[Τέλος] Ο δρόμος της δύναμης

Προηγούμενη ιστορία:

Πρωταγωνιστές της ιστορίας:

Ηθικό δίδαγμα της ιστορίας:

Η τριάδα των πρωταγωνιστών ταξίδευε επί μέρες στην θάλασσα με το καράβι από την πατρίδα τους, το νησί Baterilla. Είχαν φύγει κακήν κακώς αλλά έβλεπαν με αισιοδοξία το καινούργιο τους ξεκίνημα σε έναν τρόπο ζωής που μέχρι τότε δεν φαντάζονταν. Κάθε τι θα ήταν πρωτόγνωρο, οι ορίζοντες και οι περιπέτειες θα ανοίγονταν μπροστά τους!
-Δεν είναι υπέροχο, Αφεντικό;! Κοίτα τους γλάρους πώς κυνηγάνε τα ψάρια!
Ένα μικρό παιδί με την παραπάνω νοοτροπία υπέδειξε στον διπλανό του με ενθουσιασμό.
-Είναι η εικοστή φορά, Mark, παρατήρησε ο Arima χαμηλόφωνα καταπίνοντας ταυτόχρονα με την ενόχληση του και ένα κύμα ναυτίας.
Βρίσκονταν σε μια εσωτερική καμπίνα του καραβιού που τους είχαν διαθέσει από την αρχή του ταξιδιού. Οι τριάδα όντως είχε ξεκινήσει το ταξίδι με αυτήν την ευδιαθεσία για το καινούργιο. Έχοντας περάσει όμως μια ζωή στην στεριά, από την πρώτη μέρα εν πλω ανακάλυψαν ότι δεν άντεχαν στιγμή στο κατάστρωμα να παρατηρούν τα κύματα που ανεβοκατέβαιναν ή την μυρωδιά της υγρασίας και του αλατιού που έκανε τα κόκαλα τους να τρίζουν. Μόνο ο Mark απολάμβανε να τρέχει αριστερά-δεξιά, ακολουθώντας την ροή των κυμάτων. Διαδικασία που τους έτριβε αλάτι στις πληγές και τους έφερνε ανατριχίλες και αναγούλα. Είχαν βιαστεί λοιπόν να περιοριστούν και να τον περιορίσουν σε πιο κλειστό χώρο μήπως και ηρεμούσαν. Ο Arima τουλάχιστον δεν παραπονιόταν.
-Ακόμα να δούμε στεριά;
Μια κουρασμένη φωνή ακούστηκε από την πόρτα της τουαλέτας και το κορίτσι της παρέας εμφανίστηκε. Μόλις είχε αδειάσει γι ακόμα μια φορά το στομάχι της, αν και ελάχιστη ανακούφιση της προσέφερε. Η λάμψη του δέρματος της και τα ατίθασα, μαύρα, μακριά μαλλιά της ευτυχώς βελτίωναν την γκρίνια της. Δεν είχε φανταστεί αυτή τη ζωή όταν εγκατέλειψε το σπιτικό της.

-Μια κυρία μου είπε ότι θα φτάσουμε σε λίγες μέρες. Ήταν πολύ ευγενική. Μου έδωσε και ένα χάπι για την ναυτία!
Οι πληροφορίες δεν παρηγόρησαν την May που γέλασε πικρόχολα. Η μόνη διαδρομή που άντεχε να κάνει ήταν από την τουαλέτα στην καμπίνα. Πώς θα μπορούσε να βγει στο κατάστρωμα να μιλήσει σε άλλους ταξιδιώτες ή να της χαρίσουν κάποιο χάπι για ναυτία; Ούτε ήθελε να στερήσει από το παιδί για να πάρει το χάπι για τον εαυτό της!
-Πρέπει να φας κάτι, της πρότεινε το αγόρι. Έχεις χάσει πολύ βάρος.
Μόλις είδε το πιάτο με το ψάρι που της έτεινε, κόντεψε να ξεράσει πάνω του. Κάλυψε με θόρυβο το στόμα της και βούτηξε πίσω στην τουαλέτα. Ο Arima το είπε για καλό προφανώς αλλά περίμενε την αντίδραση. Αναπόφευκτα το μενού στην θάλασσα περιλάμβανε επί το πλείστον ψάρι! Κι εκείνος που είχε αναθαρρήσει ότι θα εξελισσόταν η σχέση του με το κορίτσι! Επειδή μόνο σε εκείνον μπορούσε να ξεσπάσει τα νεύρα της, είχε αρχίσει να πιστεύει σοβαρά ότι τον μισούσε! Όταν ξαναεμφανίστηκε η May, συνέχισε απευθυνόμενη στον Mark και αγνοώντας επίτηδες τον Arima:
-Σου είπε μήπως η κυρία πώς λέγεται το όνομα του νησιού που πλησιάζουμε;
-Ναι, έγνεψε χαρούμενα. Είναι το Karate Island.
-Karate; Τι σόι όνομα είναι αυτό; Έχουν οι κάτοικοι τέτοια αγάπη για το άθλημα που το ονόμασαν έτσι;

