Το τίμημα της τιμής. Το τίμημα του ψωμιού. [Τέλος-Δουλειά]

Αν και γύρισαν αργά, και οι δύο ξύπνησαν αρκετά νωρίς: εννέα ήταν στο πόδι, ντυμένοι κι έτοιμοι γι ακόμα μία ημέρα στη βιοπάλη. «Σήμερα θέλω να πάμε πάλι από τον φούρναρη ΄ αρκετά το αφήσαμε αυτό το θέμα εχθές. Μάθαμε που μένει--ώρα να του κάνουμε μια απότομη επίσκεψη,» πληροφόρησε η κοπέλα τον συνταξιδιώτη της, ενώ παραγγέλνανε κάτι γρήγορο να φάνε, που μπορούν να το πάρουν και στο χέρι, από την κουζίνα του ξενοδοχείου.
«Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Δε θέλω να τον έχουμε από πολύ μακριά τον τύπο...»

Είχαν ρωτήσει εχθές, και τους είχα υποδείξει, προς μία λιγότερο καλόφημη μεριά του νησιού, εκεί που μάλλον διέμεναν όχι μόνο εγκληματίες μα κι αυτοί που δεν είχαν αρκετά λεφτά για να τα βγάλουν πέρα σε μεγάλα σπίτια. Από το ξενοδοχείο τους, ήταν δεν ήταν είκοσι λεπτά περπάτημα. Όταν έφτασαν, ήταν έτοιμοι να τον αιφνιδιάσουν: πήγαν με σταθερό αλλά γρήγορο βήμα στη γειτονία του και βρήκαν την πόρτα του: η ώρα 10. Όμως έλα που τελικά αυτός ήταν που τους αιφνιδίασε: πριν καν προλάβουν να συνειδητοποιήσουν τι έβλεπαν, είδε πλήθος κόσμου να συρρέει στο σπίτι που ήθελαν οι ίδιοι να πάνε! Οι πόρτες και τα παράθυρα ήταν όλα ανοιχτά, ενώ από κει που στέκονταν, μπορούσαν να δουν το κάλυμμα από ένα...φέρετρο έξω από το σπίτι!

Φέρετρο, αναρωτήθηκαν ταυτόχρονα κι αν και νοερά, σάμπως άκουσε ο ένας τον άλλον και κοιτάχτηκαν. Μετά παρατήρησαν πως στο πίσω μέρος της πόρτας, δηλαδή αυτό που φαινόταν πλέον, ήταν κολλημένο ένα χαρτί. Πλησίασαν ΄ ήταν γραμμένο με το χέρι, άρα γράφηκε βιαστικά. Με άγχος, διάβασαν:

Ο Mark είχε μείνει άναυδος. «Μου λες ότι μόλις πέθανε ο κύριος ύποπτός μας...;»
«Έτσι φαίνεται.»
Λίγα δευτερόλεπτα ησυχίας και μετά «γαμώτο» αναφώνησε ο Mark και μόνο που δεν χτύπησε το κεφάλι του στον τοίχο. «Και τώρα τι;»
«Τώρα τίποτα ΄ έχω την αίσθηση πως αυτή η ιστορία δεν τέλειωσε. Μπορούμε πάντα να πάμε σαν σωματοφύλακες σε κάποιον άλλον ή να πείσουμε τη γυναίκα, τον γιο του-»
«Ξέρεις, δεν είναι αυτό ακριβώς που μ'απασχολεί,» την έκοψε θυμωμένος επειδή έχανε εντελώς το νόημα. «Τι θα κάνουμε τώρα; Μου λες; Ποιος είναι ο νέος μας ύποπτος; Και ξέρεις, πέθανε ΄ αν και δεν τον συμπαθούσα, πέθανε.»
«Δεν χρειάζεται να σπαζοκεφαλιάζουμε για το ποιος είναι ύποπτος--μπορούμε να βρούμε ποιος το έκανε αν πάμε αύριο. Επίσης, αν και δεν έχω καμία όρεξη, μπορούμε να συλλυπηθούμε τους τεθλιμμένους συγγενείς.»
«Δε σε βλέπω αναστατωμένη,» παρατήρησε. «Καθόλου.»

