[Αρχή - Παρελθόν] Wicked Reality [Part 2]

Σιγά σιγά το πλοίο σταμάτησε να ταρακουνιέται τόσο. Όλοι στο αμπάρι μπορούσαν να ακούσουν τις μπότες των μελών του πληρώματος να βαράνε με δύναμη στο ξύλο. Ήταν πιο ζωηρά "εκεί πάνω" από άλλες φορές. Κανείς από τους σκλάβους δεν είχε ιδέα τι γινόταν. Ο φόβος που επικρατούσε ανάμεσά τους δεν είχε ξεθωριάσει με την πάροδο του χρόνου, διότι οι πειρατές δεν μπήκαν στον κόπο να επικοινωνήσουν μαζί τους. Δεν τους δόθηκε ποτέ φαΐ ή ακόμη και νερό για να ξεδιψάσουν. Μέρες ολόκληρες είχαν περάσει αλλά δεν υπήρχε κάποιος τρόπος για να συνειδητοποιήσουν τον ακριβή αριθμό. Περίμεναν όλοι τους για κάποια εξέλιξη, για κάτι που θα άλλαζε το παρόν περιβάλλον προς το καλύτερο. Έψαχναν ακριβώς εκείνη τη στιγμή που ο θόρυβος από το κατάστρωμα έγινε αρκετά ισχυρός για να αποσπάσει την προσοχή των σκλάβων. Είχαν να δουν το φως του ηλίου από τότε που μάζευαν ήσυχα φράουλες στον πανέμορφο εκείνο λόφο, χωρίς καμία ξεγνοιασιά. Οι περισσότεροι είχαν καταλήξει στο πιο προφανές συμπέρασμα...
Η θλίψη και η απόγνωση δεν έλειπε από κανενός το πρόσωπο, άλλο που αυτά ήταν κρυμμένα στο βαθύ σκοτάδι που επικρατούσε. Το κλάμα ήταν ο μόνος τρόπος με τον οποίο εκφράζονταν οι σκλάβοι. Τα μάτια τους είχαν κατακοκκινήσει, είχαν πρηστεί. Ακριβώς στην ίδια κατάσταση βρίσκονταν και οι δύο φίλοι, ο Kouga και ο Kensei. Είχαν χάσει ό,τι πολυτιμότερο για τους ίδιους... την οικογένειά τους. Προσεύχονταν, σε ό,τι υπήρχε εκεί πάνω ψηλά, ή κάτω, βαθιά στη γη, ή μέσα στον ατελείωτο ωκεανό, να τους βοηθήσει με κάποιον τρόπο. Κάθονταν δίπλα δίπλα πάνω στο ξύλινο εσωτερικό τοίχωμα του πλοίου. Η πείνα και η δίψα τους είχαν κάνει να χάσουν τις δυνάμεις τους. Δεν είχαν μιλήσει εδώ και μέρες μεταξύ τους, πράγμα που επιδείνωνε την ψυχολογική τους κατάσταση.

Ύστερα από κάμποση ώρα, ακούστηκαν φωνές. Το καράβι των πειρατών σταμάτησε να κινείται εντελώς και τότε ακούστηκε ο ήχος ενός μετάλλου που γδερνόταν σε μια άλλη μεταλλική επιφάνεια.
-Αλυσίδες... αυτές είναι αλυσίδες! Έριξαν άγκυρα! Επιτέλους φτάσαμε! άρχισε να φωνάζει ένας από τους σκλάβους, πρώην κάτοικος της πόλης του νησιού.
Η φωνή του είχε ελπιδοφόρα χροιά. Παρ'όλα αυτά, μόνο ορισμένοι, οι πιο αφελείς από τα άτομα που βρίσκονταν κλεισμένα στο αμπάρι, έκλεψαν λίγη από εκείνη την προσωρινή δόση ελπίδας που τους δόθηκε. Οι υπόλοιποι σκέφτηκαν από μέσα τους πως είτε έφταναν είτε όχι στον οποιοδήποτε προορισμό των πειρατών, η κατάσταση μόνο χειρότερη μπορούσε να γίνει.
-Και τι με αυτό? Φτάσαμε ένα βήμα πιο κοντά στην πλήρη μας εξαθλίωση...
-Ακριβώς... το μόνο που μας περιμένει είναι βάσανα ή ακόμα και θάνατος.. μην προσδοκά κανείς σας κάτι καλύτερο...
