[Τέλος] Ένας αδύναμος ήρωας (Μέρος Α')

Ο Arima είχε στυλώσει το βλέμμα στο βιβλίο έχοντας σχεδόν κλείσει τα ήδη βουλιαγμένα μάτια του, απόλυτα συγκεντρωμένος. Αλλά ήταν μάταιο! Χωρίς τα γυαλιά του θα έπρεπε να φέρει το βιβλίο πάνω από την μύτη του. Αντίθετα, αν τα φορούσε για να βλέπει καθαρά, θα τράβαγε την περιέργεια γιατί χρησιμοποιούσε γυαλιά που τον στένευαν υπερβολικά. Στις υπόλοιπες δραστηριότητες δεν είχε πρόβλημα να ανταποκριθεί. Περιγράμματα και αποστάσεις μπορούσε να διακρίνει. Όμως μικρολεπτομέριες του διέφευγαν, και στην περίπτωση των γραμμάτων ήταν ακόμα χειρότερα. Από ότι διάβαζε, αναγκαζόταν να μαντεύει τα μισά ή να τα βγάζει από το μυαλό του. Μέσα σε 1’ έγινε προφανής η απόκλιση από το βιβλίο και η καθηγήτρια τον διέκοψε εξοργισμένη.
-Τι σόι αστείο είναι αυτό;! Κύριε Zalkov προσέχετε παρακαλώ. Σε αυτό το σχολείο κάνουμε σοβαρή εργασία.
Η προειδοποίηση όμως φαίνεται πως δεν εισακούστηκε. Πριν περάσει πολύ ώρα επαναλήφθηκε. Αυτή τη φορά όμως κανείς δεν το προσπέρασε ως φάρσα.

-Κύριε Zalkov. Είστε σίγουρος ότι ξέρετε να διαβάζετε; Καθώς δεν πήρε απάντηση, οι άκρες των ματιών της πετάρισαν. Α, μα αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι! Θα ήταν πλήγμα τόσο για την υπόληψη του σχολείου όσο και την προσωπική μου αξιοπιστία να έχω έναν μαθητή με δυσκολία στην ανάγνωση. Κι επειδή η εξάσκηση είναι η ταχύτερη λύση, από εδώ και στο εξής τα αποσπάσματα θα διαβάζονται αποκλειστικά από εσάς! Παρακαλώ συνεχίστε!

Ο Arima έτρεμε στην θέση του. Ποτέ δεν του είχε γεμίσει το μάτι αυτή η καθηγήτρια αλλά μπορούσε να την αγνοήσει αν τον άφηνε στην ησυχία του. Για ποιο λόγο τον είχε βάλλει στο μάτι ξαφνικά; Η κατάσταση συνέχισε με αυτόν τον τρόπο μέχρι το τέλος της ώρας. Ποιος είπε ότι η καθηγήτρια είχε τα νεύρα της; Μέχρι να φύγει από την αίθουσα όλοι είχαν αναθεωρήσει. Δεν χρειαζόσουν αυτιά παρά μόνο μάτια για να καταλάβεις ότι η ψυχή της γελούσε σαδιστικά με το βασανιστήριο που είχε ανακαλύψει. Αμέσως, η May με αγχωμένο βλέμμα προσπάθησε να τον παρηγορήσει.
-Μην ανησυχείς, όλα καλά θα πάνε! Δεν ξέρω τι επηρέασε την καθηγήτρια ώστε να ξεσπάσει πάνω σου, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα σε ωφελήσει στην τελική! Όσο περισσότερο προσπαθήσεις, τόσο περισσότερο θα ανταμειφτείς για τους κόπους σου! Μην το βάζεις ποτέ κάτω! Πάντα έτσι μου λέει ο πατέρας μου!

Η θερμότητα της συγκίνησε τον νεαρό αλλά το μόνο που είχε καρδιά να κάνει ήταν να της επιστρέψει το βιβλίο της με πίκρα. Ένιωθε ότι θα την απογοήτευε πολύ στο μέλλον αν βασιζόταν στις δυνάμεις του!