Τον κοίταξε ανέκφραστη. «Γιατί να είμαι; Δεν τον ήξερα, κι όσο τον γνώρισα ευχόμουν να μην τον ήξερα. Ακόμα, έχω βάσιμες υποψίες πως κακοποούσε την οικογένειά του. Γιατί ν'αναστατωθώ;»

Η απάντησή έσβησε στα χείλια του ΄ η κοπέλα το πήρε σαν σημάδι πως παραδεχόταν ότι είχε δίκιο και τον προσπέρασε, λήγοντας τη συζήτηση. Κατευθύνθηκε μέσα στο σπίτι για να βρει την χήρα...

Το σπίτι ήταν μικρό από μέσα σε σχέση με το εξωτερικό του, μα γι αυτό μάλλον έφταιγε το γεγονός πως ήταν ασφυκτικά γεμάτο με κόσμο από μέσα. Λες κι όλο το χωριό ήταν εκεί, κανείς απ'τους δύο δεν είχε χώρο να περπατήσει άνετα για να ψάξει και να βρει την χήρα. Άντρες, γυναίκες, όλοι ήταν εκεί, διασκορπισμένοι από το σαλόνι μέχρι τηνν κουζίνα, κολλημένοι σαν σαρδέλες. Έπιναν καφέ ή έτρωγαν κάποια βουτήματα, όλοι ντυμένοι στα μαύρα. Μόνο μία φιγούρα ξεχώριζε από τον μαυροφορεμένο σορό, κι εκείνη ήταν μιας γυναίκας, όχι πάνω από σαρανταπέντε.

Είχε ξανθά μακριά μαλλιά, λυτά κι απεριποίητα. Όταν γύρισε, φάνηκε πως κρατούσε ένα δίσκο με περισότερα βουτήματα και σερβίτσια, ενώ τα ρούχα της ήταν ακρβώς όσο σεμνά έπρεπε. Τα μάτια της, κόκκινα, πρόδιδαν πως το μεγαλύτερο μέρος του πρωινού το πέρασε κλαίγοντας, ενώ στα χέρια της, γεμάτα κάλους και κοψίματα, φαινόταν οι ταλαιπωρίες που περνούσε γενικώς. Κι όμως, όσο κουρασμένη και να φαινόταν, τα μικρά χαμόγελα που έδειχνε στον κάθε άνθρωπο που χαμηλόφωνα τη συλλυπόταν ή την ευχαριστούσε για κάτι, μαρτυρούσαν στα μάτια της Lorenza πως...ίσως δεν είχε στεναχωρηθεί όσο τα μάτια της ήθελαν να δείχνουν. Μια περίεργη λάμψη τη συνόδευε στο κάθε της βήμα και οι ρυτίδες στο πρόσωπό της λες και σιγά σιγά ξεθώριαζαν.

Ο Mark το παρατήρησε, με ένα μικρό βήχα ενώ την ακούμπησε στη μέση για να της τραβήξει την προσοχή. Βέβαια, από μόνοι τους, οι δύο τραβούσαν όλων την προσοχή εφόσον ήταν οι μόνοι ντυμένοι με πιο...παρδαλά χρώματα. Κάπως. Το θέμα όμως ήταν πως είχαν τραβήξει και το βλέμμα της οικοδέσποινας, η οποία απορημένη πήγε προς το μέρος τους. «Καλημέρα σας,» ακούστηκε πραγματικά κουρασμένη «τι θα θέλατε;»

Ξαφνικά, σαν να μαλώνει τον εαυτό της, τους κοίταξε με χαμόγελο. «Εννοώ, παρακαλώ, πάρτε κάτι. Σήμερα είναι η κηδεία του άντρα μου και...είμαι λίγο αφηρημένη. Ήσαστε γνωστοί του;»
«Ήρθαμε για να του μιλήσουμε για μια δουλειά που μας ανέθεσε, μα είδαμε πως απεβίωσε...γι αυτό μπήκαμε να σας συλλυπηθούμε. Συγχωρήστε την αμφίεσή μας, δεν είχαμε ιδέα,» αμέσως μπήκε μπροστά ο νεαρός - γιατί ήξερε πως οι κοινωνικές ικανότητες της κοπέλας δε σκαμπάζουν μία - και προσφέρθηκε να την ελαφρύνει από το φορτίο της. Δεν τον άφησε να της πάρει τον δίσκο, όμως έδειξε με ευγένεια τα περιεχόμενα, κι εκείνος πήρε δύο φλυτζάνια τσά. «Συλλυπητήρια,» είπε αφού πέρασε το ένα απ'τα δύο στην Lorenza.

