[Αρχή - Παρελθόν - Τεχνική] A pack of wolves. Part 3. [ιστορία minion]

Προηγούμενες ιστορίες:

Και τώρα η συνέχεια...

Η αδερφή της Tokio έκανε ένα υγειέστατο γλυκό αγοράκι που γεννήθηκε στα τέσσερα κιλά και πεντακόσια γραμμάρια, το απόγευμα τις 3 Μαρτίου, μετά από πολλές ώρες τοκετού, αίματα, κλάματα και ιδρώτα. Θα έπαιρνε το όνομα Tadashi, από τον πατέρα του, που δυστυχώς χάθηκε στη θάλασσα καθώς ερχόταν να βρει την ακόμα έγκυο γυναίκα του και την οικογένειά της. Δυστυχώς τα νέα τους έφτασαν λίγο πριν τη γέννα, παρόλο που είχε γίνει σχεδόν δύο μήνες νωρίτερα, κάνοντας τον τοκετό ακόμα πιο δύσκολο στην Tsuki.

Όμως δεν το έβαλε κάτω. Αντιμετώπισε τη νέα της πραγματικότητα με απαράμιλλη ετοιμότητα και ταχύτητα, αποφασίζοντας να κρατήσει την ανάμνηση του άνδρα της ζωντανή μέσω του όμορφου γιου της, που παρόλο δεν έμοιαζε ντιπ στον πατέρα, πλέον είχε το όνομα.

Κάπου εκεί θεμελιώθηκε κι επισήμως στο μυαλό του Fujita το είδος της σχέσης που είχε μα κι αυτή που θα ήθελε να έχει με την τρίτη μικρότερη αδερφή της οικογένειας Takagi. Δεν είχε περάσει μία βδομάδα που είχε γεννήσει η αδερφή της...τόσο καιρό είχαν όλοι να κάνουν να τη δουν, εκτός των τυχαίων συναντήσεων στην πλατεία κι αγορά του χωριού. Με ένα μωρό και μια λεχώνα στο σπίτι, πόσο μάλλον με τη γνώμση πως η Tokio μόνη της συντηρούσε το σπίτι, δεν την αδικούσε κανείς που εξαφανίστηκε, ίσα ίσα.

Αλλά απ'την άλλη, κανείς δε μπορούσε να αρνηθεί πως γι αυτήν την εβδομάδα, ο Fujita είχε γίνει ανυπόφορος, ακόμα πιο μουντρούχος κι ερριστικός από ποτέ. Τελικά δε μπορούσε να κατηγορήσει τον Sougou, μάλιστα μπορούσε ακόμα και να τον καταλάβει, όταν είχε πει ότι φόρτιζε θετική ενέργεια. Χρειαζόταν κι εκείνος λίγη, σύμφωνα με τους γύρω του. Άσε τους γύρω, σύμφωνα με τον εαυτό του! Και δε μπορούσε καν να πάει να την επισκεφθεί. Ήταν άγραφος κανόνας στο νησί πως όταν μια γυναίκα γεννήσει, δε μπορείς να την επισκεφθείς, ούτε αυτήν ούτε το μωρό, αν δεν περάσουν σαράντα μέρες. Κι εφόσον το σπίτι της λεχώνας ήταν κοινό μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, του έδενε τα χέρια.

«Fujita-san, πέσαν έξω τα καράβια σου;»
«Αχα! Και οι δύο φρεγάτες που έχει, ονόματι "μεσημεριανή εκπαίδευση" και "δωρεάν απογευματινά γεύματα"!»

Το γεγονός ότι ο Sougou μπορούσε να τον διαβάζει τόσο εύκολα, πάντα τον εκνεύριζε, πόσο μάλλον όταν το έκανε σόου όπως τώρα. Δεν ήταν αναγκαστικό να τον κάνει ρεζίλι, αλλά πάντα διάλεγε αυτό το μονοπάτι, τι περίεργο. Κούνησε το κεφάλι του, ενώ με το χέρι του στριφογυρνούσε το σάκε στο φλυτζάνι του, λες και θα του αποκάλυπτε κάτι αν το έκανε. Μα ο καπνός από τριγύρω καθώς και οι γενικότερες αναθυμιάσεις του μοναδικού καταγώγιου του χωριού, κατάφερναν να αμβλύνουν τα νεύρα του, γι αυτό δε μίλησε, ούτε καν χτύπησε τον φίλο του.

