[Τέλος]Κίνητρο για τη Συνέχεια [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Πληροφορίες για την ιστορία:

Η Shura στάθηκε στην πλώρη του καραβιού τους όταν έκανε την εμφάνιση της η ακτή του νησιού Zarzara. Έφερε τα χέρια της στα μάτια για να διακρίνει καλύτερα. Δεν υπήρχε αμφιβολία, μόνο ένα νησί ήξερε με τέτοια ιδιοτροπία στις γραμμές του. Αμέσως η διάθεση της ανέβηκε, ακόμα και στον αντιπαθητικό συνταξιδιώτη της ανακοίνωσε την άφιξη τους με χαμόγελα. Έπειτα ξεκίνησε τις ετοιμασίες για την προσέγγιση του λιμανιού ενώ ακόμα θαύμαζε την εικόνα. Σε αντίθεση με τα περισσότερα νησιά, το συγκεκριμένο ήταν ένα σύμπλεγμα νησιών, ενωμένα μεταξύ τους χάρη στην εφευρετικότητα των κατοίκων τους με ψηλές γέφυρες που ένωναν τα οικοδομημένα κτήρια που υψώνονταν πολλούς ορόφους πάνω από την επιφάνεια. Η πόλη που απλωνόταν σε όλη αυτή την έκταση ήταν αγαπημένη από όλους τους κατοίκους της και κέντρο θαυμασμού των υπολοίπων. Η σημαντικότερη αιτία της ανάπτυξης της ήταν δίχως άλλο η τεχνολογία και η δουλειά των ανθρώπων της που έκανε ακόμα περισσότερους να θέλουν να μείνουν εκεί. Αυτός ήταν και ο λόγος που παλιά, η κοπέλα είχε εκστασιαστεί όταν την είχε επισκεφτεί. Τώρα βέβαια, ο λόγος ήταν η προηγούμενη επίσκεψη της. Ήταν σίγουρη ότι, όπως και στον προηγούμενο προορισμό της, η θύμηση παλιών εμπειριών θα ενεργοποιούσαν κομμάτια της μνήμης της που βρίσκονταν σε λήθαργο. Τα συναισθήματα της για αυτήν την προοπτική ήταν εντελώς αντίθετα μεταξύ τους! Από την μία φοβόταν για το τι θα ανακάλυπτε και από την άλλη, ένιωθε σαν να επέστρεφε στο σπίτι της.

Η ακτή που άφησαν το πλοίο τους ήταν μία από τις πολλές που υπήρχαν αποκλειστικά για τουρίστες που μοιράζονταν τις εκφράσεις της Shura. Φωνές, γέλια, ευχάριστα επιφωνήματα τους έρχονταν από κάθε πλευρά. Κάτι που έκανε την σκοτεινή παρουσία του Hermes να μοιάζει ακόμα πιο μουντή και παράταιρη. Μάλλον το συνειδητοποίησε και ο ίδιος γιατί τράβηξε από το μανίκι την κοπέλα που, στον κόσμο της, βιαζόταν να κινήσει για το κεντρικό κομμάτι της πόλης.
-Δεν θα μπω μέσα στην πόλη, θα μείνω στο καράβι.
-Μα θέλω να κάτσω αρκετά στην Zarzara, διαμαρτυρήθηκε καθώς της χάλαγε το κέφι.
-Μπορείς να αργήσεις όσο θες, δεν με νοιάζει. Αρκεί να επιστρέφεις το λιγότερο μία φορά κάθε μέρα, κατέληξε με ψυχρό ύφος.
Η Shura, που έτσι κι αλλιώς δεν είχε διάθεση να του πάει κόντρα, σήκωσε αδιάφορα τους ώμους, γυρνώντας του την πλάτη.
-Εσύ θα χάσεις! και σταύρωσε τα δάχτυλα της πίσω από το κεφάλι της ακολουθώντας το πλήθος.
Στην Zarzara η ασφάλεια δεν ήταν αυστηρή, τουλάχιστον επιφανειακά, καθώς υπήρχαν πολλοί που προσελκύονταν στην πόλη για διάφορες δουλειές και όχι. Η κοπέλα ήξερε όμως που ήθελε να πάει και αναρωτιόταν αν εκεί θα συναντούσε δυσκολίες για να μπει. Παλιά δεν είχε πρόβλημα. Αλλά παλιά ήταν άλλες οι περιστάσεις της επίσκεψης της.

