(Μέρος 1ο) Who framed Joe, the Rabbit?[Τέλος]

Όταν το είχε πει στον Τόρα, το δεξί χέρι του πατέρα του και ίσως τον πιο πιστό άνθρωπο εκεί μέσα, αμέσως είχε προσφερθεί να βάλει όλες του τις γνωριμίες και τα μέσα για να τον βοηθήσει στην έρευνα. Δεν ήταν και λίγο πράγμα εξάλλου αυτό που έγινε. Ήδη είχαν λυτούς και δεμένους να ψάχνουν από δω κι από κει. Κι όλα τα αποτελέσματα από τις προκαταρκτικές έρευνες έδειχναν προς δύο πολύ συγκεκριμένες κατευθύνσεις: είτε εσωτερική δουλειά με μια κλίση στον Στρομ, τον θείο του, είτε είχε βάλει το χέρι της η Μαντάμ Σουσού. Αν έπρεπε να μαντέψει, θα έλεγε το δεύτερο, μα τώρα η περίπτωση θέλει περεταίρω ψάξιμο, το οποίο θα έκανε εντατικά από δω και πέρα.

Και πιστός στον λόγο που έδωσε στον εαυτό του, τέσσερις μέρες αργότερα, με μαύρους κύκλους κάτω απ'τα μάτια, περιτριγυρισμένος από κάθε είδους έγγραφα, φωτογραφίες και αναφορές, βρήκε τη λύση στο μυστήριο: ο φόνος του πατέρα του είχε δράστη τον γνωστό και μη εξαιρετέο Τζο, τον Λαγό. Ο Τζον ήταν γνωστός "καθαριστής" του νησιού και συνήθως δούλευε με αμοιβή, αλλά δεν ήταν κρυφή η αποστροφή του προς την "φάρα" τους, όπως τους είχε αποκαλέσει. Τα χαρτιά του του έλεγαν πως δεν είχε πάνω από μία βδομάδα πριν τον φόνο του πατέρα του που εκείνος είχε κάνει την πρώτη σοβαρή απειλή εναντίων του. Αν και πάντα πετούσε απειλές από δω κι από κει, εκείνη τη μέρα ήταν ιδιαιτέρως γλαφυρός με το τι θα του έκανε αν ποτέ είχε την ευκαιρία. Αν και το πτώμα του πατέρα του ευτυχώς δεν είχε κακοποιηθεί, αυτό μπορεί να οφειλόταν περισσότερο στην έλλειψη χρόνου - όταν τον είχαν βρει, δεν είχε ξεψυχήσει ακόμα - παρά την έλλειψη θέλησης.

Βέβαια, αυτά δεν είχαν φτάσει ποτέ στα αυτιά των Σερίφηδων. Γιατί εκείνοι όχι μόνο δε σύχναζαν στα ίδια μέρη με αυτούς για να το ξέρουν, αλλά μάλλον τα φοβούνταν. Δειλοί ήταν, μόνο όταν είχαν το πάνω χέρι ήξεραν να το παίζουν έξυπνοι και δυνατοί. Σοφό εκ μέρους τους, αλλά και πολύ, πολύ δειλό. Το καλό όμως με τη δική του θέση, ήταν πως αυτός δεν είχε κανέναν απολύτως ενδοιασμό να κάνει αυτό που ήθελε κι εν τέλη έπρεπε να γίνει: θα έμπαινε μέσα στο σπίτι αυτού του ανθρώπου, κι εκεί σίγουρα θα έβρισκε τις αποδείξεις που ζητούσε. Και τότε θα τον έκλεινε φυλακή μια και καλή. Δεν ξόδεψε τόσες μέρες απ'τη ζωή του άυπνος, κοιτώντας χαρτιά για να την γλυτώσει το κάθαρμα.