-Ποιος ξέρει τι έφαγε για πρωινό η στρίγκλα! Πάνω στην ώρα, δύο αγόρια πλησίασαν στο έδρανο του Arima. Ήταν ακριβώς οι δύο που συνωμοτούσαν την προηγούμενη μέρα. Λες και έχει σημασία! Δεν έχει ιδέα με ποιον μπλέκει, σωστά; Να προσπαθεί να εξευτελίζει αυτόν τον Andre Zalkov;! Μάλλον ψάχνει να πεθάνει!
Η May στην προσέλευση τους σκυθρώπιασε ενοχλημένη αλλά δεν μίλησε. Προτίμησε να αποχωρήσει. Ο Arima που έχασε και την τελευταία σταγόνα υπομονής του έριξε ένα πλάγιο βλέμμα στα δύο αγόρια που του χαμογελούσαν πονηρά.
-Και ποιοι είστε εσείς;
Η ψυχρότητα του τους κόμπλαρε στιγμιαία. Η αυτοπεποίθηση τους ράγισε αναγνωρίζοντας το λάθος. Επέστρεψαν με πιο ήπιες και διπλωματικές μάσκες.
-Χαχα! Σωστά, είναι η πρώτη φορά που μιλάμε. Ονομάζομαι Navi κι αυτός εδώ είναι ο Blaze. Σίγουρα έχεις ακούσει τα ονόματα μας;
-Μου διαφεύγουν, σχολίασε απλά παίρνοντας τα μάτια του από πάνω τους και αγνοώντας τους παντελώς.
Οι δυο τους μάσησαν ό,τι ήθελαν να πουν. Η κουβέντα είχε τελειώσει και η προσπάθεια προσέγγισης είχε πατώσει με το “καλημέρα”. Δεν υπήρχε περίπτωση ο Andre Zalkov, γιος του δικτυωμένου Von Zalkov να μην αναγνώριζε τα ονόματα των πατεράδων τους. Τέτοια απόρριψη σήμαινε το προφανές “μπροστά μου δεν υπάρχετε καν!” Αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα! Επέστρεψαν στις θέσεις του βράζοντας.
-Πλάνο Β! αποφάσισαν ταυτόχρονα με βλέμματα καρφωμένα με μίσος στην ευθυτενή σιλουέτα της May.

Μετά την λήξη των μαθημάτων, ο Arima αποχαιρέτησε στην κεντρική πύλη το κορίτσι.
-Υποσχέσου ότι θα συνεχίσεις να έρχεσαι σχολείο.
Το κεφάλι της ήταν σκυφτό με μάτια σαν κουταβιού να περιμένουν παρακλητικά. Με ένα σφίξιμο στην καρδιά της έγνεψε θετικά και η όψη έλαμψε ευθύς με χαμόγελο. Γέλασε και συνέχισε να του μιλά για λίγο ακόμα μέχρι να τον αποχαιρετίσει.
Την ίδια ώρα, ο επιστάτης ετοιμαζόταν να κλείσει την πύλη του σχολείου με το που έφευγαν οι τελευταίοι μαθητές. Τα μάτια του έπιασαν την σκηνή και για άλλη μια φορά επικεντρώθηκε στους γοφούς του νεαρού που απομακρυνόταν. Το κεφάλι του κύρτωσε σε μια περίεργη γωνία προσπαθώντας να εικονιστεί και να βρει ομοιότητες ανάμεσα στην εικόνα της μνήμης του κι εκείνη που είχε μπροστά του. Καχύποπτοι ψίθυροι τον επανέφεραν και τράβηξε το βλέμμα του βιαστικά, ακόμα αβέβαιος!

Οι ίδιες σκηνές θα επαναλαμβάνονταν για τις επόμενες ημέρες. Πέρα από τα βάσανα του Arima από την αναγκαστική διαδικασία με την μεταμφίεση και τον εξευτελισμό του από την αναπληρώτρια καθηγήτρια, ο νεαρός είχε μόνο την παρηγοριά της συντροφιάς της May για να επιμένει στην κατάσταση. Μπορεί αυτός να έμενε στάσιμος, οι γύρω του όμως όχι.

