[Τέλος] Ένας αδύναμος ήρωας (Μέρος Α')

-Αν και τελείωσε ήδη  ώρα του μαθήματος, περιμένω από εδώ και πέρα την συνεπή προσέλευση σου σε κάθε μάθημα. Έγινα σαφής; Ο νεαρός ένευσε μια φορά το κεφάλι με αργό ρυθμό. Η θέση σου είναι εκείνη, του έδειξε και τον περίμενε να καθίσει.
Πέρασε ανάμεσα από δύο σειρές έδρανα με προορισμό το έδρανο. Οι υπόλοιποι μαθητές δεν τόλμησαν να τον περιεργαστούν τρομαγμένοι από την όψη του και εντελώς σίγουροι πια για τις φήμες που ακούγονταν. Δέος τους πλημμύρισε για την αναπληρώτρια καθηγήτρια που μπορούσε να διατηρεί το επιβλητικό της ύφος απέναντι σε ένα τέτοιο τέρας! Ο Arima από την άλλη είχε αδειάσει τόσο στο κεφάλι όσο και στα μάτια του. Τι σόι εξέλιξη ήταν αυτή;! Είχε βρεθεί στην θέση που αποσκοπούσε χωρίς καν να το προσπαθήσει!


Έπειτα από λίγα λεπτά, το κουδούνι σήμανε την λήξη του μαθήματος και η καθηγήτρια αποχώρησε από την αίθουσα. Η σιγή που επικράτησε ήταν πρωτοφανής για τα ιστορικά της τάξης. Με κλεφτές ματιές τα παιδιά περίμεναν κάποια κίνηση του νεοφερμένου που θα ξεκαθάριζε τις προθέσεις του. Ακριβώς δίπλα του, η καρέκλα σύρθηκε και μια μορφή όρθωσε το ανάστημα. Πλούσια μαύρα, μακριά μαλλιά ανέμισαν και η ιδέα ενός αρώματος τράβηξε την προσοχή του. Οι κόρες του διαστάλθηκαν όταν αντίκρισε εκείνο το ευγενικό χαμόγελο.
-Γεια! Με λένε May! Άκουσα ότι δεν έχεις παρακολουθήσει μαθήματα μέχρι τώρα. Αν χρειαστείς οποιαδήποτε βοήθεια μην ντραπείς να με ρωτήσεις! Έχω κρατήσει πολύ καλές σημειώσεις! Το όνομα σου είναι Andre, σωστά;

Εκείνος έγνεψε θετικά χωρίς καν να έχει ακούσει τι του έλεγε. Μπροστά του διακρίνονταν οι καμπύλες ενός θηλυκού σε ανάπτυξη που του χαμογελούσε μάλιστα. Πρώτη φορά στην ζωή του μιλούσε με κοπέλα και μάλιστα του είχε πιάσει μόνη της την κουβέντα. Ένας άγγελος! “Τελικά είχε δίκιο ο Danny!”
Παρακολουθώντας τη σκηνή, το υπόλοιπο των μαθητών αναστέναξε με ανακούφιση. Φυσικά όλοι ήταν οικείοι με τον φιλικό χαρακτήρα της May. Εκτός ότι αποτελούσε μια σε-εξέλιξη καλλονή, είχε καλή καρδιά και δεν έβγαζε πρόχειρα συμπεράσματα για άλλους. Η αύρα της μπορούσε να εξημερώσει και θηρία, έτσι ώστε κανείς δεν μπορούσε να της φέρει αντίρρηση. Από μικρή είχε μάθει να της έρχονται όλα με τους ρυθμούς της με ένα της χαμόγελο. Όχι ότι το απαιτούσε συνειδητά, αλλά σε ποιον πήγαινε η καρδιά να πληγώσει αυτό το πλάσμα;! Έτσι και η ίδια έπαιρνε με το καλό όλον τον κόσμο. Δεν ήταν τυχαία η αντιπρόσωπος ολόκληρης της τάξης! Καθώς ήταν παράκληση και της καθηγήτριας, εννοείται ότι θα βοηθούσε τον νέο μαθητή.



