[Τέλος-Αποστολή] Inner Light..

Ξαφνικά θυμήθηκε ένα χωρίο από μια ιστορία για τις πρώτες περιπέτειες του Dragon, εκεί εξηγούσε γιατί έγινε επαναστάτης αντί για πειρατής . Έλεγε λοιπόν:
"Τούτος ο κόσμος είναι χτισμένος πάνω στην αδικία. Είναι ένας ολότελα σκληρός και παράλογος κόσμος και αυτό το ξέρουν όλοι, είτε είναι ευνοημένοι είτε όχι. Το μόνο που μένει να απαντηθεί είναι αν μπορεί κανείς να κάνει κάτι για αυτό! Και είναι πραγματικά δύσκολο να απαντηθεί κάτι τέτοιο. Όμως στο δικό μου το μυαλό είναι πέρα για περά παράλογη η παραδοχή πως οι άνθρωποι γεννιούνται απλά για να έχουν μιαν 'ήρεμη' ζωή! Σαν να μαστε και μεις ζώα , να παλεύουμε για μια καλή φωλιά, για κύρος στην αγέλη, για μια όμορφη θηλυκιά και για την διαιώνιση του είδους. Όχι για μένα άνθρωπος είναι εκείνος που αντιστέκεται στα ένστικτά του, που συνεχώς αλλάζει και προοδεύει. Δεν μπορεί λοιπόν, παρά να είναι παράλογο ο καθένας να μην έχει στόχο να αλλάξει τούτο τον σαπισμένο κόσμο! ή ακόμη χειρότερα να δέχεται αν ζει με εκείνους τους κανόνες που κάνουν τη ζωή του δυσκολότερη επειδή απλά αυτό είναι δίκαιο. Λες και τούτα δεν τα γέννησε ανθρώπινος νους μα είναι φυσικές νομοτέλειες αμετάβλητες στην πάροδο του χρόνου σαν τον ήλιο που βγαίνει και θα βγαίνει από την ανατολή, έτσι οι φτωχοί θα ναι φτωχοί και οι πλούσιοι πλούσιοι..

"Ακόμα δε πιο περίεργο μου φαίνεται όταν κανείς αποφασίζει πως τίποτε από αυτά δεν τον ενδιαφέρει, πως τάχα μου αυτά είναι ζητήματα δεύτερα ενώ εκείνος είναι άνθρωπος σοβαρός και δεν έχει χρόνο για χάσιμο! Αυτό κι αν είναι απόδραση! Απόδραση από την ίδια του την ζωή , από την μιζέρια του! Λες και εκείνος ο ίδιος δεν καταλαβαίνει πως όσο είναι μόνος του τα όρια στα όνειρά του είναι συγκεκριμένα! Πως μπορεί κανείς να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι ένας άλλος άνθρωπος, σε όλα όμοιος και ίσος με εκείνον, κάνει κουμάντο στην δικιά του τη ζωή! Πως κάποιος έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για το σπίτι σου ενώ εσύ δεν έχεις λόγο ούτε για το σπίτι του σκύλου του.. Είναι και τούτο στο μυαλό μου πράγμα δυσνόητο... Πως λοιπόν να λέγεται κανείς άνθρωπος αν δεν υψώσει ανάστημα σε όλα τούτα; Με τη σκέψη αυτή και μόνο ξεκίνησα το ταξίδι μου, πρώτα σαν παράνομος, ενάντια στην κυβέρνηση και τώρα πια σαν τι; Γιατί ήρθε η ώρα να διαλέξω αν θα είμαι με τους επαναστάτες ή αν θα γίνω πειρατής ώστε μόνος μου, εγώ και οι πιστοί σύντροφοί μου να ταράξουμε τούτο τον κόσμο από τα θεμέλια του!"

