[Αρχή-Αποστολή(;)] Η ματωμένη αναφορά. [Διεγραμμένος Χαρακτήρας*]

Προηγούμενες ιστορίες:

Previously on the days of my life: Πήγα στη βάση των Marines κι αυτοί μου δώσαν μία νέα αποστολή: να πάω στο νησί των Pandaren και να εξασφαλίσω τη θετικά διακείμενη θέση τους στο Ναυτικό σε σχέση με τους ανθρώπους του κόσμου. Έπρεπε να νικήσω δύο πολεμιστές τους για να γίνει αυτό, το οποίο κι έκανα! Παράλληλα βεβαίως, έκανα και φιλίες επειδή είμαι άκρως κοινωνικός άνθρωπος. Έτσι με έναν Ναύτη παραπάνω, τον Pandaren Sitrus, το πλοίο μας αναχώρησε για επιστροφή στο νησί Tohan, τη βάση των Marines στη North Blue θάλασσα.

Και τώρα η συνέχεια...

"Το καράβι που σαλπάρει
και μας παίρνει τα καλύτερα παιδιά,
πάλι μάνες και κορίτσια θα πικράνει
και τον πόνο θα θρονιάσει στην καρδιά.

Βουρκώστε σύννεφα,
χτυπάτε πένθιμα καμπάνες,
πάλι θ΄ ανοίξουνε πληγές,
πάλι θα κλάψουν μάνες,
πάλι θ΄ ανοίξουνε πληγές,
πάλι θα κλάψουν μάνες."
"Ρε ξανθούλα, σοβαρός είσαι; Θες να μας φέρεις κακή τύχη; Τραγούδα κάτι άλλο ρε!" διαμαρτυρήθηκε ένας ναύτης που αν δεν ήταν για τη συμπάθεια που έτρεφα προς το άτομό του, θα τον αγνοούσαν παντελώς. Όμως και ο ίδιος με συμπαθούσε μα κι εγώ τον θεωρούσα αξιόλογο έτσι αξιώθηκα να του κάνω τη χάρη.

Καθάρισα τον λαιμό μου, κι άρχισα να τραγουδάω ένα όμορφο τραγούδι που είχα ακούσει κάποτε στον τόπο μου από το στόμα της καλής μου παραμάνας.
"Σπασμένο καράβι να `μαι πέρα βαθιά
έτσι να `μαι
με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά
να κοιμάμαι

Να `ν΄ αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική
γύρω γύρω
με κουφάρι γειρτό και με πλώρη εκεί
που θα γείρω

Να `ν΄ η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά
έτσι να `ναι-"
"Αααα, καλά, εσύ δεν παίζεσαι! Θα μας θάψεις όλους! Τραγούδα κάτι χαρούμενο ή σκέσε γενικώς!"

Τα μάτια μου έπεσαν στο κατάστρωμα θλιμμένα. Δεν έφταιγα εγώ που ήξερα μόνο τέτοια τραγούδια! Εξάλλου, άκουγα τις γυναίκες που τα τραγουδούσαν όχι τους άντρες πάνω στα πλοία ΄ κι αυτές σίγουρα δεν ήταν χαρούμενες που οι άντρες τους ή τα παιδιά τους μπαρκάρανε με αμφίβολο μέλλον μόνο και μόνο για να έχουν φαγητό στο τραπέζι τους. Άτιμη κοινωνία, πού με κατάντησες...

"Δε σ'αφήνουν να εκφραστείς ελέυθερα ε; Κρίμα...γιατί μου αρέσει η φωνή σου." είπε συμπονετικά ο Sitrus, καθαρά μόνο για να με κάνει να νιώσω καλύτερα, και με χτύπησε ελαφρά στην πλάτη. Δεν είχε διάλειμμα ή τίποτα τέτοιο, όχι προς θεού, τον δούλευαν μέχρι το κόκκαλο - αυτό σήμαινε ότι τουλάχιστον τον δέχονταν -, αλλά πάντα ξέκλεβε λίγη ώρα να μου συμπαρασταθεί.

Βέβαια τώρα όπως και τότε όπως και κάθε φορά που προσπαθούσε να με κάνει να νιώσω καλύτερα, τρανταζόμουν ολόκληρος! Δεν ήξερε την πραγματική του δύναμη αυτός ο Pandaren ή δεν ήξερε να την ελέγχει ή για κάποιο λόγο θεωρούσε πως δε χρειαζότανε, όμως όταν με χτυπούσε έτσι, φιλικά μάλιστα, στην πλάτη, ένιωθα το χέρι μου έτοιμο να πάθει εξάρθρωση. Είχα και κάτι μελανιές...! Ταίριαζαν αυτές στο πρόσωπό μου.

