Αν είσαι κι αν δεν είσαι του Δήμαρχου παιδί...[Τέλος-Aποστολή] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Την τέταρτη φορά που ο Βρούτος ξαστράτισε, ο Masta δεν άντεξε και πραγματικά τον ακολούθησε, εκνευρισμένος που είχε γίνει η νταντά ενός τύπου και του σκύλου του. Ευχαριστήθηκα αυτήν τη σκέψη και χαμογέλασα ενώ έβλεπα και τους δύο να χάνονται μέσα σ'ένα δρομάκι...όμως άρχισα να φοβάμαι όταν ένα λεπτό αργότερα κανείς από τους δύο δεν είχε εμφανιστεί. Τους έφαγε το προ-μεσημεριανό σκοτάδι;

Πώς πήγα να δω τι γίνεται εκεί, πετάχτηκαν γύρω μου τρεις άντρες! Όλοι ήταν μεγαλόσωμοι και μαυρισμένοι, ενώ κρατούσαν όπλα, αλυσίδες και μαχαίρια. Μαχαίρια; "ΑΑΑΑΑΑ!" τσίρηξα τρομαγμένος και τράπηκα σε φυγή - αλλά όλα αυτά πολύ αντρικά σας διαβεβαιώ -. Δεν πρόλαβα να πάω πολύ μακριά όμως γιατί αυτός με τις αλυσίδες με χτύπησε στην πλάτη! "Ααα! Αυτό πόνεσε."

Πολλά "πιάστε τον" και "μη σας ξεφύγει" άκουσα ενώπροσπάθησα να σηκωθώ. Δεν τα κατάφερα όμως! Μπερδεύτηκα στην αλυσίδα κι έπεσα κάτω με τα μούτρα πριν προλάβω να σηκωθώ. Μα το χειρότερο όλων ήταν πως έπεσα τη δεύτερη φορά ακριβώς δίπλα από κάτι...ακαθαρσίες. Ιιιιου. Τα μαλλιά μου μπορεί να ήταν ασφαλή τώρα αλλά με την αραμικρή κίνηση μπορεί να ακουμπούσαν εκεί...οπότε έμεινα απολύτως ακίνητος. Κι εξίσου ξαφνικά, οι φωνες σταμάτησαν και μια περίεργη ησυχία απλώθηκε.

"Σας παρακαλώ, απλώς σηκώστε με, αργά αργά και προσεχτικά. Πιάστε τα μαλλιά μου γιατί τα χέρια μου είναι απασχολημένα να κρατάνε τον λαιμοδέτη μου και το σακάκι!" Κι άλλη ησυχία. "Και το καλό που σας θέλω κάποιος να φροντίει ο σκύλος να είναι εντάξει όταν με αφήσετε."

Επιτέλους, δύο χέρια με άρπαξαν: ένα για τα μαλλιά μου, ένα για μένα, και με σήκωσαν. Όταν τους κοίταξα καλά, διέκρινα πως δε μπορεί να ήταν πάνω από δεκαεφτά χρονών, παιδάκια μόνο. "Υπέροχα. Και τώρα γιατί δε μου λέτε γιατί μια συμμορία ανηλίκων με στοχεύει; Σας έστειλε μήπως ο δήμαρχος Kane;"

Tα διάσπαρτα γελάκια μου έδωσαν να καταλάβω πως είχα προφανώς άδικο. Όταν σταμάτησαν, είδα να βγαίνουν από το στενό άλλα πέντε αγόρια, πάνω κάτω όλα της ίδιας ηλικίας. Το ένα κρατούσε τον σκύλο από το τρίχωμα και του είχε περάσει ένα φίμωτρο...σαν δε ντρέπονται!

"Βγάλτε του το φίμωτρο αμέσως!" απαίτησα με πολύ σταθερότητα και παραδόξως, τα μικρά αλάνια το κάνανε! Αμέσως. Λες και τρόμαξαν από τον τόνο μου. Όχι ότι δεν ήμουν αρκετά επιβλητικό για να τους πείσω αλλά...κάτι περίεργο γινόταν. Η υποψία όμως έγινε βεβαιότητα όταν όλα απομακρύνθηκαν από τα τρία που με κρατούσαν και όταν απαίτησα και πάλι "Και τώρα αφήστε με να πάτω λίγο αέρα." με άκουσαν και πάλι.

Τι στο καλό; Κι αυτά τα παιδιά πιάσανε τον Masta κι ακινητοποίησαν εμένα; Αδύνατο... "Πείτε μου ποιος είναι ο αρχηγός σας." Για να με κρατάνε μέρα μεσημέρι μάλλον θα ήταν είτε σε συνεννόηση με τους ντόπιους, ή θα ήταν κάποιος που οι ντόπιοι δεν ήθελαν να πειράξουν...αλλά όχι από φόβο, από σεβασμό. Ή κάτι παρόμοιο. Μπορούσα να δω όμως πως δεν ήταν φόβος για το αφεντικό τουςπου κινούσε αυτά τα παιδιά στο να κάνουν ό,τι κάνανε.

