[Τέλος-Βιβλίο]Τα πάντα αλλάζουν...

Στην προηγούμενη ιστορία
Ψάχνοντας τον αδερφό μου, Saburo, μαζί με την Shizu, έφτασα στο Warship Island και συγκεκριμένα σε ένα θείο μας που ήταν το μόνο άτομο εκτός του νησιού μας που γνώριζα. Τελικά δεν τον βρήκα εκεί αλλά διαβάζοντας μια εφημερίδα βρήκα στο Mirroball Island μερικούς ταραχοποιούς και ένας από αυτούς έμοιαζε αρκετά στον αδερφό μου. Έτσι, αποφασίσαμε με την Shizu να πάμε να το κοιτάξουμε το θέμα, μιας και δεν είχαμε κάποιο άλλο στοιχείο για να κινηθούμε μετά.

Τώρα
Απομακρυνόμασταν από το Warship Island, με την ελπίδα να βρούμε τον Saburo στον επόμενο προορισμό μας, το Mirrorball Island. Για την ακρίβεια δεν ήξερα αν ήθελα να τον βρούμε εκεί ή όχι αφού αυτό, κατά πάσα πιθανότητα, θα σήμαινε ότι είναι μπλεγμένος σε παράνομες πράξεις, μετά από αυτά που διάβασα στην εφημερίδα. Οπότε ήμουν λίγο μπερδεμένος.
-Αδερφούλη, να σου τραγουδήσω κάτι?
-Άσε με να το σκεφτώ λίγο… Όχι! Απάντησα χωρίς να το σκεφτώ αφού η Shizu είχε πολύ χάλια φωνή, αλλά πίστευε ότι τραγουδάει καλά.
-Μα γιατί? Άσε με να τραγουδήσω! Μου είπε με παράπονο.
-Κάτσε να το ξανασκεφτώ.. Μπα… Απάντησα ακόμα πιο γρήγορα από πριν.
-Καλά, θα τραγουδήσω!
-Μην το κάν… Δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση μου και άρχισε να τραγουδάει κάτι που δεν είχα ξανακούσει.
-Ας με σώσει κάποιος… Είπα και κλείνοντας τα αυτιά μου.

2 μέρες πέρασαν που ήμασταν στην θάλασσα και επιτέλους είδαμε μπροστά μας το Mirrorball Island. Δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο νησί και από ότι μπορούσα να δω από εδώ ήταν ολόκληρο καλυμμένο με έναν πελώριο θόλο που στηριζόταν πάνω σε μια τεράστια κατασκευή κάπου στο κέντρο του νησιού. Όταν φτάσαμε στο λιμάνι, είχε μεσημεριάσει. Έτσι, αποφασίσαμε να φάμε κάτι πριν αρχίσουμε την αναζήτηση. Όμως πρώτα έπρεπε να βρούμε ένα μέρος να μείνουμε. Αφού ρωτήσαμε έναν τύπο που βρήκαμε στο λιμάνι, κατευθυνθήκαμε προς ένα ξενοδοχείο. Μετά από λίγο, φτάσαμε εκεί και πήραμε γρήγορα ένα δωμάτιο. Μέσα σε πολύ λίγα λεπτά, αφήσαμε τα πράγματά μας και φύγαμε για να πάμε για φαγητό. Βρήκαμε μια ταβέρνα που φαινόταν ήρεμο μέρος αλλά έβγαιναν ωραίες μυρωδιές από μέσα και καθίσαμε εκεί.

Όταν τελείωσα με το φαγητό, παρατηρούσα τα άτομα γύρω μας και άκουσα 2 μεγάλους σε ηλικία στο διπλανό τραπέζι από το δικό μας να λένε:
-Αυτή η κατάσταση πρέπει να τελειώσει κάποτε και οι marines δεν κάνουν τίποτα. Η προχθεσινή επίθεση ήταν δίπλα στο σπίτι μου. Είπε ο πρώτος.
-Άστα φίλε μου… Στο τέλος θα φοβόμαστε να βγούμε από το σπίτι μας με αυτούς τους αλήτες. Σχολίασε και φαινόταν πολύ ενοχλημένος με την κατάσταση ο δεύτερος.
-Και ήθελα να μάθω, γιατί χτυπάνε όλα τα μέρη που έχουν βιβλία? Αν πήγαιναν σε τράπεζες θα έβγαζαν από μία ληστεία όσα έχουν βγάλει από όλες μαζί και ακόμα περισσότερα.
-Καλά, δεν άκουσες? Δεν κλέβουν λεφτά σχεδόν ποτέ. Αφού κάνουν το μαγαζί άνω κάτω, φεύγουν και τις περισσότερες φορές ούτε που αγγίζουν το ταμείο.
-Περίεργο… σχολίασε ο άλλος και σε εκείνο το σημείο, μπήκα στην κουβέντα κι εγώ.

