[Τέλος-Αποστολή] Inner Light..

- Μάλιστα.

O Bel σηκώθηκε και χωρίς να πει δεύτερη κουβέντα, προχώρησε στον διάδρομο. Εκεί στάθηκε για να δει τα περιεχόμενα του φακέλου, ο οποίος περιείχε ένα γράμμα, μερικά χρήματα και ένα μεγάλο χακί επίθεμα στο χρώμα της μπέρτας των επαναστατών. Το γράμμα εξηγούσε πως η αποστολή του ήταν να αποκτήσει ένα κρύσταλλο που υπήρχε στο νησί. Μάλιστα φημολογούνταν ότι με κάποιο τρόπο αυτό το πέτρωμα συγκέντρωνε την ηλιακή ακτινοβολία και την εξέπεμπε με τη μορφή θερμότητας σε μεγάλες ποσότητες. Πράγμα που το καθιστούσε μια σημαντική πηγή ενέργειας. Μάλιστα, για το συγκεκριμένο κρύσταλλο φαίνεται πως ενδιαφέρονταν και ένας πειρατής του νησιού με το όνομα MIkazuki, η οργάνωση πρότεινε με οποιοδήποτε τρόπο να τον αποφύγει αφού ήταν αρκετά δυνατός, ενώ δεν θα δίσταζε να σκοτώσει όποιον έμπαινε στο δρόμο του. Το χακί επίθεμα υπήρχε για να το ράψει στην κάπα του ώστε να μην φαίνεται ότι είναι επαναστάτης. Όταν θα αποκτούσε τον κρύσταλλο έπρεπε να φύγει από το νησί και να τον παραδώσει στον επόμενο σύνδεσμο που βρίσκονταν στο Kashuan Kingdom. Όσο για τα χρήματα; Εκείνα προορίζονταν για να αγοράσει τον απαραίτητο εξοπλισμό ώστε να φτάσει βαθιά μέσα στα ορυχεία αλλά και για να εξορύξει το ορυκτό.

Έπειτα έκλεισε το γράμμα και για μια ακόμη φορά χάθηκε στους δρόμους του Erenbar. Πια κόντευε να ξημερώσει, έτσι οι περισσότεροι καβγάδες είχαν κοπάσει, ίσως μόνο να έβρισκες κανα δυο μεθυσμένους που ψευτοχτυπούσαν ο ένας τον άλλο, μερικούς νεκρούς, και άλλους να χαριεντίζονται με τις πόρνες του νησιού, σαν τα ζώα μέσα στα σοκάκια δίπλα στην μούχλα και τα ξερατά, για μερικές στιγμές απόλαυσης. Σίγουρα τώρα δεν κινδύνευε, μα έπρεπε να προσέχει τουλάχιστον μέχρι να ξεφορτωθεί όσα πρόδιδαν την αποστολή του. Μπήκε σε μια πανσιόν και έπιασε το φθηνότερο δωμάτιο που υπήρχε και είχε τζάκι. Μόλις άνοιξε την πόρτα άναψε την εστία και έκαψε όλα όσα πρόδιδαν την ταυτότητα του. Την κάπα του, το γράμμα, το επίθεμα, ακόμα και όσα είχαν το έμβλημα των επαναστατών, εκτός βέβαια από την "ταυτότητα" του και το βιβλίο που με τόσο κόπο είχε αποκτήσει. Την πρώτη την έκρυψε βαθιά μέσα στα ρούχα του ενώ το δεύτερο το άφησε στον σάκο του αφού πρώτα όμως έξυσε τα αρχικά στο εξώφυλλο. Ύστερα κάθισε για λίγο στο κρεββάτι, προσπαθώντας να σκεφτεί με ποιόν τρόπο θα έφερνε εις πέρας την αποστολή του και λίγα λεπτά αργότερα αποκοιμήθηκε κατάκοπος από το ταξίδι του αλλά και από την βόλτα του στο νησί.

Σηκώθηκε αργά το μεσημέρι, φόρεσε τα ρούχα του και αφού μάζεψε όσα πράγματα δεν είχε κάψει το προηγούμενο βράδυ, πλήρωσε το δωμάτιο και βγήκε για μια δεύτερη βόλτα στην πόλη. Το Erenbar έμοιαζε για μια ακόμη φορά λες και ακροβατούσε ανάμεσα σε δυο κόσμους, έτσι που τώρα ήταν πάλι ήρεμο και φιλόξενο, με άντρες άλλοτε καλοσυνάτους και άλλοτε λιγομίλητους. Ακόμη και αν άκουγες κάποιον καβγά τούτη την ώρα, σύντομα εκείνος θα έσβηνε με μιαν αμοιβαία υποχώρηση και οι εμπλεκόμενοι θα τραβούσαν το δρόμο τους. Όσο και αν φαίνεται περίεργο, σε μια πόλη γεμάτη από πειρατές που ζουν μια άναρχη ζωή υπήρχε ένα είδος τάξης. Έτσι , δεν επιτρέπονταν οι αναίτιοι σκοτωμοί, ενώ όποιος έκλεβε τον άλλον υποχρεούνταν να επιστρέψει τα δεκαπλάσια από όσα πήρε, αλλιώς θα ντουφεκίζονταν πριν καλά καλά να το καταλάβει. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να μην ξεσπάσει ένας μικρός πόλεμος σε τούτο το νησί και αυτόν το νόμο τον σέβονταν όλοι.