"Αφού θες να ξέρεις τον αρχηγό...θα σου τον συστήσουμε." είπε ο νεαρότερος απ'όλους: ήταν ένα σχετικά κοντό αγόρι ξανθό και όμορφο. Τα μάτια του ήταν γρήγορα να σε παρατηρήσουν. Ήταν δεν ήταν δεκαπεντέμισι; Δεκαπέντε; Πάντως μικρότερος από την πρώτη φορά που είδα γυναίκα γυμνή από κοντά. "Εγώ είμαι: John Gerd."

Τα μάτια μου μεγάλωσαν από την έκπληξη. Αυτό το μικρό ήταν ο αρχηγός; "Τι λέει δημοσιογραφε; Δε σου γεμίζω το μάτι;"

Όχι, δε μου γέμιζε καθόλου το μάτι...αλλά δεν ήταν πρέπον να του το πω αυτό. Εκτός απο αγενές θα ήταν και άκομψο. Γι αυτό αναστέναξα, καθάρισα τον λαιμό μου κι έφτιαξα τα ρούχα μου. Πήρα τον χρόνο μου να κάνω τα μαλλιά μου - για να συνέλθουν θα ήθελαν πολύ ηρεμία από δω κι εμπρός - και μετά τον κοίταξα.

"Μου φαίνεται αξιπερίεργο το γεγονός πως ένα αγόρι είναι ο αρχηγός μιας συμμορίας μεγαλυτέρων, έστω κι αν είναι κι αυτοί σχετικά μικροί για ν'αναμειχθούν με τον υπόκοσμο. Γι αυτό πες μου νεαρέ, τι έχεις εναντίων ή μάλλον υπέρ του δημάρχου Kane; Μήπως σ'επιστράτευσε ο ίδιος; Αν όχι, γιατί βρίσκεσαι ενώπιών μου αυτήν τη στιγμή;"

Ενώ μιλούσα, ασχολούμουν με την ψυχική υγεία του αξιαγάπητου σκύλου. Έβλεπα πως το πουλάκι μου έτρεμε ακόμα και φάνηκε πως δεν του άρεσε καθόλου το φίμωτρο! Γρύλιζε παραπονιάρικα και έχωνε τη μουσούδα του στη χούφτα μου. "Καλό αγόρι, καλό αγόρι, ηρέμησε τώρα."

"Κοίτα, δεν ξέρω γιατί είσαι δω, αλλά θέλω να ξέρω τι ξέρεις για τον δήμαρχο Lem και την οικογένειά του."
"Δεν ξέρω τίποτα για την οικογένειά του. Δεν ρώτησα. Γιατί, έχει οικογένεια; Η γυναίκα του τον απατάει μήπως;"

Ελπίζω να τον έπεισα με το "δημοσιογραφικό" μου ενδιαφέρον, που το επίδειξα μόνο και μόνο για να θολώσω τα νερά που πάω στοίχημα πως το έκανα υπέροχα. Ο τρόπος που με κοιτούσε μ'επιμονή πάνω-κάτω σοβαρά και με το χέρι του στο αμούστακό του πρόσωπο, μου έλεγε πως τα είχα καταφέρει. "Καλώς..."
"Εσύ τι είσαι; Γιος του Kane; Πώς κάνεις έτσι; Ή μήπως σας ταΐζει και δε θες να πάθει κάτι;"

Αλλά αν το πρόβλημά του ήταν να προστατέψει τον άλλον δήμαρχο, τότε γιατί με ρώτησε τι ξέρω για την οικογένεια του άλλου; Τι σχέση είχε αυτό με τα υπόλοιπα; Όταν τον είδα να αντιδρά στη λέξη "γιος" όμως, μια φοβερή σκέψη μου δημιουργήθηκε στο μυαλό: λες να ήταν γιος του Δημάρχου Kane στα χαρτιά, αλλά η μητέρα του εκείνη την περίοδο να τα είχε και με τους δύο κι έτσι να μην ήταν σίγουρη ποιανού ήταν, αλλά επειδή ο άλλος ήταν ο κρυφός εραστής να το φόρτωσε στον άλλον και να παντρεύτηκαν; Και τώρα να έχει αυτό το φοβερό μυστικό που μόλις το ανακάλυψε και-

"Εγώ να μη σε νοιάζω, δημοσιογράφε κι έχω μόνο ένα να σου πω: σταμάτα να ψαχουλεύεις να μην πάθεις τίποτα."