«Περίεργα καράβια έχεις, Fujita-san.»
«Αν ήξερες ποιος είναι ο κοινός παράγοντας, δε θα το λεγες.» Μια προειδοποιητική ματιά έπεσε προς το μέρος του, κι ο Sougou χαμογέλασε. «Εγώ φυσικά.»
«Κατάλαβα, δεν τον αφήνεις σε ησυχία μια βδομάδα τώρα, γι αυτό είναι έτσι. Τι τον αναγκάζεις κι εσύ να έρχεται να τρώει σπίτι σας κάθε μέρα; Άστον ήσυχο.»
«Ναι, του βάζω το μαχαίρι στο λαιμό, τι να σας πω.»
Ο Fujita όμως κάγχασε τότε, κι επετέλους τους κοίταξε. «Αν σας πω ότι φταίει ο Todo θα με πιστέψετε;»
«Έι! Εγώ δεν έκανα τίποτα.»
«Ναι, αλλά-...»

Ο λόγος του κόπηκε απότομα όταν είδε ποιος μπήκε μέσα από την πόρτα του μαγαζιού. Όλοι γύρισαν να κοιτάξουν αυτό που τον έκανε να σταματήσει κι έμειναν και οι ίδιοι εξίσου άναυδοι. Με όλη της την χάρη, και με περισσότερη φροντίδα στο να φαίνεται πιο ψεύτικη από ποτέ, η Tokio πέρασε το κατώφλι του μαγαζιού, ντυμένη και βαμμένη σαν κανονική γκέισα. Ένας ψηλότερος απ'αυτήν άνδρας τη συνόδευε, ντυμένος με κάθε επισημότητα, σχεδόν δύο φορές την ηλικία της. Φορούσε μαύρα και μπλε, τα μαλλιά του ακόμα δεν είχανε γκριζάρει, και το ύφος του ήταν η προσωποποίηση της σοβαρότητας. Τους παρακολούθησε όλο το μαγαζί, όχι μόνο η παρέα τους, να εισέρχονται και να κάθονται σε ένα μικρό τραπέζι μόνοι τους.

Και για ένα βασανιστικό λεπτό, μέχρι να μιλήσει ο νεοφερμένος, ο Fujita πέρασε από πολλά έντονα συναισθήματα με τρομαχτική ταχύτητα: θυμό, ζήλεια, κτητικότητα, υπερπροστασία...ο λαιμός του είχε στεγνώσει και η καρδιά του χτυπούσε ένα χιλιόμετρο το δευτερόλεπτο. Ποιος στο καλό ήταν αυτός ο ξένος άνδρας; Ήξερε πως ήρθε πλοίο σήμερα, αλλά αυτός ποιος είναι; Γιατί είναι μαζί της; Γιατί είναι και οι δύο τόσο καλοντυμένοι; Και γιατί στο καλό τον είχε πιάσει απ'το χέρι.

Μέχρι που ο άνδρας σηκώθηκε και φάνηκε ν'απευθύνεται σε όλους τους παρόντες: «Ονομάζομαι Kojima Shoutou · θα ήθελα να σας κεράσω όλους από δύο ποτά: ένα για τη γέννηση του εγγονού μου, κι ένα για τον θάνατο του γιού μου. Και θα ήθελα όλοι να πιείτε μαζί μου.»

Και τότε όλα έβγαζαν νόημα · ο κόσμος άρχισε να ξαναγυρίζει και η αναπνοή του ήρθε στα καλά της κι εκείνος, μαζί με όλους τους θαμώνες του μέρους, σήκωσε το προϋπάρχον ποτήρι του και έκανε την ίδια κίνηση, για να δείξει ότι το κέρασμά του ήταν καλοδεχούμενο. Κι ενώ ο μπάρμαν άρχισε να βγάζει ποτήρια και να ανοίγει μπουκάλια, οι έξι φίλοι ξαναρχίσαν τη συζήτηση. «Πάλι καλά που μίλησε · για μια στιγμή μας τρόμαξες, Fujita-san.» Για μια στιγμή ένιωσε ότι ήθελε να σκοτώσει κάποιον, οπότε το θεώρησε λογικό.
«Μπα, εγώ δεν τρόμαξα.»
Αλλά τον αγνόησαν. «Τα μάτια σου ήταν πώς βλέπεις τους λύκους στο δάσος όταν κυνηγάνε τη λεία τους; Κάπως έτσι.»
«...δεν πέφτεις πολύ έξω.»
«Fujita-san!» αναφώνησε μέσα από συγκρατημένα γέλια ο Tatsuya κι ο μόνος λόγος που συγκρατήθηκε ήταν γιατί ήθελε να δείξει σεβασμό για τον πόνο του νεοφερμένου.

Λίγες στιγμές αργότερα, είχαν μοιραστεί όλα τα ποτά σε όλους και ο Kojima Shoutou σηκώθηκε όρθιος ξανά. «Ευχαριστώ πολύ · πιείτε μαζί μου λοιπόν, ένα για τον Tadashi που έφυγε» όλοι σήκωσαν το φλυτζανάκι τους πρώτα και μετά ήπιαν «κι ένα για τον Tadashi που ήρθε αισίως σ'αυτόν τον κόσμο.»

