[Τέλος-Παρελθόν] Το χρυσό δαχτυλίδι (Μέρος Β')

Προηγούμενες ιστορίες:

Περίληψη προηγούμενου μέρους: Ο Takeshi έφτασε στον πρώτο του προορισμό στοχεύοντας να εντοπίσει τον George Moran, άντρα που άνηκε στον στενό κύκλο του Alexander Petrovic, μεγαλομαφιόζου που έδρευε στο Island of Mist. Έμαθε το νησί με πολύ περπάτημα και τη βοήθεια μιας σερβιτόρας (Kanra), ενώ ήρθε σε επαφή με έναν εργάτη (Kakerou) του ενός εκ των δύο μεγάλων εργαστηρίων sake του νησιού, που άνηκε στον Isogai. Με αρκετή τύχη, ο πρωταγωνιστής (facepalm inserted) βρίσκει διάφορες πληροφορίες, οι οποίες τον οδηγούν να κατασκοπεύει το σπίτι του Isogai, ο οποίος αποδείχθηκε πως είχε σχέσεις με τον στόχο του νεαρού ή κάποιου τσιρακίου του. Μιλούσαν για μια ανταλλαγή που θα γινόταν μετά τα μεσάνυχτα μετά από μερικές μέρες. Την ημέρα που θα γινόταν η ανταλλαγή, 2 ώρες πριν τα μεσάνυχτα, ομοβροντίες από πειρατικά καράβια ακούστηκαν και οδήγησαν το νησί σε πανικό... και φλόγες...

Το post δε μετράει στη βαθμολόγηση.

Έχοντας υποτιμήσει τους "αντιπάλους" του, ο Takeshi έτρεχε προς το κέντρο της πόλης. Ο Cutlass Rogers ήταν ένας άγνωστος για αυτόν πειρατής, αλλά για να καταφέρει να προξενήσει τέτοιο πανικό μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα θα έπρεπε να ήταν ένας αρκετά ισχυρός άντρας. Την εκτίμηση αυτή συμπλήρωναν δύο ακόμα δεδομένα· το πρώτο δεν ήταν άλλο απ'την ειρηνική κατάσταση του νησιού, το οποίο είχε να λεηλατηθεί επί τρεις γενιές. Το δεύτερο σχετιζόταν με την συχνή πυρπόληση της πόλης και την μεγάλη καταστροφή που προκαλούσε. Πάνω από μια ντουζίνα κανονιές ακούγονταν σε κάθε ομοβροντία και με βάση τα όσα είχε διαβάσει υπολόγιζε πως είχαν επιστρατευτεί πάνω από 5 πλοία, καθώς τα συνηθέστερα καράβια στις 4 Blues ήταν σχετικά μικρά. Το σχέδιο των μαφιόζων είχε τεράστιες προοπτικές. Όταν ο Moran ή το τσιράκι του είχε μιλήσει στον Isogai για κάτι μεγάλο που θα συμβεί, ο νεαρός δεν είχε καν φανταστεί πως θα γινόταν ολόκληρη λεηλασία σε ένα απ'τα ασφαλέστερα και πιο οργανωμένα νησιά της West Blue για να δοθεί κάλυψη στην ανταλλαγή τους. Τι θα μπορούσε να ήταν το αντικείμενο ανταλλαγής στην τελική; Έχοντας μελετήσει εξονυχιστικά το μωσαϊκό της οικονομίας και του υποκόσμου αυτής της Θάλασσας, περίμενε αρχικά πως ο Petrovic θα ήθελε να αποκτήσει μερίδιο απ'τις παγκόσμιες πωλήσεις του sake του Yamagata, αλλά η υπόθεσή αυτή αποδείχθηκε λανθασμένη. Ελπίζοντας πως η απάντηση θα του δινόταν με την επίλυση του νέου προβλήματος, συνέχισε την πορεία του. Πλήθος κόσμου έτρεχε βιαστικά και η έκφραση του φόβου ήταν ζωγραφισμένη σχεδόν σε όλα τα πρόσωπα που είδε. Παρόλα αυτά, έμπαιναν πειθαρχημένα σε ουρές, όπως τους υποδείκνυαν τα μέλη της πολιτοφυλακής.

