[Τέλος - Παρελθόν] A pack of wolves. Part 2. [ιστορία minion]

Σε αυτά τα νέα όμως ο Sougou δε φάνηκε να αντιδρά όπως τον περίμενε: ούτε γέλασε εις βάρος της, ούτε άρχισε να πειράζει φωναχτά τον Fujita - που κάπου πρέπει να κρυβόταν για να μην υποστεί την οργή της για να μην είναι στον κύριο χώρο - ούτε έκανε κάτι που θα θύμιζε τον κλασσικό του χαρακτήρα. Αυτό που έκανε μάλιστα, έκανε την ίδια να κοντοσταθεί και να εξαφανίσει τον θυμό της ολότελα: ο Sougou την κοίταξε λες και είχε φυτρώσει δεύτερο κεφάλι, ενώ ακολούθησε με το να αναστατωθεί.

«Τι εννοείς δεν ήρθε; Αφού εδώ ήμαστε πριν ούτε μία ώρα που μου είπε πάει να αλλάξει και μετά θα πάει στην πλατεία να σε περιμένει.» Και ποτέ δεν είχε αθετήσει το λόγο του...Ω, όχι. Κάτι έγινε. Κοιτάχτηκαν με το ίδιο επίπεδο ανησυχίας και φόβου κι αμέσως τα μάτια και των δύο κατευθύνθηκαν προς την έξοδο. «Πάμε σπίτι του, τώρα.»

Δεν πρόλαβε καν να γνέψει θετικά στο αίτημά του, και οι δύο είχαν ξεκινήσει. Αν κι όπως η ίδια είπε πριν, ο δρόμος ήταν δύσκολος κι είχε ήδη πέσει τρεις φορές χωρίς καν να τρέχει, τώρα δεν ένοιαζε κανέναν! Πήγαιναν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, με τον Sougou να ανοίγει τον δρόμο για εκείνη να πατάει, αλλά και πάλι μέσα από δύσβατα και κρυμμένα μονοπάτια μέσα απ'το βουνό. Ήταν ένα μονοπάτι που δεν είχε ξαναπερπατήσει η ίδια, αλλά εκείνη τη στιγμή ο φόβος της δεν ήταν επικεντρωμένος στο πού πατούσε, μα το πού πήγαινε.

Ας είναι καλά, ας είναι καλά, ας είναι καλά... Να μην έγινε τίποτα περίεργο, να μην έπαθε κάτι, να μην του έκαναν κάτι. Αλλά ήταν απίθανο να πάει ο νους τους αλλού απ'το κακό εφόσον για τον οποιοδήποτε λόγο, ο Fujita δεν ήρθε στην προπόνηση. Κι ο Fujita δεν είχε χάσει ποτέ ούτε μία μέρα εκπαίδευσης. Κρύος ιδρώτας έλουζε και τους δύο, με τις ακριβώς ίδιες σκέψεις να περνάνε απ'το μυαλό τους.

Κι όλα κορυφώθηκαν όταν επιτέλους φτάσανε στο μέρος που έμενε. Πρώτος πάντα ο Sougou, έμεινε να κοιτά για μια στιγμή το μικρό κτίσμα. Ήταν ακόμα πιο μικρό απ'τα συνηθισμένα σπίτια του χωριού, φανερό πως ήταν φτιαγμένη μόνο για έναν. Η οροφή ήταν μέσα στα μπαλώματα, μα ήταν φανερό, πως παρά την ηλικία της και τις κακουχίες που αναμφισβήτητα πέρασε, ο τωρινός ένοικος έκανε τα πάντα για να την συντηρίσει και να τη φτιάξει απ'την αρχή. Αργά, ο Sougou κινήθηκε στην ξύλινη πόρτα, χέρι μέσα στην εγκοπή για να την τραβήξει στο πλάι για ν'ανοίξει. Πήρε μια βαθιά αναπνοή και την άφησε · έριξε μια ματιά πίσω του και η Tokio του έκανε νόημα να συνεχίσει.

«Fujita-san,» όσο κι αν προσπάθησε να το πει με τον χαρακτηριστικό κεφάτο τρόπο του, η ανησυχία στάλαξε στα λόγια του και  φωνή του βγήκε τρεμάμενη. «Είσαι εδώ;»

H Tokio τον ακολούθησε μέσα. Πρώτη φορά έμπαινε σ'αυτόν τον χώρο έτσι δεν ήξερε πού να πάει, πόσο μάλλον όταν τα παράθυρα ήταν σκούρα και το μόνο φως, φυσικό ή όχι, έμπαινε από την πόρτα, κάνοντας τα πάντα δυσδιάκριτα. Της πήρε λίγα δευτερόλαπτα να συνηθίσει, όμως όταν αυτό έγινε, είδε το πραγματικά λιτό εσωτερικό του σπιτιού. Μόνο τα απολύτως απαραίτητα έπιπλα, καμία υπερβολή ή απόδειξη πως κάποιος έμενε εδώ μέσα μόνιμα κι όχι από ανάγκη.

