[Τέλος-Αποστολή] Πασπαρτού

I. Γραφείο Κηδειών "Trinity"
II. 13 Σφαίρες
III. Η Τελευταία Μπαλάντα (ft Makoto)
IV. 1+1 Τρόποι για να Σώσετε το Τομάρι σας
V. Τρία Τσιγάρα Δρόμος
VI. Πιο Αργός Κι Απ'την Σκιά Του



Το ταξίδι προς το νησί Illusia κράτησε αρκετές μέρες, αφού το καράβι βασάνιζαν οι δυνατοί άνεμοι και τα κύματα. Μέσα στη φθηνή του καμπίνα, ο Lewis διάβαζε ξανά και ξανά τα περιεχόμενα του φακέλου που του είχε παραδοθεί μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Ήθελε να τα απομνημονεύσει όλα, να τα χαράξει μέσα στο μυαλό του και να σκεφτεί με ποιον τρόπο θα έπρεπε να κινηθεί αφού πατούσε στο νησί. Δε θα ήταν εύκολο να πλησιάσει έναν βασιλιά. Μια οποιαδήποτε θέση μέσα στο παλάτι θα μπορούσε να τον βοηθήσει, αλλά δε θα εξασφάλιζε την ασφάλειά του, ο καθένας θα μπορούσε να υποπτευθεί έναν υπηρέτη που τολμούσε να χώσει τη μύτη του στις υποθέσεις του βασιλιά και του περίγυρού του. Εξάλλου ακόμη κι αυτό φάνταζε αδύνατο, δε γνώριζε πέρα από τα βασικά της μαγειρικής και σίγουρα δεν του ταίριαζε να ζητήσει μια θέση υπηρεσίας, αφού οι τρόποι του δε θύμιζαν ούτε στο ελάχιστο τους καλούς τρόπους που άρμοζαν σε ένα βασιλικό υπηρετικό προσωπικό.

Γι' αυτό και περιόρισε τις επιλογές του σε θέσεις που είχαν να κάνουν με γραμματειακές υποχρεώσεις και ιατρικές γνώσεις. Σίγουρα το δεύτερο ήταν η καλύτερη επιλογή, μα ένας βασιλιάς δεν μπορούσε να εμπιστευτεί στον οποιοδήποτε τα θέματα της υγείας του. Και έπρεπε να βρει λύση μόνο μέσα σε δέκα μέρες. Αν είχε περισσότερο χρόνο, τότε θα μπορούσε να ετοιμάσει ένα αργό δηλητήριο, να έβρισκε έναν τρόπο να το περάσει μέσα στο παλάτι και να παρουσιαζόταν ως σωτήρας. Μα κι αυτό ήταν αδύνατο και αρκετά ριψοκίνδυνο σχέδιο. Επίσης κανένας δεν μπορούσε να του εγγυηθεί ότι δε θα βρισκόταν κάποιος αρκετά ικανός για να ανακαλύψει το αντίδοτο μέσα στο απαιτούμενο διάστημα. Έτσι μια άλλη ιδέα του είχε καρφωθεί στο μυαλό, μα ιδέα που δεν ήξερε αν θα μπορούσε να πραγματοποιήσει αν δεν έφταναν πρώτα στο νησί.

Αποβιβάστηκαν μαζί με άλλους ταλαίπωρους επιβάτες σε ένα λιμάνι γεμάτο δεμάτια, σκόνη και λιπαρούς άνδρες που ρουφούσαν και ξεφυσούσαν καθώς μετάφεραν τις πραμάτειες που είχαν καταφτάσει στο νησί. Στοιβαγμένος στο τέλος μιας μακριάς σειράς που αποτελούταν κυρίως από άνδρες, στην άκρη της αποβάθρας, παρακολουθούσε με τα γόνατα λυγισμένα τον φάκελο που καιγόταν αργά πάνω από το νερό ενώ γύρω του οι διαμαρτυρίες και οι βρισιές έδιναν και έπαιρναν καθώς όλοι σπρώχνανε ο ένας τον άλλον για να ξεφύγουν μια ώρα νωρίτερα από το εξοργισμένο ανθρώπινο ποτάμι στο οποίο είχαν παγιδευτεί κι αυτό τους κρατούσε αρκετά απασχολημένους για να μη δώσουν σημασία σε έναν τρελό που αρεσκόταν να καίει τα υπάρχοντά του. Χρειάστηκε περίπου ένα τέταρτο για να καθαρίσει ο τόπος από τους αναψοκοκκινισμένους, ιδρωμένους άνδρες και την απαίσια μυρωδιά τους πριν καταφέρει ο Lewis να περάσει με άνεση μπροστά.