" Μα για μένα αυτή η απάντηση είναι εύκολη! Δεν θα γίνω πειρατής.. δεν μπορώ να γίνω πειρατής! Δεν φτάνει να είμαι πειρατής! Αν ξεκινούσα εγώ με μια χούφτα φίλους μου να αλλάξω τον κόσμο, τότε το μόνο που ίσως να κατάφερνα θα ήταν να γίνω και εγώ κομμάτι του. Γιατί αφενός δεν είναι μόνο δικό μου ζήτημα αλλά και αφετέρου δεν έχω την δικαιοδοσία να αλλάξω μόνος ακόμα και αν μπορούσα τις ζωές τόσων ανθρώπων. Όχι, τούτος ο κόσμος θα αλλάξει από τους ανθρώπους του! εγώ μονάχα μπορώ να δώσω μιαν ώθηση, μια κατεύθυνση να είμαι ας πούμε καταλύτης σε αυτή τη διαδικασία, μα χωρίς όλους εκείνους που αγωνιούν, χωρίς εκείνους που τώρα φοβόνται ή ακόμη και αδιαφορούν τίποτε δεν μπορεί να γίνει! Όχι εγώ θα γίνω επαναστάτης και μαζί με όλους εκείνους θα αλλάξουμε όσα μέχρι σήμερα ζήσαμε.."

Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου είχαν κάνει την εμφάνιση τους στον νυχτερινό ουρανό και ο Bel περπατούσε προς το σημείο συνάντησης με τον Mikazuki. Η σκέψη τον είχε ταξιδέψει μέσα σε όλη την νύχτα μα τώρα σταμάτησε από δω και ύστερα δεν υπήρχε χώρος για ονειροπολήματα κι αναπολήσεις. Σε λίγο φάνηκε μπροστά του η φιγούρα ενός θηριώδους άντρα που αναμφίβολα ήταν ο Mikazuki, μα για κάποιον λόγο ήταν μόνος του!

Ο Bel τον πλησίασε με κάθε επιφύλαξη, αφού τίποτε δεν δικαιολογούσε την απουσία των συντρόφων του εκτός ίσως από κάποια παγίδα που πιθανώς να του είχαν στήσει.
- Βλέπω στην ώρα σου
- Ναι αλλά όπως φαίνεται ήρθα κάπως νωρίς! Που είναι οι υπόλοιποι;
- Οι υπόλοιποι;
- Ναι, εκείνοι οι άντρες από χθες!
- Λοιπόν, σκέφτηκα αυτό που είπες και τελικά ήταν όντως άχρηστοι, έτσι τους σκότωσα έναν έναν! Όπως καταλαβαίνεις είχα ένα πολύ κουραστικό βράδυ...
- Ναι έτσι φαίνεται.. Ας μην χάνουμε όμως χρόνο..

Οι δυο άντρες προχώρησαν έξω από την πόλη προς το δάσος, προσπαθώντας να φτάσουν στο βαθύτερο σημείο του, στους πρόποδες ενός μικρού βουνού που φημολογούνταν ότι παλιότερα είχαν γίνει κάποιες εξορύξεις. Ωστόσο, στο δρόμο του όλοι τους κοιτούσαν με μισό μάτι και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που άλλαζαν δρόμο ή ξεμάκραιναν μόλις έβλεπαν τον Mikazuki, έτσι που ακόμα και ο Bel δεν θα ήταν ευπρόσδεκτος στο νησί αν συνέχιζε να κυκλοφορεί μαζί του.

Μόνο που αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που τον ανησυχούσε, άλλωστε για να κυκλοφορήσει για μιαν ακόμη φορά σε αυτή την πόλη θα έπρεπε πρώτα να γυρίσει από εκείνο το ταξίδι. Όσο περπατούσαν μέσα στο δάσος, ο Bel σκέφτονταν την ιστορία αυτού του τόπου, που βέβαια καθόλου άγνωστη δεν του ήταν. Στο μυαλό του γύριζε συνεχώς ένα παλιό ρητό "Την ιστορία δεν την γνωρίζεις με τα μάτια, ή τα αυτιά, αλλά με τα πόδια σου!". Αλήθεια, πόσο χαζό, ή παράλογο θα έμοιαζε αυτό το ρητό στον περισσότερο κόσμο; Πόσοι θα σκέφτονταν πως η αλήθεια του άνηκε σε εποχές παλιότερες, τότε που η ιστορία μαθαίνονταν μόνο μέσα από παραμύθια και θρύλους και συνεπώς η αλήθεια μπορούσε μόνο να προσεγγιστεί αν κάποιος έφτανε στον τόπο της αφήγησης της.