«Θα με βοηθήσεις,» δήλωσε στον Τόρα. «Έχω ένα σχέδιο που θα κλείσει στη φυλακή εκείνο το σκουλήκι που σκότωσε τον πατέρα μου.»
Κι εκείνος δεν ρώτησε καν ποιος ή τι. Το μόνο που είπε ήταν: «τι πρέπει να κάνω;»

Το ίδιο βράδυ κιόλας θα έμπαινε μέσα στο σπίτι του Λαγού. Δεν ήταν διόλου μικρό ή ευκαταφρόνητο--το επάγγελμα του δολοφόνου πλήρωνε αρκετά καλά. Αν και το δικό τους το σπίτι ήταν έπαυλη, σαφώς μεγαλύτερο, αυτός έμενε μόνος του όμως δεν είχε και πολύ μικρότερη κατοικία. Αν και για κάποιον περίεργο λόγο προτίμησε να έχει τέσσερις ορόφους μιας πολυκατοικίας αντί για ένα κανονικό αρχοντικό, σίγουρα δεν ήταν λίγο! Ο ιδιοκτήτης έλειπε εκείνη τη στιγμή, αλλά αυτό ήταν το νόημα. Πήγε στην είσοδο της πολυκατοικίας και μπήκε μέσα. Τον σταμάτησε αμέσως ο θυρωρός. Με ένα φακελάκι στην εσωτερική τσέπη του όμως, ξαφνικά το κεφάλι κατέβηκε, γύρισε απ'την άλλη και προσποιήθηκε πως δεν είδε τίποτα.

Χε, η πρώτη φάση ολοκληρώθηκε.

Η δεύτερη φάση ήταν ακόμα πιο εύκολη: αφού άνοιγε την πόρτα με το κλειδί που προμηθεύτηκε, θα πήγαινε στο παράθυρο, θα το άνοιγε, θα έβγαινε, θα το έσπαγε απ'έξω και θα περίμενε μέχρι οι Σερίφηδες ή κάποιος δικός τους φτάσει για να τον συλλάβει. Ήξερε πως ο φόνος του πατέρα του, αν και δημιούργησε μεγάλο ντόρο, δε θα τον ακολουθούσαν πολλές έρευνες, γιατί εν τέλη ήταν ακόμα ένας εγκληματίας ο οποίος πέθανε. Όμως αν αυτός τους έδινε έναυσμα να πουν μες στο σπίτι του πιο περιβόητου δολοφόνου επί πληρωμή, ήξερε πως κανένας από τους Σερίφηδες δε θα άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Όσο και να μην τους φαινόταν, ήταν άνθρωποι που ήθελαν τη δικαιοσύνη.

Γι αυτό, ο ίδιος άρχισε να ψάχνει και να αναποδογυρίζει πράγματα στα τυφλά: ήθελε να το κάνει να φαίνεται ότι είχε ένα σκοπό, έψαχνε κάτι συγκεκριμένο, για να τρομάξει τον Λαγό όταν επιτέλους κατέφθανε. Επίσης, έτσι θα έδινε ένα λόγο παραπάνω στον όποιον θα του περνούσε χειροπέδες, να ψάξει λίγο πιο προσεχτικά. Το σπίτι ήταν μεγάλο όμως, τέσσερις όροφοι δεν ήταν εύκολο να γυρίσουν άνω κάτω: πέντε δωμάτια, μεγάλα χολ, μέρη που φαίνονταν σαν κρυψώνες--μέχρι και δύο μυστικές πόρτες βρήκε, στο πρώτο και τέταρτο πάτωμα. Κι όλα είχαν μέσα όπλα...είχε μείνει άναυδος.

Επιτέλους, θόρυβος και φωνές ακούστηκαν από τον πρώτο ΄ ακούστηκαν να είναι περίπου πέντε άνθρωποι. Όλοι τον προειδοποιούσαν να κατέβει κάτω με τα χέρια ψηλά και χωρίς απότομες κινήσεις. Ώρα για την τρίτη φάση...

«Κατεβαίνω,» φώναξε και προσπάθησε να ακουστεί θυμωμένος ΄ του βγήκε πολύ πιο εύκολα απ'ότι περίμενε. «Αλλά να ξέρετε πως αυτός ο αγροίκος φταίει! Ο Λαγός. αυτός τα έκανε όλα--αυτός σκότωσε τον πατέρα μου.» Εμφανίστηκε στις σκάλες και είδε τον έναν Σερίφη από τους δύο, τον ήρεμο, και τέσσερις άντρες του να τον στοχεύουν με τα όπλα τους.Τα χέρια του ήταν ήδη σηκωμένα. «Ο μόνος λόγος που ήρθα εδώ μέσα ήταν γιατί είμαι σίγουρος πως αυτός το έκανε, το ξέρω!»
«Όπως και να χει, μπήκες σε ένα σπίτι που δεν είναι δικό σου ΄ παραδώσου και δε θα σε πειράξουμε.»
«Καλά καλά, παραδίνομαι,» είπε τάχα δύσκολος «αλλά δε θα μου το βγάλετε από το μυαλό πως το καθίκι που ζει εδώ τα έκανε όλα.»