-Πως τολμάς ηλίθιε! Υπάρχουν και παιδιά εδώ μέσα? Μπορείς έτσι εύκολα να τα στερείς από τα όνειρα και την ελπίδα που κρατούν μέσα τους?
-Δεν υπάρχει διαφορά!! Πρέπει και εκείνα να προετοιμαστούν για το οτιδήποτε αυτή τη στιγμή... όλοι σας το μόνο που κάνετε τόσο καιρό είναι να σκέφτεστε το που θα καταλήξετε μετά από εδώ. Και η πλειοψηφία έχει φτάσει στο ίδιο συμπέρασμα. Θα μας πουλήσουν φυσικά!! Ναι! ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ ΠΛΟΥΣΙΩΝ Ή ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΑΔΙΣΤΑΚΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ (όχι ότι οι πλούσιοι δεν μπορούν να είναι αδίστακτα άτομα)! ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΖΩΗ ΓΕΜΑΤΗ ΠΛΗΓΕΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΕΣ!!
Η ησυχία που επικρατούσε έδωσε μεγαλύτερη βαρύτητα στα λόγια του. Κανείς δεν μπορούσε να του αντιμιλήσει. Έτσι απλά έπεσε το ηθικό της μάζας σε αφάνταστα βάθη.
-Ίσως... ίσως να είναι καλύτερα να τελειώσουμε οι ίδιοι την ζωή μας και να μην αναγκαστούμε να τα περάσουμε όλα αυτά τα άθλια πράγματα που μας προσμένουν...
Δεν ήταν ο μοναδικός που είχε αναρωτηθεί για κάτι τέτοιο. Οι ενήλικες που βρίσκονταν ανάμεσα στην ομάδα αυτή, είχαν όλοι τους σκεφτεί την αυτοκτονία. Ήταν η τελευταία τους επιλογή, η λύση σε όλα τα προβλήματά τους, μπορούσε να πει κανείς. Η "εύκολη" λύση. Η ατμόσφαιρα άλλαξε αρκετά και μπορούσαν να το καταλάβουν και τα δύο παιδιά που μέχρι στιγμής το μόνο που έκαναν είναι να ακούνε και να δακρύζουν με τα βίαια λόγια που ξεστόμιζαν οι πρώην κάτοικοι του νησιού με τις φράουλες. Έγιναν νευρικοί, εκείνοι και όλοι οι υπόλοιποι που χρησιμοποίησαν τα τελευταία του λόγια, υποσυνείδητα, για να ενισχύσουν τις δικές τους επιθυμίες για "λύτρωση" μέσω του θανάτου τους.

Η ένταση έσπασε ξαφνικά όταν το αμπάρι άρχισε να φωτίζεται, κάνοντας ορατούς τους σκλάβους ο ένας στον άλλον. Οι πειρατές άνοιξαν το πορτάκι και άρχισαν να κατεβαίνουν σιγά σιγά τα σκαλιά προς το χαμηλότερο επίπεδο. Ο Kouga δεν είχε ιδέα πως ήταν το αμπάρι και με ποιους ταξίδευε καθώς είχε μεταφερθεί αναίσθητος μέχρι εκεί και δεν είχε προλάβει να συγκρατήσει με τα μάτια του το μέρος. Ακόμα και εκείνο το απαλό φως του σούρουπου ήταν αρκετό για να πονέσει τα μάτια των σκλάβων, τα οποία είχαν συνηθίσει στο σκοτάδι. Οι περισσότεροι τα κάλυψαν και τα εξέθεταν ανά τακτά διαστήματα προς την πηγή φωτός ώστε να μπορέσουν να δουν καθαρά και χωρίς πρόβλημα. Δύο από τους πέντε πειρατές που κατέβηκαν στο αμπάρι μπήκαν μπροστά και άρχισαν να σηκώνουν τον κόσμο.
-Φτάσαμε! Σηκωθείτε και συμπεριφερθείτε μέχρι το σημείο συνάντησης. Ξέρετε το ποίημα... όποιος κάνει κάτι απερίσκεπτο θα πεθάνει.
Οι κάτοικοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με φόβο δαγκώνοντας να χείλη τους. Κάποιοι πιάστηκαν χέρι-χέρι και έσφιξαν τις γροθιές τους. Ένας ένας, οι κάτοικοι περνούσαν από τους πειρατές και εκείνοι τους έδεναν καλά τα χέρια πίσω από την πλάτη τους με σχοινιά. Ύστερα, τους έκαναν νόημα να ανέβουν τα ξύλινα σκαλοπάτια προς το κατάστρωμα.