Αυτό που της φάνηκε πιο περίεργο, και ειρωνικό, απ'όλα, ήταν πως το σπίτι, παρά το μικρό του μέγεθος, είχε στο κέντρο του κυρίως χώρου το μέρος όπου - σε πολύ μεγάλα σπίτια στο Yamagata ήταν δικό του δωμάτιο - οι οικογένειες μαγείρευαν ή ζέσταιναν το σπίτι. Ένα μέτριο σε μέγεθος τσουκάλι κρεμμόταν από δύο αλυσίδες πάνω από το τετράγωνο σκάμμα, μέσα στο οποίο υπήρχαν χώμα, ξύλα και κάρβουνα. Μια κουτάλα ήταν μέσα στο τσουκάλι, ενώ η φωτιά ήταν σβηστή. Στα δεξιά απ'αυτό ήταν το μέρος όπου λειτουργούσε σαν τραπεζαρία, με δύο μαξιλάρια σε κάθε μεριά για να κάθεται ο ίδιος κι ένας( ; ) καλεσμένος. Απ'την άλλη ήταν μια μεγάλη μαξιλάρα κάτω απ'το παράθυρο ενώ η πόρτα ήταν απέναντι...εκεί που στέκονταν οι δυο τους.

«Fujita-saaan,» ξαναπροσπάθησε «πού είσαι;» αλλά μάταια. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Όσο κι αν δεν ήθελε να προδόσει την εσωτερική του κατάσταση, τόσο δεν τα κατάφερνε. Όμως όταν είδε πως στο κυρίως δωμάτιο δεν ήταν κανείς, κινήθηκε πιο βαθιά · κατευθύνθηκε προς το υπνοδωμάτιο...και πάγωσε. Η Tokio δεν άργησε να τρέξει εκεί και να κοιτάξει πάνω από τον ώμο του για να δει--
«Fujita-san!»

Ο άνθρωπος που ψάχνανε, ήταν πεσμένος στο πάτωμα μπρούμυτα. Τα μαλλιά του ήταν λυμένα με τρόπο που φάνηκε πως δεν ήταν εσκεμμένο, το χιτατάρε του ανοιχτό και τα χέρια του γύρω απ'το κεφάλι του, σχεδόν άκαμπτα. Και ήταν τουλάχιστον μισό μέτρο μακριά από το φουτόν του. Άρα...κατέρρευσε. Αν κι έινωσε το στομάχι της να πέφτει από το σοκ, ήξερε τι έπρεπε να κάνει: το ένστικτο του να φροντίζεις έξι άτομα καθημερινά υπό οποιεσδήποτε συνθήκες μπήκε σε υπερδιέγερση κι έτρεξε να κάνει τις απαραίτητες κινήσεις.

Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να γίνει ήταν να σιγουρέψει ότι είχε ακόμα σφυγμό. Έτρεξε δίπλα του και γονάτισε. Πήρε το κεφάλι του στα χέρια της--δεν πρόλαβε να τον γυρίσει και είδε πως όχι μόνο ανέπνεε, αλλά είχε δυσκολία να το κάνει, με αποτέλεσμα σχεδόν να λαχανιάζει στον ύπνο του. Τα μάγουλά του ήταν κατακόκκινα, ενώ μια έκφραση οδύνης είχε καταλάβει το πρόσωπό του.

Κι επιτέλους έκανε κλικ...Ήταν άρρωστος. Έβαλε το χέρι της στο μέτωπό του · έκαιγε περισσότερο από το τσουκάλι! «Sougou, τρέξε γρήγορα έξω και φέρε πάγο. Βάλτο σ'έναν κουβά, είχε έξω ένα, τον είδα. Μετά--Sougou!»

Με την άκρη του ματιού της, είδε πως ο νεαρός άνδρας ήταν απαθής σε οποιοδήποτε ερέθισμα. Μάλλον το σοκ ήταν πολύ μεγάλο γι αυτόν, και το καταλάβαινε πραγματικά, πολλοί άνθρωποι έχαναν την επαφή όταν έρχονταν αντιμέτωποι με αυτό που νόμιζαν ότι ήταν πεπερασμένη τραγωδία, αλλά αυτή δεν ήταν η κατάσταση τώρα. Και χρειαζόταν βοήθεια, που να πάρει! Ευτυχώς η τελευταία κραυγή της φάνηκε να τον ξυπνά. «Sougou, πάγο--έξω. Έχει κουβά, πάνε βάλε εκεί πάγο και φέρτον.» Έγνεψε θετικά · όσο τα δευτερόλεπτα περνούσαν, τόσο ξεμούδιαζε ο εγκέφαλός του. «Αφού το κάνεις αυτό, θέλω να δεις αν έχει εδώ μέσα τίποτα που να θυμίζει βασιλικό--να μην είναι, αλλά να θυμίζει βασιλικό, και στη μυρωδιά αλλά και στην εμφάνιση.» Έγνεψε και πάλι κι αμέσως έφυγε να κάνει το πρώτο απ'τα δύο.