Δίπλα του ο Caleb, που επί αρκετά λεπτά της ώρας προσπαθούσε μάταια να ανοίξει δρόμο, κερδίζοντας μόνο μερικές μελανιές από τις αγκωνιές και τις μπουνιές που είχε δεχτεί, λαχάνιαζε εξαντλημένος. Ο Lewis σούφρωσε τα φρύδια του, είχε καταφέρει να συγκρατήσει επιτυχώς τα νεύρα του ενώ παρακολουθούσε αυτό το απερίγραπτο θέαμα, μα στο τέλος ο σύντροφός του πρόλαβε να τον συγκρατήσει τη τελευταία στιγμή όταν κάποιος είπε κάτι προσβλητικό για τη μάνα του, όχι όμως πριν οι δύο άνδρες προλάβουν να ανταλλάξουν μερικές μπουνιές. Κι έτσι ο νεκροθάφτης στεκόταν στη μέση στου λιμανιού, κουβαλώντας τον μικρό σάκο με τα υπάρχοντά του, με σπασμένη τη μύτη, παρατηρώντας τις σαραβαλιασμένες άμαξες που είχαν απομείνει για να κουβαλήσουν όσους είχαν ξεμείνει τελευταίοι μετά της μάχη της αποβάθρας.

Η πρωτεύουσα της Illusia απείχε αρκετά από το λιμάνι, ήταν χτισμένη μέσα σε ένα πλατύ φαράγγι και προστατευμένη από ψηλά πέτρινα τείχη. Ο δρόμος για εκεί ήταν ανώμαλος, χτισμένος πιθανόν πολλά χρόνια πριν και αρκετά παραμελημένος για να έχει γεμίσει από πέτρες, ξερά κλαδιά και περιττώματα ζώων. Καθισμένοι επάνω ένα παλιό κάρο μαζί με άλλους τρεις άνδρες και μια γυναίκα με ένα μικρό αγόρι που έσκυβε συνεχώς στην άκρη του κάρου παρά τη φανερή δυσαρέσκεια της μητέρας τους, νιώθανε τα σωθικά τους να ανακατεύονται από το συνεχές ταρακούνημα.

"Είσαστε από εδώ;" ρώτησε ο Caleb, που ως συνήθως δεν άφηνε να του ξεφύγει ευκαιρία να πιάσει ψιλή κουβέντα.

Ένας από τους άνδρες τον κοίταξε φανερά ενοχλημένος, ο δεύτερος του χαμογέλασε κουρασμένα και τυπικά, γνέφοντας απλά το κεφάλι, μα ο τρίτος τον κοίταξε ενθουσιασμένος, και κατά κάποιον τρόπο ανακουφισμένος που βρήκε κάποιον να μιλήσει, ενώ η γυναίκα ήταν πολύ απασχολημένη με το παιδί της για να δώσει σημασία στην ερώτηση του Caleb. Ο Lewis ακούμπησε τον αγκώνα του στα πλαϊνά του κάρου και στήριξε το κεφάλι του με το χέρι του ρίχνοντας ταυτόχρονα μια λοξή ματιά στον άνδρα που απάντησε στην ερώτηση του Caleb. Για τον Lewis, τα άτομα που ανήκαν στην πάστα του Caleb ξεχώριζαν από μακριά. Φαινόταν να σφύζουν από ενέργεια, όταν όλοι οι υπόλοιποι μοιρολογούσαν για τη μαύρη τους την τύχη, και κάνανε νευρικές και σπασμωδικές κινήσεις, συνδυασμένες με άκαρπες και αδέξιες προσπάθειες για συζήτηση όταν βρισκόταν σε μουντό και δυσάρεστο περιβάλλον, με άλλα λόγια ήταν εξαιρετικά ευδιάκριτοι μα οι περισσότεροι φαινόταν να τους αγνοούν.

