[Τέλος-Φρούτο] In the jungle [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Δεν υπήρχε τίποτα ιδιαίτερο σε εκείνη την ημέρα που να την προϊδεάσει για κάτι αξιοσημείωτο. Είχε περάσει αρκετό καιρό στην Grand Line, ώστε ακόμα και το νησί που πλησίαζε εκείνη τη φορά να μην εκπλήξει. Έβλεπε χωρίς δυσκολία τα ψηλά, άγρια δέντρα του με την πυκνή τους βλάστηση να κρύβει το εσωτερικό του χώρο. Μόνο οι κορυφές των δυο βουνών ξεπρόβαλαν, αλλά και αυτές μαρτυρούσαν το αναμενόμενο. Πλησίαζε ένα ακατοίκητο νησί.
-Θα πρεπε να το περιμένω... μονολόγησε βαριεστημένα αφού χασμουρήθηκε.
Ο σκοπός του ταξιδιού της ήταν οσυνηθισμένος. Έπρεπε να συλλάβει κάποιον, ονόματι Galdino, για τον οποίο δεν ήξεραν πολλά αλλά ήθελαν να μάθουν. Μάλλον κάτι θα άξιζαν οι πληροφορίες του για να κρύβεται ο κακομοίρης σε έναν τέτοιο τόπο!

Ωστόσο, η κοπέλα θα κατάπινε σύντομα την νωθρότητα της μαζί με όλα τα παρατράγουδα που θα ακολουθούσαν! Θα έπρεπε να πάρει μια ιδέα όταν πρωτοπάτησε το πόδι της στην στεριά. Όταν άκουσε το πρώτο περίεργο κρώξιμο από κάποιο πουλί που δεν είχε ξανακούσει ποτέ στην ζωή της!

Προχώρησε παραμερίζοντας με κόπο όσα κλαδιά και λοιπά φυσικά εμπόδια έβρισκε στο δρόμο της. Πολλές φορές κατέφυγε σε μαχαίρια για να κόψει και να ανοίξει μονοπάτι που δεν υπήρχε, ούτε καν παλιό! Δεν ήξερε που έπρεπε να πάει, σίγουρα δεν θα έβρισκε πόλη για να πάρει πληροφορίες. Ο Galdino θα μπορούσε να περιφέρεται σε οποιοδήποτε κομμάτι του νησιού, να την αναγκάσει να ψάχνει για μέρες! Βέβαια στο μυαλό της είχε κάτι διαφορετικό για τον τύπο του ατόμου που ήταν ο στόχος της, βασισμένη σε παρόμοιες περιπτώσεις που είχε βιώσει...

Όταν είχε περάσει αρκετή ώρα χωρίς να αλλάξει τίποτα στις αισθήσεις της, ένιωσε την γη να τρέμει κάτω από τα πόδια της. Ένα υπόκωφο βουητό γέμισε τα αυτιά της, που έκανε το κεφάλι της να στρέφεται προς κάθε κατεύθυνση για να ανακαλύψει την πηγή του. Πουλιά πέταξαν από τις φωλιές τους με φωνές, τριξίματα στην γύρω περιοχή από άγνωστα και αθέατα ζώα που προσπαθούσαν να απομακρυνθούν. Και τότε η κοπέλα είδε τον υπαίτιο. Ένα γιγάντιο θηρίο με ερπετοειδή χαρακτηριστικά που δεν είχε ξαναδεί ποτέ στην ζωή της. Ο μακρύς λαιμός του κατέληγε σε στόμα και πολλά μυτερά δόντια, προορισμένα για να σκίζουν σάρκες. Η ουρά του χτυπιόταν αεικίνητη, σηκώνοντας σκόνη και απογυμνώνοντας το έδαφος. Η Shura πήρε αμυντική στάση απέναντι του, παρότι ήξερε από ένστικτο ότι δεν είχε το κλασσικό αγρίμι για εχθρό. Και το τέρας, βλέποντας ότι το ζωύφιο μπροστά του, αρνιόταν να τρέξει από το φόβο του, βρυχήθηκε απειλητικά με όλη του την δύναμη.

