[Τέλος-Παρελθόν 3] Αποχαιρετώντας το Ημερολόγιο και το Winterhold!

Πέντε χρόνια είχαν περάσει απο την τελευταία φορά που ο Κenzo πάτησε το πόδι του στο νησι του Winterhold. Οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες που είχε απο αυτό το νησί δεν ήταν καθόλου ευχάριστες. Δεν είχε σκοπό να πλησιάσει καν την γεννέτειρα του. Δεν ήταν όμως γεννέτειρα του. Εκεί απλά μεγάλωσε και το ήξερε αυτό. Του το είχαν παραδεχτεί παλαιότερα εκείνοι που τον μεγάλωσαν οτι ήταν υιοθετημένος. Δεν ήξερε βέβαια απο που και για αυτόν τον λόγο επέστρεφε στο νησί: για να αναζητήσει τις ρίζες του. Πιστός του φίλος απο την παιδική του ηλικία το ημερολόγιο του.

"Ελπίζω να μην σε έχω κουράσει μικρό μου ημερολόγιο αλλά είσαι ο μόνος που έχω εδώ. Όσες μέρες διαρκεί το ταξίδι η βαρεμάρα μου έχει χτυπήσει κόκκινο. Σκέφτηκα μέχρι και να ψαρέψω! Είμαι σίγουρος οτι σε αυτές τις παγερές θάλασσες τα ψάρια είναι όλο και πιο κοντά στην επιφάνεια που έχει πιο ήπια θερμοκρασία..."

Σίγουρα και ο ίδιος ο Kenzo θα είχε φανεί παράξενος στον συνεπιβάτη του. Είχε αλλάξει πολύ απο όταν ήταν στο Winterhold. Ποιος ξέρει αν θα τον αναγνώριζε κανείς; Το άλλοτε κοντό μαλλί του είχε μακρύνει και στο πρόσωπο του υπήρχαν τα πυκνά μαύρα γένια ηλικίας 5 ημερών. Δεν είχε μεριμνήσει να κρατήσει ξυράφι μαζί του στο πλοίο αλλιώς δεν θα υπήρχε τρίχα στο πρόσωπό του όπως συνέβαινε πίσω στο Lyneel. Η ενδυμασία του όμως ήταν ίδια: ασπρόμαυρο καπέλο, άσπρο πουκάμισο με μαύρο γιλέκο και μαύρη γραβάτα, λευκό πατελόνι και μαύρα σκαρπίνια. Όλα αυτά τα χρώματα έκαναν αντίθεση με το λευκό μαλλί του και το μαύρο χρώμα του δέρματός του.
-Συγγνώμη μπορώ να σου δανειστώ ένα τσιγάρο; Ξέμεινα... ακούστηκε μια φωνή πίσω απ'τον Kenzo
Γυρίζοντας είδε αυτόν ακριβώς τον τύπο να χαμογελάει. Του έδωσε τον αναπτήρα, τα χαρτάκια, τα φιλτράκια και τον καπνό και έσφιξε με το χέρι του το ημερολόγιο, σαν να ένοιωσε οτί κάποιος τον ενοχλεί ή του παραβιάζει μία ιδιωτική στιγμή.

Ο συνεπιβάτης άναψε το τσιγάρο του και στάθηκε για πρώτη φορά στην άκρη της πλώρης δίπλα στον Kenzo
-Aσπρόμαυρος αναπτήρας ε; Χεχ Ασορτί!
Ο Kenzo αδιαφόρησε και συνέχισε να κοιτάζει το Winterhold.
-Φαίνεται να ανυπομονείς να φτάσεις στο νησί!
-Είσαι κάποιου είδους ντετέκτιβ; Ένοιωθε ένα περίεργο αίσθημα για αυτόν τον τύπο. Τι τον έπιασε μετά απο τόσες μέρες ταξιδιού και ασχολείται μαζί του;
-Χεχεχ Δεν θα τό λεγα...Άλλωστε δεν είμαι εγώ αυτός που γράφει σελίδες ολόκληρες σε ένα τετράδιο! Ο Kenzo δάγκωσε τα χείλη του χωρίς να απαντήσει και ο άγνωστος κάλυψε την σιωπή. Ταχυδρόμος είμαι και μέσα σε αυτήν την βαλίτσα έχω ένα σωρό γράμματα για το νησί σου. Ο τύπος έστρεψε την βαλίτσα προς το μέρος του Kenzo σαν να τον προκαλούσε να την ανοίξει και να το διαπιστώσει ο ίδιος.
-Τότε ετοιμάσου γιατί σε κανα-δυό ώρες φτάνουμε!
-Ωστε είναι το νησί σου αυτό!