Προετοιμασμένος για μια πληθώρα άχρηστων συζητήσεων και πληροφοριών, ήλπιζε ότι ο Caleb θα αποσπούμε μερικές χρήσιμες πληροφορίες που θα τους ωφελούσαν για την αποστολή τους. Καμιά φορά οι απλοί πολίτες γνωρίζουν περισσότερα πράγματα για τον περίγυρο του βασιλιά από ότι ο βασιλιάς ο ίδιος. Κουτσομπολιά φεύγουν από την κουζίνα του παλατιού και καταλήγουν στους δρόμους ως φήμες, μετά είναι στη κρίση του καθενός να διαχωρίσει το ψέμα από την αλήθεια. Για του απλούς πολίτες αυτό δεν είχε καμία σημεία, αλλά δεν ήταν λίγες οι φορές στην Colt που παρατήρησε άτομα πολλές φορές ξένα να σημειώνουν απλές φήμες και κουτσομπολιά των πολιτών για να βγάλουν είδηση. Ίσως έπρεπε να ακολουθήσει το παράδειγμά τους.

Πράγματι ο νεαρός είχε να πει πολλά για την πατρίδα του και το σύστημά της, τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν οι πολίτες και για τον βασιλιά τους. Στην ουσία δε διέφερε από καμία άλλη πόλη που αγκάλιαζε όλες τις κοινωνικές τάξεις, οι οποίες συνυπήρχαν αρμονικά μέσα στα χρόνια όπως τους είχε επιβληθεί.

"Δηλαδή ο βασιλιάς σας είναι αρκετά κοντά με τους κατοίκους;" ρώτησε ξαφνικά ο Lewis βλέποντας ότι η συζήτηση δεν πήγαινε εκεί που ήθελε. Ο νεαρός τον κοίταξε έκπληκτος και δίστασε να απαντήσει. "Θέλω να πω, κάνει βόλτες στην πόλη, ελέγχει τη γη του;" συνέχισε ο Lewis. "Στην πατρίδα μου οι πλούσιοι βγαίνανε μόνο για κάνουν επίδειξη τα νέα τους ρούχα και τα καλοαναθρεμένα τους άλογα."

"Ναι, θα μπορούσες να πεις ότι κρατάει μια επαφή με τους πολίτες. Τρεις φορές την εβδομάδα επιθεωρεί διάφορα μέρη του βασιλείου του, και τουλάχιστον 4 φορές τον μήνα τις περιοχές γύρω από τα τείχη. Κάποιοι λένε ότι φοβάται κάτι, άλλοι ότι απλά τον ενδιαφέρει να είναι όλα στην εντέλεια," παραδέχτηκε ο νεαρός.

Ο Lewis ανασήκωσε το φρύδι του.

"Ανοησίες," είπε ο σοβαρός άνδρας δίπλα του. "Αν δε φοβόταν κάτι δε θα έκανε τόσους πολλούς ελέγχους."
"Το αντίθετο," είπε ο κουρασμένος κύριος απέναντί του. "Αν φοβόταν κάτι δε θα έκανε ελέγχουν που τον αφήσουν τόσο εκτεθειμένο σε πιθανές επιθέσεις. Θα ήταν φρόνιμο μάλιστα να απαγορέψει την είσοδο σε ξένους. Τι να τους κάνουμε τους ξένους άλλωστε- χωρίς παρεξήγηση," είπε προς τον Caleb και τον Lewis. "Η πόλη μας είχε ανθίσει πολύ πριν πατήσουν στο νησί μας. Τώρα παίρνουν τις δουλειές μας και δεν είναι να τους εμπιστευτεί κανείς αφού δεν μπορείς να ξέρεις από πού κρατάει η σκούφια τους. Χωρίς παρεξήγηση πάντα."
"Μην ανησυχείτε, φαίνεται ότι ήταν καλοπροαίρετο σχόλιο," σχολίασε ο Lewis μα οι δύο άνδρες είχαν απορροφηθεί ήδη στη διαφωνία τους.
"Κάνετε λάθος, κύριε, το εμπόριο είναι μια διέξοδος για την ανεργία που είχε αρχίσει να αυξάνετε τα τελευταία χρόνια, μπορεί οι ξένοι όπως λέτε..."