Του συνέχισε την κουβέντα, δίνοντας του πληροφορίες για το πρόγραμμα μαθημάτων κι εκείνος έγνεφε ρυθμικά στις παύσεις της. Σιγά σιγά ο περίγυρος ηρέμησε και άρχισε την κουβέντα σε χαμηλούς τόνους. Παρότι όλα τα αγόρια γλυκοκοίταζαν την May, κανένας δεν θα τολμούσε να την πάρει από την ζώνη του “υιού-Zalkov”. Προτιμούσαν να την θυσιάσουν ώστε να γλιτώσουν πιθανή καταστροφή!

Στην μπροστινή γωνιά, δύο νεαροί ψιθύριζαν συνωμοτικά με δόλιες προθέσεις.
-Ώστε αυτός είναι ο γιος του Von Zalkov. Απαίσιο! Είναι προφανές ότι αν τον προκαλέσουμε θα μας συνθλίψει. Χωρίς καν να ζητήσει την υποστήριξη του πατέρα του.
-Και τι προτείνεις; Να τον πάρουμε με το μέρος μας;
Κατάφωρη αποστροφή παραμόρφωσε το γενικά κομψό πρόσωπο του. Ο τόνος του τάχυνε, προφανώς μην αντέχοντας να κρατήσει τις σκέψεις του για τον εαυτό του.
-Σιχαίνομαι και μόνο που τον βλέπω! Αλλά τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;! Ο πατέρας έψαχνε πάντα την ευκαιρία να ανοίξει πατρίδες με τον Zalkov! Το ίδιο και ο δικός σου! Είναι τέτοια τα κέρδη, ποιος δεν θα θελε να πάρει μερίδιο;
-Δεν θα ναι εύκολο! Κούνησε το κεφάλι ο συνομιλητής του διπλωματικά. Σίγουρα δεν θα μαστε οι πρώτοι που τον προσεγγίζουμε για να μεσολαβήσει.
Το χαμόγελο του φίλου του έδειξε ότι είχε ήδη σκαρφιστεί ένα σχέδιο.
-Αν δεν τα καταφέρουμε εμείς, δεν πειράζει. Υπάρχει ένα πιο εύκολο πιόνι στο παιχνίδι.
Το βλέμμα του καρφώθηκε στην πρόσχαρη σιλουέτα της May. Με αυτή την κίνηση μοιράστηκαν τις σκέψεις τους σαν να ήταν προφανής η απάντηση του προβλήματος.

Την ίδια στιγμή στο διάδρομο του κτηρίου, ο επιστάτης κεραυνοβολούσε όποιον μαθητή έβρισκε στο διάβα του, ξεσπώντας τον καταπιεσμένο του θυμό. Είχε χτενίσει όλη την αυλή του σχολείου χωρίς αποτέλεσμα μέχρι που αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι την είχε πατήσει. Ο φυγάς σίγουρα είχε διαφύγει μέσω του μπαλκονιού του 1ου ορόφου αλλά μετά το κουδούνι του διαλείμματος, οι πιθανότητες να τον βρει μειώθηκαν δραματικά. Προσπαθούσε λοιπόν να ανατρέξει τα βήματα του αγοριού για κάποιο στοιχείο. Σε αυτήν την κατάσταση τον πέτυχε η αναπληρώτρια καθηγήτρια, που βλεφάρισε έκπληκτη.
-Τι συνέβη;
-Ω, τίποτα ιδιαίτερο! Μην ανησυχείτε!
Ο επιστάτης προσπάθησε να πάρει δουλικό ύφος για να την αποφύγει. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να φωνάξει σε μαθητές αλλά απέναντι σε καθηγητές..! Όσο λιγότερη προσοχή τράβαγε, τόσο πιο εύκολα θα κρατούσε τα μυστικά του ιδιωτικά. Το ζήτημα του “μάρτυρα” ήταν κάτι που ήθελε να αναλάβει μοναχός.
Η καθηγήτρια δεν θα έδινε σημασία εφόσον δεν το απαιτούσε η κατάσταση. Στράφηκε προς το γραφείο της του οποίου η πόρτα ήταν μισόκλειστη.
-ΠΩΣ;!
Η ερώτηση τράβηξε αρκετά βλέμματα και ο επιστάτης που ελάχιστα είχε απομακρυνθεί, έσπευσε να πλησιάσει ξανά. Μια πρώτη ματιά του εσωτερικού άναψε σπίθες στα μάτια του. Το γραφείο ήταν εκείνο το συγκεκριμένο από όπου είχε μπουκάρει ο Arima και τα θρύψαλα της σπασμένης τζαμαρίας έλαμπαν στο πάτωμα. Η καθηγήτρια στράφηκε αμέσως στον επιστάτη που είχε μείνει αμίλητος στο κατώφλι.

