[Τέλος-Αποστολή] Πασπαρτού

"Λοιπόν, πώς εντοπίσατε τη θέση του σκοπευτή;" ρώτησε ο Maurice χωρίς περιστροφές μόλις ο γιατρός άφησε το δωμάτιο.
"Maurice!" αντέδρασε ο γυμνασμένος άνδρας. "Είναι εξαντλημένος, δε γίνεται να μιλάς έτσι στον σωτήρα του βασιλιά μας."
"Όχι, όχι, δεν πειράζει, είναι λογικό," τον διέκοψε ο Lewis. "Θα έλεγα από τύχη. Δεν είχα και την καλύτερη εμπειρία στην πόλη σας, ακριβά ενοίκια για ένα αξιοπρεπές ξενοδοχείο που δεν τα βάσταζε η τσέπη μου και σχεδόν μηδαμινή ασφάλεια τη νύχτα, με λήστεψαν, με έδειραν και ξύπνησα σε αυτά τα χάλια," έδειξε τον εαυτό του. "Βρισκόμουν σε απόγνωση. Είμαι γιατρός, κύριε, ήρθα να βρω τη τύχη μου. Ίσως επειδή το μάτι μου είναι αρκετά εκπαιδευμένο στις λεπτομέρειες να πρόσεξα την αντανάκλαση. Μου φάνηκε παράξενο, αρχικά πίστεψα ότι θα ήταν κάποιο κομμάτι σπασμένου γυαλιού όσο παράξενο και αν φαινόταν, δεν πήγε το μυαλό μου. Μα μετά είδα την άμαξα, συμπέρανα ότι κάποιος σημαντικός θα έβγαινε από αυτήν και πήγε το μυαλό μου στο κακό. Πείτε το ηρωισμό, πείτε το ότι δεν είχα και κάτι να χάσω σε αυτά τα χάλια, δεν το σκέφτηκε πολύ πριν μπω μπροστά. Θα με έλεγα τυχερό που μου δόθηκαν αμέσως οι πρώτες βοήθειες, ή μάλλον άτυχο;" χαμογέλασε πικρά. "Το μόνο που μου έλλειπε ήταν μια τέτοια πληγή."
"Μα φυσικά ο βασιλιάς μας δε θα το αφήσει έτσι!" δήλωσε σχεδόν προσβεβλημένος ο μυώδης άνδρας. "Θα κάνουμε τα πάντα για την ανάρρωση σας! Η πόλη της-"
"Καλώς," τον διέκοψε ο Maurice. "Τα ιατρικά έξοδα να πληρωθούν από το βασιλικό ταμείο."

Όσο και αν ο κοκκινομάλης άνδρας έστελνε ρίγους στην σπονδυλική του στήλη, ο Lewis του ήταν κάτι παραπάνω από ευγνώμον που έκανε τον ενθουσιώδη, φουσκωτό άνδρα δίπλα του να κλείσει το στόμα του. Ήταν βασανιστικό να τον ακούει επί ώρα να εκθειάζει την απαράμιλλη, σύμφωνα με εκείνον, γενναιότητα του που δεν περίμενε να δείξει ένας ασθενικός άνδρας και το έκανε με τέτοια φυσικότητα που ο νεκροθάφτης δεν είχε ιδέα αν τον παίνευε ή αν τον προσέβαλλε. Αργότερα ο ίδιος άνδρας συστήθηκε ως Ammon.