Τα μάτια του νεκροθάφτη έπεσαν επάνω στον σοβαρό άνδρα. Μαύρα ρούχα, από ακριβό ύφασμα, καλοχτενισμένα μαλλιά, καθαρά χέρια ακουμπισμένα το ένα πάνω στο άλλο πάνω στο γόνατό του ενώ καθόταν σταυροπόδι. Θα μπορούσε να μαντέψει ότι υπερασπιζόταν το εμπόριο επειδή ήταν έμπορος και ο ίδιος, η στάση του και οι τρόποι του θύμιζαν άτομο που ξέρει να κλείνει συμφωνίες και να προσέχει τα λόγια του ακόμα και όταν ήταν εκνευρισμένος. Αντίθετά ο κύριος απέναντί του ήταν ο κλασικός μικροαστός, με τα ελαφρώς τριμμένα ρούχα, πιθανόν αγορασμένα ακριβά από κάποιο γνωστό μαγαζί της πόλης που τα φύλαγε σαν τα μάτια του και τα φορούσε μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, ένα επαγγελματικό ταξίδι ας πούμε, με στενές αντιλήψεις που ο Lewis είχε συναντήσει αρκετές φορές και στην Colt και το αρρωστημένο βλέμμα που τον έκανε να δείχνει πιο κουρασμένος από ότι πραγματικά ήταν.

Η υπόλοιπη διαδρομή πέρασε μα αφόρητες συζητήσεις γύρω από τα πολικά θέματα που απασχολούσαν το νησί αλλά και τον κόσμο ολόκληρο. Για τον Lewis, που μέχρι τότε όλος του ο κόσμος ήταν το νησί Colt ήταν κάτι πρωτόγνωρο και βαρετό συνάμα. Μέρα με τη μέρα μάθαινε πως η εποχή στην οποία ζούσε κουνιόταν με ταχύτατους ρυθμούς και ότι η τάξη του κόσμου χαρακτηριζόταν πλέον από αστάθεια. Και τι δε θα έδινε για να επιστρέψει στη σιγουριά του γραφείου του, μακριά από ότι είχε να κάνει με την πολιτική και τον έξω κόσμο. Είχε αρχίσει να νιώθει μια μικρή αποστροφή προς τον τρόπο που κυλούσαν όλα γύρω του.

Η πρωτεύουσα του νησιού είχε μεγάλη κίνηση τα πρωινά όταν κατέφθανε το νέο εμπόρευμα, και έτσι, αφού αποχαιρέτησαν τυπικά τους συνεπιβάτες τους, χώθηκαν σε ένα σμήνος από βιαστικούς ανθρώπους που κατευθυνόντουσαν προς το αντίθετο ρεύμα και προσπάθησαν να βρουν τον δρόμο τους προσέχοντας να μη χάσουν τα λιγοστά υπάρχοντά τους. Όταν τελικά καταστάλαξαν σε ένα φθηνό ξενοδοχείο, ένιωσαν ανακουφισμένοι που δε θα χρειαζόταν να ξαναπερπατήσουν ανάμεσα σε αυτή την ανθρώπινη λαίλαπα για αρκετές ώρες, μα στην πραγματικότητα δεν είχαν χρόνο για χάσιμο. Ο Lewis έπαιζε ήδη με ένα μπουκαλάκι που κρατούσε στα χέρια του. Ακούμπησε το τσιγάρο στα χείλη του και έφερε το στόμιο κάτω από τα χείλη του για να μυρίσει το υγρό. Ήταν ικανοποιημένος με τον εαυτό του που σκέφτηκε να το αγοράσει πριν φύγει από την Fabul.

