[Tέλος - Παρελθόν - Τεχνική] A pack of wolves. Part 1 [ιστορία minion]

Το πρωινό τους πέρασε πολύ γρήγορα και πριν το καταλάβουν, ήρθε η ώρα για το μεσημεριανό. Δεν το κατάλαβαν από τη θέση του ήλιου ή τη θερμοκρασία, όχι, αλλά από τα στομάχια τους που γουργούρισαν. Και δεν έφταιγε η παραπάνω άσκηση, γιατί έτσι κι αλλιώς εκπαιδεύονταν μόνοι τους, στα σπίτια τους. Όχι, ήτανε η ώρα. Άρα πήγε μία.

«Tokio, είσαι έτοιμη; Πρέπει να φύγουμε.»

Στην αρχή υπέθεσε ότι το έκανε επίτηδες, όμως όταν είδε ότι την πήρε λίγη ώρα να ανοίξει τα μάτια της, παρόλο που δεν κοιμόταν, κατάλαβε ότι όντως είχε χαθεί στις σκέψεις της. Εντυπωσιάστηκε. Ποιος θα το περίμενε ότι θα ήταν τόσο δεκτική σε πνευματικές ασκήσεις αυτού του είδους; Αυτομάτως, γινόταν μια πολύ καλή επιλογή για να εκπαιδευτεί στην τέχνη του σπαθιού ή τουλάχιστον σε ότι προτιμούσε η ίδια...αν ήταν άντρας. Εφόσον είναι γυναίκα, μάλλον δε θα της δοθεί αυτή η δυνατότητα.

«Ναι πάμε,» είπε έπειτα από λίγη ώρα · κοίταξε δεξιά κι αριστερά «πού είναι ο Sou-chan;»
«...ο Sougou» έδωσε έμφαση στο όνομα «πήγε να αλλάξει. Είχε την φαεινή ιδέα να ρίξει νερό πάνω του, μετά την προπόνησή μας.»
«Με τόσο κρύο;»
«...δεν έχει κρύο σήμερα.»

Τον κοίταξε λες και ήτανε τρελός · ανασήκωσε τους ώμους του. «Δεν πάτε καλά σ'αυτό το χωριό...εχθές μου είπε η γειτόνισσα ότι άρχισαν οι ζέστες.»
«Για το νησί μας, αυτές είναι οι ζέστες Tokio-chan,» ακούστηκε η φωνή του Sougou κάπου από πίσω «εφόσον θα μείνετε μόνιμα εδώ, να ξέρετε ότι ο καιρός μόνο θα χειροτερέψει.»
«Υπέροχα.»
«Σταμάτα να παραπονιέσαι κι άντε να φύγουμε.»
«Μια στιγμή, μούδιασαν τα πόδια μου πάλι.» Το βλέμμα του ήταν αγανακτισμένο, αλλά δεν το δεχότανε. «Κάθομαι έτσι ώρες! Εσείς καλά τρέχατε πάνω κάτω.»

Στα δέκα δευτερόλεπτα πάνω, ο Fujita βαρέθηκε να περιμένει · έσκυψε, την άρπαξε και την πέρασε πάνω από τον ώμο του. «Ιιιι, τι κάνεις; Άσε με κάτω!» Ο Sougou είχε λυθεί στα γέλια.
«Αν σ'αφήσω, θα πέσεις.»
«Δεν είπα πέτα με!»
«Ναι αλλά εγώ αυτό θα κάνω · γι αυτό περίμενε μέχρι να επανέλθει η κίνηση στα πόδια σου.»