Προσέφερε τα χέρια του κι εκείνοι του πέρασαν τις βαριές χειροπέδες ΄ η αλυσίδα έτριζε ενώ το μέταλλο φαινόταν σκουριασμένο. Πανεύκολο να τις σπάσει κάποιος αν ήθελε. Όμως όσο τον ετοίμαζαν για να βγούνε έξω, μπορούσε να δει τον σερίφη Virgil να κοιτάει τριγύρω του με υποψία, καθώς και τον κρατούμενο με λύπηση. «Ο πατέρας μου ήταν πολλά πράγματα, αλλά τίμιος ήταν σίγουρα ένα από αυτά. Γι αυτό ο τρόπος που πέθανε δεν του άξιζε! Αυτή η μουσίτσα ο Λαγός τα έκανε όλα...»
«Και ήρθες εδώ να βρεις στοιχεία,» περισσότερο δήλωσε, παρά ρώτησε ο Σερίφης ενώ τον τραβούσε έξω. «Όσο αξιοθαύμαστο κι αν είναι το πείσμα σου, δεν έπρεπε να είχες έρθει εδώ μόνος σου. Γιατί βλέπεις, είσαι ένας εγκληματίας πλέον και δε μπορούμε να εμπιστευτούμε τον λόγο σου χωρίς δική μας έρευνα. Κι αν μπήκες για να κλέψεις; Τώρα θα πρέπει να ψάξουμε αυτό το σπίτι σπιθαμή προς σπιθαμή για να εξακριβώσουμε την αλήθεια μόνοι μας.»

Ο Στεφάν χαμογέλασε ΄ ο Σερίφης Virgil τα έπιανε εύκολα. Καμώθηκε τον προσβεβλημένο όμως κι άρχισε να κάνει μούτρα σε όλους. «Πάρτε τον στο τμήμα και κρατήστε τον εκεί μέχρι να σας πω.» Οι δύο από τους τέσσερις έγνεψαν και τον οδήγησαν έξω και μακριά, με προορισμό τη φυλακή.

Τέσσερις μέρες ξόδεψε μέσα σε εκείνο το κελί, μοναχός αλλά όχι μόνος: η μαμά του ήρθε να του φέρει κάτι να φάει - το οποίο εν τέλη χάρηκαν οι φύλακες κι όχι ο ίδιος -, η αδερφή του τον επισκέφθηκε με τα νέα ότι όλοι στην οικογένεια του στέλνουν τις ευχές τους κι ότι ο Τόρα έχει εκνευριστεί που δεν τον αφήνει να τον βγάλει εξαγοράζοντας την ποινή του, ενώ μέχρι και οι τρεις κοπέλες που έβγαινε πού και πού ήρθαν να τον δουν και να του ευχηθούν τα καλύτερα. Όλοι όμως αναρωτιόνταν και ρωτούσαν το ίδιο πράγμα: γιατί περίμενε να βγει όταν τελείωνε η έρευνα κι όχι νωρίτερα - λεφτά είχαν για να πληρώσουν την εγγύηση -;

Κανείς δεν ήξερε όμως πως ο Σερίφης τον ενημέρωνε καθημερινώς. Επίτηδες μιλούσε δυνατά κοντά του ή φώναζε τάχα αγανακτισμένος με τους άντρες του, ίσα ίσα για να καταφέρει να ακούει την πρόοδο που έκαναν. Εξάλλου, το τίμημα του να μη μπορεί να πάει τουαλέτα με την ησυχία του και να μη μπορεί να κοιμηθεί άνετα ήταν μικρό μπροστά στο τεράστιο πλεονέκτημα που απέκτησε.