Ως αντίδραση η κοπέλα όρμησε, επιστρατεύοντας το σπαθί της. Το ζώο, ως μεγάλο, δυσκολεύτηκε να αντιδράσει στην πρώτη επίθεση. Όμως το δέρμα του ήταν αρκετά χοντρό για να μην κοπεί. Γύρισε πλευρό, τινάζοντας την ουρά του. Η κοπέλα πήδηξε στον αέρα και την απέφυγε. Κύλισε μπροστά και ετοιμάστηκε ξανά για επίθεση, βλέποντας το να τρέχει εναντίον της έτοιμο να την κάνει μια χαψιά. Αυτή τη φορά κράτησε χαμηλά το κεφάλι της για να περάσει από κάτω του, με το όπλο της πιο ψηλά να προσπαθεί να σκίσει το δέρμα του και να την προστατεύει. Λίγο έλειψε να την ποδοπατήσει, όμως κατάφερε να την πετάξει στην επαφή τους. Ούτε πάλι είχε κάποια επίδραση. Πράγμα που την εκνεύρισε ιδιαιτέρως. Γύρισε τη λαβή του σπαθιού με τις παλάμες και οι λεπίδες άνοιξαν σαν βεντάλια. Το τέρας δεν είχε βάλλει μυαλό. Γύρισε και πάλι για να της επιτεθεί. Η κοπέλα το περίμενε σταθερά. Και την στιγμή που θα την άρπαζε στα δόντια του, εκείνη πήδηξε ψηλά, πάν από το κεφάλι του. Έστριψε στον αέρα το σώμα της, παίρνοντας κλίση προς τα κάτω και χτύπησε το σπαθί της για το κεφάλι του, ελευθερώνοντας μία ηλεκτρική εκκένωση από το όπλο της. Προσγειώθηκε στο ένα γόνατο, και γύρισε το κεφάλι για να δει τι είχε προκαλέσει στο ζώο. Το παράξενο πλάσμα είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό, μουδιασμένο με μια κατακόρυφη ουλή στην μουσούδα του που ήταν κατακόκκινη σαν καυτηριασμένη. Η κοπέλα σοκαρισμένη, είδε το θηρίο να βγάζει μια φωνή σαν κλάμα και να το βάζει στα πόδια από την κατεύθυνση που εμφανίστηκε! Της πήρε μερικά δευτερόλεπτα για να συνέλθει και να σηκωθεί. Που στο καλό είχε βρεθεί; Γύρω της τίποτα δεν έμοιαζε με κανονικό δάσος, τώρα που το παρατηρούσε. Πιο πολύ με τροπική ζούγκλα, άλλης εποχής. Παλιότερης! Μέχρι και τα πουλιά στα γύρω δέντρα έδειχναν αρχαία, όπως εκείνα που έβλεπε μόνο σε βιβλία προϊστορικής εποχής. Έριξε μια πιο διεξοδική ματιά στα δέντρα, γυρνώντας στην θέση της 360 μοίρες με αργό ρυθμό. Και τότε σταμάτησε μην πιστεύοντας στα μάτια της. Πάνω στο κλαδί ενός δέντρου βρισκόταν ένας άντρας πιασμένος σαν μαϊμού, μιμούμενος την ανάλογη φωνή...

Κούνησε το κεφάλι της σπασμωδικά, όμως, όταν ξανακοίταξε, το θέαμα παρέμενε. Μάλιστα ο τύπος την είχε πάρει χαμπάρι γιατί της έριχνε κλεφτές ματιές, αλλά συνέχιζε να προσποιείται σαν να περίμενε ότι θα την έπειθε ότι ήταν μαϊμού. Μια φλέβα πετάχτηκε στο μέτωπο της.