«Ξέρεις, θα περίμενε κανείς ότι θα φερόσουν πιο ευγενικά σε μια γυναίκα απ'ότι στον καλύτερό σου φίλο, ειδικά μία που δε γνωρίζεις και τόσο καλά.»
«...γιατί;»
«Χαχαχαχα, όχι Tokio-chan, χάνεις τον χρόνο σου με αυτόν εδώ, δε θα το καταλάβει ποτέ.»
«Τι να καταλάβω;»
«Οι άντρες φέρονται ευγενικά στις γυναίκες γενικώς, Fujita-san.»
«Όχι πάντα και μόνο αν ψάχνουν να βρουν σύντροφο συνήθως.»
«Α, δηλαδή εσένα δε σε νοιάζουν οι γυναίκες καθόλου;»
Έγνεψε αρνητικά. «Είμαι ενήλικος αλλά δεν έχω πόστο γιατί δε με έχουν χρήσει ακόμα σαμουράι. Γιατί να ψάξω να βρω σύντροφο; Δε θα μπορώ να τη συντηρώ.»
Τον κοίταξε - όσο μπορούσε έτσι όπως την είχε ρίξει στον ώμου του - παραξενεμένη.
«Δε μίλησα για γάμο.»
«Μμμ, γι αυτό σου είπα ότι χάνεις τον χρόνο σου, Tokio-chan! O Fujita-san είναι πολύ παραδοσιακός...υπερβολικά παραδοσιακός! Πιστεύει ότι οι άντρες δεν πρέπει να συγχρωτίζονται με πολλές γυναίκες κι αφού διαλέξουν σύντροφο, τότε πρέπει να μιλάνε με άλλη γυναίκα μόνο για τα τυπικά και τα απαραίτητα.» Το βλέμμα της τον έκανε να γελάσει - και τον Fujita να γρυλίσει - . «Όχι ειλικρινά! Προφανώς και ο άνδρας επωμίζεται την ευθύνη συντήρησης της οικογένειας φυσικώς, ενώ η γυναίκα πνευματικώς. Κι εννοείται πως το διαζύγιο είναι ξένη λέξη γι αυτόν.»
«Αν ξέρεις να διαλέγεις, είναι άχρηστο.»
«Κι αν ο άλλος πει ψέματα ή αναγκάσει-;»
«Μιλάμε για συναινετικούς γάμους.»
Έπνιξε το γέλιο της, γιατί την τελευταία φορά την τίναξε. «Αχα.» Ένα γελάκι πάλι της ξέφυγε. «Και πότε θα σε χρήσουν σαμουράι;»
«Η εκπαίδευση διαρκεί τρία χρόνια τυπικά, διανύουμε το δεύτερο.»
«Κι αν γνωρίσεις τη μία και μοναδική νωρίτερα; Τι θα κάνεις;»
«Μμμ, δε θα το καταλάβει Tokio-chan, αφού δε θα ψάχνει!»
«Χαίρομαι που διασκεδάζετε αλλά θα σας το χαλάσω · Sougou, εσύ πας από κει.»
«Έλα μωρέ, θα σας συνοδεύ-» Ανταλλάξανε βλέμματα. «Φεύγω. Τα λέμε αύριο Tokio-chan~»
«Αντίο Sou-cha-» Tην τράνταξε. «Sougou-san!» Περίμενε μέχρι να φύγει από το οπτικό της πεδίο ο προαναφερθείς και γύρισε στον Fujita. «Τι σε πειράζει πώς τον λέω;»
«Αν σε ακούσει κανείς, θα αρχίσουν να μιλάνε.»
«Λέει ο άνθρωπος που με έχει στον ώμο του.»

Λες και μόλις το θυμήθηκε, με μία απότομη κίνηση πήγε από τον ώμο στα χέρια του και ύστερα στο έδαφος. «Δεν εννούσα ρίξε με χωρίς προειδποποίηση! Με κατατρόμαξες!»
«Σε κράτησα όρθια, έτσι δεν είναι; Μην παραπονιέσαι.»

Μα τω θεώ, θα τον έπνιγε! Το ήθελε πολύ πάντως. Ας μην τον είχε δει να αποφεύγει τον Sougou ενώ είχε γυρισμένη την πλάτη και μόλις είχε εκτελέσει μια θεαματική μανούβρα - αρα η ισορροπία του δεν ήταν η καλύτερη - και πραγματικά πίστευε ότι θα προσπαθούσε να τον χτυπήσει--έτσι όπως έκανε κι ο δάσκαλός τους: μια στο πίσω μέρος του κεφαλιού και τέλος! Αλλά αν το έκανε, μάλλον θα βρισκότανε στις λάσπες, οπότε δεν το τόλμησε. Για να κατευνάσει τα νεύρα της, άρχισε να μετράει βήματα...

...μόνο που σχεδόν στα δύο χιλιάδες έχασε το μέτρημα και μετά βαρέθηκε να το ξαναξεκινήσει. «Σε πέντε λεπτά φτάνουμε σπίτι σου.»
«...θες να μείνεις για φαγητό; Μάλλον θα βγούμε έξω λογικά, εκτός κι αν μαγείρεψε κάποια από τις άλλες, αν και είναι δύσκολο--μόνο εγώ μαγειρεύω.»
«Ευχαριστώ για την πρόσκληση, αλλά θα πρέπει να αρνηθώ. Δε θα ήθελα να δώσω τη λάθος εντύπωση στον πατέρα σου.»
«Καλώς, εσύ ξέρεις. Να σου πω, από δω θυμάμαι να πάω σπίτι · αν θες πήγαινε κι εσύ.»

