(Μέρος 1ο) Who framed Joe, the Rabbit?[Τέλος]

Ησυχία είχε απλωθεί σε όλη την πλατεία ΄ δεν έσπαγε παρά μόνο από τον εκάστοτε λυγμό και ακανόνιστη αναρρόφηση αναπνοής. Σκυμμένα κεφάλια, παντού μαύρα ρούχα, και τριαντάφυλλα ακολουθούσαν μια μικρή πομπή, η οποία αποτελούνταν από εννέα άτομα: τέσσερις ανέκφραστους άντρες που στους ώμους τους κουβαλούσαν βαρύ φορτία ΄ δύο σπαραχτικές γυναίκες η μία νεαρή και η άλλη αρκετά μεγάλη για να είναι μητέρα της, έτοιμες να καταρρεύσουν από στιγμή σε στιγμή ΄ τέλος, τρεις ακόμα άντρες, οι δύο περίπου στα πενήντα κι ο άλλος ούτε τριάντα, στήριζαν τις δύο γυναίκες εναλλάξ. Μόνο ο νεαρός δεν έλεγε να αφήσει τη μεγάλη γυναίκα, και της έσφιγγε το χέρι όταν αισθανόταν ότι το χρειαζόταν. Ακόμα και οι απλοί θεατές, αυτοί που δεν φορούσαν τα μαύρα, έμεναν βουβοί στη θέα αυτής της ζοφερής σκηνής: η οικογένεια Μπόλντο, μία από τις πιο μεγάλες και προσφάτως σημαντικές οικογένειες της πόλης Colt έθαβε τον πατριάρχη της.

Η νεκρική λιτανεία ξεκινούσε από το γραφείο του γιατρού-ιατροδικαστή - που πλέον τελούσε και χρέη νεκροθάφτη - το οποίο είχε μεταφερθεί  στο κέντρο της πλατείας και θα τελείωνε στο ίδιο το νεκροταφείο. Φυσικά ο ίδιος ο γιατρός δεν τα έκανε όλα, αλλά του ανήκαν πλέον οι επιχειρήσεις. Κι έτσι, με το που είχε βρεθεί ο Τζοράς χτυπημένος θανάσιμα, τον πήγαν τρέχοντας στον γιατρό, μήπως και είχαν κάνει λάθος. Μήπως μπορούσε ακόμα να σωθεί. Όταν όμως αυτό αποδείχθηκε μάταιο, εφόσον σταμάτησε να αναπνέει πριν φτάσουν και παρά τις προσπάθειες του γιατρού να τον επαναφέρει, τον ανακήρυξε νεκρό κι άρχισε να ψάχνει τα αίτια θανάτου...τα οποία ήταν προφανή: θάνατος δι αφαίμαξης. Κυριολεκτικά, τον είχαν αφήσει να πεθάνει από αιμορραγία. Ο ιατροδικαστής είχε πει πως δεν ήταν το πρώτο μα πολύ φοβόταν ούτε και το τελευταίο θύμα που πέθαινε με αυτόν τον τρόπο.

Κι έτσι, την αμέσως επόμενη μέρα αφού τον ανακήρυξαν, τον είχαν ήδη βάλει στο φέρετρο.

Το περπάτημα ήταν πολλά χιλιόμετρα ΄ μέσα στον καυτό ήλιο και την αποπνικτική ατμόσφαιρα της Colt, τυλιγμένοι στα μαύρα καθώς ήταν, όλα γίνονταν πιο ανυπόφορα: το να κουβαλούν το φέρετρο, να ιδρώνουν και να κολλά η σκόνη πάνω τους, το περπάτημα, η θλίψη...ιδιαιτέρως η θλίψη. Τι χειρότερο να θάβεις έναν άνθρωπο που αγαπάς και σέβεσαι και να μη συμπάσχει ο ουρανός μαζί σου; Ούτε ένα δάκρυ από το μεγάλο μπλε, ούτε μια σταγόνα ανακούφισης. Μόνο αέρας, ζέστη και εξάντληση.