Αλλά δεν παραπονιόμουν. Απλώς χαμογελούσα και το υπέμενα. Φίλοι ήμαστε και δεν ήθελα ούτε να τον κακοκαρδίσω ούτε να θεωρεί πως είμαι εύθραυστος ή τίποτα τέτοιο - όσο κι αν ήμουν στην πραγματικότητα -.

Aυτό πουμε εκνεύριζε περισσότερο απ'όλα στους περισσότερους γύρω μου όμως, δεν ήταν πως με υποτιμούσαν. Κι εμένα έπιασα μια φορά να σκέφτεται έτσι για το άτομό μου. Ούτε πως με περνούσαν γι αδύναμο. Εγώ το προκάλεσα αυτό στον εαυτό μου. Ούτε καν με πείραζε που με αποκλαλούσαν ή με θεωρούσαν ομοφυλόφυλο. Δεν ήμουν, αλλά και να ήμουν δεν είναι κάτι που θε πρεπε να ντρεπόμουν. Εξάλλου πολλές αιθέριες παρουσίες θα μπορούσαν μ'ευχαρίστηση να τους διαψεύσουν.

Όχι, όχι, αυτό που με τρέλαινε εμένα και με είχε κάνει κακοδιάθετο ως ένα σημείο ήταν το γεγονός πως συμπεριφέρονταν στον Sitrus, ένα όρθιο πάντα που μιλάει για όνομα του ότι είναι ιερό, πολύ καλύτερα και με λιγότερη προκατάληψη από μένα! Αν είναι δυνατόν! Μπορεί σ'αυτό να έφταιγε κυρίως πως ο φίλος μου είναι πάντα σοβαρός και τα χαμόγελά του σπάνια ή το ότι η δύναμή του είναι αξιοζήλευτη και μεγάλη...όμως ήμαρτον. Εγώ δηλαδή; Και να πει κανείς πως δεν έβγαλα εις πέρας την αποστολή μου και με το παραπάνω; Τα βράδυα τους είχε εξιστορήσει πολλές φορές την εμπειρία μου - λίγο φουσκωμένη σε σχέση με ό,τι έκανα, να ναι καλά ο Pandaren - στο νησί Kashamin κι αυτοί πάντα το άκουγαν με προσήλωση. Eμένα όμως...λίγοι με σέβονταν.

Εντάξει, ήταν βελτίωση από την πρώτινη κατάστασή μου στο πλοίο που με σεβόταν μόνο ο δεκαπεντάχρονος. Ούτε λέω πως ζήλευα τον φίλο μου που έχαιρε της αποδοχής των άλλων...το μόνο που ήθελα ήταν να την έχω κι εγώ στο ίδιο επίπεδο μ'εκείνον. Όπως τον εμπιστεύονταν με σημαντικές δουλειές περισσότερο, έτσι ήθελα να κάνουν και σε μένα...

Αυτά σκεφτόμουν σκυμμένος πάνω από την κουπαστή, κοιτώντας το νερό της θάλασσας. Η θάλασσα πάντα με βοηθούσε να ηρεμήσω. Εκεί είχα πάει όταν βίωσα την πρώτη μου ερωτική απογοήτευση. Εκεί είχα πάει και για τα πιο σοβαρά, όπως όταν είχε αρρωστήσει ο αδερφός μου, προς αναζήτηση θαλπωρής και την είχα βρει. Κι επειδή και μόνο κοιτώντας την είχα ηρεμήσει, τα χείλη μου να μουρμουράν έναν σκοπό, δεν πολυκατάλαβα τα προστάγματα των ανθρώπων γύρω μου, ούτε τις φωνές τους και τι έλεγαν.

Μόνο όταν ήταν πολύ αργά κατάλαβα, από το τράβηγμα που ένιωθα χαμηλά στο παντελόνι μου--ο Βρούτος με τραβούσε προς τα δεξιά...αλλά γιατί-"Πάλι εσύ είσαι εκτός γραμμής;!" άκουσα την αγανακτησμένη φωνή του Καπετάνιου μου. Να γκαρίζει. Μες στ'αυτί μου.

Ενστικτωδώς πήγα να το καλύψω αλλά δε μ'άφησε: μ'έπιασε από το χέρι και με σήκωσε ολόκληρο! Χωρίς να το περιμένω, πήρε λίγη φόρα και με πέταξε στη γραμμή με τους άλλους ναύτες πάνω στο κατάστρωμα! Έσκασα με τον πωπό.