Σ'αυτό το ποτό, ακούστηκαν μερικά διάσπαρτα "να σας ζήσει", "να γίνει γερός", κι άλλες ευχές, τις οποίες όλες δέχτηκε με χαρά κι αξιοπρέπεια. Μάλιστα, τώρα που δεν τον έβλεπε σαν απειλή, μα σαν ένα μέλος της οικογένειας της Tokio, και μπορούσε να τον παρατηρήσει, είδε γραμμές στο πρόσωπό του που μάλλον δημιουργήθηκαν πρόσφατα, είδε ρυτίδες έκφρασης γύρω απ'το στόμα του, άρα χαμογελούσε πολύ γενικώς, και παρόλο που ήταν στενοχωρημένος, τα μάτια του έκρυβαν χαρά κι ελπίδα. Όχι κακή αντιμετώπιση για κάποιον που έχασε τον γιο του.

Αφού πέρασε λίγη ώρα κοιτώντας αρκετά προσεχτικά τον πεθερό της Tsuki, τα μάτια του πήγαν στην Tokio, η οποία φάνηκε να περίμενε ακριβώς αυτό, το να την κοιτάξει, και με το που το έκανε άνοιξε τα μάτια της λίγο παραπάνω και μετά τα κύλησε στην καρέκλα δίπλα της, παραμένοντας ακίνητη. Όσο πιο διακριτικά γινόταν κι ο ίδιος, της ζήτησε να το επαναλάβει...και δεν έκανε λάθος. Με τρεις κινήσεις μόνο των ματιών της, η Tokio έδειξε πρώτα τον ίδιο, μετά την καρέκλα δίπλα της και τέλος τον πεθερό της αδερφής της.

Ήθελε να πάει εκεί...για να συστηθεί;

Δεν ήταν σίγουρος, αλλά θα το έκανε έτσι κι αλλιώς. Γι αυτό είπε βιαστικά «συγγνώμη για λίγο,» στους φίλους του, σηκώθηκε, και πήγε στάθηκε εμπρός του Shoutou. «Χαίρετε. Oνομάζομαι Fujita Goro, είμαι γνωστός της οικογενείας. Τα συλλυπητήρια και τα συγχαρητήριά μου.»
«Α, έχω ακούσει για σένα. Εσύ κι ένας φίλος σου, μου είπαν τα κορίτσια,» ασυναίσθητα έδειξε την Tokio «ότι τους κρατάτε παρέα εδώ στην ξενιτιά. Κάθισε παρακαλώ.»
Μόνο τότε το έκανε, στην καρέκλα ανάμεσα στον άνδρα και την Tokio. «Σας ευχαριστώ...όμως δε θα το έλεγα ξενιτιά, εδώ μένουν πλέον.»
«Ε, δε συγκρίνεται με το κοσμοπολίτικο Yamagata...πάω στοίχημα ότι η Tsuki θα μαραζώσει εδώ, πόσο μάλλον χωρίς τον Tadashi μου.»
«Φυσικά, το Yamagata είναι πολύ διαφορετικό σε πολλούς τομείς κι αν κάποιος αρέσκεται στην πολυκοσμία, θα έχει πρόβλημα εδώ.»

Ένιωσε περήφανος για τον εαυτό του που κατάφερε να μην ακουστεί υποτιμητικός · η Tokio πρέπει να σκέφτηκε το ίδιο, γιατί του έδωσε ένα ενθαρρυντικό χτύπημα στην πλάτη, όταν δεν έβλεπε ο Shoutou.

«Αααααχ ναι, και του Tadashi του άρεζε η πολυκοσμία...και τις Tsuki της αρέσει. Γι αυτό της πρότεινα να έρθει μαζί μου πίσω στο Yamagata.»
«Θέλετε να την πάρετε;»
Όμως από τον σιωπηρό αναστεναγμό της Tokio, κατάλαβε ότι μάλλον είχε συζητηθεί αρκετά στην οικογένεια.
«Ε, το μονάκριβό μου εγγόνι είναι · κι ο συμπέθερος είναι έμπορος. Μπορεί να ταξιδεύει για να το βλέπει.»
«Κι εσύ έμπορος είσαι Shoutou-san...»

