[Τέλος-Φρούτο] Παρελθόν με Μέλλον [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Πληροφορίες για την ιστορία:

Το νησί Renaisse και η ομώνυμη πρωτεύουσα του ήταν φημισμένα ανάμεσα στα υπόλοιπα νησιά και πόλεις της Grand Line χάρη σε δύο χαρακτηριστικά. Τα ναυπηγεία του και την ζέστη του τόπου. Τότε, οι συνθήκες ζωής δεν ήταν ακόμα όπως έμελλε να εξελιχτούν 20 χρόνια αργότερα. Τα ηνία της διοίκησης είχε ακόμα ο βασιλιάς Dayar, πατέρας του Diya, άνθρωπος έξυπνος και δραστήριος. Αλλά πάνω από όλα φιλόδοξος, ορκισμένος οπαδός του κέρδους. Οι δρόμοι της πόλης πνίγονταν σε καθημερινοί βάση από ταξιδιώτες, που αναζητούσαν κάποια καλή προσφορά είτε στο παζάρι είτε στο λιμάνι για τα μέσα μεταφοράς τους. Συχνά κατέληγαν στα τοπικά μαγαζιά για να ξοδέψουν όσα κατάφερναν να εξοικονομήσουν από τις διαπραγματεύσεις. Ωστόσο, τα έσοδα των απλών κατοίκων, από τότε φαίνονταν ότι στέρευαν εξαιτίας της φορολογίας. Έτσι, οι διακρίσεις και οι στερήσεις άρχισαν να δίνουν κακό όνομα στην φτωχότερη γειτονιά της πόλης, την Mrta Ravi. Η περιποίηση που μπορούσαν να διαθέσουν οι κάτοικοι για το μέρος ήταν πενιχρή, πώς αλλιώς θα έβρισκαν χρόνο για να δουλεύουν για τα προς το ζην; Δεν είχαν κυλιστεί ακόμα εντελώς στην παρανομία, αν και οι αμφιλεγόμενες δουλειές μερικών από αυτών, αποσπούσαν απαξιωτικά σχόλια. Σε ένα τέτοιο σπιτικό, μια έγχρωμη γυναίκα κάλεσε φωναχτά το όνομα μιας μικρής, βλέποντας την να περνά την πόρτα της αυλής. Το κοριτσάκι γύρισε το κεφάλι με μισή πλευρά προς την μεριά της μεγαλύτερης, κάνοντας την δεύτερη να αναφωνήσει και να την αρπάξει από το χέρι.
-Ποιος στο έκανε αυτό; ζήτησε ταραγμένα να μάθει κρατώντας την από το πιγούνι αλλά προσέχοντας να μην ακουμπήσει το μελανιασμένο μάτι της. Γιατί χαμογελάς παιδάκι μου; Σε πείραξε στο κεφάλι το χτύπημα; κατέληξε λιγότερο ανήσυχη, βλέποντας το απόμακρο ύφος του παιδιού.

Πράγματι η Morena καθόλου σημασία δεν έδινε στον πόνο του χτυπήματος. Σε όλη την διάρκεια της μητρικής περιποίησης εκείνη έμεινε να κοιτά το κενό με ένα χαμένο, ονειροπόλο χαμόγελο. Αναπολούσε με άξιο απορίας ύφος τα γεγονότα που οδήγησαν την ίδια με το συγκεκριμένο "ενθύμιο".

Η Morena δεν ήταν σαν τα υπόλοιπα παιδιά, ακόμα και ανάμεσα στα αλητάκια της Mrta Ravi. Όχι, αυτή ήταν δακτυλοδεικτούμενη, παραγκωνισμένη για κάποιο λόγο που η ίδια δεν καταλάβαινε. Όπως και να είχε, ο λόγος την άφηνε μόνιμα χωρίς παρέα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της να ενταχθεί σε κάποια ομάδα. Ίσως αυτό να ήταν υπέρ της, αν φανταστεί κάποιος την μελλοντική εξέλιξη των συγκεκριμένων ομάδων. Για την ίδια όμως εκείνη την εποχή, ήταν κάτι που της κόστιζε. Κατέληγε λοιπόν συχνά να τριγυρνά άσκοπα στις αλάνες με μόνη συντροφιά κάποιο ξεραμένο κλαδί ή κάποιο ψωρόσκυλο που ζητιάνευε ανύπαρκτο φαγητό. Όλοι στην Mrta Ravi είχαν κάποια δουλειά, τελευταία τους ασχολία ήταν να ενδιαφερθούν για εκείνη ή γενικά για κάτι μη προσοδοφόρο. Γι αυτό η μικρή, όταν αντίκρισε την τρεμάμενη, κουκουλοφόρο φιγούρα να παραπατά για το εσωτερικό ενός εγκαταλελειμμένο ερειπίου, ήταν η μοναδική που έδωσε σημασία. Με αθωότητα και περιέργεια της ηλικίας, κατασκόπευσε από τις γωνιές, πλησιάζοντας διστακτικά αλλά όχι τόσο διακριτικά για να μην γίνει αντιληπτή.