Κοίταξε τριγύρω γρήγορα · από τη μία την πήρε από το σπίτι της...απ'την άλλη, οι γειτόνισσές της ήταν πολύ κοτσομπόλες. Το ζύγιασε. «Θα το προτιμήσω.» Η ανάγκη να κρατήσει τη φήμη του όσο πιο καθαρή μπορούσε υπερίσχυσε, κι εφόσον δεν ήταν βράδυ, δεν είχε τύψεις. «Θες αύριο να συναντηθουμε την ίδια ώρα εδώ;»
«Αύριο...;»
«Δε θα συνεχίσεις να διαλογίζεσαι; Εξάλλου, ο sensei σου επέτρεψε να πάρεις ένα όπλο της επιλογής σου--θα μπορείς να έχεις μια στοιχειώδη εκπαίδευση σε κάποιο όπλο.»
«Ωωω...!» Έμοιαζε να το επεξεργάζεται. «Ναι, θα ήθελα. Αύριο την ίδια ώρα.» Έγνεψε · μετά, της υποκλίθηκε και περίμενε μεχρι να το κάνει και η ίδια. Μόνο αφού το έκανε κι εκείνη, γύρισε κι έφυγε.

Τον παρακολούθησε να ξεμακραίνει με περιέργεια · τι παράξενος άνθρωπος.

Κάπως έτσι, πέρασαν δύο ολόκληροι μήνες. Κάθε πρωί, μετά την επίσημη εκπαίδευση, ο Fujita πήγαινε στην πλατεία του χωριού και περίμενε την Tokio να εμφανιστεί. Εκείνη ερχόταν, φορώντας πιο αντρικά ρούχα απ'ότι είχε συνηθίσει έτσι ώστε να μπορεί να διαλογίζεται σωστά - όπως της έδειξαν την επόμενη μέρα - και με ένα αρκετά μεγάλο καλάθι με φαγητό. Την πρώτη φορά που το είδαν, τη ρώτησαν τον σκοπό του.

«Δε χρειάζεται να το λήγουμε νωρίτερα για να φάμε · θα έχουμε μαζί μας.»

Ήταν μία κίνηση που και οι δύο εκτίμησαν δεόντως, εφόσον είχαν τη δυνατότητα να προπονούνται πολύ περισσότερη ώρα, κι απ'ότι φάνηκε το χρειάζονταν. Είχαν περάσει ήδη δύο μήνες και παρόλο που είχαν κάνει και οι δύο σχετική πρόοδο με τις νέες τους τεχνικές, δεν είχαν καταφέρει να σπάσουν το φράγμα μεταξύ "τώρα εκτελώ την τεχνική μου" και "το κάνω πλέον ασυνείδητα". Συν του ότι...και στους δύο κάτι έλειπε. Ενώ ο Fujita κέρδιζε χρόνο με το να βάζει το χέρι μπροστά για να στοχεύει, καμιά φορά έχανε χρόνο για να το κάνει. Εκείνη την πρώτη φορά, είχε γίνει φυσικά γι αυτό και δεν τον καθυστέρησε. Όμως τώρα διάλεγε να το κάνει κι έτσι του έτρωγε ένα δύο κρίσιμα δευτερόλεπτα.

Από την άλλη, ο Sougou δε μπορούσε να βρει την χρησή τομή · είτε θα αντιδρούσε πολύ νωρίς, είτε πολύ αργά και θα κατέληγε και τις δύο φορές να δέχεται το χτύπημα ή να το αποφεύγει πιο δύσκολα απ'ότι θα έπρεπε. Κάτι έλειπε κι απ'αυτόν, κάτι για να του δώσει την ώθηση που χρειαζόταν.

Απ'την άλλη, η Tokio, όντας η μόνη απαίδευτη γενικώς, είχε κάνει τη μεγαλύτερη πρόοδο. Πλέον δεν είχε πρόβλημα να καθαρίσει το μυαλό της απ'όλον τον θόρυβο άπαξ και καθόταν στο πάτωμα ενώ πίεζε τον εαυτό της να αρχίσει να το κάνει κι όρθια, χωρίς προειδοποίηση. Βέβαια, αυτό ήταν το επόμενο επίπεδο, το επίπεδο που έφτανε κανείς αφού έπιανε όπλο στα χέρια του. Κι εκείνη είχε επιλέξει σαν δικό της το τόξο. Δεν ήξερε τι την τράβηξε σ'αυτό, αλλά σαν μαγεμένη, το χέρι της είχε πάει εκεί από μόνο του. Της έδειξαν πώς να το κρατά, της έδειξαν ασκήσης ενδυνάμωσης των μυών των χεριών - για να μπορεί να τραβά τη χορδή όσο έπρεπε - και της έδειξαν τους στόχους. Φαρέτρα, τόξο και δώστου! Βέβαια της είχε πάρει μια ολόκληρη βδομάδα να πρωτοχτυπήσει οποιονδήποτε στόχο, όχι γιατί δε μπορούσε να στοχεύσει...αλλά επειδή και οι δύο είχαν αρνηθεί να βάλουν τη χορδή στο τόξο γι αυτήν.

