Τo τραγούδι του φυλακισμένου. [Τέλος-Τιμωρία] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Προηγούμενες ιστορίες:

Spoiler:

Και τώρα η συνέχεια...

Όταν άρχισε να ξυπνάει, η μυρωδιά της σήψης και ης μούχλας εισέβαλαν στα ρουθούνια του. Ενώ συνέχισε να παίρνει αναπνοές, άλλοτε κοφτές, άλλοτε βαθιές, κατάλαβε κι άλλες οσμές: του έωλου αέρα, της βρωμιάς...δεν ήθελε να το παραδεχτεί, αλλά ακόμα ήταν στο αμπάρι του ναυτικού πλοίου. Το ήξερε πριν καν ανοίξει τα μάτια του, πράγμα που έκανε αμέσως μετά, από τη μπόχα που τον βασάνιζε.

Βέβαια, το κατάλαβε κι από τον ήχο που ακούστηκε όταν κούνησε τα χέρια του ενστικτωδώς καθώς ξυπνούσε. Αλυσίδες, το κροτάλισμά τους ήταν αναμφίβολο. Eξάλλου, ένιωθε και το βάρος τους στα άκρα του. Κι όχι μόνο βάρος, αλλά και πόνο--μέχρι τώρα, τρεις μέρες, και οι πληγές εκεί που ήταν οι αλυσίδες δεν έλειψαν. Του είχαν γδάρει τους καρπούς και απέφευγε να πολυκουνιέται γι αυτόν τον λόγο. Στα πόδια του ήταν πολύ καλύτερα, το παντελόνι μα και οι μπότες του τον προστάτευαν. Παραδόξως, τον είχαν αφήσει να κρατήσει τα παπούτσια του...

Το κεφάλι του πονούσε ΄ η μύτη του υπέφερε ΄ τα χέρια του έκαιγαν απ'τις πληγές ΄ το σώμα του ήτα βαρύ...και η πληγή από την σφαίρα ακόμα τον σκότωνε. Αυτή ήταν και η μυρωδιά της σήψης, ήταν σίγουρος. Δεν τον είχαν αφήσει να κάνει τίποτα άλλο από το να σταματήσει την αιμορραγία κι αυτό με το ζόρι. Βέβαια, εκεί κάτω που τον είχαν χωμένο δε μπορούσε να καταλάβει γιατί δεν τον άφηναν να καθαρίσει τις πληγές του, εκεί κάτω ήταν άκακος. Ειδικά εφόσον ήταν ολομόναχος εκεί κάτω...καλά, όχι τελείως. Είχε ποντικάκια, νυχτεριδούλες...τερμίτες μαζί του.

Αααχ, το γεράκι του που μπορεί να ήταν; Αυτή η σκέψη ήταν τον απασχολούσε από τη στιγμή που έφυγε το πλοίο. Το Κοτόπουλο δεν είχε φανεί. Κι αν ακολούθησε τον ίδιο; Μακάρι να μην το έκανε αυτό...ας γυρνούσε πίσω με τους άλλους.

Όταν πήγε να σηκωθεί, για να ξεμουδιάσει, έπεσε αμέσως κάτω. Ο αέρας έφυγε πιο γρήγορα απ'τα πνευμόνια του απ'όσο υπολόγιζε: απ'τη μία σφαίρα, απ'την άλλη χτυπημένα πλευρά, δεν τα πήγαινε καλά. Ανάσα κι αγωνία, ανάσα κι αγωνία.

Τρεις μέρες τώρα, αυτή η τέταρτη και κάθε μέρα η ίδια ρουτίνα: χαράματα του άφηναν νερό κι ένα ξεροκόμματο, μεσημέρι ένας πρόχειρος χυλός - μάλλον αποφάγια - και το βράδυ πάλι νερό μ'ένα ξεροκόμματο. Αλλά αυτό το ψωμί ήταν τόσο σκληρό που τις δύο φορές τη μέρα που του ερχόταν το έδινε στα ποντίκια που τριγύριζαν εκεί κάτω. Γι αυτονόητους λόγους το πετούσε μακριά του, δεν ήθελε να πάθει καμιά σηψαιμία ή μόλυνση, αλλά να έτρωγαν κι αυτά κάτι, κρίμα ήταν.

