[Τέλος] A hell of a butler!

Μόλις μετακίνησε τους δύο άντρες σε ένα λιγότερο εμφανές σημείο και αρκετά απομακρυσμένο από το θησαυροφυλάκιο γύρισε και στάθηκε μπροστά στην πόρτα. Ήταν ψιλή και σκαλιστή, γεμάτη κλειδαριές μα και μπάρες που ακόμα και στον πιο επιδέξιο κλέφτη θα έπαιρνε ώρες ολόκληρες για να τις ανοίξει όλες. Στη συνέχεια, έκανε δυο βήματα μπρος και χτύπησε την πόρτα ελαφρά με το μπαστούνι του και το χτύπημα αντήχησε στην παγωμένη αίθουσα των θησαυρών. Μα βέβαια! Η πόρτα ήταν καλά ασφαλισμένη μα δεν ήταν αρκετά παχιά! Δεν χρειαζόταν άλλωστε να μεριμνήσει για κάτι τέτοιο ο κατασκευαστής της αφού αν κάποιος ήθελε να την ρίξει ή να την σπάσει θα σήκωνε στο πόδι τους φρουρούς. Αν πάλι δεν υπήρχαν φρουροί τότε το τελευταίο που θα απασχολούσε τον βασιλιά ήταν οι θησαυροί, γιατί ο μόνος λόγος που ένας βασιλιάς αφήνει τους θησαυρούς του αφύλακτους είναι όταν κινδυνεύει να χάσει κάτι πιο σημαντικό για κείνος, όπως είχε συμβεί και στην δική μας περίπτωση.

Ο Bel έβγαλε την τσάντα του και αράδιασε μια σειρά από εργαλεία στο πάτωμα. Έπειτα από λίγα μόλις λεπτά είχε ετοιμάσει τρείς μικρούς εκρηκτικούς μηχανισμούς τους οποίους τοποθέτησε στους μεντεσέδες που κρατούσαν την πόρτα στην θέση της. Ύστερα, έφτιαξε το φιτίλι, μακρύ και λεπτό και μόλις απομακρύνθηκε μερικά μέτρα τους πυροδότησε. Πρώτα ακούστηκε ένας κρότος και ύστερα γέμισε ο χώρος σκόνες. Πίσω από το σύννεφο του κονιορτοποιημένου τοίχου, η πόρτα βρίσκονταν στο έδαφος και δεκάδες χρυσαφικά αντιφέγγισαν στο φώς της κάμαρας.

Ο Bel προχώρησε μέσα στο σύννεφο σκόνης ώσπου έφτασε βαθιά μέσα στο θησαυροφυλάκιο. Εκεί ο βασιλιάς φυλούσε όσα σε εκείνον φάνταζαν πολύτιμα αλλά και όσα κρατούσαν το βασίλειο του ακόμη ισχυρό. Ανάμεσα σε όλα όσα μπορούσε να διακρίνει το μάτι ξεχώριζαν ένα χρυσοσκάλιστο άγαλμα μιας γυναικείας μορφής με το χέρι στραμμένο στον ουρανό, σαν σε μια στάση ικεσίας προς το θείο, ένας καθρέπτης φτιαγμένος από γυαλισμένο ασήμι, τόσο καλά που μέσα του μπορούσες να δεις κάθε λεπτομέρεια του εαυτού σου και γύρω ένα σκαλιστό περίβλημα από λευκόχρυσο, σε σχήμα λουλουδιών που μέσα στα άνθη τους κράδαιναν μικρές απαλές στο φως πέτρες. Ακόμη πιο όμορφο όμως ήταν ένα περιδέραιο που κρέμονταν από ένα ομοίωμα λαιμού, με λεπτά φύλλα χρυσού να μπλέκονται όπως τα κλαδιά των δέντρων αναμετάξυ τους και στο κέντρο του μια μεγάλη μοβ πέτρα που όταν κοιτούσε κάποιος μέσα της του φανερώνονταν πολλά διαφορετικά χρώματα, άλλοτε σαν αυτά της ίριδος και άλλοτε σαν το βαθύ μπλέ της θάλασσας.