Μα όχι, δεν είχε σε τίποτα να κάνει με όλα τούτα. Όχι, για κάποιον σαν αυτόν, όχι για κείνον που περπάτησε μέσα από την ιστορία! Εκείνος, την είδε να γράφεται μπροστά στα μάτια του, άλλοτε άκουσε τον αγγελιοφόρο να την φωνάζει κι άλλοτε πέρασε από τα ίδια του τα χέρια. Όχι, καμιά αφήγηση όσο αληθινή, όσο ακριβής κι αν είναι σε τίποτα δεν συγκρίνεται με τούτη την εμπειρία. Έχουν μνήμη οι τόποι, έχουν σημάδια που μένουν μέσα στο χρόνο, πατημασιές και ίχνη μακρινά, που δεν φαίνονται πια, περάσματα που με τα χρόνια γίνανε φαράγγια. Μα ακόμη κι έτσι αν ξέρεις, αν έχεις ακούσει, τότε κάθε τόπος έχει έναν μοναδικό τρόπο να σου αφηγηθεί την ιστορία του, αρκεί να τον περπατήσεις.

Λοιπόν, αυτό το νησί καθόλου αθώο δεν ήτανε. Ποτέ του δεν έμεινε ακατοίκητο και όσοι μέναν εδώ δεν κέρδισαν το σπίτι τους παρά με το σπαθί και το τουφέκι. Τούτα τα νερά ήταν μουσκεμένα με αίμα, πολύ αίμα. Κάποτε μείνανε έμποροι εδώ, κάποτε κάποιος έσκαψε βαθιά μέσα στη γη, πιο βαθιά από όσο έπρεπε. Τότε ξέθαψαν όσα έπρεπε να μείνουν κρυμμένα και πλήρωσαν ακριβά, αυτό ο κρύσταλλος είχε στοιχίσει δεκάδες ζωές. Πρώτα πέθανε εκείνος που τον ξέθαψε, από εκείνον που πήρε τα εύσημα για την εύρεσή του. Κι εκείνος με την σειρά του από τον έμπορο που ήθελε τα πλήρη δικαιώματα από την πώληση του και ο έναν μετά τον άλλο δεκάδες πτώματα σωριάστηκαν, μέχρι που δεν έμεινε τίποτα παρά πτώματα. Η απληστία είχε κυριεύσει αυτό το μέρος εκείνη την εποχή και ο Bel ήξερε καλά να καλλιεργεί αυτό το παράσιτο, ήξερε να το προστατεύει και να το κάνει να θεριεύει και πάνω από όλα ήξερε καλά πως τούτο το ζιζάνιο ήταν ικανό να πάρει μαζί του χιλιάδες ζωές. Έτσι κι εδώ, δεν άφησε κανένα,μα ύστερα ακόμα κι από αυτό πήρε μαζί του κι άλλους τόσους, όταν προσπάθησαν να ψάξουν αυτό το θησαυρό, άλλοι δεν έφτασαν ποτέ κι άλλοι αλληλοσκοτώθηκαν μόλις τον βρήκαν. Και τώρα, εκείνο ακριβώς που κάποτε καλλιεργούσε θέριευε έτσι που σε λίγο ίσως να παίρνε και την δικιά του την ζωή.