-Όι! Κατέβα κάτω αμέσως! ξέσπασε οργισμένα, προσβεβλημένη από το θέατρο του. Ο τύπος σκίρτησε επικίνδυνα στην θέση του, την επόμενη στιγμή συνέχισε να παριστάνει την μαϊμού με πιο έντονους και δυνατούς ήχους. Καλά! Τότε θα σε κατεβάσω εγώ!
Σήκωσε το σπαθί της στο ύψος των ματιών. Η λάμψη τους μαρτυρούσε δολοφονική μανία. Ο τύπος στραβοκατάπιε και έχασε την ισορροπία του. Προσπάθησε μάταια να παραμείνει μακριά της χτυπώντας τα χέρια του για να πιαστεί από το κλαδί ή να πετάξει. Τελικά όμως έπεσε με το κεφάλι στο έδαφος και τα πόδια να κρέμονται από πάνω. Μετά κάθισε οκλαδόν με αστραπιαία κίνηση και άρχισε να τρίβει το κεφάλι του, γελώντας προσποιητά δυνατά.
-Ω! Για φαντάσου, μια τυχαία συνάντηση! Είδε την γροθιά της να σφίγγεται. Αστειάκι! Εντάξει! Συγνώμη για αυτό! Δεν περίμενα ποτέ να δω άλλον άνθρωπο σε αυτό το νησί. Ζωντανό τουλάχιστον! Είναι ο τρόπος μου να γίνομαι ένα με την φύση και να περνάω απαρατήρητος.
-Ποιος θα πειθόταν από κάτι τέτοιο;
-Μέχρι τώρα έπιασε! Πως νομίζεις ότι άντεξα τόσες μέρες;! Είμαι ο μοναδικός νοήμων οργανισμός σε ένα αφιλόξενο, προϊστορικό νησί!
Η κοπέλα προτίμησε να μην σχολιάσει το πρώτο κομμάτι της φράσης του. Επικεντρώθηκε στο δεύτερο, με σκυθρωπό ύφος και άσχημο προαίσθημα.
-Μην μου πεις πως ονομάζεσαι Galdino...;

Ύστερα από λίγη ώρα, η Shura βρέθηκε να σέρνει με το ένα χέρι τον Galdino από το γιακά του πουκαμίσου του και με το άλλο να χτυπάει το κούτελο της απογοητευμένη.
-Ε; Δεσποινίς; Που ακριβώς πηγαίνουμε; άκουσε την φωνή του να ρωτάει με ευγενικό τόνο.
-Έχω διαταγές να σε συλλάβω. Θα σε μεταφέρω σε μια φυλακή όπου θα ανακριθείς με βασανιστήρια πιθανότατα.
-Α, μάλιστα! Φυλακή. Βασανιστήρια. Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα συνειδητοποιώντας την κατάσταση. Αποκλείεται! Αρνούμαι να πάω!
-Δεν σε ρώτησα!
-Σε παρακαλώ, άσε με να φύγω. Κανείς δεν θα το μάθει. Πες ότι με βρήκες νεκρό. Ή καλύτερα ότι δεν με βρήκες! Ότι με έφαγαν οι δεινόσαυροι!
-Γιατί να το κάνω αυτό; Όσο αφορά εμένα, σου αξίζουν και με το παραπάνω.
-Αν το κάνεις θα σε βοηθήσω! Θα σου τα πω όλα, οπότε δεν θα με έχεις πια ανάγκη! Η Shura τον κοίταξε πάνω από τον ώμο της με απαξίωση. Θα σου πω τον λόγο που με θέλουν! Έκλεψα κάτι. Πολύ σημαντικό, πολύ ακριβό. Το θέλουν πίσω και το έχω εδώ, σε αυτό το νησί. Σίγουρα δεν μπορείς να το βρεις άμα δεν σε πάω εγώ στην κρυψώνα του. Και σίγουρα το θέλουν πίσω! Οπότε, μπορείς να με ακούσεις μέχρι να το πάρουμε και τότε θα κρίνεις αν θα με αφήσεις, σύμφωνοι;
-Όχι. Θα με πας στην κρυψώνα, θα το πάρουμε και θα σε παραδώσω χωρίς αντιρρήσεις και χωρίς πολλά λόγια.