O Bel προχώρησε στην αρχή της πόλης, εκεί όπου το έγγραφο ανέφερε πως βρίσκονταν ο Mikazuki, όσο και αν δεν συνιστώνταν να τον συναντήσει δεν υπήρχε άλλος τρόπος να ξέρει τα βήματα του κύριου ανταγωνιστή του εκτός βέβαια από το να τα κάνει μαζί του

Σε μέρη σαν και τούτο το να βρεις ένα περιβόητο ληστή, έναν αιμοβόρο φονιά, ένα δυνατό πολεμιστή είναι πιο εύκολο από όσο θα νόμιζε κανείς. Ειδικά όμως, ο Mikazuki συνδύαζε όλα τα παραπάνω, έτσι δεν ήταν διόλου δύσκολο για τον Bel ύστερα από μια δυο ερωτήσεις να βρει τον κατάλληλο άντρα. Έτσι, δεν άργησε να βρεθεί σε ένα μπαρ ονόματι "Το μπλε στρείδι", τόσο παρακμιακό και βρώμικο όσο ταίριαζε στην περίπτωση, γεμάτο με δεκάδες καθάρματα, κάθε λογής που ο καλύτερος θα λεγες πως σκότωσε την μάνα του αλλά τουλάχιστον το έκανε ανώδυνα. Και μέσα σε αυτούς ξεχώριζε, ο άνθρωπός του, πιο βλοσυρός από τον καθένα, ψηλός και μυώδης, κάθονταν με δυο τρεις ακόμα σε ένα ένα τραπέζι παίζοντας με τη λεπίδα του ξίφους του.

Το μόνο που έμενε τώρα για τον Bel ήταν να σκεφτεί έναν αρκούντως πειστικό τρόπο ώστε να τον πλησιάσει και να τον πείσει να συνεργαστούν στην εύρεση του κρυστάλλου. Μα αυτό ίσως να ήταν το πιο εύκολο κομμάτι της αποστολής του, αφού το δύσκολο δεν είναι να βάλει κανείς ένα φίδι στον κόρφο του μα να το βγάλει δίχως να τον έχει δαγκώσει.

Έτσι, πλησίασε στο τραπέζι και δίχως να πει κουβέντα τράβηξε μια διπλανή καρέκλα και κάθισε μαζί τους.
- Τι θες φίλε! Δεν βλέπεις ότι το τραπέζι αυτό είναι γεμάτο;
- Σε ψαχνα!

Αμέσως ο Mikazuki μα και οι άντρες του ξεθηκάρωσαν τα όπλα του και τα έστρεψαν πάνω στον Bel.

- Δεν είναι ανάγκη... είπε και έκανε νόημα στον μπάρμαν να κεράσει μια γύρα ποτά όλη την ομήγυρη .
- Δεν γυρεύω μπελάδες..
- Δεν είναι στο χέρι σου αν θα τους βρεις ή όχι. Λέγε τι θες και ποιός είσαι.
- Λέγομαι Crow. Ήρθα σε σένα γιατί έμαθα πως έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και σκέφτηκα πως μπορούμε να συνεργαστούμε.
- Και γιατί να θέλω κάτι τέτοιο;
- Ψάχνεις τον κρύσταλλο.... Το ίδιο και γω. Δεν έχω όμως σκοπό να τον κρατήσω.
- Και λοιπον;
- Λοιπόν, δεν νομίζεις πως ακόμα και για σένα είναι επικίνδυνο να πάς μόνος; Ή μήπως πιστεύεις πως όσοι κάθονται εδώ θα σου φανούν χρήσιμοι;

Εκείνη τη στιγμή ένας από τους άντρες του MIkazuki, εμφανώς προσβεβλημένος, σηκώθηκε και έχυσε την μπύρα του στο πρόσωπο του Bel.

- Αν είμαστε χρήσιμοι; Σίγουρα εσύ δεν θα είσαι μόλις σου κόψω το λαιμό!