Μα τίποτα από όλα εκείνα δεν ένοιαζε τον Bel και εκείνος δεν σταμάτησε, παρά μονάχα μια στιγμή για να τα θαυμάσει κι ύστερα προχώρησε ακόμη πιο βαθιά. Στον τοίχο είδε μερικούς πίνακες μα δεν κάθισε να τους κοιτάξει, μονάχα στάθηκε για λίγα λεπτά ασάλευτος, με βλέμμα διερευνητικό να χτενίζει ολάκερο τον χώρο ώσπου τελικά βρήκε εκείνο που έψαχνε.

Ο λόγος για ένα μικρό πολυκαιρισμένο σημειωματάριο, που βρίσκονταν ακουμπισμένο σε ένα ράφι. Χωρίς δεύτερη σκέψη το πήρε και το έβαλε στην τσάντα του, ύστερα μάζεψε γρήγορα-γρήγορα όλα του τα εργαλεία και έτρεξε ξανά προς την αυλή. Αυτή την ώρα η μάχη είχε φουντώσει για τα καλά, ο μεγαλύτερος όγκος των εξεγερμένων είχε μπεί στο ανάκτορο και η βασιλική φρουρά που μετά βίας είχε καταφέρει να ανασυνταχθεί ύστερα από την πρωτύτερη μάχη της έδινε απέλπιδα μάχη να κρατήσει όσους μπορούσε έξω από τον κεντρικό χώρο του ανακτόρου, εκεί δηλαδή όπου βρίσκονταν ο βασιλικός θρόνος αλλά και η αίθουσα πανικού όπου είχαν καταφύγει το προσωπικό και όσοι ευγενείς δεν μπόρεσαν να διαφύγουν στην ώρα τους από την μυστική κρύπτη. Μάλιστα ίσως οι φρουροί να τα είχαν καταφέρει αν ο Bel δεν έβαζε και σε τούτο το χεράκι του ώστε να κάνει ας πούμε και το καθήκον του απέναντι στο κόμμα των επαναστατών που σίγουρα αν δεν είχε διοργανώσει επικροτούσε τούτη την εξέγερση και αν μαθαίνονταν από ατύχημα πως εκείνος ήταν εκεί και τίποτα δεν έκανε για να βοηθήσει, θα είχε το δίχως άλλο αρκετούς μπελάδες.

Έτσι μόλις έφτασε στο σημείο όπου μαίνονταν η μάχη στάθηκε για λίγο ώστε να καταλάβει αν και με ποιον τρόπο θα μπορούσε να βοηθήσει το εξεγερμένο πλήθος να ξεπεράσει τούτο το εμπόδιο. Μια ομάδα από χωρικούς που κάποιοι από αυτούς αν έκρινε από τον οπλισμό τους θα ταν κυνηγοί, έδινε την μάχη με τους φρουρούς μπροστά στην πόρτα ενώ μερικοί άλλοι προσπαθούσαν να μπουν από τα παράθυρα, μα συνεχώς αναχαιτίζονταν από μια χούφτα υπηρετών που τους έλουζε τα μούτρα με καυτό λάδι.

Και στην πόρτα 'όμως καθόλου καλύτερα δεν πήγαιναν τα πράγματα, γιατί το πέρασμα ήταν στενό και τα δόρατα των φρουρών μακριά, έτσι που ήταν αδύνατο για το πλήθος να πλησιάσει σε μάχη σώμα με σώμα και σε κείνο το σημείο η αριθμητική υπεροχή δεν είχε πολλά να πεί μα ίσως μόνο στην πάροδο του χρόνου όταν οι φρουροί θα κουράζονταν να πετσοκόβουν τα αλλεπάλληλα κύματα των χωρικών και τελικά θα τους έπαιρναν φαλάγγι. Μα ούτε σε τούτο μπορούσαν να ελπίζουν γιατί αν το επίλεκτο τάγμα του βασιλιά έβρισκε τον όχλο στην περιφραγμένη αυλή τότε σίγουρα όλα θα τελείωναν και θα τους έλιωναν ανάμεσα στο σφυρί και το αμόνι, ο ένας από την είσοδο του ανακτόρου και ο άλλος από την πύλη για την αίθουσα του θρόνου, ώσπου δεν θα έμενε κανένα σώμα με το κεφάλι στους ώμους του.