Όταν άνοιξε τα μάτια του και πάλι δεν είδε τίποτα από το μουντό κελλάρι, με την υγρασία του που ανέβαινε στα ξύλινα τοιχώματα και το ένα φινιστρίνι που υπήρχε. Από εκεί έμπαινε και ο λιγοστός ήλιος το πρωί, που όσο πήγαινε η μέρα, κρυβόταν στον ορίζοντα. Δε μπορούσε να δει καλά σαν αποτέλεσμα της πρώτες ώρες, αλλά λίγο του είχε πάρει για να συνηθίσει

Γι αυτό, σαν μάθανε τα μάτια του στο ημίφως, μπορούσε να διακρίνει τα πάντα εκεί μέσα εύκολα. Μια σκάλα που οδηγούσε σε μια καταπακτή. Εκείνη η καταπακτή οδηγούσε στο κατάστρωμα. Οι σκάλες ήταν λιγότερο από ένα μέτρο ψηλές και μισό πλατιές, όμως φαίνονταν πολύ σταθερές, παρόλη την υγρασία και το σαράκι. Ο ίδιος ήταν πεταμένος πάνω σε κάτι σακιά με προμήθειες. Το τι είχαν μέσα όμως ποτέ δε θα μάθαινε...δεν είχε το κουράγιο να αλλάξει θέση και μετά να ανοίξει και τα σακιά και ούτε ήρθε κάποιος ναύτης να πάρει κάτι. Μετά βεβαίως ήταν και τα διάφορα πράγματα όπως σφουγγαρίστρες κλπ που χρειάζονταν για το πλοίο, είτε συντήρηση είτε καθαρισμό.

Μόνο ένα μικρό κομμάτι ήταν άδειο, αλλά εκεί είχε δει πως φυλούσαν τα περίσια όπλα ΄ ένας ναύτης είχε περάσει με μια αγκαλιά γεμάτη με καραμπίνες πρότυπης έκδοσης του Ναυτικού της κυβέρνησης. Και μαζί μ'εκείνες είχαν βάλει και τη δικιά του! Δε ντρέπονταν...όχι για κανέναν άλλο λόγο δηλαδή, εκτός από το ότι ένιωθε άσχημα που η καραμπίνα ενός διάσημου επαναστάτη και φίλου του ήταν μαζί με Πεζοναυτών. Σιγά να μην κατάφερνε να το σκάσει.

Αναστέναξε στη θύμιση και τη σκέψη όλων όσων έγιναν. Κι εκεί που σκεφτόταν πως με το που θα έφευγε θα έγραφε στον μικρό και θα του έλεγε πως είδε το σπίτι του, τη βεράντα του, τον πατέρα του. Όποιον κι όπως κι αν το καταλάβαινε. Αναστέναξε άλλη μια φορά. Ήλπισε αυτό το ταξίδι να ερχόταν στο τέλος του. Δεν ανυπομονούσε να συναντήσει τον Καπετάνιο Smoker, αλλά ήξερε πως εκείνος δεν τον φοβόταν - προφανώς - , έτσι θα του έδινε τη δυνατότητα να περιποιηθεί τα τραύματά του.

Όταν φτάσανε στο νησί κι αράξανε, είδε ένα από τα δύο άτομα που τόσο φοβόταν ν'αντιμετωπίσει: η νεαρή γυναίκα με τα στρόγγυλα γυαλιά και τα κοντά μαλλιά. Με το σπαθί πάντα κοντά της ή πάνω της...η Tashigi, το δεξί χέρι του τρομερού Καπετάνιου Smoker. Με όλη του τη δύναμη ευχήθηκε να μην εμφανιστεί κατευθείαν εκείνος όμως γιατί μάλλον δε θα άντεχε τη κακοποίηση--λεκτική ή σωματική γιατί αποκλείεται να μην του έδινε ένα μερτάκι ξύλο, σκεφτόμενος την τελευταία φορά που ειδωθήκανε.