Η κοπέλα αναστέναξε. Φυσικά κι αρρώστησε...τόσο καιρό, κάθε μέρα, χωρίς σταματημό, έκανε την ίδια εξαντλητική εκπαίδευση και μονος και με τους άλλους. Λογικό να μην αντέξει ο οργανισμός του. Αυτό ήταν, άπαξ και ξυπνήσει θα κάνουν μια πολύ μεγάλη συζήτηση για τα όρια του ανθρώπινου σώματος. Αλλά τώρα προέχει το να γίνει καλά.

Αμέσως έβγαλε το χιτατάρε του και προσπάθησε να τον τραβήξει στο φουτόν. Αν και ήταν δύσκλο, δε θα λεγε ψέματα, το κατάφερε εν τέλει και τον κάλυψε με την κουβέρτα. Είδε πως πέρα από τη ντουλάπα δεν είχε και τίποτα άλλο το δωμάτιο - αυτό κι ένα κομοδίνο - οπότε ήξερε ακριβώς που έπρεπε να ψάξει για να βρει νέα ρούχα. Δεν της πήρε πάνω από μισό λεπτό--να του το φορέσει όμως, πήρε λίγη ώρα. Δεν είχε φανταστεί ποτέ πόσο δύσκολο θα ήταν να φορεθεί σε άνθρωπο που ξάπλωνε και δεν είχε τις αισθήσεις του. «Θα γίνεις καλά, Fujita-san,» του έλεγε ενώ τον έντυνε ή τον μετακινούσε «μην ανησυχείς για τίποτα.» Έτρεξε να βρει κρύο νερό και μια πετσέτα. «Θα σε κάνουμε καλά, μη φοβάσαι. Κι εσύ δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα...μόνο να αναρρώσεις.»

Αν και ήταν σίγουρη πως δεν την καταλάβαινε, δεν είχε σημασία. Ένιωθε η ίδια καλύτερα. Πόσο μάλλον όταν είδε την όλο αγωνία έκφρασή του να αλλάζει στιγμιαία όταν άκουσε τη φωνή της.

Οι επόμενες πέντε ώρες ήταν εξαντλητικές · ο πάγος βοήθησε πάρα πολύ να πέσει η θερμοκρασία του σε ανεκτά επίπεδα - ούτε καν να δροσίσει, απλώς να μην καίει τόσο - . Αυτό που έκανε ήταν να απλώσει τον πάγο πάνω σε ένα μεγάλο σεντόνι και με ένα άλλο σεντόνι να το κλείσει. Μετά απ'αυτό, επιστράτευσε τον Sougou για να του βγάλουν το χιτατάρε και να τοποθετήσει εκεί πάνω τον ασθενή κι ανά τακτά χρονικά διαστήματα να τον γυρνάνε, λες και ήταν κοτόπουλο στη σχάρα. Όταν ήταν ανάσκελα του έβαζαν και την πετσέτα στο πρόσωπο.

Μετά απ'αυτό, τον κουβά με τον πάγο, εφόσον άδειασε, τον κράτησε μέσα δίπλα του. Ποτέ δε μπορούσε να ξέρει αν θα ανακατευόταν και τον χρειαζόταν, αν και μέχρι στιγμή δεν είχε δείξει αυτά τα συμπτώματα.

Μόλις δροσίστηκε αρκετά για να διαφύγει του κινδύνου, τον μεταφέρανε και πάλι στο στεγνό του φουτόν, αλλά μόνο αφού τον σκούπισε καλά πλάτη και σβέρκο. Τον ξαναέντυσε και απλώς συνέχισε να κάνει την ίδια κίνηση με την πετσέτα--και με το που ζεσταινόταν αρκετά, την άλλαζε.

