλίο, δεν θα χρειάζονταν άλλος λόγος για να προσπαθήσει να το κλέψει, ή ακόμα και να σκοτώσει όποιον το είχε στα χέρια του. Όση ώρα ο Bel το είχε στα χέρια του, έπιασε τον εαυτό του να τρέμει από ανυπομονησία. Ύστερα χαμογέλασε και άνοιξε την πρώτη σελίδα του βιβλίου.

Στην πρώτη κιόλας σελίδα δήλωνε το ακριβές όνομα του συγγραφέα του "Monkey D. Dragon" και από ότι φαίνονταν επρόκειτο για κάποιο είδος ημερολογίου, ή μάλλον για μια σειρά από άτακτες, πρόχειρες σκέψεις και σημειώσεις από την απαρχή του ταξιδιού εκείνου του άντρα. Κάπου μέσα σ΄αυτά ο Bel ήλπιζε να βρει εκείνο το όραμα που χρειάζονταν, κάτι που θα του έδειχνε τον δρόμο για να ζήσει, όπως ήθελε. Για πολλή ώρα στάθηκε σιωπηλός και ανέκφραστος, ξεφυλλίζοντας άλλοτε αργά και άλλοτε πιο γρήγορα τις σκοροφαγομένες σελίδες του βιβλίου.

Έπειτα, σταμάτησε σε μια μοναχά σελίδα για μερικά λεπτά, ύστερα το έκλεισε και το έβαλε ξανά πίσω στον σάκο του. Κοίταξε γύρω του, ο χώρος ήταν άδειος και επομένως ήταν ασφαλής. Σε λίγο ο σερβιτόρος φάνηκε από την διπλανή αίθουσα κρατώντας όσα είχε παραγγείλει, βέβαια το ψητό κρέας είχε μετατραπεί σε ένα πόδι από βραστό μοσχάρι, μα δεν παραπονέθηκε. Στο κάτω κάτω, η ταβέρνα πρόσφερε μόνο εκείνα που είχε και τίποτα περισσότερο και σε τούτο το μέρος δεν είχαν πολλά. Σίγουρα, είχαν περισσότερα από άλλους, μα αναμφίβολα αυτό δεν ήταν το κατάλληλο μέρος για απαιτητικούς ουρανίσκους και γαστρονομικές απολαύσεις.

Όσο για εκείνα που είχε διαβάσει στο βιβλίο, τα περισσότερα, δεν ήταν παρά ασυναρτησίες και σκέψεις που θα έβγαζαν νόημα μόνο σε εκείνον που τις έγραψε. Μερικές σελίδες μάλιστα ήταν αφιερωμένες ακόμα και σε συνταγές μαγειρικής ή σε περιγραφές τοπίων και ανθρώπων που κανένα νόημα δεν έβγαζαν στον Bel. Μα, μέσα σε όλα εκείνα βρήκε και μερικά που ίσως να είχαν κάποια αξία. Συγκεκριμένα, σε μια σελίδα ανέφερε πως στην Erenbar υπήρχε κάποιο είδος ορυκτού που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με διάφορους τρόπους από όσους είχαν κατάλληλες επιστημονικές γνώσεις. Μάλιστα τούτη η πέτρα υποτίθεται ότι βρίσκονταν σε κάποιο παλιό ορυχείο βαθιά μέσα στο δάσος του νησιού, σε μέρος κρυφό που λίγοι μόνο γνώριζαν, ενώ όσοι είχαν προσπαθήσει να την πάρουν είχαν χάσει την ζωή του, άδοξα, γιατί η αξία της ήταν πολλή μεγάλη και όποιος την είχε σύντομα γνώριζε την προδοσία.

Μόλις ο Bel τελείωσε το γεύμα του και αφού ήπιε κανα δυο μπύρες ακόμη, πλήρωσε και έφυγε από την ταβέρνα όσο πιο αθόρυβα μπορούσε. Εξ' άλλου στο νησί είχε έρθει για λογαριασμό της παράταξης και μέχρι να μάθει όσα θα έπρεπε να κάνει, ήταν σοφό να μην μάθουν όσο λιγότεροι γίνεται για κείνον.

Είχε πλέον βραδιάσει όταν ο Bel περιπλανήθηκε για μιαν ακόμη φορά στους δρόμους του Erenbar, μόνο που αυτή τη φορά το νησί δεν ήταν τόσο ζεστό και φιλόξενο. ήταν λες και είχε μπει σε μια παράλληλη διάσταση, λες και έβλεπε το αρνητικό της προηγούμενης εικόνας. Ίσως να έφταιγε ότι το βράδυ οι πειρατές μεθοκοπούσαν και συχνά μπλέκαν σε καβγάδες, μικρούς και άλλες φορές μεγαλύτερους ίσως πάλι να φταιγε πως τούτη η πλευρά της πόλης ήταν ας πούμε η πιο κακόφημε αν κάτι τέτοιο μπορεί να εννοηθεί σε μια πόλη γεμάτη φονιάδες και παρανόμους που συνυπάρχουν σε μια λεπτή ισορροπία. Ωστόσο, οι μικροί δρόμοι τώρα είχαν γεμίσει από τις φωνές και τις αψιμαχίες των πειρατών ενώ κάθε λίγα βήματα αναγκαζόταν να περάσει πάνω από έναν μεθυσμένο, αναίσθητο, τραυματισμένο ή ακόμη και νεκρό πειρατή που είχε σωριαστεί καταμεσής του δρόμου.

