(Μέρος 1ο) Who framed Joe, the Rabbit?[Τέλος]

Εκείνο το βράδυ, κανείς δεν είχε καταλάβει ότι έλειψε από το σπίτι του. Το επόμενο πρωί όμως, όλοι ήξεραν πως ήταν δικό του καθήκον και της μητέρας του να δουν τον άνθρωπο υπεύθυνο για τον θάνατο του πατέρα του να δίνει την τελευταία του πνοή. Έτσι χωρίς καμία διαμαρτυρία ή πρόβλημα, σηκώθηκαν και οι δύο, πλύθηκαν, ντύθηκαν με τα καλά τους ρούχα, κι αφού έδωσε ο ένας κουράγιο στον άλλο έφυγαν από το σπίτι τους με προορισμό το μέρος της εκτέλεσης. Δεν ήταν το ίδιο το τμήμα που θα γινόταν η εκτέλεση, μα ένας ειδικός χώρος που υπήρχε κάπου περιφερειακά στην πόλη της Colt.

Τους πήγε εκεί ένα αυτοκίνητο: και οι δύο ήταν ντυμένοι μέσα στα μαύρα αλλά και άσπρα, εφόσον όλα τους τα ρούχα είχαν κάτι και από τα δύο πάνω τους: η άσπρη ζώνη στο μαύρο παντελόνι του, το μαύρο γιλέκο πάνω στο άσπρο πουκάμισό του, η άσπρη καρφίτσα στη μαύρη γραβάτα, μέχρι και το άσπρο δέρμα στα μαύρα παπούτσια του. Το ίδιο έκανε και η μητέρα του, με ένα μονοκόμματο ασπρόμαυρο φόρεμα μαύρα παπούτσια και τσάντα, αλλά ένα ολόασπρο παλτό. Ήταν παράδοση στην Colt οι συγγενείς του θύματος να φοράνε ασπρόμαυρα: μαύρο για την θλίψη τους, άσπρο για την χαρά τους που βρέθηκε ο ένοχος. Αν και ο Στεφάν πλέον ήταν σχεδόν σίγουρος πως θα σκότωναν τον λάθος άνθρωπο, δε θέλησε να το δείξει. Αν αυτό που είχε πει ο Λαγός ήταν αλήθεια, τότε ο πραγματικός ένοχος μπορεί να ήταν ο οποιοσδήποτε--μέχρι κι ο γαμπρός του.

Οδηγήθηκαν στο εσωτερικό του κτηρίου όπου θα γινόταν η εκτέλεση: ένας μεγάλος χώρος είχε χωριστεί στη μέση με σίδερα: στη μία πλευρά είχε καρέκλες ενώ απ'την άλλη ένα τεράστιο ξύλινο πράγμα, από το οποίο κρεμόταν η θηλιά. Αυτοί κι αυτός. Μεριές, πάντα ξεκάθαρες: ο κακός και οι καλοί. Αναστέναξε. Κακοί και καλοί; Τι σημασία είχε; Οι εκτελέσεις πάντα είχαν να κάνουν με την εκδίκηση και τίποτα άλλο. Κι αυτός - νόμιζε ότι - είχε πάρει τη δική του όταν τον συνέλαβαν. Δεν ήταν βίαιος άνθρωπος γι αυτό η εκτέλεση ποτέ δεν ήταν κάτι που ήθελε για τον ένοχο. Πόσο μάλλον όταν ήξερε ότι ο άνθρωπος που θα πέθαινε τώρα, δεν ήταν ο πραγματικός δολοφόνος του πατέρα του...

