[Τέλος-Αποστολή] Πασπαρτού

Λίγη ώρα αργότερα, σε ένα άλλο δωμάτιο του παλατιού, ο Cristian έμπαινε προβληματισμένος μετά από την έρευνα που του είχαν αναθέσει. Οι τρεις φιγούρες που τον περίμεναν έμεναν σιωπηλές κάτω από το αχνό φως των κεριών και δε γύρισαν καν να τον κοιτάξουν όταν εισήλθε. Ποτέ δεν είχαν καλές σχέσεις μεταξύ τους σαν άτομα, αλλά η συνεργασία τους στο κομμάτι της δουλειάς ήταν σχεδόν άψογη.

"Λοιπόν;" ρώτησε η βαθιά, βραχνή φωνή ενός άνδρα. "Είχε λόγους να φοβάται ο αγαπητός μας, Maurice;"
"Φοβάμαι πως όχι, τον έλεγξα εγώ προσωπικά και δεν βρήκα τίποτα ύποπτο επάνω του. Επίσης δε φαίνεται να λείπει τίποτα από τη βιβλιοθήκη, αν και μετράμε ακόμα τον αριθμό των βιβλίων και των εγγράφων, θα μας πάρει πάνω από μια μέρα για να μπορούμε να το πούμε με απόλυτη σιγουριά. Το βιβλίο που είχε επάνω του όμως είχε δηλωθεί."
"Τι έχεις να πεις γι' αυτό, Maurice;" ρώτησε ο άνδρας με ένα ειρωνικό χαμόγελο.

Ο Maurice παρέμεινε σιωπηλός.

"Τελικά αποδείχτηκε μόνο σπατάλη κόπου και χρόνου," είπε μπλέκοντας τα δάχτυλά του. "Και είμαστε όλοι μας αρκετά πολυάσχολοι άνθρωποι, δεν έχουμε χρόνο να παίζουμε τους επιθεωρητές σαν αυτά τα βιβλία που τόσο σου αρέσουν."
"Αρκετά, Allan," τον έκοψε ο τρίτος άνδρας. "Είναι καθήκον του να μας ενημερώνει για οτιδήποτε ύποπτο. Κόψε τις ειρωνείες."
"Ω, να με συγχωρείς," είπε ο Allan και ακούμπησε καλύτερα στην πολυθρόνα του. "Μάλλον παραφέρθηκα."
"Παρόλα αυτά, Maurice, θα πρέπει να συμφωνήσω μαζί του σε ένα σημείο. Η έλλειψη εμπιστοσύνης στους γύρω σου οδηγεί σε άσκοπες έρευνες. Μιλάμε για ένα άτομο που δέχτηκε σφαίρα που προοριζόταν για τον βασιλιά και το μόνο που έκανε ήταν να επισκέπτεται τη βιβλιοθήκη και άλλα μέρη της πόλης. Άκουσα την παράκλησή σου και έβαλα έναν από τους πιο ικανούς άνδρες μου να τον παρακολουθεί σε περίπτωση που δοκιμάσει κάτι. Τώρα ο Cristian βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση και συγκεντρωθήκαμε όλοι εδώ εκτός προγράμματος χωρίς λόγο. Θα σε παρακαλούσα να μην επαναληφθεί."
"Καταλαβαίνω," είπε απλά ο Maurice.
"Και ούτε ίχνος μεταμέλειας, ε;" σημείωσε ο Allon με το θεατρινίστικο χαμόγελό του. "Αλήθεια, Maurice, δεν πρόκειται ποτέ να σε καταλάβω. Η εμμονή σου με αυτόν τον άνδρα είναι ανεξήγητη, ίσως χρειάζεσαι διακοπές για λίγο διάστημα."
"Ίσως."

Οι άλλοι τρεις άνδρες αναστέναξαν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Αυτές οι συγκεντρώσεις δεν ήταν ποτέ ευχάριστες ακόμα και όταν ήταν προγραμματισμένες. Ο Maurice έκλεισε το βιβλίου του προσπαθώντας να πειστεί από τα αποτελέσματα της τελευταίας ξαφνικής έρευνας. Δεν του άρεζε να κάνει λάθη και σπάνια έκανε γι' αυτό ακόμα πιο σπάνια τα παραδεχόταν, οπότε έμεινε σιωπηλός ως ένδειξη ότι παραδέχτηκε την ήττα του. Οι υπόλοιποι τον συμβούλευσαν να σταματήσει αυτή την τρέλα και αυτό θα προσπαθούσε να κάνει.