«Δε βρήκα αυτό που μου ζήτησες, αλλά βρήκα ένα ντουλάπι γεμάτο περίεργα χορταρικά που μπορεί να σου χρειαστούν. Είναι μέσα στην κουζίνα--πρώτο απ'τα δεξιά πάνω απ'το νεροχύτη.»
Αν και ήταν τέρμα κουρασμένη, εξουθενωμένη ψυχικά, βρήκε το κουράγιο να χασκογελάσει. «Sougou, μην τα λες χορταρικά...είναι βότανα.» Ανασήκωσε τους ώμους του, ανακουφισμένος που την έκανε να γελάσει. Γιατί αυτό σήμαινε ότι ο φίλος του θα γινόταν καλά. «Θα του αλλάξω την πετσέτα και πάω να τα δω. Αν θες πάντως,» είπε τότε κοιτώντας τον κάπως πιο ντροπαλά «μπορείς να φύγεις. Δεν είναι κάτι που δε μπορώ να αντιμετωπίσω μόνη μου.»
«Όχι, Tokio-chan, τόσα έκανες σήμερα! Φύγε εσύ, αφού δεις ή κάνεις τι θες με τα βοτάνια. Θα μείνω εγώ να τον γιατροπορέψω μέχρι να ξυπνήσει. Έχεις και μια ολόκληρη οικογένεια...»
Του έριξε μια πολύ κριτική ματιά. «Θα καταφέρεις να του μαγειρέψεις και να καθαρίσεις όλα του τα παλιά ρούχα και κλινοσκεπάσματα μέσα σε δύο μέρες...;»
Την κοίταξε έκπληκτος. «Δε νομίζω να μπορέσω να τα κάνω γενικώς γιατί δεν ξέρω να κάνω τίποτα απ'όλα αυτά που είπες...αλλά γιατί να τα κάνω; Αφού θα είναι εκτός. Κάτσε να ξυπνήσει.»

Ένα ύπουλο, στην αρχή ήρεμο αλλά μετά δυνατό γέλιο την ταρακούνησε! Ο Sougou την κοίταξε λες και την έβλεπε πρώτη φορά. «Τι; Τι είπα λάθος;»
«Sougou-san,» επέστρεψε το "san" στο τέλος, τέρμα οι αυθορμητισμοί «αν δεν του μαγειρέψεις μια σούπα να φάει, πώς θα ενυδατωθεί, να γίνει καλά; Και να φάει γενικώς; Αν δεν καθαρίσεις τα παλιά που έχουν ακόμα την αρρώστια, θα ξαναρρωστήσει όταν τα βάλει ή ξαπλώσει πάνω τους. Δεν είδες που έβγαλα το δεύτερο φουτόν για να τον βάλω πάνω;»
«Ω.» Παύση. «Δεν είχα ιδέα. Πρώτη φορά...και συηνήθως η μαμά...»

Του χαμογέλασε καλοσυνάτα, ενώ βουτούσε την πετσέτα μέσα στο κρύο νερό και την στράγγιζε. «Δεν πειράζει,» σταμάτησε την προσπάθειά του να απολογηθεί. «Γι αυτό σου λέω, άσε με εμένα εδώ, καλά θα είμαι. Μόνο περίμενε να δω αν έχει αρκετό φαγητό για τις επόμενες ημέρες και για τους δυο μας, σε περίπτωση που δεν συνέλθει αμέσως, για να φέρεις.»
«Ας το κάνουμε όπως θες.» Άλλη μία παύση επικράτησε κι ο Sougou ακολούθησε και κυριολεκτικά μα και με τα μάτια του την Tokio να πηγαίνει εκεί που της είπε ότι είναι τα βότανα που μπορεί να της χρειαστούν. «Ξέρεις Tokio-chan, έτσι που κάνεις, έτοιμη για νοσοκόμα είσαι...ή οικογένεια. Ή και τα δύο.»
Tα φρύδια της έπεσαν χαμηλά. «Ήθελα να γίνω θεραπεύτρια, είχα αρχίσει να εκπαιδεύομαι στο Yamagata, αλλά αναγκαστήκαμε να φύγουμε...» Το άλλο αποφάσισε να το αφήσει ασχολίαστο.
«Ω, κρίμα. Θα γινόσουν πολύ καλή, είμαι σίγουρος...αν και μπορείς να βρεις κι εδώ κάποιον να μαθητεύσεις γι αυτό. Έχουμε κι εμείς θεραπευτές εξάλλου.»
«Σωστά...μπορεί μόλις τελειώσω τα μαθήματα με το τόξο...» Κούνησε το κεφάλι της λες και τίναζε τις σκέψεις της μακριά. «Όπως και να χει, Sougou-san, εγώ τώρα θα αρχίσω μια φωτιά, να κάνω τη σούπα, να δω και τι βότανα υπάρχουν...δες για το φαγητό και μόλις τελειώσεις, θα σε στείλω να μου φέρεις κι ένα δυο βότανα που σίγουρα δε θα τα έχει εδώ. Δε σε πειράζει, ε;»
«Με ρωτάς κιόλας, μ'εκνευρίζεις...! Εννοείται, ότι θες.»

