[Tέλος - Παρελθόν - Τεχνική] A pack of wolves. Part 1 [ιστορία minion]

Δε μπορούσε να πει πως δεν περίμενε αυτήν την αντίδραση, έκπληξη και περιέργεια μαζί, μα θα έλεγε ψέματα αν έλεγε ότι δεν χάρηκε που δε φάνηκε να τον απορρίπτει. «Έχω την αίσθηση ότι μέροι σαν κι αυτά φαντάζουν απαγορευμένα, ίσως λίγο τρομαχτικά, αλλά θέλω να σου δείξω πως δεν είναι.»
«...γιατί;»
Το σκέφτηκε λίγο πριν απαντήσει. «Επειδή μεγάλωσες στο Yamagata και ξέρεις πως όλοι οι σαμουράι προέρχονται από κάποιο παρόμοιο μέρος-»
«Όχι, με παρεξήγησες,» τον σταμάτησε μέσα από γέλια «ναι, προφανώς έχεις δίκιο, εννοώ γιατί σε νοιάζει; Γιατί θες να κάνεις κάτι τέτοιο για μένα; Είμαι κυριολεκτικά μια ξένη, έχω διπλάσιες αδερφές απ'ότι μέρες στο νησί.»
Ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. «Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου.» Σκέφτηκε και πάλι. «Και δε μου αρέσει που έχεις μια τόσο κακή, έστω και δικαιολογημένη, αντίληψη για τους σαμουράι. Θέλω να το διορθώσω.»
Έπνιξε το δύσπιστο χαχανιτό της. «Γιατί σε πειράζει τόσο πολύ;»
Ανασήκωσε και πάλι τους ώμους του. «Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου.»

Τον ήξερε για μία ώρα και...τέσσερα λεπτά, όμως κατάλαβε ότι αυτή η απάντηση ήταν υπεκφυγή. Αλλά ακριβώς επειδή τον ήξερε τόσο λίγο, ορθώς αποφάσισε ότι δεν ήταν η στιγμή να τον πιέσει γι αυτό. «Καλώς, θα έρθω,» είπε αντ'αυτού και γύρισε προς τα πίσω «μπαμπά, θα φύγω!» Έσκυψε να βρει τα χειμερινά της υποδήματα. «Θα γυρίσω νωρίς.»
«Πού θα πάς;»
Τι να του λέει τώρα; «Μια βόλτα, εδώ στο χωριό μέσα.» Ο Fujita κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Ή μάλλον στα πέριξ.» Έγνεψε καταφατικά. «Κοντά είναι! Θα με δεις το μεσημέρι.» Ο πατέρας της έφτασε δίπλα της τη στιγμή που η Tokio είχε κάνει το πρώτο βήμα έξω από το σπίτι. «Γεια για τώρα,» είπε γρήγορα, δίνοντας του ένα φιλί στο μάγουλο κι έφυγε!
«Η αγαπημένη του μπαμπά,» δήλωσε όταν απομακρύνθηκαν αρκετά.
«Μπα, σε όλες μας έχει αδυναμία.» Το φρύδι του σηκώθηκε αποδοκιμαστικά · κύλησε τα μάτια της. «Λίγο παραπάνω σε μένα.»
«Τόσο δα.»
«Εσύ; Παιδί της μαμάς ή του μπαμπά; Μμμ, πάω στοίχημα της μαμάς.»
Αν και ήταν διασκεδαστικό, δεν είχε καμία διάθεση να ανοίξει τέτοια συζήτηση τώρα. «Παιδί των γονιών μου, όταν τους είχα.»
«Ω συγγνώμη. Τους έχασες πρόσφατα;»
«Ας πούμε ναι,» γιατί η εναλλακτική ήταν πολύ κουραστική.

Η απόσταση από το σπίτι της στο ντότζο όπου εκπαιδεύονταν ήταν αρκετή, για τα δεδομένα του νησιού, όμως και πάλι η κοπέλα φάνηκε να μην την ενοχλεί το περπάτημα, παρόλο που ήταν μέσα στα χιόνια και τους πάγους, ειδικά από τη στιγμή που αφήσανε τα περπατημένα μονομπάτια. Δε μίλησαν σχεδόν καθόλου μετά από εκείνο, αλλά σ'αυτό έφταιγε κι ότι η Tokio είχε επικεντρωθεί στον δρόμο, για να μην παραπατήσει πάλι και πέσει σε καμιά λακούβα--ή χειρότερα εκεί στο δάσος, σε καμιά λίμνη.