-Ήρθε η ώρα φίλε.. πάμε..
Ο Kensei είχε ήδη σηκωθεί όρθιος και έδωσε το χέρι του στον Kouga ώστε να τον βοηθήσει να σταθεί. Ο μικρός του ένευσε και τότε γράπωσε το χέρι του φίλου του. Καθώς πλησίαζαν προς τους πειρατές, ο Kouga πρόσεξε πως υπήρχε αρκετό φως για να κοιτάξει καλύτερα το χέρι που τον πονούσε μέχρι και σε εκείνο το σημείο. Όλη η περιοχή από το μέρος του αγκώνα και πάνω, μέχρι περίπου τον ώμο είχε μελανιάσει. Ακόμα και ένα μικρό άγγιγμα ήταν αρκετό για να τον κάνει να μορφάσει από τον πόνο.
-Τελείωνε μικρέ!
Ο Kouga είχε απορροφηθεί στην θέα του μαυρισμένου του χεριού και είχε σταματήσει να κινείται. Η βροντερή φωνή του πειρατή τον ξύπνησε και τον ώθησε να προχωρήσει. Καθώς πλησίαζε προς το μέρος που βρίσκονταν οι πειρατές, πέρασε από έναν γονατισμένο άντρα ο οποίος έτρεμε και κουνιόταν πέρα δώθε και ο οποίος ψιθύριζε μόνος του. Προσπάθησε να δώσει την προσοχή του στα λόγια του.
-Δεν θα με αιχμαλωτίσουν... δεν θα με σκλαβώσουν... δεν θα με σκοτώσουν... δεν θα με αιχμαλωτίσουν... δεν θα με σκλαβώσουν... δεν θα με σκοτώσουν...

Οι ίδιες προτάσεις έβγαιναν από το στόμα του η μία μετά την άλλη χωρίς σταματημό. Η φωνή του άντρα φάνηκε αρκετά γνώριμη στον Kouga. Ο πειρατής που οργάνωνε τους σκλάβους κοίταξε τον μικρό και τον γονατιστό άντρα και τους φώναξε να τελειώνουν και να μπουν στη σειρά. Ενώ ο Kouga αγνόησε τον άντρα και προχώρησε, εκείνος παρέμεινε στην θέση του συνεχίζοντας να "ψάλει" μόνος του. Για κάποιον περίεργο λόγο ένα ρίγος διέτρεξε ολόκληρο το σώμα του νεαρού καθώς στο μυαλό του έμειναν οι μικρές προτάσεις του άντρα. Ο πειρατής φάνηκε να νευρίασε με την έλλειψη συνεργασίας εκ μέρους του άντρα και πήγε προς το μέρος του να τον σηκώσει με τη χρήση βίας.
-Σου είπα... σήκω και μπες στη σειρά...
Οι σκλάβοι καθώς και οι πειρατές είχαν σταματήσει τις δουλειές τους και κοιτούσαν προς το μέρος τους. Κάποιοι πειρατές ψιθύριζαν μεταξύ τους, λέγοντας πως ο σκλάβος ήταν άτυχος που έμπλεξε με τον συγκεκριμένο σύντροφό τους και πως αν δεν αντιδρούσε στις εντολές του για λίγο ακόμα, θα έβρισκε τον θάνατο. Έτσι ακριβώς φάνηκε και στους υπόλοιπους τη στιγμή που ο πειρατής έπιασε τη λαβή του σπαθιού του και άρχισε να το βγάζει από την θήκη του.
-Ετοιμάσου να πεθά--
Με μια ξαφνική κίνηση, ο γονατιστός άντρας πήδησε ψηλά και με έτοιμη τη γροθιά του, χτύπησε γερά τον πειρατή στο πρόσωπο, κόβοντας απότομα την πρότασή του στη μέση. Η ορμή του χτυπήματος στριφογύρισε τον πειρατή και τον ανάγκασε να αφήσει το όπλο του πριν καλά καλά το ξεθηκαρώσει. Αμέσως ο άντρας, τον γράπωσε από τον λαιμό πριν προλάβει να συνέλθει, έτσι όπως στεκόταν με την πλάτη γυρισμένη, και άρχισε να του ασκεί πίεση. Τα χέρια του πειρατή ενστικτωδώς οδηγήθηκαν στον ίδιο του το λαιμό καθώς προσπαθούσε να ελευθερωθεί από τη γερή λαβή του σκλάβου. Οι υπόλοιποι πανικοβλήθηκαν και τράβηξαν όλοι τα αιχμηρά τους όπλα.
