[Τέλος] A hell of a butler!

- Όχι, κυρά μου, δεν είναι λάθος να μην εγκαταλείπει κανείς. Αν όλοι όσοι είχαν λίγες πιθανότητες να κερδίσουν, είχαν αφήσει τον σκοπό τους τότε θα ζούσαμε σε έναν κόσμο πολύ χειρότερο. Μα απ' την άλλη δεν φτάνουν τα χέρια ενός για να χτίσουν ένα κόσμο για όλους και είναι αλήθεια πως δεν είναι λίγοι εκείνοι που χάθηκαν πιστεύοντας το ίδιο. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που δολοφονήθηκαν γιατί προχώρησαν έστω και ένα βήμα προς τον σκοπό τους, μα είναι πολλοί περισσότεροι εκείνοι που ξεστράτισαν και ξέχασαν όσα κάποτε ήθελαν. Όσο για την ιστορία; Μα αυτή κυρα μου την γράφουν οι νικητές, όσο και όπως τους βολέψει! Σε κάθε πόλεμο κάποιος κερδίζει με ηρωισμό και κάποιον τον καταπίνει η λήθη! Μα και η ιστορία είναι πράγμα μικρό, πόσες ιστορίες δεν ξεχάστηκαν; Πόσες δεν έγιναν μύθοι, ύστερα θρύλοι και τελικά παραμύθια; Θα σε γράψει η ιστορία μόνο αν κερδίσεις και την γράψεις εσύ! Μα το μεγάλο κατόρθωμα είναι πως δεν θα σε ξεγράψει! Και σε αυτό δυστυχώς όσα και αν έχω δει δεν έχω απάντηση.

Σταμάτησε για λίγο. Αλήθεια αυτό έψαχνε εκείνος. Πως άραγε μπορεί να μην ξεγράψει τα πάντα η ιστορία; Σώπασε, ήπιε μια γουλιά και συνέχισε.

- Μάλιστα, θυμάμαι, μιαν άλλη φυλή που πριν καιρό ήταν σεβαστή! Σήμερα πάει δεν έμεινε τίποτα από δ' αυτούς παρα μόνο μερικοί παρίες που γυρνάνε από νησί σε νησί, κατατρεγμένοι. Κι ήταν εκείνη η φυλή σεβαστή, με κύρος πάνω από όλες όσες ζούσαν στα μέρη τους. Τα παιδιά τους ζούσαν πολύ και βγαίναν ψηλά και όμορφα, μα τους ξεχώριζε κανείς από τα αυτιά τους, που ήταν μυτερά! Εκείνοι λοιπόν, είχαν την τύχη ή ίσως και την ατυχία να γνωρίσουν έναν άρχοντα διαφορετικό από τους άλλους, που και κείνος θέλησε ότι κι εσύ. Μα δυστυχώς είναι δύσκολο να νικήσει κανείς μοναχός τον κόσμο όλο. Γι αυτό πρόσεχε κυρά μου, γιατί οι δικές σου αποφάσεις θα κρίνουν την μοίρα πολλών και πρέπει από δω κι ύστερα κάθε σου βήμα να ναι στέρεο γιατί μαζί σου θα βαδίσουν και όσοι στέκονται δίπλα σου.

- Όχι, κανείς δεν μπορεί να αποφύγει κάτι τέτοιο. Μα είναι ένα πράγμα να κάνει κάποιος λάθη και ένα άλλο να βαδίζει ίσια στην καταστροφή, με κλειστά τα μάτια. Όσο για κείνους που λες δαίμονες σε διαβεβαιώ πως σε τίποτα δεν μοιάζουν με τέτοιους, όχι είναι κι εκείνοι απλοί θνητοί από μια φυλή παλιά που τώρα πια έχει αφανιστεί. Όλα τα υπόλοιπα, είναι παραμύθια, νοσηρές φαντασίες όσων δεν μπορούν και δεν θέλουν να καταλάβουν το διαφορετικό. Εκείνοι είναι που το αναθεματίζουν, το βαφτίζουν πόνημα του σατανά και γίνονται οι πιο θανάσιμοι πολέμιοι του. Μα είναι και εκείνοι που φράσσουν τον δρόμο σε ότι καινούριο θέλει να ρθει, άλλοτε ως θεματοφύλακες του παρελθόντος και της παράδοσης, άλλοτε ως επιστήμονες και γνωστικοί. Μα τσάμπα πάνε όλοι οι κόποι τους γιατί καθετί παλιό, κρύβει μέσα του το νέο που μέλλει να ρθεί, είτε αυτό θα είναι με γέννα είτε με "καισαρική"..