Σαν αυτό να ήταν κάποιου είδους σινιάλο, η κοπέλα είπε αμέσως «συλλυπητήρια» και η ίδια, ενώ ρούφηξαν ταυτόχρονα το τσάι τους.
«Τι δουλειά είχατε με τον άντρα μου;»
«...να φυλάξουμε το αλεύρι και να βρούμε τον υπεύθυνο. Αλλά δεν χρειάζεται-»
«Μαμά, δε βρίσκω τα ποτή-...ρια.» Ο γιος βγήκε από κάου φουριόζος κι έπεσε πάνω στη σκηνή. Τους κοίταξε καλά-καλά. «Σας θυμάμαι, είστε εκείνοι που ήρθατε στο μαγαζί και μετά κάνατε συμφωνία με τον μπαμπά...»
Με την επαλήθευση του γιου, η μητέρα φάνηκε να μην έχει καμία αμφιβολία πλέον ΄ το χαμόγελό της έγινε πιο αληθινό. «Εφόσον το μαρτυρεί και ο γιος μου, τότε δέχομαι τα λεγόμενά σας. Ποια ήταν η συμφωνία λοιπόν;»

«Η συμφωνία από μόνη της δεν είναι δεσμευτική: είπαμε πως αν καταφέρναμε να βρούμε τον ένοχο, τότε ο άντρας σας θα μας πλήρωνε για τις υπηρεσίες μας.»
Η κυρία φάνηκε να έρχεται σε δύσκολη θέση, κοιτώντας μια τον γιο και μια τον δίσκο της. «Μάλιστα...κοιτάξτε δεσποινίς, επειδή αυτές τις μέρες έτσι κι αλλιώς δε θα λειτουργήσουμε τον φούρνο, κι εφόσον-»
«Μην ανησυχείτε,» επενέβει αμέσως ο Mark «δεν χρειάζεται να πείτε άλλη λέξη, σας καταλαβαίνουμε. Δεν πειράζει. Ζωή σε σας και μακάρι να το ξεπεράσετε γρήγορα. Αντίο νεαρέ, πάμε Lo-» Τον χτύπησε με τον ώμο της.
«Αντίο σας. Μόνο πείτε μας πού ακριβώς κείτεται ο άντρας σας, έτσι ώστε να τον επισκεφθούμε μια τελευταία φορά.»
«Ακόμα στο νεκροτομείο είναι--δεν έχει δυο ώρες που τον βρήκαν,» απάντησε ο γιος «μητέρα, πήγαινε και στους υπόλοιπους και δες για τα ποτήροα,» της είπε και την έδιωξε ευγενικά. Όταν μείναν οι τρεις τους, για πρώτη φορά τον είδαν να σοβαρελυεται υπερβολικά, και να τους κοιτάει με απάθεια. «Αν πάτε στον γιατρό του νησιού θα τον βρείτε. Αν και δεν ξέρω τι καλό θα σας κάνει--ξένοι δεν ήσαστε; Τι θέλετε με τη σορό του;»
«Ε-ε, εεεε, δεν θέλουμε τίποτα, απλώς, εεε, Lorenza...;»
«Είμαι περίεργη,» ομολόγησε «να δω από τι πέθανε. Ήταν πολύ ξαφνικό...»
«Έτσι είναι όταν έχεις καρδιακή πάθηση,» πέταξε πικρόχολα ο γιος «ξαφνικά τα παθαίνεις αυτά...Αντίο.» Και με μια τελευταία ερευνητική μα σχεδόν επιθετική ματιά, ο γιος έκανε μεταβολή και τους άφησε μόνους. Το πήραν αυτό σαν υποννούμενο να τους αδειάσουν τη γωνιά, κι αυτό ακριβώς έκαναν.

«Tι εννοείς oξεία δηλητηρίαση από αλκοόλ;» Η αμφιβολία ήταν παραπάνω από εμφανής στη φωνή της.
Ο γιατρός αναστέναξε. «Εννοώ ότι η αιτία θανάτου αυτού του άνδρα είναι η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ.» Έδειξε με το δάχτυλο το πτώμα πάνω στο τραπέζι του, φάκελος στο άλλο. «Δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτεσαι, αλλά οι αιματολογικές του αυτό δείχνουν.»
«Μα...δεν έπινε. Πώς κάταφερε να πιει τόσο που τον σκότωσε;»
«Μπορεί αυτό να ήταν το πρόβλημά του,» συνέβαλε ο Mark, ψιθυρίζοντας στ'αυτί της «πως δεν είχε συνηθίσει το ποτό. Έτσι, μια φορά ήπιε λίγο παραπάνω και πέθανε.»