Εν τέλει, λόγω της προσεχτικής Tokio και της απειρίας της στο να διαβαίνει παγωμένα μονοπάτια, έκαναν σχεδόν το διπλάσιο να φτάσουν. Κι εκείνος με τη σειρά του, όχι ότι μπορούσε να κάνει και πάρα πολλά, αλλά έκανε ό,τι μπορούσε για να τη διευκολύνει και πάλι καλά που ήταν εκτός του χωριού γιατί σε μια στιγμή αναγκάστηκε να της προσφέρει το χέρι του.

Όταν επιτέλους έφτασαν στο ντότζο, η Tokio παρολίγο να το χάσει. Ήταν ξύλινο, όπως όλα, μα είχε φτιαχτεί με τέτοιο τρόπο που ήταν σχεδόν ένα με τη φύση που το περιτριγύριζε. Και το χιόνι πασπάλιζε δέντρα και ντότζο αντίστοιχα, κάνοντάς τα όλα ένα, μπερδεύοντας τα μάτια ενός απροετοίμαστου επισκέπτη τελείως. Της πήρε τουλάχιστον δέκα δευτερόλεπτα για να εντοπίσει την είσοδο. «Είναι...πολύ όμορφο.» Είχε δει πολλά ντότζο στο νησί της να κοκορεύονται ότι ήταν ένα με το τοπίο, μάλιστα το περηφανεύονταν όλοι οι κάτοιοκοι του νησιού για όλα τα κτίσματα, μα η ίδια αισθάνθηκε πως πρώτη φορά το είδε να γίνεται στην πραγματικότητα.
«Κάνε ότι κάνω εγώ από δω και πέρα μέχρι να σου πω διαφορετικά,» της είπε, βλέποντας πως πάλι δεν κοιτούσε πού πήγαινε, επειδή θαύμαζε το μέρος. Όμως αυτό της τράβηξε την προσοχή και γύριε να τον κοιτάξει.

Ο Fujita πήγε στην είσοδο · τον ακολούθησε. Χτύπησε τα πόδια του στο πλατύ αλλά κοντό σκαλάκι για να φύγει το παραπανίσιο χιόνι, ανέβηκε στη μία άκρη, κι έβγαλε τα παπούτσια του. Έκανε ένα βήμα για να ανέβει στο ξύλινο μπαλκόνυ και στάθηκε εκεί. Μόλις κατάλαβε ότι στάθηκε για να την περιμένει, η κοπέλα βιάστηκε να κάνει το ίδιο - στην άλλη γωνία του σκαλιού - κι ανέβηκε κι εκείνη. Τον είδε να υποκλίνεται πριν μπει μέσα στον κυρίως χώρο κι έκανε το ίδιο. Με το που μπήκανε, γύρισε σ'εκείνη.
«Μην ακουμπήσεις τίποτα που είναι στον τοίχο, αλλά μπορείς να κάνεις ό,τι άλλο θες από δω και πέρα. Μόνο ο κύριος του ντότζο μπορεί να σου δώσει αυτό το δικαίωμα,» εξήγησε όταν την είδε να παραξενεύεται με την πρώτη σύσταση αλλά αμέσως έγνεψε ότι καταλάβαινε κι άρχισε να κοιτάει δεξιά κι αριστερά.

Το πρώτο πράγμα που έκανε ο ίδιος, ήταν να πάει στο μέρος όπου υπήρχαν οι μεγάλες ξύλινες πλάκες με τα ονόματα των προηγούμενων κυριών του ντότζο και να κάτσει σε σέιζα μπροστά τους. Έπειτα από μια στιγμή, υποκλίθηκε βαθιά και για πολύ ώρα. Αφού σηκώθηκε, είδε την Tokio δίπλα του. Την είχε ακούσει να πλησιάζει κι εκτίμησε το γεγονός ότι δεν τον ενόχλησε ή έκανε αισθητή την παρουσία πριν σηκωθεί.
«Πρέπει να το κάνω κι εγώ αυτό;»
«Όχι · δεν εκπαιδεύεσαι εδώ ούτε έχεις ιδέα ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Εγώ το κάνω από σεβασμό.»
«Τους ήξερες;»
Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του «όχι όλους τουλ-...» Καθάρισε τον λαιμό του για να κρύψει το λάθος του. «Όχι, δεν τους ήξερα. Αλλά είναι γνωστοί γενικώς.»