Εκεί χρησίμευσαν οι ασκήσεις που της έδειξαν, όπως και το τρομερό πείσμα της. Γιατί εκεί που ήταν πεπεισμένοι ότι θα της έπαιρνε τουλάχιστον μισό μήνα, μέσα σε έξι μέρες τα είχε καταφέρει. Κι έπειτα από μία μέρα εξάσκησης, κατάφερε να περύχει στόχο. Είχε ταλέντο, δεν το αρνούνταν...γι αυτό και της επέτρεψαν να κάνει κάτι τέτοιο. Δεν ήταν αφελής ο sensei τους εξάλλου. Είδε τη δυνατότητα μέσα της και παρόλο που κανείς δεν ήθελε να την κάνει μαχητή, δεν ήταν κακό να ήξερε πώς να προστατεύει τον εαυτό της.

Έτσι λοιπόν, δύο μήνες αργότερα, κι ενώ η Tokio έκανε το διάλειμμά της - πάντα μισή ώρα αργότερα από τους άλλους δύο, για να μπορεί να τους παρακολουθεί έστω κι αυτήν τη μισή ώρα - έκανε μία παρατήρηση που ξάφνιασε και τους δύο.
«Sougou-san, είσαι πολύ γρήγορος κι ευέλικτος,» σχολίασε ενώ μασουλούσε ένα ονιγκίρι «αλλά όχι τόσο δυνατός. Γιατί δε θηκαρώνεις το σπαθί σου ανάμεσα σε μανούβρες έτσι ώστε να μην κόβει τη φόρα σου;» Ήπιε λίγο τσάι και ξαναπήρε το ονιγκίρι. «Έχω την εντύπωση πως θα βοηθούσε με τη νέα σου τεχνική...»

Και οι δύο άντρες γύρισαν και την κοίταξαν σαν να είπε το πιο έξυπνο αλλά και το πιο προφανές πράγμα · σε μια σπάνια εκδήλωση συναισθήματος, όχι μόνο ο Sougou μα και ο Fujita χτύπησαν τα μέτωπά τους ταυτόχρονα. «Μα φυσικά! Πωω, είμαι τόσο χαζός, πώς δεν το σκέφτηκα εγώ νωρίτερα;»
«Εγώ πως δεν το σκέφτηκα;»
Φάνηκε ενθουσιασμένη. «Τι, είπα κάτι καλό;»
O Fujita έγνεψε θετικά, σχεδόν περήφανος. «Battoujutsu.» Στο απορημένο της βλέμμα, εξήγησε. «Είναι η τεχνική του να τραβάς το σπαθί σου πολύ γρήγορα, κυρίως σαν αντεπίθεση ή άμυνα. Βοηθάει στην καλύτερη αντίδραση, απόσταση και στόχευση όταν γίνεται σωστά.»
«Και στην ουσία όλοι μας το έχουμε διδαχθεί...αλλά ποτέ δε σκέφτηκα να τα συνδυάσω! Μέχρι τώρα δηλαδή, ευχαριστώ Tokio-chaaan!» Της έκλεισε το μάτι. «Είσαι πολύ καλή.»

Το πλέον χαρακτηριστικό χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του από τον Fujita δεν άργησε να έρθει, αλλά - όπως και κάθε φορά μετά την πεντηκοστή, - το αγνόησε. «Μπράβο,» της είπε όμως κι ο ψηλός άνδρας «είσαι παρατηρητική.»
«Και να φανταστείτε ότι δε θέλετε να σας βλέπω να προπονείστε.»
«Εσύ έχεις τους δικούς σου στόχους,» είπε απόλυτα «δεν χρειάζεται να ασχολείσαι με τους δικούς μας.»
«Ναι, αλλά βοήθησα.»
«Ναι, αλλά είναι στο διάλειμμά σου · κι εμείς δεν ασχολούμαστε μαζί σου, μόνο στο δικό μας διάλειμμα.»
Κούνησε το κεφάλι της, ένα χαμόγελο τράβηξε τα χείλη της, όμως καμώθηκε την προσβεβλημένη. «Απλώς δε θες να παραδεχτείς ότι μπορεί να έχεις άδικο.»