Η φιγούρα έδειχνε σε άσχημη κατάσταση. Καμπούριαζε και αναγκαζόταν να πηγαίνει από τοίχο σε τοίχο για να στηρίζεται. Τα χέρια έδειχναν άγρια, οι αρθρώσεις συσπούνταν σπαστικά και ανεξέλεγκτα και μάλλον έτσι συνέβαινε με όλο το σώμα από όσο μπορούσε να κρίνει. Τελικά διάλεξε μια γωνία όπου κατέρρευσε με πάταγο και σηκώνοντας κάμποση σκόνη. Το κορίτσι πλησίασε, νομίζοντας ότι ο βήχας θα αποσπούσε την προσοχή του ατόμου από το να την πάρει είδηση.
-Τι θες εδώ πέρα αλητάκι; Εξαφανίσου!
Η χροιά ήταν αντρική και μαρτυρούσε άνθρωπο με ελάχιστη υπομονή. Τινάχτηκε και σκέφτηκε να ακολουθήσει την οδηγία. Για κακή της τύχη, θέλησε να φανεί θαρραλέα. Σαν σκυλί που μυρίζεται αδύναμο αντίπαλο, βρήκε το κουράγιο να εμφανιστεί καθαρά μόνο και μόνο για να δει καλύτερα. Ήταν όντως ένας άντρας, μελαχρινός με απεριποίητο πρόσωπο. Τα ρούχα του ήταν σκισμένα αλλά ο μανδύας του ήταν βαρύς και αρκετός για να κρύβει την κατάσταση από κάτω. Το χέρι του κινήθηκε από το πλευρό του και ακούμπησε την βρώμικη πέτρα δίπλα του, κολλώντας στην επιφάνεια με μια στρώση αίμα. Το πρόσωπο του είχε ιδρώσει και οι αναπνοές του έβγαιναν με φανερό πόνο. Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπε, το πιθανότερο δεν ήταν από τα μέρη της, και ήταν τραυματισμένος.

Την κοίταξε απειλητικά, εκνευρισμένος από το κενό της βλέμμα, νιώθοντας αδύναμος και οικτρός, αισθήματα καθόλου γνώριμα και ακόμα λιγότερο της αρεσκείας του. Σίγουρα είχε πέσει πολύ χαμηλά.
-Δεν έχεις κάποια άλλη δουλειά να κάνεις; Φύγε από δω! της πέταξε άλλη μια φορά χωρίς αποτέλεσμα.
-Δεν έχω κύριε, κόμπλαρε να μιλήσει. Ελάχιστες φορές της απεύθυναν το λόγο για να ζητήσουν απάντηση εξάλλου. Χρειάζεστε κάποια βοήθεια;
-Να μην σε νοιάζει, την αποπήρε. Άσε με ήσυχο.

Αυτή ήταν η κατάσταση για τις επόμενες μέρες. Η Morena έκανε προσεκτικά βήματα για να τον πλησιάσει και ο άγνωστος άντρας συνέχιζε να την αποπαίρνει. Δεν εκτίμησε τις προσπάθειες της ούτε όταν του έφερε μερικές γάζες από το σπίτι της, παρότι η έλλειψη δεν θα περνούσε απαρατήρητη, ούτε όταν συνέχισε να τον επισκέπτεται και να του μιλάει ευγενικά. Το ποτήρι ξεχείλισε όμως, όταν τόλμησε να του φέρει φαγητό. Το κορίτσι σκέφτηκε ότι ο άντρας δεν θα μπορούσε να κινηθεί εύκολα για να μην έχει μετακινηθεί της θέσης του τόσες μέρες, παρά τις δηλώσεις του ότι θα έκανε τα πάντα για να την ξεφορτωθεί. Εφόσον έδειχνε εντελώς ακοινώνητος, αποκλείεται να είχε κάποιον σύντροφο. Έκανε λοιπόν μεγάλη θυσία από το δικό της γεύμα(κυριολεκτικά έμεινε νηστική μια μέρα) για να του φέρει μισό καρβέλι ψωμί.