Τις δύο επόμενες μέρες παρακολουθούσε στενά τον περίεργο αυτόν άνδρα, όσες ώρες του επέτρεπε φυσικά η δουλειά του, αλλά δεν παρατήρησε τίποτα περίεργο. Αποφάσισε να μην βασιστεί καθόλου επάνω στους υπόλοιπους και συνέχισε να κάνει διακριτικές ερωτήσεις αλλά ο άνδρας τις απέκρουε διαρκώς, τόσο εύκολα που ήταν σχεδόν ύποπτο, λες και ο άνδρας γνώριζε τι ήθελε να πει πριν καν το πει. Στη ζωή του είχε γνωρίσει ελάχιστους ετοιμόλογους ανθρώπους και αυτό από μόνο του τού φαινόταν περίεργο. Έτσι όταν ο περίεργος αυτός καλεσμένος, αποφάσισε να αρνηθεί να ζήσει μια ζωή στο παλάτι του βασιλιά δηλώνοντας πως ήταν έτοιμος να αφήσει το νησί Ilusia την επόμενη μέρα με το τελευταίο καράβι, προθυμοποιήθηκε να τον συνοδεύσει ο ίδιος ως την αποβάθρα και προς μεγάλη του έκπληξη ο άνδρας δέχτηκε αμέσως.

"Θα ταξιδέψετε κι εσείς μαζί μου;" ρώτησε με απόλυτη φυσικότητα.

Βέβαια για τον Lewis η παρουσία του Maurice στην αποβάθρα ήταν ανεπιθύμητη, ωστόσο δεν του άφηνε άλλη επιλογή παρά να δεχτεί. Ήταν κάτι που περίμενε, μάλιστα αρχικά υπολόγιζε σε μεγαλύτερη συνοδεία, όμως ο βασιλιάς παρά τους συνεχείς επαίνους προτίμησε απλά να τον τιμήσει με ένα μεγάλο δείπνο αντί να τον ξεπροβοδίσει. Το βράδυ της ένατης μέρας, με τη συνοδεία του Maurice και του Ammon έφτασε στο λιμάνι και επιβιβάστηκε μετά από έναν βαρετό και πομπώδη λόγο που αποφάσισε να απαγγείλει ο Ammon ως αποχαιρετιστήριο, φορτώθηκε τον σάκο με κάποια δώρα και λίγα χρήματα που του είχε δώσει ο βασιλιάς για το ταξίδι και ανέβηκε επάνω στο μεταφορικό πλοίο με κατεύθυνση το νησί Erenbar.

Οι δύο άνδρες περίμεναν ακόμα στην αποβάθρα ενώ το πλήρωμα του καραβιού καλούσε και τους τελευταίους επιβάτες να επιβιβαστούν όσο το δυνατόν συντομότερο. Ήταν πια ξεκάθαρο πως ο δε θα ηρεμούσε αν δεν τον έβλεπε να χάνετε μαζί με το πλοίο στον ορίζοντα, κάτι που έμπαινε εμπόδιο στα σχέδιά του. Το πλοίο ξεκίνησε όταν ο ήλιος είχε αρχίσει πλέον να δύει και άφησε το βρώμικο λιμάνι του νησιού πίσω του, μαζί και τους ακολούθους του βασιλιά που έμεναν ωσάν φρουροί να παρακολουθούν το πλοίο. Ο Lewis άναψε ένα τσιγάρο και παρακολούθησε τον αέρα που έπαιρνε διάφορα σχήματα στον νυχτερινό ουρανό. Ήταν σίγουρο πως ένα σχέδιο σαν κι αυτό δε θα κυλούσε ομαλά μέχρι το τέλος, ίσως να ήταν τόσο παρανοϊκός όσο έλεγε ο Caleb αλλά δεν κουνήθηκε από τη θέση του μέχρι που η αποβάθρα είχε αρχίσει να χάνεται από τα μάτια του, ελπίζοντας πως θα τον έσωσε η γρήγορη σκέψη του συντρόφου του.