Ήδη ένιωθε πονοκέφαλο και η διάθεση της έπεφτε σε κάθε συλλαβή του. Και μόνο που έπρεπε να κάνει μεταβολή πάλι προς τα ενδότερα της ζούγκλας για τα κλεψιμαίικα του, που θα παρατεινόταν η ώρα που αναγκαζόταν να τον ακούει, έκανε του ώμους της να πέφτουν από κατάθλιψη.

Η απόσταση που θα έπρεπε να διανύσουν ήταν μεγάλη. Ο Galdino της υποδείκνυε την διαδρομή, βασισμένος σε σημάδια που είχε κάνει σε δέντρα και τα σχετικά, τα οποία αναγνώριζε μόνο την τελευταία στιγμή. Την υπόλοιπη ώρα φλυαρούσε ακατάπαυστα, βουίζοντας σαν μέλισσα στα αυτιά της. Παρακαλώντας την για έλεος και εξιστορώντας παλιές αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια, στα οποία η μάνα του τον έψελνε για το άσχημο τέλος που θα είχε αν ακολουθούσε αυτόν τον δρόμο.
-Λοιπόν, τι έκλεψες; ρώτησε ξεφυσώντας κουρασμένα.
-Α! Είμαι πολύ περήφανος γι αυτό! σχολίασε με κελαηδιστή φωνή έκανε με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Ένα Φρούτο του Διαβόλου!
Σε αυτό το σημείο, η Shura σταμάτησε απότομα. Ο Galdino που έμεινε μετέωρος, κρεμασμένος όπως ήταν από τον γιακά που του κρατούσε, παραξενεύτηκε. Έπειτα η κοπέλα έκανε και πάλι μεταβολή για πίσω στην ακτή.
-Μισό-Μισό λεπτό! Πρέπει να το πάρουμε από~
-Έπρεπε να το περιμένω. Ένας απατεώνας θα σκαρφιζόταν οποιαδήποτε ιστορία του κατέβαινε στο κεφάλι για να γλιτώσει. Αλλά αυτό παραπάει!
-Δεν λέω ψέματα! Είναι όντως ένα Φρούτο!
Η κοπέλα τον σήκωσε απευθείας στα πόδια του, φέρνοντας τον απέναντι στα μάτια της που ήταν στενεμένα σε σχισμές.
-Ώστε αν πάμε εκεί που λες, θα βρούμε το Φρούτο που έκλεψες, σωστά; Εκείνος έγνεψε τρομαγμένος θετικά, κάπως αβέβαιος, λες και το σκεφτόταν. Οι υποψίες της μεγάλωσαν. Και αν δεν το βρούμε, τότε θα έχω κάθε δικαίωμα να ξεκινήσω από τώρα τα βασανιστήρια σωστά; Και πάλι έγνεψε, με περισσότερο δισταγμό.
-Αλλά αν το βρούμε, υπόσχεσαι πως θα με ελευθερώσεις και θα με αφήσεις ήσυχο, εντάξει;
-Ναι-ναι! πέταξε γρήγορα, μην δίνοντας πολύ σημασία, σέρνοντας τον και πάλι από το γιακά προς την ζούγκλα. Απλά να ξέρεις πως συνήθως κανείς δεν επιβιώνει από τα δικά μου βασανιστήρια!
Το χαιρέκακο γέλιο της έσταζε αίμα, έστειλε κύματα ρίγους στην σπονδυλική του στήλη. Κάτι που απλώς αύξησε την σαδιστική διάθεση της κοπέλας, κάνοντας την να παραβλέψει το δεύτερο κομμάτι της συμφωνίας που μόλις έκανε.