Όταν τον έφεραν μέσα από μια άλλη είσοδο, δεν είχε ούτε ανακοινώσεις, ούτε βαρύγδουπες δηλώσεις. Το μόνο που τους τράβηξε την προσοχή δεν ήταν καν ο ήχος, αλλά η μυρωδιά του τσιγάρου που ο κατάδικος είχε στο στόμα του. Γυρίσανε τότε όλοι μαζί για να δούνε τον ετοιμοθάνατο, με δεμένα τα χέρια και ένα προκλητικό χαμόγελο που με το ζόρι κρατούσε το τσιγάρο στα χείλη του. Χωρίς πολλές περιστροφές τον ανέβασαν από τις σκαλίτσες στην πλατφόρμα και πέρασαν τη θηλιά γύρω από τον λαιμό του. Όλοι είχαν ήδη καθίσει στις λιγοστές καρέκλες και περίμεναν να ξεκινήσει η διαδικασία. Με το που καθάρισε τον λαιμό του ο άνθρωπος με το δερμάτινο βιβλιαράκι, όλοι σταμάτησαν τις κουβεντούλες. Και τότε άρχισε να διαβάζει τις κατηγορίες του καταδίκου. Δεν του πήρε πάνω από μισό λεπτό ΄ με το χαμόγελο ακόμα εκεί και το τσιγάρο να καίει, ο Λαγός κοίταξε τον Στεφάν. «Οι τελευταίες σου λέξεις;»
Έφτυσε το τσιγάρο του επιδεικτικά, πάντα κοιτώντας τον Στεφάν. «Ποιος παγίδευσε τον Τζο τον Λαγό;»

Τράβηξαν τον μοχλό! Η καταπακτή άνοιξε και ο άντρας έπεσε ΄ λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ένας απαίσιος ήχος ακολούθησε τον ρόγχο στον λαιμό του Τζο και τα πόδια του σταμάτησαν να τινάζονται. Μισό λεπτό μετά, η έκφραση πόνου, αγωνίας αλλά και θυμού του Λαγού, είχαν μείνει για πάντα χαραγμένα στο πρόσωπό του. Η μητέρα του Στεφάν είχε κρύψει το πρόσωπό της στον ώμο του, μα ο ίδιος αρνήθηκε στον εαυτό του αυτήν την πολυτέλεια. Δεν ήταν αθώος, αλλά εν τέλη ήταν θύμα του. Αυτός τους οδήγησε στο σπίτι του κι εξαιτίας του τον έπιασαν. Πήρε την ευθύνη. Κράτησε το βλέμμα του προσηλωμένο ακόμα κι όταν τον έλυναν τον κόμπο γύρω απ'τον λαιμό του, ο γιατρός τον ανακήρυξε νεκρό και τον οδηγούσαν προς την έξοδο, μέσα σε μια χειράμαξα.

Κι αυτό ήταν: δεν υπήρχε καμιά πομπή γι αυτόν τον νεκρό, έναν άντρα με τα ίδια βρώμικα χέρια με τον πατέρα του. Ούτε η μυρωδιά των λουλουδιών τον συνόδευε στην τελευταία του κατοικία, μόνο η δυσωδία του τσιγάρου. Δεν ακούστηκαν τραγούδια για χάρη του, ούτε προσευχές. Αμέσως έφερε ένα αμανέ στη μνήμη του κι άρχισε να τον σιγοτραγουδά...έναν αμανέ που του είχε μάθει η μαμά του, που τώρα έκλαιγε στο μπράτσο του.

«Μαμά, δε σε πειράζει να φύγω μόνος μου με τα πόδια έτσι;» Δεν ήθελε να τη ρωτήσει γιατί μπορεί να έλεγε όχι, αλλά απ'την άλλη δεν ήθελε να την κακοκαρδίσει καθόλου.
«Όχι αγόρι μου,» ήρθε η λυτρωτική της απάντηση «πήγαινε όπου θέλεις.» Την φίλησε στο μάγουλο, την έβαλε μέσα στο αμάξι και περίμενε μέχρι να απομακρυνθεί για να κάνει μια στροφή 90 μοιρών και να τρέξει για να βρει τον γιατρό! «Κύριε Curtis,» φώναξε για να τραβήξει την προσοχή του, εφόσον ακόμα μιλούσε με τον σερίφη «γεια σας, με θυμάστε;»
«Φυσικά νεαρέ Μπόλντο,» είπε ήρεμα «τι θα ήθελες από μένα;» Ο Στεφάν κοίταξε τον Σερίφη διακριτικά. «Λοιπόν σερίφη, χάρηκα πάρα πολύ για την κουβεντούλα μας. Καλύτερα να φεύγω τώρα. Αν με θέλεις κάτι νεαρέ μου καλύτερα να περπατήσεις μαζί μου.» Έγνεψε με σεβασμό και τον ακολούθησε βουβά μέχρι να απομακρυνθούν αρκετά από τον Σερίφη που τον κοιτούσε με υποψία.