Η γυναίκα, όταν τον είδε με τα ξεβαμμένα κόκκινα μαλλιά, τα μάτια της μεγάλωσαν ΄ τον ήξερε αυτόν τον άνθρωπο, τον θυμόταν...αλλά όχι τόσο πολύ όσο τον φίλο του. Όμως αυτός είχε πεθάνει, το είχε διαβάσει στην εφημερίδα και της το διαβεβαίωσε και ο καπετάνιος Smoker μετά, έτσι ήταν σίγουρη πως ήταν αλήθεια. Toν κοίταζε πάνω κάτω, τώρα τα μάτια της μικρά, και προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει το γεγονός πως αυτός ο άνθρωπος τους παραδόθηκε εδώ, δεμένος. Αμέσως γύρισε πίσω, σ'έναν από τους απλούς ναύτες γύρω της. "Πες αμέσως στον Καπετάνιο Smoker να έρθει εδώ. Έχουμε έναν εκλεκτό καλεσμένο."

Έγνεψε κι εξαφανίστηκε. "Εσύ, οδήγησέ τον εκεί μέσα και σιγούρεψε τα δεσμά του," συνέχισε να δίνει εντολές και υπέδειξε ένα μικρό κουβούκλιο που χρησίμευε σαν γραφείο, στην άκρη του λιμανιού.

Ο Bola την κοίταξε καθώς τον τραβούσαν και μπορούσε να δει όλη την αποφασιστικόητα, τον θυμό και τη ντροπή της κοπέλας ενώ θυμόταν ό,τι είχε γίνει την τελευταία φορά που ήταν στο νησί ο ίδιος. Δεν την αδικούσε που είχε θυμώσει, αλλά οι αλυσίδες και οι πληγές του τον πονούσαν υπερβολικά πολύ για να νιώσει κάτι άλλο εκτός από εκνευρισμό. Ψίθυροι γύρω του, έλεγαν "θα πρεπε να ντρέπεσαι" κι άλλα σχετικά υποτιμητικά σχόλια, όμως με κάθε του βήμα έχανε λίγο ακόμα αίμα και δεν είχε μείνει αρκετό για να πάει στα μάγουλά του.

Μέσα στη λίγη ώρα - περισσότερη απ'ότι συνήθως γιατί με το ζόρι στεκόταν ακόμα όρθιος - που πήρε να τον βάλουν μέσα στο κουβούκλιο - δηλαδή τον πετάξανε, αν ήθελε να κυριολεκτεί - είχε δει πως η πόλη αυτή δεν είχε αλλάξει τίποτα από τότε που είχε έρθει τελευταία φορά. Ίδιος αριθμός πλοίων πάνω κάτω στο πολυάσχολο λιμάνι ΄ ίδιου είδους άνθρωποι σαν την τελευταία φορά: άνθρωποι που επέστρεφαν στην πόλη τους, έμποροι, άλλοι σε διακοπές μακριά απ'την χώρα τους...και φυσικά αυτός, με τους επαναστάτες. Πλέον και με τη βούλα, εφόσον είναι στις τάξεις τους.

Όσο θα ήταν δηλαδή, κάτι που θα το όριζε ο Smoker. Αν αποφάσιζε πως έπρεπε να πεθάνει - όπως κάθε καλός επαναστάτης - τότε δε θα είχε πολύ ακόμα να ζήσει και να αισθάνεται χρήσιμος--ή να αισθάνεται γενικά τέλος πάντων! Χε, δεν περίμενε ποτέ πως θα σκεφτόταν πώς θα ήταν οι τελευταίες του στιγμές μέσα στο - παραδόξως - καθόλου σκονισμένο γραφείο ενός λιμανιού μακριά απ'το σπίτι του. Πάντα πίστευε πως θα πέθαινε μεγάλος σε ηλικία με τα κουτσούβελα των δικών του παιδιών να τρέχον στα πόδια του.

Ή κάτι τέτοιο.

Εκεί που ήταν έτοιμος να λυπηθεί κι άλλο τον εαυτό του, η πόρτα άνοιξε διάπλατα: ο περήφανος άντρας με τα πολλά πούρα εισέβαλε στο ίδιο του το γραφείο! Εκνευρισμένος μα και περίεργος, έκανε την εμφάνισή του στο κατώφλι κοιτώντας δεξιά κι αριστερά, στο ύψος που θυμόταν τον Bola...αν και το μάτι του τον έπιασε εκεί κάτω, δεν τον κατάλαβε αμέσως. "Εδώ κάτω αρχηγέ. Κόντυνα," σχολίασε, μ'ένα αχνό χαμόγελο.