Κάγχασα - πάντα με στυλ - και τον κοίταξα. "Από ποιον; Από εσένα νεαρέ; Και ποιο ακριβώς είναι το σικό σου πρόβλημα αναρωτιέμαι;"
"Σε είπα να με αφήσεις ήσυχο εμένα!" γάβγισε χειρότερα από τον σκύλο και πήγε να με χτυπήσει! Τον απέφυγα αριστοτεχνικά - γιατί γέλασαν οι άλλοι με τη φοβερή μου μανούβρα δεν ξέρω - αλλά σήκωσα τα χέρια μου ψηλά στον αέρα.
"Εγώ απλώς θέλω μια καλή είδηση. Αν μου τη δώσεις εσύ, σταματάω αμέσως τώρα."

"Απλώς μην χώνεις άλλο τη μύτη σου στα πράγματά μας."

Η επιμονή αυτού του παιδιού να μπλέξει άτομα και σκοπούς με εκνεύριζε υπερβολικά πολύ για κάποιο λόγο! Μπορεί να έφταιγε η αγάπη μου με την τάξη, γιατί δε μου άρεζε να είναι ανάκατα τα πράγματα, κι έτσι όπως μιλούσε αυτός περιέπλεκε τα πάντα αντί για να τα ξεδιαλύνει.

"Νεαρέ μου-...εννοώ John," πίεσα τον εαυτό μου να του φερθεί σαν ενήλικα, σαν ισάξιο τουλάχιστον "δες πως αντιλαμβάνεται το μυαλό μου τα πράγματα: πήγα στον άλλο Δήμαρχο. Είπαμε κάποια πράγματα κατ'ιδίαν που εσύ δε μπορείς να ξέρεις, και βγήκα με προστασία. Αυτή η προστασία χάθηκε εξαιτίας σας κι εσέις οι ίδιοι ήρθατε να με απειλήσετε να σταματήσω. Εγώ δε σας ήξερα καν. Και μου ζητάς να μην ασχοληθώ μαζί σου εφόσον έχεις κάνει νύξεις πως αυτό το θέμα μπορεί να αφορά την οικογένεια του άλλου δημάρχου και ανακατέβεις τον Kane με τον Νυφίτσα και τον εαυτό σου.
Μήπως ξέρεις κάτι για τον λόγο που αυτοί οι δύο είναι στα μαχαίρια λίγο παραπάνω τον τελευταίο καιρό και δε θες να το σταματήσεις γιατί με κάποιον τρόπο σε βολεύει; Και μήπως αυτό το κάτι έχει να κάνει με την οικογένεια του Νυφίτσα;"

Ο μικρός είχε μυαλό ξυράφι ΄ όχι μόνο δε με ρώτησε ποιος μπορεί να είναι ο Νυφίτσας, μα γρήγορα μήκε στο νόημα και μάλιστα φάνηκε να καταλαβαίνει το τι ακριβώς υπαινίσσομαι. Αναστατώθηκε αρχικά και μετά φαινόταν να δίνει μια εσωτερική μάχη. Όταν φάνηκε να νικάει η μια πλευρά μέσα του κι έτσι έφτασε σε μια απόφαση, γύρισε την πλάτη του σε μένα για να κοιτάξει τα πρωτοπαλίκαρά του.

"Πάρτε και τον δημοσιογράφο και τον σκύλο μαζί μας!"

Δεν πρόφτασα να εκφράσω την πλήρη έκπληξή μου και ήδη ένιωσα μια γροθιά να με βρίσκει στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Αου...όμως σιγά σιγά ο πόνος άρχισε να φεύγει και κάτι περίεργο, σαν σκοτάδι, άρχισε να με ηρεμεί...ή να με μουδιάζει; Έπιασα το μέρος που με χτύπησαν στο πίσω μέρο του κεφαλιού μου κι ένιωσα το ίδιο υγρό με τότε. Αίμα!

Δεν πρόλαβα να πανικοβληθώ, ούτε να αντιδράσω, γιατί όλες μου οι αισθήσεις είχα σχεδόν ακυρωθεί. Το σκοτάδι απλωνόταν στα μάτια μου. Με το ζόρι άκουσα τον John να λέει "Θα δούμε τι θα σε κάνουμε αργότερα." πριν καταλάβω πως δε με κρατούσαν τα πόδια μου. Τα όργανα ακοής μου μπήκαν στη σίγαση.

Τα πάντα παραδόθηκαν στο σκοτάδι και το τελευταίο πράγμα που ένιωσα ήταν η ηχώ του σώματός μου από την πρόσκρουση με το έδαφος...