Αφού φτάσανε στο νεκροταφείο - είχαν ήδη ανοίξει από χθες το χώμα - ένας άντρας άρχισε να λέει προσευχές κι ευχές για τον νεκρό, ενώ έκανε και μια μικρή ομιλία για τη μεταθανάτια ζωή: υπήρχε; Δεν υπήρχε; Ποιος άξιζε να τη γευτεί και πώς μπορεί να ήταν; Ποτέ δεν απαντήθηκαν αυτές οι ερωτήσεις οριστικά, όμως αυτός ο μεγάλος σε ηλικία άντρας άφησε να εννοηθεί ότι μάλλον ήταν το καλύτερο. Και τότε πήρε μια χούφτα χώμα, την πέταξε πάνω στο φέρετρο και άφησε τους τέσσερις άντρες να το κατεβάσουν. Πέρασαν ένας ένας όλοι από μπροστά και πέταξαν είτε χώμα, είτε λουλούδια εκεί που βρισκόταν πριν το φέρετρο για να τον τιμήσουν. Έπειτα είτε έφευγαν είτε περνούσαν μπροστά απ'τη μεγάλη γυναίκα σε ηλικία της πομπής για να τη συλλυπηθούν. Πρώτα αυτήν και τον νεαρό που την στήριζε και μετά τους άλλους.

"Συλλυπητήρια" και "μακροζωία σε λόγου σας" και "άλλο κακό να μη σας βρει" ακούγονταν συνεχώς τριγύρω και μπροστά του ΄ όλοι τον συλλυπούνταν, όλοι ήθελαν αυτόν να είναι καλά, όλοι στεναχωρούνταν. Όχι όσο αυτός φυσικά, το αναγνώριζαν. Και του το έλεγαν. Και ήξερε, πραγματικά ήξερε ότι είχαν τις καλύτερες προθέσεις όλοι τους, κανείς δεν ήθελε να τον αναστατώσει--όμως δε μπορούσε παρά να τα θεωρεί όλα κενές λέξεις. Τίποτα δεν είχε σημασία από όλα όσα λέγανε, γιατί πολύ απλά...ήταν νεκρός. Ο πατέρας του ήταν νεκρός. Ό,τι κι αν έλεγαν δε θα τον έφερναν πίσω. Χε, το ίδιο ίσχυε και γι αυτόν υπέθετε.

Μα η δική του θέση ήταν χειρότερη: έπρεπε να παρηγορήσει όχι μόνο τη μητέρα του και την αδερφή του, που ήταν έτοιμες να διαλυθούν από στιγμή σε στιγμή, αλλά έπρεπε και να είναι δυνατός και για όλη την οικογένεια. Φυσικά, διακόσια άτομα δεν ήταν όλοι οικογένεια με την αυστηρή έννοια του όρου ΄ μάλλον ήταν άνθρωποι οι οποίοι μπορεί να είχαν συγγένεια αλλά μπορεί και όχι μα αυτό που τους έδενε ήταν κοινή παράνομη δραστηριότητα. Βέβαια, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο - γάμους κυρίως - στο τέλος κατέληγαν να είχαν κάποιο συγγενικό δεσμό. Και τώρα, αυτός έπρεπε να ηγηθεί όλο αυτό το τερατούργημα, ενώ ούτε ήθελε ούτε ήταν ικανός συναισθηματικά να το κάνει. Θυμόταν πως δεν είχαν περάσει τέσσερις ώρες αφότου τον ρώτησαν το τι θα γίνει με την ηγεσία της οικογένειας.

Αναστέναξε.

