Αν είσαι κι αν δεν είσαι του Δήμαρχου παιδί...[Τέλος-Aποστολή] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Άρχισα να περπατάω τους διαδρόμους του καζίνο, ψάχνοντας τους δημάρχους αλλά και τα τραπέζια του πόκερ. Και να μην ήταν ακόμα εδώ οι δήμαρχοι, αν έκανα αίθηση με τις νίκες μου στα τραπέζια του πόκερ, θα έρχονταν αυτοί σε μένα. Σίγουρα αυτός ο Νυφίτσας δηλαδή εφόσον είναι και ο πραγματικός "ιδιοκτήτης" του συγκεκριμένου καζίνο.

Βρήκα αμέσως το τραπέζι που έψαχνα: πόκερ, με εφτά παίκτες, όλοι άντρες. Για μια στιγμή. Όλοι άντρες; Τι απαράδεκτα πράγματα ήταν αυτά; Αααα, αυτό έπρεπε να διορθωθεί πάρ'αυτά! Έκανα μια στροφή κι έψαξα με τα μάτια μου μια διαθέσιμη κυρία για να με συνοδέψει. Θα το έκανα έτσι κι αλλιώς είναι η αλήθεια, για να κάνω εντύπωση, αλλά τώρα μου φάνηκε επιτακτική ανάγκη!

Αγνόησα τις όμορφες σερβιτόρες που με ρωτούσαν με νάζι αν ήμουν ξένος, τουρίστας, πρώτη φορά στο νησί, ή ό,τι άλο τις είχαν μάθει να ρωτάνε, και πήγα στο μπαρ. "Ένα ουίσκι παρακαλώ."
"Ορίστε. 200 belli."

Πλήρωσα το ποτό μου, και περίμενα να παρατηρήσω μια γυναίκα που θα μπορούσε να με συνοδεύσει απόψε. Καθώς έβλεπα κυρίες όλων των ηλικιών, παρατήρησα μια όμορφη παρουσία. Κόκκινα μαλλιά, κομμένα ακριβώς για να κάνουν την κοπέλα ακόμα πιο θελκτική. Τα μάτια της ήταν ερευνητικά κι έξυπνα, κυριολεκτικά κόβοντας τον κάθε άνθρωπο μέσα στο μέρος. Δε φορούσε τα υπερβολικά ρούχα και κοσμήματα των υπολοίπων, ένα απλό κολακευτικό φορεματάκι στο ίδιο χρώμα με τα μάτια της.

Όμορφη...! Πήρα το ουίσκι και κατευθύνθηκα σ'εκείνη. "Rin Kentaki. Χαίρω πολύ δεσποινίς μου."
"Alicia. Τουρίστας βλέπω. Πρώτη μέρα εδώ;"

Άουτς. Σκληρή η κοπέλα...Και πολύ κρύα. "Ναι. Καμιά συμβουλή για το μέρος;"
"Χε! Ναι. Μείνε μακριά από τους κουλοχέρηδες."

Εντάξει, προφανώς η κοπέλα δεν ενδιαφερόταν γι άντρες. Αν είχε ένα τόσο εξαίρετο δείγμα του ανδρικού είδους δίπλα της και δεν τη συγκινούσε - εφόσον όλοι την ώρα κοιτούσε τα πάντα και τίποτα - προφανώς δεν ήρθε εδώ για να βρει κάποιον πιθανό εραστή. Όμως, μπορεί να ενδιαφερθεί για τα χρήματα...κι εγώ χρειάζομαι μια γυναίκα στο πλάι μου. Μια τέλεια συμφωνία. Πριν πρτείνω τη συνεργασία, άρχισα να την παρακολουθώ: δεν κοιτούσε, αλλά μόνο τα τραπέζια των παιχνιδιών και τις μάρκες των παιχτών. Τελικά είχα δίκιο. Η γυναίκα ήταν τζογαδόρος.

Της χαμογέλασα προκλητικά. "Είμαι πολύ καλός στο πόκερ. Αν έρθεις μαζί μου και παίξεις καλά τον ρόλο σου, θα μοιραστούμε όλα τα κέρδη μου ογδόντα-είκοσι."
"Πενήντα-πενήντα."
"Εβδομήντα-τριάντα, τελευταία προσφορά. Και μπορώ να κερδίσω αρκετά λεφτά στο πόκερ που ακόμα και στα είκοσι να είχες μείνει, θα γινόσουν πολύ πλούσια!"