-Άστον τώρα και θα το σκεφτούμε σοβαρά να σε σκοτώσουμε γρήγορα!
-Χα... αφού ούτως ή άλλως θα πεθάνω, ποιο το νόημα?
-Ηλίθιε δεν καταλαβαίνεις τι διαφορά? Θες να χάσεις τη ζωή σου αργά και βασανιστικά? Με αμέτρητες πληγές στο σώμα σου? Κομμένα δάκτυλα, χαραγμένο δέρμα, σημάδια από κάψιμο και πολλά άλλα...
-Μάλλον δεν με κατάλαβες καλά...
Κανείς δεν είχε συνειδητοποιήσει τον πραγματικό του σκοπό μέχρι εκείνη τη στιγμή. Σε όλους, αυτή η φασαρία θα έληγε αρκετά σύντομα με το άψυχο σώμα του άντρα να καταλήγει στη θάλασσα, ίσως και του πειρατή που κρατούσε μαζί του αιχμάλωτο.

Ο άντρας είχε το ένα του χέρι περασμένο σφιχτά στον λαιμό του πειρατή και με το άλλο έψαχνε μανιωδώς τα υπάρχοντα του εχθρού του. Ο πειρατής έκανε ό,τι μπορούσε στην κατάσταση πανικού που βρισκόταν για να αναπνεύσει αλλά δεν τα κατάφερνε. Ο άντρας ήταν αρκετά μυώδης και του απέτρεπε την παροχή πολύτιμου οξυγόνου. Δεν πέρασε πολύ ώρα μέχρι να βρει που έκρυβε το πιστόλι του ο πειρατής. Ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του μόλις το έβγαλε από τη θέση του και το κράτησε στο χέρι του. Σαν να ολοκλήρωσε την αποστολή του, ο άντρας απελευθέρωσε τον πειρατή και τον έσπρωξε μπροστά με δύναμη, πετώντας τον στο ξύλινο δάπεδο του αμπαριού. Σχεδόν άμεσα, έστρεψε το πιστόλι προς τους υπόλοιπους πειρατές απειλώντας τους. Ο καθένας μπορούσε να καταλάβει πόσο αδέξια κρατούσε το πιστόλι, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν κάποια απερίσκεπτη κίνηση καθώς βρίσκονταν σε μειονεκτική θέση. Ο πειρατής που δέχτηκε την επίθεση έβηχε έντονα στην προσπάθειά του να ανακτήσει γρήγορα το οξυγόνο που έχασε. Το λίγο φως που διαπερνούσε την έξοδο προς το κατάστρωμα, βοήθησε και φάνηκε το πρόσωπό του το οποίο είχε αλλάξει χρώμα σε μπλε. Δίχως να γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει και με τα μάτια μισόκλειστα, στάθηκε στα δυο του πόδια και από τη ζαλάδα, έκανε λίγα βήματα προς τα πίσω, δηλαδή προς το μέρος του οπλισμένου πλέον άντρα. Οι προειδοποιήσεις των τρομαγμένων συντρόφων του δεν μπορούσαν να φτάσουν στα αυτιά του, τα οποία κουδούνιζαν ασταμάτητα.
-Κάνε πίσω κτήνος! Θα σε πυροβολήσω αν δεν με υπακούσεις...
Ακόμα και οι δυνατές φωνές του άντρα δεν κατάφεραν να βρουν τόπο. Το μόνο αποτέλεσμα αυτών, ήταν η συσσώρευση επιπλέον πειρατών στο αμπάρι για να δουν τι γινόταν. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να ξέφευγε με κάποιον τρόπο. Αυτή ήταν η μόνη σκέψη των θλιμμένων σκλάβων. Κάποιοι έκαναν να φύγουν από το αμπάρι για να μη χρειαστεί να δουν την κατάληξη της σκηνής. Ο Kouga, έμεινε εκεί και κοιτούσε με τα μάτια ορθάνοιχτα τις πράξεις του τύπου εκείνου που από απαθής, μπόρεσε να ανατρέψει τα δεδομένα και να πάρει το πάνω χέρι στη μάχη.
