[Αρχή] Something Wicked Your Way Comes,Part Three:My Vengeance Ends!

Ησυχία επικρατούσε. Ο νυχτερινός άνεμος είχε κρυώσει για τα καλά την ατμόσφαιρα. Οι σύντροφοι μας στεκόντουσαν σε ένα κύκλο στην μέση του οποίου καθόντουσαν οκλαδόν οι εναπομείναντες άνδρες του Kita. Προχωρήσαμε προς το μέρος τους και ο κύκλος άνοιξα ώσπου βρεθήκαμε μπροστά τους, Έκανα μια γύρα περνώντας μπροστά απο όλους με αργά βήματα. Αφού τους κοίταξα έναν έναν, σταμάτησα.
-Τα πράγματα είναι απλά. Κρίνοντας απο τα βλέμματα σας είστε όλοι μισθοφόροι. Ξέρετε τι ακολουθεί κανονικά όταν ο νικητής μια μάχης πιάνει κρατούμενους οι οποίοι στην τελική δεν έχουν να του προσφέρουν κάτι. Αν τυγχάνει κάποιος να μην το γνωρίζει θα του το πω εγώ. Όταν υπάρχει αυτή η ατυχής περίπτωση, τότε όλοι οι κρατούμενοι πεθαίνουν.Καθώς μιλούσα άρχισα να ξανά περπατάω. Τα βλέμματα τους έκαναν φανερό οτι είχαν πλήρη επίγνωση στης κατάστασης. Σταμάτησα ξανά.
-Όμως αυτή την φορά τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά. Τους κοίταξα. Είδα στα μάτια τους ένα μικρό ξάφνιασμα και περιέργεια. -Ναι, ναι. Καλά ακούσατε συνέχισα δίνοντας λίγο ένταση στην φωνή μου.-Ο άνθρωπος που σας πλήρωνε είναι τώρα νεκρός όπως σίγουρα έχετε καταλάβει. Και όπως, είμαι επίσης σίγουρος, προσέξατε, σε καμία στιγμή της μάχης δεν εμφανίστηκε για να σας βοηθήσει. Ευχαρίστως θα σας άφηνε όλους να πεθάνετε για να την γλιτώσει. Άλλωστε το χει κάνει ξανά στο παρελθόν. Αξίζει λοιπόν να χάσετε την ζωή σας για όσα χρήματα σας έδινε ένας τέτοιος άνθρωπος,που σίγουρα δεν ήταν αρκετά!?
-500 belli την ημέρα ο καθένας μας πετάχτηκε ξαφνικά ένας.
-Οκ αυτά είναι πολλά είπα κάπως αμήχανα και ύστερα γύρισα στην Femi.
-Πόσα λεφτά είχε αυτός ο μπάσταρδος?Θύμισε μου μετά να ψάξουμε καλά την σκηνή του.

-Αλλά όσα λεφτά και να σας έδινε σίγουρα σας φερόταν άσχημα και όπως είπαμε ήδη ήταν τόσο δειλός που θα σας άφηνε όλους να πεθάνετε με χαρά για την βγάλει καθαρή. Σε αυτό δεν ακούστηκε καμία διαφωνία.
-Και τι θέλεις να κάνουμε τώρα? με ρώτησε ένας άλλος.
-Μα φυσικά να έρθετε και να πολεμήσετε μαζί μας! του απάντησα δυνατά. Ησυχία απλώθηκε ξανά μέχρι που το γέλιο μερικών μισθοφόρων την διέκοψε.
-Και γιατί να το κάνουμε αυτό?τι έχουμε εμείς να κερδίσουμε?
-Πέρα απο τις ζωές σας? απάντησα χαμογελαστά, φροντίζοντας ωστόσο να κάνω φανερή την απειλή στον τόνο της φωνής μου. Η σιωπή επανήλθε.-Πέρα απο αυτό το "μικρό" αγαθό λοιπόν, αν όλα πάνε καλά, τότε αύριο τέτοια ώρα θα κολυμπάτε όλοι στο χρυσάφι και θα έχετε βοηθήσει όλοι σε έναν πολύ καλό σκοπό. Τι λέτε λοιπόν?