Δεν ήταν χαζή, φυσικά κι έπιασε την παραλίγο ομολογία - για τι, δεν ήξερε - αλλά και πάλι δεν είπε τίποτα, μόνο τον κοίταξε με νόημα. Αλλά προπσάθησε να είναι όσο λιγότερο προκλητική γινόταν. «Εγώ τι πρέπει να κάνω;»
«Πάνε εκεί,» της έδειξε την πιο μακρινή γωνία του ντότζο «κάτσε και διαλογίσου.»
«Έτσι απλά;»
«Δεν έχεις ξαναδιαλογιστεί;» Έγνεψε όχι, έτοιμη να γελάσει. Ποιος διαλογίζεται στην ηλικία των δεκαεφτά και αρκετά τακτικά μάλιστα για να ξέρει πώς να το κάνει με το που του το πει ο άλλος; «Δεν είναι τίποτα. Κάθεσαι-...μμ, εσύ είσαι γυναίκα, δε μπορείς να καθίσεις όπως πρέπει. Κάτσε σε σέιζα τότε, κλείσε τα μάτια σου κι άδειασε το μυαλό σου. Αν μείνεις αρκετή ώρα έτσι και καταφέρεις να αγνοήσεις και τους τριγύρω ήχους, θα σου έρθουν οι σωστές σκέψεις.»

Σηκώθηκε αλλά αυτήν τη φορά άφησε το σπαθί του κάτω, παρατήρησε η Tokio. «Και ποιες είναι οι σωστές σκέψεις;»
«Είναι διαφορετικές για τον καθένα, αλλά αν το κάνεις σωστά, θα σου έρθουν.»
«Και πώς θα ξέρω ότι είναι οι σωστές σκέψεις;»
Η έκφρασή του άλλαξε από ουδετερότητα για πρώτη φορά απ'τη στιγμή που έφυγαν από το σπίτι της και το χαμόγελό του ήταν επιτηδευμένο. «Θα σε κάνουν να νιώσεις άσχημα στην αρχή, αλλά αν τις αντιμετωπίσεις, θα σε ηρεμήσουν.» Με το ένα χέρι πήρε ένα σπαθί από τον τοίχο, όχι από τα ξύλινα μάλιστα, κανονικό, ενώ με το άλλο τη γύρισε προς τη σωστή μεριά για να πάει στη σωστή κατεύθυνση. «Και τώρα εσύ στη γωνία σου.»

Δεν ήταν ικανοποιημένη από τον τόνο του ούτε τις κινήσεις του. «Κι εσύ τι θα κάνεις;»
«Αφού είμαι εδώ, θα κάνω καμιά άσκηση. Μη σε απασχολεί εσένα, πάνε διαλογίσου.»
«Αχα...και γιατί πήρες εκείνο το σπαθί αφού έχεις κι εσύ ένα; Δεν είναι ότι πήρες ξύλινο...»
«Σαν πολλά δε ρωτάς,» είπε μεταξύ αστείου και σοβαρού κι όταν την είδε να μην ενδίδει, κούνησε το κεφάλι του «εκείνο το σπαθί δεν έχω δικαίωμα να το τραβήξω μέχρι να γίνω σαμουράι. Μου το έδωσε και ήταν του πατέρα μου, μέχρι που το κληρονόμησα εγώ. Πάει από γενιά σε γενιά · κάποια μέρα, όταν γίνει κι ο δικός μου γιος δεκαπέντε χρονών, θα του το δώσω.»

Άρα, ο πατέρας του ήταν σαμουράι · άρα κι αυτός που γινόταν σαμουράι τώρα, ήταν πάνω κάτω δεδομένο · άρα όντως ήταν κληρονομικό · κι αυτός ο άνρθωπος μπροστά της ήταν πιο παραδοσιακός κι απ'το τσάι που πίνανε.

Αντί να πει όλα αυτά όμως, αρκέστηκε στο να χαμογελάσει με πειραχτική διάθεση. «Κι αν κάνεις κόρη;»
«...θα κάνω κι ένα γιο κάποια στιγμή, δεν χρειάζεται να είναι το πρώτο παιδί.»
Η Tokio γέλασε δυνατά. «Κι αν όλα τα παιδιά είναι κορίτσια;»
Ήξερε πού το πήγαινε και φάνηκε να εκνευρίζεται, αλλά όχι ακριβώς. «Πάνε να διαλογιστείς εσύ κι άσε τα κληρονομικά μου.» Κοίταξε με την άκρη των ματιών του καθώς η κοπέλα έκανε ακριβώς αυτό που της είπε αλλά «μη γελάς τόσο δυνατά εδώ μέσα, δεν είναι σωστό.» Έπνιξε το γέλιο της όσο μπορούσε και πήγε όντως κι έκατσενα διαλογιστεί.