Αρνήθηκε να ενδώσει στα γέλια του φίλου του ή στο προκλητικό βλέμμα της κοπέλας και σήκωσε τη μύτη του, δήθεν ανυπόμονος. «Ας το δοκιμάσουμε όμως,» και το σχόλιο πήγαινε στον Sougou που κακάριζε ακόμα πιο δυνατά «αλλιώς τζάμπα η συμβουλή.»
«Αχεμ, κι εγώ θα πάω έξω τώρα,» έβαλε το περιτύλιγμα του φαγωμένου ονιγκίρι μέσα στο καλάθι, απ'τη μεριά που ήταν τα αποφάγια και τα σκουπίδια «καλή συνέχεια.»

Πήρε το τόξο που είχε αφήσει δίπλα της, τίναξε το χάκαμα εκεί που ακουμπούσε το ξύλινο πάτωμα, έστω κι αν ήταν πεντακάθαρα, και κατευθύνθηκε στο πίσω μέρος, όπου και ήταν η χιονισμένη αυλή με τους στόχους. Ήταν αραδιασμένη και οι έξι στο τέλος της μακριάς αυλής, στο έλεος των καιρικών φαινομένων. Επίτηδες γινόταν, έτσι ώστε να είναι πιο δύσκολη η στόχευση, εφόσον το χιόνι πάντα θα υπήρχε. Όμως κανείς δεν της είχε πει ότι όλοι, πρώτα στόχευαν μέσα τις πρώτες φορές και μετά έβγαιναν έξω. Αλλά και πάλι τα είχε καταφέρει, ήταν αξιέπαινο.

Την παρακολούθησαν να χάνεται στο πίσω μέρος. Αντάλλαξαν φευγαλέα βλέμματα.
«Μην το πεις...!»
«Να πω τι;» αναρωτήθηκε αθώα, αλλά το μειδίαμά του πρόδιδε πως ήξερε ακριβώς τι ήθελε να πει ο συνομιλητής του...ο οποίος απλώς αναστέναξε. Αυτό βοήθησε, γιατί ο Sougou χαμήλωσε τις άμυνές του και η επίθεση του ήταν σχεδόν επιτυχής!

Όμως ο Sougou δεν το άφησε να περάσει έτσι · το παρολίγο χτύπημα του φίλου του, πυροδότησε τον ανταγωνισμό μέσα του πιο εύκολα κι από πυροτέχνημα περιτριγυρισμένο από φωτιά, και απέφυγε όντως τελευταία στιγμή, ρίχνοντας το βάρος του πίσω! Από τη φόρα που δημιουργήθηκε καθώς και την πολύ χαμηλή του κλίση, έβαλε τα χέρια του κάτω, και πίεσε με τα πόδια του! Έκανε μία πλήρη στροφή στον αέρα και παραλίγο να χτυπήσει τον αντίπαλό του. Όμως εκείνος το περίμενε, οπότε έκανε ένα βήμα πίσω. Η απόσταση τους ήταν πιο μεγάλη από την κόψη ενός κατάνα όμως, κι αυτό έπρεπε να διορθωθεί.

Χωρίς ούτε μια στιγμή για ν'ανασάνουν, και οι δύο έκαναν την κίνησή τους. Ο Sougou γύρισε το σώμα του έτσι, ώστε να κοιτάει τον αντίπαλό του ενώ έμεινε πιο χαμηλά · έκανε ένα βήμα μπροστά · ταυτόχρονα, ο Fujita γύρισε το σπαθί του διαγώνια, κρατώντας το και με τα δύο χέρια κι επιτέθηκε! Ο Sougou τον είδε να έρχεται...και να έρχεται...και ήρθε! Τράβηξε το σπαθί του την τελευταία δυνατή στιγμή κι απέκρουσε!

Ένας καινούργιος ήχος ακούστηκε, ενώ σπίθες πετάχτηκαν · και οι δύο έμειναν ακίνητοι, ενώ το μισό κομμάτι μιας λεπίδας πέταξε! Ο Fujita έμεινε να κοιτάει το σπασμένο του σπαθί σοκαρισμένος, ενώ ο Sougou άνοιξε το στόμα του. Κοιτάχτηκαν. «Τ...» Το πρόσωπό  του έλαμψε. «Το κατάφερα!» Άφησε το σπαθί να πέσει κι άρπαξε τον φίλο του απ'το σβέρκο! «Το κατάφερα, κατάφερα να το κάνω!»

