[Τέλος] Ο δρόμος της δύναμης

-Απορώ πώς έφτασε τόσο γρήγορα σε αυτόν τον όροφο, σχολίασε σκεπτικά κοιτώντας τον χώρο γύρω του. Δεν αργήσαμε τόσο πολύ να τον ακολουθήσουμε αλλά μέσα σε λίγα λεπτά κατάφερε να προσπεράσει όλα τα εμπόδια που είχαμε τοποθετήσει.
Ακούγοντας το αυτό, ο Arima παραξενεύτηκε αλλά δεν είπε τίποτα. Ο ίδιος δεν ανακάλυψε κάποιο εμπόδιο κατά την άνοδο του. Οπότε τι συμπέρασμα έβγαινε; Καχύποπτα έλεγξε το χώρο γύρω του, αλλά επικεντρώθηκε και πάλι στον sensei Matsuda που τον πλησίασε. Έκανε να συρθεί μακριά του αλλά πού θα μπορούσε να πάει για να γλιτώσει;
-Μην υποτιμάς τα ποντίκια, Matsuda. Μπορεί να μην έχουν δύναμη, αλλά ξέρουν να επιβιώνουν και να γλιστρούν μέσα από τρύπες!
-Αυτό εδώ πιάστηκε στην φάκα δυστυχώς, έκανε καθώς σήκωσε από το λαιμό τον Arima στον αέρα.
Το αγόρι έσφιξε όλο του το σώμα και πάλεψε να ανοίξει τα δάχτυλα του άντρα για να πάρει αέρα αλλά μάταια.
-...Υποκριτές, σχημάτισε με τα χείλη του παρά ακούστηκε ο ήχος.
Τα βλέφαρα του Matsuda στένεψαν απειλητικά.
-Τι είπες; σφύριξε και άνοιξε ελάχιστα την λαβή του.
-ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ! φώναξε δυνατά αμέσως μόλις μπόρεσε και σαν αποτέλεσμα ο άντρας τον κοπάνησε στο έδαφος.

Παρότι τον ελευθέρωσε εντελώς, το αγόρι δεν μπορούσε να κουνηθεί. Ούτε τα χέρια του δεν μπορούσε να ελέγξει για να υποστηρίξει το βάρος του. Αλλά δεν τον απέτρεψε από το να καρφώσει παγερά τον άντρα με αμέτρητη καταφρόνια.
-Εξωτερικά, προσποιήστε τους αντιπάλους αλλά όταν σας συμφέρει ενώνεστε για να αντιμετωπίσετε ένα ανίσχυρο αγόρι. Εκεί όπου δεν σας βλέπει κανείς εμφανίζετε τα πραγματικά σας πρόσωπα. Στράφηκε στον Hasegawa. Οι μαθητές σου είναι εκεί έξω και μάχονται για την τιμή της σχολής σου. Και εσύ είσαι εδώ και παρακολουθείς αμέτοχος να με τσακίζουν. Τι θα έλεγαν αν σε έβλεπαν;
-Οι μαθητές μου έχουν διδαχτεί την τιμιότητα που αρμόζει. Συνεπώς θα επέκριναν ομοίως την κλοπή του βραβείου για το οποίο διαγωνίζονται, δήλωσε ήσυχος γιατί δεν έβαζε καν το αγόρι στα μάτια του. Επίσης, δεν γνωρίζεις ότι παλαιότερα ο Matsuda κι εγώ ήμασταν περισσότερο δεμένοι από αδέλφια. Είναι αναπόφευκτο να ενωνόμαστε στους κοινούς στόχους.
-Σκουπίδι, έχεις το θράσος να κατηγορείς και επικρίνεις εμάς για την τιμωρία που σου επιβάλλουμε; Ας είχες την ικανότητα να ανταπεξέλθεις! κατέληξε και συνέχισε να γρονθοκοπά το αγόρι σε όποιο σημείο του έλαχε.