Της χαμογέλασα ξανά και προσέφερα το χέρι μου. "Σύμφωνοι;"
Με ζύγιασε με το βλέμμα της. Μπορούσα να δω τους υπολογισμούς μέσα στο μυαλό της να γίνονται σε ταχύτητα φωτός ενώ ακόμα με "έκοβε" όπως έκανε και στους άλλους. Τελικά, η έκφρασή της έγινε παιχνιδιάρικη και χαμογέλασε.

"Καλώς. Εβδομήντα-τριάντα. Και περιμένω πάνω από 100.000 belli σαν αποζημίωση."
"Μμμ, πολύ βαριά η έκφρασή σου αγαπητή μου," είπα ενώ έπαιρνε το χέρι μου "δεν είναι αποζημίωση. Είναι ανταμοιβή."

Εντόπισα το τραπέζι με τους εφτά παίχτες. Ακόμα ήταν τόσοι στον αριθμό, με τη διαφορά πως το ένα άτομο που ήταν εκεί πριν είχε αντικατασταθεί με ένα άλλο - τον θυμάμαι γιατί εκείνος ο κύριος φορούσε το πιο κακοφτιαγμένο σακάκι που είχα δει ποτέ μου. Πάλι καλά που σηκώθηκε -. Αν και υπήρχαν τέσσερις θέσεις κενές, έκατσα σ'εκείνη που είχε δύο καρέκλες δίπλα-δίπλα, για να έχει κάπου να κάτσει και η όμορφη συνοδός μου.

Κρίμα που ήταν τόσο κρύα, έστω κι αν τώρα το έπαιζε καλή και είχε πιαστεί από πάνω μου, γιατί πραγματικά μου άρεσε πολύ. "Παρακαλώ." είπα ενώ της τράβηξα την καρέκλα για να κάτσει - σ'αυτό φάνηκε ξαφνιασμένη, κάτι που το θεώρησα καλό σημάδι - . Βέβαια όλοι με κοίταξαν εξίσου έκπληκτοι κι αυτό με παραξένεψε. Δεν έχουν ιδέα για το concept της τυπικής ευγένειας;

"Βλέπω θα έχουμε έναν κύριο ανάμεσά μας. Καλώς ήρθατε στο παιχνίδι μας κύριε..."
"Rin, Kentaki Rin. Καλώς σας βρήκα αγαπητοί μου...αρχίζετε καινουργια παρτίδα βλέπω! Τυχερός είμαι. Ας παίξουμε λοιπόν! Καλή μου, ένα φιλί για καλή τύχη." Της προσέφερα το μάγουλό μου, και είδα πως ένα απροσδόκητο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της κι εν τέλη έκανε όπως ήθελα. Καλή η δεσποινίς!
"Βλέπω κατάφερες να βρεις έναν άντρα να σου τραβάει το ενδιαφέρον Alicia ε; Πώς κι έτσι; Τι σου έταξε; Την Κυβέρνηση στο πιάτο;"

Τι εννοούσε ο κύριος; Μου φάνηκε περίεργο. από τη δυσανασχέτηση της παρτενέρ μου και τον τρόπο που ψιλογέλασαν οι άλλοι, κατάλαβα πως ήταν κάτι γωνστό απ'τη μία, και άκομψο απ'την άλλη. Αποφάσισα να είμαι πραγματικός κύριος, όπως πάντα, και να τους σταματήσω. "Θα εκτιμούσα να έλειπαν τα σχόλια και να μοιραστούν τα χαρτιά σύντομα. Δεν ξέρω τι πιστεύετε ότι της υποσχέθηκα αλλά ίσως να εκτίμησε το γεγονός πως έχω την κοινή λογική να μην την κάνω να νιώθει άβολα να, ω δεν ξέρω, να υπάρχει γύρω μου."