-Ποιος το έκανε αυτό; Μπήκε κάποιος ξένος στο σχολείο;
Οι ερωτήσεις της ηλέκτρισαν τον επιστάτη που σκέφτηκε προσεχτικά πώς να απαντήσει. Αν είχε μπει κάποιος στον χώρο του σχολείου, η ευθύνη έπεφτε πάνω του. Ειδικά αν προκαλούσε κάποια ζημιά όπως αυτή, το θέμα θα έπαιρνε μεγαλύτερες διαστάσεις. Κι αυτό ήταν κάτι που ήθελε να αποφύγει.
-Κυρία καθηγήτρια, μάσησε τα λόγια του σχεδόν παρακλητικά. Πράγματι κάποιος μπήκε την 1η ώρα μαθημάτων. Τον κυνήγησα στο μισό σχολείο και τον είδα αρκετά καθαρά, πριν τον χάσω δυστυχώς. Ήταν ένα μικροκαμωμένο, νεαρό αγόρι ενώ αυτή η ζημιά προφανώς προκλήθηκε από κάποιον μεγαλύτερων διαστάσεων. Δεν είχε πει ακριβώς ψέματα, αλλά ούτε όλη την αλήθεια. Σίγουρα δεν γινόταν να αναφέρει ότι όλα είχαν ξεκινήσει από τα αποδυτήρια του ισογείου, ούτε επίσης ότι το μοναδικό μέρος του αγοριού που είχε διακρίνει καθαρά ήταν ο πισινός του! ...Ίσως κάποιος άλλος μαθητής;
Προσπάθησε να στρέψει τις υποψίες αλλού όμως η γυναίκα δεν πείστηκε. Ρουθούνισε δυνατά με αποδοκιμασία.
-Όλοι οι μαθητές του σχολείου μας είναι υποδείγματα ηθικής. Αρνούμαι να πιστέψω ότι θα έπεφταν σε τέτοιο επίπεδο απατεώνα! Εξάλλου, όλοι βρίσκονταν στις αίθουσες για τα μαθήμ--! Το μέτωπο της σούρωσε ξαφνικά. Μια άσχημη ιδέα πέρασε από το μυαλό της. ...Εκτός κι αν! Ο επιστάτης σκυθρωπός ζήτησε εξηγήσεις. Ο νέος μαθητής, ο Andre Zalkov, εμφανίστηκε αργότερα από τους υπόλοιπους. Θα είχε το χρόνο να κάνει κάτι τέτοιο και ο σωματότυπος του ταιριάζει. Σταμάτησε εκεί γιατί ένιωσε την διάθεση της να αγριεύει. Φυσικά κράτησε τις υποψίες της για το πιθανό του κίνητρο κρυφές από τον επιστάτη.
-Zalkov; Ο γιος του μαφιόζου;
Εκείνη έγνεψε καταφατικά, προσθέτοντας:
-Προφανώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι αυτό ακόμα και αλήθεια να είναι. Καλύτερα να το ξεχάσουμε. Μια τζαμαρία επισκευάζεται φτηνά ενώ δεν λείπει κάποιο από τα υπάρχοντα.

