[Tέλος - Παρελθόν - Τεχνική] A pack of wolves. Part 1 [ιστορία minion]

«Ίσια η πλάτη, Fujita-san!»

Είχε το διάλειμμά της πάλι και φυσικά ήρθε να τους δει. Η μονομαχία μαινόταν και όπως πάντα, δεν ήταν τίποτα λιγότερο από εξαιρετική. Δεν ήξερε γιατί της άρεζε τόσο πολύ να τους βλέπει να χτυπιούνται, αλλά της έδινε μια έξαψη που μόνη της δε μπορούσε να την επιτύχει με το τόξο όταν πετύχαινε τον στόχο της. Μπορεί επειδή πλέον έλειπε το στοιχείο του ρίσκου. Ήταν ένας απλός στόχος, δεν ήταν και μεγάλη πρόκληση. Γι αυτό πήγαινε μέσα να πιει το τσγάκι της και να φάει το κολατσιό της, για να τους παρακολουθεί.

«Τα πόδια σου, Sougou-san!» Αν τους αποσπούσε, δε φαινόταν, αλλά ήλπιζε να το έκανε. Έτσι, να ανέβαζε τον βαθμό της δυσκολίας τους. «Ουυυυυ, κακό χτύπημα!»

Με το που σκέφτηκε πως δεν έλεγε να χάσει κανείς όμως, ο Sougou έπεσε στο πάτωμα εξαιτίας του χτυπήματος που δέχτηκε πίσω απ'τα γόνατα με τη θήκη του σπαθιού του αντιπάλου του. «Tokio-chaaaan, με σκοτώνει, έλα να με γιατροπορέψεις...!»
«Σταμάτα να κλαίγεσαι και σήκω, αλλιώς θα φροντίσω να πάθεις κάτι για να κλαις.»
«Ουυυ, σκληρός.»
Η Tokio χασκογέλασε. «Το ξύλο που θα πέσεις πάνω του να δεις πόσο σκληρό είναι.»
«Να σε ρωτήσω Fujita-san,» ξεκίνησε βιαστικά, πριν αρχίσουν την επόμενη μάχη «γιατί κάνεις αυτό με το χέρι σου καμιά φορά; Δε σ'εμποδίζει μέσα στη μάχη, δεν είναι χρονοβόρο;»
«Με βοηθάει να στοχεύσω κι όταν το κάνω σωστά, επισπεύει την επίθεσή μου · αυτό είναι που προσπαθώ να κάνω στην ουσία.»
«Ναι αλλά γιατί το κάνεις στη μέση της μάχης;»
«Γιατί...!»

Γιατί έτσι το έκανε την πρώτη φορά που το επιχείρησε, χωρίς καν να ήξερε ότι το επιχειρεί, αυτό πήγε να πει. Γιατί θεώρησε πως πρέπει να μάθει να το κάνει μόνο όταν είναι στο ύστατο ή καθοριστικό χτύπημα. Αλλά αυτό δεν ήταν σωστό. Ο πατέρας του δεν χρησιμοποιούσε το hiraitsuki μόνο σαν τελευταία λύση, αλλά βάσιζε όλη τη μάχη πάνω του. Μήπως...μήπως αυτό ήταν που έκανε λάθος; Έπρεπε απλώς να το χρησιμοποιεί από την αρχή, όταν έπαιρνε τη στάση του. Κι αν το έκανε κάθε φορά, σιγά σιγά θα μάθαινε κι αυτήν την κίνηση το σώμα του, και μπορεί να ήταν ευκολότερο να το κάνει και πάνω στη μάχη.

Κοίταξε τον Sougou με νέο αέρα · ο Sougou τον κατάλαβε αμέσως. Δεν χρειάστηκε να πει τίποτα και αμέσως και οι δύο άντρες πήρανε τις θέσεις τους: ο ένας με το χέρι πάνω απ'τη λαβή, έτοιμος να τραβήξει τη στιγμή που χρειαζότανε, ενώ ο άλλος είχε το σπαθί ήδη έξω, χαμηλά, στραμμένη η μύτη προς τον αντίπαλο, χέρι τραβηγμένο προς τα πίσω...και το ελεύθερο χέρι ήρθε να σταθεί δίπλα ακριβώς στη λεπίδα, για να στοχεύσει καλύτερα. Σκυφτός όπως ήτανε, πήρε μια ανάσα. Περίμεναν · τα πάντα αιωρούνταν για ένα δευτερόλεπτο. H Tokio άφησε το τσάι δίπλα της, συνεπαρμένη, κι αυτό λειτούργησε σαν το σινιάλο:

Ο Fujita έσμπρωξε το έδαφος με μανία και κάλυψε την απόσταση γρηγορότερα απ'ότι ανοιγόκλεισε τα μάτια της · μισό δευτερόλεπτο παραπάνω, κι έχανε ολόκληρη τη μάχη. Ο επιτιθέμενος κατάφερε να χτυπήσει το σπαθί του Sougou με τη μύτη και τα δύο ξίφη ταλανεύτηκαν. Όμως δεν τα άφησαν να σπάσουν αυτήν τη φορά, κι αμέσως τα γύρισαν, να αποροφηθεί η πίεση! Ένα βήμα πίσω και μετά έσκυψαν. Ήταν απίθανο το πόσο έμοιαζαν οι κινήσεις τους! Αυτό ίσχυε για όλους όσους μαθητεύανε σ'αυτό το ντότζο, ή μόνο σε όσους εκπαιδεύονταν μαζί;

Παράλληλα, οι δύο άντρες δεν έδιναν ούτε βήμα ο ένας στον άλλον: ένα μπρος, ένα πίσω, σε μια ατέρμονη πάλη για υπεροχή. Εκεί που χτυπούσε ο ένας, απέκρουε ο άλλος, πολλές φορές δε μπορούσε να τους παρακολουθήσει σωστά τόσο γρήγορα που πήγαιναν. Έβλεπε μόνο λωρίδες χρώματος να τρέχουν πάνω κάτω, η μία πάνω στην άλλη. Κι εκεί που πήγε να σηκωθεί, λες κι αυτό θα της επέτρεπε να δει καλύτερα, το τρέξιμο σταμάτησε. Σε μια απόσταση τριών μέτρων ο ένας απ'τον άλλον, ξαναπήραν τις αρχικές τους στάσεις, ενώ βαριανάσαιναν. Τα ευχαριστημένα μειδιάματα στα πρόσωπά τους, της έλεγαν ότι χρειαζόταν να ξέρει: το διασκέδαζαν. Το ευχαριστιούνταν.

Και η καλή τους διάθεση ήταν κολλητική γιατί τώρα χαμογελούσε κι εκείνη μαζί τους.

Τα λαχανιάσματα σταμάτησαν σε δευτερόλεπτα. Η σκηνή σοβάρεψε. Ένιωσε στατικό ηλεκτρισμό να τη διαπερνά με το που ο Fujita έσκυψε · το χέρι του Sougou συσπάστηκε. Και η ανάσα της σώθηκε όταν τον είδε να ξεκινάει την επίθεση! Όλα τέλειωσαν μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Δεν κατάφερε να δει τις λεπτομέρειες, όμως είδε την έκβαση: το σπαθί του Sougou σπασμένο, το μάγουλό του να τρέχει αίμα ενώ το κομμάτι που έσπασε στο χέρι του, να απειλεί τον Fujita στο στομάχι. Το είχε πιάσει με το ελεύθερό του χέρι και μπορεί να μάτωσε κι εκείνος, όμως η μονομαχία τελείωσε με ισοπαλία.

H Tokio σηκώθηκε όρθια · οι δύο φίλοι κοιταχτήκανε. Αν και δεν κέρδισε, ο Fujita χαμογελούσε. Κράτησε το βλέμμα του στον Sougou γι αρκετή ώρα. «Το βρήκα.»

Όνομα χαρακτήρα: Fujita Goro

P.o.M. Points: 51

Belli: 156.000 + 52.000 (1000 για κάθε ποστ ιστορίας)

Τυχόν παρατηρήσεις:

Καταρχήν respect για τον τίτλο.
1)Ο Fujita τα σπάει. Είναι από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες που έχω δει σε αυτό το φόρουμ. Βέβαια ο Sougou είναι ακόμα καλύτερος
Γενικά πάντως οι χαρακτήρες έχουν ενδιαφέρουν και είναι από διαφορετικά background και με διαφορετικές αντιλήψεις/πεποιθήσεις και φτιάχνουν μια ωραία ομάδα, με αυτούς τους δύο μήνες που η Tokio μένει στο νησί να δείχνουν ωραία την εξέλιξη τους. Βέβαι να σου πω την αλήθεια θα ήθελα να ακούσω κάποιο backstory για τον Sougou μιας και είναι στην βασική ομάδα αλλά δεν είδαμε τίποτα πέρα του ότι ζει στον νησί και είναι γκομενιάρης.
2)Στην αρχή με το σάκε είχα πεθάνει. Πρώτη σελίδα γράφεις ότι πρέπει η γυναίκα να ρίχνει το σάκε στον άντρα και ήξερα ότι με το που αλλάξω σελίδα θα γίνει χαμός.
3)Τι προβλέψεις θέλεις δεν κατάλαβα που ζήτησες οπότε θα το συζητήσουμε μεταξύ μας αυτό.
Όντας ιστορία παρελθόντος είναι αποκλειστικά επικεντρωμένη στους χαρακτήρες σου οπότε δεν έχω να σχολιάσω κάτι άλλο παρά το μέγεθος της, όπως επίσης δεν έχω να τονίσω κάποιο ιδιαίτερο λάθος.
Την τεχνική θα στην αναλάβει ο Ευστάθιος.