Αγνόησα τα αιχμηρά βλέμματα που δέχθηκα, είτε πειραγμένα είτε γεμάτα πρόκληση κι επικεντρώθηκα στον κύριο που άρχισε να μοιράζει τα χαρτιά μας και στην μικρή ικανοποίηση που έδειξε το ραντεβού μου. Ο κύριος ήταν γεροδεμένος και σταρένιος στο δέρμα--πιο πολύ ταίριαζε για σωματοφύλακας παρά για ντίλερ. Ενώ τα μαλλιά του ήταν περιποιημένα και τα ρούχα του καθαρά, δε μου έβγαζε κανείς απ'το μυαλό την ιδέα πως αν όχι και τώρα, τουλάχιστον στο παρελθόν είχε "κανονίσει" πολλούς.

Είχα δύο κάρτες μπροστά μου, όπως κάθε ένας από τους παίχτες και οι τρεις κάρτες μόλις έπεσαν κάτω στο τραπέζι. "Στοιχήματα παρακαλώ." είπε ο βλοσυρός άντρας. Πάλι καλά που ήμουν ο τελευταίος και δε θα έπρεπε να ανοίξω εγώ το στοίχημα γιστί δεν έχω ιδέα πόσα θα ήθελαν να ποντάρουν οι άλλοι. Εγώ είχα πάνω μου 183.000 belli και δεν ήξερα σε τι ποσά είχαν μάθει να παίζουν αυτοί οι άνθρωποι.

Τέσσερα "πάσο" ακούστηκαν ΄ ήταν ο πέμπτος που άνοιξε το παιχνίδι. Με 5.000 άρχισε. Οι επόμενοι τα είδαν και πόνταραν εξίσου. Όταν ήρθε η σειρά μου, δεν κοίταξα καν τα χαρτιά μου και είπα - κλασσική τακτική εκφοβισμού δική μου - "Τα βλέπω και σ'ανεβάζω άλλα 5.000."

Μια μικρή σιωπή ακολούθησε. Μέχρι και η Alicia με κοίταξε κάπως περίεργα, αλλά δεν είπε τίποτα ευτυχώς. Όσοι συμμετείχαν στον πρώτο γύρο ενεργά, έκαναν κι εκείνοι "call" και ο πρώτος γύρος ολκληρώθηκε. Ο ντίλερ γύρισε τα χαρτιά: ένας Παπάς μπαστούνι, μια Ντάμα κούπα κι ένα τριάρι ρόμβος. Μονο τότε είδα τα φύλλα μου, αφού παρατήρησα τις εκφράσεις των παιχτών μου: ένας δυσανασχέτησε επειδή είχε πάει πάσο, άλλος δυσανασχέτησε που μεγάλωσε το στοίχημα. Οι υπόλοιποι παρέμειναν ανέκφραστοι.

Εγώ είχα μία Ντάμα μπαστούνι κι ένα δεκάρι μπαστούνι. Χμ...εδνιαφέρον. Παρέμεινα απολύτως ανέκφραστος όμως, ή μάλλον κράτησα την προηγούμενη μου έκφραση: ένα αχνό ματαιόδοξο χαμόγελο και μία ανέμελη έκφραση. Η κανονική ντάμα μου είχε την εξυπνάδα να μην αντιδράσει καθόλου. "Πανέξυπνη γυναίκα, συνέχισε έτσι. Κάνε πως είπα κάτι αστείο τώρα και γέλασε διακριτικά, λες και τους κοροϊδεύεις."

Το έκανε. Αντέδρασαν δύο μόνο: ο ένας που πριν ήταν ανέκφραστος φάνηκε να έχει έναν σπασμό στο χείλος του κι αυτός που φάνηκε να μετανιώνει για το στοίχημά του χαμογέλασε φευγαλέα. Χε! Δύο αντιδράσεις, δύο μπλόφες! Ο άλλος, ο "βράχος" παρέμεινε σοβαρός. Καλός ο κύριος...!

Ο ντίλερ έφερε το τέταρτο φύλλο στο τραπέζι, Βαλέ μπαστούνι! Χε, η τύχη που με τιμούσε πάντα με την παρουσία της εμφανίστηκε και πάλι. Δε θα ξεχάσω τη φορά όταν κάποιος εκνευρισμένος που κυριολεκτικά τον είχα γδύσει - ποντάραμε τα καινούργια μας ρούχα - είπε έξαλλος "μα τι στο καλό έκανες εχθές το βράδυ;!" αυτό μου θύμισε το χαρούμενο ζούληγμα του ποδιού μου από την Alicia. Ευτυχώς ήταν κάτω από το τραπέζι.

