Είχαν περάσει περίπου δυο μέρες .Γνώριζα πολύ καλά πως ήμουν καταδικασμένη ,διψούσα υπερβολικά και σίγουρα οι πειρατές δεν μου φερόντουσαν με τον καλύτερο τρόπο .Αρκετές φορές με χτυπούσαν με ρόπαλα και γροθιές ,για αντίποινα για όσα έκανα στους συντρόφους τους από όσα έλεγαν .Βέβαια το μόνο που με κρατούσε ψύχραιμη ήταν η γιατρός Yumi.Με είχε βοηθήσει σε πολλές δύσκολες καταστάσεις και αυτή που ζούσα εκείνη την στιγμή ήταν άλλη μια.
-Πιστεύεις ότι θα πεθάνεις μικρή??
-Όχι, ακόμα έχω μέλλον μπροστά μου Υumi-sama
-Έτσι σε θέλω Rin,θα γλυτώσουμε από εδώ θα το δεις . Σίγουρα θα έρθουν να μας σώσουν, αν ο καταραμένος γλάρος στείλει επιτυχώς το μήνυμα στην βάση πιστεύω ότι σε μερικές ώρες θα έχουμε την βοήθεια που χρειαζόμαστε…
-Το ελπίζω..
Είπα με ένα τόνο απογοήτευσης που σίγουρα θα διέκρινε η γιατρός .χωρίς καμία αμφιβολία όσα άκουσα ήταν χαρμόσυνα νέα αλλά είχα ακόμη τις ανησυχίες μου, λόγο του ότι είχα δεχτεί αρκετό ψυχολογικό πόλεμο από τους πειρατές όλες εκείνες τις μέρες και ότι και αν άκουγα η έβλεπα θα μου φαινόταν μαύρο…