Με το που ήταν σίγουρος ότι όντως κατέβαλε κάθε προσπάθεια για να διαλογιστεί, μόνο τότε πήγε στη μέση του ανοικτού χώρου, σπαθί στο χέρι και στάθηκε. Το τράβηξε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε για να μην την ενοχλήσει, και πήρε τη στάση του. Όταν την είχαν πρωτοδει, και ο sensei τους, και οι υπόλοιποι εκαπιδευόμενοι μα και ο ίδιος ο Shigeru - ο άνθρωπος που τους διάλεξε για να γίνουν σαμουράι πριν ούτε ενάμισι χρόνο - είχαν τις αμφιβολίες τους. Όμως όταν τον είδαν σε δράση, οι αμφιβολίες εξαφανίστηκαν αμέσως! Ήταν μια δυνατή τεχνική αυτή που είχε, τεχνική του πατέρα του.

Hiraitsuki, έτσι την είχε ονομάσει, και την είχε δημιουργήσει ο ίδιος. Στην ουσία ήταν μια εξελιγμένη τεχνική μαχαιρώματος...όμως τόσο τελιοποιημένη, που δεν άφηνε ανοίγματα. Τουλάχιστον, όταν αντιμετώπιζες κανονικούς αντιπάλους. Υπήρχαν κι εκείνοι που ήταν απλώς τόσο καλοί, ή τόσο γρήγοροι, που θα έβρισκαν τον τρόπο να την αποκρούσαν. Αλλά και σ'αυτό υπήρχε λύση: αν την επαναλάμβανες αρκετές φορές τη μέρα, κάθε μέρα, τόσο πολύ που πλέον ήταν δεύτερη φύση σου, είχες πολλές πιθανότητες να κερδίσεις.

Και πάλι όμως, ακόμα κι έτσι, θα υπήρχε κάποιος που θα υπερίσχυε. Γι αυτό τι έπρεπε να γίνει; Να δημιουργήσει τη δική του τεχνική, βασισμένη στην ήδη πολύ καλή τεχνική του πατέρα του, που θα είναι σχεδόν ανίκητη. Έτσι, παρόλο που ο ίδιος είχε τελειοποιήσει την Hiraitsuki, ήξερε ότι όχι μόνο έπρεπε να συνεχίσει να την επαναλαμβάνει, αλλά να την εμπλουτίσει και να την αλλάξει αρκετά έτσι ώστε να μπορεί να πει ότι έχει μία δική του τεχνική.

Γι αυτό έκατσε στη μέση της αίθουσας με το σπαθί χαμηλά και να κοιτάει μπροστά, και χωρίς προειδοποίηση, έδωσε την ώθηση που χρειαζόταν! Μία · δύο · ακόμα δεν ήταν τόσο γρήγορο όσο έπρπε · τρεις, τέσσερις, πέντε · χρειάζεται περισσότερη δύναμη! Χα! Χα! Χα! Έδινε νοητά ρυθμό στον εαυτό του έτσι ώστε κάθε "μαχαίρωμα" να ταιριάζει με τις αναπνοές του. Πάνω, κάτω, χαμηλά, ψηλά, από γωνία, κινούμενος, σταθερός, κάθε του χτύπημα υπολογισμένο, κάθε του ανάσα-

«Fujita-saaaan, δεν το πιστεύω, τι κάνεις εδώ;»

Η γνώριμη φωνή δεν τον σταμάτησε, αλλά σίγουρα έβαλε στον πειρασμό την Tokio να ανοίξει τα μάτια της. «Sougou,» είπε χωρίς ποτέ να σταματήσει, αλλά τον κοίταξε «ήρθα για να δείξω στην Tokio πώς είναι ένα ντότζο και να μάθει να διαλογίζεται.»
«Εεεεεεεεε, δεν είναι δίκαιο! Κι εγώ που είπα ότι θα προπονηθώ λίγο παραπάνω, να σε φτάσω, εσύ ήδη βελτιώνεσαι.»