Στον Kenzo δεν άρεσαν οι άσκοπες συζητήσεις πόσο μάλλον με αγνώστους και η επιμονή του τύπου με το μούσι τον εκνεύρισε. Με μία απότομη κίνηση άπλωσε το χέρι του και του άρπαξε τον λαιμό σπρώχνοντας όλο το κεφάλι πάνω από την κουπαστή.
-Άκουσε να δεις τι θα γίνει. Τα ψάρια είναι πολύ πεινασμένα εκεί κάτω. Αν δεν θες να γίνεις ο μεζές τους βγάλε το σκασμό γιατί δεν έχω όρεξη για κουτσομπολιό και ψουψουψου.
Κρατώντας τον έτσι για λίγα δευτερόλεπτα και κοιτάζοντας τον στα μάτια αγριεμένος, τον άφησε και άρπαξε τον καπνό του απο τα χέρια του αγνώστου. Απομακρύνθηκε λίγα μέτρα και έστριψε ένα τσιγάρο.
-Καλά ντε... ακούστηκε ο άγνωστος φτιάχνοντας τον γιακά του.
Λίγες ώρες μετά, το καράβι είχε δέσει στο λιμάνι του Winterhold και τα βουνά που πιο πρίν αχνοφαίνονταν, τώρα υψώνονταν επιβλητικα πάνω απο τα κεφάλια των νεοαφιχθέντων...

Ο Kenzo προχωρούσε στα ψυχρά σοκάκια του λιμανιού και ένοιωθε ένα περίεργο αίσθημα. Ένοιωθε ξένος σε αυτόν τον τόπο. Εκείνος είχε ταξιδέψει, είχε μεγαλώσει, είχε σχεδόν πάρει το πτυχίο του στην Ιατρική. Η κυρία Nitsa την οποία προσπερνούσε αδιάφορα, συνέχιζε απ'ότι είδε να στέκεται στην είσοδο του σπιτιού και να βρίζει τις γάτες που κυκλοφορούν στην πόρτα της. Καμία πρόοδος!

"Ουφ! Μόλις έφτασα στο πανδοχείο "Frozen Heart Inn". Το πιο σοβαρό απο τα 3-4 πανδοχεία της πόλης!
Δεν ξέρω αν έχετε μνήμη εσείς τα ημερολόγια, αλλά το πανδοχείο αυτό, το λειτουργεί η οικογένεια της Eirid... Εν τω μεταξύ ο πατέρας της Eirid δεν με αναγνώρισε. Τόσο πολύ έχω αλλάξει! Καλύτερα έτσι! Του συστήθηκα σαν Frank Sinatra και πήρα τα κλειδιά του δωματίου μου! Σε καμία περίπτωση δεν θα έμενα με τους δικούς μου. Θα πάω εκεί για τελευταία φορά σήμερα και μετά θα ολοκληρώσω τον τελευταίο χρόνο των σπουδών μου..."