Τότε, ο Bel προχώρησε μέσα στο πλήθος μέχρι που βρήκε έναν άντρα που έμοιαζε να έχει κάποια εξουσία πάνω στο πλήθος, και σε ια μονάχα στιγμή του άλλαξε την τύχη έτσι που ύστερα από όσα θα του έλεγε, αν τυχόν νικούσε η εξέγερση εκείνος θα γίνονταν ήρωας.
- Έλα μαζί μου γρήγορα!
- Ποιός είσαι και τι θες!
- Δεν έχουμε καιρό για αυτά. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι πως με έστειλαν οι επαναστάτες για χάρη σας! Γρήγορα, πάρε όσους άντρες μπορείς και έλα μαζί μου ειδάλλως είστε σίγουρα χαμένοι!

Κι από κει ο Bel με μια ομάδα χωρικών τρέξανε και τους έδειξε τον δρόμο μέσα από την κουζίνα του ανακτόρου, με αποτέλεσμα να βρεθούν στους διαδρόμους όπου οι υπηρέτες ρίχνανε λάδι σε όσους θέλαν να μπουν από τα παράθυρα και όλοι τους όπως ήταν απροετοίμαστοι για μάχη σώμα με σώμα σφαγιάστηκαν μέσα σε λίγα μόνο λεπτά. Ύστερα μόλις φτάσανε μπροστά από την τελευταία πόρτα, εκείνη που όταν θα άνοιγαν, θα βρίσκονταν πίσω από τους δύσμοιρους φρουρούς ο Bel τους παρήγγειλε να περιμένουν 20 λεπτά ακριβώς και ως τότε καμία κίνηση να μην κάνουν εκτός και αν αποκαλυφθεί η θέση τους. Αυτοί έγνεψαν καταφατικά και ύστερα εκείνος έφυγε τρέχοντας για την αυλή.

10 λεπτά αργότερα...

Στην αυλή η μάχη κρατούσε καλά ακόμη και το μόνο που θα άκουγε κανείς ήταν οι πολεμικές ιαχές εκείνων που βάδιζαν ίσια στον θάνατο. O Bel πέρασε από την αυλή ίσια στις βασιλικές κάμαρες από έναν δρόμο κρυφό που του είχε δείξει η πριγκίπισσα και λίγοι μοναχά, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, γνώριζαν. Από κει βγήκε στην αίθουσα του θρόνου και έτρεξε ίσια στον αρχηγό της φρουράς, που λίγο πριν είχε παραγγείλει στους άντρες του να τον συνοδεύσουν ίσια στην ενέδρα του.
- Αρχηγέ! Αρχηγέ! Γρήγορα! Πρέπει να σου μιλήσω!
- Εσύ δεν έφυγες για να φυγαδεύσεις την βασιλική οικογένεια;
- Ναι! Και τα καταφέραμε, οι άντρες σου είναι μαζί με την βασιλική συνοδεία και σύντομα θα βρίσκονται σε μέρος ασφαλές.
- Ωραία! Εσύ γιατί γύρισες;
- Η ίδια η πριγκίπισσα Markessa με πρόσταξε να έρθω εδώ και να σου πω ότι σύντομα θα έρθουν ενισχύσεις! Μην το βάζετε κάτω! Όσο για μένα.. Αφού εκτέλεσα και αυτό το καθήκον μου θα φύγω, όπως ήρθα για να τρέξω στο πλάι της!
- Καλώς! Έχε γειά!
ΑΝΤΡΕΣ! μΗ ΤΟ ΒΆΖΕΤΕ ΚΆΤΩ! ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ 12!