-Είμαστε μαζί σου φώναξε ένας μεγαλόσωμος άντρας που καθόταν στην άλλη μεριά του κύκλου. Ήταν πολύ μυώδης και έιχε όλο το μαλλί του μαζεμένο σε μια μεγάλη κοτσίδα και το υπόλοιπο κεφάλι του ήταν ξυρισμένο.-Είμαστε μάζι σου ξανάειπε. -Αλλά εμείς δεν είμαστε μισθοφόροι. Εμείς ανήκουμε στην φυλή του Kita, μα ο μόνος λόγος που ήμασταν ακόμα μαζί του, ήταν ο φόβος. Τώρα αυτό δεν υπάρχει αυτο και έτσι θα σε ακολουθήσουμε χωρίς να θέλουμε κάποιο αντάλλαγμα γιατι μας ελευθέρωσες. Είδα άλλους δεκαπέντε περίπου να κουνάνε τα κεφάλια τους καταφατικά.
-Και εμείς ήμαστε μαζί σου φώναξε τότε και ο πρώτος μισθοφόρος που είχε μιλήσει.-Δεν ξέρω που θα μας οδηγήσεις αλλά λογικά θα είναι καλύτερα απο το να πεθάνουμε εδώ στην μέσ της ερήμου.
-Εξαιρετικά! αναφώνησα.-Τι περιμένετε λοιπόν? είπα στους δικούς μου.-Ελευθερώστε αυτούς τους ανθρώπους και δωστέ τους πίσω τα όπλα τους! συνέχισα και ξανα ενώθηκα μαζί τους ενώ μια χαρούμενη ιαχή ακούστηκε πίσω μου. Τα μέλη των πληρωμάτων υπάκουσαν με δυσπιστία την εντολή μου ενώ οι καπετάνιοι τους μαζι με την Femi με ακολούθησαν κοιτάζοντας με περίεργα ίσως και λίγο αγριεμένα. Χωριστήκαμε απο τους υπόλοιπους και μπήκαμε ξανά στην μεγάλη σκηνή.

-Raz, τι κάνεις? με ρώτησε η Femi αμέσως μόλις το κάλυμμα της σκηνής έπεσε πίσω μας.-Έδωσες στους εχθρούς μας τα όπλα τους?
-Όχι, έδωσα τα όπλα στους νέους μας συμμάχους απάντησα και χαμογέλασα.
-Μα δεν μπορεί να μιλάς σοβαρά! μου αντιγύρισε ο Rignor. -Πρίν απο λίγο ήμασταν έτοιμοι να τους σκοτώσουμε όλους όπως και αυτοί εμάς. Και τώρα ξαφνικά είναι σύμμαχοι μας? συνέχισε σοβαρά.
-Μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς? του απάντησα με το ίδιο ύφος. Με κοίταξε προσεκτικά όπως και οι άλλοι δύο.-Χάσαμε ήδη αρκετούς και ήμασταν ήδη λίγοι απο την αρχή. Αν θέλουμε να έχουμε όντως μια πραγματική ευκαιρία πρέπει να έχουμε όσο πιο πολλές δυνάμεις γίνεται, απο όπου και αν προέρχονται αυτές!συνέχισα ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής μου.-Το έχω ξεκαθαρίσει απο την αρχή οτι εγώ, οτι και να γίνει θα πάω μέχρι το τέλος. Αυτό δεν σημαίνει όμως οτι θα οδηγήσω τους υπόλοιπους σαν πρόβατα στην σφαγή! Θα κάνω οτι περνάει απο το χέρι μου για να μεγαλώσω τις ελπίδες μας, για να φύγουμε όσο περισσότεροι γίνεται ζωντανοί απο εδώ. Και πίστεψτε με, όσα και να κάνω, αν κάτι πάει στραβά τότε μάλλον δεν θα φύγει κανένας!Με κοίταξαν όλοι αμίλητοι και βυθισμένοι στις σκέψεις τους μέχρι που η είσοδος της σκηνής άνοιξε ξανά.