"Αλλά μυαλό δεν έβαλες βλέπω," απάντησε κι ο ίδιος...έριξε μια υποτιμητική τις αλυσίδες που κρατούσαν όμηρο τον επαναστάτη. Συνέχισε να κοιτάει με τον ίδιο τρόπο τις πληγές και τα μαλλιά του. "Έστω κι αν ο άνθρωπος που σε ώθησε ν'αναμιχθείς σε όλα αυτά έχει πεθάνει. Εννοώ...σε θυμάμαι. Δεν ήσουν ακριβώς και η καρδιά της αντίστασης. Φάνηκε πως το έκανες μόνο για τους φίλους σου."

"Χε, σχόλιο για το θάρρος μου είναι αυτό...ή τον χαρακτήρα;"

Δεν ήθελε πολύ μυαλό να καταλάβει ο Καπετάνιος Smoker πως τα τραύματά του ήταν αυτά που τον κάνανε να κοντοστέκεται ενώ μιλάει ή να μορφάζει. Το πρόβλημα του ήταν παραπάνω από προφανές κι αυτό έκανε τον Smoker να εκνευρίζεται. "Σήκω," πρόσταξε και τον άρπαξε από τον φθαρμένο του γιακά "θα σε πάμε να φτιαχτείς λίγο και μετά θα δούμε τι θα κάνουμε με σένα."

Πιο πολύ σαν υπόσχεση παρά σαν απειλή ακούστηκε αυτό στον μαυρομάλλη άνδρα, αλλά δε θα το έλεγε τώρα αυτό και πόσο μάλλον στον φυσικό εχθρό του. Αλλά τον άφησε να τον τραβήξει πάνω, ειδάλλως δε θα κατάφερνε να το κάνει μόνος του. Κι αν μπορούσε και να τον κάνει να τον κουβαλήσει, ακόμα καλύτερα. Πλέον αισθανόταν τόσο αδύναμος που το να κρατάει τα μάτια του ανοιχτά ήταν κουραστικό. "Μόνο μη με...βάλετε σε...κελί χωρίς παράθυρο, ναι...; Θέλω...να βλέπω τον ήλιο."
"Μην ανησυχείς, όλα θα τα βλέπεις. Αυτό θα ναι και η τιμωρία σου..."

Μπορεί να μην έχασε τελείως τις αισθήσεις του, όμως ένιωθε πως άναβαν κι έσβηναν περιοδικά. Δεν κατάλαβε πως βρέθηκε από το λιμάνι στη ναυτική βάση γιατί το πρώτο πράγμα που είδε όταν βγήκε από το κουβούκλιο ήταν καράβια και το τελευταίο η βάση! Μα τις επόμενες φορές που ανοιγόκλεισε τα μάτια του έβλεπε μόνο το μπλε του ουρανού. Τρανταζόταν, ενώ το τοπίο ποτέ δεν άλλαζε, μέχρι που έγινε τελείως διαφορετικό. Φυσικά, φωνές άκουγε τριγύρω του, όμως δε μπορούσε να καταλάβει από πού έρχονταν: φωνές παιδιών που έπαιζαν στους δρόμους ΄ φωνές εμπόρων που πωλούσαν την πραμάτεια τους ΄ φωνές γυναικών που μιλούσαν εύθυμα μεταξύ τους.

Το πιο βασανιστικό όλων για τον τραυματισμένο άντρα όμως ήταν οι μυρωδιές που παρέσερνε ο αέρας μέχρι τη μύτη του: φρεσκοψημένο κρέας, βούτυρο λιωμένο, μαλακό ψωμί...! Και το γλυκό κρασί που τα συνόδευε, λαχταριστό και κόκκινο. Ωωω πώς πεινούσε, πώς επιθυμούσε το καλό φαΐ! Είχε μάθει από μικρός να μποκάρει τις κακές μυρωδιές και να επιτρέπει μόνο τις ευχάριστες να τον φτάσουν - όπου υπήρχαν και οι δύο -, μα ποτέ δε σκέφτηκε πως αυτή η πρακτική θα του έβγαινε σε κακό. Σχεδόν άκουγε το στομάχι του να παίζει ταμπούρλο και τους ναύτες να τον κοροϊδεύουν γι αυτό.