Όχι, τον Arima δεν τον κατέκλυσε κάποιο κύμα ηρωισμού την στιγμή που ένιωθε το τέλος του να πλησιάζει. Επίτηδες έδινε σκηνή και φώναζε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Γιατί είχε την ελπίδα ότι κάποιος θα ερχόταν να τον σώσει. Κάποιος που φανταζόταν ότι τον είχε προλάβει και είχε εξαλείψει τα εμπόδια για χάρη του. Αλλά δεν εμφανιζόταν! Τι ακριβώς έπρεπε να κάνει; Έχοντας δεχτεί τόσα χτυπήματα, ήταν στα όρια της αντοχής του. Μην αντέχοντας άλλο, άφησε την φωνή του να συνοδεύσει τον ήχο των χτυπημάτων πάνω στο σώμα του. Η απελπισία του απαιτούσε να παίξει το τελευταίο του χαρτί.
-Γελοίο! Δύο γέροι θα με στείλουν στον τάφο για κάτι που δεν ολοκλήρωσα καν. Το παίζουν ανώτεροι μπροστά στους άλλους, ενώ δεν είναι, και αποσιωπούν ότι έχασαν οικτρά από ένα παιδί μικρότερο των χρόνων μου!
Σε αυτά τα λόγια, τα σώματα των δασκάλων τινάχτηκαν λες και τους χτύπησε ρεύμα. Εμφανώς, η φήμη ότι το περιστατικό αποτελούσε την αχίλλειο φτέρνα τους, ήταν αληθινή.
Ο Hasegawa σκυθρώπιασε και η ήρεμη στάση του έσπασε. Ο θυμός έβραζε κόχλαζε μέσα του και ανά πάσα στιγμή θα εκρηγνυόταν. Από την άλλη, ο Matsuda έσπασε αμέσως παρορμητικά.
-Τώρα υπέγραψες την καταδίκη σου! τον σήκωσε από το γιακά μπροστά από το φουντωμένο πρόσωπο του και τον κοπάνησε στο κρανίο του. Κανείς δεν αναφέρεται σε αυτό! Ήταν ο μεγαλύτερος εξευτελισμός της ζωής μου!

-Τουλάχιστον εσύ έχεις την δικαιολογία ότι ήσουν τραυματισμένος από την μάχη μας. Το πλήγμα ήταν χειρότερο για μένα.
-Μια ήττα είναι ήττα! έσκουξε ο Arima που κυλούσε στο πάτωμα κρατώντας το πρησμένο του μέτωπο.
-Βούλωσε το! τον προειδοποίησε ο άντρας. Ποιος θα φανταζόταν ότι εκείνο το παιδάκι έκρυβε τέτοιο τέρας; Εξάλλου χρησιμοποιούσε όπλο, ένα σπαθί, ενώ εμείς είχαμε μόνο τις γροθιές μας.
-Α, πράγματι τώρα εξηγούνται όλα! πέταξε ειρωνικά χωρίς συναίσθηση.
-Σώπα, Matsuda, πήρε το λόγο ο γέρος. Όντως ήταν λάθος μας που υποτιμήσαμε ένα παιδί. Μας αιφνιδίασε και αυτό ήταν αρκετό για να λάβει το πλεονέκτημα, είπε αλλά έμοιαζαν με δικαιολογίες τα λόγια. Ωστόσο, ήταν προφανές από τον χαρακτήρα ότι αυτό το παιδί δεν θα είχε καλό μέλλον. Έμπαινε με το κεφάλι στους κινδύνους, μην υπολογίζοντας τις συνέπειες. Μπορεί να πήρε την νίκη από εμάς, μόλις όμως θα πετύχαινε κάποιον ανυπέρβλητο αντίπαλο, χωρίς την απαραίτητη σύνεση να κρατηθεί και να σκύψει το κεφάλι, θα έβρισκε το τέλος.