Την επόμενη μέρα ο Elf ξύπνησε με μία διάθεση για βόλτα. Ντύθηκε έπλυνε το πρόσωπο του μπροστά στον θολό καθρέπτη του πανδοχείου και κατέβηκε στην πόλη. Θυμήθηκε κάθε στενό και κάθε σοκάκι. Πέρασε απο το σχολείο που άλλοτε επισκεπτόταν καθημερινά. Έκανε τον γύρο της πόλης και στο τέλος απόλαυσε έναν καφέ στην πιο πολυσύχναστη καφετέρια-παμπ. Πήρε μία εφημερίδα και ξεφύλλιζε για να περάσει η ώρα του. Οι δικοί του σίγουρα θα κοιμόντουσαν ώσπου να μεσημεριάσει για τα καλά. Καθώς χαζολογούσε δεξιά αριστερά, αντικρύζει τον τύπο που είχε συναντήσει την προηγούμενη μέρα στο πλοίο. Καθόταν στο κάθισμα του αραχτός και κάπνιζε απο την πίπα του.
"Πίπα;" Σκέφτηκε ο Kenzo και θυμήθηκε οτι αυτή η πίπα υποτίθεται οτι είχε τελειώσει.
Έφυγε αμέσως απο την pub και έκανε βόλτα σε όλα τα μαγαζιά που δεν ήταν και πολλά. Κανένα δεν πουλούσε καπνό για πίπα γιατί πολύ απλά τέτοιες συνήθειες δεν υπήρχαν στο νησί.
"Αυτός ο τύπος κάτι θέλει απο μένα και ψάχνει αφορμές για να μου πιάνει την κουβέντα..." Σκέφτηκε καθώς περπατούσε σκυφτός προς το παλιό σπίτι του...

Λίγα λεπτά αργότερα ο Kenzo είχε μπει στο σπίτι που μεγάλωσε και κοίταζε το εσωτερικό του. Ολα ίδια: οι ίδιες κουρτίνες, τα ίδια έπιπλα, τα ίδια ποτήρια μπύρας ξεχασμένα στο ίδιο ξύλινο τραπέζι δίπλα στα πενταβρώμικα χαρτιά του πόκερ.
Αφού τους ξύπνησε κάθισε στο τραπέζι ρίχνοντας στο πάτωμα οτιδήποτε είχε μείνει ξεχασμένο την προηγούμενη νύχτα και άναψε ένα χοντρό τσιγάρο. Εκείνοι έπλυναν την μούρη τους, ντύθηκαν και εμφανίστηκαν στο τραπέζι.
-Kenzo; Μεγάλωσες! Πως άλλαξες έτσι;
-Πέρναγα καλά και ανανεώθηκα.
-Πως και απ'τα μέρη μας;
-Μην χαίρεσαι τόσο πολύ... Λοιπόν ακούστε με. Περαστικός είμαι δεν θα σας ζαλίσω πολύ. Ήρθα για έναν και συγκεκριμένο λόγο: Θέλω να μου πείτε οτιδήποτε ξέρετε για το ποιός με γέννησε, που με γέννησε, ποιοι είναι οι γονείς μου και λοιπα!

Η συζήτηση που θα ακολουθούσε θα δημιουργούσε ένα ουράνιο τόξο απο συναισθήματα στον Kenzo. Αυτές οι απότομες αυξομειώσεις όμως συνήθως κάνουν έναν άνθρωπο να χάνει την ψυχραιμία του. Πόσο μάλλον τον Kenzo που έχει κάποια θεματάκια...
-Τι τα θες και τα σκαλίζεις τώρα. Μια χαρά ήσυχος δεν ήσουν όσο σπούδαζες;
-Θα μου πείτε με το μαλακό; Ο Kenzo δεν θα έχανε αυτήν την ευκαιρία. Ένοιωθε ότι κάτι του έκρυβαν και είχε σκοπό να το μάθει.
-Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα να σου πούμε βέβαια, αλλά-
-ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑ! είπε και χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι κοιτώντας τους στα μάτια
-Ωραία λοιπόν κωλόπαιδο! Πολύ ωραία! Θα στα πώ όλα να δω τι θα καταλάβεις! Μια ζωή μπελάς ήσουνα και επιστρέφεις τώρα μετά απο τόσα χρόνια και αντί να ρωτήσεις τί κάνουμε μας πρήζεις για τα περασμένα! Σκασε λοιπόν και άκου! Ο άντρας αυτός που συνήθως όταν ύψωνε τον τόνο της φωνής του έκανε τον Κenzo να φοβάται, πλέον δεν δημιουργούσε κανέναν φόβο στον νεαρό τελειόφοιτο που σήκωσε τα φρείδια σαν να επρόκειτο να τον βοηθήσουν να ακούσε καλύτερα αυτά που θα του έλεγαν.