"Μια τελευταία ερώτηση, κύριε..."
"Carroll. David Carroll."
"Κύριε Carroll... Ως γιατρός, πώς θα συμβουλεύατε κάποιον να τραυματίσει ένα θύμα με μαχαίρι," ρώτησε τοποθετώντας καλύτερα τα γυαλιά που είχαν γλιστρήσει επάνω στη μύτη του.
"Maurice, τι είναι αυτά-"
"Για να δούμε," τον διέκοψε ο Lewis. "Πρώτα ένα χτύπημα στον τένοντα του ώμου ή στην αορτή, μετά ένα χτύπημα στις στεφανιαίες αρτηρίες και τέλος ένα χτύπημα στα εσωτερικά όργανα. Ακόμα και αν κάποιο από τα επόμενα δύο βήματα αποτύγχαναν, το πρώτο θα ήταν αρκετό για να προκαλέσει αρκετή ζημιά στο θύμα," εξήγησε σοβαρά.
"Πολύ καλά, ευχαριστώ. Θα σας αφήσουμε να ξεκουραστείτε τώρα."
"Ο βασιλιάς επιθυμεί να σας φιλοξενήσει στο παλάτι του για όσον χρόνο χρειαστεί ως δήλωση της ευγνωμοσύνης του," ανακοίνωσε ο Ammon. "Ελπίζουμε να τη δεχτείτε."
"Δεν έχω κι άλλη επιλογή," απάντησε ο Lewis. "Δεν έχω πού να μείνω μέχρι να αφήσω το νησί."
"Είχα την εντύπωση ότι ήρθατε εδώ για να βρείτε την τύχη σας," είπε ο Maurice ανασηκώνοντας το δεξί του φρύδι.
"Αρχικά, ναι, αλλά απ' ότι είδατε," είπε ακουμπώντας την παλάμη του απαλά επάνω στην πληγή του. "Το κλίμα εδώ δεν με σηκώνει και πολύ, αν και θα ήθελα να κάνω μια τελευταία βόλτα στο νησί πριν φύγω για να δω και τα καλά του τόπου, δε θέλω να φύγω μόνο με άσχημες εντυπώσεις."
"Μα φυσικά! Θα φροντίσουμε εμείς για όλα," τον διαβεβαίωσε ο Ammon.

Η προσφορά του άνδρα δε φάνηκε να ευχαριστεί ιδιαίτερα τον Maurice που άφησε το δωμάτιο με ένα βλοσυρό βλέμμα, μάλλον θα είχε αρκετή δουλειά να κάνει μετά το περιστατικό. Ο Ammon έκλεισε την πόρτα πίσω του με ευχαριστίες και ο Lewis έμεινε μόνος του. Πέρασαν δύο λεπτά απόλυτης σιγής πριν ο εγκέφαλος της όλης υπόθεσης αναστενάξει ανακουφισμένος. Η πρώτη πράξη της παράστασης είχε κλείσει αισίως και οι ικανότητες του Cabel στην υποκριτική αλλά και τα ζογκλερικά του κόλπα ήταν αρκετά για να ρίξουν λίγη στάχτη στα μάτια των ανδρών του βασιλιά. Είχε ακολουθήσει τις οδηγίες πιστά και είχε γλιτώσει, ήταν μια έγνοια λιγότερη για το Lewis που δεν μπορούσε να ηρεμήσει με την ιδέα ότι μπορεί να είχαν υποπτευθεί και να είχαν συλλάβει τον σύντροφό του, αυτό θα τίναζε τα πάντα στον αέρα και θα έβαζε και τον ίδιο σε δύσκολη θέση.

Η τελευταία απάντηση του Maurice όμως δεν έπαυε να τον προβληματίζει. Ακόμα κι αν είχε υποπτευθεί κάποια σύνδεση, ή κάποιο θέατρο μετά από αυτό, τουλάχιστον είχαν κερδίσει αρκετό χρόνο ώστε να ξεφύγει ο Caleb από τα χέρια του. Ο τοίχος όμως που είχε να περάσει στη συνέχεια ήταν ακόμη μεγαλύτερος, μέσα σε ένα παλάτι, ο αριθμός των υπαλλήλων θα ήταν τεράστιος, αρκετός για να του πάρει χρόνια αν ήθελε να τους ανακαλύψει όλους μέσω τις συμπεριφοράς τους. Μα το πιο φυσικό θα ήταν να βρίσκονται σε θέσεις που πλαισίωναν τη βασιλική οικογένεια με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και γι' αυτό χρειαζόταν μερικά ακόμα στοιχεία πέρα από αυτά που θα αποκομούσε από το παλάτι για να μειώσει τις πιθανότητες. Και πολλά από αυτά βρισκόταν στο κτήριο όπου βρισκόταν εκείνη τη στιγμή και κατόπιν δικού του αιτήματος, δικαιολογώντας το ότι δε θα ήταν καλό να μετακινηθεί εκείνη τη μέρα, θα περνούσε το βράδυ.