Ο Bel έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε και μόλις έφτασε στο πέρασμα άκουσε δυνατές κραυγές που φανέρωναν πως ο όχλος είχε μπει στην αίθουσα. Το μόνο που έμενε τώρα ήταν να βρει την Markessa. Πριν φύγει από το νησί ήθελε να την αποχαιρετήσει.. Έτσι, αν και δεν ήξερε που ήταν, μάντεψε πως αν ήθελε να την βρει έπρεπε να ψάξει, έξω από τα τύχη... Ίσως έξω και από την πόλη..

Ήταν η Ilusia ίδια και απαράλλαχτη με όλες τις πόλεις εκείνης της περιόδου, λες και κάτι κοινό είχε μπει ανά τους καιρούς στον ένα αρχιτέκτονα μετά τον άλλο που βρέθηκαν στην "ευτυχή" θέση - αν μπορεί να θεωρηθεί τέτοια- να βάλουν και εκείνοι το λιθαράκι τους σε τούτο το χάος. Τίποτα λοιπόν πρωτότυπο δεν είχε τούτη η πόλη, από τις απερισκεψίες εκείνων των καιρών που έκαναν το αποχετευτικό σύστημα να μολύνει κάθε καλοκαίρι τα προάστια σκορπώντας τον μαύρο θάνατο - ώστε να μειώνεται κι ο φτωχός πληθυσμός του νησιού- μέχρι τα όποια προτερήματα εκείνου του ρεύματος που είχαν και αυτά εφαρμοστεί με θρησκευτική ευλάβεια προσθέτοντας δυο στιβαρές σειρές τειχών που εξασφάλιζαν την ασφάλεια της πόλης από τις νοσηρές ορέξεις κάθε επιτήδειου γείτονα.

Έτσι, στο εσωτερικό της πόλης βρίσκονταν οι εμπορικοί δρόμοι, τα δημόσια και θρησκευτικά κτήρια, οι κατοικίες των ευγενών και βέβαια τα βασιλικά ανάκτορα. Ενώ έξω από τα τείχη συναντούσε κανείς τους κοινούς θνητούς στοιβαγμένους μέσα στην σαπίλα των φτωχογειτονιών , που όταν περπατάς πρέπει να προσέχεις μη τυχόν έρθει στο κεφάλι σου κανας κουβάς γεμάτος με τις ακαθαρσίες κάποιας παράγκας.

Ο Bel βρέθηκε στον περίβολο των τειχών του ανακτόρου και προχώρησε ίσια μέσα από τις κατοικίες των ευγενών προς την εμπορική περιοχή. Η πόλη ήταν άνω κάτω, τα περισσότερα σπίτια φλέγονταν ενώ όσα ήταν σώα ακόμη είχαν παραβιαστεί με διόλου κομψό τρόπο από κάποιον τυχοδιώκτη που εκμεταλλεύτηκε την γενική αναταραχή και την παντελή απουσία στρατιωτών για να ανοίξει το πλουσιότερο σπίτι που μπορούσε να δει και δεν ήταν ήδη κατειλημμένο από κάποιον όμοιο του. Όσο για την εμπορική περιοχή , ε εκεί γίνονταν το αδιαχώρητο! Ποτέ του τούτος ο δρόμος δεν είχε γνωρίσει μεγαλύτερη κίνηση! Όλες οι βιτρίνες σπασμένες και μέσα λογιών λογιών πλιατσικολόγοι που εξασφάλιζαν με ζήλο την προίκα των παιδιών τους.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες αν κάποιος εχθρός είχε εισβάλει στην πόλη και τα πάντα έδειχναν να έχουν χαθεί ο βασιλιάς μαζί με τους έμπιστους και την οικογένεια του θα κλειδωνόταν στο ιερό μέχρι να αποφασίσει αν θα παραδοθεί ή αν θα παραδώσει τον εαυτό του και ολόκληρη την πόλη στους αρχαίους θεούς που ορέγονταν οτιδήποτε είχε κανείς να προσφέρει στην πυρά.