Δεν ήθελε και ποτέ δεν ενέκρινε την ενασχόληση του πατέρα του με αυτές τις δραστηριότητες. Ο ίδιος πάντα είχε μια πιο καλλιτεχνική φύση μέσα του...όχι ότι κι αυτός δεν είχε μάθει τα μέσα κι έξω της οικογενειακής επιχείρησης ή δεν ήξερε πώς να φέρεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Μα πάντα προτιμούσε να λύνει τα προβλήματά του με πιο διπλωματικούς τρόπους. Βέβαια, ποτέ δε θα ξεχνούσε το πόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα γι αυτούς όταν είχαν πρωτοφτάσει σε αυτό το νησί: το αρκετά σκούρο χρώμα του δέρματός τους, τους είχε κάνει να ξεχωρίζουν γρήγορα κι όχι με τον καλό τρόπο. Μπορεί να ήταν παρά ένα μικρό παιδί, αλλά ακόμα θυμόταν την περιφρόνηση στα βλέμματα των περαστικών όταν έβγαινε βόλτες με την πολύ μικρή τότε αδερφή του. Ούτε θα ξεχάσει τη σκληρότητα των άλλων παιδιών που τους κορόιδευαν και καμιά φορά τους χτυπούσαν - όσο ένα παιδάκι μπορούσε - εξαιτίας του τι μπορεί να άκουγαν από τους γονείς τους στο σπίτι. Δεν ήταν λίγες οι φορές μάλιστα που αναγκάστηκε να υπερασπιστεί με γροθιές την αδερφή του.

Αλλά ίσως κι αυτός ήταν ο λόγος που αποδοκίμαζε τόσο έντονα τον...επαγγελματικό προσανατολισμό του πατέρα του. Εγκληματίας απ'τους λίγους, έδινε κι έπαιρνε στον υπόκοσμο της Colt πριν καν πάρουν χαμπάρι οι άλλες συμμορίες. Ήταν νομαδικός λαός γι αυτό είχαν έρθει πάρα πολλοί μαζί, κάτι που βοήθησε στο να εδραιωθούν άμεσα. Οι λίγοι που κατάφεραν να μείνουν στην επιφάνεια, ήταν κάποιοι πραγματικά πανέξυπνοι άνθρωποι και φυσικά το δίκτυο της μαντάμ Σουσού. Γιατί ήταν γυναίκα, και είχε μάθει να την υποτιμούν. Κάπως έτσι είχε κάνει και η ίδια το όνομά της, δε θα ήταν σοφό εκ μέρους της να το ξεχάσει αυτό.

Έχοντας ζήσει την καταπίεση και τον εξοστρακισμό προσωπικά λοιπόν, θα προτιμούσε να μην είχε τίποτα να κάνει με αυτό. Αν και τη μία φορά που τόλμησε να ξεστομίσει την ιδέα του περι διάλυση της οικογένειας, η μητέρα του είχε σταματήσει να κλαίει για λίγο μόνο και μόνο για να τον χαστουκίσει και να του πει με απόλυτη σοβαρότητα: «Έχασα άντρα, δε θα χάσω και γιο. Δε θα συνεχίσεις να λες αυτές τις ανοησίες.» Κι εκεί κατάλαβε πως αν τολμούσε να το προτείνει επισήμως αυτό στον στενό κύκλο του πατέρα του, θα πήγαιναν για δεύτερη κηδεία. Ο ίδιος λόγος που σε δύο ώρες θα έδινε τη θέση του στο πρωτοπαλίκαρο του πατέρα του - και γαμπρό του - Γιόργκι. Τα είχαν συμφωνήσει όλα μεταξύ τους και ο ίδιος του είχε υποσχεθεί πως δε θα ήταν τόσο σκληρός. Τον πίστευε εφόσον δε μπορούσε να κάνει κι αλλιώς. Γιατί η θέση και η οικογενειακή επιχείρηση δεν τον ένοιαζαν καθόλου. Ούτε ήταν αρκετά υποκριτής για να πει ότι νοιάζεται για τους ανθρώπους που μόνοι τους έψαχναν τις υπηρεσίες που προσέφερε ο πατέρας του--που οι περισσότεροι ήταν αυτοί που του φέρθηκαν με τόση μισαλλοδοξία. Το μόνο που τον ένοιαζε αυτήν ακριβώς τη στιγμή ήταν ένα πράγμα: να βρει τον δολοφόνο του πατέρα του και να τον φέρει ενώπιον της δικαιοσύνης. Είτε ανθρώπινη είτε θεϊκή.