Στην λήξη μιας ακόμα μέρας, ο Arima πλησίασε στην πύλη την κοπέλα για να την χαιρετίσει. Εκεί την βρήκε να στέκεται ανάμεσα στους δύο νεαρούς που τους είχαν διακόψει, τον Blaze και τον Navi. Η όψη της σχεδόν πονεμένη, τα χέρια της αγκάλιαζαν την μέση της προστατευτικά. Έδειχνε σχεδόν άρρωστη.
-Andre, φίλε μου! αναφώνησε ο Blaze με κέφι. Ακριβώς αυτός που ψάχναμε! Έτσι δεν είναι May;
Την σκούντηξε στα πλευρά και η όψη της χλόμιασε ακόμα περισσότερο. Ο Arima συνοφρυώθηκε απορημένος.
-Μην ντρέπεσαι May! Πες του! Εκείνη έμεινε με κατεβασμένο κεφάλι, τα μαλλιά της κάλυπταν το περισσότερο πρόσωπο. Κούνησε ψεύτικα απηυδισμένος το κεφάλι. Τς-τς! Μερικές φορές δεν καταλαβαίνω πως σκέφτονται τα κορίτσια! Ήθελε να στο πούμε εμείς αλλά εφόσον είναι εδώ γιατί δεν του το λες άμεσα; Τέλος πάντων, η May από δω ήθελε να σου πει να βγείτε. Να πάμε κάπου όλοι μαζί, έτσι;
Την σκούντηξε πάλι στα πλευρά. Κι εκείνη μην μπορώντας να βγάλει άχνα, σήκωσε τα μάτια και κοίταξε τον έντονα. Το βλέμμα της φάνηκε να καθαρίζει, βρίσκοντας μια λάμψη ελπίδας. Να περάσει ένα μήνυμα, να μην παρεξηγηθεί. Αλλά αυτό που είδε ο Arima ήταν μια αναψοκοκκινισμένη οπτασία να τον κοιτά με ντροπή. Ένιωσε να ανεβάζει πυρετό.

-Φυσικά και μπορούμε να πάμε. Θα το κανονίσω εγώ.
Στην τελευταία δήλωση και οι τρεις τινάχτηκαν σαν να τους διαπέρασε ηλεκτρικό σοκ.
-Εννοείς, θα κανονίσεις εσύ το μέρος που θα πάμε;
-Τι άλλο θα μπορούσα να εννοώ; είπε με το βλέμμα ακόμα κολλημένο στην κοπέλα.
Οι τρεις τους άρχισαν να δυσκολεύονται. Ο Blaze ξεροκατάπιε.
-Εννοείς ότι θα μας βάλλεις μέσα σε κάποιο μαγαζί; Εμάς;
-Προφανώς και μπορώ. Βασικά, πείτε σε όλους να έρθουν! Κανένα πρόβλημα! Ο Arima που παρερμήνευσε χειρότερα το τρέμουλο της May για θαυμασμό, δεν ήξερε πια τι έβγαινε απ το στόμα του!

Τώρα το τρέμουλο είχε γίνει ιδρώτας και ο ιδρώτας ποτάμι που κυλούσε σαν ρυάκι σε όλο τους το κορμί. Και οι τρεις ήξεραν τι είδους μαγαζιά είχε στην κατοχή τους η οικογένεια Zalkov. Το ενδεχόμενο αυτοί, ένα τσούρμο μαθητές, να έμπαιναν ελεύθερα σε έναν τέτοιο χώρο, όπου χρειαζόσουν ειδική πρόσκληση για να πας, και να διασκεδάσουν ανάμεσα στους υπόλοιπους πελάτες...;! Ρίγη τους έπιαναν αλλά το είχαν προτείνει οι ίδιοι. Πώς μπορούσαν να φέρουν αντιρρήσεις τώρα;
Με βεβιασμένα χαμόγελα χώρισαν τους δρόμους τους. Μέσα σε λίγα μέτρα πέρασε η επίδραση της αλλεργικής αντίδρασης και μαζί με την κανονική του εμφάνιση επέστρεψε και η λογική του. Τώρα έλουζε αυτόν κρύος ιδρώτας. Τι είχε υποσχεθεί; Απορροφημένος από τη σαγηνευτική εικόνα της κοκκινισμένης May είχε βιαστεί να πει τα μεγάλα λόγια που δεν είχε ιδέα πως θα μπάλωνε. Τώρα ένιωθε σαν ζόμπι καθώς με βαριά βήματα επέστρεφε στο ορφανοτροφείο.