Ύστερα, ο Bel ήπιε μονορούφι όσο κρασί είχε απομείνει στο ποτήρι του, μάζεψε όλα τα πιάτα και τα ποτήρια και κατευθύνθηκε προς την πόρτα.

- Λοιπόν Markessa ήταν όμορφη η κουβέντα μας απόψε. Κάτι μου λέει πως εσείς και εγώ έχουμε αρκετά να πόύμε και να ζήσουμε, πέρα από τους τοίχους αυτού του ανακτόρου, πέρα από τον κόσμο αυτού του νησιού.... Αν βέβαια η αφεντιά σου τραβήξει, εμένα, έναν άθλιο μπάτλερ σε κείνα τα ταξίδια που ίσως κάνεις. Καλό βράδυ πριγκίπισσα...

Ο Bel προχώρησε ίσια στον διάδρομο, τακτοποίησε όσες εκκρεμότητες είχε στο παλάτι και γύρισε στο δωμάτιο του. Μόλις έκλεισε την πόρτα πίσω του άφησε έναν βαθύ αναστεναγμό και άρχισε να ξεντύνεται. ήταν πλέον σίγουρος πως η πριγκίπισσα είχε πολλά να κάνει ακόμα, ήταν πραγματικά άξια για να διαχειριστεί την τύχη του βασιλείου και ίσως, αν έκανε τις κατάλληλες επιλογές να οδηγούσε τον τόπο σε καλύτερες μέρες. Όσο γυρνούσε στο κρεββάτι του σκεφτόταν την συζήτηση τους, τις απαντήσεις της και μια σκέψη άρχισε να γυρνάει στο μυαλό του.
Ίσως... Ίσως να ήταν ενδιαφέρον να μείνω μαζί της. Έχει ένα ενδιαφέρον ταξίδι μπροστά της, σίγουρα! Μπορεί να παίξει κάποιο ρόλο στα νήματα που θα πλέξουν τούτη την εποχή.. Ίσως να πρέπει να μείνω..
Μα ύστερα, θυμόταν πως τούτη τη φορά είχε υποσχεθεί να ζήσει μόνος του, να δει τούτο τον κόσμο με τα μάτια του, να μετρήσει το μπόι του και γιατί όχι να προσπαθήσει να τον αλλάξει, στα μέτρα ενός θνητού που παλεύει να αλλάξει έναν κόσμο αθάνατο. Αυτά σκεφτόταν μέχρι που τελικά αποκοιμήθηκε.

Το επόμενο πρωινό, στο πρώτο φέγγισμα της μέρας σηκώθηκε, κι όλα έμοιαζαν μακρινά. Η χθεσινή νύχτα είχε χάσει την αίγλη που την τριγύριζε και εκείνος αφοσιώθηκε στους σκοπούς του. Δεν είχε έρθει άλλωστε τυχαία σε τούτο το μέρος. Σήμερα, το βασιλικό πρωινό θα ήταν λειψό, ο βασιλιάς είχε ήδη διαμηνύσει πως δεν θα κατέβαινε και οι περισσότεροι ευγενείς είχαν αδράξει την ευκαιρία για να ασχοληθούν με τις δικές τους υποθέσεις. Ωστόσο, το δικό του πόστο, δεν του επέτρεπε να λείπει από το γεύμα ακόμα και αν τελικά έτρωγε μόνος του. Έτσι μόλις ξεμπέρδεψε με τις δουλειές στην κουζίνα κατευθύνθηκε προς την αίθουσα του πρωινού.