"Αλήθεια να βάψεις τα μαλλιά σου;" ρώτησε ο Caleb ανασηκώνοντας το φρύδι του.
"Δεν έχω πολλές επιλογές, μην ξεχνάς τι ψάχνουμε," είπε πριν χαθεί πίσω από την πόρτα του μπάνιου.
"Είσαι σίγουρος γι' αυτό που μου είπες στο καράβι;" ρώτησε λίγο πιο δυνατά αυτή τη φορά ο μακρυμάλλης νεαρός.

"Αν δεν ήμουν σίγουρος δε θα σου το έλεγα," είπε ενώ ακολουθούσε τις οδηγίες που του είχε δώσει ο περίεργος μπάρμαν της Fabul, Enir. "Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο γρήγορο τρόπο να μπω στο παλάτι. Το μόνο που με προβληματίζει είναι η συνοδεία του κατά τη διάρκεια της περιπόλου και οι ικανότητές της. Θα πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να είσαι καλυμμένος για παν ενδεχόμενο."
"Ακόμα κι έτσι, πιστεύεις ότι θα είναι τόσο εύκολο να βρεις ποιοι είναι;" ρώτησε ο Caleb ξετυλίγοντας ένα όπλο που ήταν τυλιγμένο με φθηνά πανιά. "Δε γνωρίζεις καν τον αριθμό τους και είναι αρκετό καιρό στο νησί οπότε δε θα ξεχωρίζουν εύκολα από τους υπόλοιπους," συνέχισε ενώ έλεγχε τη λειτουργικότητα του τουφεκιού του. "Ή μήπως θα τους γοητεύσεις όλους με το χάρισμά σου και θα σου τα ξεφουρνίσουν οικειοθελώς;"
"Αυτό θα ήταν πολύ βολικό πρέπει να ομολογήσω," απάντησε ο Lewis καθήμενος στο καπάκι της κάπως βρόμικης τουαλέτας με τα χέρια κρεμασμένα ανάμεσα στα πόδια του. "Μέχρι στιγμής οι περισσότεροι μου υπενθυμίζουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ότι δεν είμαι ιδιαίτερα ευχάριστη παρέα."
"Αναρωτιέμαι τι τύποι είναι οι άνθρωποι που ψάχνουμε."
"Νομίζω ότι "τύπος" είναι η λέξη-κλειδί που ψάχνουμε," είπε ο Lewis ανάβοντας το τσιγάρου του.
"Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς αλλά υποθέτω ότι είναι άλλη μια από τις παρανοϊκές σου φιλοσοφίες," είπε ο Caleb και ακούμπησε το τουφέκι κάτω από το κρεβάτι.
"Δεν ξέρω αν πρέπει να απαντήσω καταφατικά σε αυτό, ο όρος 'παρανοϊκές' δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτικός. "
"Αναρωτιέμαι πότε άρχισες να μην τα πηγαίνεις καλά με τους γύρω σου; Μήπως ήταν παιδικό τραύμα; Ή όντως το κληρονόμησες από τον παππού σου;" τον διέκοψε ο Caleb ξαπλώνοντας στο κρεβάτι με ένα πλατύ χαμόγελο να ταράζεται στα χείλη του.
"Δεν ήταν προσβολή αυτό;" ρώτησε σκύβοντας έκπληκτος το κεφάλι, αφήνοντας κατά λάθος το τσιγάρο να πέσει από τα χείλη του.