«Και τώρα που είμαστε μόνοι μας, πες μου τι με θες,» είπε με τη σοφία δέκα κουκουβαγιών ο γιατρός και ιατροδικαστής της πόλης.
«Θα ήθελα να μου πείτε τη γνώμη σας για την εκτέλεση του Λαγού σήμερα.»
Σοβάρεψε απότομα και το φιλικό πνεύμα έγινε πολύ επίσημο ξαφνικά. «...τι εννοείς;»
«Εννοώ κατά πόσο πιστεύατε πως ο Λαγός διέπραξε τα εγκλήματα που του καταλογίσανε σήμερα, τα οποία οδήγησαν στον θάνατό του;»

«...ο Λαγός δε διέπραξε ούτε έναν φόνο από αυτούς για τον οποίο τον καταδικάσανε.» Η έκφραση "το ήξερα" που πήρε ο Στεφάν ήταν τόσο έντονη που οδήγησε τον γιατρό να συμπληρώσει «όμως ποτέ δεν καταφέρανε να τον καταδικάσουν για όλους τους υπόλοιπους ειδεχθείς φόνους που διέπραξε.» Το ενδιαφέρον του νέου αιχμαλωτίστηκε και πάλι, κοιτάζοντάς τον αμέσως. «Ξέρεις πώς πήρε το επώνυμο "ο Λαγός";»
«Όχι, δε μπορώ να πω ότι γνωρίζω.»
«Τυχερός είσαι ΄ εγώ έτυχε να δω τουλάχιστον τρία θύματα-...» Έφευγε εκτός θέματος, οπότε σταμάτησε να μιλάει τελείως, και κούνησε το κεφάλι του. «Όταν σκότωνε κάποιον, το έκανε με τρεις σφαίρες συνήθως, σε ζωτικά σημεία του ανθρώπινου σώματος: λαιμό, μηρό, κοιλιακή χώρα...κι αφού τους σκότωνε, χάραζε πάνω τους με ένα μαχαίρι τη φάτσα ενός λαγού.» Το πρόσωπο του ακροατή παραμορφώθηκε από αηδία. «Γι αυτό πριν αρχίσεις να κλαις τον αδικοχαμένο άνθρωπο, σκέψου λίγο και όλη του τη ζωή, όχι τη μία φορά που η δικαιοσύνη κοίταξε απ'την άλλη.»
«...τι σας κάνει να πιστεύετε πως δεν διέπραξε τους φόνους που του χρεώσανε;»
«Μόλις τώρα σου ανέφερα τον τρόπο που σκότωνε τα θύματά του, όλα του τα θύματα ανεξαιρέτως. Αλλά ξαφνικά, πέντε θύματα εμφανίζονται με εντελώς διαφορετική μεθοδολογία αλλά και όπλο, και μαζί τους, ένα κάρο αποδείξεις που να τον συνδέουν με αυτά. Τρόπαια φόνων, ενθύμια, που ποτέ δεν είχε ξαναπάρει. Και η υπογραφή του; Αφού τα θύματα είχαν πεθάνει, άρα κανένα δείγμα σαδισμού παρά μόνο μια επιθυμία για υστεροφημία και διασημότητα. Αυτός ο τρόπος φόνου όμως, η ακατάσχετη αιμορραγία δείχνει ακριβώς μια σαδιστική φύση. Γιατί να αλλάξει τώρα στα γεράματα μέθοδο αλλά και χαρακτήρα; Απλώς δε βγάζει νόημα.»
«Και τα είπατε όλα αυτά στους σερίφηδες;»
«Και στον δικαστή και τον δήμαρχο, αλλά δεν τους ένοιξε. Και να σου πω την αλήθεια, δε με πειράζει κι εμένα.»
«Καταλαβαίνω...ειλικρινά. Αλλά εγώ ακόμα θέλω να βρω τον δολοφόνο του πατέρα μου κι αυτός που είχα βρει αποδείχθηκε ότι τελικά δεν ήταν. Πώς...ή μάλλον από πού να αρχίσω;»

Ο γιατρός τον κοίταξε με συμπάθεια. Ενώ περπατούσαν, τον σταμάτησε κι έβαλε το χέρι του στον ώμο του. «Καταλαβαίνω το πρόβλημά σου αλλά εγώ έχω λίγα πράγματα που μπορώ να κάνω για σένα. Αν θέλεις μπορώ να σου δώσω λεπτομέρειες από την ιατροδικαστική μου έκθεση.»
«Θα το εκτιμούσα αφάνταστα αυτό,» ομολόγησε ο νεαρός.
«Καλώς, τότε ακολούθα με στο ιατρείο μου.»