-Ίσως έχουν κάποια παράδοση στις πολεμικές τέχνες, υπέθεσε και είχε πέσει αρκετά κοντά.
Για την ακρίβεια, το Karate Island αποτελούσε ξεχωριστό μέρος για όσους εξασκούσαν πολεμικές τέχνες. Κάθε οικογένεια είχε την δική της παράδοση και τα μυστικά για την εξάσκηση μιας τέχνης. Η ιστορία τους έφτανε πολύ παλιά και είχαν άπειρη περηφάνια και σεβασμό τόσο για την δική τους μέθοδο, όσο και εκείνες των υπολοίπων οικογενειών. Ονομάζοντας το νησί τους έτσι είχαν την αναγνώριση του κόσμου και παράλληλα τραβούσαν ταξιδιώτες με ενδιαφέρον και προσόντα στο να τους επισκεφτούν.
-Αυτό είναι υπέροχο! έλαμψαν απροσδόκητα τα μάτια της. Είναι ακριβώς ό,τι χρειαζόμαστε. Πρέπει να δυναμώσουμε αν θέλουμε να ταξιδεύουμε χωρίς να αντιμετωπίζουμε κινδύνους ή να φοβόμαστε αν θα μας εξαπατήσουν.
Αυτό αποτελούσε τον βασικό της λόγο να ταξιδέψει. Ειλικρινά πίστευε ότι αν άλλαζε με αυτόν τον τρόπο και έπαυε να είναι αδύναμη όπως πριν, θα κέρδιζε την ζωή που ήθελε. Φυσικά ο άλλος λόγος που το έσκασε ήταν η ξεροκεφαλιά της ενάντια στις πράξεις του πατέρα της.
-Σίγουρα για μας είναι μια ευκαιρία να αποδείξουμε το ταλέντο μας. Αλλά για τον Arima δεν είναι απαραίτητο! σχολίασε το “αυτονόητο” το παιδί. Πάω στοίχημα ότι και άνθρωποι με τίτλους Master θα τα έβρισκαν σκούρα ενάντια σε κάποιον σαν εκείνον τον Grey!
Ο Mark και η May στράφηκαν με αναγνώριση να κοιτάξουν τον Arima. Εκείνος απλώς άφησε ένα κοφτό γελάκι χωρίς να επιβεβαιώσει ή διαψεύσει.

Θυμόταν καθαρά τι είχε παιχτεί με τον Grey. Σε εκείνη την φάση ήταν πολύ ζαλισμένος και φορτισμένος για να κρίνει αντικειμενικά, αλλά τώρα αναγνώριζε ότι είχε γλιτώσει πάρα τρίχα και κατά τύχη. Ήταν βέβαιο ότι στην αναμέτρηση τους, ο άντρας δεν του επιθετόταν σοβαρά, αλλιώς θα του είχε ανοίξει με μια σφαίρα το κεφάλι από το “καλημέρα σας”. Δεν ήξερε για ποιο λόγο είχε συγκρατηθεί, αλλά τελικά το αγόρι βρήκε την ευκαιρία να τον σκοτώσει. Δεν ήθελε να το παραδεχτεί στους φίλους του, δεν ήθελε να δει την απογοήτευση τους αν ανακάλυπταν πόσο ανίσχυρος ήταν, αλλά από τους τρεις ήταν εκείνος που είχε ανάγκη να γίνει πιο δυνατός. Οι άλλοι ασυναίσθητα βασίζονταν πάνω του, πώς μπορούσε να τους αφήσει στον αέρα όταν θα τον χρειάζονταν περισσότερο;
Το περίεργο ήταν ότι ο Arima ποτέ δεν κάθισε να σκεφτεί πώς ένιωθε που είχε σκοτώσει έναν άνθρωπο. Μπορεί να επρόκειτο για απόβρασμα, ένα νεαρό αγόρι στην θέση του όμως δεν θα έπρεπε να είχε σοκαριστεί ψυχολογικά; Προφανώς, από τον ίδιο διέφευγε. Μπορούμε μάλλον να το εντάξουμε μαζί με όσα έχανε από την βίδα στο κεφάλι που του έλειπε! Ούτε οι σύντροφοι του το εντόπισαν μιας και δεν είχαν βιώσει κάτι παρόμοιο.