Γέλια και χαχανητά απλώθηκαν μα όλα σταμάτησαν απότομα όταν ο Καπετάνιος έβγαλε ακόμα μία φωνή και μας κούφανε ομαδικώς! Τότε ισιώσαμε όλοι κι αναμέναμε διαταγές.

"Όπως ξέρετε" είπε ο Brandnew ενώ άρχισε να περπατάει μπροστά μας με τα χέρια πίσω από την πλάτη του και το αυστηρό βλέμμα, που σήμαινε κάτι είχε γίνει "σε λίγη ώρα φτάνουμε στη βάση μας, στο νησί Tohan." δήλωσε και σταμάτησε να σουλατσάρει.

Έτσι όπως ήμαστε όλοι στη σειρά, μισοί απ'τη μία μεριά και μισοί απ'την άλλη αντικριστά, ο καπετάνιος έκατσε στην κεφαλή της διπλής γραμμής των παραλλήλων. Μάλλον το έκανε μόνο και μόνο για να φαίνεται πιο cool γιατί τον ακούμε όπου και να κάθεται με τέτοια φωνή γαϊδάρου που έχει.

"Σε λίγα μέτρα από δω είδαμε με το ματοκυάλι πως υπάρχει μια βάρκα στο νερό...σκέτη. Χωρίς άνθρωπο, παρατημένη. Δεν είδαμε αν υπάρχει τίποτα πάνω της γιατί είμαστε μακριά.
Όμως, θα στείλουμε έναν από σας στραβάδια με μια δικιά μας βαρκούλα να εξερευνήσει...! Έτσι θα μάθουμε και τι υπάρχει πάνω στη βάρκα και δε θα χάσουμε χρόνο εφόον αυτός που θα επιλεγεί τώρα θα γυρίσει κατευθείαν στη βάση.
Και παρόλο που είχα αμφιβολίες για το ποιος πρέπει να πάει και να εξερευνήσει τη βαρκούλα αυτή, που μόνη στο πέλαγος κάθεται, τώρα πλέον δεν έχω. Έλα: στραβάδι με τον σκύλο που δε μπήκες καν στον κόπο να μπεις μόνος σου στη γραμμή, είναι η τυχερή σου μέρα!"

Ώπα κάτσε, εμένα δεν έλεγε συνήθως στραβάδι με τον σκύλο; Κι εγώ δεν ήμουν που δε μπήκα στη γραμμή μόνος μου; "Ναι ναι ξανθό πουλάκι μου εσένα εννοώ που εκπλήσσεσαι κιόλας. Άντε μπρος σε μια βάρκα και μες στο νερό. Άντε να σε βλέπω να κουνιέσαι...!"
"Μ-μ-μ-μάλιστα κύρ...ριε-εε, κ-κ-καπετάνιε." είπα τρεμμάμενος και ούτε προσοχή δε μπόρεσα να χτυπήσω ικανοποιητικά.

Φοβήθηκα. Θα με στελνε εκεί, στην μοναχική βάρκα μόνο μου; Χωρίς κανέναν να μου κάνει παρέα, χωρίς ενισχύσεις; Κι αν η βάρκα ήταν στοιχειομένη; Ακόμα θυμάμαι τις ιστορίες που μου έλεγε η καλή μου παραμάνα. Κι αν αυτή είναι εκεί χρόνια και είναι μόνο ένα δέλεαρ για νέους, όμρφους και στιβαρούς άντρες από τις γοργόνες για να με πάρουν μαζί τους και να μη με ξαναδεί κανείς προσώπου γης...; Τι, εγώ να πέθαινα; Δεν είχα ψυχή επειδή είμαι αφηρημένος;

Κόντευαν να με πιάσουν τα κλάμματα όσο το σκεφτόμουν, καθώς μάζευα λίγες προμήθειες να πάρω μαζί μου, συνοδεία του πιστού μου σκύλου.

O καλός μου Sitrus προσφέρθηκε παραπάνω από μία φορά είτε να πάρει τη θέση μου, είτε να μου κάνει παρέα σ'αυτήν την αποστολή, αλλά ο καπετάνιος αρνήθηκε όλες τις απόπειρες του. Έλεγε πως δεν είναι φτιαγμένες αυτές οι βάρκες για Pandaren κι αν ερχόταν σαν συντροφιά μπορεί να τη βύθιζε και αυτή ήταν δική μου αποστολή να φέρω εις πέρας οπότε δε θα πήγαινε μόνος του.
Με συγκίνησε αυτή του η κίνηση και θα τη θυμάμαι για πάντα. Όσο κι αν διαρκούσε αυτό το "πάντα"--δηλαδή τα επόμενα είκοσι λεπτά που θα έκανα να φτάσω στη βάρκα, γιατί μετά σίγουρα θα πέθαινα!