Αν και κοντός, δεν έλεγε να τον αφήσει, αναγκάζοντάς τον να σκύψει. Όμως κι εκείνος ήταν χαρούμενος για την επιτυχία του φίλου του, έτσι, χωρίς να το πολυσκεφτεί, προσέφερε τη γροθιά του. Πιο λαμπρός κι από αστέρι, ο Sougou χτύπησε τη γροθιά του φίλου του με τη δικιά του ενώ επιτέλους τον άφησε. Έβαλε τα χέρια του στη μέση και περηφανεύτηκε σαν το παγώνι. «Δηλαδή, δεν ήθελα να σπάσω το σπαθί σου, αν και δε με χάλασε, αλλά κατάφερα να βρω τη σωστή στιγμή επιτέλους!»
«Έσπασε γιατί το χτύπησες στη μέση κι εγώ χρησιμοποίησα και τα δύο χέρια,» βρήκε αμέσως την αιτία, ενώ επεξεργαζόταν το σπασμένο του σπαθί «αλλά δεν είναι τελείως άχρηστο.» Αλλά νοητά ευχαριστούσε τους προγόνους του που έβαλαν αυτούς τους κανόνες και δε χρησιμοποιούσε το σπαθί του πατέρα του γιατί τώρα θα ήταν άχρηστο. «Έλα να συνεχίσουμε · θα χρησιμοποιήσω αυτό.»
«Όχι Fujita-san! Είναι επικίνδυνο.»
«Χμμμμμ, πάντα ήθελα να έχω μία τεχνική σπασμένου όπλου. Έλα.»

Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος, στις ακριβώς ίδιες συνθήκες που του έλεγε ακριβώς το ίδιο πράγμα, ακόμα και στον ίδιο υπεροπτικό τόνο, δε θα δεχόταν. Θα απέρριπτε την πρόκληση σαν τον εγωισμό ενός μαχητή που δεν ήξερε να χάνει και δε θα έβαζε σε κίνδυνο ούτε τον αντίπαλο μα ούτε και τον εαυτό του.
Όμως αυτός ο αντίπαλος δεν ήταν ο συνηθισμένος, ενώ αυτή η πεισματική του λογική, να γίνεται πάντα καλύτερος, τον εκνεύριζε αφάνταστα. Τη ζήλευε ως ένα σημείο ίσως, αλλά οποσδήποτε την εκτιμούσε επίσης. Έτσι ήθελε να είναι κι αυτός ένας παράγοντας της βελτίωσης του φίλου του · γιατί τότε βελτιωνόταν κι αυτός. Όλα αυτά, συν την αγάπη τους για τη μάχη - καθώς και την άρνησή τους να δεχθούν ότι μπορεί να έχασαν -, έκανε τον Sougou να χαμογελάσει. Θηκάρωσε το σπαθί του. «Μην έρθεις να κλαφτείς όταν χάσεις.»
«Πήρες τις λέξεις απ'το στόμα μου.»

Αντάλλαξαν ένα δαιμόνιο χαμόγελο και πήραν θέσεις · ένα...δύο...τρία!

Ο Fujita πίεσε το έδαφος κι εκτοξεύθηκε μπροστά! Μπορεί να μην ήταν πιο γρήγορος από τον Sougou, όμως αυτό δε σήμαινε ότι η ταχύτητά του δεν ήταν εντυπωσιακή. Κάλυψε τα τρία μέτρα ανάμεσά τους σε λιγότερο από δευτερόλεπτο, που ο Sougou με το ζόρι τον είδε! Το σπαθί όντας στην κλασική θέση της τεχνικής του hiraitsuki, κάθετα με το σώμα του αντιπάλου, το ώθησε προς τα μπρος με το που τον έφτασε.

Όμως ο Sougou ήταν προετοιμασμένος · υπολόγισε ακόμα και το νέο μήκος της λεπίδας και κατάφερε να τραβήξει το σπαθί του τη σωστή στιγμή για να τον αποκρούσει! Όμως το σπαθί ήταν ήδη σπασμένο, και κομμάτια κοφτερού μέταλλου πετάχτηκαν πάνω τους. Κανέναν δεν τον ένοιαξε όμως, καθώς συνέχισαν τα χτυπήματα: εκεί που τραβούσε πίσω το σπαθί, εκεί το έστελνε μπροστά--όμως ήταν μικρότερο απ'ότι συνήθως και συνειδητοποίησε ότι έκανε το ίδιο λάθος του να αντιμετωπίζει ένα κατάνα με wakizashi: η εμβέλεια του εχθρού του ήταν πολύ μεγαλύτερη. Έχανε κι έχανε γρήγορα.