Καλά, πολλά βαρύγδουπα σχόλια έκανε το μυαλό του αυτές τις δύο μέρες και κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει. Δεν έχει καμία πρόθεση να σκοτώσει κανέναν, όχι ακόμα τουλάχιστον, ή μάλλον ούτε καν τώρα που είναι στο αποκορύφωμα της θλίψης του. Οπότε του φαινόταν περίεργο να ήθελε να το κάνει πιο μετά ή γενικώς να το θέλει αλλά σίγουρα γίνονται πολλά και καλό θα ήταν να μην έλεγε μεγάλο λόγο. Αν και καμιά φορά, εκεί που καθόταν, ένιωθε απίστευτο μίσος και οργή μέσα του, έτοιμος να επιτεθεί στον οποιοδήποτε. Αλλά λίγα δευτερόλεπτα αργότερα θα ηρεμούσε, θα ανάσαινε πιο βαθιά και θα καταλάβαινε ότι όλα αυτά ήταν ο τρόπος του να θρηνεί και να αντιμετωπίσει τον θάνατο του πατέρα του.

Ναι, ο πατέρας του ήταν εγκληματίας. Ναι, ήξερε πως δε θα του αναλογούσε καλύτερος θάνατος, αν η ζωή ήταν δίκαια. Αλλά αυτό δε σήμαινε πως έπρεπε να του αρέσει! Ήταν ο πατέρας του και τον αγαπούσε ΄ μπορεί να ήταν εγκληματίας, μα γι αυτόν ήταν ο "μπαμπάς"--ο ίδιος μπαμπάς που τον έβαζε στους ώμους του, που του αγόρασε την πρώτη παλέτα του και που παίνεψε τον τρόπο που έπαιζε κιθάρα. Κανείς δεν είναι ποτέ έτοιμος για τον θάνατο ενός αγαπημένου του προσώπου, πόσο μάλλον ενός γονέα. Και η μητέρα του το έπαιρνε ακόμα χειρότερα. Δεν την αδικούσε, είχαν περάσει πολλά μαζί. Και πάντα την είχε κορόνα στο κεφάλι του--ούτε ερωμένες, ούτε φωνές, ούτε άχρηστοι τσακωμοί. Τι κρίμα που δε μπορούσε να είναι στον εργασιακό του χώρο όπως ήταν στο σπίτι.

Πλέον είχαν οδηγηθεί όλοι στο σπίτι τους, όπου και θα γινόταν το μεγάλο δείπνο προς τιμήν του αποθανόντα. Πάντα στο πλευρό της πονεμένης μητέρας του, υποδεχόταν τους καλεσμένους και τους απασχολούσε μέχρι να έρθει η ώρα του φαγητού...και της ανακοίνωσης. Τρία τέταρτα αργότερα επιτέλους έφτασε, κι αφού όλοι είχαν απολαύσει ένα καλοφτιαγμένο μα όχι εντυπωσιακό δείπνο - ακριβώς όπως ήταν κι ο πατέρας του - αποφάσισε πως ήταν η ώρα να πει αυτό που ήθελε. Χωρίς καν να σηκωθεί από το τραπέζι, καθάρισε τον λαιμό του για να τραβήξει την προσοχή πάνω του και άνοιξε το στόμα του για να πει:

«Ευχαριστώ όλους σας που ήρθατε στο σπίτι μας και μας κάνατε την τιμή να θρηνήσετε μαζί μας αυτήν την ημέρα. Ο πατέρας μου θα το είχε εκτιμήσει. Κι εμείς το εκτιμούμε, όλοι μας.» Έδωσε τα χέρια του στη μητέρα και την αδερφή του, για να τα σφίξουν και να δείξουν την ενότητά τους. «Όλοι το εκτιμούμε, μικροί και μεγάλοι, νέοι ή παλιοί και πόσο μάλλον εγώ που η αλήθεια είναι πως παρά τον άρρηκτο δεσμό μεταξύ μας με τον πατέρα μου, ποτέ δεν ασχολήθηκα ιδιαιτέρως με την οικογενειακή επιχείρηση. Όμως ήρθατε εδώ όταν σας κάλεσα, μόνο και μόνο για να με βοηθήσετε. Αυτό πιο πολύ σημαίνει ότι φοβάστε για την οικογένεια και το μέλλον της ακριβώς όσο λυπάστε για τον θάνατο του πατέρα μου. Μην προσπαθήσετε να το αρνηθείτε, δεν τιμάει κανέναν μας,» είπε γρήγορα, βλέποντας όλους έτοιμους να διαμαρτυρηθούν.