Αρχικά, είχε μάθει πως ο Λαγός δεν τους είχε αφήσει να ψάξουν το σπίτι του, είχε αρνηθεί κατηγορηματικά να τους αφήσει μέσα. Λίγες απειλές και υπονοούμενα μετά, τους άνοιξε διάπλατα. Στην αρχή δεν είχαν βρει πολλά και τους πήρε πάνω από μιάμισι μέρα να ανακαλύψουν τις μυστικές πόρτες, αλλά όταν το έκαναν...! Πανηγύρι μέσα στο τμήμα. Δε μπορούσε να κρύψει τη χαρά του ο Σερίφης--άλλος ένας λόγος που χρησιμοποίησε για να φωνάξει και να αποκαλύψει την πρόοδό του στον Στεφάν. Στο τέλος της τρίτης μέρας βρήκαν και κάτι ακόμα πιο σημαντικό: αποδείξεις για τον φόνο του πατέρα του. Ο ιατροδικαστής Bane είχε ταυτίσει το περίεργο όπλο - ένα τσιγκέλι - που βρήκανε στο σπίτι του Λαγού με το όπλο που προκάλεσε το θανάσιμο τραύμα στον πατέρα του. Έτσι, την τέταρτη μέρα που "εξακριβώθηκε" πως ο Στεφάν δεν είχε κλέψει τίποτα κι έλεγε την αλήθεια για τον φόνο του πατέρα του, τον αφήσανε ελεύθερο.

Τη θέση του στο κελί πήρε ο Τζο ο Λαγός.

Τα βλέμματα που αντάλλαξαν μέσα στο κελί ήταν σύντομα μα αρκετά χαρακτηριστικά: απόλυτη νίκη με απόλυτη ήττα. Ο Λαγός έφτυσε κάτω και τον κοίταξε. «Να ξέρεις, θα σε εκδικηθώ για ό,τι έκανες,» είπε καθώς έβγαινε απ'την πόρτα ο νεαρός. Εκείνος κοκάλωσε. Όλο του το σώμα ξαφνικά είχε μπει στην πρίζα και κάθε κύτταρό του ήθελε να χτυπήσει αυτόν τον άνδρα που είχε το θράσος να τον απειλήσει μέσα από τα σίδερα της φυλακής με τον ίδιο τρόπο που είχε απειλήσει και τον πατέρα του. Μίσος πέρασε από τα μάτια του--μίσος και αηδία. Οι γροθιές του έσφιξαν τόσο πολύ που ένιωσε τα νύχια του να ματώνουν το δέρμα του.

Χωρίς να το καταλάβει, είχε γυρίσει ξανά προς το μέρος του Λαγού και με μεγάλες δρασκελιές έκανε τα λίγα μέτρα που τους χώριζαν--ένας άντρας έτρεξε να τον σταματήσει. «Για ό,τι έκανα; Εννοείς το ότι κατάφεραν να ξεσκεπάσω τον δολοφόνο του πατέρα μου; Κι ότι τώρα απειλείς κι εμένα με τον ίδιο τρόπο μόνο και μόνο επειδή σε έφερα ενώπιον της δικαιοσύνης;!» Το πρόσωπό του είχε κολλήσει στα κάγκελα, έτοιμο να γίνει ένα με αυτά. Τα μάτια του εξέφραζαν το πιο βαθύ μίσος. Θα μπορούσε να πει κανείς το ίδιο και για τον Λαγό, μόνο που ξαφνικά τα γκρι του μάτια μίκρυναν από ενδιαφέρον.
«Ω...;» Έβλεπε πως δεν υπήρχε τίποτα ψεύτικο στην αντίδραση του νεαρού. Ό,τι έλεγε το θεωρούσε 100% αλήθεια. Ένα χέρι πέρασε μέσα από τα πυκνά γκρι μαλλιά του και μετά έξυσε το απεριποίητο μουσάκι του. «Βλέπω δεν είμαι ο μόνος που χρησιμοποιήθηκε τελικά...θα σε κατηγορούσα ότι με παγίδεψες για τον φόνο του πατέρα σου, αλλά απ'ό,τι βλέπω δεν είσαι κι εσύ λιγότερο γελασμένος.» Ένα τρομερό γέλιο αντήχησε στο κελί που πάγωσε το αίμα όλων. «Ας είναι. Για κάποιον λόγο η επικείμενη τιμωρία μου μοιάζει λιγότερο ανυπόφορη τώρα που ξέρω πως δεν ήμουν ο μόνος που ξεγελάστηκε.»