Δεν άργησαν και οι δύο να χωριστούν και να κάνουν τις δουλειές που τους ανατέθηκαν. Αν και κανείς θα περίμενε το φαγητό να βρίσκεται στην κουζίνα, ο Sougou ήξερε πως ότι έπρεπε να διατηρηθεί, ο Fujita το έβαζε ανάμεσα σε πάγο στην αποθήκη--κρέας, φρούτα, λαχανικά. Φυσικά όχι όλα μαζί, είχε αίσθηση της τυπικής υγιεινής. Και μέχρι να αποφασίσει τι χρειαζόταν και η Tokio, ο ίδιος είχε τελειώσει την επιθεώρηση και ήταν έτοιμος να της πει τι βρήκε.

«Αυτή είναι η λίστα με τα ψώνια λοιπόν...!» Στα γόνατα και στο προσκεφάλι του ασθενή, η Tokio έδωσε στον Sougou ένα κομμάτι χαρτί με δέκα αριθμημένα πράγματα. «Τα θέλω μέχρι το απόγευμα αν γίνεται. Με αυτά που έχω στη διάθεσή μου τώρα μπορώ να κάνω μια καλή σούπα, αλλά γι αύριο δε θα φτάσει.»
«Μα πόση σούπα θες να κάνεις; Δε σου φτάνει ένα ολόκληρο τσουκάλι;»
Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Θα την κάνω σε δόσεις και δε θέλω να μένει πάνω από μία μέρα έτσι κι αλλιώς. Εξάλλου, θα προσπαθήσω να τον κάνω να τρώει κάθε τρεις ώρες, εκτός νύχτας εννοείται.»

Γέλασε. «Θρεφτάρι θα τον κάνεις!»
«Ναι, τι να σου πω, με τη σούπα.» Κάγχασε. «Πάω στοίχημα ότι δεν τρώει πολύ κιόλας, ένας ακόμα λόγος που αρρώστησε. Όταν ένας άνθρωπος αθλείται τόσο πολύ πρέπει να τρώει αναλόγως!»
«Μπα, καλά χλαπακιάζουμε όλοι, μην ανησυχείς. Απλώς δεν τρώμε πολύ κρέας, ίσως να φταίει αυτό.» Τον κοίταξε λες και είπε το αυτονόητο. «Ναι, ναι, μη βαράς...θα σου φέρω ότι ζήτησες. Αυτό το αγιόχορτο τι είναι; Δεν ξέρω αν το έχουμε καν.»
«Πάνε στο φαρμακείο σας και ζήτα το, το έχετε. Να σου πω την αλήθεια, σπίτι όλα τα έχω, αλλά δε σε στέλνω γιατί δεν πρόκειται καμιά τους να ξέρει καμιά τι πρέπει να σου δώσει. Ίσως αν είναι ο μπαμπάς στο σπίτι να ξέρει...;»
«Ε μωρέ, δεν είναι μακριά, θα κάνω μια δοκιμή.» Ανασήκωσε τους ώμους του. «Τι να πω τον πατέρα σου αν με ρωτήσει;»
«Την αλήθεια. A! Και πες του δεν ξέρω πότε θα γυρίσω, όμως σίγουρα όχι απόψε.»
«Τι, Tokio-chan! Μη μείνεις εδώ όλο το βράδυ!»
«Και ποιος θα μείνει; Πριν δέκα λεπτά δεν αποφασίσαμε ότι είμαι η καλύτερη επιλογή;»
«Δεν κατάλαβα ότι εννοούσες όλη τη μέρα.»
«Τι, το βράδυ δεν χρειάζεται κάποιον να τον προσέχει; Είναι άρρωστος μόνο όσο ο ήλιος είναι ψηλά;»
«Κατάλαβα, κατάλαβα...δε θα του αρέσει, να ξέρεις, να μάθει ότι έμεινες εδώ όλο το βράδυ. Θα λέει ότι μια χαρά θα ήταν έτσι κι αλλιώς κι ότι τζάμπα κουράζεσαι.»
«Αν κι όταν φτάσουμε εκεί, θα δω τι θα κάνω. Τώρα άντε, πήγαινε, πρέπει να μαγειρέψω.» Και μετά να καθαρίσω, να μαζέψω κι ότι μπορεί να έχει έξω...δε θα μου πάρει και πολύ ώρα, φαντάζομαι.

Ή αυτός ο άνθρωπος ήταν εξαιρετικά ολιγαρκής, ή οι κάτοικοι του νησιού τσιγκούνηδες μαζί του. Τρίτο σετ σεντόνια δεν είχε, κι ας μη μιλήσει για τα ρούχα του: τέσσερα σετ ίσα ίσα να έχει να αλλάζει. Ήταν και πολύ ψηλός, πόσα να είχαν για το μέγεθός του; Ο μέσος όρος ήταν γύρω στο 1,70κάτι. Και είχε κι ένα μπαλωμένο σετ, αναμφίβολα αυτό με το οποίο κατέβηκε από το βουνό. Απίθανο. Συνολικά, μαγείρεμα και πλύσιμο δεν την πήρε πάνω από μία ώρα.