Όταν ξύπνησα για τελευταία φορά - όπως προείπα, δεν είναι δυνατόν να μην ξυπνήσει κάποιος με εγκεφαλική βλάβη αν δεν ξυπνήσει μέσα σε λίγη ώρα από τη στιγμή που κάποιος βγει αναίσθητος - ήμουν δεμένος χειροπόδαρα μέσα σε ένα περίεργο κελάρι. Στις στιγμιαίες αναλαμπές που είχα, κατάφερα να δω ένα πολύ ιδιαίτερο σπίτι με κίονες για τοίχους, ένα παρτέρι με όμορφους θάμνους και μια γυναίκα όμορφη, με λουλούδια στα μαλλιά.

Ακριβώς σαν τότε στο σπίτι που η καλή μου η νταντά είχε φέρει την Kate να με δει όταν ήμουν άρρωστος...ναι, τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να έβλεπα και παραισθήσεις. Γιατί πολύ με χτυπούσαν τώρα τελευταία και δεν ήμουν συνηθισμένος σε τέτοια κακοποίηση! Το δέρμα μου μελανιάζει εύκολα και ματώνω εξίσου εύκολα απ'ότι βλέπω!

Όμως το κελάρι που με κρατούσαν είχε την χαρακτηριστική μυρωδιά της κλεισούρας και της υγρασίας ανάμεικτα. Οι τοίχοι είχαν χάσει τον σοβά τους σε πολλά μέρη ψηλά ή χαμηλά - χρειάζονταν επειγόντως έναν επαγγελματία να τους τα φτιάξει - ενώ η ψύχρα εκεί κάτω που ήμουν με τρυπούσε μέχρι το κόκκαλο. Δεν το είχα καταλάβει μέχρι να κοιτάξω δίπλα μου και να δω τον σκύλο που καθόταν με το κεφαλάκι του πάνω μου να τρέμει. Κατάλαβα τότε πως δεν κρύωνε ο ίδιος, αλλά τουρτούριχα εγώ ο ίδιος!

Χα! Δε με ξέρουν εμένα! Θα διαμαρτυρηθώ γι αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες όταν επιστρέψουν, και θα διαμαρτυρηθώ ένθερμα! Μέχρι κι επιστολή θα γράψω! Χάιδεψα τον Βρούτο για να τον καθησυχάσω - με κοιτούσε το άμοιρο με αγωνία - και κοίταξα γύρω μου. Ήμουν μέσα...σε κελί. Κανονικό κελί, λες και ήμουν-...λες και ήμουν...ζώο! Ζώο τατράποδο! Εγώ κι ο Βρούτος ήμαστε η ίδια ράτσα θαρρείς!

Ωωω θεέ μου! Δε φτάνει που με βάλανε εδώ κάτω και τα μαλλιά μου θα φουντώσουν και θα είμαι σαν λιοντάρι, αλλά με βάλανε και μέσα σ'ένα κανονικό κλουβί! Και να έβρισκα τρόπο να το σκάσω, δε θα το έκανα μέχρι να έρχονταν εδώ πίσω και να τους τα έψαλνα ένα χεράκι! Άτιμα παλιόπαιδα!

Δε μπορώ να θυμηθώ πόσες ώρες πέρασα εκεί κάτω, μα ήταν πολλές. Δε θα ξεχάσω ποτέ τις μονότονες στιγμές που μετρούσα κυριολεκτικά τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα, χαϊδεύοντας τον σκύλο ή αναλογιζόμενος το τι θα μπορούσα να κάνω σε αυτό το μέρος αν μου δινόταν η ευκαιρία να το ξαναδιακοσμήσω.

Αρχικά, αποφάσια, θα το σοβάντιζα όλο από πάνω και μετά θα το έβαφα ένα ωραίο χαρούμενο βυσσινί! Παλιά κρατούσαν κρασιά εδώ από τα ξύλινα έπιπλα και θήκες που έβλεπα, οπότε το χρώμα ήταν αρκετά ταιριαστό. Μετά, θα βελτίωνα τον φωτισμό εδώ μέσα. Να έβλεπα και λίγο πιο μακριά από τη μύτη μου. Επίσης, θα έκανα κανένα παράθυρο έτσι ώστε να μην χρειάζεται να μαντεύει όποιος θα τύχαινε να είναι εδώ κάτω την ώρα. Ένα καλό τραπέζι, στο ίδιο ξύλο με τα υπάρχοντα έπιπλα θα ήταν τέλειο, μόνο λιγότερο σκονισμένο και σκοροφαγωμένο.

