[Τέλος - Παρελθόν] A pack of wolves. Part 2. [ιστορία minion]

«Δε θες να ξεκινήσεις πόλεμο μαζί μου,» την προειδοποίησε, όταν δε σταμάτησε στη μία φορά.
«Και πού το ξέρεις;»
«Γιατί πάντα νικάω.»

Το είπε λες και ήταν ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός · μόνο και μόνο γι αυτό, του πέταξε κι άλλο νερό, τινάζοντας τα δάχτυλά της. «Δεν ξέρω, δε σου φαίνεται.» Σκούπισε το πρόσωπό του με απάθεια · αμέσως το ξανάκανε. «Τρία - μηδέν.» Τον έβλεπε να βράζει · για κάποιο λόγο της άρεζε να τον τσιγκλάει. Με το χέρι της, ξαναπέταξε νερό στο πρόσωπό του. «Τέσσερα-ΑΑ!»

Όπως σήκωσε το χέρι της για να δείξει "τέσσερα" με τα δάχτυλά, της έπιασε τον καρπό και την ακινητοποίησε! Με το άλλο του χέρι δημιούργησε ένα μεγάλο κύμα και το πέταξε όλο στο πρόσωπό της. Έγινε μούσκεμα από πάνω μέχρι κάτω μόνο με μία κίνηση. «Fujita-saaan!» Είχε αρχίσει να συμπαθεί τον τρόπο που του κλαιγόταν, έστω κι αν ήταν από δικές τις χαζομάρες. «Δεν ήθελα να βρέξω τα μαλλιά μου...»
«Σου είπα, μην ξεκινάς πόλεμο μαζί μου.»

Στον νικηφόρο του τόνο, σταύρωσε τα χέρια της πεισμωμένα και κοίταξε απ'την άλλη. Αλλά με αυτήν την κίνηση, κάτι έπεσε στην περιφερειακή όραση του νεαρού άνδρα. Έτσι όπως φούσκωσε το στήθος της ήρθε στην επιφάνεια...και μια πληγή που μέχρι στιγμής ήταν κρυμμένη από το νερό, αποκαλύφθηκε. Ξεκινούσε λίγο πιο κάτω από την αριστερή της κλείδα, και συνεχιζόταν διαγώνια αρκετά βαθιά,  εφόσον χανόταν μέσα στο νερό. Έμεινε να το κοιτά έκπληκτος. «Tokio, πού το έπαθες αυτό;»

Αμέσως ακολούθησε την πορεία των ματιών του · καταντροπιασμένη και νευρική, κάλυψε το τραύμα της. «Υποσχέθηκες ότι δε θα κοιτάξεις.»
«Δεν το έκανα επίτηδες...»
Τον άκουσε βέβαια. Αναστέναξε. «Είναι δώρο αποχωρισμού απ'τον Matsuda.»
«O Matsuda είναι ο απαράδεκτος σαμουράι απ'το νησί σας να υποθέσω.» Έγνεψε θετικά. Με το που την είδε να το κάνει, κάτι μέσα του έκανε κλικ κι ένιωσε ότι ήθελε να πνίξει κάποιον εκείνη τη στιγμή. Δεν ήτανε μικρή πληγή, και ναι, είχε ήδη αρχίσει να επουλώνεται...αλλά αυτό όταν ήταν φρέσκο πρέπει να πόνεσε πάρα πολύ! Και ήταν και βαθύ, φαινόταν. Τι είδους ανθρώπου κάνει κάτι τέτοιο σε κάποιον που υποτίθεται ότι ήθελε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του μαζί του; «Γιατί;»

Μίλησε κοφτά κι απότομα · την έπιασε εξ'απίνης. «Είπε...δηλαδή, ήθελε...δεν ήταν αυτός ο στόχος του.» Έδειξε τη γενική κατεύθυνση του στήθους της «Πήγαινε για το πρόσωπο.»
Έμεινε να την κοιτάει κάτι μεταξύ σοκ και οργής. «Το πρόσωπο;»
«Ναι, είπε αν μου χαλάσει "τη μόστρα" δε θα με θέλει κανείς άλλος, οπότε δε θα είχα άλλη επιλογή από το να πάω σ'αυτόν.» Κάγχασε υποτιμητικά! «Γιατί όλοι σκέφτονται τόσο ρηχά και δε θα μπορούσε κανείς να με αγαπήσει αν δεν ήμουν όμορφη.»
«Σε σημάδεψε, έστω κι αν όχι εκεί που ήθελε, και πάλι δε μπορούσε κανείς να κάνει τίποτα κι αναγκαστήκατε να φύγετε;»
Όταν όμως είδε πως απέφυγε το βλέμμα του, κατάλαβε πως δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Δεν πίεσε όμως · έμεινε να την κοιτάει έντονα αλλά σιωπηλά μέχρι να μιλήσει από μόνη της. «...δεν είπαμε τίποτα σε κανένα · είχαν ήδη μπει σε μια σειρά τα πράγματα για την αναχώρησή μας. Όπου κι αν απευθυνόμουν, δε θα προλάβαιναν να κάνουν τίποτα πριν με απαγάγει, σκοτώσει ή ό,τι άλλο είχε στο μυαλό του. Κι εφόσον δεν κατάφερε να κάνει ανεπανόρθωτη ζημιά, φύγαμε.»