"Αλλά όχι στον πόλεμο" σκέφτηκε σοφά από μέσα του. Την ίδια στιγμή, το μυαλό του, έφερε στην επιφάνεια μια ανάμνηση που απέκτησε λίγη ώρα πριν. Αφορούσε την γνώριμη φωνή εκείνου του άντρα. Την συνέδεσε με την φωνή του αγνώστου, ο οποίος φώναζε σε όλους πως το μόνο που τους περίμενε ήταν ο θάνατος, πριν ακόμα μπουν στο αμπάρι οι πειρατές. Ήταν το ίδιο άτομο..

Καθώς ο αποπροσανατολισμένος πειρατής πλησίαζε άθελά του προς τον οπλισμένο σκλάβο, ο τελευταίος τον σημάδεψε με το πιστόλι και τελικά έκανε δύο μεγάλα βήματα πίσω. Φοβόταν πολύ και αυτό δεν διέφυγε από την αντίληψη των πειρατών, οι οποίοι κοιτούσαν γεμάτοι αγωνία για την επόμενη κίνηση του άντρα. Ακριβώς για τον λόγο εκείνον, δεν μπορούσαν και να μειώσουν την απόσταση που τους χώριζε. Τα άκρα του Kouga άρχισαν να μουδιάζουν. Είχε την επιθυμία να γονατίσει καθώς όλη η δύναμή του είχε εξατμιστεί από το σώμα του. Δεν ήθελε να ξαναβιώσει μια παρόμοια τραγωδία με εκείνη του νησιού του. Φοβόταν για όλους τους σκλάβους και περισσότερο για την ζωή του. Η εξέλιξη του γεγονότος αυτού θα έδινε σίγουρα μια νέα χροιά στην αντιμετώπιση των αιχμαλώτων από τους πειρατές και αυτή σίγουρα δεν θα ήταν προς το καλύτερο.
-ΕΙΠΑ ΚΑΝΕ ΠΙΣΩ!!! φώναξε κάπως διστακτικά ο σκλάβος για μια τελευταία φορά, γνωρίζοντας βαθιά μέσα του πως δεν είχε νόημα. Η ένταση στο αμπάρι κορυφώθηκε σιγά σιγά, καθώς δεν έμελλε πολύ από το αποτέλεσμα στο οποίο θα κατέληγαν οι επαναστατικές πράξεις του άντρα.
Τότε συνέβη κάτι απροσδόκητο... με μονάχα μια κραυγή ο στόχος του πιστολιού άλλαξε τόσο απότομα πορεία που κανείς δεν μπόρεσε να αντιδράσει. Η νέα κατεύθυνση του πιστολιού έδειχνε να καταλήγει σε έναν κρόταφο... τον κρόταφο του ίδιου του άντρα που κρατούσε το δολοφονικό όπλο.
-Ααααααααααααααααααααααααααααααα.....
Η σκανδάλη πατήθηκε με δύναμη από τον σκλάβο. Είχε καταλάβει πως η κατάσταση στην οποία έμπλεξε τον εαυτό του ήταν ένα αδιέξοδο, δίχως ελπίδα διαφυγής. Η αυξημένη πίεση που δεχόταν τον ανάγκασε να επιλέξει τον τρόπο που θα τα τελείωνε όλα μια και καλή. Η επιλογή εκείνη ήταν βαμμένη με το ίδιο του το αίμα και είχε προαναφερθεί ως "λύση". Παρ'όλα αυτά κανείς δεν περίμενε να χρησιμοποιήσει το πιστόλι για να αυτοκτονήσει. Μετά το υποτιθέμενο τελευταίο του ουρλιαχτό, απόλυτη ησυχία επικράτησε στο αμπάρι. Όλοι κοκάλωσαν! Είχαν την εντύπωση ότι θα ακολουθούσε ένας εκκωφαντικός θόρυβος, ο οποίος θα σήμανε το τέλος της ζωής του άντρα. Για κακή του τύχη όμως, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Από το πιστόλι που κρατούσε, έλειπε ο σημαντικότερος καταλύτης, οι σφαίρες. Δύο ακόμα απόπειρες αυτοκτονίας ακολούθησαν την πρώτη, χωρίς όμως διαφορετικό αποτέλεσμα.