Εφόσον την διαβεβαίωσε ότι πλέον δεν απείχαν πολύ, η Shura χαλάρωσε κάπως. Περίμενε από στιγμή σε στιγμή τον Galdino να παραδεχτεί ότι έλεγε ψέματα ώστε να ξεκινούσε την "ευχάριστη" διαδικασία. Τώρα δεν την ένοιαζαν τα ψέματα του, ίσα-ίσα έβρισκε διασκεδαστικό να ρωτάει περισσότερες λεπτομέρειες για να δει μέχρι που θα το τράβαγε. Της είχε πει ότι το είχε κλέψει από κάποιον πλούσιο επιχειρηματία, που σκόπευε να το πουλήσει για πολλά εκατομμύρια.
-Ώστε σκόπευες να το πουλήσεις για δικό σου όφελος έτσι; Φυσικά, ένα Φρούτο για κάποιον άχρηστο σαν και σένα θα ήταν σαν να πετούσες τις δυνάμεις του στα σκουπίδια! Οπότε, ήθελες να ηρεμήσει λίγο η έρευνα για σένα, πριν βγεις ξανά στον κόσμο.
-Ναι, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που θέλω να το πουλήσω, την διόρθωσε με καθημερινό τόνο. Απλά ένας Χρήστης δεν μπορεί να φάει δεύτερο Φρούτο!
-Α, μάλιστα! Τώρα ήταν η σειρά της να πιαστεί προ εκπλήξεως. Ένας τι;!!! Τον κοίταξε χωρίς να πιστεύει, αλλά ο Galdino απλώς βλεφάρισε ξύνοντας την μύτη του. Είσαι Χρήστης Φρούτου του Διαβόλου;
-Ναι.
-Και για ποιο λόγο είσαι τόσο αδύναμος;! Υποτίθεται ότι αυτά σου δίνουν υπεράνθρωπες δυνάμεις!
-Έτσι είναι. Η δικιά μου βέβαια δεν έχει καμία χρήση σε αυτό το ακατοίκητο και πρωτόγονο μέρος. Έφαγα το Den Den no mi, βλέπεις! Βλέποντας την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της, συνέχισε: Μπορώ να υποκλέπτω τις συζητήσεις στα Den Den Mushi σε πολύ μεγάλη απόσταση λες και κρυφακούω σε μισάνοιχτη πόρτα και άλλα σχετικά. Όπως καταλαβαίνεις, εδώ δεν έχει καμία αξία.
Η κοπέλα ρουθούνισε υποτιμητικά, βρίσκοντας τον κανονικό της εαυτό. Θυμήθηκε τους προηγούμενους Χρήστες Φρούτων που είχε συναντήσει. Τον Kenshin, τον Blueno...
-Τς! Τελικά, ό,τι Φρούτο και να αποκτήσεις, αν είσαι ρεμάλι, τίποτα δεν θα σου προσφέρει!
-Ναι-ναι! συμφώνησε χωρίς να το επεξεργαστεί ολοκληρωτικά. Φτάσαμε! κατέληξε δείχνοντας με το δάχτυλο μία κουφάλα ενός ροζιασμένου, παμπάλαιου δέντρου που είχε κοπεί σχεδόν στα δύο στην βάση του.

Οι δυο τους πλησίασαν στην βάση όπου έσκυψαν. Και η κοπέλα είδε πράγματι κάτι εκεί. Ένα στρογγυλό πράγμα με εξογκώματα και περίεργο χρώμα βρισκόταν εκεί, με τις σκιές του δέντρου να σκοτεινιάζουν την ήδη σκουρόχρωμη επιφάνεια του. Έμοιαζε μόνο με αρκετή φαντασία με κάποιο φρούτο. Η Shura δεν είχε ιδέα αν επρόκειτο για το αληθινό πράμα.
-Αυτό είναι, έκανε ο Galdino πρόθυμος να πέσει να το πιάσει.