-Συγγνώμη που διακόπτω, αλλά τυχαίνει να παράκουσα κατά λάθος την συζήτησή σας και, μιας και μόλις σήμερα ήρθα στο νησί, έχω μερικές απορίες για την συγκεκριμένη υπόθεση.
-Δεν πειράζει. Ρώτα ότι θες νεαρέ. Μου είπε ο ένας περιμένοντας να με ακούσει με ενδιαφέρον.
-Καταρχάς, αυτούς τους ανθρώπους που κάνουν τις επιθέσεις, τους έχει αναγνωρίσει κανείς?
-Κανείς δεν έχει δει το πρόσωπό τους… Φοράνε πάντα κουκούλες.
-Μάλιστα… Και κάτι άλλο. Μήπως τυχαίνει θυμάστε όλα τα κτήρια που έχουν επιτεθεί μέχρι τώρα?
-Περίεργη ερώτηση αυτή μικρέ… Γιατί να θες να ξέρεις κάτι τέτοιο? Μετά από τη ερώτησή του τους πλησίασα πιο κοντά και τους είπα σιγανά:
-Η οικογένειά μου είναι πολύ πλούσια και θέλουμε να τους βοηθήσουμε να ορθοποδήσουν και πάλι. Γι’ αυτό ήρθαμε με τη αδερφή μου, από εδώ, είπα δείχνοντας την Shizu η οποία χαμογελούσε, για να βρούμε αυτά τα μέρη και να δούμε τι χρειάζονται και τι μπορούμε να κάνουμε για να τους βοηθήσουμε.

Δεν ξέρω αν με πίστεψαν, αλλά μου είπαν και τα 7 μέρη που είχαν δεχτεί επίθεση. Δύο σχολεία, δύο βιβλιοπωλεία και τρεις βιβλιοθήκες ήταν μέχρι τώρα ο απολογισμός των κτηρίων που είχαν επιτεθεί. Αργότερα, σήμερα και αύριο, σκοπεύαμε να περάσουμε από όλα για να τα ελέγξουμε μήπως και βρούμε τίποτα. Αλλά τώρα προείχε ένας καλός ύπνος στο ξενοδοχείο. Αφού ευχαρίστησα τους 2 ηλικιωμένους για την βοήθειά τους, πληρώσαμε και βγήκαμε από την ταβέρνα.
-Παραλίγο να πιστέψω κι εγώ την ιστορία σου.. Μου είπε η Shizu εγώ πήγα να υπερηφανευτώ για τον εαυτό μου, αλλά πριν μιλήσω η Shizu συμπλήρωσε:
-Με εκπλήσσεις! Πρώτη φορά δείχνεις στοιχεία εξυπνάδας. Είμαι περήφανη για εσένα.
-Ευχαριστώ για τα γλυκόλογα…
-Τίποτα! Την αλήθεια λέω!
Μετά από αυτή την συζήτηση φτάσαμε στο ξενοδοχείο και πέσαμε και οι 2 ξεροί για ύπνο.

Από την κούραση του ταξιδιού, κοιμηθήκαμε τόσο που ξυπνήσαμε το επόμενο πρωί. Σηκωθήκαμε νωρίς νωρίς και αφού φάγαμε πρωινό, κατευθυνθήκαμε για το πιο κοντινό από τα 7 μέρη προς το ξενοδοχείο. Ήταν μία σχετικά μικρή αλλά με αρκετά σπάνια βιβλία, όπως μας είχαν ενημερώσει οι 2 γέροι, βιβλιοθήκη. Μετά από 5 λεπτά περπατήματος είχαμε φτάσει μπροστά στο κτήριο και ήταν όπως μας το είχαν περιγράψει. Απέξω υπήρχαν διάφορες σκαλωσιές, γιατί είχαν αρχίσει να κάνουν τις απαραίτητες επισκευές στο κτήριο. Αφού παρατηρήσαμε λίγο τον εξωτερικό χώρο, αποφασίσαμε να πάμε μέσα να δούμε αν υπήρχε κάποιος που βρισκόταν εδώ την ημέρα που έγινε το περιστατικό και θα μπορούσε να μας δώσει κάποιες πληροφορίες. Έτσι, ρωτούσαμε έναν έναν όσους βλέπαμε μέσα, μέχρι που ένα άτομο μας είπε ότι ήταν ο διευθυντής της βιβλιοθήκης και βρισκόταν εδώ εκείνη την μέρα.