Κοίταξε το πάτωμα αηδιασμένο και σήκωσε το τσιγάρο με τις άκρες των δαχτύλων του. Τα μερικά εκατοστά λίγδας πρέπει να είχαν συσσωρευτεί στο πάτωμα μετά από αρκετό κόπο και αρκετή έλλειψη υγιεινής από τους ιδιοκτήτες. Τα μερικά δευτερόλεπτα σιγής άξιζαν για να δηλώσουν τη λύπη του για το τόσο άδικα χαραμισμένο τσιγάρο πριν το σβήσει στον νεροχύτη και το πετάξει στα σκουπίδια.

"Πότε ήταν; Υποθέτω από πάντα," απάντησε σκεπτικός.
"Αυτός κι αν είναι πολύς καιρός."
"Είμαι μόνο εικοσιπέντε!" διαμαρτυρήθηκε.
"Ναι-ναι, ξέρω..." απάντησε κάπως συγκαταβατικά ο Caleb.
"Άλλωστε ποιος είπε ότι φταίω μόνο εγώ γι' αυτό; Κάθε πράξη, κάθε κίνηση κάποιου δηλώνει μια αλήθεια για εκείνον. Δεν φταίω εγώ αν δεν αποδέχονται την αλήθεια."
"Δεν είναι και αυτό ένα μέρος της παράνοιάς σου; Ποιος άνθρωπος προσέχει τις λεπτομέρειες σε τέτοιο βαθμό;"
"Δε θα το έλεγες αυτό αν οι μάσκες που φορούσε ο καθένας σου ήταν τόσο προφανείς," απάντησε μορφάζοντας. "Ακόμα και νεκροί μερικοί φορούσαν προσωπείο, μα ειλικρινά αν είχα να διαλέξω θα έλεγα ότι τους προτιμούσα νεκρούς."
"Σοβαρά, αφεντικό," ο Caleb ανασηκώθηκε ξαφνιασμένος. "Μη μου πεις ότι τα είχες πει και παραέξω αυτά! Γι' αυτό δεν μπορούσες να ρίξεις γυναίκα."
"Άλλο το ένα και άλλο το άλλο, ανόητε!" φώναξε θιγμένος ο Lewis μέσα από το μπάνιο. "Απορώ γιατί κάθισα να κάνω τέτοια συζήτηση μαζί σου," είπε έτοιμος να περάσει τα δάχτυλά του ανάμεσα από τα μαλλιά του μέχρι που ακούμπησε το υγρό που ήταν απλωμένο επάνω τους. "Να πάρει," τίναξε τα δάχτυλά του αηδιασμένος και τα έβαλε αμέσως κάτω από το νερό του νεροχύτη.

Λίγη ώρα αργότερα βγήκε έξω από το μπάνιο με κατεβασμένο το κεφάλι και μια αίσθηση αμέριστης ντροπής να τον κατακλύζει. Η αλλαγή της εικόνας του δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως το πιο πετυχημένο εγχείρημα που είχε προσπαθήσει ποτέ στη ζωή του, ήταν όμως κάτι αναγκαίο μετά τα κάπως πρόσφατα γεγονότα στην πόλη του. Μπορεί να μην ήταν ο μεγαλύτερος εγκληματίας του κόσμου, αλλά το γεγονός ότι υπήρχε χρηματική αμοιβή για το κεφάλι του τον γέμιζε ανασφάλεια. Έτσι θεώρησε ότι θα ήταν ένα καλό προσωρινό μέτρο αλλά ταυτόχρονα φοβόταν και τα σχόλια που θα αποκόμιζε. Βλέποντας ότι ο Caleb τον κοιτούσε με ανοιχτό το στόμα πίσω από την παλιά εφημερίδα που κρατούσε, έτριψε αμήχανα το σβέρκο του και κοίταξε από την άλλη.