Αλλά αυτό δεν έφτανε στον απαιτητικό και κακό καπετάνιο μου, όχι. Μου απαγόρευσε να πάρω μέχρι και τον Βρούτο μαζί! "Τον σκύλο τον θέλουμε στο πλοίο, μας ειναι χρήσιμος." είχε δηλώσει αδιάφορα...λες κι εγώ δεν ήμουν χρήσιμος! Λες κι ο ίδιος μου ο σκύλος είχε περισσότερη χρήση από μένα!

Κράτησα το κεφάλι μου ψηλά όμως και δεν είπα τίποτα που να δηλώνει πως με πείραξε αυτή η απάνθρωπη συμπεριφορά - "Εμένα κανείς δε με υπολογίζει! Μέχρι και το σκύλο περισσότερο τον αγαπάτε από μένα, αμάν! Κι αν πεθάνω θα το χετε το κρίμα στον λαιμό σας γι αυτό θα έρθω σαν φάντασμα να σας στοιχειώσω! Όλους σας!" -

Είδατε; Πλήρη αυτοσυγκράτηση.

Μπήκα λοιπόν στη βάρκα, με έριξαν στο νερό, κι άρχισα να κωπηλατώ προς το μέρος της άλλης, της παρατημένης βάρκας. Φυσικά και είχα πάρει μαζί ενα μουσκέτο μαζί μου για να προστατέψω τον εαυτό μου αν παραστεί ανάγκη αλλά δυστυχώς δε μπορούσα και να τραβάω κουπί αλλά και να κρατάω το όπλο μου γι αυτό για όσο πήγαινα με τη βάρκα το είχα απλώς στα πόδια μου.

Κανείς δε με περίμενε φυσικά, εφόσον το πλοίο, με το που αποστάστηκα εγώ, άρχισε να πλέει προς την ακτή μόνο του. Κατάπια ηχηρά ενώ ο ιδρώτας κυλούσε στο πρόσωπό μου. Ήμουν πλέον μόνος, ολομόναχος, αβοήθητος και μέσα στη μέση του πελάγους. Και το μουσκέτο βοηθός.

Όσο πλησίαζα στη βάρκα, τόσο ένιωθα τα χέρια μου να τρέμουν πάνω στα κουπιά. Λίγες φορές έχω φοβηθεί στη ζωή μου, κι αυτή ήταν μία από αυτές...δεν ήξερα τι μου επιφύλασσε το μέλλον ΄ κι αν πέθαινα; Αν ήταν όλα ένα κόλπο της γοργόνας για να με πάρει στον βυθό; Δεν ήθελα! Όσο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο έτρεμαν τα χέρια μου και δε μπορούσα να ηρεμήσω.

Χωρίς να καταλάβω πότε όμως, έφτασα στη βάρκα. Ένιωσα το σκούντηγμα όταν η άκρη της βάρκας μου χτύπησε στο πλάι της άλλης...εκεί πετάχτηκα όρθιος τελείως! Έγινε μάλιστα τόσο απότομα που παραλίγο να πέσω μέσα στο νερό. Αφού σταθεροποιήθηκα έκανε μονο ένα πράγμα: πήρα το μουσκέτο ανα χείρας και το σφιξα πάνω μου. "Είναι κανείς στη βάρκα;" ρώτησα δυνατά.

Τέντωσα το κεφάλι μου να δω αν όντως ξάπώνε κανένας πάνω της, αλλά φάνηκε να είναι άδεια. Παραξενεύτηκα. Γοργόνες στην άκρη, τι θα μπορούσε να έκανε εδώ μια ξέμπαρκη βάρκα; Θορυβημένος από παλιές εμπειρίες στο σπίτι, το πρώτο πράγμα που έκανα μετά ήταν να κοιτάξω γύρω μου στο νερό. Εφόσον επίτηδες δεν την κοιτούσα όταν κωπηλατούσα - για να ηρεμήσω λίγο - σκέφτηκα πως αν όντως ήταν κάποιος πάνω κι έπεσε τότε δε θα τον είχα δει. Γι αυτό αμέσως έψαξα για το που μπορεί να είχει διαταραχθεί το νερό στην επιφάνειά του.

Όμως τίποτα δε βρήκα. Ασυναίσθητα, κι έστω κι αν ακόμα είχα τον χαζό παιδικό μου φόβο έτοιμο να με καταλάβει, πήδηξα στην άλλη βάρκα, κι άρχισα να κοιτάω από κείνη βαθειά μέσα στο νερό, μπας και ξεχωρίσω κάποιο πρόσωπο...όσο τρομαχτικό κι αν ήταν. Κράτησα το μουσκέτο πολύ δυνατά--ένιωσα τις αρθρώσεις μου να γίνονται άσπρες. Εξέτασα λίγο το βαθύ μπλε νερό, που παρόλα τα πλοία έμενε σχετικά καθαρό...Όμως και πάλι τίποτα.