Τίναξε τη γόπα του τσιγάρου του με τον δείχτη του και το παρακολούθησε καθώς χανόταν μέσα στα νερά της θάλασσας. Λίγα άτομα υπήρχαν επάνω στο κατάστρωμα, κυρίως μέλη του πληρώματος καθώς οι περισσότεροι επιβάτες είχαν αποσυρθεί στις καμπίνες του. Το αεράκι ήταν γλυκό και όλα τα σημάδια προμήνυαν ένα ήρεμο και καλό ταξίδι. Στερέωσε το μικρό του σάκο καλύτερα επάνω του, έριξε δυο λοξές ματιές γύρω του, πήρε μια βαθιά ανάσα και συγκεντρώνοντας όλη την αποφασιστικότητά του έπεσε μέσα στα κρύα νερά της θάλασσας διαγράφοντας μια σχεδόν κάθετη πορεία.

"Κάποιος έπεσε στο νερό!"
"Είσαι σίγουρος; Δεν είπαμε στους επιβάτες να μένουν στις καμπίνες τους το βράδυ;" άκουσε καθώς έπεφτε.

Λίγο πριν βυθιστεί μέσα στο νερό, κράτησε την ανάσα του όσο καλύτερα μπορούσε. Δεν ήταν και ο πιο δεινός κολυμβητής αλλά πίστευε πως είχε τις δυνατότητες να αντέξει για αρκετή ώρα στο νερό. Αυτή τη φορά όμως ήταν διαφορετικά, φοβόταν το τραύμα της σφαίρας, είχε κάνει ό,τι μπορούσε για να επουλωθεί γρηγορότερα αλλά ό,τι κι αν έκανε το μικρό αυτό χρονικό διάστημα δεν ήταν αρκετό. Οι απότομες κινήσεις και το νερό της θάλασσας ήταν ο μεγαλύτερός του φόβος. Βγήκε ξανά στην επιφάνεια, κοίταξε ολόγυρά του και λαχανιάζοντας πήρε μια βαθιά ανάσα και μπήκε ξανά κάτω από το νερό, κολυμπώντας προς την ακτή, έπρεπε να φροντίσει να τον αφήσουν πίσω ότι κι αν γινόταν.

Σχεδόν μισή ώρα αργότερα το πλοίο είχε απομακρυνθεί αρκετά, μα αυτό που φοβόταν είχε ήδη γίνει. Η πληγή του είχε αρχίσει να τσούζει και οι κινήσεις του γινόταν πιο αργές. Σύντομα παράτησε την ιδέα να σώσει τον σάκο του. Έβγαλε από μέσα ένα άδειο μελανοδοχείο μέσα στο οποίο είχε κρύψει το μοναδικό χαρτί που χρειαζόταν και το πουγκί με τα χρήματα και τον άφησε να βυθιστεί στον πάτο της θάλασσας και  προσπαθώντας να αυξήσει τις πιθανότητές του να σωθεί έβγαλε το σακάκι και τα παπούτσια του. Απαισιόδοξος από τη φύση του, είχε ήδη αρχίσει να χάνει κάθε ελπίδα όταν στον ορίζοντα ξεχώρισε μια μικρή σπινθηροβόλα λάμψη.

Καταπίνοντας αρκετό νερό πάνω στον ενθουσιασμό του, προσπάθησε να κινηθεί προς την κατεύθυνσή της με μερικές άτσαλες κινήσεις, ελπίζοντας πως ο θόρυβος θα ακουστεί ως εκεί. Κουρασμένος, φώναξε το όνομα του συντρόφου του.

"Αφεντικό;" ήταν το μόνο που άκουσε πριν ακουστεί ένας δυνατός παφλασμός.
"Εδώ," η φωνή του σχεδόν δεν ακούστηκε από το λαχάνιασμα και τα μάτια του έκλεισαν. Ίσως μερικά μαθήματα κολύμβησης να του ήταν χρήσιμα στο μέλλον, σκεφτόταν όταν ένα χέρι τον άρπαξε λίγο πριν βυθιστεί μέσα στο νερό.

Η αγαλλίαση που ένιωσε όταν ακούμπησε στο στέρεο πάτωμα της βάρκας ήταν απερίγραφτη. Ακούμπησε κάτω και με τα τέσσερα, φτύνοντας ξανά και ξανά νερό και φλέγμα λόγω του θαλασσινού νερού. Δίπλα του ο Caleb λαχανιασμένος, στράγγιζε τα ρούχα του.