"Στοιχήματα παρακαλώ." είπε και πάλι ο ανώνυμος άντρας.

Τα έβλεπαν όλοι κι όταν ήρθε η σειρά μου ξαναμεγάλωσα το στοίχημα, άλλα 10.000 αυτήν τη φορά. Έχανα δεν έχανα αυτόν το γύρο - όλα εξαρτώνταν από το επόμενο φύλλο που θα έρθει - είχα κάνει μια δήλωση στους άλλους παίκτες. Ένας άσος για την απόλυτη νίκη ή ένα εννιάρι για καλή πιθανότητα νίκης. Ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Δε θα δείλιαζα τώρα, ποτέ δεν το έκανα όταν αφορούσε το πόκερ. Το χαμόγελό μου παρέμεινε το ίδιο και κοίταξα τους πάντες. Αυτήν τη φορά κανείς δεν αντέδρασε όπως πριν. Τέρμα τα αστεία και οι μπλόφες προφανώς.

Μόνο ο σοβαρός άντρας είδε το στοίχημά μου. Μείναμε με 60.000 belli στο pot. "Τα βλέπω." είπα και πάλι. Περιμέναμε το τελευταίο φύλλο-η γυναίκα δίπλα μου ήταν έτοιμη να μου λιώσει το μπούτι από την αγωνία! Αχ,τι αφελής που μπορεί να ήταν αν με τέτοιο ποσό αγχωνόταν τόσο...!

Ο τύπος τράβηξε το τελευταίο φύλλο...Εννιάρι μπαστούνι! Το φύλλο που περίμενα, ήρθε. "Γυρίστε τα χαρτιά σας παρακαλώ." Το κάναμε. "Ο κύριος Terid έχει Flush, o κύριος Kentaki έχει Straight Flush. Ο κύριος Kentaki παίρνει το pot."
"ΝΑΙ!" αναφώνησε η Alicia και με αγκάλιασε αυθόρμητα. Δε με χάλασε...αν και με απογοήτευσε. Τόση χαρά για 60.000 μόνο; Η ίδια μου ζήτησε 100! Αλλά μπορεί να χάρηκε γιατί είδε πως θα κρατούσα τον λόγο μου.

Αξιαγάπητη, δεν είναι;

Τέσσερις ολόκληρες ώρες αργότερα ήμαστε ακόμα στο ίδιο τραπέζι και παίζουμε! Άνθρωποι είχαν μαζευτεί γύρω μας και παρακολουθούσαν το παιχνίδι! Γυναίκες κι άντρες εξίσου είχαν έρθει και χειροκροτούσαν στο τέλος κάθε χεριού. Οι μόνοι που μείναμε ίδιοι, εγώ και ο κύριος Terid, κι άλλοι τρεις παίκτες, με την Alicia ακόμα να σφίγγει και να χαλαρώνει το πόδι μου ανάλογα το χέρι που είχα. Ουκ ολίγες φορές με πάτησε όταν έκανα άστοχο στοίχημα, ουκ ολίγες φορές με φιλούσε ενθουσιασμένη όταν κέρδιζα ένα άλλο. Κι αν χρειάστηκε πολλές φορές για το καθένα, είναι ηλίου φαεινότερο πως και έχασα και κέρδισα αρκετά λεφτά.

Φυσικά, πάνω μου είχα πάνω από 600.000 αυτή τη στιγμή, οπότε μπορώ να πω πως ήμουν κερδισμένος και με το παραπάνω. Και το ένα εκατομμύριο να μην έβγαζα που υπολόγιζα, σίγουρα έβγαλα αρκετά και για εκείνη και για εμένα. Καλά, θα το κέρδιζα το εκατομμύριο σίγουρα, το ήξερα. Στο επόμενο στοίχημα, θα έβαζα 500.000 και θα μου έμεναν και ακριβώς όσα είχα στην αρχή αν έχανα. Αλλά φυσικά δε θα έχανα.

Μοιράστηκαν οι κάρτες για τελευταία φορά, όσον αφορούσε εμένα. Ο αντάξιος αντιπαλός μου, φαινόταν περισσότερο διασκεδασμένος με τις νίκες μου, παρά σε δυσφορία, το οποίο με εξέπληξε. Ήξερε να χάνει ο κύριος.