Ο Bel σηκώθηκε από την καρέκλα του, από τα μάτια του και μόνο μπορούσε κανείς να καταλάβει πως είχε εξοργιστεί. Άλλωστε δεν είναι δα και απλό πράγμα για κάποιον σαν και του λόγου του να μένει άπραγος όταν ένας παρίας τον λούζει με μπύρα. Σίγουρα, δεν υπήρξε ποτέ ευέξαπτος, μα τον τελευταίο καιρό είχε ταπεινώσει αρκετά την καταγωγή του και εκείνος ο αχρείος ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα. Για μια στιγμή όλοι σώπασαν, τα πάντα είχαν σταματήσει, ο θυμός του Bel γέμιζε το δωμάτιο, τόσο δυνατός, σαν πλημμύρα, που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της. Με ένα απότομο πήδημα βρέθηκε μπροστά στον άτυχο άντρα, ο οποίος ενστικτωδώς προσπάθησε να μπήξει το μαχαίρι στο στομάχι του κτήνους. Μα άδικος κόπος, το όπλο το αποκρούστηκε από την λαβή του μπαστουνιού του Bel, ύστερα τον έπιασε από τον λαιμό και τον κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια. Ακόμη και σε τούτη την μορφή τα μάτια του μπορούσαν να προδώσουν τη φύση του, εκείνη την ώρα στο δωμάτιο της ταβέρνας οι σκιές έγιναν λίγο ψηλότερες και για μια μοναχά στιγμή όλα ήταν σαν να πάγωσαν λες και ο ίδιος ο χρόνος είχε σταματήσει να κυλά.

O Bel είχε πιάσει τον δύσμοιρο άντρα από το λαιμό, ενώ το πρόσωπο του είχε έρθει μόλις μερικά εκατοστά μακριά από το δικό του έτσι που ένιωθε την ανάσα του. Ο αλήτης είχε γίνει κάτωχρος, μα ο Bel δεν σταμάταγε να σφίγγει το λαιμό του, τόσο δυνατά που θα λεγες πως σε λίγο θα τον διαμέλιζε. Μια περίεργη δίψα για αίμα τον είχε κυριεύσει, και τι δεν θα έδινε για να τους σκοτώσει όλους, έναν ένα και να λουστεί με το αίμα τους. Για να ακούσει τα ουρλιαχτά τους, να δει τα μάτια τους την ώρα που ξεψυχάν. Τέτοια ήταν η φύση του και αν παραδίδονταν στα ένστικτά του τότε το δίχως άλλο όσοι ήταν εκείνη την στιγμή γύρω του δεν θα έφταναν για να τον ικανοποιήσουν. Μα έστω και την τελευταία στιγμή, συγκρατήθηκε και πέταξε τον αναίσθητο άντρα πίσω έτσι που εκείνος σωριάστηκε στα χέρια των συντρόφων του. Ύστερα, κάθισε πάλι στο τραπέζι και γύρισε προς τον Mikazuki.

- Αυτή η αποστολή χρειάζεται πολεμιστές! Εγώ είμαι διαθέσιμος, δεν απαιτώ τον κρύσταλλο γιατί έτσι κι αλλιώς θα τον πουλούσα. Μια καλή αμοιβή είναι αρκετή.
- Πόσα θες;
- Το 15% της αξίας του..
- Αν είσαι τόσο καλός όσο λες γιατί θες μόνο τόσα;
- Είναι απλό. Θέλω τόσα ώστε να είσαι ευχαριστημένος. Αν είναι περισσότερα τότε πιθανότατα να πέθαινα στον ύπνο μου... Με τόσα είμαι ευχαριστημένος και εγώ και εσύ..

- Ας είναι.. Ελπίζω να είναι όπως τα λες για το δικό σου το καλό! Αυτά προς το παρόν. Να είσαι εδώ πριν την αυγή, αν αργήσεις θα ξεκινήσω μόνος μου.