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που κουβαλούσαν τα σημαντικότερα αγαθά τους για να μην χαθούν από την ενδεχόμενη καταστροφή, ενώ τα περίφημα μέλη της Shinsengumi διατηρούσαν εκπληκτικά την τάξη. Πολλές φορές φώναξαν προς το μέρος τους, αλλά χρησιμοποιώντας τη μεγάλη μάζα του πλήθους έβγαινε εκτός οπτικής εμβέλειας και εν τέλει χανόταν απ'τα μάτια των σαμουράι. Σκόπευε να φτάσει στη δυτική μεριά του νησιού μέσα από τα σοκάκια που είχε μάθει μερικές μέρες πριν, ώστε να δει με τα μάτια του την δυναμική των επιτιθέμενων. Εξαιτίας της πολυκοσμίας και του κύκλου που έκανε, καθυστέρησε αρκετά. Η άφιξή του στην δυτικότερη πλευρά της πόλης, συνοδεύτηκε από ένα αποτρόπαιο -στα μάτια ενός συνηθισμένου τουλάχιστον ανθρώπου- θέαμα. Μεγάλο κομμάτι της πολεοδομίας είχε αφανιστεί και τη θέση του είχε δώσει σε ερείπια. Σπίτια, παντοπωλεία, κέντρα περίθαλψης, χώροι του "πνεύματος", όλα είχαν καταστραφεί. Στα δυτικά δεν υπήρχε λιμάνι και παρόλο που τα πρώτα σπίτια της πόλης ξεκινούσαν αρκετά μέτρα μακριά απ'τα παράλια, οι βολές έφταναν αρκετά βαθιά. Το σκοτάδι δεν βοηθούσε να διακρίνει την ποσότητα των εχθρικών καραβιών, αλλά σύντομα μπόρεσε να καταλήξει σε έναν αριθμό. Η επόμενη ομοβροντία φανέρωσε ως ένα βαθμό τους πολιορκητές. Ο Takeshi μπόρεσε να διακρίνει 7 πλοία, ένα από τα οποία ήταν σίγουρα τρικάταρτο, για άλλα δύο είχε τις αμφιβολίες του, αλλά το θέμα παρέμενε ως έχει. Ο Alexander Petrovic ασκούσε τόσο μεγάλη επιρροή, που μπορούσε να κινητοποιήσει έναν ξακουστό για τα δεδομένα της Θάλασσας πειρατή με επτά τουλάχιστον καράβια και να τον κάνει να επιτεθεί σε ένα απ'τα ασφαλέστερα και πιο περιφρουρημένα νησιά της West Blue.

Ακολούθησε κι άλλη ομοβροντία. Κι άλλη. Κι άλλη... Συνεχίστηκε για μερικά λεπτά ακόμα, μέχρις ότου διμοιρίες από πολιτοφύλακες να εμφανιστούν υπό τη διοίκηση ενός καστανού άντρα. Οι άντρες μετέφεραν μεγάλα σιδερένια κανόνια, άλλα χειρός, άλλα χρειάζονταν ξύλινη υποστήριξη με ρόδες. Με γρήγορες κινήσεις, έπαιρναν θέσεις μάχης και καλύπτονταν πίσω από τα πιο γερά κτήρια που είχαν απομείνει ή πίσω από συντρίμμια. Με τη σειρά τους ανταπέδωσαν τα πυρά, αν και οι μεταλλικές μπάλες κατέληξαν είτε στην παραλία ή στο νερό. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε για πάνω από ένα τέταρτο, με τους πειρατές να διαλύουν όλη την παράκτια περιοχή και τους Shinsengumi να μην μπορούν να αντιδράσουν με αποτελεσματικό τρόπο.
Παλιότερα θα είχαν ήδη νικήσει τους πειρατές... σκέφτηκε ο Takeshi υπολογίζοντας τον χρόνο της επίθεσης. Τότε μια μεταλλική μπάλα χτύπησε ένα απ'τα κοντινά κτήρια στα αριστερά του νεαρού. Πέτρες, ξύλα, οικιακά είδη και σκόνη πετάχτηκε γύρω του, με εκείνον να έχει πέσει στο έδαφος. Με μικρογρατζουνιές και πολύ σκόνη, σηκώθηκε βλασφημώντας και χτυπώντας τα ρούχα του για να ξεβρωμίσουν. Ταυτόχρονα οι πολιορκημένοι έκαναν απόπειρες να πλησιάσουν τα καράβια, ενώ παράλληλα έριχναν βολές. Ομοβροντία απ'τη μεριά των πειρατών όμως δεν ήρθε ξανά. Ο κοκκινομάλλης νεαρός κοίταξε το τοπίο για λίγο και το επεξεργάστηκε. Οι άντρες τις πολιτοφυλακής ήταν σε εγρήγορση αλλά με ελαφρώς διαλυμένο σχηματισμό εξαιτίας της κάλυψης που τους ήταν απαραίτητη. Θα είχε πολύ πλάκα να έχουν κάνει απόβαση. σκέφτηκε υποχθόνια και ετοιμάστηκε να πάει προς το λιμάνι, όπου θα γινόταν η ανταλλαγή, όταν ξαφνικά ακούστηκαν ιαχές.