Δεν ήξερε πώς υπήρχαν τέτοια άτομα, αν και προφανώς δεν ήταν αφελής αρκετά για να πιστεύει ότι δεν υπήρχαν. Απλώς ήταν έμφυτο τέτοια άτομα να του προκαλούσαν αηδία. Ένας άνδρας με δύναμη να δρα έτσι, απαράδεκτο. Η δουλειά του είναι να προστατεύει τους αδύναμους, όχι να τους πληγώνει. Όλο του το είναι αντιδρούσε αλλεργικά σε τέτοια κατάχρηση εξουσίας, δεν άντεχε. Και μόνο που το άκουσε οι σκέψεις του γέμισαν με θυμό. «Και τι άλλο;»
«Ε;»
«Και τι άλλο έκανε;» Κοίταξε εμέσως κάτω και μακριά του. «Tokio...!»
«Δεν έκανε τίποτα άλλο...τι άλλο να κάνει;» Την κοίταξε λες και τον κορόιδευε. «Τι;»
«Δεν είμαι χαζός. Ούτε ο πατέρας σου. Πες μου.»
«Δεν καταλαβαίνω-»
«Ένας τέτοιος άνθρωπος όταν φτάνει στο σημείο να κάνει κάτι τέτοιο, έχει ήδη χάσει τον έλεγχο. Τι άλλο σου έκανε.»

Δεν ήταν καν ερώτηση πλέον, σχεδόν εντολή: πες μου τι σου έκανε. Και την έβλεπε, δεν αισθανόταν άνετα με το θέμα: είχε μαζευτεί ακόμα περισσότερο, σιγά σιγά απομακρυνόταν από κοντά του, τα χέρια της το ένα πάνω στ'άλλο στο στέρνο της. Και δεν τον κοιτούσε καθόλου. Αλλά δεν τον ένοιαζε, ήθελε να μάθει. Εδώ που φτάσανε, έπρεπε να μάθει. Και ήταν υπομονετικός άνθρωπος...θα την κοιτούσε μέχρι να του απαντήσει και για ώρες ολόκληρες αν χρειαζόταν.

Κάτι τέτοιο κατάλαβε κι εκείνη κι άρχισε να δείχνει σημάδια αποδοχής της μοίρας της. «...μου επιτέθηκε.» Η περοσπάθειά του να παραμείνει ήρεμος ήταν εμφανής. Μάλλον δεν τα κατάφερνε και πολύ. «Μου είχε εξαρθρώσει το χέρι,» ασυνείδητα, χάιδεψε τον δεξί της καρπό «με πήρε και λίγο στην πλάτη.» Με το που το είπε, επιτέλους κατάλαβε τι ήταν αυτές οι "σκιές" που είχε δει εκεί. «Πρώτα έγιναν αυτά στην πλάτη για την ακρίβεια και μετά το άλλο.» Ησυχία. «Fujita-san, είσαι καλά;»
Πήρε μια βαθιά ανάσα για να ελέγξει τον θυμό του. «Και πώς κατάφερες να ξεφύγεις;»
«Άνδρας είναι · του είπα αυτό που ήθελε να ακούσει αρκετά πειστικά για τόση ώρα όση χρειαζόταν για να του ξεφύγω...το πρόβλημα ήταν να φτάσω αρκετά μακριά για να καταφέρω να ξεφύγω χωρίς να προκαλέσω υποψίες.»
ΈΚλεισε τα μάτια του σε μια ύστατη προσπάθεια να κρατήσει την αυτοκυριαρχία του. «Θα πρεπε να ντρέπεται.»
«...» Όταν τον κοίταξε, είδε στο πρόσωπό της ένα συναίσθημα έκπληξης που δεν έπρεπε να είναι εκεί...γιατί υποννοούσε ότι δε θα έλεγε κάτι τέτοιο. Αυτό και μόνο τον έκανε να θυμώνει για το τι είδους ανθρώπους είχε συναντήσει. «Ναι, θα πρεπε.»
«Αλλά γιατί είναι ακόμα έτσι; Έχεις εδώ τρεις μήνες · αυτό δε θα γινε καμιά βδομάδα πριν φύγετε; Φαίνεται πιο φρέσκο απ'ότι πρέπει.» Αυή τη φορά, η ενοχή της ήταν για κάτι που έκανε η ίδια. «Tokio...!»
«Δεν το είπα σε κανέναν.» Έμεινε άφωνος. «Δεν υπήρχε λόγος να τους ανησυχήσω, οπότε το περιποιήθηκα όσο μπόρεσα μόνη μου.»
«Tokio!»
«Αφού μπορούσα...» Κούνησε το κεφάλι του παραδομένος. «Μα είμαι καλή σ'αυτά!»
«Πάλι καλά.» Έπιασε το χέρι της και το έφερε μπροστά του · πότε έφτασε τόσο κοντά της ούτε που το κατάλαβαν, αλλά να σου τος. «Κοίτα και τα δάχτυλά σου, μέσα στις πληγές. Να φοράς επιδέσμους ή γάντια όταν χειρίζεσαι το τόξο.» Το άφησε να πέσει στο νερό. «Κι από δω και πέρα θα το έχεις πάντα μαζί σου, δε θα το αφήνεις στο ντότζο.» Όλα του έφταιγαν και δεν ήξερε πού να διεχετεύσει την ενέργειά του. Θα σηκωνόταν να βηματίσει αν δεν ήταν γυμνός. «Να κάνεις βέλη δικά σου ξέρεις;» Φυσικά και δεν ήξερε, τι ρωτάει. «Θα σου μάθω, δεν είναι δύσκολο. Να μάθεις να χρησιμοποιείς και γυναικεία όπλα--τη μεταλλική βεντάλια ας πούμε. Έτσι δε θα φαίνεται ότι είναι όπλο, θα έχεις το πλεονέκτημα. Και είναι και μερικές καλές καρφίτσες που είναι αιχμηρές, κι αυτές είναι καλές.»