Άφωνος και μουδιασμένος, ο Στεφάν πισωπάτησε όλη την απόσταση μέχρι έξω. Αυτή...αυτή δεν ήταν η αντίδραση που περίμενε. Γιατί να κατηγορήσει τον ίδιο τον γιο ότι έβαλε κάποιον να τον παγιδεύσει για το φόνο του πατέρα του; Μήπως γιατί ήταν όντως αλήθεια; Όχι ότι ο Στεφάν τον παγίδευσε, αλλά γενικώς κάποιος άλλος. Ο-όχι, αποκλείεται. Το έκανε μόνο και μόνο για να αφεθεί ελεύθερος. Σωστά...;

Από τη στιγμή που μπήκε μέσα στο κελί και την απόφαση της οριστικής του καταδίκης πέρασε ένας ολόκληρος μήνας. Η τιμωρία που του δώσανε ήταν θάνατος, οπότε όλοι ήθελαν να είναι όσο πιο σίγουροι μπορούσαν ή τουλάχιστον ήθελαν ο κόσμος να το πιστεύει αυτό. Ο γιατρός, ο σερίφης, ο άλλος ο σερίφης, ο δήμαρχος, όλοι ενεπλάκησαν. Μέχρι κι ο δικαστής είχε πάρει μέρος στη διαδικασία, κάτι που είναι σπάνιο για τα μέρη τους. Αυτό έγινε γιατί δε βρήκαν ενοχοποιητικά στοιχεία μόνο για έναν φόνο, αλλά τουλάχιστον για άλλους πέντε. Όλοι είχαν την ίδια μέθοδο, κι όλοι είχαν την ίδια πληγή. Ακόμα και στο ίδιο μέρος. Κι όχι μόνο το φονικό όπλο, αλλά και μικρά ενθύμια από τα θύματα βρέθηκαν εκεί. Κι όλοι όσοι είχαν πεθάνει είτε ήταν μέλη ενός γκρουπ της μαφίας του νησιού ή κάποιος που πήγαινε να ανέβει στον ίδιο επαγγελματικό χώρο με τον Λαγό.

Όλα ταίριαζαν τόσο καλά...!

Κι όμως, ο Στεφάν είχε τις αμφιβολίες του. Μετά από εκείνη την ημέρα στο τμήμα, ποτέ δεν κατάφερε να διαλυθούν τελείως. Όταν είπε το πρόβλημά του στην αδερφή του, εκείνη τον θεώρησε "χαζούλη". Όταν το είπε στη μαμά του, εκείνη μπήκε σε μια λεπτομερή εξήγηση για το πως αυτό που νιώθει δεν είναι τίποτα άλλο από ενοχές που βρήκε τον σωστό άνθρωπο επειδή εκείνος θα πέθαινε. Έσπευσε να συμπληρώσει ότι του άξιζε με το παραπάνω κι ότι το αγγελούδι της ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Όταν το είπε στον Τόρα, εκείνος στην αρχή τον πίστεψε κι άρχισε να το ψάχνει βαθύτερα. Όμως, σαν όλους τους άλλους, εν τέλη πίστεψε την ενοχή του εφόσον κανένα στοιχείο δεν έδειχνε αλλού.

Αλλά οι αμφιβολίες του ποτέ δεν έπαψαν. Έτσι, με πολύ βαριά καρδιά και φόβο στην ψυχή του, έκανε το τρομακτικό ταξίδι από το σπίτι του στο τμήμα του Σερίφη. Θα μιλούσε με όση ψυχραιμία μπορούσε σε αυτόν τον άνθρωπο και θα έφτανε στη λύση του μυστηρίου, έστω κι αν όλοι οι άλλοι το θεωρούσαν ήδη λυμένο.

Ήταν το τελευταίο του βράδυ σε αυτόν τον κόσμο ΄ την επόμενη μέρα θα πέθαινε δι απαγχονισμού. Όχι τίποτα δημόσιο, όλα πίσω από κλειστές πόρτες που οι μόνοι με πρόσβαση εκτός του γιατρού και των άλλων αρμοδίων ήταν δύο μέλη της οικογένειας από κάθε θύμα. Κανονικά ήταν όλη η οικογένεια, όσοι ήθελαν, μα με τόσα θύματα ήταν δύσκολο να τους φιλοξενήσουν όλους. Έτσι λοιπόν, το τελευταίο βράδυ του σ'αυτήν τη γη, ο Στεφάν τον επισκέφθηκε.