Πάνω στην ώρα όμως που θα το έφταναν τα δάχτυλα του, ένας άντρας έπεσε από το πουθενά πάνω στο χέρι του, κόβοντας τον. Αμέσως μετά του κλότσησε με δύναμη το πρόσωπο στέλνοντας τον να πετάει μέτρα μακριά. Η Shura τον έπιασε στον αέρα με το ένα χέρι, έχοντας το πρόσωπο κολλημένο στον παράξενο νεοφερμένο. Ο άντρας πήρε θέση αναμονής με υπεροπτικό μειδίαμα στα χείλη και ισιώνοντας τα γυαλιά στην μύτη του. Είχε υπερβολικά πολύ ύφος για άντρα που κυκλοφορούσε με τα μαλλιά του πάνω από το κεφάλι σε σχήμα του αριθμού 3.
-Ευχαριστώ για τις πολύτιμες πληροφορίες, αναλαμβάνω εγώ από εδώ και πέρα!
-Ποιος είσαι εσύ; ρώτησε αφήνοντας τον Galdino να πέσει άκομψα στο έδαφος.
-Μπορείς να με φωνάζεις Mr.3. Είμαι κυνηγός επικηρυγμένων από την ομάδα Baroque Works, αν έχεις ακουστά. Σας ακολουθούσα για αρκετή ώρα, επιτέλους ήρθε η ώρα να επέμβω. Δεν έχω καμία ανάγκη για σένα. Μπορείς να εκμεταλλευθείς την μεγαλοψυχία μου και να γλιτώσεις τη ζωή σου αλλά, τόσο αυτός, έδειξε με το δείχτη τον Galdino, όσο και αυτό, το έστρεψε στο φρούτο, θα παραμείνουν στα χέρια μου.
-Θα φέρω αντίρρηση στο πλάνο σου, δυστυχώς, ανέφερε σηκώνοντας στο πλάι το σπαθί της με την λεπίδα του σε πλήρη έκταση.
-Τότε λυπάμαι, αλλά πρέπει να σε βγάλω από την μέση.
Η έκφραση του μόνο αυτό δεν έδειχνε, της επιτέθηκε με πλήρη αυτοπεποίθηση, χωρίς καν να κουνηθεί από την θέση του. Τα μάτια της κοπέλας άνοιξαν διάπλατα βλέποντας τα χέρια του να εξαπολύουν τεράστιες ποσότητες υγρού κεριού εναντίον της.

Αμέσως τράπηκε σε φυγή, ενώ ο καημένος Galdino που έμεινε πίσω έβγαλε μια πνιχτή κραυγή, καθώς το κερί τον τύλιγε, αφήνοντας σε κοινή θέα μόνο το κεφάλι, τις παλάμες και τις πατούσες του. Η κοπέλα κοίταξε τα αποτελέσματα με αναστάτωση. Το κερί είχε σκληρύνει σε κλάσματα δευτερολέπτου, η διαφυγή ήταν αδύνατη. <<Άλλος ένας χρήστης φρούτου>> καταράστηκε από μέσα της, συνεχίζοντας να τρέχει περιμετρικά του Mr.3 για να γλιτώσει τις συνεχόμενες επιθέσεις. <<Όσο προχωράω πιο βαθιά στην Grand Line, οι αντίπαλοι μου δυναμώνουν. Τόσο αυξάνονται και οι επαφές μου με χρήστες φρούτων!>> Θα έφτανε κάποια στιγμή στο σημείο που οι δυνάμεις της απλά δεν θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν του επιπέδου; Αυτό θα ήταν το όριο της; Ο Mr.3 συνέχισε να επιτείθεται χωρίς να προβληματίζεται. Μάλιστα έδειχνε να κρατάει ένα χαλαρό ρυθμό. Ώσπου οι φακοί των γυαλιών του άστραψαν με κακία. Η κοπέλα απέφυγε την δική του επίθεση, έχοντας όμως κάνει ένα κύκλο γύρω του, είχε βρεθεί πάλι στο σημείο από όπου είχε ξεκινήσει. Για να συνεχίσει την πορεία της όσο γρήγορα επιθυμούσε, έπρεπε να κόψει ένας τοίχο από το κερί του, που είχε σχηματιστεί. Τράβηξε αμέσως το σπαθί της και το χτύπησε. Η λεπίδα έμεινε εκεί που το βάρεσε, αμετακίνητη. Ελάχιστα το είχε χαράξει, προκαλώντας μια ρηχή σχισμή στην οποία κόλλησε. Τον κοίταξε νιώθοντας πριν το δει ότι ερχόταν το τέλος της. Ο Mr.3 σήκωσε τα χέρια του για να εξαπολύσει το επόμενο κύμα. Πριν προλάβει όμως, ένα τράνταγμα τάραξε το έδαφος. Ένα βουητό που η κοπέλα είχε ξαναζήσει. Και έπειτα δυνάμωσε εκθετικά. Μέχρι που μπήκαν στο ξέφωτο ένα τσούρμο τεράστιες σαύρες. Η Shura αναγνώρισε ανάμεσα τους, το τέρας που είχε πολεμήσει νωρίτερα με την σχισμή στην μουσούδα. Αυτή τη φορά, είχε φέρει τους φίλους του μαζί!