Αν και τα λόγια του εξέφραζαν παράδοση, τα μάτια του ήταν αιχμηρά. Με μια στρωτή κίνηση, ξεθηκάρωσε το σπαθί του κι επιτέθηκε ταυτόχρονα! Ο Sougou κάλυψε την απόσταση μεταξύ τους αστραπιαία, και λεπίδα με λεπίδα συναντήθηκαν σε ένα θορυβώδες τετ-α-τετ. Η Tokio ταράχτηκε από τις κλαγγές · δεν άντεξε, άνοιξε ένα μάτι, να δει τι γίνεται κι αυτό που αντίκρυσε την έκανε να ανοίξει και τα δύο μάτια διάπλατα!

«Δεν πας πίσω,» σχολίασε με ένα μοχθηρό χαμόγελο, ενώ τον πίεζε πίσω, λεπίδες να σμπρώχνουν η μία την άλλη «αλλά ακόμα έχεις δρόμο για να με φτάσεις στη δύναμη.» Κράτησε την ανάσα του για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και άφησε τον Sougou να πάρει λίγο έδαφος--μόνο για να το ξανακερδίσει όλο και τόσα παραπάνω, με μια απότομη ώθηση προς τα μπρος! Και χωρίς καν να χρησιμοποιήσει το δεύτερο χέρι του, όπως έκανε ο αντίπαλός του.

«Χααααα!» Με την περηφάνεια του λαβωμένη, ο κοντός άντρας έσκυψε για να βρεθεί ακόμα πιο χαμηλά και με εντυπωσιακή ταχύτητα έκανε την επίθεσή του στα πόδια του ψηλότερου άνδρα! Όμως το είχε δει να έρχεται και πήδηξε · βάζοντας το ελεύθερο χέρι του μπροστά από τη λεπίδα που την είχε τραβήξει πίσω, σημάδεψε για εκείνο το δευτερόλεπτο που χρειάστηκε κι επιτέθηκε ενώ ακόμα στον αέρα!

Όμως όσο πλησίαζε στο έδαφος, έβλεπε τον Sougou να μην κουνιέται και πολύ από τη θέση του. Όσο κι αν κατέβαινε το σπαθί, δεν υπήρχε αλλαγή. Στην αρχή νόμιζε ότι μπορεί να ήταν κάποια νέα τεχνική του φίλου του, για να τον τρομάξει ή να τον αναστατώσει, αλλά το σπαθί έφτασε να τραβήξει το πρώτο αίμα και ο Sougou τίποτα--μόνο τα μάτια του μεγάλωσαν λίγο από το σοκ και πήγε να σηκώσει το δικό του σπαθί αμυντικά.

Δεν χρειάστηκε να σκεφτεί τόσο γρήγορα ποτέ ξανά στη ζωή του: εκεί που κρατούσε ευθύ το σπαθί του, ο Fujita προσπάθησε να το πετάξει μακριά, ενώ τελευταία στιγμή έριξε όλο το βάρος του από τα δεξιά. Ο ψηλός άντρας έπεσε με τα μούτρα στο πάτωμα, δίπλα στον Sougou, αποφεύγοντας το ατύχημα στο τσακ. Η Tokio, που παρακολουθούσε τη σκηνή στενά, είχε κλείσει τα μάτια της τρομοκρατημένη, μέχρι που άκουσε φωνές.

«Γιατί δεν το απέφυγες;»
«Πώς να τ'αποφύγω;»
«Να κουνιόσουνα!»
«Μα δεν πρόλαβα να σε δω μέχρι που είδα το σπαθί στη μύτη μου...!»
Έμειναν να κοιτάνε ο ένας τον άλλον. «Δεν το είδες;»
«Ναι...και δεν κουνήθηκες πολύ διαφορετικά απ'ότι συνήθως...τι άλλαξε;»

Ο Fujita κοίταξε την αριστερή του παλάμη. Το μόνο που είχε κάνει διαφορετικό για να βοηθήσει τον εαυτό του, πάνω στον χαμό της μάχης, ήταν να χρησιμοποιήσει το ελεύθερό του χέρι σαν χάρακα και σκόπευτρο. Του έδωσε όχι μονο καλύτερη αίσθηση της απόστασης αλλά και του στόχου...όπως μόλις αποδείχθηκε. Έμεινε να κοιτά το χέρι του έκπληκτος. Ενώ η ταχύτητά του δεν είχε αλλάξει πολύ, ο χρόνος απόκρισής του φαίνεται άλλαξε μ'αυτό το τρικ. Χε, ποιος να το περίμενε.