Και μετά-"Μην κοιτάς πάνω δημοσιογράφε, εδώ είμαστε." είπε ο νεαρός αρχηγός για να μου τραβήξει την προσοχή. Πήρε μια καρέκλα, το μόνο σιδερένιο πράγμα μέσα στο κελάρι, και την έσυρε ενοχλητικά, κάνοντας όσο πιο πολύ θόρυβο μπορούσε. Έκατσε πάνω της. "Rin Kentaki, δημοσιογράφος. Δεύτερη μέρα εδώ και ήδη στα βαθειά. Μένεις στο πανδοχείο "Φιλοξενία" κι έχεις ήδη γνωρίσει την Alicia. Kέρδισες ένα αξιοσημείωτο ποσό στο πόκερ εχθές το βράδυ και μαζί απέκτησε κι ένα σκύλο.
Σωστά ή λάθος;"

Κάθισε αναπαυτικά, και σταύρωσε τα πόδια του. "Όλα σωστά." Χε, σχεδόν όλα.Ξέρω κάτι που δεν ξέρεις~!
"Είσαι δω για μια μεγάλη είδηση, για να βγάλεις "λαβράκι", σωστό ή λάθος;"
"Κι αυτό σωστό." Και πάλι ξέρω κάτι που δεν ξέρεις!
"Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις: αν μου υποσχεθείς πως θα παρατήσεις το θέμα της αντιπαλότητας των Δημάρχων και δω ότι κρατάς τον λόγο σου, τότε δε σε ξαναενοχλώ. Αν απ'την άλλη κάνεις ένα θέμα και τους βάλεις κι άλλα λόγια, τότε θα σε βοηθήσω ακόμα περισσότερο. Αλλά αν προσπαθήσεις να το λύσεις, στ'ορκίζομαι θα ξαναγυρίσεις εδώ κάτω και δε θα σε ξαναδεί κανείς εκτός από τον σκύλο σου. Και κάτι μου λέει πως θα δεχθείς τη συμφωνία μου. Σωστό ή λάθος;"

Ήταν φανερό πως ο μικρός προσπαθούσε να παίξει κάποιον ρόλο. Συμπεριφερόταν πιο σκληρά απ'ότι ήθελε και μπορούσα να το δω στο φτιαχτό του χαμόγελο, δήθεν απειλητικό κι αυτάρεσκο. Τα γλυκά του χαρακτηριστικά είχε προσπαθήσει να τα κάνει να μοιάζουν τρομερά.

Αλλά δεν τα κατάφερε. Του ανταπέδωσα ένα ίδιο χαμόγελο λοιπόν κι έκανα την προσφορά μου. "Θα μου πεις ό,τι ξέρεις για την ξαφνική άνθιση της έχθρας του αγαπητέ μου νεαρέ κι εγώ θα προτιμήσω να τρέξω την ιστορια που τους βάζει φυτιλιές μόνο αν θεωρήσω ικανοποιητικό τον λόγο που κάποιος άλλος θέλει να κάνει κάτι τέτοιο εξ'αρχής. Με άλλα λόγια δε μπορώ να υπηρετήσω ένα σκοπό αν δεν ξέρω γιατί το κάνω. Να με συμπαθάς αγαπητό μου παιδί...

Με κοίταξε σοβαρά. Ήταν δυνατόν να σκεφτόταν την προσφορά μου...; "Κι αν αυτά που μου πεις είναι ενδιαφέροντα, τότε θα αποκρύψω κάθε είδους πληροφορία για την πηγή μου. Πλήρη ανωνυμία." συνέχισα, να τον δελεάσω ακόμα περισσότερο.

Κι αυτό που περίμενα λιγότερο απ'όλα να συμβεί, έγινε: ήρθε μπροστά και το χαμόγελο εξαφανίστηκε. Έσκυψε προς τα μένα κι ακούπμησε τους αγκώνες του στα πόδια του. Έπλεξε τις παλάμες του κι αναστέναξε ενώ κοιτούσε κάτω. Αναστέναξε άλλη μία φορά και μετά με κοίταξε. Το βλέμμα του όμως τώρα ήταν στεναχωρημένο, αλλά παιδικό. Είχε χάσει την προσποίησή του. Δεν ήθελε άλλο να κάνει τον σκληρό αρχηγό συμμορίας, αλλά ήθελε να πει αυτό που τον βασάνιζε.

Κάτι προσωπικό θα μου έλεγε, έτσι όπως έκανε. Πήρε μια βαθειά αναπνοή κι άρχισε να μου διηγείται την ιστορία του: "Εγώ, όπως και σχεδόν όλοι όσοι με βοηθάνε, είμαστε ορφανά τουλάχιστον από έναν γονιό. Μερικί δεν έχουν κανέναν, αλλά είναι πολύ λίγοι. Βλέπεις, εμείς που σας τη στήσαμε είμαστε μόνο οι μισοί και δεν είμαι εγώ πραγματικά ο αρχηγός τους. Ανάλογα την περίσταση και ποιανού την περίπτωση αντιμετωπίζουμε, βάζουμε εκείνον επικεφαλή."

Μπα; Ξαφνικά απευθύνεται σε μένα με το δεύτερο πληθυντικό; Μα συνέχισε πριν προλάβω να εκτιμήσω πλήρως την αλλαγή ή τη σκληρή μοίρα του αγοριού.

