[Τέλος-Αποστολή] Πασπαρτού

Ο τόνος της φωνής του δεν αντιστοιχούσε καθόλου στη λέξη που μόλις είχε χρησιμοποιήσει, μα για πρώτη φορά ανασήκωσε τα φρύδια του με ενδιαφέρον, θετικό σημάδι για τον Lewis που το θεώρησε ευκαιρία για να χρησιμοποιήσει μια διαφορετική προέλευση. Στην πραγματικότητα και ο ίδιος ενδιαφερόταν αρκετά για τέτοιου είδους ιστορίες, η Colt ήταν γεμάτη με υποτιθέμενα στοιχειωμένα σπίτια, ιστορίες για δαιμόνια και οι περισσότεροι κάτοικοι μυούνταν από μικροί σε τέτοιου είδους ιστορίες από όλον τον κόσμο. Ο Maurice τελικά αποδείχτηκε εξαιρετικός συνομιλητής όταν επρόκειτο για κάτι που τον ενδιέφερε, μίλησε ώρα για τις πιο γοητευτικές ιστορίες που γνώριζε αναλύοντας τι πίστευε ότι κρυβόταν από πίσω. Η ώρα πέρασε για τον Lewis χωρίς να το καταλάβει και δεν κοίταξε το ρολόι του ώσπου ο Maurice έκλεισε το βιβλίο που κρατούσε ανοιχτό όση ώρα μιλούσαν.

"Με συγχωρείτε, πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά μου," είπε κάνοντας μια μικρή υπόκλιση.
"Φυσικά," ο Lewis ανταπέδωσε την κίνηση και τον ακολούθησε με τα μάτια.
"Ο Ammon θα έρθει από λεπτό σε λεπτό, δε θα θέλαμε να μείνετε μόνος,' είπε όταν έφτασε στην πόρτα και έκανε μια μικρή παύση. "Ο βασιλιάς φροντίζει πάντα για τη διασκέδαση των καλεσμένων του."

Διασκέδαση. Ήταν φανερό ότι δεν του είχανε ακόμα απόλυτη εμπιστοσύνη, τα γραφεία των βασιλικών υπαλλήλων δεν απείχαν πολύ από τη βιβλιοθήκη, ήταν φυσικό να υποψιάζονται ότι μπορεί να σχεδίαζε κάτι. Έχοντας πάρει μια ιδέα από την ψυχρή λογική του Maurice, δεν μπορούσε να εξηγήσει αυτή την παράξενη αίσθηση που ένιωθε, λες και ένα ρεύμα διαπερνούσε και τράνταζε όλο του το σώμα. Δεν ήταν φόβος, ούτε άγχος, αντίθετα ένιωθε το σώμα του πιο ζωντανό από ποτέ, μα για τον Lewis που είχε περάσει τον περισσότερο χρόνο της ζωής του κλεισμένος στο παλιό γραφείο τελετών και στο σπίτι με τις βαριές κουρτίνες και τα χοντρά παράθυρα, αποκόβοντας συνειδητά όσο περισσότερο μπορούσε τον εαυτό του από τον κόσμο, αυτή η αίσθηση δεν είχε ακόμα όνομα.

Αντίθετα με τον Maurice, ο Ammon ήταν ενοχλητική παρά καλή παρέα. Μιλούσε ακατάπαυστα για τον τόπο, τον βασιλιά και τις ασχολίες του που περιλάμβαναν διάφορα αθλήματα. Δήλωνε ότι πίστευε πως ένα σωστό σώμα είναι η βάση για ένα καθαρό μυαλό, μα δεν κατάφερε ούτε στο ελάχιστο να ιντριγκάρει τον συνομιλητή του. Για τον Lewis ο Ammon ήταν ο τύπος του ανθρώπου που θα έδειχνε σωστή κρίση μόνο επάνω στη μάχη, βασισμένος στην εμπειρία και πάνω από όλα στη δύναμή του και αργότερα θα περηφανευόταν για τα κατορθώματά του, μα ήταν τέλειος για να επιτύχει αυτό που ήθελε μιας και ο Ammon έδειξε από την αρχή ότι τον συμπαθούσε. Ήταν ο τύπος του ανθρώπου που εμπιστευόταν αυτό που έβλεπε με τα μάτια του και δεν διάβαζε από πίσω, ο τύπος του ανθρώπου που θα συγκλονιζόταν αν γινόταν μάρτυρας μια μη αναμενόμενης κατά τη κρίση του προδοσίας, και για τον Ammon ένας άνδρας που δέχτηκε μια σφαίρα για να προστατέψει τον βασιλιά του θα μπορούσε να είναι μόνο ένας άνδρας με αξιοζήλευτο πνεύμα.