Κοίταξε με μισόκλειστα μάτια το τοπίο και μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου, ορδές πειρατών εμφανίστηκαν απ'την παραλιακή περιοχή με γιαταγάνια και πιστόλια στα χέρια τους. Ώρες ώρες είμαι σιχαμερά έξυπνος... σκέφτηκε ανυψώνοντας τον ναρκισσισμό του. Ο καστανός άντρας άφησε την κάλυψή του και κοντοστάθηκε πάνω σε μερικά συντρίμμια. Στο δεξί του χέρι υπήρχε ένα μικρό πιστόλι με μια πελώρια κάννη. Αφού το σήκωσε προς τον ουρανό σε ευθεία γραμμή, πάτησε την σκανδάλη εκσφενδονίζοντας ένα μικρό περιστρεφόμενο βλήμα που απελευθέρωνε κόκκινο καπνό. Ουάου... οι πίθηκοι επικοινωνούν με σήματα καπνού... ψέλλισε σκεπτόμενος τον χαμένο του χρόνο και προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του να κατευθυνθεί προς το λιμάνι. Ξάφνου, απ'τα γύρω στενάκια και δρόμους, δυνάμωνε ο απόηχος βημάτων και φωνών. Την στιγμή που οι πειρατές έφτασαν μπροστά στον διασπασμένο αριθμό των Shinsengumi, μια ομάδα διπλάσια σε μέγεθος από αυτή του καστανομάλλη άντρα ξεπήδησε στο πεδίο της μάχης. Στην πρώτη γραμμή, καθοδηγητής και διοικητής ήταν ο Harada Sanosuke, ο μεθυσμένος τύπος που θα τον είχε χτυπήσει εάν δεν ήταν εκεί ο Okita Sogo. Με επιδέξιες κινήσεις έκανε ένα δόρυ, που ανερχόταν στα 2,5 περίπου μέτρα σε μήκος, να περιστρέφεται ακατάπαυστα γύρω του και διαλύοντας τον πρώτο απ'τους εισβολείς που έφτασε μπροστά του.
-Όλοι στο πλευρό του Kondo! Μην τους αφήσετε να κάνουν ό,τι θέλουν! Μην τους αφήσετε να καταστρέφουν τα σπίτια μας! Δείξτε τους γιατί κανείς δεν τολμάει να τα βάζει με την πολιτοφυλακή του Yamagata! κραύγασε υψώνοντας το δόρυ ακολουθούμενος από πολεμικές ιαχές.