Ο επιστάτης δέχτηκε βολικότατα την βιασύνη της καθηγήτριας να λήξουν εκεί το θέμα. Δεν είχε πειστεί απολύτως όμως. Καταρχήν τι ήταν εκείνο το σχόλιο για τον σωματότυπο; Το αγόρι που είχε δει τουλάχιστον δεν το έλεγες χοντρό. Επίσης, αν όντως ήταν ο γιος του μεγαλο-μαφιόζου της πόλης, λιγόστευαν οι πιθανότητες να του κλείσει αιωνίως το στόμα. Αλλά έπρεπε σίγουρα να ρίξει μια ματιά για να βεβαιωθεί.
Περνώντας έξω από την αίθουσα παρατήρησε κάθε μαθητή μέχρι να σταθεί σε έναν άγνωστο. Ήταν ογκώδης σε βαθμό που τον έκανε ιδανικό ύποπτο για την τζαμαρία αλλά κατά τα άλλα δεν του έλεγε τίποτα. Βλαστημώντας από μέσα του έκανε να συνεχίσει την πορεία του.
Το πόδι του έμεινε μετέωρο! Τα μάτια του καρφώθηκαν και πάλι στον νεαρό και συγκεκριμένα στα οπίσθια του. Είχε ένα άσχημο προαίσθημα αλλά αμφιταλαντευόταν. Είχε την αίσθηση ότι γνώριζε την όψη τους αλλά ταυτόχρονα δεν ταίριαζε καθόλου. Αυτή η εικόνα δεν πέρασε απαρατήρητη από κανέναν, εκτός από τον ίδιο τον νεαρό. Ο επιστάτης αντιλήφθηκε ότι κοίταξε την ευαίσθητη περιφέρεια ενός αγοριού και ότι όλοι τον κοίταζαν με ανοιχτό το στόμα και βιάστηκε να φύγει αναποφάσιστος.

Το υπόλοιπο της μέρας κύλισε χωρίς επισόδειο. Ο Arima ελάχιστη σημασία έδινε στα μαθήματα που ακολούθησαν, ακόμα λιγότερη στις πληροφορίες που τον βομβάρδιζε η May. Μέχρι και οι πόνοι του σώματος του δεν τον ενδιέφεραν. Τα είχε καταφέρει με ανέλπιστη τύχη θα λεγε κανείς! Μετά την λήξη του σχολείου, χαιρέτησε το κορίτσι στην κεντρική πύλη και κινήθηκε προς την μεριά της πόλης, πίσω στο ορφανοτροφείο. Στην διαδρομή ένιωσε τα ρούχα στο σώμα του να χαλαρώνουν. Η επίδραση της αλλεργίας καταλάγιαζε και το πρήξιμο έφευγε όπως ήρθε. Φτάνοντας στο σπίτι, πέρασε πρώτα από το πλυσταριό και άλλαξε σε μια πιο απλή εμφάνιση πριν πάει να βρει τους υπόλοιπους της παρέας του. Πλησιάζοντας τους στο λημέρι τους, όλοι βουβάθηκαν περιμένοντας τις εξελίξεις.
-Arima! Καλωσόρισες! Πώς ήταν; Το σχολείο; Τα κορίτσια;
Φυσικά ο Mark ήταν βέβαιος εξαρχής για την επιτυχία του. Οι υπόλοιποι όμως παρέμεναν σκεπτικοί. Ο νεαρός δεν απάντησε αμέσως, το ύφος του ανεξιχνίαστο.
-Κάτσε στα αυγά σου Mark! Ήταν η πρώτη μέρα, καθένας θα συναντούσε μπελάδες. Ο Danny πήρε το λόγο. Μίλαγε σαν να δικαιολογούσε την σίγουρη αποτυχία του Arima, σαν να του έδινε συγχώρεση. Θα απολάμβανε τις επόμενες μέρες όπου η μία αποτυχία θα διαδεχόταν την άλλη. Στο τέλος μόνο, θα τον εξευτέλιζε μπροστά σε όλους, δείχνοντας ότι και ο Arima αποτελούσε ένα σκουπίδι μπροστά του.