Ξαφνικά, ένιωσε ένα απότομο τράβηγμά στο ώμο του.
- Ε! Εσύ, δώσε μου τα λεφτά σου!

Ένας μεθυσμένος πειρατής είχε σχεδόν στηριχτεί πάνω του ενώ τον απειλούσε με ένα στιλέτο, που λόγο της μέθης κρατούσε χαλαρά στο χέρι του και μάλιστα αρκετά μακριά από οποιοδήποτε ζωτικό όργανο του Bel.

- Δεν θέλω μπλεξίματα!
- Χαχαχαχ!! Ήρθες στο χειρότερο μέρος αν δεν θες μπλεξίματα! δώσε μου τώρα τα λεφτά σου!

Ο Bel με μια απότομη κίνηση, πέταξε τον άντρα στον τοίχο πίσω του και ύστερα με την άκρη του μπαστουνιού τον έριξε αναίσθητο από ένα χτύπημα στο κεφάλι. Χωρίς να χάσει χρόνο, τσέκαρε αν τον είχε δει κανείς αλλά ευτυχώς ήταν μόνος, αμέσως ξεθηκάρωσε το σπαθί του και έκοψε τον λαιμό του άτυχου πειρατή. Δεν του άρεσε , μα δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, όσο και αν δεν ήθελε να του πάρει την ζωή ήταν πολύ πιθανό να τον έβρισκε μπροστά του τις επόμενες μέρες. Τότε ίσως δημιουργούσε προβλήματα στην αποστολή του , ή ακόμη χειρότερα αν άνηκε σε κάποιο δυνατό πλήρωμα ίσως να του κόστιζε ακόμη και την ίσια του τη ζωή. Όχι, δεν μπορούσε να να το διακινδυνεύσει τουλάχιστον όχι ακόμα, τούτο το σώμα δεν ήταν ακόμη αρκετά δυνατό για να αγνοεί τις προκλήσεις της τύχης. Ύστερα, με βήμα γοργό, χάθηκε μέσα στα στενά αναζητώντας ένα μοναχά σημάδι της παράταξης, ώστε να μάθει όσα έπρεπε να κάνει.

Και δεν άργησε να το βρει αφού σε κάθε νησί το σπίτι των επαναστατών ήταν σημαδεμένο με ένα ιδιαίτερο σύμβολο, άλλο κάθε φορά, που ίσως ακόμα και από καιρό σε καιρό να άλλαζε, μα δεν ήταν δύσκολο να βρεθεί από όποιον γνώριζε τι έψαχνε. Βέβαια σε ένα νησί σαν κι αυτό τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά, έτσι το εν λόγο σπίτι αντί για κάποιο μικρό χάραγμα στον σοβά, την πόρτα, το παντζούρι, ή τον ανεμοδείκτη της σκεπής, είχε μια ταμπέλα με φαρδύ πλατύ χαραγμένο το σήμα των επαναστατών επάνω! Ενώ, εκατέρωθεν της κεντρικής εισόδου στέκονταν δυο φρουροί, σε περίπτωση που κάποιος πειρατής είχε βίαιες διαθέσεις.
Ο Bel στάθηκε μπροστά στους φρουρούς έδειξε το έμβλημα των επαναστατών και ύστερα τους έδωσε ένα έγγραφο που πιστοποιούσε πως όντως ήταν μέλος της παράταξης και όχι κάποιος κατάσκοπος του ναυτικού. Μετά από έναν ολιγόλεπτο έλεγχο, η πόρτα άνοιξε μπροστά του. Το σπίτι έμοιαζε απόλυτα φυσιολογικό, ενώ τίποτα δεν φανέρωνε την δραστηριότητα του εκτός ίσως από κάποια κάδρα και μερικά παλτά που ήταν κρεμασμένα στον τοίχο και έφεραν το σήμα των επαναστατών. Μόλις προχώρησε μερικά μέτρα παρατήρησε πως δεξιά του στην κουζίνα κάθονταν ένας άντρας μέσης ηλικίας απολαμβάνοντας των καφέ του και καπνίζοντας μερικά πούρα.

Ο άντρας έκανε νόημα στον Bel να καθίσει στο τραπέζι και του πρόσφερε μια κούπα ζεστό καφέ.
- Λοιπόν;
- Λέγομαι Sebastian Michaelis.
-.......
- Ήρθα στο νησί για λογαριασμό της παράταξης και θέλω να μάθω..

Ο παράξενος άντρας τον διέκοψε, άφησε το πούρο του να καίει πάνω στο ξύλινο τραπέζι, ένω τον κοίταξε από την κορυφή ως τα νύχια με ένα μάλλον διερευνητικό βλέμμα.
- Θα προτιμούσα κάποιον πιο έμπειρο.. Και σίγουρα πιο γεροδεμένο...
- Δεν νομίζω να μπορεί να γίνει κάτι για αυτό.
- Ναι, όπως και να χει έστειλαν εσένα... Λέγομαι Dylan. Τι θα έλεγες να αφήσουμε τα επιμέρους και να μπούμε κατευθείαν στο λόγο της άφιξης σου.
- Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι..
- Λοιπόν όσα χρειάζεται να ξέρεις βρίσκονται σε αυτό το φάκελο. Σε αυτή την αποστολή είσαι μόνος σου, ενώ όταν την ολοκληρώσεις θα πρέπει να αφήσει άμεσα το νησί. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γυρίσεις εδώ ή να φανεί πως δουλεύεις για μας.