Όταν επιτέλους φτάσανε στον προορισμό τους, το τράνταγμα που ένιωσε ήταν δυνατό. Το επόμενο πράγμα που κατάλαβε ήταν να πέφτει με το πρόσωπο στο κρύο τσιμέντο. Μάλλον έσπασε και τη μύτη του, μα ήταν τόσο κουρασμένος που απλώς ήθελε να κοιμηθεί και δεν τον ένοιαζε να σταματήσει την αιμορραγία. Εξάλλου, αμφέβαλε αν είχε άλλο αίμα να διαθέση γι αυτό το σπάσιμο. Αν κι άκουσε τον Smoker να λέει με την χαρακτηριστική του φωνή: "Βάλτε τον στο κελί 10 και στείλτε του τον γιατρό. Παίρνει προτεραιότητα γιατί θέλουμε πληροφορίες."

Κάθε επαναστάτης μια πηγή ε, σκέφτηκε εξουθενωμένος λίγο πριν λιποθυμίσει...; Χε, όχι αυτός τουλάχιστον δε θα γινόταν. Έκλεισε τα μάτια του κι ευχήθηκε να ξυπνήσε αφού είχε σταματήσει ο πόνος, ας έμενε μόνο η πείνα.

Ο πόνος του προκαλούσε παραληρήματα και παραισθήσεις, ήταν σίγουρος. Δεν ήταν μόνο το ότι έχασε την αίσθηση του χρόνου ΄ μόνο μέρα από νύχτα ξεχώριζε γιατί δεν έβλεπε φως από το παράθυρό που τον φώτιζε. Όμως το χειρότερο ήταν πως είχε δει στις αναλαμπές του, όταν κατάφερνε ν'ανοίξει τα μάτια του, τον Joss δίπλα του να τον περιποιείται. Όπως τότε στο πλοίο που παραπονιόταν ότι γυρνούσε πολύ και δε θα έκλειναν τα τραύματά του. Έτσι και τώρα τον έβλεπε δίπλα του: με τα γυαλιά να του πέφτουν όλη την ώρα έτσι σκυμμένος κι εκείνος να τα σπρώχνει προς τα πάνω από συνήθεια. Μετά, να καταπιάνεται καρτερικά με το να δένει τις πληγές του και να τον ακινητοποιεί όταν από τον πόνο του σπαρταρούσε σαν ψάρι.

Όταν συνειδητοποίησε πως στην ουσία προέβαλε τον Joss στον γιατρό που τον κούραρε, κατάλαβε το πόσο πραγματικά πονούσε. Αλλά δεν τον πείραζε. Αν ο εγκέφαλός του, του έλεγε να εμπιστευτεί τον γιατρό μ'αυτόν τον τρόπο, ας ήταν.

Αν κι ένιωθε σταδιακά καλύτερα, έστω κι αν δεν είχε ιδέα πλέον για το πέρασμα τον ημερών, κάτι δεν πήγαινε καλά και το ένιωθε. Δηλαδή, ο πόνος μειωνόταν με κάθε επίσκεψη του "Καλοντυμένου Καρότου" - αυτό το ψευδώνυμο είχε δώσει στον γιατρό που έβλεπε σαν τον σύντροφό του - συνάμα όμως οι αισθήσεις του όλο και χάνονταν. Τα χέρια του δεν τα ένιωθε ΄ τα μάτια του ήταν πιο βαριά ΄ τα πόδια του δε μπορούσε να τα κουνήσει...τι του έκανε αυτός ο γιατρός; Και γιατί το ένστικτό του τον ωθούσε να τον εμπιστευτεί; Τα αντανακλαστικά του, αν δούλευαν στο ελάχιστο, ήταν σίγουρος πως θα είχε χτυπήσει το χέρι του γιατρού μακριά πολλές φορές. Όμως για κάποιον λόγο η άνεση και η ηρεμία που επερχόταν με την παρουσία του, τον αφέπλιζε από το να αντιδράσει γενικώς...

Έτσι, όταν αυτός άρχισε να χάνει ακόμα και την ακοή του, που πάντα ήταν το δυνατό του σημείο - μετά την όσφρηση φυσικά, αλλά αυτήν προσπαθούσε να την απενεργοποιήσει (χωρίς αποτέλεσμα) όλες αυτές τις...μέρες, μάλλον που ήταν φυλακισμένος. Μετά απ'αυτό, επανήλθε το σκοτάδι. Μ'αυτήν τη φορά, ήξερε πως θα του έβγαινε σε καλό για κάποιον λόγο.