"Τι στο καλό σκεφτόσουν και πήδηξες μετά από τόση ώρα;" τον επέπληξε εκνευρισμένος. "Για μια στιγμή σκέφτηκα πως σε πιάσανε ή ότι ακολούθησα λάθος καράβι!"
"Δεν είχα άλλη επιλογή..." απάντησε εξαντλημένος. "Θα εξηγήσω αργότερα."

Για τον Caleb όμως που σπάνια εκνευριζόταν, αυτή η απάντηση δεν ήταν αρκετή. Του πέταξε ένα παγούρι νερό, μια κουβέρτα και σήκωσε την άγκυρα που είχε ρίξει πρόχειρα μέσα με νευρικές κινήσεις ρίχνοντας στον Lewis θυμωμένα βλέμματα.

"Τι θα γινόταν αν πνιγόσουν;" ρώτησε. "Και όλα αυτά για ένα τρελό σχέδιο. Τι δουλειά είχες να μπεις μέσα στο παλάτι του βασιλιά με αυτόν τον περίπλοκο τρόπο;"
"Οποιοσδήποτε άλλος τρόπος δε θα μου έδινε την ευχέρεια να συλλέξω τις πληροφορίες που ήθελα και θα κινούσα πολύ περισσότερες υποψίες," απάντησε τυλίγοντας την κουβέρτα γύρω του. "Δεν έχεις ιδέα πώς λειτουργούσαν τα πράγματα εκεί μέσα."
"Και τι κατάφερες με αυτό; Παραλίγο να σκοτωθείς δυο φορές. Μια με το όπλο, μια τώρα. Αν κάνεις κάθε φορά κάτι τέτοιο, δε σε βλέπω να ζεις για πάνω από έναν μήνα," σημείωσε και σήκωσε το κουπί του.
"Κι εσύ; Τι έκανες αυτές τις μέρες;"
"Ακόμα δε βγήκαμε από το νερό και ρωτάς αυτό;" ρώτησε συγχυσμένος.
"Εδώ δεν μας ακούει κανείς," απάντησε και ο Caleb αναστέναξε.
"Προσπάθησα να μπω στο γραφείο όπως συμφωνήσαμε. Παραλίγο να γίνω τσακωτός από τον φύλακα και τα παράτησα. Την επόμενη μέρα έγιναν ανακρίσεις σε όλη τη γύρω περιοχή και για τα δύο συμβάντα. Μετά, όπως ήταν φυσικό, στράφηκα προς τους πληροφοριοδότες της πόλης. Πήρα μία λίστα με ονόματα ατόμων σε ηγετικές θέσεις και μερικές ημερομηνίες κατά προσέγγιση για πότε άρχισαν να ανεβαίνουν στην ιεραρχία. Όπως ήταν αναμενόμενο κόστισε αρκετά. Αναγκάστηκα να τη βγάλω πλένοντας πιάτα σε ένα παρακμιακό εστιατόριο, ο μαγαζάτορας συμφώνησε να με αφήνει να κοιμάμαι στο μαγαζί και να μου δίνει δυο πιάτα απαίσιο φαγητό αντί να με πληρώσει."

"Φρόντισες να μην αφήσεις στοιχεία σε αυτόν που σε πληροφόρησε; Είχες καλυμμένο το πρόσωπό σου;" ρώτησε ο Lewis.

Ο Caleb σταμάτησε για μια στιγμή, τον κοίταξε αμίλητος και ακούμπησε το κουπί επάνω στον βάρκα. Φαινόταν να διστάζει στην αρχή, πέρασε τα δάχτυλά του άτσαλα μέσα από τα μακριά του μαλλιά και κάθισε απέναντι από το αφεντικό του με πλεγμένα τα χέρια.