Εγώ δεν έχω πατέρα. Μεγάλωσα τόσα χρόνια μόνο με τη μαμά μου, η οποία με το ζόρι έβγαζε λίγα λεφτά για να ζούμε. Πριν λίγο καιρό όμως, κάτι τύποι μας επιτέθηκαν για δανεικά μέσα στο ίδιο μας το σπίτι κι επειδή η μαμά μου φοβήθηκε πως θα πεθάνει μου αποκάλυψε πως ο Δήμαρχος Lem, ή Νυφίτσας όπως πολύ σωστά τον είπατε, είναι ο πατέρας μου.
Όταν ανακάλυψε πως ήταν έγκυος μου είπε έφυγε από την πόλη γιατί φοβόταν μην της κάνει κακό όταν το μάθαινε. Έτσι ήρθε εδώ για να με μεγαλώει με ασφάλεια και μου έλεγε ψέματα πως ο πατέρας μου πέθανε από πειρατές. Λέει πως έχουμε μία ίδια ελιά στον...πισινό μας και πως και οι δύο έχουμε το ίδιο νευρικό τικ--μου τα είπε σε περίπτωση που ζητούσε αποδείξεις.

Αλλά δεν πεθάναμε.

Και θύμωσα τόσο πολύ όταν τα έμαθα που ήθελα να κάνω κάτι! Η μαμά με σταμάτησε από τα να πάω να του μιλήσω και τα παιδιά μου είπαν να μην κάνω καμιά βλακεία και σκοτωθώ οπότε...έκανα αυτό. Όμως έκανα ολόκληρο σχέδιο. Πρώτα μάζεψα πληροφορίες για τον "πατέρα" μου και τυχόν ατασθαλίες και μετά πήγα στον άλλο Δήμαρχο. Έτσι άρχισα να βάζω λόγια. Αλλά ήμουν πολύ μικρός έτσι είπα τάχα πως με είπε ένας κύριος να του τα πω. Φυσικά σε όλα με βοήθησαν οι φίλοι μου.
Έτσι σήμερα βρίσκομαι εδώ, με σας στο κελάρι μου και τον σκύλο σας να με κοιτάει λες και του σκότωσα τη μάνα. Λοιπόν, τι θα κάνετε τώρα; Θα με βοηθήσετε στο άρθρο σας...; Εεεεε, κύριε Rin είστε καλά;"

"Όχι δεν είμπαι γκαλά!" αναφώνησα, και η μύτη μου είχε κλείσει από τις μυξούλες. Τα δάκρυά μο τρέχανε ποτάμι! Τι συγκινητική ιστορία! Και τι ταλαιπωρημένη ψυχή που ήταν αυτό το παιδί! Σαν δε ντρ΄πεται λέω γω αυτό το κάθαρμα που τόλμησε να κάνει κάτι τόσο αποτρόπαιο--ν'αφήσει μια γυναίκα έγκυο αλλά αυτή να φοβάται μην της σκοτώσει το μωρό!

Όχι, αν μπορούσα να βοηθήσω θα το έκανα! Σίγουρα θα το έκανα! Εστω κι αν όχι με τον τρόπο που θα ήθελε ή νόμιζε ο μικρός πως θα το έκανα, αλλά σίγουρα θα προσπαθούσα να κάνω κάτι καλό! Εξάλλου, είμαι Marine τώρα, πρέπει να υπερασπίζομαι όλους και να πηγαίνω σύμφωνα με τον νόμο. "Γκαγκόμποιρο γλυγκό μπλασματάκι, τι μπέρασες γκι εσύ; συνέχισα μπουκωμένος και προσπάθησα να μη ρουφήξω τη μύτη μου κι ακουστεί περίεργα. Εντόπισε το πρόβλημά μου ο John όμως και μου προσέφερε ένα χαρτομάντηλο.

Φύσηξα διακριτικά τη μύτη μου. "Όλα καλά εκεί κάτω;" άκουσα κάποιον να ρωτάει από πάνω. Μα γιατί να μην ήταν; Την ξαναφύσηξα, εξίσου διακριτικά. "Σίγουρα είστε καλά;"
Ναι, όλα εντάξει!" φώναξε ο μικρός και με κοίταξε. "Λοιπόν;" με ρώτησε ανυπόμονα.

"Θα σε βοηθήσω. είπα σκουπίζοντας τα μάτια μου με το μανίκι. Ο σκύλος από δίπλα παρακολουθούσε ήσυχος. "Αλλά δε θα γράψω άρθρο...θα γράψω ένα γράμμα. Από σένα, στον πατέρα σου. Μάζεψε παρακαλώ πολύ ότι άλλο αποδεικτικό στοιχείο μπορείς να βρεις."