«Ναι αλλά ο πατέρας σου μπορεί να έρθει στο Yamagata για δουλειές, εγώ τι δουλειές θα κάνω εδώ;»
«Έχουμε πολύ καλό σάκε εδώ...μπορείς να εισάγεις, να το προωθήσεις σαν ειδικό, δυνατότερο σάκε απ'του Yamagata και να κάνεις δικό σου brand, μαζί με τον προμηθευτή σου.»
Και οι δύο άντρες την κοίταξαν με την άκρη των ματιών τους. «...αν και είσαι η τελευταία αδερφή που περίμενα να ασχολειθεί με τη δουλειά του πατέρα σου, σίγουρα έχεις το ταλέντο γι αυτό...» Την είδαν να χαμογελάει ντροπαλά, αλλά ικανοποιημένη. «Όπως και να χει, θα μείνω για έναν ολόκληρο μήνα...θα αποφασίσει η αδερφή σου έτσι κι αλλιώς. Έχουμε καιρό μπροστά μας.» Αναστέναξε. «Όπως και να χει, θα φύγω τώρα. Το καθήκον μου το έκανα...τίμησα τον γιο μου κι εδώ και στο Yamagata. Συγγνώμη που σου φορτώσαμε τα οικογενειακά μας, νεαρέ.» Κούνησε το κεφάλι του για να δείξει ότι δεν τον πείραξε, ενώ ο μεγαλύτερος άνδρας σηκωνότανε. «Συγγνώμη που σε βαλα και σένα σε κόπο, Tokio.»
«Κανένας κόπος, Shoutou-san.»

Υποκλίθηκαν ο ένας στον άλλον κι αφού πλήρωσε τον λογαριασμό του, έφυγε. Με το που βγήκε απ'την πόρτα, η Tokio αναστέναξε βαθιά, πολύ βαθιά, και φάνηκε να ξεφουσκώνει. «Εδώ και πέντε ώρες μας πιπιλάει το μυαλό. Θέλει να πάρει τον Tadashi στο Yamagata αλλά φυσικά ξέρει ότι αν η Tsuki πει όχι δε θα γίνει τίποτα, οπότε τώρα προσπαθεί να την πείσει. Μέχρι που την έταξε ότι θα της βρει γαμπρό! Αλλά...θα ήθελα να δω τον ανηψιό μου να μεγαλώνει.»
«Απ'ότι καταλαβαίνω, ο Tadashi ήταν μοναχογιός.» Έγνεψε ναι. «Και θέλει διάδοχο.» Ξαναέγνεψε. «Κι εσύ δε θα είχες πρόβλημα να τον πάρει αν δεν τον πήγαινε στο Yamagata.» Άφησε το κεφάλι της να πέσει κυριολεκτικά πάνω στο τραπέζι, χτυπώντας το μέτωπό της κι έκανε ήχους απελπισίας. Αν και συνήθως θα το θεωρούσε απρεπές, τώρα του φάνηκε αστείο. «Να σας ζήσει παρεπιμπτόντως. Δεν κατάφερα να ευχηθώ νωρίτερα.»
«Ευχαριστώ,» μουρμούρισε με το κεφάλι ακόμα κατεβασμένο «μμμμ, δε θέλω να φύγουν, ελπίζω να αποφασίσει να μη φύγει η Tsuki και να καταφέρεις να τον δεις κι από κοντά.» Μόνο τότε έκατσε πάλι σωστά. «Είναι πολύ χαριτωμένος! Πήρε απ'τον μπαμπά του σε συμπεριφορά, πάλι καλά.»
«Από φάτσα;»
«Φτυστός η Tsuki με ξανθά μαλλιά!» Στο απορημένο του βλέμμα εξήγησε «η πεθερά της, αιωνία της η μνήμη, ήταν ξανθιά και ψηλή, από άλλο νησί κι ο γιος τους ήταν φτυστός η μάνα του.»
«Μάλιστα.» Την κοίταξε γι αρκετή ώρα. Μια ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό του. «Tokio, αν εξαιρέσουμε το σημερινό έχεις βγει από το σπίτι χωρίς να έχεις κάποια δουλειά να κάνεις;»
Αναστέναξε ένα «όχι...»
«Θες να περάσω αύριο κατά τις οχτώ από σένα; Να περπατήσεις λίγο, να ξεσκάσεις...»
Τον κοίταξε για λίγη ώρα κι εκείνη. «Θα το ήθελα, ναι.» Στο τέλος χαμογέλασε πάλι, μόνο αυτήν τη φορά ήταν πιο ντροπαλό. «Πρέπει να φύγω κι εγώ όμως, θα με ψάχνουν.» Έβαλε δύναμη να σηκωθεί. «Να ετοιμάσω τίποτα να φάμε γι-»
«Τίποτα. Άντε φύγε, θα σε δω αύριο.» Σηκώθηκε μόνο αφού έφυγε. Ωχ. Τώρα έπρεπε να επιστρέψει στο τραπέζι του.