Όσες φορές και αν πίεζε την σκανδάλη, δεν θα ξέφευγε από την κόλασή του. Τα δευτερόλεπτα που περνούσαν φάνηκαν σαν ώρες στον ίδιο αλλά και στους υπόλοιπους που παρακολουθούσαν. Σιγά σιγά ξεκινούσε ο καθένας να αποκτά αίσθηση των γεγονότων που διαδραματίζονταν. Οι πειρατές είχαν χαθεί και εκείνοι μέσα στην ένταση της στιγμής, αλλά κατάφεραν να συνέλθουν γρηγορότερα από ότι οι σκλάβοι και έτσι έδρασαν άμεσα. Χωρίς τον φόβο να τους στέκεται εμπόδιο πλέον, έτρεξαν προς τον άντρα με τις λεπίδες τους έτοιμες να συναντήσουν τη σάρκα του. Η τελευταία έκφραση του καταδικασμένου σκλάβου αποτυπώθηκε καλά στη μνήμη του Kouga. Το βλέμμα εκείνο παρακαλούσε για βοήθεια. Τα δόντια του τριβόντουσαν μεταξύ τους σε μια προσπάθεια αποφυγής του πόνου που ερχόταν καταπάνω του. Ο Kouga παρέμεινε στη θέση του και συνέχιζε να κοιτάζει προς το μέρος του άντρα. Ούτε ο ίδιος μπορούσε να καταλάβει τι ένιωθε στην περίπτωση εκείνη. Έχοντας επιβιώσει από ένα σκληρότατο περιστατικό ήδη, φάνηκε να μην επηρεάζεται πολύ από τούτο το γεγονός. Δεν γνώριζε όμως πως να αντιδράσει, δεν ήξερε τι να κάνει, και, φυσικά, στην ηλικία του, δεν μπορούσε να έχει επίγνωση της γενικής ψυχολογικής του κατάστασης. Σε καμία περίπτωση ένα παιδί σαν και εκείνο δεν θα έπρεπε να έχει περάσει από παρόμοια γεγονότα. Ο εσωτερικός του κόσμος είχε καταστραφεί στο μεγαλύτερο μέρος του. Κάποιος θα μπορούσε να τον παρομοιάσει με μια πινιάτα, η οποία περιείχε την αγνότητα και όλα τα υπόλοιπα κύρια χαρακτηριστικά ενός μέσου παιδιού της ηλικίας εκείνης. Τα συμβάντα στα οποία έλαβε μέρος άθελά του ο Kouga, ήταν τα ρόπαλα που χτυπούσαν την πινιάτα αυτή με οργή, μέχρι που διαλύθηκε και τα περιεχόμενά της χύθηκαν έξω στο κενό και εξαφανίστηκαν. Ο Kouga είχε ξεχάσει εντελώς για το τραυματισμένο του χέρι. Η αδρεναλίνη που έρεε άπλετη στο σώμα του και τον τροφοδοτούσε με περίσσεια ενέργειας, είχε κλέψει ένα τεράστιο κομμάτι του πόνου που λίγο πριν ένιωθε. Παρ'όλα αυτά, το απαλό σκούντημα του Kensei ήταν υπεραρκετό για να τον κάνει να πεταχτεί από την έκπληξη και να γυρίσει απότομα, αφού πρώτα απομακρύνθηκε ενστικτωδώς δύο βήματα από εκείνον. Το πρόσωπο του Kensei είχε παραμορφωθεί από τον τρόμο και το κλάμα. Ήταν προφανές πως ο νεαρός φίλος του Kouga είχε διαφορετική αντίδραση στο περιστατικό.

-Πάμε να φύγουμε! Δεν θέλω να βλέπω άλλο... θα τον σκοτώσουν, έτσι δεν είναι? είπε τρίβοντας τα δακρυσμένα του μάτια.
Ο Kouga δεν απάντησε. Γύρισε μονάχα το κεφάλι του προς τους πειρατές που έτρεχαν προς τον άντρα. Ο πρώτος που τον έφτασε, του έριξε μια δυνατή γροθιά στο πρόσωπο, πετώντας τον πάνω στο εσωτερικό τοίχωμα του πλοίου. Ο σκλάβος σωριάστηκε στο ξύλινο πάτωμα. Ο δεύτερος πήρε φόρα και τον κλώτσησε γερά στην κοιλιά. Το ίδιο έκαναν και οι υπόλοιποι. Είχαν μαζευτεί πάνω από τον κακόμοιρο άντρα και τον ποδοπατούσαν με όλη τους την δύναμη. Δεν θα σταματούσαν μέχρι να εκτονωθούν και να πάρουν εκδίκηση για την μικρή του "εξέγερση". Ένας από εκείνους, είχε γονατίσει και του είχε υψώσει το κεφάλι κρατώντας τον από τα μαλλιά. Με το άλλο του χέρι τον χτυπούσε ανελέητα. Το θέαμα παραήταν σκληρό για να καθίσει ο οποιοσδήποτε να δει. Ο άντρας έβηχε και έφτυνε αίμα. Το συμπέρασμα στο οποίο είχαν καταλήξει όλοι ήταν πως οι πειρατές θα συνέχιζαν τον ξυλοδαρμό μέχρι να ξεψυχήσει στο σημείο εκείνο. Κανείς τους δεν χρησιμοποίησε τα σπαθιά που είχαν ξεθηκαρώσει, και αυτό διότι η "τιμωρία" του άντρα θα τελείωνε πολύ γρήγορα για να την απολαύσει. Ο πειρατής που λίγο πριν είχε έμμεσα αναγκάσει τον σκλάβο να προβεί σε μια απόπειρα αυτοκτονίας συνήλθε εντελώς και κοίταξε γύρω του. Μόλις αντίκρισε τον μυώδη άντρα που του είχε κλέψει το πιστόλι και το οξυγόνο, για ένα μικρό χρονικό διάστημα, εξοργίστηκε. Βούτηξε καταπάνω του και έσπρωξε τους υπόλοιπους πειρατές με μίσος.
-ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ! μούγκρισε με οργή.
Τον γράπωσε από το ρούχο του και τον σήκωσε μονάχα με το ένα του χέρι. Το ελεύθερό του, το χρησιμοποίησε στη συνέχεια για να χτυπήσει τον σκλάβο στον στόμαχο, πράξη που ανάγκασε τον τελευταίο να ξεράσει και να λερώσει το πρόσωπο του πειρατή με αίμα. Αντί να νευριάσει περισσότερο, όπως περίμεναν οι περισσότεροι, εκείνος σχημάτισε ένα διαβολικό χαμόγελο με τα χείλη του.
-Έτσι... έτσι θα περάσεις και το υπόλοιπο της ζωής σου σκλάβε! Θα παρακαλάς κάθε δευτερόλεπτο που περνάει να ήταν και το τελευταίο σου. Δεν θα γλιτώσεις τόσο εύκολα από την κατάσταση στην οποία έμπλεξες το τομάρι σου... Θα βασανιστείς σε τέτοιο βαθμό που στο τέλος θα συνηθίσεις τον πόνο και τότε θα αφήσεις αυτόν τον κόσμο μια και καλή... ΑΥΤΟ να γίνει παράδειγμα σε όλους εδώ μέσα που σχεδίαζαν κάτι παρόμοιο... Όποιος επιχειρήσει κάτι χαζό δεν θα θανατωθεί απλά... η μοίρα του θα είναι η ίδια με αυτού εδώ του ανθρώπου...

Τα λόγια του έσπειραν τον τρόμο στις καρδιές των ατόμων που βρίσκονταν γύρω. Δύσκολα θα βρισκόταν πλέον κάποιος αρκετά ανόητος ανάμεσα στα ίδια αυτά άτομα.
-Συνεχίστε να τους δένετε... είπε με σιγανή φωνή αλλά επιβλητικό τόνο στους πειρατές, ενώ πέταξε τον άντρα που κρατούσε στο πάτωμα.
Αυτή τη φορά τον έπιασε από τα μαλλιά και κατευθύνθηκε προς το κατάστρωμα καθώς έσερνε πίσω του τον αναίσθητο σκλάβο. Οι πειρατές δεν είχαν καν το κουράγιο να του απαντήσουν μετά από εκείνο το περιστατικό. Ο καθένας πήγε στην θέση του και κοίταξαν με το ίδιο τρομαγμένο βλέμμα τους σκλάβους έναν έναν καθώς τους έδεναν και τους οδηγούσαν στα ξύλινα σκαλιά που οδηγούσαν στο κατάστρωμα. Ο Kouga έσφιξε το αποδυναμωμένο χέρι του Kensei.
-Ό,τι ήταν να γίνει έγινε. Τελείωσε και αυτό... ας προχωρήσουμε πριν γίνουμε οι επόμενοι. Πρέπει να παραμείνουμε δυνατοί και να υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλον Kensei!
-Ε-εντάξει..