Παρατηρητικός κι οξυδερκής όπως πάντα, ο Sougou δεν χρειάστηκε καν να του το εξηγήσει · απλώς τον χτύπησε στην πλάτη φιλικά, δίνοντάς του κουράγιο. «Νομίζω ότι μόλις ανακάλυψες τις αρχές της βελτιωμένης σου τεχνικής.» Κι εκείνος το ίδιο πίστευε, εφόσον έγνεψε ζωηρά. «Δώσε μου λίγη ώρα να το συνηθίσω, κι αν θες εκπαιδευόμαστε μαζί...γιατί κι εγώ ψάχνω να κάνω μια τεχνική δική μου και κάτι σκέφτηκα.»
Τον κοίταξε και ο Sougou είδε πως είχε την αμέριστη προσοχή του. «Είχα μια ιδέα, που και τώρα προσπάθησα να την εφαρμόσω, αλλά κινήθηκες πιο γρήγορα απ'ότι περίμενα και δε δούλεψε. Σκέφτηκα πως όσο λιγότερο κινούμαι όταν μου επιτίθονται, καταναλώνω όσο το δυνατόν λιγότερη ενέργεια χρειάζεται ενώ ταυτόχρονα μπορώ να παρακολουθώ τον εχθρό για περισσότερη ώρα.»
«Πολύ έξυπνο.»
«Ναι αλλά αν αποτύχει, όπως τώρα, θα με κάνουνε φέτες.» Και οι δύο ρουθούνισαν ένα γέλιο. «Γι αυτό ας προπονηθούμε μαζί.»
«Εσύ δε μου είπες ότι ήθελες να προπονηθείς λίγο μόνος σου;»

Η τρίτη ανδρική φωνή που ακούστηκε έκανε και τους δύο νεαρούς να σταματήσουν ότι κάνουν, να θηκαρώσουν τα σπαθιά τους κι αμίλητοι να σταθούν ο ένας δίπλα στον άλλον με την πλάτη ολόισια · γυρισμένοι από τη μεριά που ήρθε η φωνή, και τώρα ο κάτοχός της, και οι δύο υποκλίθηκαν βαθιά. «Sensei,» χαιρέτισαν ταυτόχρονα, όμως ο σεβασμός τους δεν τους κέρδισε πολλά. Τα διαδοχικά χτυπήματα στο πίσω μέρος του κεφαλιού και στην πλάτη δεν άργησαν να έρθουν.
«Κι άντε αυτός, εσύ τι κάνεις εδώ;»
Πάνω που πήγε να ανοίξει το στόμα του, απάντησε άλλος γι αυτόν. «Κλέβει Kou-sensei!» διαμαρτυρήθηκε και τον έδειξε με το θηκαρωμένο πλέον σπαθί του.
«Κλέβει;»
O Sougou έγνεψε έντονα. «Όχι μόνο ήρθε εδώ να συνεχίσει την εκπαίδευσή του ενώ είναι ήδη καλύτερος από τους άλλους, έφερε και γυναίκα μαζί του» έδειξε την κοπέλα στη γωνία που καθόταν σέιζα με κλειστά - ή όχι - τα μάτια «για να της κάνει φιγούρα.»
«Δεν την έφερα γι αυτό εδώ,» ξεκαθάρισε αμέσως, κι έριξε μια δολοφονική ματιά στον φίλο του «απλώς θεώρησα ότι θα ήταν ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να τη βοηθήσω με τα προβλήματά της.»
«Ωωωωω - είναι δυνατόν - τα μάγουλά σου κοκκίνισαν! Πόσο χαριτ-»
«Πώς λένε την κοπέλα;»

Τους διέκοψε πριν αρχίσει ο Fujita να επιτίθεται στον κοντό του συμμαθητή, γιατί έτοιμος ήταν. «Τη λένε To-»
«Δε ρώτησα εσένα.»
O Sougou σταμάτησε να μιλάει απότομα αλλά μουτρωμένος. «Takagi Tokio, πέμπτη κόρη του εμπόρου Takagi Kojuuro που ήρθε στο νησί μας προσφάτως.»
«Εννοεί πριν τρεις μέρες το πολύ.»
«Εσύ γιατί πετάγεσαι;»
«Γιατί μπορώ,» δήλωσε με ικανοποίηση που κατάφερε να τον εκνευρίσει αρκετά για να ακουστεί και στη φωνή του.
«Και τι κάνει λοιπόν εκεί εξορισμένη στη γωνία;»
«...διαλογισμό. Γι αυτό ας μην την ενοχλούμε, να μείνει συγκεντρωμένη.»
«Αγόρι μου, η Tokio μας κοιτά με το ένα μάτι ανοιχτό από τη στιγμή που μπήκα μέσα.»