Μια μικρή ομάδα, με την κοπέλα να συμπεριλαμβάνεται σε αυτούς, μπήκε στον ανελκυστήρα που βρισκόταν στην βάση της βραχονησίδας που βρίσκονταν και τους ανέβασε στο ανώτερο επίπεδο. Εκεί όπου βρίσκονταν όλα τα μαγαζιά και οι δρόμοι και οι γέφυρες που ένωναν αυτήν την βραχονησίδα με τις διπλανές. Στην ανοδική τους πορεία, η κοπέλα παρατηρούσε τα σπίτια των μόνιμων κατοίκων στα οποία μόνο από εξωτερικές σκάλες μπορούσες να πας. Οι φωνές και οι παρατηρήσεις των υπόλοιπων νεοφερμένων της θύμισαν την δική της αντίδραση όταν είχε πρωτο-αντικρίσει την πόλη. Οι πόρτες του ανελκυστήρα άνοιξαν μπροστά της, εμφανίζοντας τους πλακόστρωτους δρόμους που τους περίμεναν, και η Shura με χαμόγελο και νοσταλγία θυμήθηκε τον εαυτό της, κορίτσι ακόμα να τρέχει μερικά βήματα μακριά από τον συνοδό της με το στόμα ανοιχτό από την έκπληξη.

-Hairem, φώναξε στον άντρα πίσω της ενθουσιασμένη, είναι τέλεια! Γύρισε και τον κοίταξε με μια έκφραση απέραντης χαράς στην οποία κανέναν δεν θα μπορούσε να αντισταθεί. Μπορούμε να μείνουμε εδώ για πάντα;
-Δεν γίνεται, μικρή, αυτό, της απάντησε με το αχνό του χαμόγελο να υποδεικνύει ότι διασκέδαζε την εικόνα.
-Τότε μπορώ να τριγυρίσω όπου μπορώ μέχρι την στιγμή που θα φύγουμε; Υπόσχομαι να μην χαθώ!
Ο άντρας έδειξε να το σκέφτεται και το κοριτσάκι έσφιξε τα χέρια του αναμένοντας. Τελικά της χαμογέλασε μαλακώνοντας.
-Εντάξει, αρκεί να μην δημιουργήσεις πρόβλημα στους πολίτες!
Την επόμενη στιγμή, η μικρή χοροπήδησε στην θέση της και άρχισε να τρέχει προς όποια πλευρά της τράβαγε το ενδιαφέρον. Ο άντρας δεν την ακολούθησε παρά προχώρησε προς μία μοναδική πλευρά την οποία τελικά η μικρή ακολούθησε θεωρώντας ότι εκεί θα ήταν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι.

Κάτι σαν προβληματισμός της δημιουργήθηκε, χωρίς όμως να μπορεί να το προσδιορίσει. Το άφησε στην άκρη της σκέψης της και συνέχισε την πορεία της, ακολουθώντας μεγάλο κομμάτι του πλήθους, με κατεύθυνση τις γέφυρες προς το κεντρικό νησί της πόλης. Η θέα που αντίκριζε ήταν υπέροχη, και ο ουρανός καθαρός από πάνω της. Οι άνθρωποι διαχωρίζονταν ακολουθώντας διαφορετικές πορείες, ελάχιστοι μόνο συνέχιζαν προς το κέντρο και αυτοί λιγόστευαν βήμα με το βήμα. Η κοπέλα φαντάστηκε την αιτία που θα εμπόδιζε και την ίδια να προχωρήσει. Πράγματι, όταν έφτασε στην είσοδο της γέφυρας για το κέντρο τη πόλης, ήρθε αντιμέτωπη με την εικόνα του πολυτελούς κάστρου του άρχοντα του νησιού και της φρουράς που έκλεινε την είσοδο. Τα δύο άτομα που είχε μπροστά της, έδειξαν τις άδειες τους στους φρουρούς, που τις εξέτασαν λεπτομερώς και τελικά τους άφησαν να περάσουν. Την ίδια όμως την απέρριψαν.
-Λυπάμαι, δεσποινίς. Η είσοδος απαγορεύεται σε όσους δεν έχουν ειδική άδεια. Για την ασφάλεια του άρχοντα Elezen, της εξήγησαν με αυστηρό τόνο.
Η ίδια κανένα καρφί δεν έδινε για τον σημαντικό τους άρχοντα. Αυτό που την ενδιέφερε ήταν ένας από τους μόνιμους κατοίκους του κάστρου του και το εργαστήριο του στην βάση της βραχονησίδας.