Φυσικά, η διαδρομή μέχρι εκεί δεν ήταν χωρίς συζήτηση, όχι: ο γιατρός άρχισε να του εξιστορείτε με βασανιστική λεπτομέρεια τι θα έκανε η κόρη του και πώς σε όποιον τολμούσε ποτέ να του κάνει κακό, πόσο μάλλον αν είχε ήδη πεθάνει. Φυσικά ο ίδιος δε θα πέθαινε τόσο εύκολα, διαβεβαίωσε τον Στεφάν, γιατί ήταν μαθημένος σε επικίνδυνες καταστάσεις - κάτι για το οποίο ο ακροατής πολύ αμφέβαλε - και ποτέ δε θα άφηνε κάποιον να τον αιφνιδιάσει έτσι, πόσο μάλλον αν ήταν να μείνει η κόρη του χωρίς γονέα σε αυτόν τον κόσμο...τον έπρηξε με την κόρη του! Αμάν πια, κι αυτή κι αυτός δεν ήθελε να ακούει άλλο. Αν δεν τον χρειαζόταν γι αυτό...! Όμως κράτησε την υπομονή του και δεν είπε τίποτα, απλώς τον άφησε να μιλάει.

Όταν επιτέλους φτάσανε στο ιατρείο, μετά από μια βασανιστική πορεία 45 λεπτών, κατά την οποία ένιωθε ότι ή τα αυτιά του ή ο ίδιος θα λιώσει από την πολυλογία ή τη ζέστη αντίστοιχα, ο βοηθός του γιατρού τον χαιρέτισε. «Μας ήρθαν στο διπλανό μαγαζί τρεις ειδοποιήσεις για νεκρούς που θέλουν θάψιμο, τα παιδιά τους καθαρίζουν για να τους φέρουν εδώ.»
«Ευχαριστώ ΄ πες τους να τους φέρουν εδώ σε πέντε λεπτά, κι έλα μαζί τους.»

Άρα, να τους αφήσουν μόνους. Το κατάλαβε ο νέος, έγνεψε με το κεφάλι του κι έφυγε. Αμέσως ο γιατρός έψαξε τα συρτάρια του: ήταν πολλά και γεμάτα φακέλους με ονόματα ΄ αυτό που άνοιξε πρέπει να περιείχε τις νεκροψίες. Τα δάχτυλά του πέρασαν πολλούς φακέλους γοργά, μέχρι που σταμάτησαν σε έναν ΄ τον τράβηξε έξω με προσοχή. «Ορίστε,» είπε καθώς τον έδινε «όλες οι παρατηρήσεις είναι εκεί μέσα. Θα τον κρατήσεις μόνο για μία μέρα κι όχι παραπάνω. Θέλω όλες μου τις υποθέσεις μαζεμένες. Αν τώρα εσύ βρεις έναν τρόπο να τον αναπαράξεις κάπως, δικό σου θέμα.»

Τον ξεφύλλισε βιαστικά, πριν γνέψει με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη. Ξαφνικά, τα ασταμάτητα παραληρήματα του γιατρού φάνηκαν διασκεδαστικά, μπροστά στην ευεργεσία του. «Κάτι που ίσως δε θα υπάρχει στον φάκελο και θα ήθελα να μάθω;»
«Ναι: όποιος κι αν παγίδευσε τον Λαγό, είχε πολύ μυαλό και πολλά λεφτά.»
«Ευχαριστώ κύριε Curtis.» Έγνεψε μια τελευταία φορά και πήγε να φύγει.
«Α, και μια προσωπική συμβουλή,» τον σταμάτησε η φωνή του γιατρού στην πόρτα «αν εγώ ήμουν εσύ, δε θα εμπιστευόμουν αυτούς που με οδήγησαν σε λανθασμένο αποτέλεσμα την πρώτη φορά.» Και τον άφησε να φύγει.