Έγνεψε ότι τον άκουσε, μα κοίταξε τον γιατρό σοβαρή. «Μπορώ να τις δω; Και να εξετάσω το σώμα...;»
«Δες εδώ κοπελιά, δεν ξέρω τι γνώσεις μπορεί να χεις, αλλά η αιτία θανάτου είναι παραπάνω από προφανής. Το πτώμα δεν το ακουμπάς. Αλλά αν θες τις αιματολογικές» παράτεινε το χέρι του με τον φάκελο «δες τες κι εσύ.»

Τις άρπαξε σχεδόν από τα χέρια του κι άρχισε να τις μελετάει ΄ τα μάτια της έτρεχαν πάνω κάτω στη σελίδα αγχωτικά για όσους την έβλεπαν. Ξαφνικά μίκρυναν και πάγωσε ολόκληρη. Μηχανικά, σήκωσε το χέρι της κι επέστρεψε τον φάκελο. Γύρισε στον Mark. «Φεύγουμε. Αντίο σας κύριε Conrad κι ευχαριστώ πολύ.»
«Γεια σας~! Αλλά για πού το βάλαμε;»
«Επιστρέφουμε στη σκηνή του εγκλήματος: το σπίτι του νεκρού. Το όλο θέμα βρωμάει--ο γιατρός είχε δίκιο, πέθανε από δηλητηρίαση αλκοόλ...αλλά πώς στο καλό; Είναι πολύ δύσκολο...όσο κι αν δεν έπινε, τον είδα πως κοιτούσε τη μπύρα σου και δεν ήταν βλέμμα ανθρώπου που δεν πίνει. Αν είναι ακόμα ένα κόλπο κι αυτό, για να φαίνεται συμαθητικός στον κόσμο, τότε πώς στο καλό κατάφερε να πιει τόσο πολύ που τον σκότωσε;»

Πήραν τον δρόμο του "γυρισμού" αμέσως--όμως όχι πριν πέσουν πάνω σ'εκείνον τον διάσημο φούρναρη του νησιού, τον Jack, με το μεγάλο αρτοποιίο. Ήταν έξω απ'το μαγαζί και περικυκλωμένος από τέσσερις φουσκωτους. Φαίνεται πως μιλούσαν σε πολιτισμένο τόνο, όμως δε μπορούσαν ν'αρνηθούν πως ο άνθρωπος ήθελε να φύγει: είτε από τη στάση του, όπως κοιτούσε στην αντίθετη πλευρά, είτε από το γεγονός πως είχε μικρύνει μπροστά στους άλλους. Κοιτάχτηκαν οι δύο συνταξιδιώτες, όμως ενώ ο Mark είχε γραμμένη τη λέξη "ΟΧΙ", η Lorenza χαμογελούσε δαιμόνια. Ήξερε ότι είχε χάσει τη μάχη πριν καν αρχίσει γι αυτό απλώς την ακολούθησε.

«Κύριε Jack, χαίρεται,» είπε εκείνη με το που έφτασε, μπαίνοντας ανάμεσά τους. Οι φουσκωτοί την κοίταξαν περίεργα.
«Γ-γεια σου κοπέλα μου...»
«Δε φαντάζομαι να ξεχάσατε τη συμφωνία που κάναμε και να σκέφτεστε να προσλάβετε αυτούς για το αλεύρι.» Ο τόνος της ήταν σοβαρός, μονότονος και πάνω απ'όλα, δεν έδειχνε καμία διάθεση γι  αστεία. Όμως αυτό το τελευταίο δεν πρέπει να το κατάλαβαν οι τέσσερις από πίσω της, κι άρχισαν να γελάνε.
«Χαριτωμένο αυτό, κοριτσάκι,» είπε ένας και σιγά σιγά το γέλιο μεταμορφωνόταν σε απειλητικό μειδίαμα «αλλά δίνε του.»
Τάχα έκπληκτη από την παρουσία του, γύρισε το κεφάλι της - και μόνο - για να τον κοιτάξει. «Με συγχωρείτε κύριε, αλλά δε σας απήυθυνα τον λόγο. Και μη με αποκαλείτε "κοριτσάκι", δεν το εκτιμάω.»
«Χε, κοίτα το που με λέει και "κύριο".»
«"Το"; Πρόσεξε πως της μιλάς. Επειδή εγώ δεν πέρασα όλη τη ζωή μου κάτω από μια μπάρα σηκώνοντας βάρη μπορεί να μην είμαι τόσο δυνατός, αλλά απ'την άλλη, έμαθα πως η μυική σύναμη δεν είναι το παν. Γι αυτό να-Α!»