Το όνομα του ήταν Baderon και ήταν ο καλύτερος ναυπηγός του νησιού ανάμεσα στους πολλούς που υπήρχαν. Μάλιστα ήταν τόσο καλός που ο άρχοντας Elezen τον είχε καλέσει να μένει μόνιμα στο κάστρο του και υπό την ασφάλεια του. Παλιότερα η κοπέλα τον είχε συναντήσει και είχε περάσει πολλές ώρες παρέα του. Η παρουσία του Hairem της είχε εξασφαλίσει πρόσβαση στο κάστρο, τώρα όμως δεν μπορούσε να δείξει την ταυτότητα της και αμφέβαλε ακόμα και αν ο Baderon θυμόταν ποια ήταν. Εκείνη όμως ήθελε οπωσδηποτε να τον συναντήσει και γι αυτό θα ακολουθούσε διαφορετικό μονοπάτι. Κατέβηκε με τον πλησιέστερο ανελκυστήρα στην βάση της διπλανής βραχονησίδας, όπου δεν υπήρχε κίνηση παρά μόνο σπίτια των κατοίκων, και, αφού έλεγξε ότι δεν την έβλεπε κανείς, χρησιμοποίησε την τεχνική του Geppo που της είχε δείξει ο Hermes για να περάσει απέναντι. Προσγειώθηκε αθόρυβα ανάμεσα στα σπίτια και κατέβηκε με χίλιες προφυλάξεις από τις σκάλες στην βάση της βραχονησίδας. Όχι ότι θα της έκαναν τίποτα αν την έπιαναν οι φρουροί χωρίς άδεια, το πολύ-πολύ να την πέταγαν έξω με τις κλοτσιές. Αλλά δεν ήθελε να τραβήξει τα μάτια αγνώστων πάνω της. Μόνο στον Baderon θα αποκάλυπτε την ταυτότητα της. Οι άνθρωποι εδώ σε εκείνο το μέρος ήταν αποκλειστικά εργάτες στο εργαστήριο του Baderon και στο ναυπηγείο του. Προχώρησε ανάμεσα τους σαν να μην συνέβαινε τίποτα, παρότι την κοίταζαν περίεργα, μέχρι που έφτασε εκεί που ήθελε. Δίπλα στην ακτή διέκρινε το τεράστιο κτίσμα που ήταν το ναυπηγείο όπου η φασαρία από τις φωνές και τα ξύλα που κόβονταν ήταν εκκωφαντική. Από την άλλη βρισκόταν το εργαστήριο όπου γίνονταν οι μελέτες και τα σχέδια για όλα τα κομμάτια των καραβιών και όχι μόνο!