Όταν τον είδε ο φρουρός στην πόρτα ξαφνιάστηκε. «Τι κάνεις εσύ εδώ; Αύριο θα πεθάνει ξέρεις--δεν χρειάζεται να λερώσεις τα χέρια σου γι αυτόν τόσο κοντά-.»
«Τίποτα τέτοιο δεν ήρθα να κάνω,» διαβεβαίωσε ο νεαρός μαυρομάλλης άντρας, με τα σκουλαρίκια του να λάμπουν εκνευριστικά υπό το τεχνητό φως «ήθελα να του μιλήσω.»
«Δε θα σου βγει σε καλό και το ξέρεις,» τον συμβούλεψε ο Σερίφης Virgil «αυτός ο άνθρωπος δε θα σου μιλούσε ποτέ ειλικρινά.» Τον είχε ακούσει και είχε βγει έξω. Αλλά το ήξερε αυτό το βλέμμα που είχε ο Στεφάν: ήταν αποφασισμένος για κάτι και δε μπορούσε τίποτα να του αλλάξει τη γνώμη. Έκανε στην άκρη για να τον αφήσει να περάσει, μα τον προειδοποίησε: «οι λαγοί πηδάνε πολύ εύκολα από δω κι από κει ΄ αν τους αφήσεις θα ξεγλιστρήσουν.»

Δεν είχε ιδέα τι εννοούσε ο σερίφης, αλλά δεν είχε χρόνο να το σκεφτεί. Κατευθύνθηκε απευθείας στο κελί του Λαγού και δεν ανακοίνωσε καν τον εαυτό του όταν λύγισε τα γόνατά του κι έπιασε τα κάγκελα. «Γιατί να σε πιστέψω;» Συνέχισε μια συζήτηση που δεν άρχισε ποτέ, όμως ο φυλακισμένος ήξερε ακριβώς για τι μιλούσε ο αναστατωμένος νεαρός.
Τα κίτρινα δόντια φάνηκαν στο δαιμόνιο χαμόγελό του και σήκωσε το κεφάλι του για να τον κοιτάξει. «Μάλλον μου φαίνεται ότι ψάχνεις λόγους για να μην το κάνεις...» Θυμός άστραψε στα μάτια του Στεφάν, κάνοντας τον Λαγό να γελάσει. «Δεν ήθελα να σε προσβάλλω,» προσπάθησε να τον ηρεμήσει «αλλά για ποιο άλλο λόγο να κουβαληθείς εδώ νυχτιάτικα;»

«Γιατί θέλω την αλήθεια. Αν αυτό που είπες είναι αλήθεια, κι όντως κάποιος σε παγίδευσε τότε σίγουρα δεν έχω βρει τον δολοφόνο του πατέρα μου. Όμως όλες οι αποδείξεις δείχνουν εσένα και μόνο εσένα. Όχι μόνο τον πατέρα μου, αλλά άλλους τέσσερις φορτώνουν στην καμπούρα σου. Γιατί να σε πιστέψω;»

Όσο μιλούσε, η ευχάριστη διάθεση του φυλακισμένου όλο και μειωνόταν, ΄μέχρι που στο τέλος έβγαλε μια ζωώδης κραυγή, βαθιά απ'τα σπλάχνα του! Σχεδόν για λύπηση ήταν, αν δεν είχε προσπαθήσει να αρπάξει τον Στεφάν από τον λαιμό. «Κι εγώ αυτό λέω! Όλα δείχνουν εμένα λίγο υπερ-βολικά δε νομίζεις; Τσκ,» έκανε γεμάτος περιφρόνηση «λες και θα σκότωνα εγώ ποτέ χωρίς κάποιος να μου είχε δώσει λεφτά για να το κάνω. Ξέρεις τι λένε; Αν κάνεις κάτι καλά, ποτέ μην το κάνεις δωρεάν, και δε σκοπεύω να το αλλάξω αυτό τώρα.»
«Μου λες ότι δεν πληρώθηκες για να σκοτώσεις τον πατέρα μου δηλαδή ή τους άλλους. Όμως όλα τα στοιχεία δείχνουν πως αν όχι άμεσα, έμμεσα είχες οικονομικό κέρδος για τους φόνους.»
«Ξύπνα αγοράκι ΄ άνοιξε τα στραβά σου και δες. Κάποιος με παγίδευσε για να φαίνεται ότι το έκανα εγώ έτσι ώστε κάποιος άλλος να τη σκαπουλάρει. Αυτό σημαίνει ότι ήταν κάποιος με λεφτά. Εφόσον δεν ήσουν εσύ που σκότωσες τον πατέρα σου για τη θέση του, τότε σου συνιστώ να κοιτάξεις μέσα στην φάρα σου και να τον βρεις. Κάποιος σε πρόδωσε και δε λες να το παραδεχθείς.»