Κάπως έτσι πέρασαν οι επόμενες δύο ημέρες, με τον Lewis να έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του Ammon ζητώντας του να τον ξεναγήσει σε διάφορα μέρη του παλατιού και της πόλης, μιλώντας με θαυμασμό για τον βασιλιά και χαμογελώντας προσποιητά όσο περισσότερο μπορούσε. Δύο μέρες μόνο χρειάστηκαν για να τον αφήσει να κινείται ελεύθερα στη βιβλιοθήκη αντίθετα με τις πρώτες δύο που η παρακολούθηση ήταν αρκετά στενή, πιθανότατα μετά από οδηγίες του Maurice. Ο Lewis είχε μάθει πια να τον χειρίζεται αρκετά, έτσι έφτασε σε σημείο να διαβάζει μπροστά του το βιβλίο με τον κατάλογο όλων όσων είχαν δανειστεί βιβλία τα προηγούμενα χρόνια, διαβάζοντας φωναχτά μερικούς τίτλους που περιείχε η βιβλιοθήκη ως επιπλέον μέτρο για να δώσει την εντύπωση πως διάβαζε τον κατάλογο των βιβλίων και αυτό αρκούσε για τον Ammon που εξυμνούσε για άλλη μια φορά τις χάρες της Illusia.

Και επιτέλους βρήκε αυτό που ήθελε. Μέσα σε άπειρες γραμμές που ανέφεραν το όνομα του Maurice, βρήκε πότε έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του στη βιβλιοθήκη. Αμέτρητες σελίδες και άπειρες καταχωρήσεις μέσα σε ένα χοντρό βιβλίο για να τον οδηγήσουν πέντε χρόνια πριν. Έσμιξε τα φρύδια του, αν ο Maurice ήταν ένα από αυτά τα άτομα που έψαχνε, πώς θα ανακάλυπτε τους υπόλοιπους; Πρέπει να ήταν άτομα που είχαν εδραιωθεί μέσα το παλάτι, κάτι που θα έκανε ακόμα δυσκολότερη την ερευνά του.

"Ammon, πρέπει να υπηρετείς πολύ καιρό στο παλάτι για να μιλάς με τόσο αγάπη γι' αυτό," είπε ξαφνικά ο Lewis. "Δεν μου κάνει έκπληξη που είσαι ανώτερος του Maurice."
"Ε; Ανώτερος του Maurice;" τον κοίταξε κατάπληκτος και έπειτα γέλασε. "Όχι, όχι, είναι αλήθεια ότι είμαι παλαιότερος, μα έχω μόνο δύο χρόνια σε αυτή τη θέση."
"Ε; Αλήθεια;" προσποιήθηκε ότι έμεινε εμβρόντητος.
"Ναι, ο Maurice είναι το καμάρι του παλατιού, αναρριχήθηκε μόλις μέσα σε έναν χρόνο και κέρδισε την εύνοια του βασιλιά. Ήταν πηγή ζήλιας για πολλούς, αρκετοί από εμάς τον θαυμάζαμε."
"Πρέπει να είναι μοναχική η κορυφή, ειδικά αν δεν είχε κανέναν ανταγωνισμό."
"Ποιος είπε ότι δεν είχε;" γέλασε. "Φυσικά όλοι μας προσπαθούσαμε να τον ανταγωνιστούμε, αλλά μόνο ένας τα κατάφερε και ανταγωνίζονται μέχρι και σήμερα. Είναι ο υπεύθυνος των εξωτερικών υποθέσεων και αν σε κάτι δεν τον φτάνει ο Maurice είναι το χάρισμα που έχει."
"Ώστε μέχρι και το παλάτι έχει τέτοιους ανταγωνισμούς..."
"Φυσικά," γέλασε και πάλι.