Πήρε μια βαθιά αναπνοή και συνέχισε στο πιο δύσκολο κομμάτι απ'όλα. Όσες φορές και να το είχε προβάρει μπροστά στον καθρέφτη ή στο κεφάλι του, πάντα κολλούσε κι ένιωθε να του κόβετε η ανάσα. «Γι αυτόν τον λόγο, για το καλό αυτής της οικογένειας, πήρα μια πολύ μεγάλη απόφαση: από δω και πέρα το βάρος της ηγεσία θα πέφτει στους ώμους του αγαπητού μου γαμπρού Γκιόργκι Μπόλντο.»

Η αναμενόμενη οχλαγωγία ακολούθησε, κουφαίνοντας τον άντρα που ήταν στο κεφάλι του τεράστιου συνόλου των τραπεζιών. Ερωτήσεις, αγανακτισμένες ή αναστατωμένες φωνές έρχονταν από παντού και τον έκαναν να θέλει να χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο. Αντ'αυτού κύλησε τα μάτια του βαριεστημένα. Φυσικά και ήξερε το τι θα επακολουθήσει αλλά παραδόξως δεν τον τρόμαζε τώρα που ήρθε--πιο πολύ τον κούραζε. Πάλι καλά που δεν άλλαξε γνώμη στο τέλος και κατάφερε να κάνει την ανακοίνωση.

Η ώρα έφτασε για να τους κατευνάσει όμως, γι αυτό σήκωσε τα χέρια του σε ένδειξη ειρήνης και κατανόησης. «Θα σας απαντήσω μόνο πρέπει να ακούω τις ερωτήσεις. Μία μία παρακαλώ και με τη σειρά που κάθεστε. Αρχίζουμε από δεξιά μου όποιος είναι πιο κοντά και μετά απέναντί του και ούτω καθεξής. Αρχίστε.» Πλήρη ησυχία απλώθηκε αυτήν τη φορά. Κανείς δεν τόλμησε να μιλήσει χωρίς την κάλυψη της βαβούρας, για΄τι κανείς δεν ήθελε να θυμάται το νέο αφεντικό ποιος είπε τι. «Ξέρω ότι αυτό που κάνω είναι απότομο. Αλλά όλοι ξέρετε πως πραγματικά δεν είμαι φτιαγμένος γι αυτήν τη δουλειά. Έτσι πιστεύω πως οι περισσότεροι που διαμαρτύρονται, το κάνουν επειδή δε διαλέχθηκαν οι ίδιοι, έχοντας βλέψεις στην καρέκλα του πατέρα μου. Όμως ό,τι έγινε έγινε και η μετάβαση της εξουσίας έγινε με τον σωστό τρόπο. Άρα πραγματικά θέλετε να δείξετε τόσο έντονη δυσαρέσκεια για τον νέο σας αρχηγό, μπροστά στον νέο σας αρχηγό;»

Μουρμούρισαν δύο τρεις συγκαταβατικές φράσεις, όσοι είχαν διαμαρτυρηθεί, αλλά τα κεφάλια έσκυψαν υποτακτικά. «Καλώς. Ας περάσουμε στο σαλόνι για ένα ποτάκι τώρα. Μην ξεχνάτε, μπορεί πλέον να μην είμαι ο αρχηγός σας, αλλά ακόμα είμαι ο οικοδεσπότης σας.» Γρυλίσματα αντί απαντήσεων ήρθαν από μερικούς και η νύχτα συνέχισε να κυλάει με τον προηγούμενο ήρεμο ρυθμό της. Αν και ήδη μερικοί κοιτούσαν το νέο αφεντικό με αντιπάθεια ή ζήλια--λίγοι έδειχναν υποστήριξη. Και φυσικά, κοιτούσαν τον ίδιο με ψεύτικα χαμόγελα αλλά σκοτεινά μάτια. Ουφ, τι να κάνει όμως; Κι αυτά ήταν μες στο παιχνίδι. Αλλά πλέον ο ίδιος ήταν εκτός.