Στην αίθουσα του πρωινού δεν ήταν παρά μερικοί αξιωματούχοι, που απολάμβαναν το γεύμα τους χωρίς την παρουσία κάποιου ανώτερου και άρα χωρίς την υποχρέωση να ακολουθούν τους τύπους. Στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά δευτεροκλασάτα στελέχη των βασιλικών γραφείων και αυτό τους έκανε ακόμη χειρότερους. Άλλωστε εκείνο που είναι χειρότερο από την υπεροψία ενός σπουδαίου ανθρώπου είναι η υπεροψία εκείνου που νομίζει ότι είναι σπουδαίος. Η ανάγκη του να δειχθεί, να αναγνωριστεί, να επιβάλει την κυριαρχία του, να αδράξει τον σεβασμό που ποτέ δεν κέρδισε. εκείνοι οι άντρες, ήταν αυθάδεις και χυδαίοι, τρώγαν και πίνανε σαν να βρίσκονταν σε κάποιο πορνείο παρά στον βασιλικό οίκο και μιλούσαν στους υπηρέτες λες και ήταν δούλοι. Μόλις ο Bel εμφανίστηκε στην αίθουσα κάθισε σε μια γωνιά επιβλέποντας ώστε να μην λείψει τίποτε και για κάμποση ώρα δεν του έδωσαν καμία σημασία παρά συνέχισαν να συζητούν μεταξύ τους.

Spoiler:

- Δόθηκε διαταγή να αναχωρήσει ο πριγκιπικός στρατός!
- Για που όμως κανείς δεν λέει..
- Μα είναι διαταγή απευθείας από την πριγκίπισσα!
- Άρχισε πάλι εκείνο το κακομαθημένο παλιοκόριτσο τα καπρίτσια του..
- Δεν λες τίποτα. Από μικρή ήταν περίεργη! Σωστή μέγαιρα! Και ήρθε τώρα να μας το παίξει κυρία..
- Μωρέ ξέρεις τι της χρειάζεται;
- Τι να της χρειάζεται;! Ένας άντρας! Να της δείξει ποια είναι η θέση της
- ¨Ετσι είναι γιατί αν μείνει μόνη της θα τα διαλύσει όλα. Ευτυχώς δηλαδή που το στράτευμα είναι αήττητο! Ποιος ξέρει τι θα είχε συμβεί αν έστελνε άλλους να εκτελέσουν τα βίτσια της...

Όσο ο Bel άκουγε την κουβέντα τόσο πλημμύριζε από θυμό και αηδία, μα λίγα μπορούσε να κάνει σε αυτή την φάση για εκείνο. Μπορούσε όμως, τουλάχιστον, να τους θυμίσει ότι κάποιος τους ακούει..

- Χρειάζεστε κάτι κύριοι;
- Σου έδωσε την άδεια κανείς για να μιλήσεις; Θες να μάθεις τι χρειαζόμαστε; Θέλω καθαρά παπούτσια! Εμπρός σκύψε λοιπόν και τρίψε τα μέχρι να λάμπουν.

Ο Bel έφτασε στα όρια του θυμού του, μα δεν θα ξεσπούσε. Είχε μάθει να αντέχει ακόμη και τις μεγαλύτερες προσβολές, δεν είναι δα και εύκολο πράγμα να βγάλει κανείς εκτός εαυτού κάποιον που έχει ζήσει τόσα. Για μια στιγμή όμως στάθηκε μπροστά σε εκείνον τον άντρα και τον κοίταξε ίσια στα μάτια χωρίς να πει κουβέντα. Έτσι που για εκείνη μονάχα τη στιγμή, ήταν σαν να ξεδιπλώθηκε η πραγματική του φύση και οι σκιές στο δωμάτιο μεγάλωσαν και το φως έγινε θαμπό κι απόμακρο. Μόλις λοιπόν έκανε να σκύψει για να πιάσει το παπούτσι ο άντρας τράβηξε το πόδι του πίσω σχεδόν τρομαγμένος.
- Άστο καλύτερα. Δεν θα σε χρειαστούμε κάτι άλλο μπορείς να πηγαίνεις.
- Μάλιστα. Καλή σας μέρα άρχοντες μου. Εις το επανιδείν..