Πέντε μέρες αφού ο Καπετάνιος Smoker έφερε τον γιατρό στον κρατούμενό του, ο επαναστάτης Bola Serie ή αλλιώς Shotgun B. - εφόσον διάλεξε να πάρει το ψευδώνυμο του φίλου του - ανακυρήχθηκε νεκρός. Σύμφωνα με την επίσημη έκθεση του γιατρού, ο άντρα υπέκυψε στα τραύματά του λόγω προϋπάρχουσας κατάστασης...όμως ο γιατρός του είχε πει ιδιαιτέρως, πως έφταιγε μια μόλυνση που επήλθα ο θάνατος. Προφανώς κι έπρεπε να τον είχαν περιθάλψει πολύ νωρίτερα, όμως είχαν παραβλέψει τα καθήκοντά τους. Επίσης, του σημείωσε, κρατούνταν για κάποιον καιρό σε άκρως ανθυγειινό περιβάλλον--εντόπισε μέχρι και σημάδια από δαγκωματιές ποντικιού στα πλευρά που είχε το τραύμα από τη σφαίρα.

Αυτά τα νέα δεν άρεσαν καθόλου στον Καπετάνιο όμως. Θύμωσε. Αυτός ο άντρας θα ήταν μεγάλη πηγή πληροφοριών: είχε βρεθεί στην πρωτεύουσα εξαιτίας του φίλου του, είχε βρεθεί - αν οι πληροφορίες του ήταν σωστές - στη μάχη στο νησί του Kashamin και σίγουρα θα είχε κι άλλες αποστολές στη ζώνη του. Με τη σωστή πίεση θα μπορούσε να τον κάνει να κελαηδήσει! Τώρα όμως, δε θα είχε καμιά ελπίδα να το κάνει.

Στην αρχή δεν το δέχτηκε: με το που έκανε την ανακοίνωσή του ο ένας γιατρός κατευθείαν έστειλε να του φέρουν δεύτερο. Αλλά κι ο δεύτερος γιατρός είχε την ίδια εκτίμηση: ο άντρας αυτός ήταν πιο νεκρός κι από την οικονομία των Organ Islands. Χτύπημα κάτω απ'τη ζώνη, σκέφτηκε ο Καπετάνιος όταν ο γιατρός διάλεξε να κάνει αυτήν την παρομοίωση, αλλά έπιασε το νόημα: ο τύπος ήταν πεθαμένος χωρίς καμία αμφιβολία. Με βαριά καρδιά διέταξε την απομάκρυνση του πτώματος...έτσι, δύο ναύτες ήρθαν, τον πήραν, και τον έδωσαν στον κοντυνότερο νεκροθάφτη.

"Πσσσς, κι άλλος νεκρός για το φτυάρι μου; Τι κάνετε εσείς εκεί στις φυλακές ρε παιδιά;"
"Μην ξεχνάς τη θέση σου νε-..." Όμως η επιβλητική φωνή του ναύτη σταμάτησε στη μέση της πρότασής της και απλώς έμενε να τον κοιτάει. "Και ποια είναι η θέση σου έτσι κι αλλιώς; Δε σε θυμάμαι," παρατήρησε κάτι ανάμεσα σε ύποπτος κι εκνευρισμένος.
"Φυσικά δε με θυμάσαι ΄ δε μπορείς να θυμάσαι τον κάθε κάτοικο του νησιού" η προσβολή "ηλίθιε" δεν ακούστηκε, όμως εύκολα εννοήθηκε από τον τόνο του άντρα που κρατούσε το εν λόγω φτυάρι "και σήμερα έπιασα δουλειά. Τ'αφεντικό ήταν πολύ απασχολημένο με την κυρά του--και δεν εννοώ στο κρεββάτι, αλλά να την ψάχνει, αν με πιάνεις..."