"Λοιπόν, πώς είναι;" ρώτησε θέλοντας να σπάσει τη βασανιστική σιωπή.
"Πολύ... πολύ..." σ' αυτό το σημείο ο νεαρός σύντροφός του προσπαθούσε ήδη να συγκρατήσει τα γέλια του χώνοντας το πρόσωπό του μέσα στα χαρτιά της εφημερίδα τους. "...φλογερός θα έλεγα..." Σχολίασε το βαθύ κόκκινο των μαλλιών του και χώθηκε ακόμα περισσότερο μέσα στην εφημερίδα τρέμοντας ολόκληρος από την προσπάθειά του να μη γελάσει μπροστά του, μα ήταν ανώφελο, ο Lewis είχε πάρει ήδη το μήνυμα.
"Το έπιασα... το έπιασα," φώναξε θιγμένος. "Σταμάτα να γελάς. Και αν θες να ξέρεις, δε νομίζω ότι είναι και τόσο άσχημο."
"Καθόλου," έγνεψε ο Caleb με το πρόσωπό του ακόμα κρυμμένο. "Απλά δεν ταιριάζει καθόλου με τον χαρακτήρα σου. Πρέπει να είναι ότι πιο φωτεινό... πέρασε ποτέ από πάνω σου."

"Δεν είναι αστείο!" φώναξε ο Lewis και του πέταξε επάνω του ένα λερωμένο πανί.

Δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου αστείο πράγματι. Ήταν μια άθλια μεταμφίεση για να εισχωρήσει στο παλάτι του βασιλιά, έχοντας ως ασπίδα μερικά πλαστογραφημένα χαρτιά και ένα παράτολμο σχέδιο, για το οποίο δεν ήταν βέβαιος ούτε και ο ίδιος. Το ίδιο βράδυ, κατόπιν διαταγών του Lewis ο Caleb μάζευε πληροφορίες στα πιο σκοτεινά οινοποτεία της πόλης, όπου σύχναζε κάθε κατακάθι και απόκληρος της τοπικής κοινωνίας, όλου τους έτοιμοι να δώσουν κάθε πληροφορία που ήξεραν για λίγα μπέλι ώστε να καταφέρουν να αγοράζουν το ποτό της βραδιάς. Συνομιλώντας με διάφορους και διάφορες, που ο καθένας είχε τη δικιά του χρησιμότητα και τη δικιά του τιμή, δεχόμενος ακόμα και προτάσεις να πέσει στο κρεβάτι με ορισμένες, μπόρεσε να συγκεντρώσει στο μπλοκάκι του μερικές πολύ χρήσιμες πληροφορίες. Δε θαύμαζαν όλοι τον βασιλιά της πόλης και αρκετοί από αυτούς τον κατηγορούσαν για την κατάστασή τους, έτσι με ένα ποτήρι πιοτό παραπάνω η γλώσσα λυνόταν και οι πληροφορίες έρεαν περισσότερο από ό,τι έπρεπε.

Ελέγχοντας τις σημειώσεις ενώ ταυτόχρονα υπολόγιζε νοητά τα λεφτά που είχε ξοδέψει, ο μακρυμάλλης νεαρός επέστρεφε μάλλον θριαμβευτής στο φθηνό ξενοδοχείο της Illusia όπου τον υποδέχτηκε ο κοκαλιάρης ρεσεψιονίστας με τα λιγδωμένα μαλλιά και το ενοχλημένο του βλέμμα που του γύρισε ελαφρά την πλάτη για να δείξει τη δυσαρέσκειά του που ο νεαρός τάραξε την ησυχία του τόσα αργά τη νύχτα, τυλίγοντας τον εαυτό του περισσότερο μέσα σε μια τρύπια κουβέρτα καθώς μουρμούριζε ακατάπαυστα κάτι για τη νεολαία και για το πώς ήταν οι νέοι στα νιάτα του. Αγνοώντας το μουρμουρητό του, ο Caleb ανέβηκε στο δεύτερο πάτωμα προσπαθώντας να κάνει όσο περισσότερη ησυχία μπορούσε αφού στα ξύλινα σκαλοπάτια βουγκούσαν κάτω από τα πόδια του και γλίστρησε μέσα στο δωμάτιό τους. Ένα σάπιο πράγμα ήταν εκείνο το ξενοδοχείο, από τις σκάλες και το πάτωμα μέχρι τις τουαλέτες και τους παλιούς σωλήνες που έτριζαν μέσα στη νύχτα.