Ένας απ'τους τέσσερις πήγε να τον αρπάξει απ'τον γιακά, όμως το χέρι της κοπέλας τον σταμάτησε πριν καν τον ακουμπήσει, ενώ ταυτόχρονα έσμπρωξε τον φίλο της προς τα πίσω. «Αν δε θέλετε να χάσετε κανένα χέρι, τότε σας συνιστώ να πάρετε τα πόδια σας και να φύγετε. Ο τύπος είναι κλεισμένος και δεν έχει ανάγκη από κανένα να του λέει τι πρέπει να κάνει.»
«Κοριτσάκι, δε θα στο ξαναπούμε: δίνε του. Κι εσύ, και το κατοικίδιο.»

Το μόνο που είδε ήταν ένα φευγαλέο χαμόγελο στα χείλη της, πριν του έρθει ζαλάδα και λιποθυμία. Δεν κατάλαβε πώς και γιατί, όμως τη μία στιγμή έβλεπε κανονικά, και την άλλη τα μάτια του ήτανε θολά. Μέσα σε δευτερόλεπτα είχε πέσει. Ο γδούπος που έκανε ήχησε πολύ πιο δυνατά στους τρεις φίλους του, παρά στους άλλους. «Τι έγινε μόλις τώρα;»
«Δε μ'αρέσει να με λένε κοριτσάκι,» μονολόγησε, ενώ έκρυβε το μαχαίρι στο μανίκι της. «Φύγετε τώρα και δε θα πάρει έκταση το θέμα.»

Όμως δεν περίμενε να το αποφασίσουν--είδε τα βλέμματα που αντάλλαξαν οι δύο απ'τους τρεις και ήξερε πως ήταν ώρα να δράσει: το μαχαίρι ξαναβγήκε και χτύπησε τον άντρα μπροστά της! Εκείνος κατάλαβε πως έγινε κι έτσι ήταν έτοιμος να την πιάσει πριν προλάβει να το πάρει πίσω: όρμησε και την έριξε κάτω! Δεν κατάφερε να την αιφνιδιάσει κι έτσι τον γύρισε. Με το που χτύπησαν το έδαφος, η κοπέλα είχε σε λαβή ΄ ό,τι πλεονέκτημα είχε το χασε αμέσως! Με τα χέρια της κλειδωμένα γύρω απ'τον λαιμό του μπορούσε να τον ελέγξει. Σπαρταρούσε εκείνος, προσπαθούσε να την πάρει από πάνω του, αλλά η άτιμη είχε πείσμα. Όσο και να την κουνούσε για να πέσει, μόνο κακό στον εαυτό του έκανε.

Όταν ο άλλος που παρέμενε όρθιος πήγε να μπει στον καυγά, ο Mark του έκανε τάκλιν, ρίχνοντάς τον κάτω! Αυτή τη φορά, ο φουσκωτός είχε το πάνω χέρι, γιατί κατάφερε να προσγειωθεί πάνω του και να τον ακινητοποιήσει με τα γόνατα που πίεζαν τα πλευρά του. Η πρώτη γροθιά ήταν αναπάντεχη, όμως η δεύτερη αναμενόμενη ΄ την τρίτη, την έφαγε το τσιμέντο γιατί κατάφερε να την αποφύγει. «Lorenza,» φώναξε μέσα από αίματα και πόνο.

Γύρισε να τον κοιτάξει αναστατωμένη, βλέποντας την κατάστασή του. «Έρχομαι!» Έβαλε περισσότερη πίεση στα χέρια της ΄ ήλπιζε πως δε θα τον έπνιγε, απλώς θα τον αναισθητοποιύσε. Αλλά ο άνθρωπος αυτός είχε τερατώδη αντοχή, κι αντί να υποκύψει, θύμωσε! Με την κοπέλα να κρέμεται από πάνω του, σηκώθηκε κι άρχισε να τρέχει προς τον κοντυνότερο τοίχο! Όση δύναμη είχε, την έβαλε στο να σφίξει τα χέρια της αρκετά και να μην προλάβει αυτός να φτάσει-«ΑΑ!» Πρόλαβε. Με όλη την ταχύτητα που είχε αναπτύξει, στο τέλος γύρισε κι έπεσε με την πλάτη του πάνω στον τοίχο! Η Lorenza ένιωσε να λιώνουν τα κόκκαλά της από το χτύπημα...αλλά δεν το βαλε κάτω. Κρατήθηκε όσο πιο καλά μπορούσε και-«ΑΑΑΑααα!» Δεύτερο. Τρίτο. «Α...»