Τα γυαλιά του Arima καθρέφτισαν το τελευταίο φως της ημέρας. Το σοβαρό του πρόσωπο σηκώθηκε για να κοιτάξει την “μεγαλόκαρδη” μάσκα του Danny.
-Danny…
-Χμμ; Σήκωσε το ένα φρύδι περιμένοντας κάποιο σχόλιο, ίσως μια πρώιμη παραίτηση.
-Είχες απόλυτο δίκιο! Ο τόνος του δεν άλλαξε όμως ένας αντίχειρας υψώθηκε μπροστά στα μάτια του. Και για πρώτη φορά είδε ένα ίχνος χαμόγελου στον Arima. “Σου μιλάνε από μόνες τους αν τους αρέσει η μόστρα σου!” Ευχαριστώ!
Και με αυτή την δήλωση, έκανε μεταβολή με τον Mark στο κατόπι του να πανηγυρίζει σχεδόν. Δεν είδε κανένα από τα υπόλοιπα αγόρια που έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Έχασε ακόμα και το αποχαυνωμένο πρόσωπο του Mark!

Για το υπόλοιπο της ημέρας, ο Arima βομβαρδιζόταν από τις ερωτήσεις του Mark. Οι μυστικοπαθείς παύσεις του θέριευαν το ενδιαφέρον του μικρού, ενώ οι σύντομες απαντήσεις τον γέμιζαν δάκρυα συγκίνησης! Προφανώς ο Arima δεν μπορούσε να απαντήσει στα περισσότερα από όσα τον ρωτούσε. Τα σχόλια του προέρχονταν από αναλαμπές τις μνήμες του σχετικά με τις πληροφορίες που είχε μισο-συγκρατήσει από την May.
-Ουααα! Το ήξερα ότι θα τα κατάφερνες, Arima! Φανταστικό! Χε, από δω και πέρα έχεις ξεπεράσει το στάδιο των υπολοίπων μας. Είσαι τόσο ψηλά! Μπορώ να σε φωνάζω "αφεντικό";
Ο Mark ποτέ δεν είχε κακή πρόθεση για κανέναν. Ήταν αγαθός μέχρι χαζομάρας, ναι, αλλά η αθωότητα και η ευθύτητα του ήταν κάτι που δεν επέτρεπε στον Arima να του κρατήσει κακία. Από πάντα ο μικρός θεωρούσε τον Arima φοβερό, ξεχωριστό. Ήταν το είδωλο του. Η λάμψη των ματιών του και αυτή η προσμονή της τελευταίας του ερώτησης έφεραν ένα ζεστό συναίσθημα στον Arima, που του έγνεψε καταφατικά. Την σκηνή παρακολουθούσαν και τα υπόλοιπα ορφανά, στων οποίων τα μάτια ο Arima κέρδισε περισσότερο σεβασμό. Μόνο ο Danny έβγαζε καπνούς από τα αυτιά, ο νους του να ψάχνει ήδη ένα σχέδιο καταστροφής.