Ο MIkazuki χαμογελούσε όσο έβλεπε τον Bel να φεύγει, δεν ήξερε ποιος ήταν αυτός ο άνδρας, μα ήταν σίγουρα δυνατός, το μόνο που έμενε να αποδειχθεί ήταν το πόσο. Από την άλλη ο Bel από το πρώτο κιόλας βήμα που έκανε φεύγοντας ήξερε πως τα πράγματα είχαν παεί τόσο καλά όσο θα μπορούσαν. Ο Mikazuki ήταν ένας από τους πιο επικινδύνους ανθρώπους στο νησί, όχι τόσο για την δύναμη του - που δεν ήταν μικρή- μα πολύ περισσότερο γιατί ήταν άνδρας, σκληρός, αδίστακτος, γεμάτος φθόνο και μίσος που δεν θα δίστασε να σκοτώσει ακόμα και το ίδιο του το αίμα αν του στέκονταν εμπόδιο. Ήξερε καλά πως τον δέχτηκε γιατί φάνηκε να είναι χρήσιμος και όσο εύκολα του είπε να έρθει μαζί του τόσο και ίσως περισσότερο θα τον μαχαίρωνε στον ύπνο του όταν πια δεν θα είχε κάτι να προσφέρει. Όμως δεν θα μπορούσε να ελπίζει για κάτι καλύτερο, το τι θα κάνει μαζί του έμπαινε σε δεύτερη μοίρα, αφού για αρχή έπρεπε να βρουν τον κρύσταλλο ως τότε ήταν ασφαλης και μάλιστα με έναν πολύτιμο σύμμαχο. Από κει και ύστερα τα πράγματα θα δυσκόλευαν, μα αυτό θα συνέβαινε μόνο αν και οι δυο τους ήταν ζωντανοί όταν θα έβρισκαν την πέτρα.

Λίγες ώρες αργότερα ο Bel βρίσκονταν σε ένα ακόμη μπαρ πίνοντας και προσπαθώντας να σκεφτεί τον πιο αποτελεσματικό τρόπο να φέρει την αποστολή του εις πέρας με το μικρότερο δυνατό ρίσκο. Δεν ήθελε να έρθει απευθείας σε σύγκρουση με τον Mikazuki αφού κάτι τέτοιο θα ήταν αρκετά επικίνδυνο και ο ίδιος δεν ήταν ακόμη όσο δυνατός επιθυμούσε. Άλλωστε τούτο το σώμα είχε και αυτό τους δικούς του περιορισμούς, έτσι δεν θα ήταν περίεργο αν βρίσκονταν σε μια από κείνες τις περιπτώσεις όπου ο νους θέλει αλλά το δε σώμα ασθενεί. Με την έννοια ότι ο ίσιος γνώριζε αρκετές πολεμικές τέχνες και στρατηγικές μα η γνώση είναι άχρηστη δίχως το υλικό υπόβαθρο για την υλοποίηση της. Έτσι για παράδειγμα λίγη σημασία θα είχε αν ο ίδιος γνώριζε τέλεια την τεχνική και την θεωρία για μια πολεμική κίνηση που μυικά δεν μπορούσε να υποστηρίξει ή για μια στρατηγική που απαιτούσε περισσότερη ταχύτητα από όση ο ίδιος διέθετε. Δυστυχώς όμως υπάρχουν μερικά προβλήματα που δεν παίρνουν από εύκολες απαντήσει ούτε μια φαεινή μπορεί αν τα λύσει μονομιάς και ο Mikazuki ήταν ένα τέτοιο. Τελικά, αποφάσισε πως θα το σκέφτονταν κατά την διάρκεια του ταξιδιού όπου θα είχε και μια καλύτερη εκτίμηση για την κατάσταση και τις ευκαιρίες που μπορεί να παρουσιάζονταν.

Ύστερα, ήρθε στο μυαλό του ξανά εκείνο το βιβλίο, με μια κίνηση το έβγαλε από τον σάκο του, αυτή τη φορά με λιγότερη επιφύλαξη αφού νωρίτερα είχε φροντίσει να τροποποιήσει την εμφάνιση του ώστε να μην κινεί υποψίες. Άρχισε να το ξεφυλλίζει γυρνώντας τις σελίδες πότε αργά και πότε πιο γρήγορα, μερικές μοναχά στιγμές σταματούσε σε κάποια διάβαζε μια δυο παραγράφους κι ύστερα πάλι από την αρχή. Δεν ήξερε τι τον έλκυε σε αυτό το βιβλίο, λίγα από όσα διάβαζε έβγαζαν νόημα κι όμως χωρίς να καταλαβαίνει τον λόγο με κάθε σελίδα που διάβαζε ένιωθε πως κάτι κέρδιζε. Τελικά, αρκετή ώρα αργότερα το έκλεισε και το τοποθέτησε με προσοχή πίσω στον σάκο του, έπειτα ήπιε δυο μεγάλες γουλιές από το ποτό του και έφυγε. Απόψε δεν θα έμενε σε κάποιο δωμάτιο, εξάλλου ήταν σπατάλη χρημάτων ένα κρεββάτι για τόσες λίγες ώρες. Όσο περπατούσε στα στενά της Erenbar στο μυαλού του συνεχώς στριφογύριζαν λέξεις και σκέψεις που είχε διαβάσει πριν λίγο, μερικές σε σωστή σειρά και άλλες πετάγονταν από τα βάθη της σκέψεις του έτσι ξεκάρφωτες λες και μια δύναμη τις έβγαλε από το υποσυνείδητο του για να του πουν κάτι, το ερώτημα ήταν τι;