Η σύγκρουση που ακολούθησε ήταν αρκετά βίαιη και οι απώλειες ήταν εμφανείς εξαρχής και στις δύο μεριές. Ήταν η πρώτη φορά που ο Takeshi αντίκριζε μια εμπλοκή τέτοιων διαστάσεων, αν και διατήρησε με ιδιαίτερη άνεση την ψυχραιμία του και συνέχισε να διαβάζει επιτυχώς τα δρώμενα.
-Απ'ό,τι φαίνεται είναι καλύτεροι απ'όσο πίστευα, αλλά τα έντομα παραμένουν έντομα, είτε περπατούν στη γη είτε πετούν. είπε δίχως να χρειάζεται να προσέχει τον τόνο της φωνής του μέσα στο χάος. Παρακολουθούσε σε σχετικά ασφαλή απόσταση απ'το μακελειό, αν και όπως αποδείχθηκε πριν, τα κανόνια των πλοίων μπορούσαν να τον φτάσουν. Ανακαλώντας στην μνήμη του τον "εμψυχωτικό" λόγο του γλεντζέ, το όνομα Kondo έπαιξε σε λούπα στο κεφάλι του. Kondo... Kondo... Kondo Isami? Ο διοικητής των Shinsengumi στην πρώτη γραμμή; Δε ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω... σκέφτηκε αναστενάζοντας. Οι πολιτοφύλακες είναι περισσότεροι και καλύτερα εξοπλισμένοι, έχουν καλύτερη ψυχολογία και πειθαρχία· η μάχη εδώ έχει τελειώσει. μουρμούρησε τελειώνοντας τον συλλογισμό του και γυρνώντας την πλάτη στο πεδίο της μάχης, ξεκίνησε την πορεία του προς το σπίτι του Isogai. Ήλπιζε να τον προλάβει πριν φύγει για το σημείο της ανταλλαγής, αν και δεν πόνταρε σε αυτό. Για κάποιο λόγο όμως ένιωθε μία περίεργη ασφάλεια, η οποία του δημιουργήθηκε μάλιστα μετά την άνετη διαχείριση της κατάστασης απ'τον Kondo. Ίσως τους είχε υποτιμήσει· δεν είχε δει καν ακόμα τον υποδιοικητή Hijikata, που ο Isogai έτρεμε και όλοι οι κάτοικοι θαύμαζαν. Μάλλον είχε να δει πολλά ακόμα για να κρίνει, αλλά υπήρχαν περιθώρια για να γίνουν όλα. Στην τελική ο αριθμός των πειρατών στην ακτή ήταν στο μάξιμουμ τρία πληρώματα.

Προς μεγάλη του έκπληξη, η πολυκοσμία είχε ελαττωθεί σε τρομακτικές διαστάσεις. Μέσα σε περίπου ένα τέταρτο που ξεκίνησε η αναταραχή, η πλειοψηφία των πολιτών είχαν εκκενώσει τα κεντρικά της πόλης και πιθανότατα όδευαν προς το Ouchijuku. Σύντομα έφτασε μπροστά στο εστιατόριο "Matsuhisa", που δούλευε η Kanra, το οποίο ήταν φυσικά κλειστό και καλυμμένο με ξύλα. Όπως φάνηκε ο ιδιοκτήτης είχε την ψευδαίσθηση ότι αν οι πειρατές ήθελαν να κάνουν πλιάτσικο, μια ντουζίνα καρφωμένα ξύλα θα τους στέκονταν εμπόδιο. Παίρνοντας άμεσα τα μάτια του απ'την βλακώδη "κατασκευή", αντίκρισε αυτό που μόλις λίγα λεπτά είχε σκεφτεί. Πού ήταν οι υπόλοιποι πειρατές; Η απάντηση θα ήταν απέναντι στην συγκεκριμένη περίπτωση. Μια μεγάλη ομάδα, λίγο-πολύ στο ίδιο μέγεθος με αυτή που πολεμούσε στην ακτή, ερχόταν προς το κέντρο της πόλης, ερχόμενη απ'το συντριβάνι που τον είχε αφήσει την πρώτη μέρα ο γερο-Mayuri και που αποτελούσε το ξεκίνημα του Magome. Το βήμα τους ήταν βιαστικό, αλλά όχι αρκετά γρήγορο διατηρώντας μια συγκεκριμένη ταχύτητα, λογικά για να μην κουραστούν περαιτέρω. Στο διάβα τους όπως αποδείχθηκε δε δίσταζαν να καίνε περιουσίες ή σύμβολα του τόπου, ενώ μπορούσε να δει κανείς καπνό από αρκετά σημεία πίσω τους. Με τον μανδύα του να ανεμίζει, ο νεαρός τους γύρισε την πλάτη και έτρεξε προς το Karma, μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι οι πειρατές που είδε να έρχονται ήταν το δεύτερο κύμα. Τρέχοντας προς το σταυροδρόμι, το βλέμμα του πήρε πολλές ομάδες (ελάχιστων ατόμων, 1-4) να εισβάλλουν σε σπίτια, να ληστεύουν, να καίνε και να καταστρέφουν. Μια τετραμελής τέτοια ομάδα τον αντιλήφθηκε και τον κυνήγησε.