Τρεις ώρες αργότερα, αν και ήταν στην ηρεμία του σπιτιού του, ακόμα έριχνε κλεφτές ματιές προς την κατεύθυνση του ιατρείου. Αυτό που είχε πει ο κύριος Curtis τον είχε αναστατώσει αρκετά για να μη μπορεί να ηρεμήσει. Αυτοί που τον οδήγησαν σε λανθασμένο αποτέλεσμα...ήταν όλη του η οικογένεια, αν τα βάλει κάτω. Όλες οι αναφορές, όλες οι πληροφορίες, όλες οι κατευθύνσεις, είχαν μαζευτεί απ'αυτούς. Και φυσικά, ο ένας που τα συγκέντρωνε, φιλτράριζε και παρουσίαζε όλα, ο Τόρα. Αυτός είχε τον ηγετικό ρόλο στο πώς κατέληξε η έρευνά του. Τον εμπιστευόταν τυφλά κι ούτε καν θα σκεφτόταν ποτέ ότι μπορεί να έκανε κάτι άτιμο, όμως τα λόγια του γιατρού τον έκαναν να υποπτευθεί μέχρι και την ίδια του τη μάνα!

Ανακάτεψε τα μαλλιά του εκνευρισμένος, προσπαθώντας να μην τα τραβήξει από την αγωνία του! Και το ανάγνωσμά του δεν έκανε τα πράγματα και πολύ καλύτερα--όλο αρτηρίες, αίματα φορές και βάρος οργάνων διάβαζε. Είχε αηδιάσει. Ποτέ δεν ήθελε να γνωρίσει τόσο καλά τον πατέρα του, να ξέρει πόσο ζύγιζε το συκώτι του. Τουλάχιστον δεν ήταν πρησμένο, σκέφτηκε με όσο χιούμορ του είχε απομείνει.

Γυρνώντας τις σελίδες, έφτασε σε ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι. Με διαφορετικό γραφικό χαρακτήρα απ'ό,τι είχε συνηθίσει να βλέπει σε τόσες σελίδες, είδε τα εξής σχόλια: το τραύμα έγινε από τα αριστερά προς τα δεξιά, με ανοδική πορεία. Είναι εύκολο να ακολουθήσουμε την πλήρη πορεία του εφόσον το τραύμα ξεκίνησε από την κοιλιακή χώρα και καταλήγει λίγο πιο κάτω από το στέρνο. Από τη φορά του τραύματος μπορούμε να συμπεράνουμε πως ο δολοφόνος είναι δεξιόχειρας.
Ο Λαγός ήταν αριστερόχειρας.
Επίσης, εφόσον το θύμα ήταν 1.83, 85 κιλά, τότε ο θύτης ήταν τουλάχιστον στο ίδιο ύψος - αν και το τραύμα υποδεικνύει γύρω στο 1.90 - και αρκετά δυνατός για να υπερισχύσει. Αν και οι μεταθανάτιες μελανιές που φάνηκαν πίσω απ'τα γόνατα και στα πλευρά, χωρίς άλλα σημάδια πάλης, δείχνουν πως ο θύτης χρησιμοποίησε στρατηγική παρά ωμή δύναμη για να καταφέρει να ακινητοποιήσει τον στόχο του.
Επίσης, το τραύμα είναι αρκετά βαθύ για να προκαλέσει σοβαρή αιμορραγία μα όχι αρκετά βαθύ για να βλάψει ζωτικά όργανα. Όμως η αιμορραγία δεν ήταν τέτοια που σκότωσε το θύμα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Χρειάστηκε τουλάχιστον πέντε με δέκα λεπτά για να επέλθει ο θάνατος. Αυτό δείχνει γνώση ιατρικής. Αν δεν είναι γνώσεις ιατρικής, τότε είναι μεγάλη πείρα στο να σκοτώνει.