-Ακριβώς, βιάστηκε να σιγοντάρει. Υπάρχει το κουράγιο να αντιμετωπίζεις δυνατότερους αντιπάλους για βελτίωση και υπάρχει η παράνοια να προκαλείς κάποιον χωρίς να υπολογίζεις καν την απόσταση του επιπέδου του. Εξαιτίας του χαρακτήρα της, στοιχηματίζω ότι το κορίτσι θα είναι ήδη νεκρό!
-Μην εξάπτεσαι, κούνησε το κεφάλι του γιατί η κακία του άντρα ήταν προφανής στον τόνο του. Η τύχη του κοριτσιού είναι άγνωστη σε εμάς. Μπορεί όντως να πέθανε, μπορεί να ζει ακόμα. Αν θυμάσαι καλά, το παρουσιαστικό της ήταν πολύ ευχάριστο για τα μάτια. Ίσως κάποιος άντρας βρέθηκε πρόθυμος να την υπερασπιστεί και να την πάρει υπό την προστασία του.
-Δεν λες καλύτερα να την εξημερώσει; Αλλά ήταν αλήθεια σπάνια ομορφιά για ένα τόσο νεαρό κορίτσι. Κάθε άντρας θα ένιωθε περηφάνια εάν αποκτούσε και υπότασσε τέτοιο θηλυκό στην κατοχή του. Η έκφραση του μαρτυρούσε ότι συμμεριζόταν απόλυτα τέτοιες σκέψεις. Ένα λάγνο χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο του. Αναμφίβολα αν έχει μεγαλώσει, θα μπορούσε να προκαλέσει καταστροφή με την εικόνα της. Και τι δεν θα έδινα για να μπορούσα να την συναντήσω σε αυτή την φάση;!
-Αλήθεια, θα το ήθελες;
Μια υπόκωφη φωνή ήρθε από το βάθος του βόρειου διαδρόμου. Αμέσως η πόρτα που τους χώριζε εκτινάχτηκε από τους μεντεσέδες της και γκρεμίστηκε στο πάτωμα. Σκόνη υψώθηκε και στροβιλίστηκε στον αέρα. Η σκηνή άφησε τους άντρες εμβρόντητους, η καρδιά του Arima σκίρτησε στην θέση της. Μέσα από το σκοτάδι του διαδρόμου, ένα ζευγάρι μάτια έλαμψαν ζητώντας αίμα!

Oh, Sh!t...:

Εν τω μεταξύ στην αρένα η μία μάχη διαδεχόταν την άλλη. Ο ανταγωνισμός ήταν σκληρός καθώς κάθε ήττα ισοδυναμούσε με τον αποκλεισμό του διαγωνιζομένου. Μιας και ο αριθμός των παιδιών ήταν μεγάλος, υπήρχαν πολλοί ανάμεσα τους με λιγότερες ικανότητες κι έτσι πολλοί αγώνες τελείωναν σχεδόν αμέσως. Αναμφισβήτητα, οι μαθητές από τα δύο dojo είχαν το προβάδισμα συγκριτικά με τα παιδιά των οικογενειών του νησιού. Οι μόνες περιπτώσεις που τραβούσαν ιδιαιτέρως την προσοχή ήταν όταν έρχονταν τέτοιοι μαθητές αντίπαλοι.
Συγκεκριμένα, η May μόλις είχε επιστρέψει στην εξέδρα που είχαν καταλάβει οι δικοί της έχοντας πάρει μια εύκολη νίκη απέναντι σε έναν τυχαίο νεαρό κάποιας οικογένειας. Οι υπόλοιποι την υποδέχτηκαν με ευχαριστημένες όψεις, υποστηρίζοντας την θερμά. Κι ίδια είχε ξεχάσει το αρχικό άγχος της και αντιμετώπιζε το γεγονός με αυτοπεποίθηση. Γυρνώντας να παρακολουθήσει την μάχη στην αρένα, διατήρησε το χαμόγελο της αλλά τα μάτια της έλαμψαν. Όλοι οι θεατές παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα γιατί ήταν μία από τις περιπτώσεις που μαθητής του Karate Dojo αντιμετώπιζε μαθητή του Boxing Dojo.
Και ήταν ακριβώς ο Mark αυτός που αντιμετώπιζε ένα αγόρι. Ο αντίπαλος του τον περνούσε τόσο σε ηλικία όσο και σε όγκο. Είχε την αγριευτική κοψιά που χαρακτήριζε το πλήθος των μαθητών του Dojo Boxing και με το ύψος του έριχνε σκιά πάνω στην μικροκαμωμένη σιλουέτα του παιδιού. Ο Mark που μέχρι τότε δεν είχε δυσκολευτεί στις μάχες, κρατούσε επιφυλακτική στάση με πολύ συγκεντρωμένη ματιά. Ήταν σοβαρός, αλλά δεν δίσταζε, ούτε υποχωρούσε.