Ο μικρός κοντοστάθηκε, περίεργος. "Δηλαδή, τι θα κάνεις;"

"Τι θα κάνω;
Μα θα τον πείσω να σε υιοθετήσει φυσικά! Η δεινότητα της συγγραφικής μου πένας θα δείξει πως δεν είναι ένα παιδί που γράφει αυτό το γράμμα, έτσι αν τολμήσει να σου κάνει κακό, κάποιος θα το ξέρει και θα διοχετεύσει την πληροφορία! Θα έρθει προ τετελεσμένου γεγονότος και δε θα μπορεί να κάνει τίποτα παρά να ακούσει το αίτημά σου!
Σε καταλαβαίνω βλέπεις μικρέ μου φίλε, γιατί κι εγώ υπήρξα θύμα της εκμετάλευσης του πατέρα μου. Με έδιωξε από το σπίτι κι αναγκάστηκα να αντικρύσω πολλά απαίσια πράγματα. Όμως ακριβώς επειδή ξέρω πως η οικογένεια είναι ό,τι έχουμε, θέλω να σου δώσω να καταλάβεις πως δεν είναι σωστό να θέλεις το κακό του...μα είναι απολύτως σωστό να ζητήσεις ό,τι σου αναλογεί!
Έχεις κάθε δικαίωμα αγαπητέ μου να αποκτήσεις μια ανώτερη μόρφωση! Έχεις κάθε δικαίωμα κι αυτός έχει κάθε υποχρέωση να σε λούσει με δώρα και χρήματα--αυτά που σου αξίζουν και υποχρεούται να σου παρέχει σαν πατέρας! Τόσα χρόνια δεν εντμετώπισε ποτέ του τέτοια καθήκοντα, αλλά ήρθε η ώρα να το κάνει!

Μαγεμένος από τον υπέροχό μου λόγο και τις νέες δυνατότητες που του ξεδιπλώνονταν μπροστά του, ο νέος με κοίταξε με νέο ενδιαφέρον και λες και είχε κάνει μια συναρπαστική ανακάλυψη! "Έχεις δίκιο! Τρέχω να σου φέρω χαρτί και μολύβι!"

Χε, τι καλό παιδί. Και γλυκό και υπάκουο. Η μητέρα του πρέπει να ήταν περήφανη.

.

Μέσα σε λίγα λεπτά είχε επιστρέψει. Με έβγαλε από το κελάρι μαζί με τον σκύλο και ανεβήκαμε στο τρίτο πάτωμα - και τελευταίο - του σπιτιού. (Προφανώς τους άρεχαν τα τριώροφα γιατί και το πανδοχείο μου έτσι ήταν.) Δε βγήκαμε όμως έξω και είχαμε κλείσει όλα τα παραθυρόφυλλα γιατί οι φοβεροί και τρομεροί Shields έκαναν βόλτες στην περιοχή! Φυσικά, δε μπορούσε να αναισθητοποιηθεί ο αρχηγός τους σε άλλη πόλη και να μην επιληφθούν οι ίδιοι του θέματος.

Σε συνθήκες πλήρης μυστικότητος λοιπόν, άρχισα να γράφω το δακρύβρεχτο γράμμα στον Νυφίτσα! Έκλαψα τουλάχιστον τρεις φορές όταν το έγραφα, τόσο καλό ήταν! Να τον αναγνωρίσει πίεζα, να του δώσει ό,τι του αναλογεί και αυτόν και τη μητέρα του. Για να μη γίνει σκάνδαλο, αναγνώριση νομική αλλά και κοινωνική εδώ και τώρα.

Ναι, ένα όμορφο και ευθύ γράμμα. Και το επόμενο πρωί θα έφευγα από το νησί αυτό με το πρώτο πλοίο για να γράψω την αναφορά μου με ησυχία...

Την επόμενη μέρα ξεκίνησα πολύ νωρίς από το σπίτι που με είχανε κρύψει. Τα πράγματά μου μου τα είχαν φέρει με δόσεις, αλλά ήταν εκεί. Δεν έλειπε ούτε ένα belli από τα λεφτά μου όταν τα μέτρησα, κάτι που με έκανε να χαρώ ιδιαιτέρως. Αυτό έλεγε κάτι πολύ σημαντικό για την ηθική αυτών των παιδιών που, έστω και ορφανά, κατάφεραν να μείνουν άθικτα από αυτήν την άποψη. Τι εξαίρετο ηθικό ανάστημα!