Βρυχήκαν όλα μαζί με τρομαχτικό θόρυβο να συγκλονίζει το ξέφωτο. Αμέσως μετά επιτέθηκαν εναντίον όλων. Ο Mr.3 τα βρήκε σκούρα, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την θέση του γιατί, παρόλο που γέμισε τα ανοιχτά σαγόνια του πλησιέστερου τέρατος με κερί, η ογκώδης προέλαση του κινδύνευε να τον κάνει ένα με το χώμα. Το ίδιο συνέβη και με τη Shura, η οποία εγκατέλειψε γενικά το έδαφος, βλέποντας τα σαγόνια του εκνευρισμένου ζώου να κλείνουν στο σημείο που μόλις είχε εγκαταλείψει. Ο μόνος που ήταν ασφαλής σε γενικές γραμμές ήταν ο Galdino. Ούρλιαξε από φρίκη βλέποντας το θηρίο να τον δαγκώνει. Μιας όμως και το κερί τον τύλιγε επιτυχώς, η σαύρα απλά αρκέστηκε στο να τινάζει με μανία το κεφάλι αριστερά-δεξιά, μπας και ξεκολλούσε το κερί με τον τύπο από τα δόντια της. Εκμεταλλευόμενη την ευκαιρία, η Shura εξαπέλυσε την δική της επίθεση ενάντια στον Mr.3, ο οποίος είχε αρπάξει το Φρούτο στα χέρια του, με πρόθεση να το σκάσει όσο προλάβαινε. Η σκιά της κοπέλας άργησε να τον προειδοποιήσει. Εκείνη, μιμούμενη την είσοδο του, προσγειώθηκε πατώντας πάνω του και ρίχνοντας τον με το κεφάλι στο έδαφος. Έπειτα η Shura έσκυψε και πήρε το Φρούτο από το ανοιχτό χέρι του, πάτησε στο κεφάλι του, χώνοντας το πιο βαθιά στο χώμα και ξαναπήδηξε, παίρνοντας ύψος. <<Έχω την εντύπωση ότι κάτι ξεχνάω...>> Με απορία, επέβλεψε την σκηνή από τον αέρα. Η σαύρα που κρατούσε τον Galdino τον έφτυσε τελικά, αφήνοντας στο κερί το σχήμα της οδοντοστοιχίας της, και συνέχισε να σκορπάει το χάος. Η Shura έκανε μια τελευταία βουτιά για να συλλέξει τον άντρα, του οποίου τα μάτια γύριζαν από ζαλάδα, πριν το σκάσει.
-Κλέφτρα έλα πίσω!
-Αν μπορείς, ακολούθησε με.
Ήταν σε διάθεση να του βγάλει την γλώσσα για να τον κοροϊδέψει. Μάλλον η πολύ συναναστρωφή με τον Galdino την είχε χαλάσει!