Παρατηρώντας την σκηνή, η May ενδιαφερόταν απόλυτα  για την ροή του αγώνα, αλλά δεν εμφάνιζε αμφιταλαντεύσεις. Αν την ρωτούσε κάποιος, θα απαντούσε ότι ήθελε να κερδίσει ο συμμαθητής της. Όμως αν πόνταρε, θα στοιχημάτιζε στον Mark. Όχι επειδή πίστευε στις δυνάμεις του παιδιού ή υποτιμούσε τον αντίπαλο του. Αλλά επειδή τον ήξερε τον Mark. Παρά τους τσακωμούς τους, το παιδί ήταν ο μικρός αδελφός της. Ήταν πολύ σημαντικός γι αυτήν κι είχε πειστεί ότι, αν κάποιος θα κέρδιζε στο τουρνουά το παιδί, θα ήταν αναμφίβολα η ίδια.
Μπορούμε να φανταστούμε το σοκ της λοιπόν, όταν το παιδί έπεσε έξω από την αρένα, βγαίνοντας στιγμιαία νοκ-ουτ. Παρά την διόλου ευκαταφρόνητη ταχύτητα του παιδιού και τις εντοπισμένες επιθέσεις του, απλώς δεν γινόταν να κουνήσει τον αντίπαλο του! Μόλις έχασε την αυτοσυγκέντρωση του, εκείνος τον είχε χτυπήσει μερικές φορές μέχρι που τον κούρασε. Κι ύστερα ήταν ζήτημα χρόνου μέχρι να τον βγάλει εκτός ορίων και να του πάρει την νίκη.
Η May που είχε παραβλέψει τα χτυπήματα που είχε δεχτεί ο Mark, πιστεύοντας ακόμη ότι στο τέλος θα νικούσε, τινάχτηκε στην θέση της. Νιώθοντας την παρόρμηση να τρέξει στο πλευρό του, συνειδητοποίησε πόσο πολύ νοιαζόταν για το παιδί. Αλλά συγκρατήθηκε γιατί έπρεπε να μείνει στο πλευρό της ομάδας της.
-Ο Δαβίδ δεν νικά πάντα τον Γολιάθ!