Ήταν αδιανόητο το πόσο αφελής μπορούσε να φανεί αυτός ο άνδρας απέναντι σε κάποιον που δε γνώριζε χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Του φαινόταν παράξενο που υπήρχαν ακόμα τόσο απλοϊκά άτομα σε αυτόν τον κόσμο, ίσως θα μπορούσε να τους χαρακτηρίσει ελπίδα της ανθρωπότητας, από την άλλη όμως ήταν πρόσφορο έδαφος για όσου θέλανε να του εκμεταλλευτούν για δικό τους όφελος και ο ίδιος δεν διέφερε σε αυτή την περίπτωση. Χωρίς μεγάλο κόπο, πήρε την πληροφορία που ήθελε, έναν ακόμα υποψήφιο γι' αυτό που έψαχνε. Δε βρήκε λόγο να πιέσει για να μάθει το όνομά του, αργότερα αυτό θα μπορούσε να γυρίσει εναντίων του. Εν αντιθέσει προτίμησε να επιστρέψει το ίδιο βράδυ στη βιβλιοθήκη, προσπαθώντας να φερθεί όσο πιο φυσικά μπορούσε. Μέσα στις ατέλειωτες ώρες που είχε περάσει εκεί μέσα τις προηγούμενες μέρες, κατάφερε να εντοπίσει το αρχείο των εφημερίδων που όφειλε να έχει η βιβλιοθήκη του παλατιού αν το παλάτι σεβόταν τον εαυτό του, γεμάτο με άρθρα με την ιστορία γραμμένη όπως την ήθελαν οι ίδιοι. Μα αυτό δεν τον ένοιαζε, το μόνο που ήθελε ήταν ένα όνομα και αυτό δε θα ήταν δύσκολο να το βρει.

Μετά τις 10 απλωνόταν ησυχία στους βασιλικούς διαδρόμους, ο Maurice επέστρεφε στο δωμάτιό του στις 10 και 30 μετά από ένα σύντομο διάλειμμα στη βιβλιοθήκη και μόνο μερικές καμαριέρες που πολύ πιθανόν να μην τον ενοχλούσαν έμεναν στον διάδρομο. Ο Ammon είχε προπόνηση και ο Βασιλιάς ακόμα και αν τον συναντούσε δε θα είχε κανέναν λόγο να τον σταματήσει. Έτσι όταν έφτασε στη βιβλιοθήκη ακριβώς στις 10 και 30, αφού σιγουρεύτηκε ότι ο Maurice είχε πραγματοποιήσει ήδη την καθιερωμένη επίσκεψή του στη βιβλιοθήκη, δεν έχασε χρόνο και υπό το αχνός φως του κεριού ξεφύλλιζε τους ταξινομημένους φακέλους με τα αρχεία τον εφημερίδων. Έψαχνε τουλάχιστον μία ώρα, αφού προσέγγισε το χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο έπρεπε να είχε γίνει η ανάθεση της θέσης πριν βρει αυτό που ήθελε.

"Allan Marley..." μουρμούριζε ψάχνοντας τα χαρτιά.

Σύμφωνα με τις εικόνες των εφημερίδων, ήταν ένας ξανθός άνδρας με τετράγωνο πιγούνι και πλατύ χαμόγελο, στηνόταν με εξαιρετική άνεση μπροστά από τον φακό και το πλατύ χαμόγελό του φανέρωνε άνθρωπο με μεγάλη αυτοπεποίθηση. Είχε ιδιαίτερη προτίμηση στα ανοιχτόχρωμα κουστούμια και ήταν αρκετά αγαπητός στον λαό κρίνοντας από τον κόσμο που μαζευόταν γύρω του σε κάθε φωτογραφία, ειδικά οι γυναίκες. Ελάχιστα πράγματα ανέφερε για τη ζωή του πριν την απόκτηση της θέσης του και τα πρώτα βήματά του στο παλάτι. Πράγμα περίεργο. Αν ήταν ντόπιος πολίτης, θα είχε πολύ περισσότερες πιθανότητες να τονιστεί η καταγωγή του, μα η παντελής έλλειψη πληροφοριών ήταν αφύσικη. Σ' εκείνο το σημείο είχε βεβαιωθεί πως ήταν το δεύτερο άτομο που ζητούσε όπως και ότι το σύστημα και η οργάνωση του παλατιού ήταν σε αφανή αταξία. Αν μερικά άτομα έκαναν ό,τι ήθελαν κάτω από τη μύτη του, ο βασιλιάς ήταν προφανώς ανίκανος να χειριστεί τους γύρω του.