Τότε ήταν που σκέφτηκα πως κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Γοργόνες ή καιρικές συνθήκες, κάτι έκανε τον επιβαίνοντα αυτής της βάρκας να εξαφανιστεί. Και ήταν σίγουρα ένας εφόσον αυτή η βάρκα δεν χωρούσε κανέναν παραπάνω: μικρή, ξύλινη και στενη σε σχέση με εκείνη που ταξίδεψα εγώ κάποτε, με τα κουπιά της να χουν ειδική θέση για να μην πιάνουν περισσότερο χώρο. Όποιος ήταν πάνω της λοιπόν, κάτι κακό είχε πάθει. Ή κάτι περίεργο γινόταν.

Φυσικά αυτό δεν ήταν δικό μου θέμα να αναλύσω γι αυτό έκανα το μόνο που ήταν φυσικό: ήλεγξα για κάποια απόδειξη πως αποτελούσε βάρκα των Marines, κι όταν δε βρήκα κάτι τέτοιο, αποφάσισα να την πάρω μαζί μου. Δεν ήξερα γιατί, αλλά είχα κακό προαίσθημα που την έβλεπα έτσι μόνη της. Κακός οιωνός θα έλεγε η καλή μου παραμάνα κι εγώ θα την πίστευα. Οπότε, άφησα τομουσκέτο με βαριά καρδιά, έδεσα το σχοινί στην άλλη βάρκα σφιχτά - με είχε μάθει ο αδερφός μου να κάνω ναυτικούς κόμπους - και άρχισα να κωπηλατώ πίσω στη βάση. Αλλά το όπλο μου δεν το είχα ποτέ πιο μακριά από την έκταση του χεριού μου.

Επιτέλους έφτασα στο νησί και περίμενα να μου ανοίξουν την πύλη. Το έκαναν αμέσως, προφανώς ο καπετάνιος μας είχε δώσει εντολή. Ικανοποιήθηκα με την κίνηση αυτή γιατί τουλάχιστον δε θα χρειαζόταν να περιμένω κι άλλο έξω στο κρύο. Όσο ήμουν στην πατρίδα μου, δεν είχα πάει στη θάλασσα, ούτε καν σε άλλα νησιά, έτσι δεν ήξερα τι κρύο μπορεί να είχε. Ειδικά τώρα που ήταν σούρωπο και η νύχτα πλησίαζε όλο και πιο πολύ, ένιωθα να τρέμω αλλά γι άλλο λόγο από τον φόβο. Σε σύγκριση με τη θάλασσα που ήμουν προηγουμένως, αυτή μου φάνηκε δύσκολη.

Όμως είχα βρεθεί πάνω στο νησί σε λιγότερο από είκοσι λεπτά, έτοιμος να δώσω την αναφορά μου στον άντρα της πύλης και μετά την πλήρη αναφορά μου σ'εκείνον τον Commander Ripper. Δεν είχε βραδυάσει ακόμα για τα καλά, οπότε σκέφτηκα θα ήταν καλό πρώτα να πήγαινα στον δικό μου καπετάνιο για να ζητήσω τη συμβουλή του. "Caesar Denier, αναφέρω πως η βάρκα που βρήκα ήταν άδεια, δεν φέρει κάποιο δικό μας διακριτικό και την έφερα μαζί μου για να την ερευνήσετε εσείς καλύτερα."

Έγνεψε μόνο ο άντρας στην πύλη και μ'άφησε να φύγω. Όμως πριν τον χάσω από τα μάτια μου, τον είδα να ειδποιεί κάποιους με μια περίεργη συσκευή. Κι άλλα παράξενα συνέβαιναν γύρω μου.

Όταν έφτασα να βρω επιτέλους που είναι ο Καπετάνιος μου ήταν αργά για οτιδήποτε άλλο. Βρισκόταν χωμένος μέσα σ'ένα γραφείο στο κτήριο διοίκησης και συμπλήρωνε χαρτιά. Ο ίδιος έμοιαζε να ήταν ικανοποιημένος με την επιλογή μου να φέρω πίσω τη βάρκα - κάτι που ήξερε πριν να το πω -, ενώ ταυτόχρονα ήταν κάτι παραπάνω από προβληματισμένος όταν του ανέφερα την απουσία ανθρώπινης παρουσίας πάνω της. Δεν ξέρω γιατί ήταν τόσο ανήσυχος, πάντως σίγουρα κατάφερε μόνο να ενισχύσει το κακό μου προαίσθημα.