Δεν κατάφερε όμως να μπει στον χώρο. Ένας τύπος μπήκε στο δρόμο της χωρίς να κρύβει την καχυποψία του.
-Ποια είσαι εσύ; Τι δουλειά έχεις εδώ;
-Ήρθα να δω τον Baderon, του απάντησε χωρίς να προσθέσει τίποτα άλλο. <<Ένα βήμα πριν μπω μέσα έπρεπε να με σταματήσουν;>>
-Αν δεν σε περιμένει, δεν μπορώ να σε αφήσω να περάσεις. Είπε να μην τον διακόψει κανείς τώρα που εργάζεται. Και από όσο ξέρω δεν ανέφερε ότι περιμένει επισκέψεις, ειδικά από κάποια που δεν έχω ξαναδεί.
-Άσε με να περάσω και θα δεις αν θα δυσαρεστηθεί!
Ήταν όμως αμετακίνητος! Τη ρώτησε το όνομα της για να ενημερώσει ο ίδιος τον εργοδότη του, αλλά εκείνη όχι μόνο αρνήθηκε να του πει το δικό της, εκνευρίστηκε κιόλας. Οι υπόλοιποι γύρισαν προς το μέρος τους για να παρακολουθήσουν τη σκηνή, οι δύο τους σε λίγο δίχως αμφιβολία θα πιάνονταν στα χέρια! Η φασαρία όμως πέτυχε το σκοπό της, ένας γέρος με αγριεμένο ύφος εμφανίστηκε από το εσωτερικό του εργαστηρίου.
-Τι στο καλό συμβαίνει εδώ; φώναξε στους άντρες του. Έπειτα το βλέμμα έπεσε στην Shura όπου παρέμεινε. Μια ρυτίδα εμφανίστηκε ανάμεσα στα φρύδια του καθώς συλλογιζόταν την κοπέλα. Εκείνη του χαμογέλασε στραβά περιμένοντας την αναγνώριση και την έκπληξη του. Αντιθετως τον άκουσε να λέει: Ποια είναι αυτή;

Το σαγόνι της έπεσε από απογοήτευση. Ο βοηθός του όμως έλαμψε επικίνδυνα από το ερώτημα.
-Όπως το φαντάστηκα! Κατάσκοπος πρέπει να είναι. Γύρισε με κακιά προοπτική προς την Shura που αναγνώρισε ότι δεν ήταν ο μόνος. Τώρα και οι υπόλοιποι εργάτες ήταν έτοιμοι να την κατασπαράξουν. Αυτοί οι τύποι έπαιρναν πολύ σοβαρά τη δουλειά τους! Δεν χρειάζεται να φωνάξουμε τους φρουρούς, ας την πετάξουμε εμείς στην θάλασσα για παραδειγματισμό προς τους επόμενους επίδοξους κλέφτες! Πιάστε την, παίδες!
-Για μισό λεπτό! Ένας κόμπος στον λαιμό της έκανε την φωνή της πιο τσιριχτή από ότι ήταν φυσιολογικά! Κάνετε λάθος! Αγνοώντας την παντελώς, οι άντρες την άρπαξαν και, κρατώντας την από κάθε μέλος του σώματος της, την σήκωσαν πάνω από τα κεφάλια τους, κάνοντας βήμα προς την ακτή! Παλιόγερε, Baderon, με ξέχασες ήδη;! στράφηκε στον γέρο που παρακολουθούσε ανέκφραστος την σκηνή. Εσύ δεν ήσουν που ήθελες να μείνω εδώ μόνιμα 6 χρόνια πριν;!
Ο γέρος χασκογέλασε χαμηλόφωνα κι έπειτα δυσκολεύτηκε περισσότερο. Τελικά έσπασε σε τρανταχτά γέλια που έκαναν τους πάντες να τον κοιτάνε απορημένοι.
-Είναι εντάξει, παιδιά. Αφήστε την κάτω.
Αμέσως έσπευσαν να κάνουν ό,τι τους είπε. Η Shura έπεσε σαν σακί στο έδαφος και ο Baderon γέλασε ακόμα πιο δυνατά.