Κοιτούσε και ξανακοιτούσε τον άνδρα στις φωτογραφίες και ήταν σίγουρος πως δε θα του έκανε εντύπωση αν εκείνος κινούσε τα νήματα σε όλο το νησί. Μα τότε ποιος ήταν ο ρόλος του Maurice; Κάποιος που φροντίζει για εξωτερικά θέματα, κάποιος που φροντίζει για τα θέματα του παλατιού και τις ασφάλειας. Αν τα άτομα που ψάχνανε ήταν σε τόσο υψηλόβαθμες θέσεις, τι ελπίδες είχαν να τα βάλουν μαζί τους; Και αν υπήρχαν κι άλλοι, ποιες μπορεί να ήταν οι θέσεις τους;

Ακούμπησε το πιγούνι του στο χέρι του προβληματισμένος και έκοψε δύο βόλτες με το κερί στα χέρια. Ο Maurice δεν έδινε την εντύπωση ανθρώπου που θα συνεργαζόταν άμεσα με κάποιον και ο Marley δεν είχε εμφανιστεί ούτε μία φορά όλες τις μέρες που βρισκόταν στο παλάτι. Άρα θα έπρεπε να υπάρχει ένας σύνδεσμος ανάμεσα στους δύο. Κάποιος που θα έχαιρε της εμπιστοσύνης τους και θα μπορούσε να μεταφέρει πληροφορίες μέσα και έξω από το παλάτι. Ένας άνθρωπος σκιά;

Έτριβε το μέτωπό του και γύρισε προς το γραφείο του. Το όνομα του Allan Marley εμφανιζόταν ελάχιστα στο βιβλίο δανεισμών και μετά από μεγάλα διαστήματα. Άρα θα μπορεί να ήταν απλά μια αφορμή για να συναντηθούν μερικές φορές τον χρόνο. Ήταν φυσικό να αποφεύγουν συχνές συναντήσεις, μα η προτίμησή τους σε αυτό το μέρος ήταν φανερή. Είχε απόλυτη ησυχία, οι τοίχοι ήταν μονωμένοι και τα βιβλία ήταν τέλεια κάλυψη για τη μεταφορά λεπτών εγγράφων. Άρπαξε ένα επιστολόχαρτο και σημείωσε την πρώτη ημερομηνία δανεισμού του Marley και έπειτα εκείνη του Maurice, δίπλωσε το φύλο του χαρτιού και με μια κολλητική ταινία το τοποθέτησε κάτω από τη μεγάλη πολυθρόνα.

"Μακάρι να είχα αρκετό χρόνο να ελέγξω αν κάποιος είχε δανειστεί κάποιο βιβλίο αμέσως μετά τον άλλον," σκέφτηκε και ίσιωσε το σακάκι του.

Η βαριά πόρτα της βιβλιοθήκης άνοιξε ήσυχα, ήταν πράγματι το πιο καλοδιατηρημένο δωμάτιο του παλατιού. Οι διάδρομοι ήταν κατασκότεινοι πλέον αφού οι περισσότεροι είχαν αποσυρθεί στις κρεβατοκάμαρές τους και οι δαυλοί είχαν σβήσει. Ο Lewis περπατούσε με σταθερά βήματα. Η θεωρία του ότι υπήρχε και ένα τρίτο άτομο δεν άφηνε το μυαλό του σε ησυχία και πίστευε ότι θα επιβεβαιωθεί, έπρεπε να επιβεβαιωθεί.

"Μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι, κύριε Carroll;"

Η ήρεμη, σταθερή φωνή έκανε τις φλέβες του Lewis να παγώσουν. Για μερικά δευτερόλεπτα έχασε την ψυχραιμία του. Δεν είχε ακούσει τίποτα, δεν είχε δει τίποτα και αν σε κάτι είχε εμπιστοσύνη, αυτή ήταν η ακοή του. Γύρισε δισταχτικά και το φως του κεριού που σιγά-σιγά πλησίαζε τη βάση φώτισε το ωχρό πρόσωπο του μπάτλερ. Μόλις τότε κατάλαβε τι το οικείο είχε εκείνος ο νεαρός, κάτω από το αχρό φως, με τα ίσια μαύρα μαλλιά του και την καλοχτενισμένη φράντζα, με το μαύρο κουστούμι και στο σχεδόν παγωμένο χαμόγελο, δε διέφερε από τα καλοφροντισμένα πτώματα των πλουσίων.

"Με τρομάξατε, Sebastian."
"Cristian," διόρθωσε αμέσως.
"Cristian, σωστά. Δεν περίμενα να τριγυρνάει κάποιος στους διαδρόμους τέτοια ώρα."
"Ούτε κι εγώ, κύριε Carroll. Με το τραύμα που έχετε, δε θα έπρεπε να βρίσκεστε ήδη στο κρεβάτι σας; Τα νυχτοπερπατήματα δε νομίζω ότι σας κάνουν καλό."
"Ούτε και η έλλειψη ύπνου, πράγματι. Νόμιζα ότι αν διάβαζα ένα βιβλίο θα με βοηθούσε να κοιμηθώ."
"Στη βιβλιοθήκη;"
"Στη βιβλιοθήκη, μάλιστα."
"Γιατί όχι στο δωμάτιό σας;"
"Η ατμόσφαιρα της βιβλιοθήκης με βοηθά να ηρεμήσω. Παρόλα αυτά, πήρα το βιβλίο να το συνεχίσω στο δωμάτιό μου," είπε και έβγαλε ένα μικρό βιβλίο από τον κόρφο του.

Ο Cirstian ανασήκωσε τα φρύδια και άφησε ένα προσποιητό αναφώνημα έκπληξης.

"Θα το πρότεινα και σ' εσάς."
"Μάλιστα, κύριε Carroll, η αγάπη σας για τα βιβλία είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη. Όμως, χωρίς να θέλω να σας προσβάλλω, θα μου επιτρέψετε να σας ελέγξω;"
"Να με ελέγξετε;" ρώτησε προσποιούμενος τον άναυδο. "Δεν βλέπω τον λόγο, μα ορίστε," άπλωσε τα χέρια του και του παρέδωσε το βιβλίο. "Κάποιο πρωτόκολλο, υποθέτω."
"Το μαντέψατε," χαμογέλασε.

Ο Cristian έσπευσε αμέσως να κάνει σωματικό έλεγχο. Έψαξε τις τσέπες, το σακάκι, του ζήτησε ακόμα να ανοίξει το πουκάμισο και να βγάλει τα παπούτσια μα δε βρήκε τίποτα παρά ένα φυλλάδιο από ένα μαγαζί της πόλης, δυο καραμέλες και ένα μαντήλι. Έμεινε σιωπηλός για μερικά δευτερόλεπτα και έπειτα σηκώθηκε, ακούμπησε τη δεξιά του παλάμη στο μέρος της καρδιάς του και έκανε μια ελαφριά υπόκλιση.

"Μα συγχωρείτε, τελειώσαμε. Ελπίζω να καταλαβαίνετε πως ήταν αναγκαίο."
"Ναι, φυσικά, αν και κάπως άβολο," είπε ο Lewis ενώ κουμπωνόταν.

Τα μάτια του δεν άφηναν ούτε λεπτό το πρόσωπο του Cristian. Το πετάρισμα των ρουθουνιών του εκδήλωνε διακριτικότατα τον εκνευρισμό και την απογοήτευσή του. Η αυτοπεποίθησή του είχε χαθεί μέσα σε λίγα λεπτά και φυσικά δεν ήταν το πρωτόκολλο αυτό που του επέβαλε να κάνει την έρευνα. Ένα άτομο που είχε πρόσβαση σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού, ένα άτομο που δύσκολα θα το συνέδεε κανείς με τα πολιτικά, ένα άτομο που δε θα ήταν περίεργο ή δύσκολο να μεταφέρει φακέλους, να κρυφακούσει και να παρακολουθεί τον βασιλιά. Ο νεαρός μπάτλερ έσκυβε το κεφάλι μάλλον ντροπιασμένος.