Δεν άντεχε, ο πόνος ήταν αβάσταχτος. Τα δάχτυλά της άνοιξαν κι άφησαν τον αγκώνα της ΄ έπεσε άχαρα στο έδαφος. Δεν πρόλαβε όμως να φτάσει ολόκληρη κι ένιωσε τον τύπο να την πιάνει απ'τα μαλλιά και να την σηκώνει. «Θα μου το πληρώσεις αυτό,» της είπε με μίσος κι ετοίμασε τη γροθιά του...για να πέσει κάτω αναίσθητος. Όσο τη σήκωνε με δραματικό τρόπο και της μιλούσε χωρίς να κοιτάει τίποτα απ'το πρόσωπό της, κατάφερε να βγάλει ένα άλλο μαχαίρι και να τον κόψει. Με το που ελευθερώθηκε, στηρίχθηκε στα πόδια της, κι έτρεξε στον Mark, που ήταν δεν ήταν αναίσθητος από το ξύλο.

Δεν περίμενε πρόσκληση ΄ με το μαχαίρι που χρησιμοποίησε στον άλλον το έστειλε στον άλλον, χτυπώντας τον στη γάμπα. Μια πνιχτή κραυγή ακούστηκε και μετά έπεσε κάτω, πάνω στον Mark. Ένα «ουφ!» ακούστηκε από εκείνον, μα εύκολα τον έσμπρωξε στο πλάι...αλλά δε μπορούσε το ίδιο εύκολα να σηκωθεί. Με τη γεύση του αίματος στα χείλη και τη ζαλάδα απ'τον πόνο, δε μπορούσε να ελέγξει το ανακάτεμα που ένιωθε και πριν το καταλάβει--«Ιχ,» έκανε η κοπέλα λίγο αηδιασμένη, αλλά ήξερε πως δε μπορούσε να το ελέγξει.

Αφού άδειασε τα περιεχόμενα του στομαχιού του, τον βοήθησε να ξανασταθεί στα πόδια του. Ο Jack του προσέφερε λίγο νερό, το οποίο λαίμαργα ήπιε. Λίγο απ'αυτό, πριν το πει ολόκληρο, του πήρε το μπουκάλι απ'τα χέρια του κι έβρεξε ένα μαντήλι που είχε πάνω της κι άρχισε να καθαρίζει το πρόσωπό του. Εν τω μεταξύ, ήρθαν και οι πεζοναύτες να κάνουν ερωτήσεις για το περιστατικό. Επειδή ο φούρναρης τους υποστήριξε, συνέλαβαν μόνο τους αναίσθητους.

«Να 'στε καλά,» είπε αφού έφυγαν οι πεζοναύτες «δεν ξέρετε πόσο καιρό μ'ενχλούν. Και τα λεφτά που μου χουν πάρει...! 20.000 belli για δύο μέρες! Δύο μέρες!»
«...πολλά αυτά-Α τα λεφτά. Εμείς σας ζητάμε μόνο 4.000 γι αύριο το βράδυ.»

Τους κοίταξε καλά και για πολύ ώρα. «Είστε κι εσείς "φρουροί του αλευριού" όπως έχουμε αρχίσει να τους λέμε; Θέλετε δουλειά δηλαδή;»
«Δε θα μας πείραζε,» ομολόγησε η κοπέλα, ενώ τον περιποιούνταν «ο εργοδότης μας πέθανε σήμερα.»
«Σας είχε προσλάβει ο Thomas λοιπόν...έμαθα μόλις πριν λίγο για τον θάνατό του. Τραγικό. Έμαθα πέθανε από καρδιά.»
«Έτσι νόμιζαν-τουλάχιστον...» H Lorenza επίτηδες έτσουξε τον Mark για να σταματήσει να μιλάει, κι εκείνος το κατάλαβε τη δεύτερη φορά. Χαμογέλασε ο νεαρός στον φούρναρη τάχα αθώα. «Τέλος πάντων, θα θέλαμε τη δουλειά.»