Ο ναύτης έβηξε για ν'ανακτήσει τον σεβασμό και την τυπικότητα που όφειλε να του δείχνει αυτός ο τυχαίος μαυριδερός νεαρός και τον κοίταξε αυστηρά. "Απλώς θάψτον για να πάρεις τα λεφτά σου."
"Έι, τι εννοείς; Το χρήμα τώρα. Δεν είναι και τόσο πολύ έτσι κι αλλιώς...εξάλλου δε θα θαφτεί αμέσως, έχω άλλους δύο στη σειρά. Κι έχουν προτεραιότητα."

Ο ναύτης κοίταξε τον νέο - προφανώς - νεκροθάφτη από πάνω μέχρι κάτω. Είχε μια ουλή στο αριστερό του μάτι κι ένα τσιγάρο στο στόμα, το οποίο για κάποιον λόγο δεν έπεφτε ενώ του μιλούσε. Ήταν λιγνός κι αν κι όχι κοντός, κανονικό με το ζόρι τον έλεγες. Τα μαλλιά του ήταν μακριά, πιασμένα σε μια χαμηλή αλογοουρά με μερικές τρίχες να πετάνε. Η φάτσα του έδειχνε άνθρωπο πανούργο, πολύ περισσότερο από έναν απλό νεκροθάφτη. Όμως πολλοί λόγοι μπορεί να οδήγησαν έναν νεαρό σαν κι αυτόν σε τέτοια θέση...

Τα υπολόγισε. "Καλώς. Πάρε τα λεφτά σου," είπε και πέταξε ένα πουγκί με belli στον άντρα "είναι τα συμφωνημένα πες στο αφεντικό σου όταν γυρίσει. Κι αν μπορέσεις να θάψεις τον τύπο με κάποιο διακριτικό έτσι να ξέρομε ποιος είναι, θα πάρεις άλλα τόσα."
"Εντολές του Καπετάνιου Smoker," ενημέρωσε ο δεύτερος ναύτης που τόση ώρα παρακολουθούσε σιωπηλός.
"Xε," έκανε ο νεκροθάφτης και στηρίχθηκε πάνω στο φτυάρι του. Με τα χέρια σταυρωμένα πάνω στο ξύλο κι ένα λοξό χαμόγελο τους κοίταξε έντονα "δωστα μου τώρα γιατί πού να ξέρω πότε θα έρθετε να επιθεωρήσετε; Θα τον θάψω κάτω από το μεγάλο δέντρο εκεί," έδειξε την μεγάλη οξιά στο βαθος "για να ξέρετε κι εσείς και θα τον βρείτε πιο εύκολα."

Ξανά ο πρώτος ναύτης το ζύγιασε στο μυαλό του κι αοφάσισε να ενδώσει. Όταν έβγαλε το δεύτερο πουγκί για να το πετάξει στον άντρα που χαμογελούσε αυτάρεσκα, ο δεύτερος τον σταμάτησε. "Θα στα δώσουμε μετά, αφού το δούμε. Και το πρώτο πουγκί που πήρες είναι αρκετό. Ας πάρει κάτι κι ο εργοδότης σου..."

Γέλασε ο νεκροθάφτης και του έκλεισε το μάτι. "Έξυπνος είσαι του λόγου σου. Καλώς λοιπόν, το δεύτερο θα πάει στον "εργοδότη" μου κι αυτό θα το πάρω εγώ. Και για να χουμε καλό ερώτημα, πότε θα έρθετε να επιθεωρήσετε αλάνια;"
"...σε καμιά μέ-"
"Να μη σε νοιάζει ΄ εσύ κάνε τη δουλειά σου. Είπες είχες άλλους δύο, αρα εμπρός, στη δουλειά."

Το χαμόγελό του δεν ψυχράνθηκε, αλλά τα μάτια του κάπως σκλύρηναν, σκέτηκε ο πρώτος κοιτώντας τον, ενώ πήρε το φτυάρι και φάνηκε πως πήγε να σκάψει. Μάλλον ήθελε πάρα πολύ να πάρει αυτά τα λεφτά και για να κάνει τέτοια δουλειά άνθρωπος που φαινόταν έξυπνος και ύπουλος, σίγουρα τα χρειαζόταν. Ανασήκωσε τους ώμους του λοιπόν κι ακολούθησε τον άλλον πίσω στη βάση. Κανείς δεν κοίταξε πίσω του όμως ο νεκροθάφτης δε κουνήθηκε από τη θέση του μέχρι να εξαφανιστούν.