Έτσι για κείνον τούτο το ταξίδι ήταν τόσο αβέβαιο όσο και ενδιαφέρον γιατί κάθε του βήμα τον πέρναγε μέσα στο χρόνο σε άλλες εποχές τότε που κοίταξε τούτο το μέρος σαν έμπορος ή άλλοτε σαν πειρατής. Πότε κυνηγώντας τον θησαυρό πότε σπέρνοντας την διχόνοια πότε κάνοντας απλά το κέφι του ήταν όλα αυτά ένα ταξίδι μέσα στις αναμνήσεις του που ήταν τόσο παλιές όσο και κοινά τα χώματα. Μα και κάθε του βήμα τον έφερνε πιο κοντά στο αβέβαιο γιατί όλα τα απαρνήθηκε για αυτή μοναχά την ευκαιρία που ίσως σύντομα να έβρισκε τέλος άδοξο. Πόσο αστείο του φαίνονταν;! Κι όπως ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του έσκασε ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο του..

Ο Mikazuki προχωρούσε πότε μπροστά του πότε πλάι του και σ’ όλο το δρόμο δεν είχαν ανταλλάξει πάρα μόνο μια δυο σκόρπιες κουβέντες και κάνα δυο μουγκρίσματα. Εκείνος άνοιγε μπροστά τους το δρόμο κόβοντας τις φυλλωσιές με το σπαθί του, πατώντας σε σημεία απόμερα για να δει μήπως μπροστά, τους περίμενε μια τρύπα ή άμμος κινούμενη για να τους παγιδέψει μια και καλή σε αυτά τα μέρη όπως και τόσους άλλους μέχρι σήμερα. Μόνο που και που σταματούσε να ρίξει μια ματιά στον κ.Crow μπας και καταλάβει τι διάβολο ήθελε τούτος ο περίεργος άνθρωπος που έπεσε πραγματικά από τον ουρανό για να του δώσει όσα επιθυμούσε  με αντάλλαγμα τίποτα περισσότερο από  το ένα δέκατο σχεδόν όσων θα κέρδιζε. Και κάθε τόσο σκέφτονταν  «δεν μπορεί! Δεν γίνεται να μην έχει κανένα όφελος! Γιατί τότε σίγουρα θέλει να με σκοτώσει το κάθαρμα στον ύπνο μου! Αλλά αν είναι έτσι δεν θα του περάσει.. Για να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα πέρασα από δεκάδες σαν και του λόγου του

Κι ήταν πράγματι έτσι μόνο που ο Bel σε τίποτα δεν έμοιαζε με τους δεκάδες άλλους που χάσανε τη ζωή τους προσπαθόντας να κοροϊδέψουν τον Mikazuki. Τούτη η μάχη  ξεκίνησε πολύ πριν βγάλουν τα σπαθιά τους και θα κρίνονταν σίγουρα πριν το κάνουν. Ο ένας συνεχώς κοιτούσε τον άλλο, μετρούσε κάθε του κίνηση θέλοντας να μάθει όσα περισσότερα μπορούσε για κείνον. Κι έτσι πέρασε όλη η μέρα μέχρι που βράδιασε και στήσανε τις σκηνές στους σε ένα ξέφωτο μια μόλις μέρα μακριά από τον προορισμό τους. Ο Mikazuki έβγαλε από την τσάντα του δυο παχιά κομμάτια κρέας, και τα έριξε στη φωτιά που είχε στήσει ο Bel, μέχρι να ψηθούν.

- Crow, πως βρέθηκες σε τούτο το μέρος;
- Κατα τύχη έφτασα ως εδώ, μέχρι πρωτύτερα ζούσα σε ένα μακρινό νησί του East Blue.
- Θες να μου πεις ότι ένας απλός κάτοικος σε ένα μακρινό νησί του East Blue ξέρει να πολεμάει με τέτοιο τρόπο;
- Μα οχι βέβαια! Για να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα γύρισα πολλά νησιά, πέρασα από πολλά πληρώματα και έδωσα πολλές μάχες. Όμως πουθενά δεν κατάφερα να στεριώσω μέχρι που βρήκα εκείνο το πλήρωμα, τους Dash Pirates!