Συγκράτησε τα νεύρα του ΄ δε πίστευε ούτε μία στιγμή ότι κάποιος από την ίδια του την οικογένεια θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο, με τίποτα. Απ'την άλλη όμως, είχε αρχίσει να αναθεωρεί πολλά πράγματα τελευταία τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους γύρω του. Δεν έκανε καμιά περίεργη κίνηση λοιπόν, απλώς τον κοίταξε με αμφιβολία. «Και πως ξέρω πως όλα αυτά δεν είναι απλώς ένα κόλπο για να κερδίσεις την εμπιστοσύνη μου και να ζητήσω αναβολή της ποινής σ-...ου;»

Το αναπάντεχο γέλιο του Τζο ήταν τόσο ειλικρινές μα τόσο θλιβερό να το ακούει, που πραγματικά κάτι μέσα του φοβήθηκε αλλά σκίρτησε ταυτόχρονα. Το γέλιο ενός ετοιμοθάνατο άντρα, παρατημένου στη μοίρα του, θα τον στοίχειωνε για πολύ καιρό. Ήταν η τελευταία διασκέδαση ενός ανθρώπου που δεν είχε τίποτα περεταίρω να χάσει εκτός του χιούμορ του, κι αυτό αρνούνταν να το παραδώσει στις αρχές. Αφού σταμάτησε, τον κοίταξε με τα σημάδια της απροσδόκητης χαράς στο πρόσωπό του. «Ααααχ...» Αφού σοβάρεψε τον κοίταξε. «Νομίζεις ότι θα σε ακούσουν; Αν τους πεις αυτή τη στιγμή ότι ξέρεις πως με παγίδευσαν και ποιος πραγματικά σκότωσε τον πατέρα σου, νομίζεις θα τους νοιάξει; Άσε με εμένα να απαντήσω: Όχι, ούτε τόσο δα. Εκτός κι αν έχεις αποδείξεις γι αυτό που λες κι αρχίσεις να τς μοιράζεις σε όλο το νησί, δε θα ασχοληθούν με το θέμα ποτέ ξανά.»

Τα μάτια του Στεφάν σαν να άλλαξαν χρώμα από τα νέα κι από πράσινα έγιναν σχεδόν θαλασσί, το φουρτουνιασμένο χρώμα. Η έκφρασή του έλεγε πως ήθελε να μάθει κι άλλα, κι ο καλός συνομιλητής του δεν του αρνήθηκε το προνόμιο. «Τι έγινε αγοράκι, νομίζεις πως είσαι ο μόνος έξυπνος στην πιάτσα; Πάνε ρώτα τον γιατρουδάκο να δεις τι άποψη έχει εκείνος και μετά μου λες.»
«Δηλαδή...εννοείς πως ο γιατρός είναι κατά της απόφασής τους;»
«Απλώς πάνε να του μιλήσεις κάποια στιγμή αύριο. Να δεις τι έχει να πει κι εκείνος.»
«Μα θα είσαι ήδη νεκρός...τι σε νοιάζει;»

Ανασήκωσε τους ώμους του. «Ξέρω γω; Μπορεί εσύ τελικά να πάρεις την εκδίκησή μου για μένα, μόλις φτάσεις στη λύση του γρίφου: ποιος παγίδευσε τον Τζο τον Λαγό...» Δεν ξαναμίλησε μετά απ'αυτό. Αφού περάσανε πέντε λεπτά βουβαμάρας κατάλαβε ο Στεφάν ότι δε θα μιλούσε άλλο, γι αυτό σηκώθηκε κι έφυγε. Κοίταξε για μια τελευταία φορά τον υποτιθέμενο δολοφόνο του πατέρα του κι έφυγε από το τμήμα.