Το στέγνωμα θα ήταν ζόρικο...αν και, θα μπορούσε να τα κρεμάσει κάπου μέσα στο κυρίως δωμάτιο, εφόσον η φωτιά έκαιγε τώρα και δημιουργούσε ζέστη, θα στέγνωναν γρηγορότερα.

Με το που η σούπα ήταν έτοιμη, την πήγε στον ασθενή. Αν και καυτή, με τέτοιο καιρό, αμέσως θα κρύωνε. Άσε που έπρεπε να την πιει λίγο ζεστή, πόσο μάλλον αν ο λαιμός του είχε πρόβλημα. Η μόνη δυσκολία που αντιμετώπισε ήταν να τον ξυπνήσει γι ακρετή ώρα για να καταπιεί τη σούπα. Διαφορετικά θα πνιγόταν. «Μια γουλιά ακόμα έμεινε, έλα.»
«Οι γουλιές που με βάζεις να πίνω είναι τεράστιες.»
Χαμογέλασε · δεν τον είχε ξανακούσει να παραπονιέται, ποτέ. Ο πυρετός θα έφταιγε, αλλά για κάποιο λόγο της φάνηκε αξιαγάπητο. «Ναι, αλλά έτσι τελειώνουμε νωρίτερα.»
Απέτρεψε το πρόσωπό του. «Μμμμμμ...!»
«Έλα, τελευταία...» Ενέδωσε · ήπιε και το εναπομείνον υγρό. «Τέλεια! Σε δύο ώρες πάλι.» Έκανε κι άλλους ήχους, αλλά χάθηκε στη λίθη του ύπνου αμέσως μόλις άφησε το κεφάλι του στο φουτόν.
«Tokio-chan, έφερα αυτά που ζήτησες! Κι ο πατέρας σου λέει, περαστικά.»
«Άρα πήγες απ'το σπίτι...και βλέπω έφερες κι αυτά που σου ζήτησα από κει, μια χαρά! Ευχαριστώ πολύ Sougou-san και πες και στον μπαμπά ευχαριστώ.»
«Να του το πεις εσύ, όταν θα πας από κει, ελπίζω αύριο.»
«Κι αυτό ο μπαμπάς το είπε;»
«Όχι, αυτό είναι δικό μου.»

Το κεφάλι του σταμάτησε να πονάει · ο κόσμος σταμάτησε να γυρίζει · σαν κάποιος να έσβησε μια φωτιά, το σώμα του σταμάτησε να καίγεται. Μυρωδιές και ήχοι σιγά σιγά έφταναν στα αυτιά του, μα αυτήν τη φορά μπορούσε να τους ξεχωρίσει. Κι αυτό που άκουγε ήταν μια γνώριμη φωνή να σιγοτραγουδάει μία άγνωστη μελωδία, κεφάτη κι όλο ενέργεια. Ήθελε να ανοίξει τα μάτια του και να δει το άτομο που τραγουδούσε, μα ταυτόχονα ήθελε να βιώσει αυτήν τη στιγμή γαλήνης και...οικογενειακής αίσθησης. Είχε πολύ καιρό να το νιώσει, απότ τότε που έφυγε απ'το σπίτι του.

Όμως η ώρα περνούσε · όποιος κι αν σιγοτραγουδούσε, απομακρύνθηκε και πήγε στο άλλο δωμάτιο για να κάνει κάτι, τι δεν καταλάβαινε, αλλά ακούγονταν ήχοι γενικώς · έπειτα από αρκετή ώρα, πόση δεν ήξερε - μπορεί να αποκοιμήθηκε πάλι - το άτομο αυτό επέστρεψε. H μελωδία συνεχίστηκε · ήταν αρκετά ευχάριστη στα αυτιά του, αλλά αποφάσισε ότι ήταν ώρα να ανοίξει τα μάτια του. Αν ήταν παραίσθηση, θα εξαφανιζόταν, αλλά αν ήταν πραγματικότητα...