-Λοιπόν? Τι έχετε να μας πείτε για αυτούς τους ανθρώπους?
-Δεν καταλαβαίνω γιατί με ρωτάτε κι εσείς! Τα έχω πει ήδη στους marines αλλά και σε 5 δημοσιογράφους και όλοι τα έγραψαν όπως τους ήρθε στις εφημερίδες.
-Είμαστε από μια καινούρια εφημερίδα που δεν είναι ακόμα γνωστή και προσπαθούμε να φτιάξουμε όνομα γράφοντας τα πράγματα όπως μας τα λένε οι αυτόπτες μάρτυρες! Δεν ξέρω πώς μου έρχονταν αυτά τα κουλά σενάρια στο κεφάλι και δεν ξέρω πώς μπορούσε κάποιος να πιστέψει κάτι τέτοιο!
-Μάλιστα.. Ελάτε στο γραφείο μου για να μιλήσουμε πιο ήσυχα. Είπε και τον ακολουθήσαμε. Ήταν ένα μικρό και απλό δωμάτιο με ένα γραφείο στο κέντρο του που κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του. Αφού καθίσαμε άρχισε να μας λέει ότι θυμόταν.
- Ήταν γύρω στα 10 άτομα. Όλοι φορούσαν μάσκες και δεν κατάφερα να δω πρόσωπα. Όταν μπήκαν μέσα, πυροβόλησαν μερικές φορές στον αέρα και άρχισαν να ψάχνουν στα βιβλία. Έκαναν άνω κάτω όλη την βιβλιοθήκη και μάλιστα ένας είπε σε έναν άλλο που απλά επιτηρούσε. «Δεν το βρήκαμε πουθενά το βιβλίο, αφεντικό.» και μετά πυροβολώντας και πάλι στον αέρα έφυγαν. Έπειτα επικράτησε μια μικρή σιωπή, καθώς εγώ έκανα πως σημείωνα όσα μου έλεγε. Τώρα που το θυμήθηκα, η καπαρντίνα του αφεντικού τους έμοιαζε αρκετά με την δική σου. Συμπλήρωσε και κοιταχτήκαμε με την Shizu.

Όμως, πριν προλάβουμε να συνεχίσουμε την συζήτηση μας, ακούσαμε από κάπου έξω από την βιβλιοθήκη μια έκρηξη. Βγήκαμε στον δρόμο τρέχοντας και στον ουρανό φαινόταν καπνός από κάποιο κτήριο εδώ κοντά.
-Θα χτύπησαν και το βιβλιοπωλείο που είναι εδώ δίπλα! Φώναξε ο διευθυντής και χωρίς να χάσουμε χρόνο με την Shizu αρχίσαμε να τρέχουμε προς τα εκεί, μήπως τους προλάβουμε. Μετά από 3-4 λεπτά τρεξίματος, φτάσαμε έξω από το βιβλιοπωλείο που είπε ο διευθυντής ακολουθώντας την πηγή του καπνού. Όταν φτάσαμε, είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος απέξω και περίμενε να δει τι θα γίνει. Οι περισσότεροι βέβαια ήταν τρομαγμένοι και στεκόντουσαν αρκετά μακριά από το σημείο αλλά υπήρχαν και μερικοί τολμηροί που πλησίασαν πιο κοντά για να δουν καλύτερα τι γίνεται στο εσωτερικό του κτηρίου. Εμείς καθίσαμε πιο πίσω, για να μην μπλεχτούμε σε μπελάδες, από τώρα.

Πέρασαν μερικά λεπτά που ακούγονταν φωνές και φασαρία από μέσα και ξαφνικά άρχισαν να βγαίνουν πολλά άτομα με μάσκες. Αμέσως, όλοι έκαναν μερικά βήματα πιο πίσω και άνοιξαν δρόμο για να περάσουν οι εγκληματίες, φοβούμενοι μήπως και τους κάνουν τίποτα. Μόλις πέρασε και ο τελευταίος, έκανα νόημα στην Shizu και αρχίσαμε να τους ακολουθούμε όσο πιο διακριτικά μπορούσαμε. Τους ακολουθούσαμε αρκετή ώρα και κάποια στιγμή βγήκαμε έξω από την πόλη και κατευθυνθήκαμε προς το δάσος. «Λογικά κάπου εδώ θα είναι το κρησφύγετο τους.» σκέφτηκα. Όταν προχωρήσαμε λίγο ακόμα μέσα στο δάσος, σταμάτησαν να τρέχουν και συνέχισαν με απλό βήμα. Φαίνονταν προβληματισμένοι για κάτι και συνδυάζοντας αυτά που μας είχε πει ο διευθυντής της βιβλιοθήκης, μάλλον δεν βρήκαν το βιβλίο που έψαχναν ούτε αυτή την φορά αλλά από τέτοια απόσταση που βρισκόμουν δεν μπορούσα να ακούσω τι έλεγαν για να ξέρω με περισσότερη σιγουριά.

Περπατήσαμε άλλο λίγο και φτάσαμε σε ένα άνοιγμα. Εκεί υπήρχε ένα ξύλινο διώροφο σπίτι και μπήκαν όλοι μέσα εκτός από 4 άτομα που έκατσαν ο καθένας σε μια γωνιά του σπιτιού και φυλούσαν σκοπιά. Εμείς καθίσαμε σε έναν θάμνο κοντά στο σπίτι και περιμέναμε να δούμε αν θα γίνει τίποτα το αξιοσημείωτο. Η αλήθεια είναι ότι ανησυχούσα λίγο για εμάς αφού είχαμε ακολουθήσει μερικούς κλέφτες χωρίς να έχουμε ιδέα αν ο αδερφός μας είναι καν μαζί τους. Αν δεν ήταν, κινδυνεύαμε αρκετά. Πέρασαν 2 ώρες περίπου και η πόρτα του σπιτιού άνοιξε και ένα άτομο βγήκε έξω. Μόλις το είδαμε, με την Shizu, μείναμε κάγκελο, αφού ο Saburo στεκόταν μπροστά στα μάτια μας και μιλούσε με έναν τύπο από την φρουρά του κτηρίου.