Όμως τότε του ήρθε μια ιδέα: σαν το κύκνειο άσμα της επίθεσής του, ο Fujita ρίχτηκε μπροστά με φόρα, όλο το βάρος του πίσω απ'το χτύπημα. Ο Sougou ήξερε ότι έπρεπε να το αποφύγει, αλλιώς θα έχανε το πλεονέκτημα · όμως εκεί που πήδηξε προς τα πίσω, το ίδιο έκανε κι ο αντίπαλος! Έσκυψε για να φέρει χαμηλά το κέντρο βάρος του και με μια εντυπωσιακή φιγούρα, βρέθηκε πέντε μέτρα μακριά. Δεν έχασε χρόνο: από ένστικτο έβαλε το χέρι του μπροστά απ'το σπαθί για να σημαδέψει ενώ ακόμα γυρνούσε για να τον δει και χωρίς καμία καθυστέρηση, πέταξε ότι είχε απομείνει απ'το όπλο του στον Sougou!

Δεν το είδε παρά την τελευταία στιγμή, όταν και έφερε το σπαθί μπροστά του και σαν ρόπαλο, χτύπησε το σπαθί για να φύγει μακριά! Όμως αυτό τον άφησε ορθάνοιχτο για επίθεση: πιο γρήγορα απ'ότι είχε κινηθεί ποτέ, ο Fujita έφτασε τον αντίπαλό του, άοπλος, και άρπαξε τη λεπίδα. Ήταν τόσο αναπάντεχο, που κατάφερε να την αποσπάσει απ'τα χέρια του και να τον χτυπήσει στην κοιλιά με το γόνατό του την ίδια στιγμή! «Α!» αναφώνησε απ'τον πόνο κι οπισθοχώρησε · τώρα άλλος είχε το σπαθί κι άλλος ήταν άοπλος. Με μένος, ο Sougou κοίταξε στα μάτια τον εχθρό του, κι έφτυσε όση χολή του είχε ανέβει από το χτύπημα.

«Δεν είναι και τόσο κακή η τεχνική σπασμένου όπλου.»
«Φέρε μου πίσω το σπαθί μου.»
«Έλα να το πάρεις.»

Παρά τις ανοιγμένες μύτες, τα κοψίματα και τις προκλήσεις, η διάθεση και των δύο ήταν φανερά καλή · βαριανάσαιναν μόνο για μια στιγμή και μετά κοιτούσαν ο ένας τον άλλον άγρια. Ο Fujita, που τώρα είχε ξανά όπλο, δεν έκανε ούτε μία κίνηση πέρα από το να κρατήσει το σπαθί και με τα δύο χέρια απ'τη λαβή. Επιστροφή στα βασικά.

Ο Sougou άρχισε να τον κυκλώνει σαν καρχαρίας που μυρίστηκε αίμα. «Όσο και να με τριγυρίζεις, το αποτέλεσμα δε θ'αλλάξει.»
«Έτσι λες εσύ.»
«Έτσι λέει η λογική.»
«Θα το δούμε αυτό.»

Δεν περίμενε πολύ για να το διασταυρώσει · τη μια στιγμή ήτανε μπροστά του, την άλλη εξαφανίστηκε. Όμως το περίμενε και χωρίς καν να ιδρώσει, γύρισε πίσω του κι έκοψε...τον αέρα, γιατί ο Sougou κατάφερε να το αποφύγει! Δεν τον άφησε έτσι όμως, και πέρασε στην αντεπίθεση: ένα, δύο χτυπήματα--τώρα έκανε την χαρακτηριστική κίνηση μαχαιρώματος της τεχνικής του πατέρα του! Άκουσε ύφασμα να κόβεται, αλλά δεν έμεινε αίμα στη λεπίδα. «Ήσουν κοντά, αλλά όχι τόσο κοντά.»
«Την επόμενη φορά τότε.»

Δε σταματούσαν για να μιλήσουν, οι χλευασμοί λέχθησαν εν ώρα μάχης. Ο ένας έσκυβε, ο άλλος πηδούσε · ο ένας έβαζε τρικλοποδιά, ο άλλος έπιανε το πόδι του άλλου. Ο Fujita όμως δε μπορούσε να δώσει το τελειωτικό χτύπημα, γιατί ο αντίπαλός του ήταν πολύ γρήγορος. Μέχρι να τον δει, εξαφανιζόταν. Δεν τον έφτανε ποτέ η λεπίδα αποφασιτικά--του έσκισε τα ρούχα απ'όλες τις μεριές, αλλά ούτε δεύτερη ρανίδα αίματος.