Πρώτος ο Kouga, μπήκε μπροστά και έδωσε τα χέρια του στον πειρατή που ήταν υπεύθυνος για το δέσιμο. Η κακή μεταχείριση που δέχτηκε έκανε τον μικρό να ξανανιώσει έντονο πόνο από το τραυματισμένο του χέρι. Έσφιξε γερά τη μία του γροθιά καθώς ακόμα και τα δάκτυλα των ποδιών του ως αντίδραση του σώματός του. Έκανε να περιμένει τον φίλο του αλλά ο επόμενος στη σειρά πειρατής τον γράπωσε από το μπράτσο και τον έσπρωξε προς τις σκάλες. Καθυστέρησε τον ρυθμό του ώστε να τον προλάβει ο Kensei και μόλις σιγουρεύτηκε ότι ήταν ακριβώς από πίσω του, επιτάχυνε ελαφρώς. Ο σκοτεινός ουρανός και ένα παγωμένο κύμα αέρα που χτύπησε αρχικά τα ροδοκόκκινα μάγουλα του Kouga και ύστερα το υπόλοιπο σώμα του ήταν αρκετά για να τον κάνουν να χαρεί που ακόμα ήταν ζωντανός. Με τα χέρια του δεμένα πίσω από την πλάτη του, δεν μπορούσε να κρατήσει τον φίλο του και έτσι ένιωσε λίγο άβολα. Το κατάστρωμα φωτιζόταν από διάφορους πυρσούς που κρατούσαν οι ίδιοι οι πειρατές και με αυτούς σχημάτιζαν ένα δρομάκι που ακολουθούσαν οι σκλάβοι.

Ο μικρός κοίταξε πέρα από το πλοίο σε μια προσπάθεια να λάβει πληροφορίες για τον προορισμό τους, όμως το σκοτάδι είχε καταπιεί τα πάντα. Παρ'όλα αυτά, το νησί στο οποίο είχαν ρίξει άγκυρα ήταν αρκετά θορυβώδες. Ο νεαρός μπορούσε να ακούσει πολλές φωνές αλλά δεν ήξερε εάν για εκείνες έφταιγε κάποια μάχη που βρισκόταν σε εξέλιξη. Βαθιά μέσα του δημιουργήθηκε μια σπιθαμή ελπίδας. Σκέφτηκε πως υπήρχε μια μικρή πιθανότητα, οι πειρατές να γύρισαν πίσω στο νησί του και εκείνη τη στιγμή να έκαναν επίθεση στην κύρια πόλη. Βέβαια κάτι τέτοιο ήταν και καλό και κακό. Αν οι πειρατές προσπαθούσαν να λεηλατήσουν την πόλη και έχαναν τότε ίσως και οι σκλάβοι να αποκτούσαν ξανά την ελευθερία τους. Σε αντίθετη περίπτωση όμως, ίσως ο αριθμός των φυλακισμένων να αυξανόταν δραματικά και μια παρόμοια σκηνή με προηγουμένως θα μπορούσε να επαναληφθεί. Η ελπίδα εκείνη που σχηματίστηκε, σύντομα εξαφανίστηκε μόλις ο Kouga άκουσε τους πειρατές να μιλούν για το δάσος που έπρεπε να διασχίσουν, ένα δάσος που στο νησί από το οποίο "λογικά" καταγόταν, το Strawberry Hill Island, δεν υπήρχε κοντά στις ακτές. Το επιβεβαίωσε και ο ίδιος μόλις πάτησε για πρώτη φορά στην υγρή άμμο της παραλίας. Το κύμα βύθιζε τις γυμνές πατούσες του και του προκαλούσε ρίγος. Μπροστά του, η ομάδα των σκλάβων, περιτριγυρισμένη από πειρατές που φώτιζαν το μέρος και έκαναν καταμέτρηση. Το φως εκείνο έφτανε να αποδείξει στον Kouga πως το μέρος στο οποίο βρίσκονταν ήταν διαφορετικό από αυτό που ήλπιζε. Πλησίασε μαζί με τον Kensei τους υπόλοιπους και περίμεναν να δεχτούν οδηγίες από το πλήρωμα. Πέρασαν σίγουρα δέκα λεπτά πριν φτάσουν και οι τελευταίοι και οι πειρατές τελείωσαν με το μέτρημα. Έλειπε μονάχα ένας σκλάβος και όλοι τους γνώριζαν πολύ καλά τι είχε απογίνει.
-Θα περάσουμε μέσα από το δάσος που βρίσκεται μπροστά μας. Να ξέρετε πως είναι επικίνδυνα ακόμα και για εμάς οπότε να ξέρετε πως όλοι μας ρισκάρουμε για τις ζωές μας. Συμμορφωθείτε ώστε να επιβιώσετε. Δώρο μας για εσάς είναι η προστασία που παρέχουμε με τα όπλα μας και τους πυρσούς άρα να μας ευχαριστείτε κιόλας.