O Bel βγήκε χαμογελώντας από το δωμάτιο και πήγε στην κουζίνα να πάρει το πρωινό που είχε παραγγείλει για λογαριασμό της πριγκίπισσας λίγο νωρίτερα. Εκείνη είχε ξυπνήσει λίγο αργότερα από την ώρα που συνήθως σερβίρονταν το πρωινό και είχε ζητήσει να της φέρουν κάτι απλό στον κήπο. Μα όσα κουβαλούσε στο καρότσι του ο Bel μόνο απλά δεν ήταν, δεκάδες καλά, φρούτα, κρέας και χυμός από τα πιο σπάνια και θρεπτικά φρούτα ήταν λίγα μόνο από όσα είχαν ετοιμάσει. Εκείνη στέκονταν στον κήπο, καθιστή σε ένα μικρό τραπέζι δίπλα σε μιαν ολάνθιστη τριανταφυλλιά, μυρίζονταν ένα μπουμπούκι που μόλις είχε κόψει και κοιτώντας στο βάθος του ορίζοντα, ούτε που πρόσεξε την παρουσία του.
- Καλημέρα αρχόντισσα μου!

Η πριγκίπισσα έμοιαζε αρκετά προβληματισμένη, λες και χίλιες έγνοιες βάραιναν το μυαλό της. Ο Bel, όμως δεν γνώριζε ακόμη τον λόγο, μα δεν μπορούσε να πιστέψει πως ήταν απλά η χθεσινή τους κουβέντα που γύριζε στις σκέψεις της. Όσο την κοιτούσε τόσο πιο εμφανές ήταν ότι κάτι περίμενε, το φανέρωνε εκείνη η νευρικότητα, το περιοδικό τίναγμα των δαχτύλων της, το απλανές βλέμμα της. Σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη μέρα για την πριγκίπισσα, έτσι ο Bel αποφάσισε να πάει με τα νερά της, έτσι για να ταξιδέψει λίγο ο νούς της.

- Μα βέβαια! Ποιός δεν έχει μιαν οικογένεια αρχόντισσα μου; Είχα και γω μια τέτοια κάποτε. Μα πέρασαν τα χρόνια και με τον καιρό δεν έμεινε τίποτα. Σκορπίσαμε όλοι στους ανέμους ο καθένας ακολουθώντας την δική του βούληση. Και έτσι , αν η τύχη το φέρει και συναντηθούμε, δεν είμαστε παρά παλιοί γνώριμοι που δεν τους δένει τίποτα άλλο από μια μακρινή ανάμνηση. Δεν έχω να πω πολλά για τον πατέρα μας και αν το επιτρέπετε μην με ρωτήσετε για κείνον. Βλέπετε είμαστε 7 αδέρφια. Όλα αρσενικά και τα πρώτα χρόνια ήμασταν αρκετά άτακτοι. Μα όσο περνούσε ο καιρός τόσο ωριμάζαμε σε χρόνια μα και σε γνώση και ο καθένας ακολουθούσε τον δρόμο του, μέχρι που δεν μας χωρούσε πια ο τόπος μας και όλοι κινήσαμε για αλλού, έτσι που να μην συναντήσουμε ο ένας τον άλλο. Είναι περίεργη η οικογένεια μου κυρά. Και ακόμη και αν σου εξηγούσα όσα συνέβησαν λίγα θα κατανοούσες γιατί ήταν άλλοι οι καιροί τότε και διαφορετικές οι συνήθειες μας. Μα αν θες, επέτρεψε μου να σε ρωτήσω τι είναι αυτό που σε βαραίνει;