Στην είσοδο φάνηκαν οι δύο άντρες που είχαν μιλήσει προηγουμένως έξω, "εκπροσωπόντας" τους πρωήν αιχμαλώτους μας. Κοντοστάθηκαν για λίγο και ύστερα απο ένα νεύμα μου περάσαν μέσα.
-Διακόπτουμε κάτι? ρώτησε ο άνδρας που έδειχνε να είναι ο αρχηγός των μισθοφόρων. Ήταν λίγο μεγαλύτερος απο όσο είχα καταλάβει στην αρχή. Είχε κοντό μαλλί με ελαφριά αραίωση στο μέτωπο και γκρίζους κροτάφους ενώ το πρόσωπο του έδειχνε αρκετά ταλαιπωρημένο και ρυτιδιασμένο απο τα χρόνια και τις δυσκολίες. Στα μάτια του μπορούσες να διακρίνεις οξυδέρκεια και εμπειρία. Φορούσε ένα λαδί πανωφόρι και ένα μπέζ πουκάμισο, ενώ στην δεξιά πλευρά του μαύρου παντελονιού του, είχε ένα σπαθί μεσαίου μήκους με πλατιά λάμα. Δίπλα του στεκόταν σαν άγαλμα, ο άντρας απο την φυλή του Kita. Έδειχνε γύρω στα 35 και τώρα στο χέρι του, κρατούσε ένα μεγάλο δόρυ, που παρά το μέγεθος του έδειχνε φυσιολογικό για έναν άνθρωπο του μεγέθους του. Τώρα που τον έβλεπα καλύτερα μου φαινόταν σαν πραγματικός γίγαντας. Ακόμα και ο Rignor έδειχνε μικρός μπροστά του. Αν ήθελε, σίγουρα θα μπορούσε να μας δημιουργήσει προβλήματα. Ωστόσο, η φυσιογνωμία του, δεν μου έβγαζε κάτι απειλητικό.

-Όχι, περάστε είπε τελικά χαμογελώντας ο Jason και η ατμόσφαιρα έγινε άμεσα πιο χαλαρή. Προχώρησαν πιο μέσα στην σκηνή και στάθηκαν δίπλα μας.
-Απλά τώρα που είμαστε όλοι μαζί, θα θέλαμε να ξέρουμε και τι κάνουμε απο δω και πέρα?ρώτησε τελικά ο μισθοφόρος.
-Τότε, ήρθατε στην κατάλληλη στιγμή γιατί αυτό θα συζητούσαμε τώρα. Αλλά πρώτα να συστηθούμε. Είμαι ο Raziel. H κυρία της παρέας είναι η Femi, o κύριος με το παχύ μουστάκι ο Rignor "The Southern" και ο κύριος με το περιποιημένο μούσι είναι ο Jason, ο καινούργιος καπετάνιος των Heavy Pirates! είπα δείχνοντας έναν έναν τους συντρόφους μου και μετά πρότεινα το χέρι μου για χειραψία. Ο μισθοφόρος, ύστερα απο μια στιγμή το πήρε στο δικό του και το έσφιξε δυνατά.
-Έγω λέγομαι Rogal και απο δώ είναι ο Ferus είπε δείχνοντας τον μεγαλόσωμο άντρα, ο οποόιος έσφιξε με την σειρά του το χέρι μου. Αφου ανταλλάξαμε όλοι χειραψιές, ο Rogal συνέχισε.-Δεν ήξερα όμως οτι βρισκόμουν μπροστά σε τόσο σημαντικές παρουσίες. Ένας νεός καταζητούμενος με 25.00.000 επικήρυξη, που απο όσα έχω ακούσει αν το ναυτικό γνώριζε όλα όσα έχει κάνει τοτε αυτή θα ήταν τουλάχιστον διπλάσια. Μια αρχηγός φυλής. Ένας πολύ γνωστός καπετάνιος της South με επικήρυξη 52.000.000 και το πρωτοπαλίκαρο ενός άλλου,που απ'ότι φαίνεται πήρε την θέση του μετά τον θάνατο του στην μάχη του Onrac Kingdom!Tι έγινε?γιατί με κοιτάζεται έτσι? συνέχισε.
-Φαίνεται οτι ξέρεις πολλά για εμάς ενώ εμείς όχι και τόσα για σένα. Ειδικά μου προκαλεί εντύπωση πως ξέρεις για όσα έγιναν στο Onrac.
-A δεν είναι τίποτα. Απλά αν είσαι κοντά στα σωστά άτομα μαθαίνεις πολλά.
- Για το καλό σου, εύχομαι να είναι η αλήθεια είπα απειλητικά. Με κοίταξε για λίγο και χαμογέλασε στραβά.-Αυτό είναι. Μην ανησυχείς. Δεν ανήκω σε "αυτους" απάντησε με νόημα.