Βλέποντας τον, τα περισσότερα παιδιά άστραψαν χαμόγελα. Μετά την επιτυχημένη εισχώρηση του στο σχολείο ο θαυμασμός για τον Arima είχε υψωθεί κατακόρυφα. Εκεί όπου όλοι είχαν αποτύχει, αυτός, ένας δικός τους, τα είχε καταφέρει. Ήταν ανάμεσα σε ένα σωρό κορίτσια, το καμάρι τους και η εξιλέωση των κόπων τόσων γενιών!
-Arima!
-Arima! Καλωσόρισες! Τον υποδέχτηκαν ένθερμα.
Ανάμεσα στα χαμόγελα όμως ένα έδειχνε ψεύτικο. Ο Danny που είχε δεχτεί το πλήγμα προσωπικά για τον εγωισμό του, όλες αυτές τις μέρες κατάστρωνε πώς θα τον τράβαγε στον πάτο. Ήθελε να τον εξευτελίσει, να χάσει κάθε σεβασμό που είχε κερδίσει. Και να αποδείξει στην τελική ποιος είχε τα προσόντα και την εξυπνάδα του καλύτερου!
-Arima, δικέ μου! Καλωσήρθες! Φίλε, πρέπει να παραδεχτώ ότι ο αέρας σου από τότε που μπήκες στο σχολείο έχει αλλάξει εντελώς. Ανέβηκες επίπεδο!
Οι υπόλοιποι τον κοίταξαν με καχυποψία. Πλέον ήταν αρκετοί αυτοί που δεν φοβούνταν να εκδηλώσουν αδιαφορία για τον Danny. Αμέσως κατάλαβαν ότι κάτι σκάρωνε, το πρόσωπο του Arima παρέμενε όπως συνήθως αδιάβαστο.
-Μην μου πεις ότι τώρα που είδες την καλή ζωή ξέχασες τα αδέρφια σου! Πρέπει να κάνεις κάτι και για μας, μην τα κρατάς όλα για τον εαυτό σου. Όλοι θέλουμε να δούμε με τα μάτια μας αυτά που σου ρχονται πλέον φυσιολογικά.
-Μα Danny... Από όλους τους εξοργισμένους ψιθύρους ένας απευθύνθηκε δυνατά. Ο Arima δεν μπορεί να μας βάλλει στο σχολείο. Αν το προσπαθήσει θα προδοθεί και θα χάσει πιθανώς τη θέση του!

-Φυσικά και το ξέρω αυτό! Ας μην ξεχνάμε όμως ότι οι μαθητές βγαίνουν κι έξω απ΄ το σχολείο! Ένας ουδέτερος χώρος είναι ό,τι πρέπει για να μας φέρει σε επαφή μαζί τους. Μην μου πεις ότι δεν θέλεις να δεις ο ίδιος τα κορίτσια αυτά;! Ή μην μου πεις, στο σημείο αυτό το κεφάλι του γύρισε με θεατρικότητα στην κατεύθυνση του Arima, ότι ο Arima δεν μπορεί να τα καταφέρει;!
Τα παιδιά δάγκωσαν τα χείλη τους. Αναγνώριζαν ότι ο Danny δεν είχε καλό σκοπό. Όμως πόσο ήθελαν και εκείνοι να δουν την τρέχουσα καθημερινότητα του Arima;! Δεν μπορούσαν να το αρνηθούν κι ας ήξεραν τους κινδύνους που θα έπρεπε να του φορτώσουν. Χωρίς να τολμήσουν να πουν γνώμη, τα κεφάλια στράφηκαν επίσης για τον Arima.

Οι φακοί των γυαλιών του νεαρού έλαμψαν, το βλέμμα του αδιάφανο και απροσδιόριστο ανέβηκε στο ύψος του Danny. Έκανε ένα βήμα προς το μέρος του κι έπιασε τον ένα του ώμο σφικτά. Ο Danny περίμενε μια έμμεση άρνηση, μια δικαιολογία, ίσως ακόμα και να ξεσπάσει σε καβγά. Ακόμα κι αν τον απέφευγε ή προσπαθούσε να καθυστερήσει, είχε υπολογίσει τις κινήσεις του. Όμως:
-Danny. Είσαι ιδιοφυΐα! “Ένας ουδέτερος χώρος”, ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν κι εγώ!
Τα στόματα άνοιξαν διάπλατα κι άρχισαν να τρέμουν από συγκίνηση. Τι μεγαλοψυχία! Τι ανωτερότητα! Ο Arima ήθελε να τους προσφέρει ο ίδιος το θέαμα που ονειρεύονταν! Δεν τους είχε ξεχάσει! Πραγματικός αδερφός!
-Πες μου! Ξέρεις κάποιον χώρο για να φέρω τους άλλους από το σχολείο;
Ο Danny άσπρισε. Έχασε τα λόγια του αλλά συγκρατήθηκε πριν καρφωθεί.
-Κ-Και βέβαια ξέρω! Χε! Τι; Έτσι θα σε άφηνα, φίλε μου, να βγάλεις μόνος σου το φίδι από την τρύπα; Έχω ανακαλύψει το πιο “πρώτο” μέρος για να συναντηθούμε. Θα σου δώσω την ακριβή διεύθυνση και μόλις το κανονίσεις από την άλλη πλευρά, μας ενημερώνεις!
-Δεν υπάρχει πρόβλημα. Η άλλη πλευρά είναι ήδη έτοιμη. Αύριο κιόλας μπορούμε να πάμε!