"Σήμερα θα κοιμηθούμε όλοι στους κοιτώνες. Εφόσον φτάσαν εδώ τα πράγματα, περίμενε μέχρι αύριο για να πας στον Commander Ripper. Έχει κι αυτός πολλά στο κεφάλι του σήμερα." είπε ο Brandnew γρήγορα κι έδειξε προς τα δεξιά του. "Απο κει θα πας. Από τα αριστερά, και στο γραφείο στον προτελευταίο όροφο που γράφει απ'έξω "Διοικητής" θα βρεις τον άντρα που ζητάς. Αλλά αύριο."

Έγνεψα θετικά και πήγα να φύγω. "Α, και μην ξεχάσω. Ο σκύλος σου είναι μαζί με τα άλλα ζώα που έχουμε εδώ, σ'ένα κτήριο που ειναι σαν στάβλος. Είναι λίγο μακριά από δω γι αυτό μην πας τώρα να τον δεις. Να πας όταν θα φύγεις από το νησί." είπε και πάλι με την ίδια απολυτότητα και μόνο αφού σιγούρεψε πως αυτό θα έκανα μου έδωσε άδεια να φύγω. "Και πάνε κάνε κανα μπάνιο...βρωμάς."

Η αλήθεια ήταν αυτή, μύριζα απαίσια. Τα μαλλιά μου κολλούσαν πάνω στο μέτωπό μου από τον ιδρώτα κάνοντάς τα να φαίνονται λαδωμένα κι άπλυτα, τα ρούχα μου είχαν λερωθεί και το άσπρο τους είχε γίνει απαραίτητα γκρι. Η θάλασσα είχε αφήσει το στίγμα της πάνω μου επίσης, εφόσον είχα τη μυρωδιά θαλάσσιου ελέφαντα πιο ποτισμένη πάνω μου κι από θαλάσσιο ελέφαντα, ενώ μπορούσα και μόνος μου να δω πόσο αγνώριστα είχαν γίνει τα παπούτσια μου τα οποία τώρα είχαν έναν καινύργιο στρώμα πάνω τους: λάσπης και θαλασσόνερου.

Αναστέναξα. Έπρεπε να κάνω μπάνιο. Αλλά δεν αναστέναξα για το μπάνιο αυτό καθεαυτό, αν μη τι άλλο μάλιστα, αυτό που με πείραξε ήταν το γεγονός πως θα το έκανα τέοτια ώρα και μετά είχα μεγαλύτερο κίνδυνο να αρρωστήσω! Όμως οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και να ήταν, θα έκανα μπάνιο κι αυ΄το ήταν ευλογία. Πήγα στους κοιτώνες, βρήκα που ήταν τα πράγματά μου και πήρα τα μπουκαλάκια μου μαζί. Ολα δικής μου εφεύρεσης σαμπουάν, κατάλληλα για τα μαλλιά μου και μόνο. Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, έκαναν θαύματα και για τη γούνα του Βρούτου μου. Ααααχ, το σκυλάκι μου. Μου το πήρανε.

Με αυτήν τη σκέψη πήγα και πλύθηκα, γύρισα στους κοιτώνες και κοιμήθηκα το βράδυ. Και με την παρέα του Sitrus να λείπει - εφόσον με πληροφόρησαν πως τον ήθελαν για άλλα πράγματα - δεν έλεγε να με πάρει ο ύπνος. Μοναχά κοιτούσα το δωμάτιο που με είχαν βάλει: μιλιταριστικό το στυλ του, όλοι οι τοίχοι άσπροι αν και είχαν αρχίσει να ξεφτίζουν. Τα κρεββάτια ήταν κουκέτες: όσο περισσότεροι σ'ένα δωμάτιο τόσο καλύτερα προφανώς. Κάποια στιγμή δεν άντεξα να κοιτάω τον πισινό του άντρα που κοιμόταν στο πάνω κρεββάτι άλλο και σηκώθηκα να κάνω μια βόλτα στο δωμάτιο.

Πήγα στο παράθυρο. Κοιτώντας έξω, είδα μια κανονική πόλη! Μαγαζιά για αγορές, για διασκέδαση, σπίτια απλών ανθρώπων...δεν τα είχα παρατηρήσει όλα αυτά γιατί είχα έρθει γραμμή στο μέρος αυτό. Αισθάνθηκα μια μεγάλη ανάγκη να αρπάξω τα καλά μου ρούχα από τον σάκο μου και μερικά χρήματα για να βγω κι εγώ έξω να διασκεδάσω...αλλά δεν το έκανα. Καλύτερα να μη δημιουργούσα προβλήματα τώρα που ο καπετάνιος μου φαινόταν ήρεμος και δεν ήταν άλλο θυμωμένος μαζί μου.