«Καλησπέρα, Tooka-san.»
«Fujita-san.» Έκανε στην άκρη και τον άφησε να περάσει μέσα. «Η Tokio ακόμα δεν είναι έτοιμη, πέρνα στο σαλόνι να περιμένεις.»
Δίστασε όμως. «Με το μωρό ακόμα τόσο μικρό...»
«Καλά, τόσα άτομα είμαστε · ένας παραπάνω δεν πειράζει. Απλώς άσε έξω τα παπούτσια σου. Εξάλλου το μωρό κοιμάται με την Tsuki στα πάνω δωμάτια τώρα. Μόλις καθαρίσαμε όλον τον κάτω όροφο μάλιστα!» Μόρφασε ενώ τον οδήγησε στο καθιστικό. «Όλο καθαρίζουμε, κάθε μέρα...»
«Ε, μωρό έχετε...»
«Ναι, ναι, ξέρω. Απλώς ποτέ δεν χρειάστηκε να καθαρίσω τόσο πολύ στη ζωή μου.» Αναστέναξε. «Περίμενε, θα της πω ότι ήρθες. Θες τίποτα να πιεις μέχρι να έρθει;»

Έγνεψε όχι. Αλλά όντως, ήρθε λίγο νωρίτερα, δεν είχε πάει ακόμα εφτάμισι. Όπως και να χει, είδε την Tsuki να ανεβαίνει τη σκάλα, ενώ εκείνος πέρασε στο σαλόνι, όπου βρήκε και τους χαρούμενους παπούδες να μιλάνε ζωηρά μεταξύ τους, ενώ το όνομα του διάδοχου ακούστηκε τουλάχιστον τέσσερις φορές μέσα σε ένα λεπτό. «Καλησπέρα Shoutou-san, Kojuuro-san.»
«Α, Fujita-san!»
«Fujita-san, καιρό είχα να σε δω.» Και οι δύο σηκώθηκαν κι όλοι μαζί υποκλίθηκαν μεταξύ τους. «Άκουσα πως σήμερα ήρθες για να μας πάρεις την Tokio για βόλτα.»
«...απ'ότι κατάλαβα, την έχετε κλεισμένη εδώ μέσα εδώ και μία βδομάδα, χρειάζεται να βγει λίγο έξω.»
Ο πεθερός άρχισε να γελάει. «Δεν έχει άδικο, το μεγαλύτερο φόρτο πέφτει πάνω της.»
«Μόνο επειδή είναι τόσο καλή στο να τα κάνει όλα σωστά,» είπε ο πατέρας της κι ενώ δεν ήταν εκεί η Tokio, κοίταξε την κατεύθυνση από που θα ερχόταν με στοργή.
«Όλοι χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα.»
«Έχει δίκιο το παιδί!» Παιδί; Κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να μην τον κοιτάξει περίεργα · δεν τον είχε αποκαλέσει κανείς έτσι από τότε που ήταν δέκα.
«Γι αυτό δεν παραπονέθηκα που ήρθε να την πάρει...»
«Ε δε θα λείπει και για πάντα.»

Με το που τα λόγια έφυγαν από το στόμα του, κατάλαβε ότι είπε κάτι που δεν έπρεπε. Όχι λάθος, απλώς κάτι που δεν έπρεπε να ειπωθεί, ίσως όχι ακόμα. Κάτι αιωρήθηκε μεταξύ των τριών ανδρών, ενώ σχεδόν νεκρική σιγή απλώθηκε σ'όλο το δωμάτιο, κάνοντας ήχους και φωνές από άλλα δωμάτια πιο έντονα. Ο συμπέθερος τους κοιτούσε με μια πολύ επιτηδευμένη έκφραση, ενώ ο Kojuuro τον κοιτούσε τόσο έντονα, σαν να τον σαρώνει με τα μάτια του.

«Καλησπέρα Fujita-san!»

H Teru μόλις που είχε κατέβει τη σκάλα και πήρε τη στροφή με νάζι και χάρη μέσα στο σαλόνι. Χωρίς κανένα δισταγμό, έκατσε ακριβώς δίπλα του. «Καιρό είχες να μας έρθεις!» Αν και το είπε πολύ απλά, η έλλειψη απόστασης δεν του άρεσε--ούτε αυτού, ούτε του συμπέθερου απ'ότι φάνηκε. Κι ενώ της έριξε μια δολοφονική ματιά, την οποία η κοπέλα δεν έχασε, δεν την ένοιαξε κιόλας. «Και τώρα που έρχεσαι, φεύγεις αμέσως.»
«Με το που κατέβει η αδερφή σου, για την οποία ήρθε έτσι κι αλλιώς,» έδωσε έμφαση σ'αυτή τη φράση - μπράβο τον συμπέθερο - «θα φύγει. Μέχρι τότε γιατί δεν πας να του βάλεις ένα νερό;»
Κύλησε τα μάτια της. «Θες νερό Fujita-san;»
Δεν ήθελε, αλλά αν την έκανε να φύγει από δίπλα του...δεν αισθανόταν άνετα. «Αν μπορούσες να μου φέρεις, θα το εκτιμούσα.»