Οι ήχοι του κτηρίου δεν τον άφηναν σε ησυχία και είχε πολλές ώρες μπροστά του μέχρι να σβήσει και το φως του τελευταίο γραφείου, πράγμα που συνέβαλε στην νευρικότητά του. Το μόνο πρόβλημά του ήταν ο φύλακας, μας και το δρομολόγιό του μέσα στο κτήριο την ώρα της υπηρεσίας του ήταν άγνωστο στον Lewis. Οι ώρες όμως πέρασαν, τα φώτα έσβησαν και μόνο τόσο συνειδητοποίησε πόσο δύσκολο ήταν να κινείται με την πληγή που σχεδίασε μόνος του να αποκτήσει. Δεν έπρεπε να κάνει απότομες κινήσεις, ένα λάθος και η πληγή θα άνοιγε, μόνο αυτό θα ήταν αρκετό για να κινήσει υποψίες. Το γραφείο στο οποίο ήθελε να μπει, το είχε δει όταν τον μεταφέρανε στο δωμάτιο όπου είχε περάσει τις προηγούμενες του ώρες, με ένα μικρό κερί, αρκετό μόνο για να φροντίσει μερικά βήματα μπροστά του, προσπάθησε να το βρει σχεδόν στα τυφλά. Δεν υπήρχε ίχνος του φύλακα στον διάδρομο, μα η κλειδωμένη πόρτα δεν του έκανε τη χάρη και με τα λιγοστά κόλπα που του είχε δείξει ο Caleb δεν ήταν εύκολο να ανοίξει ευθύς αμέσως.

Το πρόβλημά του ήταν πως όσο κι αν προσπαθούσε δεν κατάφερε να την ανοίξει. Συγκρατήθηκε να μην χτυπήσει την πόρτα πάνω στα νεύρα του. Ίσως να είχε καλύτερη τύχη με μια παλιά κλειδαριά. Απογοητευμένος με τον εαυτό του, επέστρεψε στο δωμάτιό του λίγο πριν ο φύλακας μπει για να ελέγξει αν κοιμόταν ή όχι, τουλάχιστον η τύχη ήταν με το μέρος του σε αυτό το κομμάτι. Τελικά, θα έπρεπε να το αφήσει στον Caleb αυτό. Όπως είχαν συμφωνήσει, μέσα στις μέρες που δεν θα μπορούσαν να ειδωθούν, εκείνος θα προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο να αποσπάσει όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσε για τις προσλήψεις του παλατιού. Θα ήθελε πολύ να του δώσει πληροφορίες για το εσωτερικό του κτηρίου, να του αφήσει ένα σημάδι, μα θα ήταν πολύ επικίνδυνο να επιστρέψει ο νεαρός μέσα στις επόμενες μέρες στην περιοχή. Τον έπνιγε που θα άφηνε μια τέτοια ευκαιρία να φύγει ανεκμετάλλευτη, μα οι φοβίες του ήταν πιο δυνατές από αυτόν. Ο Caleb ήταν αυθεντία στη συλλογή πληροφοριών, όποια μορφή κι αν είχαν, οπότε θα έπρεπε να τον εμπιστευτεί.

"Θέλω να φύγω από εδώ," μουρμούρισε προσπαθώντας να βολευτεί.