Δεν είχε ανατείλει ακόμα ο ήλιος όταν έκανα την έξοδό μου και μπορώ να πω πως ήμουν ενθουσιασμένος που έφευγα έτσι! Όταν η σελήνη ακόμα δεν είχε φύγει από τη συντροφια του ουρανού τελείως μα και ο ήλιος δεν έλεγε να έρθει ακόμα, μια μοναχική φιγούρα, φορτωμένη μόνο με τα απολύτως απαραίτητα έτρεχε πάνω από σκεπές και ταράτσες μέσα στο ημίφως. Εγώ. Τι κι αν ένας σκύλος ακολουθούσε το κάθε μου βήμα και το περιοδικό του γάβγισμα μπορεί να ειδοποιούσε σε κάποιους την παρουσία μου; Τι κι αν μερικοί ακόμα σκύλοι έμπαιναν στον συρμό κι άρχισαν να γαβγίζουν κι αυτοί; Το σημαντικό ήταν πως έκανα την έξοδό μου με στυλ και ρυθμό και κάθε δύο γαβγίσματα έκανα κι ένα άλμα!

Στέγη-στέγη έφτασα στο λιμάνι! Όταν κοίταξα πίσω μου, είδα πολύ κόσμο να με έχει καταλάβει...περίεργο το πως έγινε αυτό, μόνο σκύλοι μου μιλούσαν. Μα δεν πειράζει,θα τους ξφύγω έτσι κι αλλιώς! Είμαι τόσο έξυπνος που ήξερα από την αρχή, είχα παρατηρήσει δηλαδή, μία σανίδα που διευκόλυνε την είσοδό μου σ'ένα πλοίο! Κι από κει, θα τρύπωνα εύκολα στη βάρκα μου που ήταν λιγο πιο πέρα όταν τα πράγματα ηρεμούσαν.

Απέφυγα δύο τρία πράγματα που μου πετάξανε - ήμουν και θα είμαι εξαιρετικός χορευτής - κι επικεντρώθηκα στο να τρέξω αρκετά ώστε να δημουργήσω την απαραίτητη ταχύτητα! Οι προσταγές για την φυλάκισή μου έδιναν κι έπαιρναν αλλά κανείς δεν προλάβαινε να με φτάσει! Έτρεχα σαν τον σίφουνα, σαν τον άνεμο! Πήδηξα ψηλά...! Και με μια φανταστική πιρουέτα προσγειώθηκα στο κατάστρωμα του πλοίου που είχα σημαδέψει!

Τρία δευτερόλαπτα αργότερα, ένιωσα ένα βάρος να πέφτει πάνω μου και να με ρίχνει με τα μούτρα κάτω. "Αχ! Τι με χτυ-...Βρούτε;! Εσύ είσαι; Τι κάνεις-; Καλά, δεν έχουμε ώρα γι αυτά! Βουρ στο νερό να τους ξρφύγουμε!"

Αποσβολωμένοι όσοι ήταν πάνω στο πλοίο, μας παρακολούθησαν να τρέχουμε στην κουπαστή και να βουτάμε μέσα στη θάλασσα! Σαν σωστός μυστικός πράκτορας κολύμπησα κάτω από το νερό όσο μου το επέτρεπε η αναπνοή μου κι όταν αναδύθηκα μας είχαν χάσει οι άλλοι. "Υπέροχα! Τώρα θα περιμένουμε πάνω σ'ένα άλλο πλοίο και θα φύγουμε μετά γιατί τη βάρκα μας τώρα θα την έχουν περικυκλώσει."

Κι αυτό κάναμε! Βέβαια, μέχρι να πέσει το σκοτάδι, κι αυτό ήταν πολλές ώρες, δεν καταφέραμε να κουνηθούμε από το μέρος που ήμαστε - η πλάτη μου ένα δράμα σας λέω - αλλά ούτε και οι άλλοι φλυγανε από τη βάρκα μου. Έτσι, αποφάσισα να φύγω με αυτό το πλοίο - εφόσον είχα όλα τα πράγματα μαζί μου - και να χρησιμοποιήσω το στάτους μου σαν μέλος του Ναυτικού να με πάνε σε κάποια βάση.

Λίγο πριν βγω από την κρυψώνα μου, μαζί με τον σκύλο που τώρα μου φορτώθηκε με το στανιό άκουσα ένα-δύο άντρες να μιλάνε: "Άκουσες; Ο Δήμαρχος Lem απειλείται από έναν τύπο!"
"Έλα ρε, τι απειλή;"
"Δεν ξέρω, αλλά κάποιος του λέει πως αν δεν του δώσει και καλά όσα του αναλογούν - σε λεφτά φυσικά -, θα βγει πολύ βρώμα για το άτομό του! Μερικοί λένε πως είναι ένα παιδί, άλλοι λένε πως χρησιμοποιούν το παιδί."

Ωωω. Πάω στοίχημα πως κάποιος έμαθε το μυστικό του John και τώρα απειλεί τον Δήμαρχο γιατί αποκλείεται το αγόρι που είδα εγώ να έκανε κάτι τέτοιο. Ήταν πολύ αγνό. Και από πού να πήρε τέτοια ιδέα εξάλλου...;