-Τελικά με θυμήθηκες, παλιόγερε; ρώτησε ανάμεσα από τα δόντια της, τρίβοντας το σημείο που προσγειώθηκε.
-Ε, μου πήρε λίγη ώρα παραπάνω, έκανε ο Baderon αστειευόμενος. Δυσκολεύτηκα πολύ να σε αναγνωρίσω. Την τελευταία φορά που σε είδα ήσουν ένα παιδάκι με πλάκα στήθος και μισό κεφάλι κάτω από το φυσιολογικό! << >> Τώρα είσαι ολόκληρη γυναίκα! Παιδιά, στράφηκε στους γύρω τους, να σας γνωρίσω μία παραλίγο μαθητευόμενη μου, την~
-Yamasi Reika, συμπλήρωσε αυτοσχεδιάζοντας η κοπέλα. Κοίταξε πλάγια τον γέρο, του οποίου τα μάτια στένεψαν σπασμωδικά με κατανόηση.
-Λοιπόν, συνεχίστε της δουλειές σας μέχρι να τα πω εγώ με την Reika, κατέληξε κάνοντας νόημα στην κοπέλα με το κεφάλι να τον ακολουθήσει μέσα στο εργαστήριο.
Ο χώρος δεν είχε αλλάξει καθόλου στα τόσα χρόνια που είχε να τον δει. Γενικά ο Baderon ήταν πολύ ιδιότροπος με το χώρο του και δεν τα πήγαινε καλά με την αλλαγή. Μόνο η βιβλιοθήκη του στο πίσω μέρος του κτηρίου είχε μεγαλώσει, με νέες προσθήκες βιβλίων. Ο υπόλοιπος χώρος παρέμεινε ανάστατος και κατάμεστος με εργαλεία σε όλα τα μεγέθη και χειρόγραφα από τον ίδιο τον Baderon.
-Έπρεπε να το καταλάβω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά από την αρχή. Φαντάζομαι ότι αυτός είναι και ο λόγος που δεν είναι μαζί σου ο Hairem. Αλήθεια, που είναι αυτός; Η κοπέλα δεν του απάντησε, η έκφραση της όμως του έδωσε να καταλάβει πολλά. Αποκλείεται! του ξέφυγε από το σοκ. Μετά όμως σταμάτησε και άφησε την Shura να του εξηγήσει λακωνικά την κατάσταση.

Ύστερα από λίγα λεπτά, ο Baderon ξαναβρήκε την μιλιά του.
-Κατάλαβα. Ο τόνος του ήταν συμπονετικός. Πως μπορώ να σε βοηθήσω εγώ, Shura; Αν θες, ξέρεις ότι είσαι ευπρόσδεκτη να μείνεις εδώ.
-Όχι, δεν μπορώ να το κάνω αυτό και, ειλικρινά μιλώντας, δεν πιστεύω ότι το θέλω. Θέλω όμως την βοήθεια σου σε ένα άλλο ζήτημα. Είσαι ακόμα ο καλύτερος σχεδιαστής που ξέρω και άρα ο καταλληλότερος γι αυτήν την δουλειά!
-Ω! έπιασε το νόημα εκείνος. Περί αυτού πρόκειται λοιπόν!
Η Shura χαμογέλασε με απόμακρο ύφος.

Η μικρή έχασκε μπροστά από το ναυπηγείο του διάσημου τεχνίτη Baderon. Οι εργάτες εκείνη την ώρα μετέφεραν μακριές πλάκες ξύλων και έσερναν κανόνια.
-Μπορώ να πάω να δω; Τα μάτια της άστραφταν από προσμονή στην απάντηση του άντρα πίσω της.
-Μπορείς! Ο Baderon είναι ιδιότροπος αλλά καλός άνθρωπος. Πιστεύω ότι έχετε κοινά ενδιαφέροντα.
Ο Hairem κοίταξε την μαθητευόμενη του να απομακρύνεται και χαμογέλασε αχνά. Ήταν πολύ ενδιαφέρον πως η μικρή που εκπαίδευε να γίνει όπλο ενδιαφερόταν για όπλα από μόνη της... Πάνω στην ώρα, ο Baderon ξεπρόβαλε και χαιρέτησε τον άντρα με ευδιαθεσία. Έπειτα κοίταξε με προσοχή την μικρή που περιεργαζόταν τα κανόνια λες και ήταν θησαυροί αμύθητης αξίας.
-Τι λες; Σε πειράζει να δείξω κάτι στην μικρή που θα της πάρει τα μυαλά;
-Με τις άδειες μου!
-Προσοχή! Αν της αρέσει πολύ, μπορεί να σε αφήσει και να έρθει να δουλέψει μαζί μου!
Ο Hairem ανασήκωσε το φρύδι, αποδεχόμενος την πρόκληση.