Το ταξίδι τους, έχοντας κυλίσει σε τέτοιους ρυθμούς, έφτασε στο τέλος όταν αντίκρισαν τον προορισμό τους. Το Karate Island ήταν αντικειμενικά πανέμορφο. Το φυσικό του πράσινο κάλυπτε το σύνολο της έκτασης ενώ τα σπίτια ήταν χτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο με τις κεραμιδένιες τους σκεπές να προσθέτουν στο χρώμα. Ακόμα πιο εντυπωσιακό ήταν το γεγονός ότι ένα μεγάλο ποτάμι έκοβε στην μέση την γη του, έτσι ώστε ήταν αναγκαστική η παρουσία καμπυλόγραμμων γεφυρών.
Στην δεδομένη κατάσταση, οι τριάδα θα προσκυνούσε τον τόπο που μπορούσε να πατήσει σταθερά ακόμα κι αν επρόκειτο για ξερονήσι. Οι υπόλοιποι ταξιδιώτες αποβιβάστηκαν και προσπέρασαν κρατώντας μεγάλη απόσταση από την παράξενη ομάδα τους. Ήταν ασυνήθιστο θέαμα να τρέμουν από συγκίνηση, καθηλωμένα στις θέσεις τους, 3 παιδιά λες και δεν είχαν ξαναδεί χωριό!
Μόλις επέστρεψε η ψυχραιμία τους τους κατέπνιξαν τα ωραία αισθήματα της εξερεύνησης και ανακάλυψης! Η May ειδικά έδειξε μεγαλύτερο ενθουσιασμό από τον Mark στο να περιηγηθεί στους δρόμους και να ανακαλύψει ένα καλό εστιατόριο. Η πολυήμερη ανακατωσούρα την είχε αφήσει με άδειο στομάχι και χωρίς όρεξη. Τώρα που είχε την ευκαιρία, με κόπο συγκρατούσε τα σάλια της. Ο Mark ως σωστό αλητάκι ήθελε να μπλεχτεί στους νέους δρόμους, να κάνει γνωριμίες και να μάθει τα κατατόπια. Αλλά τα γυαλιά του Arima έλαμψαν με αποφασιστικότητα και τα χέρια του πέταξαν για τους γιακάδες των φίλων του.

-Μισό λεπτό! τους σταμάτησε πριν εξαφανιστούν. Πρέπει να οργανωθούμε πρώτα, μην προτρέχετε. Μην ξεχνάτε ότι είμαστε άγνωστοι τόσο στους ντόπιους, όσο και στους υπόλοιπους ταξιδιώτες. Κανείς δεν θα μας βοηθήσει και μπορούμε να στηριχτούμε μόνο ο ένας στον άλλο!
-Οπότε τι πρέπει να κάνουμε; κατσούφιασε το κορίτσι αλλά δέχτηκε το νόημα των λογιών του.
-Πρώτα πρέπει να λάβουμε πληροφορίες για το μέρος και τους ανθρώπους του. Θα χωριστούμε σε 2 ομάδες. Εσύ και ο Mark θα είστε η μία και γω μόνος μου η άλλη. Έτσι θα καλύψουμε περισσότερο χώρο. Ας συναντηθούμε πάλι σε αυτό το σημείο μόλις κατατοπιστούμε σε ικανοποιητικό βαθμό.
Ο Mark εφόσον το πρότεινε το λατρεμένο του Αφεντικό δεν έφερε αντίσταση. Ομοίως και η May που ανέλαβε να συνοδεύσει το παιδί για ασφάλεια. Οι δυο τους συνομιλούσαν πολύ φιλικά, μιας και πάντα τα πήγαιναν καλά. Θα όργωναν την πόλη και θα φρόντιζαν να την μάθουν σαν την παλάμη του χεριού τους!
Από την άλλη, ο Arima δεν τους πληροφόρησε για το τι σκόπευε να κάνει. Μόνος του πήρε έναν δρόμο στην τύχη κι αφού αύξησε την μεταξύ τους απόσταση, γύρισε σε έναν περαστικό και τον ρώτησε:
-Υπάρχουν σχολές που διδάσκουν πολεμικές τέχνες σε αρχάριους;