«Καλημέρα...!» Μόλις που είχε μαζέψει τα απλωμένα κι άναψε τη φωτιά για να κάνει το φαΐ, και ήρθε να κάτσε δίπλα του. Δεν ήθελε πολύ ακόμα, υπέθετε, ανά πάσα στιγμή θα ξυνπούσε. Και δεν είχε άδικο: με το που κάθισε δίπλα του, τον είδε να σαλεύει. «Πώς αισθάνεσαι;»
Πήρε λίγη ώρα να το επεξεργαστεί. «...καλύτερα απ'ότι νόμιζα.»
Του χαμογέλασε. «Καλό αυτό.» Το χέρι της αμέσως πήγε στο μέτωπό του κι εκείνος παρακολουθούσε κάθε κίνηση κι έκφραση της με θρησκευτική αφοσίωση. «Κι ο πυρετός επιτέλους δεν ξανανέβηκε.»
«...τι έγινε;» Προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά τον σταμάτησε.
«Δεν εμφανίστηκες.» Το ύφος του έλεγε πως ήθελε κι άλλες λεπτομέρειες. «Ήρθαμε και σε βρήκαμε στο πάτωμα · από τότε σε γιατροπορεύουμε...και τώρα, τρεις μέρες αργότερα, επιτέλους ξύπνησες.»
«Τρεις μέρες;!» Πήγε να πεταχτεί, αλλά πάλι τον σταμάτησε. Και πάλι δεν της αντιστάθηκε.
«Είχες πολύ υψηλό πυρετό, φοβηθήκα ότι δε θα έπεφτε. Όμως τη δεύτερη μέρα επιτέλους έπεσε · απλώς για την επόμενη μέρα ανεβοκατέβαινε. Και τώρα να που ξύπνησες.»

Είχε κάτι πολύ ήρεμο το πρόσωπό της και του το μετέφερε. Όταν μάλιστα έσμπρωξε τα μαλλιά του προς τα πίσω, μακριά απ'το μέτωπό του, δεν έκανε καμία κίνηση να την αποφύγει, παρόλο που είχε πλήρη συνείδηση τoυ περιβάλλοντος χώρου και του εαυτού του - και ποτέ δεν του άρεζε να τον ακουμπάνε - . Την κοίταζε για πολύ ώρα, λες κι έψαχνε κάτι, αλλά δεν το έβρισκε. Μα κι εκείνη δε φάνηκε να την ενοχλεί, απλώς τον κοιτούσε χαμογελώντας.

«...ο Sougou πού είναι;»
«Δεν ήρθε ακόμα · μην ξεχνάς, εκπαιδεύεστε. Μετά τις δέκα έρχεται.» Πάνω που πήγε να πανικοβληθεί με το που ανέφερε την εκπαίδευσή τους, τον ηρέμησε με το χέρι της στον ώμο του. «Εσύ πήρες ειδική άδεια για μία βδομάδα από τον sensei σας, λόγω υγείας.»
«Μία βδομάδα; Σιγά μην έμενα τόσο καιρό εκτός. Θα του πω να με αφήσει να επιστρέψω από αύ-...ριο.»

Το χαμόγελο εξαφανίστηκε και τη θέση του πήρε μια υπερβολικά θυμωμένη έκφραση · τον έκανε να πάει ακόμα πιο πίσω, αν ήταν δυνατό, ένιωσε το μαξιλάρι να πιέζεται παραπάνω. «Ή όχι.»
«Όχι φυσικά! Γι αυτό κατέρρευσες εξαρχής!» Μετά από μια εσωτερική μάχη για το αν έπρεπε να τον χτυπήσει στην κατάστασή του ή όχι, προτίμησε να σταυρώσει τα χέρια της αυστηρά. «Δεν είσαι μηχανή να κάνεις μόνο ένα πράγμα όλη την ώρα και να μην έχεις καμία συνέπεια. Και δεν τρως αρκετό κρέας για την άσκηση που κάνεις, είσαι πολύ λεπτός για το ύψος σου! Δε θα ξαναπιάσεις σπαθί στα χέρια σου μέχρι να σιγουρευτώ ότι είσαι απολύτως καλά και δε θα φύγεις απ'αυτό το σπίτι μέχρι να μπορείς να φας κρέας.»
Τη φοβήθηκε λίγο. «...ότι πεις.»
«Να σαι σίγουρος!»

Μια στιγμή πέρασε · εισπνοή...εκπνοή. Ξέδεσε τα χέρια της κι έβαλε το ένα πάλι στο μέτωπό του. «Εφόσον είσαι αρκετά καλά, θα δοκιμάσω να κάνω σήμερα το μεσημέρι κάτι με κρέας.» Μουτσούνιασε. «Πρέπει να προσέχεις περισσότερο τον εαυτό σου.»
«Θα το έχω υπόψιν μου.»
«Το καλό που σου θέλω...! Μας ανησύχησες.»
«Δεν το ήθελα.» Δεν τόλμησε να ξανασηκωθεί, οπότε απλώς έμεινε να την κοιτάει. Κάτι πολύ ζεστό είχε φωλιάσει στο στέρνο του και ήταν σίγουρος πως δεν είχε να κάνει με την κουβέρτα που τον είχαν τυλίξει. «Ξέρεις πού αποθηκεύω το νερό να μου φέρεις;»
Έκρυψε ένα γελάκι στο μανίκι της, όλο χάρη. «Ε πώς σου έκανα σούπα και φάρμακα τρεις μέρες τώρα...;»