Είχε ξεσυνηθίσει να κοιμάται μόνος του σε ένα δωμάτιο και επειδή ο Caleb ήταν άτομο που φρόντιζε να κάνει πάντα την παρουσία του αισθητή, τουλάχιστον όταν το επέτρεπε η περίσταση. Η νύχτα κύλησε αργά και εκείνος κατάφερε να κερδίσει μόνο μερικές ώρες ύπνου τις πρωινές ώρες. Την ηρεμία του τάραξε ο Ammon, που ήταν ο πρώτος που τον επισκέφτηκε με το άνοιγμα των γραφείων για να του ανακοινώσει πως εκείνος θα ήταν αυτός που θα τον συνόδευε στο παλάτι. Του έφερε μια καινούργια φορεσιά και αρκετά χαρτιά τα οποία έπρεπε να υπογράψει για να του επιτραπεί η είσοδος στο παλάτι. Του Lewis δεν του άρεσε αυτό και μπορούσε μόνο να συμπεράνει ότι ο Βασιλιάς ήταν υπερβολικά δειλός ή όσοι τον πλαισίωναν εξαιρετικά σχολαστικοί, αν και ίσως σε κάποια άλλη περίπτωση να εγκωμίαζε ένα τέτοιο σύστημα.

"Από την άλλη, αναρωτιέμαι αν παίρνουν τέτοια μέτρα και για την ασφάλεια των απλών πολιτών," σκέφτηκε ενώ υπέγραφε τα χαρτιά με το ψεύτικο όνομά του, προσπαθώντας ν' αλλάξει όσο μπορούσε τον γραφικό του χαρακτήρα.

Ο βασιλιάς τον υποδέχτηκε με μεγάλη, έσβησε το πούρο του στον δίσκο που κρατούσε ο μπάτλερ του και άνοιξε την αγκαλιά του. Ήταν περισσότερο διαχυτικός απ' όσο ο Lewis μπορούσε ν' αντέξει και δεν υπολόγιζε ιδιαίτερα το τραύμα του καλεσμένου του. Και τι δε θα έδινε ο Lewis για να αποφύγει την αγκαλιά του και το ενοχλητικό, φιλικό χτύπημα στους ώμους. Κι όμως έπρεπε να υπομείνει τα πάντα, με αυτό το βεβιασμένο χαμόγελο που τον έκανε να αηδιάζει με τον εαυτό του, ελπίζοντας ότι έδινε την εικόνα ενός αγχώδη, συνηθισμένου γιατρού που ένιωθε άβολα σε ένα άγνωστο περιβάλλον.

Ο μπάτλερ τον περιποιήθηκε αμέσως, του προσέφερε κρασί και διάφορα απεριτίφ που πρώτη φορά τα έβλεπε ο άνδρας στη ζωή του, όπως το ίδιο θα συνέβαινε και σε αρκετούς κατοίκους του νησιού. Όπως και πρώτη φορά έβλεπε μπάτλερ, διέφερε από τους απλούς οικονόμους που είχαν οι πλούσιες οικογένειες της Colt, πολυτέλεια για λίγους. Οι κινήσεις του ήταν πολύ πιο επιτηδευμένες, σαν ταχυδακτυλουργός της περιποίησης, εμφάνιζε μαντήλια από του πουθενά και σκούπιζε και το παραμικρό ίχνος σκόνης που εντόπιζε μπροστά του, αν και γι' αυτό μάλλον υποχόνδριος έπρεπε να χαρακτηριστεί.

"Δεν ξέρεις πόσο με χαροποιεί που βρίσκεσαι εδώ," γέλασε ο Thalassa χτυπώντας φιλικά την πλάτη του Lewis.

Κόντεψε να πνιγεί έτσι όπως έτρωγε ένα παράξενο πράγμα που του προσφέρανε, ήταν σίγουρος ότι δεν είχε ξαναδοκιμάσει τέτοια γεύση και η αλήθεια ήταν πως δεν του άρεσε ιδιαίτερα, μα πεινούσε πολύ για να το αφήσει μισοτελειωμένο. Ακολούθησε τον βασιλιά καθώς τον ξεναγούσε στο παλάτι. Υπό άλλες συνθήκες δεν θα τον ενδιέφερε καθόλου. Παλιές πανοπλίες, δώρα άλλων νησιών, χαλιά, λουλούδια, ήταν περίεργο που όλοι θεωρούσαν πως η επίδειξη μιας τέτοιας διακόσμησης ήταν ενδιαφέρουσα. Μα αυτή η φορά διέφερε, θα ήταν χρήσιμο να απομνημονεύσει τη διαδρομή να ελέγξει τους διαδρόμους για παν ενδεχόμενο.