Το επόμενο πρωί, η μέρα ξεκίνησε με έναν πονηρό ήλιο να λάμπει. Για κάποιον λόγο εδώ δε μας ξύπνησαν για την πρωινή αναφορά μας έτσι όταν άνοιξα τα μάτια μου ο ήλιος ήταν ψηλά στον ουρανό. Tώρα γιατί τον έλεγα πονηρό; Η παραμάνα μου έλεγε όταν ο ήλιος δε σε ξυπνάει παρόλο που σε χτυπάει στο πρόσωπο ενώ κοιμάσαι τότε κάτι κακό θα γίνει γιατί μέχρι κι ο ήλιος πονηρεύεται. Άρα έπρεπε να είμαι εξαιρετικά προσεχτικός σήμερα...

Μ'αυτήν τη σκέψη στο μυαλό, κίνησα για το γραφείο του Διοικητή, ακριβώς όπως με συμβούλεψε ο Καπετάνιος μου. Όταν βγήκα στον διάδρομο όμως, μια απόκοσμη ησυχία κυριαρχούσε. Δεν ήξερα βέβαια τι μπορεί να σήμαινε αυτό ή αν όντως ήταν παράξενη εφόσον πρώτη φορά έμενα εδώ, αλλά για ναυτική βάση με κοιτώνες που οι άλλοι μένουν μέσα, μου φαινόταν υπερβολικά ήσυχα. Εδώ στο δικό μας σπίτι και δεν ήμουν μόν εγώ που ερχόμουν πίσω πιωμένος κι έκανα φασαρία.

Κάτι παράξενο γινόταν αλλά δεν ήξερα τι.

Όμως, χάριν της αποστολής μου, κίνησα κατευθείαν για τον στόχο μου. Για να μη χαθώ, κάτι που δε διευκόλινε το μέγεθος αυτού του κτίσματος και οι πολλοί διάδρομοι που ένωναν το κτήριο διοίκησης με τους κοιτώνες μας, ακολούθησα πιστά τη διαδρομή που είχα πάρει όταν είχα πάει στον Καπετάνιο. Μετά από κει πήγα αριστερά, όπως με είχε συμβουλέψει και στο πίσω μέρος του μυαλού μου έκανα σημειώσεις για το που θα μπορούσα μετά να ρωτήσω πως να βρω τον σκύλο μου. Αν δε μου δίναν άλλη αποστολή τότε θα έφευγα εγώ από μόνος μου...τουλάχιστον έτσι νόμιζα.

Δεν είχαν περάσει δέκα λεπτά, και βρέθηκα μπροστά από το γραφείο που έψαχνα. Τελικά όλα εύκολα είναι, αν γίνουν έξυπνα. Χτύπησα την πόρτα.

"Περάστε." άκουσα μια χοντρή φωνή να με καλεί κι έκανα όπως πρόσταζε.

Με το που μπήκα μέσα, ένιωσα την ανάγκη να χτυπήσω προσοχή από μέσα μου. Αυτός ο άντρας ήταν τόσο συγκροτημένος--μου φαινόταν τόσο πειθαρχημένος που αν δεν το έκανα ήταν λες και διέπραττα κάποιο ανομολόγητο έγκλημα. "Παρουσιάσου ναύτη." είπε απλώς κι αυτό έκανα. "Α...καλώς." είπε λες και θυμήθηκε κάτι όταν άκουσε το όνομά μου. "Ανάπαυση."

Ο τόνος του ήταν απολυτος, λίγο αυταρχικός αλλά μου ενέπνεε μεγάο σεβασμό. Πολύ περισσότερο από τον καπετάνιο μας. Περίμενα ακίνητος όσο μπορούσα για την επόμενη εντολή ενώ παράλληλα παρατηρούσα το γραφείο του-- λιτό, σπαρτιατικό σχεδόν μόνο με τα απαραίτητα πάνω: έγγραφα προς υπογραφή, μελάνι, ένα σαλιγκάρι...Ώπα, είπα ένα σαλιγκάρι; Εκτός του ότι το θεωρούσα κάπως αηδιαστικό, κάτι μου θύμιζε. Α ναι! Το είδα και στου καπετάνιου το γραφείο. Τι μπορεί να ήταν ακριβώς...;