Σταμάτησε λίγο να διαβάζει, κατακλυσμένος από νέα συναισθήματα. Όλες αυτές οι πληροφορίες, όλα αυτά τα στοιχεία έμειναν κρυφά από όλους, εκτός αυτών που τα απέκρυψαν. Εκτός από το να αποκρύπτουν τη σχετική αθωότητα του Λαγού, επίσης απέκρυπταν κι ενδείξεις για την ταυτότητα του πραγματικού δολοφόνου. Κι όλα αυτά ήταν πάρα πολύ χρήσιμα για να τα ξέρει. Ξανάνοιξε βιαστικά τον φάκελο και συνέχισε να διαβάζει τα σχόλια του δεύτερου σχολιαστή.

Συνδυάζοντας τις στρατηγικές μελανιές με το καθαρό βαθύ τραύμα, το μοναδικό σε όλο του το σώμα, τότε μπορούμε να πούμε με μεγαλύτερη σιγουριά ότι έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο με αρκετή ευφυΐα, πρακτικό, με σιγουριά στο χτύπημά του, εξοικειωμένο με τη βία, σαδιστή. Μπορεί να έχει πρόβλημα στη θέα του αίματος ή της πράξης του φόνου εφόσον όλα του τα θύματα τα επιτέθηκε από πίσω, εκτός κι αν αυτή η στάση τον βοηθάει καλύτερα ή θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του σε περίπτωση που κάποιος επιζήσει.
Αν σκεφτούμε τα προηγούμενα θύματα του δράστη που βρέθηκαν σε κλειστούς, απομονωμένους χώρους, μέχρι και μέρες μετά το έγκλημα, τη σαδιστική του φύση καθώς και την εξοικείωση με τη βία, η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ήθελε να παραμείνει ανώνυμος. Αν αναλογιστούμε μάλιστα την απουσία υπογραφής των θυμάτων - εκτός από την ίδια τη μέθοδο - και την αφαίρεση πραγμάτων του θύματος κι όχι πρόσθεση δικών του, τότε μπορούμε να δούμε πως είναι πιο σημαντικό για τον θύτη να τα θυμάται αυτός παρά εμείς εκείνον.

Έχοντας τη γνώση τώρα, ένα μήνα αργότερα, πως αυτά που αφαιρέθηκαν χρησιμοποιήθηκαν μόνο και μόνο για την ενοχοποίηση του Λαγού και για κανέναν άλλο λόγο, τότε αυτή η εκτίμηση περι ανωνυμίας μάλλον ήταν η σωστότερη απ'όλες.

Αν όντως η ανωνυμία του είναι πολύτιμη, τότε μπορεί να γίνεται για πολλούς λόγους αλλά ένα είναι το σίγουρο: είναι γνωστό πρόσωπο στο νησί, εύκολα αναγνωρίσιμο, που δε θα ξεχνούσε κάποιος εύκολα, πόσο μάλλον όταν πήγαινε να τον σκοτώσει. Αν πάρουμε μάλιστα υπόψιν τις ταυτότητες των θυμάτων - με αποκορύφωμα το τελευταίο - τότε μπορεί ο δολοφόνος να έχει αυτο-οριστεί υπέρμαχος της δικαιοσύνης, υπηρετώντας μέσα στο μυαλό του, έναν ανώτερο σκοπό.

Έκλεισε με δραματικό τρόπο το ανάγνωσμά του ΄ έτρεξε να βρει ένα χαρτί κι ένα στυλό, χωρίς ποτέ να αφήνει τον φάκελο απ'τα χέρια του--δεν ήταν ώρα τώρα να ανακαλύψει κανείς τι έκανε. Πήγε στην κουζίνα, έκατσε στο μεγάλο τραπέζι κι άρχισε να αντιγράφει βιαστικά ό,τι μόλις διάβασε. Τίποτα άλλο δεν του χρειαζόταν από κει μέσα γιατί του φαίνονταν ακαταλαβίστικες ιατρικές μπούρδες, όμως αυτό, χε, αυτό ήταν όλο το ζουμί που χρειαζόταν. Έτσι όπως τα έγραφε αυτό το άτομο, φωτογράφιζε έναν από του Σερίφηδες στο μυαλό του, ειδικά εκείνον ο οποίος ηγείτο της έρευνας που καταδίκασε τόσο εύκολα τον Λαγό. Μπορεί να υποκινούνταν από πολλά παραπάνω από αγανάκτηση που δε μπορούσε να τον βρει αλλιώς. Κι έτσι μάλιστα, μπορούσε να ελέγξει και τον ακριβή αριθμό των θυμάτων και το πότε θα σταματούσε.