Κι επιτέλους, βρήκε αυτό που έψαχνε τόση ώρα: όλα αυτά που έλεγε του άφηναν μια παράξενη αίσθηση γιατί έκανε λες και ήξερε τι γινόταν όχι επειδή της το είπε ο Sougou, μα γιατί ήταν εδώ αυτές τις τρεις μέρες...και να που μόλις το παραδέχτηκε. Ενώ εκείνη πήγε να του φέρει το νερό που ζήτησε, εκείνος έμεινα να την κοιτάζει κάτι μεταξύ έκπληκτος και εντυπωσιασμένος.

Αυτή και η επόμενη μέρα μόνο σαν σουρεαλιστικές μπορούσαν να περιγραφούν. Δεν ήταν το γεγονός ότι είχε ένα δεύτερο άτομο στο σπίτι μαζί του, αλλά έμενε και το βράδυ εκεί, κι αυτό το άτομο όχι μόνο μαγείρευε, καθάριζε και συμμάζευε λες και ήταν δικό του το μέρος, αλλά συμπεριφερόταν σαν να είναι και το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. Και το πιο περίεργο απ'όλα ήταν το γεγονός ότι, στην ουσία, δεν τον πείραζε καθόλου!

Παρόλο που τον είχε σήκω-σήκω κάτσε-κάτσε, ήλεγχε το τι έτρωγε και το πόσα άτομα θα έβλεπε τη φορά - αν θέλoυν ο Tatsuya-san κι ο Nagakura-san να σ'επισκεφθούν ταυτόχρονα, ο Sougou δε θα είναι εδώ, ακόμα αναρρώνεις, είχε πει με περισσή αυθεντία - ακόμα και το πότε μπορούσε να βγει απ'την "καλύβα" του, όπως την είχε ονομάσει, δεν είχε εκνευριστεί ούτε στο ελάχιστο. Ένα μέρος αυτού ήταν ότι ήξερε πως ο λόγος που τα έκανε όλα αυτά ήταν το καλό του, η υγεία του...όμως ήταν μόνο ένα μέρος. Όσο περνούσαν οι ώρες και την έβλεπε να σουλατσάρει μέσα στην "καλύβα" του, κάνοντας δουλειές ή άλλα πράγματα που ο ίδιος δεν ήξερε καν ότι έπρεπε να γίνουν, τόσο πιο πολύ το παραδεχόταν: του άρεσε αυτή η κατάσταση. Το διασκέδαζε επίσης. Την έβλεπε να φυσά και να ξεφυσά, να σηκώνει πράγματα απ'το πάτωμα, να βάζει άλλα στη θέση τους και ήταν σχεδόν...συγκινητικό το ότι αποφάσισε να τα κάνει όλα αυτά για κείνον, χωρίς να είχαν καμια σχέση. Για να χρησιμοποιήσει τα λόγια του φίλου του, η κρύα του καρδιά ζεστάθηκε ακόμα περισσότερο.

Κούνησε το κεφάλι του, ένα κρυφό χαμόγελο να απειλεί να φανεί. «Δεν χρειάζεται να φτιάξεις ότι θεωρείς ότι είναι χαλασμένο...δε θα μείνεις εδώ για πολύ ακόμα.»
Του έριξε το βλέμμα. «Εγώ φταίω που σε βοηθάω.»
«Εξάλλου, σύμφωνα με σένα πάντα, πλέον είμαι αρκετά καλά για να τα κάνω και μόνος μου αυτά. Εδώ σήμερα σκέφτεσαι να με αφήσεις να βγω απ'το σπίτι.»
Αν και την πείραζε, ή τουλάχιστον της τα έλεγε για να την πειράξει, αυτή φάνηκε να μην καταλαβαίνει τίποτα. «Μη σε δω να βάζεις σάκε στο στόμα σου, την έβαψες.»
«Μα δε θα είσαι εκεί, πώς θα ξέρεις;»
«...θα ξέρω.»
Με άλλα λόγια θα της το κάρφωναν · πάλεψε να μη γελάσει. «Πες τον Sougou να μη μιλάει πολύ.»
«Καλή τύχη μ'αυτό.» Τώρα δεν άντεξε, γέλασε. «Σοβαρά όμως, μην πιεις. Το αλκοόλ δε βοηθάει.»
«Ότι πεις.» Αυτή η έκφραση είχε πάρει ένα άλλο νόημα μεταξύ τους πλέον · τον χτύπησε στον ώμο, με αρκετή δύναμη για το μέγεθός της. Την κοίταξε με ένα μάτι. «Και μετά λες πως προσπαθείς να με κάνεις καλά.»