Δεν περίμενε αυτήν την απάντηση και στραβομουτσούνιασε, αλλά πήγε και το έκανε. «Fujita-san, καλησπέρα,» να σου και η Taka μόλις που εμφανίστηκε «η Tokio με έστειλε να σε ρωτήσω, να βάλει κάτι που είναι εύκολο για πεζοπορία ή θα μείνετε μέσα στο χωριό;»
«Το πρώτο.»
Χασκογέλασε. «Δίκιο είχε.» Στα απορημένα βλέμματα όλων, η Taka κοκκίνισε λίγο, αλλά εξήγησε. «H Tooka της είπε να βάλει ένα καλό κιμονό αλλά η Tokio είπε ότι η φούστα του είναι πολύ στενή και δε θα είναι εύκολο στο περπάτημα και για τα τελευταία δέκα λεπτά μαλώνουν. Αν δεν ερχόσουν, να σε ρωτήσουμε, μέχρι τις οχτώ θα μάλωναν.» Κι εξαφανίστηκε το ίδιο απότομα.
Με το που έγινε αυτό, ο πατέρας της τον κοίταξε έντονα. «Πού θα την πας δηλαδή;»
Ήταν έτοιμος να απαντήσει. Αλλά δίστασε. Ήθελε να το φυλάξει σαν έκπληξη ναι, αλλά δεν ήταν αυτό που τον σταμάτησε. Πώς στο καλό να εξηγήσεις στον πατέρα της ότι θα την πήγαινε σε ένα από τα πιο απομωνομένα σημεία του δάσους, κοντά σε θερμές πηγές, με την πιο υπέροχη θέα, εκεί που κάνει πλάτωμα το βουνό; Θα ακουγόταν πολύ, πολύ λάθος. Σκέφτηκε. «...έχει ένα ωραίο σημείο εδώ κοντά με βότανα. Έμαθα ότι η κόρη σας εκπαιδευόταν να γίνει γιατρός, οπότε θεώρησα θα της άρεζε να το περπατήσει και να διαλέξει κάτι αν ήθελε.»
«Ω, ωραία!»
Πάνω που ήταν κι ο πατέρας της έτοιμος να του δώσει εύσημα, ακούστηκε ένα «τσ!» όλο απογοήτευση. «Τη μισή σκέψη να έβαζε ο Sougou στα ραντεβού μας...!»
«Άλλος ο χαρακτήρας του Sougou, άλλος του Fujita-san.»
«Ναι, ο χαρακτήρας φταίει. Τέλος πάντων. Τώρα κατεβαίνει.»

Τα καλύτερα νέα που άκουσε τα τελευταία δέκα λεπτά! Σηκώθηκε, υποκλίθηκε στους παρευρισκόμενους, αντάλλαξαν τα τυπικά, και άρχισε να πορεύεται προς την έξοδο. «Τι ώρα θα την φέρεις πίσω;» Ω, δεν το είχε σκεφτεί αυτό.
«Δε νομίζω να λείψουμε πάνω από τρεις ώρες, νυχτώνει πολύ μετά.»
«Καλώς.»

Το βλέμμα του πατέρα της είχε κάτι το οποίο δεν του άρεσε...σαν να τον έκρινε για κάτι. Επέλεξε να το αγνοήσει, ή μάλλον, να μην το αφήσει να τον επηρρεάσει και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Αν κι όσο νωρίτερα, τόσο το καλύτερο, αποφάσισε πως και με τεχνητά φωτά, η θέα θα ήταν εξίσου όμορφη. Κι εκεί που ήρθε η Teru πίσω με το ποτήρι γεμάτο νερό, να του το προσφέρει όλο περηφάνεια και χαμόγελα, ταυτόχρονα φάνηκε η Tokio στην κορυφή της στενής σκάλας και ξέχασε να το πάρει. Ήταν ντυμένη αρκετά περίεργα, δε θα έλεγε ψέματα, αλλά και μόνο η έκφρασή της έκανε το παράταιρο σύνολο να λειτουργεί: από πάνω, ένα όμορφο κιμονό, σε απαλές μοβ αποχρώσεις και διάφορα σχέδια σε μπλε και ροζ · από κάτω, ένα πιο στενό χάκαμα. Λειτουργικότητα πάνω απ'όλα, υπέθεσε, αλλά της πήγαινε, δεν ήταν άσχημο.