"Θα ήμουν ανόητος αν δεν το έκανα, φρόντισες να μου το πεις τουλάχιστον πέντε φορές όταν μου εξηγούσες το σχέδιο," είπε κάπως θιγμένος. "Αφεντικό, είσαι σίγουρος ότι πρέπει να επιστρέψεις σ' εκείνη την πόλη; Πέρασες αρκετές μέρες στο παλάτι, θα είναι πολύ πιο εύκολο να σε αναγνωρίσουν τώρα."
"Δεν είναι τόσο απλό," απάντησε προσπαθώντας να βολευτεί επάνω στη βάρκα. "Μας περιμένει και τους δύο, όποιος κι αν είναι ο άνδρας που πρέπει να συναντήσουμε. Εξάλλου, δεν τελείωσαν όλα ακόμα."
"Τι εννοείς;"
"Εννοώ ότι μου λείπει ένα κομμάτι του παζλ. Όλα είναι οργανωμένα στην εντέλεια, πιστεύω ότι ψάχνουμε δύο ή ένα άτομο ακόμα. Ελπίζω να έχεις κανονίσει αυτό που σου είπα."
"Ναι," είπε ξεφυσώντας. 'Όλα είναι έτοιμα... Δεν περίμενα να σε πείσω ούτως ή άλλως," παραδέχτηκε ξαναπιάνοντας το κουπί.

Και πράγματι, όλα ήταν έτοιμα όπως είχε υποσχεθεί. Μερικά μέτρα από το σημείο που είχαν προσαράξει τη βάρκα τους, τους περίμενε ένα σαραβαλιασμένο κάρο, καλυμμένο με διάφορα κλαδιά και χώμα, κάπως αφύσικη κάλυψη αλλά δεν είχε σημασία μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Τον βοήθησε να φτάσουν ως εκεί προσφέροντας το σώμα του για στήριξη και καθάρισε το κάρο όσο περισσότερο μπορούσε. Ο Lewis ανέβηκε επάνω και τον περίμενε να γυρίσει με το ζώο που είχε αφήσει σε διαφορετικό σημείο, ένα βουβάλι που μασούσε ανέμελα τα χόρτα της περιοχής.

"Από εδώ ο Lew," το σύστησε και ο Lewis ανασήκωσε ένα φρύδι. "Θα μας μεταφέρει πίσω στην πόλη."
"Lew;"
"Του πάει, δε βρίσκεις;" ρώτησε πηδώντας επάνω στην άμαξα. "Κι αυτά είναι τα ρούχα σου."

Του πέταξε έναν παραφουσκωμένο σάκο και κάθισε στη θέση του οδηγού αναγγέλλοντας ότι ξεκινάνε. Μέσα στον σάκο ήταν στριμωγμένα μια ξανθιά, μακριά περούκα, ένα καφέ παντελόνι, σανδάλια, ένα πολύχρωμα πράγμα σαν σάλι και μια γκρίζα μπλούζα και ο συνδυασμός τους ήταν ότι πιο φρικιαστικό είχε δει ο Lewis της τελευταίες μέρες.

"Τι στο καλό είναι αυτά;" ρώτησε άναυδος. "Περιμένεις να τα φορέσω;"
"Έι, είναι το εντελώς αντίθετο με αυτά που φορούσες. Μην ξεχνάς ότι δεν πρέπει να σε αναγνωρίσουν και ακόμα κι αν βάψεις τα μαλλιά σου μαύρα, όλοι οι άνδρες με μαύρα μαλλιά είναι ύποπτοι πια στην πόλη."
"Εξαιτίας της απόπειρας;"
"Ναι, τις προάλλες μαζέψανε όλους όσους είχαν ουλές στο πρόσωπο για ανάκριση. Έλα, σου έχω και γυαλιά, τυχερούλη," του είπε και του πέταξε ένα ζευγάρι γυαλιά με μωβ στρογγυλούς φακούς.

"Τόσο απαίσια που είναι αυτή η μεταμφίεση, δε θα μου κάνει εντύπωση αν δεν με καταλάβουν," είπε κοιτάζοντας τα ρούχα. "Ποιος θα μεταμφιεζόταν με ρούχα που προκαλούν τόσο το βλέμμα."
"Παίξ' το λίγο μαστουρωμένος και θα είσαι εντάξει. Σου πήρε και διαφορετική μάρκα τσιγάρων όπως μου ζήτησες. Αλήθεια πιστεύεις ότι υπάρχει άτομο που θα σε καταλάβει μόνο από αυτό;"
"Η αλήθεια είναι ότι το ζήτησα ως τελευταίο μέτρο για να μην υπάρξει σύνδεση αργότερα, μετά την επίσκεψή μου στο παλάτι πιστεύω ότι είναι απαραίτητο."
"Δηλαδή υπάρχει άτομο εξίσου παρανοϊκό με εσένα;" ρώτησε γελώντας.
"Δε θα το έθετα έτσι," κόμπιασε ο Lewis. "Στάσου, κουρεύτηκες;"
"Μερικά δάχτυλα, μην ξεχνάς ότι εγώ έπαιξα όλο το θέατρο μετά το περιστατικό. Ο τύπος που ήρθε να ερευνήσει ήταν κάπως τρομαχτικός. Το θεώρησα απαραίτητο. Άρχισα να τα μαζεύω πίσω από εκείνη τη μέρα."
"Πού να τον έβλεπες από κοντά," μονολόγησε ο Lewis.