Ο Takeshi έστριψε σε έναν δρόμο πριν το σταυροδρόμι, που οδηγούσε σε πολλά στενά. Φρόντισε να κόψει ελαφρώς ταχύτητα, ώστε να τον προφτάσουν ως ένα βαθμό και έστριψε σε ένα σοκάκι. Πήδηξε με δύναμη και πατώντας με το δεξί του πόδι στον τοίχο, γύρισε το σώμα του 180 μοίρες τραβώντας παράλληλα το σπαθί του και κόβοντας το κεφάλι του πρώτου πειρατή, λίγο κάτω απ' τα μάτια. Το γεγονός ότι μπήκε πρώτος στον χώρο του έδωσε το πλεονέκτημα του "αιφνιδιασμού", καθώς όταν έφτασαν μπροστά του, τον είδαν ήδη στον αέρα και ο πρώτος δεν πρόλαβε καν να αντιδράσει. Όχι βέβαια πως πρόλαβε ο δεύτερος. Με τη φορά που είχε πάρει το σώμα του, έπεφτε με κέντρο βάρους του την αριστερή του μεριά. Εκμεταλλευόμενος την επιπλέον ορμή που του έδωσε η επίθεση με το σπαθί του, τέντωσε απότομα το αριστερό του χέρι πετυχαίνοντας τον δεύτερο με το κάτω μέρος της παλάμης στο κόκκαλο της μύτης, συνθλίβοντάς το. Η προσγείωση απ'την άλλη μονάχα επιτυχής δεν ήταν, αφού η κλίση του σώματός του δεν του επέτρεπε να πατήσει σταθερά, αλλά να πλαγιαστά, με αποτέλεσμα να παραπατήσει και να πέσει. Σηκώθηκε αστραπιαία, αλλά η στιγμή της πτώσης ήταν υπεραρκετή για να "μπουν στο παιχνίδι" οι εγκληματίες. Το σοκάκι δε ξεπερνούσε τα τρία μέτρα σε πλάτος και γιαταγάνια που κρατούσαν είχαν τουλάχιστον 90 εκατοστά λεπίδα σε μήκος. Έτσι ο ένας ακολουθούσε λίγο πίσω απ'τον άλλον δίνοντας την ευκαιρία στον κοκκινομάλλη να πολεμήσει έναν τη φορά. Ο πρώτος έκανε να τον κόψει με μια κάθετη κίνηση από πάνω, αλλά ο νεαρός απέκρουσε το χτύπημα με την εσωτερική πλευρά του σπαθιού του σηκώνοντας το ξίφος του πειρατή προς τα πάνω. Ταυτόχρονα έκανε ένα βήμα μπροστά, με την εξωτερική μεριά του δεξιού του ποδιού να βρίσκεται μπροστά στα δάχτυλα αυτού του εισβολέα.