Στο γεύμα τους συνόδευσαν η σύντροφος του βασιλιά, ο Ammon, ο μπάτλερ που δεν έφευγε λεπτό από κοντά του, ένας άνδρας με μεγάλη μύτη που τη φυσούσε διαρκώς και ο οικονομικός του σύμβουλος. Ο Maurice δεν παρευρέθηκε στο γεύμα, η ίδια η παρέα ήταν αρκετά βαρετή και χωρίς αυτών. Η πολιτική και η ανάπτυξη του νησιού ήταν οι κύριες συζητήσεις, τα μισά από αυτά που λέγανε ήταν υπερβολές και παραφουσκωμένες υποσχέσεις που ταϊζανε και τους πολίτες τους. Για μια στιγμή ζήλεψε τον κρύο άνδρα που πιθανών εκείνη τη στιγμή να βρισκόταν κρυμμένος στο γραφείο του. Ακολούθησε μια επίσκεψη στο γραφείο του βασιλιά, ακόμα πιο βαρετή από την ξενάγηση και το γεύμα και μόνο αργά το βράδυ κατάφερε να μείνει μόνος του με τον Thalassa, όταν όλοι οι υπόλοιποι αποχώρισαν και ο βασιλιάς έδωσε οδηγίες στον μπάτλερ να ετοιμάσει τις τελευταίες λεπτομέρειες στον ξενώνα όπου προοριζόταν να φιλοξενηθεί ο σωτήρας του.

"Ελπίζω να έμεινες ευχαριστημένος με τη φιλοξενία μας," γέλασε ο Thalassa ανάβοντας το πούρο του.
"Κάτι παραπάνω από ευχαριστημένος, πρέπει να ομολογήσω ότι η αρχιτεκτονική του κτηρίου ήταν κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσα, πρώτη φορά βλέπω από κοντά τέτοιον ρυθμό."
"Σε ενδιαφέρει η αρχιτεκτονική;"
"Πρόσφατα άρχισα να ασχολούμαι, ήταν απρόσμενα μαγευτική, δυστυχώς την ανακάλυψα αργά."

Ήταν ψέμα, δεν είχε κανένα ενδιαφέρον γι' αυτό το θέμα, μα το μόνο βιβλίο που κατάφερε να αποκτήσει κατά την παραμονή του στη βάση των επαναστατών μιλούσε για τους διάφορους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς στη Δυτική Μπλε Θάλασσα. Το είχε διαβάσει τουλάχιστον για να καταπολεμήσει την άνιά του. Στο τέλος το ίδιο το βιβλίο κατάντησε πιο πληκτικό από το λευκό ταβάνι του δωματίου του.

"Αλήθεια, μήπως το παλάτι τυχαίνει να διαθέτει βιβλιοθήκη;"
"Βιβλιοθήκη;" επανέλαβε έκπληκτος.
"Με όλο το θάρρος...."
"Μα φυσικά, το παλάτι διαθέτει σχεδόν τα πάντα. Επέτρεψέ μου να σε οδηγήσω εγώ ο ίδιος εκεί πέρα," είπε ακουμπώντας το χέρι του στον ώμο του Lewis.

Οι προσποιητές χειρονομίες, οι φιλικότητες, η επιλογή των λέξεών του, οι τυπικές συζητήσεις και τα κρύα χαμόγελα τον τρέλαιναν. Για μια στιγμή σκέφτηκε πως θα προτιμούσε να φρόντιζε το σώμα του νεκρού βασιλιά, παρά να περνούσε από όλο αυτό. Είχε καταλήξει να φέρετε σαν όλους εκείνους που απέφευγε πίσω στην Colt και με αυτή τη σκέψη το ειρωνικό χαμόγελο του Mowbray πήδηξε μέσα στο μυαλό του, πιο πλατύ από από ποτέ. Κάποια μέρα θα έβρισκε αυτόν τον άνδρα και δε θα του τη γλίτωνε, α μη τι άλλο ήταν και ο ίδιος υπαίτιος για αρκετά από αυτά που του είχαν συμβεί το τελευταίο διάστημα.