-Αλλά αρκετά με τις συστάσεις. Ανυπομονούμε να μάθουμε τι μας περιμένει απο δω και μπρος συνέχισε με το ίδιο χαμόγελο στο στόμα. Τον κοίταξα για λίγο προσπαθώντας να καταλάβω αν έκρυβε κάτι παραπάνω και τελικά το ένστικτο μου, μου είπε πως ήταν ειλικρινής.
-Μια μεγάλη μάχη σας περιμένει απάντησα κάπως ξερά. Με κοίταξε με ενδιαφέρον.-Το στοιχείο μου. Και που μας περιμένει αυτη η μάχη λοιπόν?
-Στην Dolav! απάντησα και ήταν η σειρά μου να χαμογελάσω άγρια. Το δικό του όμως έσβησε και είδα και τον Ferus να δείχνει για πρώτη φορά κάποιο συναίσθημα, και αυτό ήταν η σαστιμάρα. -Μάλλον βιάστηκα να μιλήσω έξω είπε τελικά ο Rogal.-Καλύτερα να μας σκοτώσεις εσύ, εδώ. Τουλάχιστον αυτό θα είναι γρήγορο. Ο Ferus δεν μίλησε αλλά έδειχνε χαμένος στις σκέψεις του.
-Χμ έκανα περιπαικτικά.-Και γω που νόμιζα πως η μάχη είναι το στοιχείο σου.
-Η μάχη ναι. Η αυτοκτονία όχι απάντησε με ένα μείγμα μίσους και φόβου και αηδία να εμφανίζεται στον τόνο της φωνής του.-Έχεις ιδέα τι κάνουν σε όσους πιάνουν εκεί?
- Πολύ καλύτερη απ'όσο φαντάζεσαι απάντησα παγερά. Με κοίταξε για λίγο προσεκτικά.

-Στα αλήθεια, αυτός είναι ο στόχος σου? ρώτησε τελικά ο Ferus, βγαίνοντας απο τις σκέψεις του.
-Ναι απάντησα απλά, κοιτάζοντας τον τεράστιο άντρα με περιέργεια. Ανταπέδωσε το βλέμμα με σιγουριά και ύστερα έβγαλε τον πιο απρόσμενο ήχο που θα μπορούσε. Ξεκίνησε σαν βαριές αναπνοές αλλά όσο πήγαινε, μετατρεπόταν σε κάτι που έμοιαζε με χαχανητό, ώσπου στο τέλος ξέσπασε σε ένα κανονικότατο, τρανταχτό γέλιο μέχρι δακρύων. Γρήγορα το γέλιο μεταδόθηκε και σε έμας. όλη η σκηνή γελούσε χωρίς να ξέρουμε γιατί αλλά νοιώθαμε οτι πρέπει να το κάνουμε. Ήταν κάτι σαν κάθαρση για όλους μας. Σταματήσαμε μετά απο μερικά λεπτά. Τα σαγόνια μας πονούσαν, όπως και οι κοιλίες μας και έπρεπε να σκουπίσουμε τα μάτια μας απο τα δάκρυα, για να δούμε καθαρά. Για λίγο επικράτησε απόλυτη ησυχία μέχρι που τελικά ο Ferus ξανά μίλησε.
-Είναι στα αλήθεια τρελό μα τώρα είναι που θα σε ακολουθήσουμε σίγουρα. Απο την πρώτη ώρα που αναμείχθηκαν "αυτοί" με εμάς, η φυλή μας καταρέει. Το μόνο που θέλουμε απο τότε είναι να τους διώξουμε και να ελευθερωθούμε!και μεις και όλο το νησί!
-Χαίρομαι που έχουμε τον ίδιο στόχο! του απάντησα γελώντας δυνατά και του έσφιξα ξανά το χέρι. O Rogal μας κοίταξε.-Ας είναι λοιπόν είπε χαμογελώντας κάπως θλιμμένα και έβαλε και αυτός το χέρι του.