«Καλησπέρα, Tokio.»
«Καλησπέρα, Fujita-san!» Το βήμα της ήταν λίγο πιο γρήγορο απ'ότι συνήθως όταν κατέβαινε. «Καλησπέρα κόσμε,» σχολίασε τον αριθμό ατόμων που υπήρχαν τριγύρω, «θα τα πούμε το βράδυ. Πάμε;» Προσέφερε το χέρι του σαν απάντηση κι εκείνη το πήρε με χαμόγελο. «Πάμε~!» Το είπε περισσότερο στο κοινό παρά στον ίδιο και φύγανε. «Πού πάμε;»
«Θα δεις...»

Αν κι ένιωθε κάπως ένοχα που ενώ η Tokio ήταν κατενθουσιασμένη για τη σημερινή βόλτα, εκείνος ήταν όπως πάντα ανέκφραστος, την ίδια στιγμή αισθανόταν και καλύτερα με τον εαυτό του, γιατί αυτό σήμαινε πως το περίμενε πώς και πώς. Με τον εγωισμό του λίγο πιο φουσκωμένο από πριν, η συζήτηση που ξεκίνησε η κοπέλα κύλησε πολύ πιο εύκολα. Ε, για την ακρίβεια, πιο πολύ μονόλογος ήταν, εφόσον εκείνη μιλούσε κι εκείνος έγνεφε ή έκανε κάποιο σχόλιο εκεί που ήθελε, αλλά ομιλητικός ποτέ δεν ήταν, οπότε τον βόλευε η κατάσταση, πόσο μάλλον όταν έβλεπε πως μόνη της έβρισκε θέματα και πράγματα να του πει. Κι αφού συνήθισε το περίεργο γέλιο της, του άρεζε ο ήχος της φωνής της.

Μέχρι να φτάσουν στο σημείο που είχε επιλέξει, είχε περάσει μία ολόκληρη ώρα, μα το καλό ήταν πως όχι μόνο ήξερε τον δρόμο απ'έξω κι ανακατωτά, το χιόνι που είχε πέσει είχε καλύψει κι εξομαλύνει τα περισσότερα δύσκολα σημεία. Βέβαια ήταν άγνωστος δρόμος για την Tokio και είχε γραπωθεί πάνω του μα αυτό το είδε σαν κάτι θετικό για την πορεία που διάλεξε.

«Πρέπει να μπήκαμε πολύ βαθιά στο δάσος,» παρατήρησε, όταν είδε ένα είδους ζώου που δεν είχε δει ούτε καν κοντά στο ντότζο «πού στο καλό το βρήκες;»
Αλληλοκοιτάχτηκαν και η Tokio πρέπει αμέσως να κατάλαβε την εσωτερική πάλη του καθώς και πάνω κάτω το πώς ήξερε αυτό το μέρος γιατί το μόνο που είπε ήταν "α" και γύρισε απ'την άλλη. «...όταν κατέβαινα καμιά φορά πιο κοντά στο χωριό, ερχόμουν εδώ. Είναι πίσω απ'αυτή τη συστάδα δέντρων.» Έδειξε μια σειρά από ψηλά πεύκα που υψωνόταν σχεδόν απότομα μπροστά τους. «Αν και φαίνονται λίγο επικίνδυνα, πίσω τους κρύβουν τ'αντίθετο.» Σήκωσε ένα πυκνό κλαδί και το έκανε στην άκρη για να την αφήσει να περάσει. Προσεχτικά, έσκυψε λίγο και βγήκε στην άλλη μεριά. Όταν ακολούθησε κι εκείνος, την είδε που είχε μείνει ακίνιτη, δύο μέτρα πιο δεξιά, και κοιτούσε το μέρος. «Είναι ίσιωμα και με τις θερμές πηγές ακριβώς δίπλα στον γκρεμό να κοιτάει τη θάλασσα, δίνει σχεδόν μία γαλήνια αίσθηση.»
«Ναι,» ήταν το μόνο που είπε, και συνέχισε να κοιτάει τριγύρω της.

Λες και κατάλαβε το πρόβλημά της, με το ένα χέρι της έπιασε τη μέση και με το άλλο της πήρε το χέρι και την οδήγησε πιο μέσα, να δει το μέρος από κοντά. Κάπως έτσι, άρχισε να περπατάει και μόνη της, να πηγαίνει στα σημεία που της άρεσαν περισσότερο. «Αλλά δε μου είπες ότι είχε θερμές πηγές εδώ...!»
«Θα ήθελες να μπεις και αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι αυτήν τη βδομάδα. Ή χρειάζομαι.»
«Τύραννε.»