"Τελευταίος γύρος αυτός για μένα, δυστυχώς, γι αυτό κερνάω όλους τους κύριους και τις κυρίες κοντά μου! Παραγγείλτε ό,τι θέλετε!"

Γελάκια και ιαχές ακούστηκαν από τους παρευρισκομένους. Η Alicia κούνησε το κεφάλι της καγχάζοντας. Ο κύριος Terid όμως, σήκωσε το ποτήρι του, έγνεψε σε μένα και χαμογέλασε το πρώτο χαμόγελο της βραδιάς...όμως δεν πρόλαβα ούτε να κεράσω, ούτε να κερδίσω το επόμενο χέρι. Γιατί ένιωσα ένα κανονικό χέρι να με πιάνει από τον ώμο, να με χτυπάει ελαφρά με την παλάμη του ρυθμικά και να με σφίγγει λίγο στο τέλος.

"Να με συγχωρείτε παίχτες και θεατές, μα ο κύριος Kentaki πρέπει να έρθει μαζί μου..." ο τόνος του άντρα ήταν βαρύς και αυστηρός. Ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί, μα και μερικοί παίχτες κράτησαν την αναπνοή τους. Το κλίμα ξαφνικά ηλεκτρίστηκε τόσο που μπορούσες να πιάσεις την αμηχανία. Το πιο περίεργο απ'όλα όμως και το μόνο που μου τράβηξε την προσοχή ήταν πως η φωνή που άκουγα ήταν πολύ κοντά στο αυτί μου... "...για να γιορτάσει τα κέρδη του μαζί μου!"

Το γέλιο που ακούστηκε ήταν φανερά ανακούφισης. Ακόμα και η Alicia, που δεν είχα καταλάβει πότε άρπαξε το μπράτσο μου - τόσο συχνά που με ζουλούσε το θεώτησα ρουτίνα - εξέπνευσε όταν συνέχισε ο άντρας. Δεν γύρισα να τον κοιτάξω ακόμα, αλλά από τον τρόπο συμπεριφοράς όλων, τα χαχανίσματα, τον συλλογικό φόβο, την επιφυλακτικότητα...ήρθα σ'ένα συμπέρασμα: αυτός ο άντρας ή ήταν ή δούλευε για τον Δήμαρχο της Serine.

Toν...κοντό δήμαρχο της Serine. Κι αν λάβω υπόψιν μου απόπού προερχόταν η φωνή του άνδρα, ή είχε προσλάβει κοντύτερους απ΄τον ίδιο ή ήταν ο ίδιος από πίσω μου. Είπα να το ρισκάρω βέβαια, και να υποθέσω πως είναι ο ίδιος. Περίμενα να ζητήσει να απομακρυνθούμε ευγενικά, αλλιώς δεν σηκωνόμουν όμως...όχι που θα μου χαλάσει αυτός την παρτίδα!

"Τα ποτά που ήταν να κεράσει ο κύριος σας α κερνάω εγώ και τώρα ας αποσυρθούμε καλέ μου κύριε, τι λέτε;" είπε στρεφόμενος επιτέλους σε μένα.
Αναστέναξα. "Καλά λοιπόν, εφόσον μου το ζητάτε τόσο ευγενικά. Αγαπητή μου, θα μου κάνεις την τιμή να με συνοδέψεις άλλη μία φορά;
"Καλύτερα να μην-!"
"Ω μα φυσικά! Με χρειάζεσαι έτσι κι αλλιώς." ψέλισσε ενώ σηκωνόταν και τη βοηθούσα να βγει από την καρέκλα της, όρθιος με το που είπε το "φυσικά".

Γελάσαμε σύντομα και προσποιητά ο ένας στον άλλον για μία στιγμή και μετά γυρίσαμε στον (μάλλον) δήμαρχο. Δεν ήταν χαρούμενος γι αυτό που κάναμε, αλλά επιτέλους μπορούσα να δω γιατί τον έλεγαν όλοι νυφίτσα (φταίνε τα μουστάκια του!).