Βγήκαμε έξω για άλλη μια φορά. τα πληρώματα, οι φυλές και οι μισθοφόροι μας περίμεναν σιωπηλοί.
-Κυρίες και κύριοι.Πριν από λίγη ώρα, ήμασταν έτοιμοι να σκοτωθούμε μεταξύ μας. Για την ακρίβεια, δυστυχώς κάποιοι σύντροφοί μας, έπεσαν σε αυτή την μάχη αλλά θα τους τιμήσουμε όπως πρέπει. Μα ευτυχώς δεν χαθήκαν όλα. Πολλοί από εμάς είναι ακόμα εδώ και θα ξανά πολέμησουν. Αλλά αυτή την φορά για τον σωστό σκοπό. Απ' ότι φαίνεται, αν θα πεθαίναμε σήμερα εδώ, θα γινόταν για τους λάθους λόγους. Αλλά αύριο... έκανα μια μικρή παύση.- Αύριο θα πολεμήσουμε και θα πεθάνουμε για τον σωστό σκοπό!φώναξα. - Θα πολεμήσουμε για όσους χαθήκαν άδικα. Θα πολεμήσουμε για όσα μας πήραν χωρίς να μας ρωτήσουν. Θα πολεμήσουμε για εκδίκηση και θα πολεμήσουμε για ελευθερία! κατέληξα με τον τόνο της φωνής μου να ανεβαίνει σε κάθε φράση μέχρι που έγινε ιαχή μάχης η οποία βρήκε ανταπόκριση απο το κοινό που άκουγε. Όλοι φωνάξανε μαζί μου, άγρια και με δύναμη.
-Αύριο το πρωί, θα ξεκινήσουμε όλοι μαζί και ενωμένοι θα επιτεθούμε στην Dolav και θα καταστρέψουμε αυτούς που μας στέρησαν τόσα! συνέχισα και όλοι φώναξαν ξανά σαν μεθυσμένοι. Χαμογέλασα κοιτάζοντας το θέαμα των ενωμένων δυνάμεων μας που γελούσαν και μιλούσαν δυνατά μεταξύ τους και έπιναν τσουγκρίζοντας τα ποτήρια τους. Κοίταξα τους τέσσερις ανθρώπους που στεκόντουσαν πίσω μου και είδα στα βλέμματα τους την αναγνώριση. Ο πρώτος μας στόχος είχε επιτευχθεί. Ο επόμενος, θα ήταν πολύ πιο δύσκολος.

Άφησα τις σκέψεις μου στην άκρη και ενώθηκα με τους υπόλοιπους. Πρώτα κανονίσαμε μια μικρή αλλά σεμνή τελετή για να τιμήσουμε τους χαμένους μας.. Ανοίξαμε μερικές τρύπες στην έρημο και τους θάψαμε. Τον Kita και τους ανθρώπους της Οργάνωσης, τους κάναμε μια στοίβα έξω απο τον καταυλισμό και τους κάψαμε όλους μαζί. Ύστερα ήπιαμε στην μνήμη των νεκρών για να τους τιμήσουμε. Στην αρχή το κλίμα ήταν κάπως βαρύ αλλά όσο περνούσε η νύχτα και το αλκοόλ έρεε, τα πράγματα γίνονταν πιο ευχάριστα. Όλοι έδειχναν χαρούμενοι με αυτή την νέα "ένωση" και τον κοινό σκοπό. Ίστορίες μεταξύ των νέων συντρόφων άρχισαν να ανταλλάσονται και οι ομιλίες δυνάμωναν. Οι πειρατές διηγόντουσαν τις πρόσφατες περιπέτειες μας και οι άλλοι άκουγαν με ενδιαφέρον. Έτσι κύλησε όλο το βράδυ και κατέληξε σε ένα κανονικότατο γλέντι με φωνές, τραγούδια, ποτά και φαί. Κάποια στιγμή, κουραστήκαμε όλοι και αφού ορίσαμε τις σκοπιές και τα περίπολα επιτέλους κοιμηθήκαμε και έτσι πέρασε η τελευταία νύχτα μας πριν την μεγάλη μάχη. Δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη.

Κάπου στην Νότια Θάλασσα.
Μια παράξενη ομίχλη καλύπτει την αρμάδα πλοίων που κινείται αθόρυβα στο σκοτάδι. Ούτε ο παγωμένος αέρας που έρχεται από τα νότια μπορεί να την διαλύσει. Ωστόσο όλα τα πληρώματα μπορούν να τον νοιώσουν και τους κάνει τρομερή εντύπωση.
-Αυτός ο άνεμος, μου θυμίζει την δική μας θάλασσα λέει ένας γραμμωμένος άντρας γύρω στα 40. Φοράει μια μακριά βυσσινή καμπαρντίνα, ένα μαύρο παντελόνι και έχει περασμένα στην ζώνη του ένα ξίφος αξιωματικού και δύο πιστόλια. Στέκεται δίπλα σε έναν άλλο άντρα περίπου ίδια ηλικίας με μακρύ μαύρο μαλλί μαζεμένο. Εκείνος φοράει επίσημη στολή καπετάνιου.
- Τότε αυτό σημαίνει πως επιτέλους φτάνουμε! λέει και χαμογελάει. Παρά το σκοτάδι, η φωτιά που καίει στα μάτια του, είναι τόσο άγρια που τα κάνει να γυαλίζουν. Κάνει ένα νόημα με το χέρι του και όλοι οι ναύτες του πλοίου του παίρνουν τις θέσεις τους. Το σήμα μεταφέρεται και στα υπόλοιπα καράβια και συγχρονισμένα, ανεβάζουν ταχύτητα.