Όμως το μέρος ήταν πραγματικά μαγευτικό · μια έκταση είκοσι τετραγωνικών μέτρων περίπου ήταν κυκλωμένη από ψηλά, αειθαλή πεύκα, πασπαλισμένα με λευκό, το πράσινο να κρυφοκοιτάει από κάτω. Στο έδαφος, μόνο αγριόχορτα φαίνονταν και χιόνι...εκτός από ένα συγκεκριμένο σημείο: σε μια εμβέλεια ενός μέτρου από τις πηγές, υπήρχε μόνο πράσινο κι ένα δύο αγριολούλουδα. Οι ίδιες πηγές ήταν ακριβώς δίπλα από τον γκρεμό, στα δύο τρία μέτρα που δεν υπήρχαν πεύκα, παρακλάδι του κυρίως ποταμού, που βρήκε να κάνει εκεί μια μικρή λιμνούλα. Άχνιζε από τη διαφορά θερμοκρασίας και της φάνηκε πανέμορφο.

«Έχεις υψοφοβία;» Δεν του πήρε πολύ ώρα να το καταλάβει. Εδώ και πέντε λεπτά, προσπαθούσε να κοιτάξει κάτω αλλά χωρίς να πλησιάζει την άκρη του γκρεμού.
«...λίγο.»
Κούνησε το κεφάλι του. «Ήθελες να μπεις και στις πηγές.»
«Ε, αν ήμουν μέσα στο νερό και καθόμουν, θα ήταν διαφορετικά.»
«Μάλιστα...» άπλωσε το χέρι του. «Έλα δω.»

Δεν το πήρε μέχρι που το κουράγιο της ξεπέρασε τον φόβο της, και δέχτηκε την προσφορά του. Σε αργή κίνηση πάντα, όμως έγινε, έκανε την προσπάθεια να του πιάσει το χέρι. Αφού ήταν σίγουρος πως δε θα του γλιστρούσε, την τράβηξε προς το μέρος του όσο γρήγορα του επέτρεπε και χωρίς να το καταλάβει η Tokio, πισωπατούσε να φτάσει τον γκρεμό. Την κοίταζε ενθαρρυντικά στα μάτια, ήρεμος όπως πάντα, και την οδηγούσε απαλά στην άκρη. Ο μόνος λόγος που κατάλαβε ότι φτάσανε στο χείλος, ήταν επειδή ένα κύμα κρύου αέρα που δεν ένιωσε πριν, χτύπησε το πρόσωπό της.

Aν και ήταν ένα μέτρο μακριά, δίστασε να πλησιάσει κι άλλο. Γι αυτό τι έκανε; Της έδειξε να καθίσει. Αν και το έκανε, ήταν ακόμα μακριά.
«Μη φοβηθείς.»
«Τι θα κάν-ΜΗ!» Με το που συνειδητοποίησε πως πήγε από πίσω για να την σμπρώξει, πανικοβλήθηκε!
Αν και σταμάτησε αμέσως, κούνησε το κεφάλι του απογοητευμένος. «Τι σου είπα μόλις τώρα;»
«Μ, μα είναι πολύ ψηλά...!»
«Δε θα σε ρίξω...» Κοίταξε μια τον Fujita, μια το κενό · ξανά · και ξανά. «Εμπιστεύσου με.»
Δεν ήταν δίκαιο αυτό...! Αλλά το εκβιαστικό του τελεσίγραφο λειτούργησε γιατί ενέδωσε.
«...αλλά μη με σμπρώχνεις, κρυώνει ο κώλος μου.»
Γέλασε. «Τότε μείνε ακίνητη αλλιώς θα φοβηθείς πολύ.» Και πριν το καταλάβει, τη σήκωσε στα χέρια του. Μια μικρή κραυγή αγωνίας της ξέφυγε, αλλά και πάλι γραπώθηκε από πάνω του, οπότε, ε, κερδισμένος βγήκε. Μέσα σε μισό δευτερόλεπτο έκατσε κάτω με τα πόδια του να αιωρούνται πάνω απ'το κενό και την Tokio να κρύβει το πρόσωπό της με απελπισία στον λαιμό του. Την άφησε δίπλα του, στην ακριβώς ίδια στάση αλλά δεν έλεγε να ανοίξει τα μάτια της ή να αφήσει το χέρι του. Και με το που φύσηξε λίγος αέρας της ξέφυγε ένα "ΙΠ!" και αν δεν καθόταν εκεί που την έβαλε, θα είχε σηκωθεί να φύγει δέκα λεπτά πριν!
«Ηρέμησε...είσαι καλά...άνοιξε τα μάτια σου.»