"Είσαι καλά;" ρώτησε ο βασιλιάς παρατηρώντας το σφίξιμο στα δόντια.
"Πολύ φοβάμαι ότι το τραύμα μου άρχισε να με ενοχλεί, πρέπει να φταίει η εξάντληση..."
"Μα τότε..."
"Όχι, ας συνεχίσουμε προς τη βιβλιοθήκη, θα ήθελε ένα βιβλίο για να με συντροφεύσει το βράδυ. Δεν μπορώ να κοιμηθώ εύκολα από τον πόνο."
"Πολύ καλά τότε."

Η βιβλιοθήκη του παλατιού ήταν αρκετά μεγάλη, πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που διέθετε η σχολή του πίσω στο νησί. Ήταν γεμάτη με βιβλία, ταχτοποιημένα τέλεια το ένα δίπλα στο άλλο, κατά αλφαβητική σειρά, τα είδος, ο καθένας θα μπορούσε να βρει το οτιδήποτε σε εκείνη την αίθουσα. Η οργάνωσή της ήταν σχεδόν τρομαχτική.

"Μπορώ να δανειστώ οποιοδήποτε βιβλίο θέλω;"
"Μα φυσικά, υπάρχουν βιβλία όπου είναι καταγεγραμμένοι όλοι οι τίτλοι που διαθέτουμε συνοδευμένοι με μια μικρή περίληψη. Αρκεί να ενημερώσεις το βιβλίο δανεισμών. Υπάρχουν μερικά πολύ σπάνια και ακριβά βιβλία εδώ μέσα, δε θέλουμε να αφήσουν το παλάτι."

Ακριβώς αυτό που ήθελε, μια λίστα με ονόματα. Μια λίστα με άτομα που έχουν δανειστεί βιβλία από τη βιβλιοθήκη τα τελευταία χρόνια ελπίζοντας ότι θα βρει κάτι. Για αρχή, ήταν πιο ασφαλές απ' το να ψάξει τα επίσημα έγγραφα του παλατιού. Αρκεί να έβρισκε χρόνο να μείνει μόνος του.

"Ο Maurice είναι υπεύθυνος για τη βιβλιοθήκη και αυτός που οργανώνει τα πάντα εδώ. Είμαι σίγουρος πως θα χαρεί να σε βοηθήσει αν χρειαστείς κάτι συγκεκριμένο."

Η χαρά του κόπηκε μονομιάς. Δεν ήθελε κάποιον πάνω από το κεφάλι του και σίγουρα όχι τον Maurice, εκτός των άλλων, αμφέβαλλε ότι αυτός ο άνδρας μπορούσε να χαρεί γενικά, πόσο μάλλον να χαρεί να τον βοηθήσει. Διάλεξε ένα βιβλίο τυχαία, σημείωσε το όνομά του στο βιβλίο που του υπέδειξε ο βασιλιάς και γύρισε στο δωμάτιό του αφού ζήτησε την άδεια να επισκέπτεται τη βιβλιοθήκη όσο ήθελε κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης του. Είχε μπροστά του εφτά μέρες, έπρεπε να βρει τα στοιχεία που ήθελε τουλάχιστον μέσα στις έξι επόμενες.

Το επόμενο πρωί, όταν επισκέφτηκε και πάλι τη βιβλιοθήκη μετά το πρωινό, συνοδευόμενος όπως πάντα από τον βασιλιά που άνετα θα μπορούσε να του αποδοθεί ο τίτλος της κοτσίδας, βρέθηκε προ εκπλήξεως όταν είδε τον Maurice να βρίσκεται ήδη εκεί απορροφημένος στο βιβλίο του. Σηκώθηκε αμέσως μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία του βασιλιά και υποκλίθηκε ελαφρά.