"Αναρωτιέμαι αν έκανα κάτι που να δυσαρέστησε τον βασιλιά," είπε ο Lewis. "Ίσως θα έπρεπε να του μιλήσω. Ο ίδιος ήταν που μου έδωσε την άδεια να μπαίνω στη βιβλιοθήκη ό,τι ώρα θέλω. Δεν είχα σκοπό να κλέψω κάποιο βιβλίο. Το καταχώρησα μάλιστα στο βιβλίο των δανεισμών."

"Οι πράξεις μου δεν αντιπροσωπεύουν σε καμία περίπτωση τη γνώμη του βασιλιά. Ήταν καθήκον μου να σας ελέγξω, λυπάμαι αν αυτό σας έφερε σε δύσκολη θέση."

Οι λέξεις του ήταν διαλεγμένες με προσοχή και ο τόνος της φωνής του πιο βαρύς από ό,τι συνήθως. Φυσικά και δεν αντιπροσώπευαν τη γνώμη του βασιλιά, είχε άλλα δύο άτομα με πολλή περισσότερη επιρροή από πίσω του, πράγμα που έκανε τον Lewis να αναρωτιέται αν υπήρχε ιεραρχία μεταξύ τους. Γύρισε την πλάτη στον μπάτλερ και προχώρησε μερικά βήματα.

"Ό,τι έγινε, έγινε. Ήταν η δουλειά σου στην τελική. Λοιπόν, καλό βράδυ," χαιρέτησε με ένα νεύμα του χεριού του και δε γύρισε να κοιτάξει. Με δυσκολία συγκρατούσε το λεπτό, θριαμβευτικό χαμόγελο που προσπαθούσε να σχηματιστεί στα χείλη του. Ήταν ένα βήμα μπροστά. Όποιος κι αν ήταν αυτός που είχε δώσει τις οδηγίες στον Cristian δεν είχε πετύχει τον τέλειο συγχρονισμό. Ήθελε όλες τις αποδείξεις στα χέρια του και γι' αυτόν τον λόγο είχε χάσει τον δράστη που τόσο ήθελε.

Προχώρησε στον διάδρομο με πιο γρήγορα βήματα και κάλυψε το στόμα του με το αριστερό του χέρι, αφού τοποθέτησε το μικρό βιβλίο πίσω στον κόρφο του. Άνοιξε και έκλεισε γρήγορα την πόρτα του δωματίου και ακούμπησε την πλάτη του επάνω της αφήνοντας μόνο τότε το χέρι του ελεύθερο. Το χαμόγελο είχε πάρει πια σχήμα στα χείλη του που έτρεμαν και δεν μπορούσε να το κρύψει. Άφησε το σώμα του να κυλίσει απάνω στο ξύλο και λύγισε τα γόνατα. Το κερί κόντευε πια να σβήσει. Το ακούμπησε δίπλα του και πέρασε τα δάχτυλά του κάπως δισταχτικά μέσα από τα σπαστά του μαλλιά, αφήνοντας ένα πνιχτό, χαιρέκακο και συνάμα νευρικό γελάκι να ξεφύγει από τα χείλη του.

Η ένταση της στιγμής είχε αρχίσει να φεύγει, και παρόλο που το σώμα του έτρεμε δεν μπορούσε να διώξει εκείνη την παράξενη αίσθηση ευφορίας που τον είχε κατακλύσει. Ένιωθε σαν ένα ασήμαντο πιόνι μιας σκακιέρας, απέναντι σε αξιωματικούς και πύργους, που μπόρεσε παρόλα αυτά να αποφύγει τα χτυπήματα. Πόσα ονόματα ήθελε ακόμα; Τι του ξέφευγε; Για κάποιον λόγο δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Όλα ήταν υπολογισμένα. Αν είχαν μείνει κι άλλα κομμάτια σε αυτό το παζλ, θα έπρεπε να τα βρει.