Φτάσανε στην πόλη ακολουθώντας ένα παράδρομο. Ο Caleb είχε ανακαλύψει με τη βοήθεια διάφορων πληροφοριοδοτών της πόλης ένα σημείο που έκανε τη λαθραία είσοδο και έξοδο αρκετά εύκολη. Παράτησαν την άμαξα μερικά μέτρα πιο μακριά και άφησαν τον Lew ελεύθερο. Ο Caleb τον οδήγησε σε ένα σημείο καλυμμένο από πλούσιους σε φύλλωμα θάμνους και του έκανε νόημα να μπει όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

"Πόσο πλήρωσες για το ζώο;" ρώτησε καθώς περνούσε από την τρύπα.
"Λιγότερα από ότι νομίζεις. Ίσως αν το τρώγαμε να έβγαζε τα λεφτά του," απάντησε ο Caleb προπορευόμενος.

O Lewis τον κοίταξε με ανοιχτό το στόμα και τίναξε με μια κίνηση πίσω την ξανθιά περούκα που έπεφτε διαρκώς στο πρόσωπό του, έμπαινε στο στόμα του και τον ενοχλούσε. Είχαν βγει σε ένα σημείο της πόλης που η δυσωδία ήταν αρκετά έντονη και η περιοχή αρκετά πυκνοκατοικημένη κρίνοντας από τα διώροφα, δείγματα έλλειψης αρχιτεκτονικής που σε κάνανε να απορείς που υψώνονταν ακόμα.

"Για την περούκα έκοψα κρυφά μια ουρά αλόγου, βρήκα έναν που μου την έφτιαξε φθηνά."

"Αυτό δε θα με κάνει πιο εύκολο στόχο;" ρώτησε ο Lewis στερεώνοντάς την καλύτερα επάνω στο κεφάλι του.
"Μην στεναχωριέσαι, είναι βαμμένα."

Όπως και να είχαν τα πράγματα, η σκέψη ότι κουβαλούσε επάνω του την ουρά ενός αλόγου ήταν αηδιαστική. Όλη αυτή η ιστορία τον είχε κουράσει, δεν έβλεπε την ώρα να αφήσει το καταραμένο αυτό νησί. Ακολούθησε τον Caleb χωρίς να μιλάει, ήταν αρκετά εξαντλημένος από το κολύμπι και τη διαδρομή, έτσι, όταν φτάσανε στο πίσω μέρος του μπαρ Reggara και μπήκανε μέσα στη μικρή καμαρούλα κάτω από το σοβαρό βλέμμα του ιδιοκτήτη σωριάστηκε επάνω το σκονισμένο στρώμα και τον πήρε ο ύπνος όταν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου τρύπωσαν μέσα από το μιρκό παραθυράκι του δωματίου. Είχε περάσει πάρα πολύς καιρός από την τελευταία φορά που ο ύπνος τον είχε πάρει τόσο εύκολα. Ο Caleb τον τοποθέτησε καλύτερα επάνω στο στρώμα κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι του.

"Ώστε αυτό είναι το αφεντικό που μου έλεγες;" ρώτησε το αφεντικό σκουπίζοντας μηχανικά ένα ποτήρι κρασιού. "Δε σου γεμίζει και πολύ το μάτι, στοιχηματίζω ότι θα τον έβαζες κάτω αν ήθελες."
"Δεν είναι όσο αδύναμος όσο φαίνεται, αλλά από αντοχή δεν σκίζει," είπε ο μακρυμάλλης νεαρός σταυρώνοντας τα χέρια του. "Έχει μερικά θεματάκια βέβαια με τον χαρακτήρα του αλλά δεν είναι κακός άνθρωπος."