"Καλημέρα, Εξοχότατε."
¨Καλημέρα, Maurice. Σήμερα σου έφερα παρέα," είπε και σκούντηξε ελαφρά τον Lewis μπροστά.

Αυτή η κίνηση ήταν απερίγραπτα ντροπιαστική. Σαν να σύστηνε δύο πεντάχρονα που δεν είχαν καμία διάθεση να γνωριστούν και τους επέβαλε να παίξουν μαζί. Οι δύο άνδρες κοιτάχτηκαν ψυχρά και έγειραν ελαφρά το κεφάλι ως χαιρετισμό. Ο βασιλιάς τους άφησε γρήγορα, ισχυριζόμενος ότι έπρεπε να επιστρέψει στη σύντροφό του και έτσι οι δύο άνδρες, άγνωστοι ο ένας με τον άλλον, βρέθηκαν σε μια αίθουσα όπου βασίλευσε απόλυτη ησυχία. Κάτω από το βλέμμα του Maurice, ο πρώην νεκροθάφτης κατευθύνθηκε προς το βιβλίο που είχε υπογράψει και την προηγούμενη ημέρα για να δηλώσει την επιστροφή, έβαλε το βιβλίο στη θέση του, διάλεξε ένα νέο και επανέλαβε τη διαδικασία.

"Το τελειώσατε κιόλας;" ρώτησε ο Maurice χωρίς να σηκώσει τα μάτια από το δικό του.

"Η αλήθεια είναι πως όχι," ομολόγησε ο Lewis. "Είχε εξαιρετικές ομοιότητες με το προηγούμενο που είχα διαβάσει και δεν κατάφερε να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Μερικοί όροι μου ήταν άγνωστοι επίσης."
"Ασχολείστε καιρό με την αρχιτεκτονική;"
"Όχι, άρχισα πρόσφατα."
"Νοσταλγία για τον τόπο σας να υποθέτω."
"Καθόλου, δεν μπορώ να αποκαλέσω κανέναν τόπο μου. Λόγω της δουλειάς του πατέρα μου αλλάζαμε τόπο διαμονής κάθε μερικά χρόνια."
"Τι δουλειά έκανε ο πατέρας σας;"
"Γιατρός και ο ίδιος, εκείνος με κοίταξε. Θέλω να επαγγέλλομαι γιατρός, μα στην πραγματικότητα δεν έχω χαρτιά."
"Τουλάχιστον έχετε επισκεφτεί αρκετά μέρη."
"Ναι, αν και τότε δεν έδινα αρκετή σημασία, με απασχολούσε περισσότερο το φαγητό. Η κρέμα φράουλα του Strawberry Hill στο μαγαζί του Norton, η γρανίτα με το σιρόπι διάφορων φρούτων στο μαγαζί της Tonks στο Toroa και το ψητό ψάρι της Yamagata είναι γεύσεις που θυμάμαι πολύ έντονα."

Ο Maurice τον κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα και έπειτα επέστρεψε στο βιβλίο του. Ο ταξιδιωτικός οδηγός του Dolan με όλα τα μέρη που διέθεταν καλό φαγητό και ιδιαίτερες γεύσεις δε θα μπορούσε να του φανεί πιο χρήσιμος εκείνη τη στιγμή. Ήταν φανερό ότι ο Maurice δεν τον εμπιστευόταν και αυτό από μόνο του δεν ήταν καλό σημάδι, υποπτευόταν ότι έμμεση ανάκριση από την οποία είχε μόλις περάσει δε θα ήταν και η τελευταία.

"Λαϊκές δοξασίες;" ρώτησε παρατηρώντας τον τίτλο του βιβλίου που κρατούσε ο ψυχρός άνδρας.
"Μάλιστα, μερικές από αυτές είναι συναρπαστικές."