Κι έτσι όπως γύρισαν να την κοιτάξουν, είδαν το χρώμα της να γίνεται κατακκόκινο, από το μέτωπο μέχρι τον λαιμό. «Δεν πειράζει, έλα δω.» Με τα όχι και τόσο ενθαρυντικά λόγια του δασκάλου, σιγά σιγά άνοιξε τα μάτια της και πήγε να σηκωθεί. Αλλά δεν τα κατάφερε.
«Μόλις ξεμουδιάσω, θα έρθω...»
«Ελπίζω να μην πείραξες τίποτα...!»
«Όχι, της είπα-»
«Δε μίλησα σε σένα.»
O Sougou χαμογέλασε με κακία ενώ ο Fujita αντέδρασε με τον ίδιο τρόπο που είχε αντιδράσει ο φίλος του πριν. Η Tokio ήθελε να γελάσει, αλλά ο μεσήλικας άνδρας της προκαλούσε λίγο φόβο, οπότε δεν αντέδρασε καν. «Ο Fujita-san με ενημέρωσε πρωτύτερα πως δεν επιτρέπεται να αγγίξω τίποτα αν δε μου δώσει την άδεια ο κύριος του ντότζο, κι αυτό έκανα.» Σιγά σιγά, τα πόδια της επανέρχονταν · άρχισε τις πρώτες προσπάθειες να σηκωθεί.
«Χμ...μπράβο.» Με ένα νεύμα του δασκάλου και οι δύο μαθητές πήγαν να τη βοηθήσουν--ο Sougou δεν κατάφερε να περάσει το μήκος του χεριού του sensei όμως, γιατί τον έπιασε από το κολάρο του χιτατάρε και τον τράβηξε πίσω. «Δική του καλεσμένη είναι.» Ο Sougou σταύρωσε τα χέρια του μουτρωμένος και πάλι. «Και μάζεψε τα μαλλιά σου αμέσως, γιατί είναι έτσι;»

Ωχ, ναι τα ξέχασε. Όταν το σπαθί του Fujita άλλαξε στόχο από το πρόσωπό του στο έδαφος, έκοψε την κορδέλα που συγκρατούσε την κοτσίδα του και τώρα τα μαλλιά του ήταν ελεύθερα. Και φυσικά κανένας μαχητής που σέβεται τον εαυτό του δεν αφήνει τα μαλλιά του να μπαίνουν στα μάτια του, κάτω από τις μασχάλες του ή ανάμεσα στα δάχτυλά του εχθρού του. Έτσι, βιαστικά, έψαξε να βρει μία άλλη κορδέλα, ενώ άρχισε να μαζεύει τις πυρόξανθες τούφες του πάλι μαζί.

Αφού ήταν σταθερή στα πόδια της, χάριν του χεριού του Fujita από το οποίο πιανόταν με δύναμη αρχικά, αλλά όσο περπατούσε τόσο έβρισκε τη δική της ισορροπία, της έδωσε και πάλι τον λόγο.
«Κατάφερες να διαλογιστείς καθόλου νεαρή;»
«...πολύ λίγο. Οι ήχοι της μάχης με ξύπνησαν.»
«Τokio-chan, δεν κοιμάσαι, διαλογίζεσαι!»
«Έχω να σου δώσω μια κορδέλα αν θες,» είπε αντί να του απαντήσει, ψάχνοντας σε ένα από τα μανίκια της «με τόσες αδερφές, πάντα κάτι κόβεται.» έπρεπε να εξηγήσει στα απορημένα βλέμματα των ανδρών.
«Ωωωω! Σ'ευχαριστώ Tokio-chan, είσαι πολύ βολική!» Αφού πήρε την κορδέλα, την έβαλε ανάμεσα στα δόντια του και ξανάπιασε τα μαλλιά του. «Αλλά όπως έλεγα» αν και έπρεπε να καταβάλουν προσπάθεια για να τον καταλάβουν με αυτό στο στόμα «δεν κοιμάσαι, διαλογίζεσαι.»
«Εγώ ένιωσα να χαλαρώνω σαν να είμαι έτοιμη να κοιμηθώ...αλλά καταλάβαινα και τι γινόταν γύρω μου, απλώς το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Αλλά μετά τα σπαθιά σας με ξάφνιασαν κι ένιωσα σαν να ξυπνάω, πετάχτηκα!»