Μέχρι να φτάσουμε στην περιοχή των VIP δεν είχε βγάλει άχνα ο τύπος. Γιατί Δήμαρχο δε θα τον πω. Σιγά τον Δήμαρχο. Σεβασμό δεν ενέπνεε και τον περνούσα και καθιστός ακόμα. Κι όπως πάντα έλεγε η νταντά μου...εεε, εννοώ η καλή μου Madeline, ποτέ μην εμπιστεύεσαι έναν άντρα που μπορεί όρθιος να δει κάτω από τη φούστα σου. Σύμφωνοι, εγώ δε φορούσα φούστα, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ. Αλλά επειδή η ντάμα μου όντως φορούσα, πρόσεχα πάντα να την έχω από την αντίθετη πλευράτου τύπου αυτού.

Μιλούσα κι αστειευόμασταν σε όλη τη "διαδρομή", η γλυκιά και πανέξυπνη γυναίκα δίπλα μου στο κόλπο κατευθείαν. Έτσι του έδειχνα πως δεν ήμουν εγώ που θα έπρεπε να αισθάνεται άσχημα, μα αυτός που μου χάλασε τη διασκέδαση. Δεν τον φοβόμουν, ειλικρινά δεν τον φοβόμουν, εφόσον δεν είχε τίποτα το απειλητικό πάνω του. Ακόμα και οι μπράβοι του, εξαιτίας του ότι τους διάλεξε με μόνο κριτήριο να μην φαίνεται υπερβολικά κοντός δίπλα τους, δεν ήταν φοβεροί κορμοί μυών.

Όταν φτάσαμε στο ιδιωτικό του δωμάτιο, βαθειά μέσα στον τομέα των VIP που με τίποτα δεν έμοιαζε με όλο το υπόλοιπο καζίνο - με αηδία παρατήρησα δύο άντρες να έχουν αγοράσει μία από τις σερβιτόρες -. Τα φώτα ήταν χαμηλωμένα, καθόλου χρώμα εκτός από το μαύρο και το καφέ των επίπλων. Όλοι οι παρευρισκομένοι ήταν περιορισμενοι στον καναπέ τους και τα μόνα παιχνίδια που θύμιζαν καζίνο ήταν μερικοί κύριοι που έπαιζαν ένα περίεργο παιχνίδι πάνω σε μία γυναίκα: όταν κάποιος έχανε, αφαιρούσε και χρήματα από το πορτοφόλι του, μα και ένα κομμάτι του αυτοσχέδιου ταμπλό που κάλυπτε την προαναφερθείσα γυναίκα.

Με μία κίνηση γδύνονταν και οι πελάτες μα και "το μαγαζί". Χμ...ενδιαφέρον. Θα ήθελα κι εγώ να παίξω ένα τέτοιο παιχνίδι-όχι εδώ μέσα φυσικά! Είναι γωνστό πως οι περισσότερες γυναίκες είναι δω παρά τη θέλησή τους. Θα ήθελα να το παίξω κάπου "ιδιωτικά" αν με καταλαβαίνετε.

«Λοιπόν» άρχισε με το που έκλεισε η πόρτα πίσω μας και κάτσαμε στον ευρύχωρο καναπέ «κύριε Kentaki νομίζω πως πρέπει να μιλήσουμε.»

Με την είσοδο στο δωμάτιο, ήταν λες και μπήκαμε σε άλλον κόσμο. Όταν έκλεισε η πόρτα, σταμάτησαν οι φωνές. Ο καπνός των πούρων από την άλλη αίθουσα εξαφανίστηκε με το πάτημα ενός κουμπιού που ενεργοποίησε τους αεραγωγούς. Τα πάντα εκεί μέσα ήταν καθαρά, φωτισμένα και…κόκκινα. Οι δύο καναπέδες, οι τρεις πολυθρόνες, - όλες σε έναν κυκλικό σχηματισμό που κοιτούσαν τη μεγαλύτερη πολυθρόνα - , τα έπιπλα μα ακόμα και οι τοίχοι και τα μπιχλιμπίδια, όλα κόκκινα.

Μα δεν του έχει μιλήσει κανείς για τη διχρωμία; Και τόσο κόκκινο, ούτε σε οίκο ανοχής δεν έχω δει-…αχεμ, εδώ πρέπει να διευκρινίσω πως ποτέ δε μπήκα σ’εκείνον τον οίκο ανοχής για μένα. Μεγάλη ιστορία το πώς και γιατί, αλλά δεν ήταν για μένα!
Τέλος πάντων, δεν ήταν σημαντικό αυτό τώρα. «Νομίζω πως ναι, αγαπητέ μου.»