Με μια πλάγια κίνηση προς τα πάνω και δεξιά, προκάλεσε ένα θανατηφόρο τραύμα στον άντρα απ'το στομάχι έως τον ώμο. Τίναξε το σπαθί του μερικές φορές για φύγει η μεγαλύτερη ποσότητα του αίματος και έμεινε να ζυγίζει τον τελευταίο του αντίπαλο. O πειρατής του όρμησε τείνοντας το κυρτό ξίφος προς την καρδιά του Takeshi, αλλά για ένα άτομο με εμπειρία και γνώση πάνω στην τέχνη του πολέμου, μια επίθεση σαν κι αυτή δε θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα. Κρατώντας την στάση του σώματός του σταθερή, έκανε έναν μικρό ελιγμό προς τα αριστερά συνοδεύοντάς τον με ένα μικρό βήμα με το αριστερό του πόδι, το οποίο τον έβαλε στην εσωτερική περιοχή του εγκληματία. Με μια κίνηση προς το πάνω, το χέρι του εισβολέα έπεσε στο έδαφος με το ξίφος να βρίσκεται ακόμα εντός των δακτύλων του, μέσα σε ένα ποτάμι αίματος και σπαραγμών.
-Ένας απ'τους βασικούς κανόνες· μην κάνεις κινήσεις που αφήνουν ανοίγματα. Προφανώς δεν στο έμαθε κανείς... πρόσθεσε, ενώ ο πειρατής σφάδαζε κρατώντας το κομμένο μπράτσο του, με την πλάτη του να είναι κολλημένη στον τοίχο. Όπως είπα και πριν, δεν έχει σημασία αν τα έντομα σέρνονται ή πετούν. Στην τελική, είναι απλά έντομα! Την επόμενη στιγμή η αιχμή του σπαθιού διαπέρασε το στόμα του αιμόφυρτου άντρα καταλήγοντας να χαράζει τον τοίχο πίσω του. Στρίβοντας το όπλο, το τράβηξε και ένα νέο ρυάκι από αίμα σχηματίστηκε. Αφού τίναξε το πολυαγαπημένο του σπαθί, κοντοστάθηκε πάνω απ'τον πειρατή με την σπασμένη μύτη και τον κάρφωσε στο λαιμό. Στη συνέχεια, έπιασε με αηδία τη φορεσιά του και καθάρισε την λεπίδα του για να το βάλει πίσω στη θήκη του.

Βγήκε απ'το στενό με γοργό βηματισμό κάνοντας κύκλο, ώστε να καταλήξει εκ νέου στο σταυροδρόμι. Οι φωνές, οι μεταλλικοί ήχοι και πυροβολισμοί δεν έλεγαν να σταματήσουν, ενώ στην ατμόσφαιρα μύριζε έντονα μπαρούτι και καμένο. Έστριψε στο στενό των πανδοχείων και αύξησε την ταχύτητά του. Μέσα σε μερικά λεπτά είχε περάσει απ'το εργαστήρι παραγωγής sake και είχε φτάσει μπροστά στο σπίτι του Isogai. Τα φώτα ήταν κλειστά και η πόρτα του κήπου μισάνοιχτη, με σημάδια άτακτης φυγής.
-Σκατά... Δεν είναι καν μεσάνυχτα ακόμα. βλασφήμησε και κοντοστάθηκε για να πάρει μερικές ανάσες. Είχε να ασκήσει σωστά (όπως το θεωρούσε αυτός τουλάχιστον) το σώμα του για πάνω από 10 ημέρες και ένιωθε σκουριασμένος. Για μια στιγμή του πέρασε απ'το μυαλό να ψάξει το οίκημα για να βρει στοιχεία, αλλά δεν του χρειάζονταν στην πραγματικότητα. Αυτό που ήθελε ήταν ένα άλογο, κάτι που δεν είχε συναντήσει πουθενά σε αυτό το καταραμένο νησί, με εξαίρεση τις μικρές άμαξες που βρίσκονταν δίπλα στο συντριβάνι. Το ενδεχόμενο να υπήρχαν ακόμα του φάνηκε στην καλύτερη των περιστάσεων ονειροπόλο κι έτσι αποφάσισε να γυρίσει πίσω και ελπίζοντας να μην συναντήσει πολύ μεγάλη αντίσταση στα στενά, να φτάσει μέχρι την άκρη του Magome, απ'όπου θα έκλεβε κάποιο από έναν στάβλο. Λιτό και απρόσεκτο σχέδιο, κάτι που δε θα έκανε ποτέ και που ήδη απαξίωνε, αλλά δεν είχε πολλές επιλογές. Ένα άτομο του επιπέδου του θα έπρεπε να μπορεί να διαβάζει οποιαδήποτε περίσταση και στην συγκεκριμένη περίπτωση είχε αποτύχει. Με σφιγμένα δόντια που ήταν πάντα ένα βήμα πίσω, έτρεξε προς το σταυροδρόμι ξανά, αλλά φτάνοντας βρέθηκε σε μια νέα απρόοπτη κατάσταση...