"Πες μου λοιπόν Denier, τι έγινε με τους Pandaren;" Είχα σχεδόν αγνοήσει το θρόισμα των φύλλων εξαιτίας της εξονυχιστικής μου έρευνας του δωματίου, αλλά όταν μου μίλησε είδα πως κοιτούσε μέσα σε κάποια χαρτιά. Αν έπρεπε να τα συμβουλευτεί και μετά να με ρωτήσει τότε σίγουρα είχε πολλά στο κεφάλι του.
"Κατάφερα να νικήσω δύο από τους πολεμιστές τους και να κερδίσω τον σεβασμό τους. Σαν αντιπρόσωπος των Marine, κατάφερα να τους κάνω φιλικά διακείμενους προς εμάς και να κερδίσω και την εμπιστσύνη τους στο όνομα του Ναυτικού. Η συνθήκη μεταξύ μας είναι πλέον πραγματικότητα."

"Πολύ καλά. Χαίρομαι που όλα πήγαν όπως έπρεπε."

Κανένας έπαινος για τις πράξεις μου, καμία μεταφορική ή κυριολεκτική ώθηση για να πάω καλύτερα μετά. Μόνο ένα "πάλι καλά που τα κατάφερες αλλιώς..." Ήταν δύσκολος άνθρωπος εν τέλη αυτός ο Ripper. Δεν αντέδρασα και περίμενα να δω τι άλλο θα μου πει. "Εδώ έχω μία ακόμα αποστολή για σένα. Βλέποντας πως έχεις ολοκληρώσει επιτυχώς ήδη δύο αποστολές καθώς και την εναρκτήρια δοκιμασία σου στην οποία μάλιστα έσωσες και μια πριγκίπισσα, θέλησα να σου αναθέσω άλλη μία αποστολή." είπε σοβαρός με τα χέρια του πίσω από την πλάτη του.

Δε βημάτιζε πέρα δώθε, μόνο είχε σηκωθεί όρθιος και με παρατηρούσε. Στεκόταν πολύ πιο ίσιος από μένα με το βλέμμα του σαρωτικό πάνω μου. Ήταν άβολο. Όμως δε με πείραζε τόσο όσο νόμιζα πως θα με πειράζει. Ίσως έφταιγε πως έτσι ήταν ο χαρακτήρας του και δεν ένιωσα πως το έκανε μόνο σε μένα. Ίσως έφταιγε το βλέμμα του που ήταν πάντα αυστηρό κι όχι μόνο όταν έπεφτε πάνω μου. Ό,τι και να ταν πάντως, δεν είχε σημασία το πως ένιωθα εγώ. Τον ένοιαζε μόνο να καταφέρει να κάνει αυ΄το που ήθελε. Όταν στράφηκε απ'την άλλη, θεώρησα πως το βρήκε.

"Θα πας στο νησί Matsue, το νησί των σαμουράι. Εκεί, τον τελευταίο καιρό δρα ένα δίδυμο παρανόμων το οποίο πρέπει να συλληφθεί πάραυτα. Αποστολή σου είναι ακριβώς αυτό: να τους συλλάβεις. Πποσπάθησε να μην τους σκοτώσεις--είναι κι αυτό μέρος του να δούμε το πόσο ικανός είσαι."

Να τα, να τα! Αδιανόητο μου φάνηκε αρχικά το ότι μου ζήτησε να μην τους σκοτώσω - δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση, δεν είμαι δολοφόνος εγώ - αλλά τουλάχιστον είχα μια αποστολή κι αυτό σήμαινε πως θα έφευγα από το νησί άμεσα...και θα ξαναέβλεπα τον σκύλο μου! Χαμογέλασα με τα νέα - σ'αυτό σήκωσε το φρύδι του ο Διοικητής αλλά δε μ'ένοιαξε - και χτύπησα προσοχή. "Όπως διατάξετε Διοικητ-...ά..."

Ένιωσα έναν οξύ πόνο--κάτι με τρύπησε. Το πρόσωπο του Διοικητή ξαφνικά έγινε λευκό σαν το πανί ενώ με παρακολουθούσε ενώ για κάποιον λόγο έμοιαζε να ψηλώνει, να μεγαλώνει...όχι, εγώ έπεφτα. Έπεφτα; Έβηξα κι ένιωσα περισσότερο πόνο--με κατέκλυζε τώρα! Το μόνο που αισθανόμουν ήταν αυτό ενώ τα άκρα μου μούδιαζαν. Μύρισα την απαίσια μυρωδιά του αίματος και ξαφνικά όλα σβήσαν γύρω μου.

Έπεσα χάμω και όλες οι αισθήσεις μου εκτός της ακοής είχαν σβήσει...