Ο περαστικός, που συμπτωματικά ήταν μόνιμος κάτοικος, έριξε μια ματιά στο νεαρό αγόρι και κατάλαβε. Υπήρχαν πολλοί φιλόδοξοι νέοι που έρχονταν στο νησί ακριβώς για να διδαχτούν και να αποδείξουν την αξία τους.
-Υπάρχουν δύο σχολές. Η μία ανήκει στον Sensei Hasegawa και είναι το Dojo Karate στην άκρη του χωριού. Η άλλη διευθύνεται από τον Sensei Matsuda και ονομάζεται Dojo Boxing. Βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη μεριά του χωριού, του υπέδειξε μια γενική διεύθυνση για το καθένα.
Ο Arima τον ευχαρίστησε βιαστικά και ακολούθησε την πρώτη κατεύθυνση.

Φτάνοντας στην άκρη της πόλης, το πεδίο άνοιξε και από σπίτια και από βλάστηση. Ένας χώρος εκγύμνασης βρισκόταν μπροστά από ένα ξύλινο, ορθογώνιο οικοδόμημα με την παραδοσιακή, ανατολική κατασκευή παγόδας*. Ένα τσούρμο παιδιά, ανάμεικτων ηλικιών προπονούνταν με αρμονικές κινήσεις. Σε κάθε χτύπημα που εκτελούσαν φώναζαν ρυθμικά. Έδιναν πολύ καθωσπρέπει και οργανωμένη εμφάνιση και συμπέρανες ότι αποτελούσε Dojo πρώτης τάξης.
Ο Arima δεν σταμάτησε τους μαθητές αλλά πλησίασε τον επιβλέποντα τους. Έναν γέρο μικροκαμωμένων διαστάσεων με ευγενική αύρα που έσφυζε από πείρα και σοφία. Ο Sensei Hasegawa παρακολούθησε τον νεαρό να τον πλησιάζει ήρεμος και υπομονετικός. Κι ύστερα ο Arima έπεσε στα γόνατα σκύβοντας το κεφάλι μέχρι το έδαφος.
-Παρακαλώ δεχτείτε με για μαθητή σας!

Παγόδα:

Ο βαθμός της επίκλησης όπως και η αυστηρή μέθοδος τράβηξε άμεσα την προσοχή του περίγυρου. Απορημένοι διέκοψαν τις ασκήσεις για να παρακολουθήσουν το θέαμα.
-Δεν υπάρχει λόγος να ικετεύεις έτσι, νεαρέ μου. Στο Dojo αυτό δεν αρνούμαι σε κανέναν μαθητή με όρεξη και ευγενικό πνεύμα να λάβει την καθοδήγηση. Ακολούθησε με στο εσωτερικό αν θέλεις, κατευθύνθηκε πρώτα ο ίδιος για να τον κάνει να βιαστεί να σηκωθεί.
Ο Arima χάρηκε αφάνταστα από την καλοσύνη του δασκάλου, που του έδωσε τόσο καλή πρώτη εντύπωση.  Ίσως ήταν όντως υπερβολική η προσέγγιση, αλλά οδηγόταν από την απελπισία του. Ειλικρινά θα γινόταν ο πιο επίμονος μαθητής που δεν θα ξέφευγε του πόνου, αν τον δεχόταν.
-Το όνομα μου είναι Sensei Hasegawa, του συστήθηκε ο γέρος. Και το δικό σου, νεαρέ;
-Arima, είπε απλά.
-Arima. Λοιπόν φαντάζομαι πως είσαι αρχάριος αλλά μην αγχώνεσαι. Με το σωστό πνεύμα, ακόμα και χωρίς ταλέντο μπορείς να ακολουθήσεις το μονοπάτι για την κορυφή και να φτάσεις πολύ ψηλά. Αρχικά θα χτίσουμε τις βάσεις σου. Γι αυτό θέλω να χαλαρώσεις και να με αφήσεις να ελέγξω το σώμα σου και το επίπεδο που βρίσκεσαι.
Ο Arima υπό τις υποδείξεις του δασκάλου, άφησε χαλαρούς τους μυς του και περίμενε. Ο Sensei αρχικά έπιασε τον καρπό του και έκλεισε τα μάτια. Ύστερα από λίγο όμως σκυθρώπιασε και τα ξανάνοιξε.
-Παράξενο, μονολόγησε. Ο σφυγμός σου είναι κλειδωμένος για την αξιολόγηση μου. Άσε με να ελέγξω τα σημεία πίεσης καλύτερα.