Την επόμενη μέρα, ο Arima ξεκίνησε με πρωτόγνωρη αποφασιστικότητα για το σχολείο. Ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει αλλά δεν θα το έβαζε κάτω τόσο γρήγορα ύστερα από το κύμα τύχης της προηγούμενης μέρας. Είχε αλλάξει ήδη στην στολή των μαθητών μέχρι να φτάσει στο απόμακρο σημείο του φράκτη από όπου είχε μπει και την προηγούμενη. Αυτή την φορά είχε φτάσει πριν το πρωινό κουδούνι, είχε αρκετό χρόνο στην διάθεση του. Αντί να συνεχίσει για το εσωτερικό του κτηρίου όμως, άρχισε να σκανάρει το χώρο της αυλής ψάχνοντας. Χρειάστηκε λίγη ώρα να το εντοπίσει αλλά όταν το βρήκε, έμεινε ακίνητος και πολύ σοβαρός. Η σφηκοφωλιά κειτόταν στο γρασίδι δίπλα σε έναν θάμνο, οι ένοικοι της έτειναν το βουητό τους αναμένοντας τον. Ο ανήθικος άνθρωπος τολμούσε να τις προκαλέσει πάλι;! Χε! Δυστυχώς ο νεαρός δεν είχε άλλες επιλογές. Δεν μπορούσε να παρουσιαστεί με την κανονική του εμφάνιση, καθώς ήδη τον ήξεραν ως “Andre Zalkov”, όποιος κι αν ήταν αυτός! Κλείνοντας τα μάτια βούτηξε μια κι έξω πάνω τους...

Ύστερα από ένα μισάωρο και μια ακόμα επώδυνη διαδικασία η μεταμόρφωση είχε ολοκληρωθεί. Ήταν έτοιμος να συναντήσει τους υπόλοιπους μαθητές. Όσο πιο διακριτικά επέτρεπε ο όγκος του, περίμενε δίπλα στις σκάλες για τον 1ο όροφο και πριν περάσει πολύ ώρα εμφανίστηκε η προσδοκώμενη φιγούρα της May.
-Andre! αναφώνησε ευχάριστα έκπληκτη. Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω! Και μάλιστα ήρθες νωρίτερα από τους περισσότερους! Τόσο συνεπής!
Δεν συγκράτησε τα κοπλιμέντα, λίγη θετική παρακίνηση και ήταν βέβαιη ότι θα έμπαινε στον σωστό δρόμο. Ένα αχνό χαμόγελο μεγάλωσε την αισιοδοξία της και συνέχισε να ψιλοκουβεντιάζει μαζί του. Σιγά-σιγά η προηγουμένως συγκρατημένη αντιμετώπιση από τους μαθητές εξομαλύνθηκε, σαν να είχαν συνηθίσει το νέο σκηνικό.
Οι ομιλίες διακόπηκαν όταν η αναπληρώτρια καθηγήτρια μπήκε στην αίθουσα. Το ύφος ήταν πιο σοβαρό από ότι συνήθως, τα μέτωπα των μαθητών έσμιξαν. Κάτι περίεργο ένιωσαν ότι είχε συμβεί και έμειναν σε επιφυλακή.
-Ας συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε χτες. Ανοίξτε τα βιβλία στην σελίδα 30. Την ανάγνωση αναλαμβάνει.... Κύριε Zalkov, αν έχετε την καλοσύνη!

Τα βλέμματα στράφηκαν στην θέση του Arima με περιέργεια. Η κακή διάθεση της καθηγήτριας είχε κάποια σχέση με τον επίφοβο συμμαθητή τους; Από πού κι ως πού; Κι εκείνος, εξίσου παραξενεμένος έμεινε αμέτοχος. Βασικά δεν είχε καν βιβλία πάνω του. Η May, αντιλήφθηκε αμέσως το πρόβλημα και του πάσαρε ευγενικά το δικό της. Η ίδια τέντωσε τον λαιμό της για να κοιτάζει από την διπλανή της. Κι εκεί που όλα έδειχναν ότι θα κυλούσαν ομαλά, τα παιδιά άρχισαν να κοιτάζονται μεταξύ τους!