Η ανταπόκριση ήταν ένα κάρο άγνωστες σε αυτήν βρισιές, να της πετάξει ένα μικρό τούβλο που άρπαξε τυχαία και ατυχώς την πέτυχε ξυστά στο μάτι μελανιάζοντας το άσχημα. Η Morena σχεδόν έβαλε τα κλάματα και πράγματι θα κατέθετε τα όπλα. Σταμάτησε τους λυγμούς της έχοντας πάρει την οριστική αυτή απόφαση. Ο άντρας μάλλον νόμιζε ότι η μικρή είχε φύγει, αλλά εκείνη άκουσε τα συρσίματα και αφουγκράστηκε βουβά. Κρυφοκοίταξε και διέκρινε την φιγούρα του. Είχε συρθεί μέχρι το σημείο όπου είχε πέσει το καρβέλι και παρότι είχε γεμίσει σκόνη, το έφαγε σε κλάσματα δευτερολέπτων. Παρέμεινε εκεί λίγο ακόμα, μέχρι που άκουσε τους ρυθμικούς ήχους της ανάσας του να γεμίζουν το χώρο. Πράγμα που σήμαινε πως είχε αποκοιμηθεί. Έπειτα σηκώθηκε με προσοχή και έφυγε. Η χαρά της ήταν εσωτερική αλλά το χαμόγελο εκδηλώθηκε στο πρόσωπο της και παρέμεινε ανεξίτηλο. Τον συμπαθούσε αυτόν τον άνθρωπο. Μπορεί να έδειχνε σκληρός και μάλλον ήταν πράγματι. Αλλά τουλάχιστον δεν αρνιόταν να δεχτεί κάτι από τα χέρια της, όσο εγωιστής κι αν ήταν. Σε αυτήν την φάση επέστρεψε σπίτι εκείνη την ημέρα και την έπιασε η μάνα της.
-Που ήσουν; Τα άλλα παιδιά στο έκαναν αυτό; Της έγνεψε αρνητικά. Το ένα άγχος έφυγε για να εμφανιστεί ένα δεύτερο. Τότε ποιος; Δεν πήρε απάντηση. Δεν θέλω να φεύγεις πολύ μακριά από το σπίτι, εντάξει;
-Δεν φεύγω, την διαβεβαίωσε και η μητέρα της έσκιαξε τα μαλλιά για να καλύψουν το χτύπημα που θα λάμβανε περισσότερα πικρόχολα σχόλια από όσα ήξερε ήδη ότι θα την στόλιζε η γειτονιά.
Ήταν δικό της φταίξιμο δίχως αμφιβολία, μόνο τον εαυτό της κατηγορούσε για όσα αναγκαστικά υπέφερε το παιδί της. Αλλά τι άλλο μπορούσε να κάνει;

Ίσως ο άντρας τελικά να ήξερε ότι η Morena τον παρακολουθούσε στο προηγούμενο περιστατικό γιατί από την επόμενη μέρα και μετά της φερόταν διαφορετικά. Όχι ευγενικά ή φιλικά, αλλά τουλάχιστον δεν συμπεριφερόταν λες και η παρουσία και παρέα της τον ενοχλούσε κάθε στιγμή. Κι αυτή, αναγνωρίζοντας την αλλαγή, το εξέλαβε ως ευκαιρία και ανοίχτηκε ακόμα περισσότερο. Πολλές ήταν οι φορές που χαμογελούσε πλατιά χωρίς λόγο συνομιλώντας μαζί του. Το όνομα που της ανέφερε ήταν Aidan και, από διάφορες ερωτήσεις του σχετικά με τον τόπο που βρίσκονταν, συμπέρανε πως ήταν ξένος, πιθανώς αγνοούσε εντελώς την τοποθεσία τους.
-Δεν είναι ώρα να επιστρέψεις στην παρέα σου; της πέταξε κάποια στιγμή με συνηθισμένο, άγριο τόνο.
Η ώρα είχε περάσει, η μικρή φαντάστηκε ότι ήταν ο τρόπος του να της πει ότι έπρεπε να προσέχει τέτοιες ώρες. Ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους.
-Μου αρέσει περισσότερο εδώ. Το σπίτι δεν είναι μακριά, σε 5 λεπτά μπορώ να είμαι εκεί.
-Τς! Τι έγινε; Εξημερώσαμε τον άγριο σκύλο και τώρα χαιρόμαστε να τον βλέπουμε να κουνά την ουρά του;
Η αλήθεια ήταν ότι η κατάσταση του Aidan είχε παρουσιάσει βελτίωση μετά από τόσες μέρες. Ακόμα δεν εγκατέλειπε το ερείπιο αλλά μπορούσε να κινείται πιο άνετα. Η Morena στο σχόλιο του χαμογέλασε μέχρι τα αυτιά, αγνοώντας την προσβολή που εξυπονοούσε για τον ίδιο, θεωρώντας πως ήταν κάτι καλό. Ο Aidan ρουθούνισε ειρωνικά και κούνησε το κεφάλι του με περίεργο ύφος.
-Εξάλλου δεν έχω πού αλλού να πάω. Η μαμά δεν με θέλει σπίτι μέχρι να βραδιάσει και τα υπόλοιπα παιδιά δεν με θέλουν καμία ώρα γενικά.