«Θα προτιμούσα να ήμαστε μόνοι μας, αλλά και η δεσποινίδα Alicia θα μας προσφέρει καλή παρέα.»
«Πάντα.»
«Ακόμα δεν έχεις χάσει το μαγαζάκι σου καλή μου; Μπορώ πάντα να το κανονίσω…»
«Αν της επιτρέψατε να έρθει εδώ για να την απειλήσετε θα σας παρακαλούσα-!»
«Όχι, παρακαλώ, καθίστε!» είπε ξέπνοα ο δήμαρχος και σηκώθηκε για να με αποτρέψει να φύγω από το δωμάτιο. Χε, χαριτωμένο. Λες και θα μπορούσε να με σταματήσει…Μα αν οι πληροφορίες μου είναι σωστές τότε ο νυφίτσας έπρεπε να συνοδεύετε από τον αρχηγό των Shields. Πού είναι ο επιβλητικός άντρας Masta;

Ας μη με απασχολήσει ακόμα αυτό όμως. Τώρα είχα άλλα να μάθω—κοινώς, πληροφορίες. «Για πείτε μου κύριε Kentaki, είστε νέος στο νησί μας;»
«Ναι αγαπητέ, είμαι. Μάλιστα, ήρθα εδώ ψάχνοντας θέμα…βλέπετε είμαι δημοσιογράφος.» είδα το ενδιαφέρον του να κεντρίζεται εκείνη τη στιγμή. «Κι αν σας τράβηξα λίγο την προσοχή με τα κέρδη μου, να με συγχωρείτε αλλά ήταν επιτηδευμένο. Ήθελα να σας συναντήσω πάσει θυσία.»
«Ω; ώστε έτσι…για πείτε μου λοιπόν, τι θέμα ψάχνετε;»

Έκανα πως είμαι σκεπτικός, κι έκατσα καλά πίσω στον καναπέ. Σταύρωσα τα πόδια μου κι έκανα τον εαυτό μου άνετο. Σιχαινόμουν να μην αισθάνομαι σαν το σπίτι μου όταν κάνω συμφωνίες…αν το συμβάν μέσα στην ταβέρνα ήταν κάποια ένδειξη.

«Κάτι...συνταραχτικό.» είπα εμφατικά. «Τι έχετε να μου προτείνετε; Απ’ότι ξέρω, οι Δήμαρχοι σε αυτό το νησί είναι δύο. Ο ένας θα έχει κάτι ενδιαφέρον να πει για τον άλλον, κάνω λάθος;»

Νομίζω όμως πως ο νυφίτσας πήρε τα λόγια μου σαν απειλή. «Ξέρετε ποιος είμαι αγαπητέ μου;»

Ας είναι, έχω ακόμα το πάνω χέρι. Αν κάτι μου είχε μάθει η ζωή με επιχειρηματίες ήταν πως είχες το πλεονέκτημα μέχρι να αρχίσει κι ο άλλος να χαμογελάει. Ακόμα ο νυφίτσας φαινόταν ανήσυχος, ενώ εγώ μειδίαζα. «Ναι, είστε ο κύριος Νυφίτσα γνωστός και ως Δήμαρχος της Serine. Συγχωρέστε με, αλλά το ονοματάκι σας μου διαφεύγει…»

Η Alicia με μεγάλη προσπάθεια κατάφερε να μη γελάσει – πολύ – αλλά ο ίδιος είχε γίνει κατακόκκινος! Αν μπορούσε, είμαι σίγουρος πως θα με χτυπούσε. Αλλά από αυτό ήμουν ασφαλής, εφόσον δεν έφτανε καν τον ώμο μου με το χέρι του. «Ναι, αυτός είμαι και με λένε LEM! Να το θυμάσαι...πιτσιρίκι!»
«Ό,τι πείτε ραμολιμέντο.» όταν όλοι με κοίταξαν σκανδαλισμένοι, ο νυφίτσας έξαλλος και η Alicia πλέον γελούσε κανονικά, παρίστανα τον αδιάφορο. «Συγγνώμη, νόμιζα πως δηλώναμε γεγονότα…»