Οι μέθοδοι του δασκάλου πραγματικά ήταν ιδιαίτερες και με βάθος. Χάρη σε αυτές μπορούσε να εξακριβώσει τόσο το επίπεδο όσο και το ταλέντο των μαθητών που αναλάμβανε. Αλλά ο νεαρός μπροστά του ήταν περίπτωση! Κάτι πήγαινε λάθος αλλά δεν μπορούσε να το προσδιορίσει. Πόση όμως ήταν η εμπειρία του στον τομέα; Ήταν δυνατόν να ξέφευγε της νόησης του ένα μικρό αγόρι που του διέφευγε κάθε τεχνική; Οπότε το συμπέρασμα ήταν ένα!
-Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σε δεχτώ στο Dojo, δήλωσε με την ίδια ευγενική έκφραση που τον χαρακτήριζε μόνιμα.
-Γιατί; αιφνιδιάστηκε εκείνος.
-Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος για να το πω οπότε απλά θα το πω έτσι: Τσέκαρα τόσο το ταλέντο σου όσο και τους μυς σου. Η έλλειψη του πρώτου προφανώς είναι ατυχές γεγονός, αλλά δεν καθορίζει την εξέλιξη της προόδου. Απλώς απαιτεί ο μαθητής να καταβάλει μεγαλύτερη προσπάθεια από τους υπόλοιπους. Οπότε δεν με αποθάρρυνε. Όμως οι μυς σου είναι ξεχωριστοί. Φαντάζομαι δεν εκπλήσσεσαι που αναφέρω ότι είναι αδύναμοι. Κι εσύ ο ίδιος θα αντιλαμβάνεται ότι υστερείς. Το πρόβλημα τους είναι βαθύτερο δυστυχώς! Είναι πολύ λεπτοί και ευαίσθητοι! Ακόμα κι αν προπονηθείς με σταθερό ρυθμό υπάρχει κίνδυνος να τραυματιστούν σοβαρά. Αλλά αν δεν καταβάλεις πολύωρη εξάσκηση, επίσης δεν θα δυναμώσουν!

Ο Arima ένιωσε λες και του έριξε έναν κουβά παγωμένο νερό. Η απελπισία του είχε γίνει ελπίδα για να ισοπεδωθεί σε ακόμα χαμηλότερο σημείο.
-Δεν υπάρχει κάποια μέθοδος που να με βολεύει; Είμαι πρόθυμος να δοκιμάσω τα πάντα αρκεί να γίνω δυνατός!
-Φυσικά οι πολεμικές τέχνες δεν είναι απλώς επίδειξη σωματικών ικανοτήτων. Υπάρχει η τεχνική και αυτή είναι που πραγματικά σε οδηγεί στην κορυφή. Όμως, όσο τέλεια κι αν εκτελείς μια άσκηση, αν δεν έχεις την δύναμη και την σβελτάδα για να πετύχεις τον αντίπαλο σου, δεν καταφέρνεις κάτι ουσιώδες, σωστά;
Αντικειμενικά ο Sensei Hasegawa είχε δίκιο και στην άρνηση του δεν υπήρχε ίχνος υποτίμησης. Το γεγονός όμως ότι απογοήτευσε τόσο τον νεαρό, όσο και η συνεχώς ευγενική του στάση ήταν αρκετά για να τον εκνευρίσουν βαθύτατα. Τι να την κάνει την ευγένεια αν δεν μπορούσε να τον βοηθήσει; Ήταν σαν να τον χτύπαγε στο πρόσωπο με κομψό γάντι αντί για εκείνο του box! Και ναι, πόναγε περισσότερο! Χωρίς να προδώσει τον θυμό του στην έκφραση του, ευχαρίστησε τον δάσκαλο για τον χρόνο του και έφυγε από το Dojo.

Όχι, δεν τα είχε παρατήσει! Μπορεί να άκουσε άσχημα λόγια από κάποιον που έδειχνε να ξέρει τι έλεγε αλλά ποιος του εγγυόταν ότι ο Sensei Hasegawa ήταν αυθεντία; Θα δοκίμαζε να ρωτήσει τον Sensei Matsuda! Ξαναμμένος από ανυπομονησία, έφτασε στην άλλη μεριά του χωριού και στο Dojo Boxing.