Μετά από αυτό, ο Aidan έκανε αρκετή ώρα να μιλήσει. Τα μάτια του περιεργάστηκαν την μικρή κι, όπως συμβαίνει συνήθως, όταν ψάχνεις να δεις κάτι συγκεκριμένο, δεν αργείς να το βρεις. Τα μάτια του στάθηκαν σε όλο της το παρουσιαστικό και διέκρινε τις διαφορές από τα υπόλοιπα παιδιά καθαρά. Συνδυάζοντας το με αυτό που ανέφερε για την μητέρα της, έβγαλε τα λογικά συμπεράσματα. Δεν σχολίασε όμως τίποτα, διατηρώντας μια σοβαρή στάση, ανασύροντας δικές του σκέψεις και εικόνες από την μνήμη.

Κι έφτασε η μέρα που όλος της ο κόσμος ανατράπηκε. Λίγες μέρες αργότερα από εκείνες που κυλούσαν ομαλά με τις προσδοκίες της, στο νησί εμφανίστηκε ένα πλοίο που δεν ασχολήθηκε ούτε με τα ναυπηγεία, ούτε με τους έμπορους, ούτε καν με τους άρχοντες. Αποκλειστικός προορισμός τους ήταν η Mrta Ravi, εκεί όπου ήξεραν ότι υπήρχε ο λιγότερος έλεγχος. Ένστολοι και οπλισμένοι άντρες κυλούσαν υπεροπτικά τα μάτια τους διαβαίνοντας τους δρόμους με αηδία στα πρόσωπα λες και η οποιαδήποτε επαφή με αυτήν την μεριά του κόσμου τους έφερνε αλλεργία. Τα μάτια των ντόπιων κοίταγαν καχύποπτα και ταυτόχρονα φοβισμένα την οργανωμένη ομάδα, υπολογίζοντας τις πιθανότητες να έχουν έρθει για το δικό τους τομάρι.
-Άντρες, κάλεσε σε προσοχή ο ανώτερος ανάμεσα τους. Θα ξεκινήσουμε από εδώ. Θέλω μέχρι να πέσει ο ήλιος να έχουμε ξετρυπώσει αυτόν τον Επαναστάτη.

Χωρίς καμία ιδέα για το τι συνέβαινε εκείνη την ώρα στην υπόλοιπη γειτονιά, η Morena καθόταν αναπαυτικά μαζί με τον Aidan. Οι ναυτικοί όμως στένευαν τον κλοιό των ερευνών τους γύρω τους, ψάχνοντας κάθε γωνιά των σπιτιών, ανοίγοντας σπίτια τρομαγμένων κατοίκων και ανακρίνοντας περαστικούς που μπέρδευαν τα λόγια τους. Κανείς δεν τον είχε δει, κανείς δεν ενδιαφερόταν. Αναπόφευκτα έφτασαν στο σπίτι του κοριτσιού, όπου η μητέρα ανέμενε "επισκέψεις". Ταραγμένη τους υποδέχτηκε, με κατεβασμένο κεφάλι δέχτηκε τις υποτιμητικές ματιές τους. Έτσι έκανε πάντα, νιώθοντας και η ίδια βρώμικη για το τρόπο που επιζούσε.
-Τι συμβαίνει;
-Έχετε δει αυτόν τον άντρα; και της πρόβαλε την εικόνα ενός επικηρυγμένου άντρα που πρώτη φορά αντίκριζε. Του έγνεψε αρνητικά, αλλά αυτός σκάναρε τον εσωτερικό χώρο του σπιτιού. Ποιος άλλος μένει μαζί σας;
-Η-Η κόρη μου, του ανέφερε τραυλίζοντας ελαφρώς.
-Και που είναι αυτήν την στιγμή; ζήτησε να μάθει.
-Προφανώς όχι εδώ. Κα-Καταλαβαίνετε... έκανε και ξανά το κεφάλι της έπεσε.
Σίγουρα καταλάβαινε και η έκφραση του γέμισε αηδία και καταφρόνια.
-Ψάξτε! ανέφερε δυνατά στους άντρες του γυρνώντας της την πλάτη, αφήνοντας της με χιλιάδες ερωτηματικά και ακόμα περισσότερες αγωνίες.