Όσο για τους Dash Pirates, εκείνοι ποτέ δεν υπήρξαν όπως βέβαια ποτέ δεν υπήρξε τίποτα από όσα είπε ή θα έλεγε σε λίγο ο Bel μα είναι εύκολο για κάποιον που έχει ζήσει πολλά να επινοήσει ιστορίες που κάποιες φορές μοιάζουν πιο αληθινές ακόμη και από την πραγματικότητα. Έτσι και κείνος μαζεύοντας μόνο μια χούφτα από όσα θυμόταν και είχε ζήσει, φτιάχνοντας τα ανάλογα, αλλάζοντας τα πρόσωπα, τα χρόνια, τις στιγμές έφτιαξε μια ιστορία σε όλα πειστική και αληθοφανή. Και οι δυο τους, μίλησαν για πολλή ώρα, έτσι που ο Bel του είπε για την γυναίκα που δεν είχε, μαζί με εκείνη την ζεστή οικογένεια σε κάποιο όμορφο σπίτι, που κάψανε μια νύχτα οι marines, όπως και όλα τα σπίτια στο χωριό του, έτσι που αν πήγαινες τώρα θα έβρισκες μόνο δέντρα και χόρτα στη θέση του. Του είπε και  για τον καπετάνιο του, τον Gingle, που ήταν δυνατός όσο λίγοι άντρες και είχε μάλιστα καταπιεί και ένα φρούτο του διαβόλου που έκανε τα χέρια του λεπίδες! Μίλησε ακόμη για ιστορίες και περιπέτειες, για κείνες που σωθήκανε από του χάρου τα δόντια, αλλά και για κείνη που δεν τα κατάφεραν. Μόνο εκεί κόμπιασε λίγο και κοίταξε αλλού, έτσι, τάχα μου από συγκίνηση και αποστροφή για όσα η τύχη του χάρισε και τον άφησε ξανά μόνο. Τόσα πολλά ήτανε τα ψέμματα που είπε μέσα σε λίγες ώρες που στο τέλος ο κ. Crow όχι μόνο την δικιά του ιστορία είχε, μα μια ζωή ολάκερη, γεμάτη συγκινήσεις μα και κακοτοπιές, ήταν σίγουρα αδικημένος από την μοίρα ο κ.Crow! 

 Κι όπως είναι φυσικό, ακόμη και για έναν άντρα όπως ο MIkazuki, άλλωστε άνθρωπος είναι κι εκείνος και οι άνθρωποι συμπονούν όσους η μοίρα τους κέρασε με φαρμάκια που ήπιαν και του λόγου τους ή ακόμη χειρότερα ποτέ δεν θα ήθελαν να πιούν, έτσι κι εκείνος τον συμπόνεσε και το βράδυ μόλις έκατσαν να φάνε τον κέρασε ένα ποτήρι κρασί και τον άφησε να φάει πλάι του.  Ακόμη όμως κι εκείνες τις στιγμές ό MIkazuki δεν ήταν ολότελα ήσυχος και είχε το νού του γιατί ήξερε πως όλοι εκείνοι που στρέψαν τα μαχαίρια τους πάνω του ήταν άνθρωποι συντετριμμένοι από την μοίρα.  Μα εκείνο το βράδυ ο Bel είχε αποφασίσει πως θα έπειθε τον αντίπαλο του ότι όσα του είπε ήταν αλήθεια και πως τίποτα δεν είχε να φοβηθεί από κείνον. Έτσι μόλις φάγανε,  άφησε όλα του τα πράγματα- εκτός από το μπαστούνι του- δίπλα στον σάκο του Mikazuki, ύστερα σηκώθηκε έβγαλε το παλτό του και έμεινε μονάχα με μια μπλούζα και το παντελόνι του, έτσι που φαίνονταν πως τίποτε δεν έκρυβε. Κι αφού τίποτα δεν είχε για να τον βλάψει, καθάρισε με το μπαστούνι του από τις πέτρες ένα χώρο σε σημείο τέτοιο που ο Mikazuki να έφτανε με κάθε τρόπο και σε κάθε περίπτωση πρώτος στα όπλα του, έστρωσε μια κουβέρτα και έπεσε πρώτος να κοιμηθεί.