Γέλια και κοροϊδίες ξέσπασαν από το πλευρό της, καθώς τα μέλη της ομάδας της άρχισαν να γιουχάρουν το παιδί με χειρότερες φράσεις. Ο Mark που μόλις είχε σηκωθεί και ετοιμαζόταν να επιστρέψει στην δική του πλευρά με απογοητευμένο ύφος, σκυθρώπιασε μεμιάς. Η καρδιά της May κλώτσησε διαμαρτυρόμενη.
-Τι είναι τόσο αστείο;! ξέσπασε στους διπλανούς της το κορίτσι που εκνευριζόταν όλο και περισσότερο. Αν υποτιμάτε την μάχη, υποτιμάτε ταυτόχρονα και την επίδοση του συμμαθητή μας!
Τα αγόρια την κοίταξαν χωρίς να καλύψουν την κακία από τις εκφράσεις τους.
-Ποιος θα σεβόταν τους εχθρούς του; Γελιέσαι αν πιστεύεις ότι δεν το αξίζουν. Γιατί δεν κοιτάς πώς αντιδρούν πρώτα;
Το κορίτσι παραξενεύτηκε και έστρεψε το κεφάλι πίσω, προς την κατεύθυνση του Mark. Το παιδί είχε μείνει στην θέση του αλλά πλέον δεν ήταν μόνος. Μπροστά του είχαν παραταχθεί ουκ ολίγα μέλη της σχολής του και αγριοκοίταζαν τα μέλη του Dojo Boxing.
-Δεν υπάρχει λόγος, τους έκανε για να τους ηρεμήσει γιατί έβλεπε ότι είχαν όρεξη για καβγά. Μια ήττα είναι ήττα.
Ο ίδιος δεχόταν ότι είχε χάσει και δεν διαμαρτυρούταν  για τις κοροϊδίες. Αντιθέτως, οι συμμαθητές του έδειχναν ότι τον υπερασπίζονταν, όμως βασικά τον χρησιμοποιούσαν σαν αφορμή για να απειλήσουν τους μαθητές του αντίπαλου dojo.
-Αν τους αφήσουμε να το ευχαριστηθούν πολύ, θα πάρουν αέρα στα μυαλά τους! δήλωσε ένας από την επιφυλακή.

-Ω, ώστε αυτοί οι τρόποι των διοργανωτών του τουρνουά;! ειρωνεύτηκε ένας από το πλευρό της May. Να απειλούν τους αντιπάλους τους με αριθμούς μόλις χάσουν σε τίμια μάχη;! Λοιπόν, δεν έχετε αντίρρηση αν ανταποδώσουμε, σωστά;
Από τα καθίσματα στις εξέδρες πετάχτηκαν μερικές φιγούρες που διατηρούσαν χαμηλό προφίλ. Πέταξαν τα πανωφόρια τους και η χαρακτηριστική στολή του Boxing Dojo εμφανίστηκε από κάτω. Τα μάτια των παιδιών άνοιξαν ορθάνοιχτα γιατί αντιλήφθηκαν ότι οι αντίπαλοι τους είχαν έρθει οργανωμένοι για μάχη. Και μάλιστα αυτοί οι καινούργιοι αντίπαλοι ήταν οι μαθητές της μεγαλύτερης κατηγορίας, του εφηβικού τμήματος! Δεν τους ξεπερνούσαν σε αριθμό όμως τους προκαλούσαν στα ίσα με την εμπειρία τους!
Ήταν προφανές ότι θα ξεσπούσε ξέφρενη μάχη ανάμεσα στις ομάδες. Ο διαιτητής που αιφνιδιάστηκε όπως οι υπόλοιποι θεατές, έριξε μια γρήγορη ματιά στις θέσεις των δασκάλων για να ζητήσει να επιβάλλουν την τάξη. Αλλά ήταν άδειες!! Προσπάθησε με τις φωνές να ηρεμήσει τα πλήθη αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία. Τα παιδιά, που μόνιμα ζητούσαν να αναμετρηθούν μεταξύ τους και να δείξουν ποιος ήταν ο καλύτερος, δεν θα σταματούσαν εκεί που είχαν φτάσει. Με κραυγές χύθηκε ο ένας εναντίον του άλλου και  πανικός ξέσπασε με όσους προσπαθούσαν να απομακρυνθούν σε απόσταση ασφαλείας.