Και αυτό έκαναν, μέχρι που οι δικές τους φωνές έκοψαν την χολή των δύο συνομιλητών. Ο Aidan πάγωσε στην θέση του, η καρδιά του έχασε μερικούς χτύπους και γρήγορα παρακίνησε την μικρή να μείνει βουβή. Την επόμενη στιγμή κινήθηκε μακριά της, αφήνοντας την στην γωνία που ήτανε. Απέξω, μερικοί ναυτικοί περνούσαν με τα τουφέκια οπλισμένα επιτηρώντας, άλλοι όμως ανέλαβαν να ελέγξουν το εσωτερικό του ερειπίου. Πάτησαν πάνω σε χαλάσματα, προσπαθώντας περισσότερο να διατηρήσουν την ισορροπία τους. Ο Aidan κοίταξε κρυφά έξω από το παράθυρο, υπολογίζοντας το περιθώριο να διαφύγει σώος και απαρατήρητος, να βρει νέα κρυψώνα μέχρι να έφευγαν οι περιπολίες. Κοκάλωσε για άλλη μια φορά όταν άκουσε την φωνή στο πίσω μέρος του χώρου.
-Γεια σου μικρή μου, μια προσποιητά ευχάριστη, γλοιώδες φωνή ακούστηκε. Έχεις δει αυτόν τον άντρα τριγύρω;
Απάντηση δεν ακούστηκε, τα μάτια της μικρής όμως ασυναίσθητα γύρισαν προς την κατεύθυνση που ακολούθησε ο Aidan. Και μαζί γύρισαν και τα κεφάλια των δύο αντρών. Τινάχτηκαν όμως απότομα βλέποντας τον άντρα να πέφτει σχεδόν πάνω τους. Όσο γρήγορος όμως και να ήταν, οι φωνές τους ειδοποίησαν τους υπόλοιπους απέξω που πρώτα φώναξαν για να σηματοδοτήσουν την τοποθεσία τους κι έπειτα έφεραν τα όπλα σε θέση ετοιμότητας.

Ο Aidan βιαστικά χτύπησε τον πρώτο άντρα στο σαγόνι με την γροθιά του κι όσο ακόμα ήταν ζαλισμένος, δοκίμασε να αποσπάσει το όπλο από τον δεύτερο. Του το γύρισε στην ίδια του την λαβή, φέρνοντας την βάση του για την μύτη του. Το χτύπημα που πέταξε το κεφάλι προς τα πίσω, ανοίγοντας την μύτη του. Τράβηξε με το δικό του πόδι το γόνατο του και τον έριξε κάτω, γυρνώντας το σώμα ταυτόχρονα για να στραφεί ξανά στον πρώτο. Απέξω οι φωνές δυνάμωναν, αν δεν άκουγαν τους ήχους των χτυπημάτων τους, θα μπορούσαν να μετρήσουν τρία ζευγάρια πατημάτων να πλησιάζουν. Ο πρώτος όμως είχε ήδη συνέλθει των χτυπημάτων και είχε σηκώσει το όπλο του μέχρι την μέση. Δεν προλάβαινε να ολοκληρώσει την ανοδική πορεία της κάννης, τράβηξε στα μισά την στιγμή που και ο Aidan τράβαγε την σκανδάλη στο δανικό δικό του. Η δική του βολή πέτυχε τον ναυτικό στο στήθος, στέλνοντας τον με φόρα στο έδαφος και κάνοντας τον να ουρλιάξει από τον πόνο. Ο Aidan από την άλλη, την δέχτηκε στον μηρό και την υπέμενε δαγκώνοντας τα χείλη. Δύο πράγματα έγιναν μετά. Ο Aidan διπλώθηκε σχεδόν πάνω από το τραύμα του, από όπου έτρεχε ρυάκι το αίμα, μουσκεύοντας περισσότερο τα ρούχα του. Οι ναυτικοί ήρθαν σε οπτική επαφή μαζί τους. Σημάδεψαν αμέσως στοχεύοντας το κεφάλι για να επωφεληθούν της αδυναμίας. Μια κοριτσίστικη φωνή διέκοψε την εξέλιξη που αμέσως έκανε την εμφάνιση της, προτάσσοντας ανοιχτά τα χέρια μπροστά από τον Επαναστάτη.