Όμως αυτή η μάχη έπρεπε να τελειώσει, σκέφτηκαν και οι δύο. Γι αυτό ξαφνικά σταμάτησαν να πηγαίνουν από δω κι από κει και μείνανε στις καινούργιες θέσεις τους. Ο Sougou πήρε μια βαθιά ανάσα · ο Fujita έβγαλε αέρα από το στόμα του. «Ας τελειώνουμε.»
«Ναι, συμφωνώ. Ώρα να νικήσω.» Και με αυτήν την ατάκα να λειτουργεί σαν το εναρκτήριο λάκτισμα, και οι δύο κινήθηκαν ταυτόχρονα...με τους δύο να κάνουν πίσω ταυτόχρονα. Έκπληκτος, ο Sougou προσπάθησε ν'ανακόψει την πορεία του, αλλά ήταν αργά: ή θα σταματούσε να πέφτει ή θα απέφευγε το σπαθί που εξφενδονίστηκε προς το μέρος του για δεύτερη φορά σήμερα. Ο Fujita είχε τραβήξει το σπαθί πίσω, έφερε το χέρι μπροστά για να σημαδέψει, και σαν να μαχαίρωνε τον αέρα, το έστειλε προς τα μπρος...και μακριά, για να φτάσει τον αντίπαλό του.

Το σπαθί καρφώθηκε στον τοίχο. Ο Sougou έπεσε κάτω κατάπληκτος που το σπαθί όχι μόνο κατάφερε να τραβήξει λίγο αίμα από τον ώμο του, αλλά τον καρφίτσωσε στην ουσία σε ένα μέρος, αφού είχε πιάσει το χιατατάρε του. «Νίκησα.»

«F...Fujita-saaaan! Δεν είναι δίκαιο! Μου πέταξες το όπλο που υποτίθεται πάλευες να κρατήσεις.» παραπονέθηκε από το πάτωμα, ενώ ο φίλος του ήρθε κοντά.
«Σκέψου διαφορετικά.» κοκορεύτηκε, ενώ έβγαλε το σπαθί από τον τοίχο κι ελευθέρωσε τον πεσμένο άνδρα.
«Αν ήταν πραγματική μάχη δε θα το έκανες ποτέ, γιατί έτσι δίνεις πλεονέκτημα στον αντίπαλο,» συνέχισε πεισμωμένος, και δεν καταδέχτηκε τη χείρα βοηθείας για να σηκωθεί.
«Δεν το ξέρεις αυτό...»

Κύλησε τα μάτια του. «Ψώνιο.»

Όμως ότι και να έλεγε, όσο και να έδειχνε ότι το αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό, τα πράγματα δεν ήταν έτσι · υπήρχε κάτι που τον ενοχλούσε και τον προβλημάτιζε, ήταν υπερβολικά ήπιος σε σχέση με άλλες φορές. «Νίκησες και δε σ'αρέσει η νίκη σου, πόσο τελειομανής πια;»
«Δεν έχει να κάνει με το αν νίκησα ή έχασα...δε βρήκα τον στόχο μου όπως ήθελα.»
«Συγγνώμη που είμαι ακόμα ζωντανός, δε θα το ξανακάνω.»
Πλατάγιασε τα χείλη του. «Δεν ήσουν εσύ ο στόχος μου...! Το χιτατάρε σημάδευα απ'την αρχή. Όμως κατάφερα να σε ματώσω άρα σε πήρε κι εσένα, αλλά δεν το ήθελα.»
«Είναι πολύ μικρή απόκλιση όμως.»
«Ναι αλλά δεν την ξαναείχα. Πριν που σου πέταξα το σπασμένο, πήγε ακριβώς έτσι όπως το ήθελα. Όμως τώρα, που πάλι έβαλα το χέρι μπροστά, ναι μεν πήγε πιο γρήγορα, αλλά λιγότερο εύστοχα.»
«Τι ήταν διαφορετικό;»

Το σκέφτηκε. «Μου ήρθε πολύ πιο φυσικά την πρώτη φορά · έστω κι αν το συνηθίζω και το κάνω περισσότερο, τη δεύτερη φορά το σκέφτηκα για να το κάνω. Ακριβώς πριν επιτεθώ μεν, αλλά και πάλι...κάτι πήγε λάθος.»
Το ενθαρρυντικό χτύπημα στην πλάτη τον έβγαλε απ'τις σκέψεις του. «Θα το καταλάβεις. Λίγο ακόμα χρειάζεσαι. Ας σταματήσουμε για σήμερα κι αύριο πάλι.» Δεν του πήρε πολύ για να συμφωνήσει. Μπορεί να χρειαζόταν απλώς να...βγει απ'το κεφάλι του. Να ηρεμήσει. Μπορεί η απάντηση να του ερχόταν αύριο.