-Αύριο;; ο τόνος της φωνής του ανέβηκε τραγικά δύο σκάλες κι έγινε κοριτσίστικα ψιλός. Ξερόβηξε και σχολίασε: Όπως θα περίμενες από τον Arima! Υπέροχα! Θα έρθουμε να σας βρούμε εκεί λοιπόν!
Ύστερα, αφού του έδωσε τις λεπτομέρειες, βρήκε μια δικαιολογία να φύγει. Τι στο καλό;! Η ευθύτητα του Arima ήταν πρωτοφανής και έμοιαζε ειλικρινής. Δεν γινόταν να ήταν μπλόφα, σωστά; Αλλά ήταν χειρότερο! Έδειχνε ότι όντως ο Arima τον ξεπερνούσε σε χαρακτήρα και ότι όλα τα παιδιά που τον θαύμαζαν είχαν δίκιο. Κακία τον γέμισε, πρασίνισε από την ζήλια. Δεν είχε σημασία. Τα είχε υπολογίσει όλα και η εικόνα του Arima θα γκρεμιζόταν μεμιάς την επόμενη μέρα μπροστά στα μάτια τόσο των ορφανών, όσο και των μαθητών.


Την επόμενη μέρα, στην κεντρική πύλη του γενικού γυμνασίου, μια ομάδα μαθητών βρισκόταν συγκεντρωμένη σε κύκλο. Στο κέντρο βρισκόταν η ογκώδης φιγούρα του Arima, ενώ όλοι περίμεναν το τελευταίο άτομο για να ξεκινήσουν.
-Συγνώμη για την καθυστέρηση! έκανε τρέχοντας προς το μέρος τους, η καρό της φούστα να ανεμίζει σε συγχρονισμό με τα μακριά μαύρα μαλλιά.

-Άργησες! την επέκρινε ο Blaze, βγαίνοντας προς την μεριά της για να την υποδεχτεί όμως.

Εκείνη πλησιάζοντας, κάγχασε αγνοώντας και προσπερνώντας τον για να σταθεί στο πλευρό του Arima. Ο Blaze χαμογέλασε ειρωνικά και έσκυψε στο αυτί του Navi, ένα παρόμοιο γέλιο μοιράστηκε στους δύο.
-Πάμε Andre! Του χαμογέλασε με εμπιστοσύνη και όλοι ξεκίνησαν ταυτόχρονα.
Παρότι, το πλήθος φοβόταν για τον προορισμό τους, δεν υπήρχε περίπτωση να εκφράσουν ενδοιασμούς ή να αρνηθούν την πρόσκληση. Με νευρικότητα δέχτηκαν τις οδηγίες του Arima ώστε μέσα σε μισή ώρα να διασχίσουν τους δρόμους της πόλης. Βρέθηκαν σε έναν εμπορικό δρόμο με αρκετή κίνηση και από εκεί έστριψαν σε έναν παραδόξως ευρύ κάθετο δρόμο όπου επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Πραγματικά κανείς δεν βρισκόταν εκεί να στέκεται ή να περιμένει, και γενικά όσοι γνώριζαν γι’ αυτό το μέρος το προσπέρναγαν τόσο με τα μάτια όσο και τα πόδια βιαστικά. Σε αυτό το στάδιο, η ομάδα είχε πλημμυριστεί από νευρικότητα. Είχαν φτάσει στον προορισμό τους, τώρα θα φαινόταν αν θα μετάνιωναν για την επιλογή τους.
Μπροστά τους είχαν μια πόρτα από μαύρο, λουστραρισμένο ξύλο που έστεκε ανοιχτή. Σε κάθε μεριά της υπήρχε από ένας άντρας 2 μέτρα ψηλός, με σφριγηλούς μυς και ακριβό κουστούμι. Έμοιαζαν σαν κέρβεροι που φυλούν τις πύλες της κολάσεως.
-Στρίψατε σε λάθος δρόμο παιδάκια. Εξαφανιστείτε!