Μα πώς μπορούσε να μην το δει νωρίτερα; Το χέρι του έτρεχε δεξιά αριστερά στη σελίδα, ασταμάτητα όταν ξαφνικά σταμάτησε. Και ο Τόρα τη δουλειά είχε μέσα σε όλο αυτό; Το ένστικτό του του έλεγε πως κάπως ήτανε μπλεγμένος...μπορεί εκείνος να ήταν που έδωσε τον πατέρα του στο Σερίφη. Και μετά να τον βοήθησε να το καλύψει. Ή μπορεί πολύ απλώς να ήταν παρανοϊκός με όλα αυτά που είχαν γίνει, αλλά αυτήν τη φορά θα τα έψαχνε όλα. Όλα! Κάθε σπιθαμή και περίεργη σκοπιά που μπορούσε να δώσει ο εγκέφαλός του.

Μελέτησε για πολύ ώρα ακόμα εκείνον τον φάκελο, κρυμμένος στα πιο απίθανα μέρη: κάτω από την τραπεζαρία, πίσω απ'τις κουρτίνες, μέσα στη ντουλάπα που είχε αφήσει μισάνοιχτη ίσα ίσα για να μπαίνει φως. Μέχρι και στην ταράτσα τους πήγε το βράδυ, μόνο που τότε είχε σταματήσει το διάβασμα κι έμεινε να κοιτάει τα αστέρια. Ξάπλωσε ΄ με τα χέρια σαν μαξιλάρι, το γιλέκο ανοιχτό και τη γραβάτα στο κεφάλι σαν μαντήλι, έμεινε να μετράει όσα περισσότερα αστέρια μπορούσε, όπως έκανε όταν ήτανε μικρός. Τότε όμως δεν είχαν αυτήν την έπαυλη, μόνο ένα τσαντίρι. Δεν είχε και ταράτσες τότε, μόνο χώμα ή το γρασίδι.

Εισέπνευσε βαθιά, αλλά οι μόνες μυρωδιές που του ήρθαν ήταν οι σπιτικές ΄ αχ πόσο ήθελε να ξαναμυρίσει το υγρό χώμα στα χέρια του! Ή να νιώσει εκείνο το συναίσθημα που πάντα τον συνέπαιρνε όταν χόρευε στη βροχή με την αδερφή του επειδή άργησαν να γυρίσουν και πιάστηκαν από τα στοιχεία της φύσης. Χαμογέλασε στην ανάμνηση ΄ μετά από τη βροχή, όταν επέστρεφαν σπίτι τους, η μαμά τους τους φώναζε να αλλάξουν αλλιώς θα αρρωστήσουν και του κυνηγούσε σ'όλο τον καταυλισμό! Ο μπαμπάς πάντα γελούσε μα με ένα σοβαρό βλέμμα από τη μαμά και θα σοβαρευόταν κι ο ίδιος ενώ θα έλεγε κάτι σαν "να ακούτε τη μαμά σας". Μετά, θα έκανε η μαμά ζεστή σούπα για εκείνους και θα την έτρωγαν όλοι μαζί, ενώ πάντα κάποιος θα σιγοτραγουδούσε τον ίδιο μελαγχολικό σκοπό.

Άρχισε να μουρμουρίζει εκείνον τον σκοπό ΄ υγρασία γέμισε τα μάτια του. Όσο πιο έντονο γινόταν το τραγούδι του, τόσο πιο βρεγμένα τα αισθανόταν. Ώσπου στο τέλος άκουσε να του ξεφεύγει μια φάλτσα νότα κι εκεί κατάλαβε ότι έκλαιγε. Πετάρισαν τα μάτια του, αλλά τίποτα δε σταμάτησε: ούτε το τραγούδι ούτε ο θρήνος. Όμως δεν τον πείραζε. Καιρός ήταν. Μετά από ένα μήνα και εφτά μέρες, κατάφερε επιτέλους να θρηνήσει τον πατέρα του.