To χτύπημα στην πλάτη την ξάφνιασε εξίσου. «Μπράβο, δεν είναι πολλοί που καταφέρνουν να φτάσουν σ'αυτό το επίπεδο τόσο γρήγορα.»
«Πόσο μάλλον την πρώτη τους φορά,» συμπλήρωσε ο Fujita με ένα νεύμα σεβασμού.
Χαμογέλασε. «Ευχαριστώ.»
Ο Sougou έβαλε το χέρι του στο στήθος θεατρικά. «Α, η καρδιά μου.» Δε συνέχισε μέχρι να τον κοιτάξουν όλοι. «Έχεις πολύ γλυκό χαμόγελο Tokio-chan!»
Και οι δύο άνδρες τον χτύπησαν ταυτόχρονα: ο ένας στο πίσω μέρος του κεφαλιού του, ο άλλος στην πλάτη με την λαβή του σπαθιού. «Δεν έχει τέτοια εδώ μέσα, σοβαρέψου.»
«Ναι, sensei.» Αλλά της έκλεισε το μάτι · ο Fujita τον ξαναχτύπησε με τη λαβή του σπαθιού του.
«Γι αυτό δε θέλω γυναίκες εδώ μέσα, ειλικρινά · μηδέν πειθαρχία ξαφνικά όλοι σας, απαπα...» Όσο απομακρυνόταν, τόσο τα σχόλια και οι ενστάσεις του sensei εντείνονταν. «Αφού θέλετε τόσο πολύ, καθίστε και προπονηθείτε μόνοι σας,» είπε έτοιμος να φύγει «και σαν αναπληρωτής επικεφαλής αυτού του ντότζο, δίνω και στην Tokio την άδεια να πάρει, αν θέλει, κάτι από τον τοίχο.»

«Άντε ωραία Tokio-chan! Πάρε ένα ξύλινο σπαθί να κάνεις καμιά άσκηση--θα σου δείξω.»
Όμως ο Fujita ήταν απόλυτος. «Η Tokio θα διαλογιστεί τώρα.»
«Mα θα ήταν καλό να μάθει τα βασικά...γι αυτοάμυνα.»
«Πρώτα θα μάθει να τιθασεύει το πνεύμα της και μετά θα μάθει να το διοχετεύει με βίαιους τρόπους.» Την είδε που τον κοιτούσε σαν να τον προκαλεί. «Αλλιώς ποιος μας σώζει.»

Ικανοποιημένη από την απάντησή του, έκανε μεταβολή και γύρισε στη γωνία της.

«Εμείς;»
«Εμείς θα προπονηθούμε.» Το χαμόγελο που έφτασε στα χείλη του κοντού άνδρα ήταν ανησυχητικό. «Αν δεν προσέχεις εξαιτίας της, δε θα κρατηθώ αυτή τη φορά.»
«Μμμμμμ, όλο κακίες...!»
«Δε θα μας βλέπει έτσι κι αλλιώς, θα διαλογίζεται.»
«Ή θα κάνει ότι διαλογίζεται!»
«Το καλό που της θέλω να διαλογίζεται κανονικά...!» Ήταν πιο αυστηρός, γιατί όταν γύρισε την είδε να κλείνει τα μάτια της ένοχα.
«Μα θέλω να σας παρακολουθήσω...!»
Το αξιαγάπητο "ωωωωωωωωω" του Sougou αγνοήθηκε. «Τι είπα;»
«Τσ, είσαι τόσο αδιάλλαχτος.» Όμως έκλεισε τα μάτια της.
«Ναι, γιατί έχω δίκιο.» Αυτό που την έκανε παραλίγο να ανοίξει τα μάτια της μόνο και μόνο για να τον κοιτάξει αγανακτισμένη, ήταν ο τόνος του: όχι μόνο το είπε, αλλά το πίστευε κιόλας. Το είπε και σοβαρά! «Ποιος ο λόγος να αλλάξεις την άποψή σου αν έχεις ήδη δίκιο;»
«Τέτοια λες στον κόσμο και μετά δε μπορώ να σε πάω πουθενά.»

Δεν πρόλαβε να αμυνθεί. Με τον δάσκαλό τους να έχει φύγει από το ντότζο και κανέναν να τον κρατάει πίσω, ο Fujita επιτέθηκε στον Sougou μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Όταν άκουσε σπαθί να χτυπάει σε σπαθί, η Tokio αναστέναξε. Θα έχανε μια καλή μάχη.