Εκείνη η μέρα είχε περάσει πολύ πιο ειρηνικά απ'ό,τι είχε προβλέψει ο ίδιος. Και τρεις μέρες αργότερα, ήταν έτοιμος γι άλλο ένα πρωινό που προβλεπόταν γεμάτο αναταραχή: θα χώριζε με τις κοπέλες του. Δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, τις είχε δεν τις είχε, μα αυτό από μόνο του δεν ήταν πρόβλημα; Αν δεν του έκανε καμία απολύτως αίσθηση τότε γιατί να τις έχει; Τζάμπα τις απασχολούσε και εκείνες αλλά και τις ώρες τις δικές του που έχανε. Εξάλλου ήτανε καλά κορίτσια, που τους άξιζαν καλύτερα από την αναποφάσιστη - αν και πανέμορφη - φάτσα του. Εφόσον αυτές τις δύο ενδιάμεσες μέρες είχε ζητήσει και από τις τρεις κοπέλες τον χώρο του - για να μπορέσει να επιβλέψει την αλλαγή αρχηγού προσωπικά κι αν χρειαστεί να επέμβει - ήταν ώρα να τους μιλήσει ξεκάθαρα.

Έδωσε ραντεβού σε όλες την ίδια ώρα για να μην χρειαστεί να τα ξαναπεί. Αν ήταν να φάει ξύλο, ας γινόταν μια και μια. Έτσι λοιπόν, στις 11 το πρωί, περίμενε καθισμένος σε ένα τραπέζι κοντά στην πλατεία τις τρεις κοπέλες, με ένα μεγάλο παγωτό μπροστά του ήδη μισοφαγωμένο. Η αλήθεια ήταν πως δε μπορούσε να αντισταθεί στην σοκολάτα και την φράουλα, πόσο μάλλον όταν συνδυάζονταν. «Πάντα ανυπόμονος,» ήρθε μια φωνή από πίσω του, που αμέσως αναγνώρισε σαν την φωνή της Daniel: μια όμορφη, ψηλή γυναίκα, ξανθιά και γαλανομάτα. Λιγνή και στυλάτη όπως πάντα, τον κοιτούσε σαν να τον μάλωνε. Σηκώθηκε να την χαιρετίσει.
«Πάλι έφαγε το παγωτό του χωρίς εμάς,» είπε ναζιάρικα μια δεύτερη φωνή ενώ ένα χέρι άρπαξε το δικό του ΄ να και η Georgiana, η μικροκαμωμένη μαύρη καλλονή του νησιού, με τα μαύρα μακριά μαλλιά της πιο φουντωτά κι όμορφα από ποτέ.
«Ποτέ δεν ήταν η αυτοσυγκράτηση μία από τις αρετές του,» σχολίασε και η τρίτη που ήρθε και στάθηκε μπροστά του, κάνοντας τες όλες να γελάσουν. Μια μέτριου αναστήματος γυναίκα γεμάτη καμπύλες - και σωστές και λάθος -, με τα γυαλιά της πάντα να πέφτουν κι εκείνη να τα φτιάχνει.

«Κυρίες μου,» είπε εκείνος στο τέλος, φιλώντας τα χέρια τους μία μία και τραβώντας τις καρέκλες τους. Δεν το έκανε συχνά, αλλά φαντάστηκε ήταν το καλύτερο να κάνει υπο τις συγκεκριμένες συνθήκες. «Χαίρομαι που αποδεχθήκατε την πρόσκλησή μου. Θα θέλατε να παραγγείλετε πριν σας πω αυτό που θέλω;»

Αν και ήξερε πως ετοίμαζε τον εαυτό του για μπάνιο με κάποιο υγρό με αυτό που έκανε, δεν ήθελε τον σερβιτόρο στα πόδια του κατά τη διάρκεια των λόγων του. Έτσι το έβγαλε νωρίς απ'τη μέση--μάλιστα περίμενε μέχρι να έρθουν οι παραγγελίες τους τρώγοντας το παγωτό του. Με το που άφησε τα πράγματα στο τραπέζι, πλήρωσε αμέσως ο ίδιος τον λογαριασμό και μετά μίλησε. Δεν του άρεσε ο τρόπος που τον κοιτούσαν όλες με το που έκανε αυτή την κίνηση. Ήταν υπερβολικά χαρούμενες. Και καλοντυμένες. Και γενικώς τον κοιτούσαν λες και ήταν το πιο γλυκό πράγμα στον κόσμο...κάτι δεν πήγαινε καλά εδώ. «Αυτό που θέλω να σας πω είναι κάτι σημαντικό ΄ πήρα μια απόφαση μετά από πολύ καιρό και δε θέλω καμιά σας να αναστατωθεί.»

Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, λες και είχαν κάνει μια σιωπηλή συμφωνία οι τρεις τους. Πάλι κάτι δεν του άρεσε. «Όπως ξέρετε, ο πατέρας μου πλέον δε βρίσκεται στη ζωή ΄ κάποιος τον πήρε μακριά μου. Αυτό με έκανε να αναθεωρήσω πολλά πράγματα στη δική μου καθημερινότητα και γι αυτό σας κάλεσα όλες εδώ.» Κρατούσαν τις ανάσες τους τώρα, λες και ήταν έτοιμες να ακούσουν το σημαντικότερο πράγμα της ζωής τους. Ωχ. Ας μην ήταν αυτό που άρχισε να υποψιάζεται κι ο ίδιος ότι κατάλαβαν. «Θέλω να σας ανακοινώσω λοιπόν πως ενώ είστε όλες, και οι τρεις σας υπέροχες, και τίποτα δεν έχετε να ζηλέψετε από καμιά άλλη γυναίκα στον κόσμο όλο...πρέπει να σας αφήσω.» Τα χαμόγελα πάγωσαν.

«Βλέπετε, με τον θάνατο του πατέρα μου, συνειδητοποίησα πως μάλλον πρέπει να σταματήσω να χαζολογάω από δω κι από κει. Και είναι κάτι που θέλω να κάνω και πολύ φοβάμαι πως αν είστε μαζί μου, δε θα μπορέσω να το κάνω. Γενικώς, το πρόβλημά σας είμαι γω, όχι το αντίθετο ΄ το γεγονός ότι μείνατε μαζί μου παρόλα αυτά όμως, με κάνει πολύ χαρούμενο. Αλλά ήρθε η ώρα να μεγαλώσω κι εγώ και να κόψω τον ομφάλιο λώρο. Έτσι λοιπόν, αναλαμβάνω τις ευθύνες μου και σας λέω πως ενώ είστε αξιαγάπητες κυρίες, ήρθε η ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι μας. Καλύτερες δε θα βρω πουθενά. Αλλά αυτήν τη στιγμή, το τελευταίο που με ενδιαφέρει είναι αυτό.»

Μια μικρή παύση ακολούθησε, ίσα ίσα για να τις δώσει χρόνο να χωνέψουν αυτό που έλεγε. Μπορούσε να δει από τις εκφράσεις τους ότι αυτό δε θα έπαιρνε πάνω από λίγα δευτερόλεπτα. «Κυρίες μου, έχετε μια ειδική θέση στην καρδιά μου. Και για πάντα θα έχετε. Όμως ήρθε η ώρα να αφήσω το παρελθόν πίσω μου και να επικεντρωθώ σε αυτό που πραγματικά θέλω.» Ξαναφίλησε τα χέρια όλων, ενώ σηκώθηκε για να φύγει. «Έχετε κάθε δικαίωμα να με μισήσετε, αλλά σας παρακαλώ, μην ξεσπάσετε η μία στην άλλη. Εγώ φταίω. Αντίο σας,» τελείωσε κι άρχισε ν'απομακρύνεται. Παραδόξως, δεν άκουσε ούτε μία φωνή ή τσιρίδα ή ένα σπάσιμο. Χε, ήξερε ότι ήταν κλασάτες γυναίκες και του το απέδειξαν άλλη μία φορά. Τουλάχιστον αυτό ηρέμησε την καρδιά του και τον έκανε να αφοσιωθεί σε αυτό που ήθελε χωρίς άλλους περισπασμούς. Και τι ήθελε; Πολύ απλό: να βρει τον δολοφόνο του πατέρα του.