Η May έντρομη έτρεξε στο πλευρό του Mark για να τον προφυλάξει εφόσον ήταν ήδη τραυματισμένος. Ομοίως και το παιδί, πρώτα για την May νοιάστηκε και την συνάντησε στο ενδιάμεσο.
-Τι τους έπιασε και κάνουν σαν δαιμονισμένοι;! αναφώνησε μπερδεμένος.
Ήξερε για την κόντρα και συμμεριζόταν την αντιπάθεια, αλλά δεν περίμενε από τους δικούς του τέτοια συμπεριφορά. Ο ίδιος απολάμβανε τη χαλαρή ατμόσφαιρα στην συντροφιά της ομάδας του. Τώρα τους έβλεπε με αναψοκοκκινισμένες εκφράσεις γεμάτους μίσος!
-Αυτό είναι επικίνδυνο για τον απλό κόσμο, παρατήρησε το κορίτσι που έλεγχε αναστατωμένη πόσο πλησίαζε η βία σε μικρά παιδάκια που παρακολουθούσαν ξένοιαστα μέχρι πρότινος τους αγώνες.
Δεν περίμενα τέτοιον παραλογισμό! κούνησε το κεφάλι.
Ο δικός της στόχος ήταν η προσωπική της ενδυνάμωση. Όσο κι αν παθιαζόταν για να το επιτύχει, δεν ξέχναγε τις αξίες της. Εξαιτίας των πιστεύω της είχε εγκαταλείψει το σπίτι της. Δεν θα πάταγε πάνω σε αθώους σε αυτή τη φάση, επειδή είχε δεχτεί τα οφέλη της εκπαίδευσης του dojo!
-Πάμε να φύγουμε από εδώ!/Πάμε να φύγουμε από εδώ! συμφώνησαν ταυτόχρονα.

Πίσω, στο μέτωπο:
Οι δάσκαλοι σοβαρεύτηκαν αναγνωρίζοντας ότι ο νεοφερμένος παρουσίαζε άγνωστο παράγοντα.
-Ποιος είσαι εσύ; Πώς μπήκες μέσα σε αυτόν τον χώρο; ζήτησε να μάθει γιατί ο άγνωστος βγήκε από το μέρος όπου βρισκόταν κρυμμένο το βραβείο του τουρνουά.
-Δεν με αναγνωρίζεις; ψιθύρισε ο Bloody.
Αυτή τη φορά, η φωνή του δεν χαρακτηριζόταν από τη συνήθη αδιαφορία του, αλλά από θυμό. Απροκάλυπτο θυμό που έβαζε τους δασκάλους σε δεύτερες σκέψεις για τον τρόπο που έπρεπε να τον αντιμετωπίσουν.
Πριν ακόμα αποφασίσουν πώς να κινηθούν, ο Bloody έκανε την κίνηση του. Με μια ταχύτητα που θα έλεγες ότι τηλεμεταφέρθηκε, εμφανίστηκε όχι δίπλα από τον Matsuda που βρισκόταν πιο μπροστά, αλλά πίσω από τον Hasegawa στο βάθος. Οι δάσκαλοι που είχαν καλύτερα αντανακλαστικά, μπορούσαν να ακολουθήσουν με τα μάτια την πορεία του νεαρού. Αλλά ένιωσαν αδύναμοι να συναγωνιστούν σωματικά. Ο Hasegawa ένιωσε το μένος του νεαρού από κοντά και στέγνωσε ο λαιμός του. Κι έπειτα η παλάμη του Bloody στην πλάτη του τον εκσφενδόνισε στην αγκαλιά του Matsuda. Αιφνιδιασμένος ο τελευταίος, έχασε την ισορροπία του και, υπό το βάρος του Hasegawa, κατέρρευσε στο πάτωμα.
-Πρέπει να κουδουνίσω τα κεφάλια σας για να καθαρίσει η μνήμη σας, μήπως;
-ΕΣΥ;!/ΕΣΥ;! φώναξαν ταυτόχρονα και τα πρόσωπα τους χλόμιασαν στην ίδια απόχρωση.