«Εεεε, Fujita-san, τι-;»
«Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Αν και στο χωριό το βρίσκω απίθανο να βρεθείς σε παρόμοια κατάσταση, μπορεί να πάτε κανένα ταξίδι, έμπορος είναι ο πατέρας σου.»

Ένιωθε την ενέργειά του να φουσκώνει όλο και περισσότερο, όσο μιλούσε · θα έπρεπε να τη φοβίζει κανοικά, με τις εμπειρίες που είχε, αλλά ήταν συναρπαστικό να τον παρακολουθείς. Πρώτη φορά τον έβλεπε έτσι! Κάτι θέριευε μέσα του, τον έκανε να την κοιτά χωρίς πραγματικά να τη βλέπει και της φαινόταν αξιοπερίεργο. Πόσο μάλλον όταν γινόταν για χάρη της.

«Φεύγουμε,» δήλωσε ξαφνικά κι έπρεπε να αντιδράσει πολύ γρήγορα για να μη δει τίποτα «τα ρούχα θα έχουν στεγνώσει. Ντυνόμαστε και παμε. Θα σε πάω σπίτι. Γυρίσανε;»
«Είπαν θα έρθουν αύριο,» είπε με κατακκόκινα μάγουλα. Άκουγε ήχους από πίσω της, μια το νερό, μια υφάσματα, μα δεν τολμούσε να γυρίσει μέχρι να της πει.
«Καλώς. Σε πειράζει να μείνω σε σας για φαγητό;» Κούνησε το κεφάλι της. «Ωραία. Αφού φάμε, θα σου μάθω μερικές βασικές κινήσεις αυτοάμυνας. Αν θες πες και τις αδερφές σου, θα τις χρειαστούν.» Ανεβοκατέβασε το κεφάλι της πολλές φορές. «Βγες κι εσύ να ντυθείς · θα περιμένω πίσω απ'τα δέντρα.»

Γύρισε τη σωστή στιγμή να τον δει να χάνεται πίσω απ'τις πυκνές φυλλωσιές με μία αποφασισμένη έκφραση στο πρόσωπό του · δεν ήξερε αν έπρεπε να γελάσει ή να κλάψει. Τι μύγα τον τσίμπησε...! «Εσείς και το απαίσιο νησί σας,» τον άκουσε να μουρμουρίζει πριν χαθεί κι αποφάσισε ότι ήθελε να χαμογελάσει. Αν και δεν του φαινόταν, νοιαζόταν πολύ για τους άλλους. Ή τουλάχιστον, γι αυτούς που αποφάσιζε ότι θα νοιαστεί για τον έναν ή τον άλλο λόγο, το έκανε χωρίς σταματημό. Χαμογέλασε στον εαυτό της. Δεν ήταν και τόσο κακός.

«Tokio-chaaan! Επέστρεψα.» Τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω απ'τη μέση της και την έσφιξε! Αν κι αναπάντεχο, δεν την τρόμαξε τόσο και σαν απάντηση τον χτύπησε ελαφρά στο χέρι για να του δείξει τη συμφωνία της. Είχε έρθει από πίσω εξάλλου, και την αγκάλιαζε ανάποδα.
«Ναι, αυτές οι δώδεκα ολόκληρες ώρες που δε σε είδα, ήταν οι χειρότερες.»
«Δεν έχει σημασία που με είδες εχθές στον ελεύθερό μου χρόνο · είναι η πρώτη φορά μετά από εφτά μέρες που επέστρεψα στο ντότζο. Μου έλειψε! Κι αυτό, κι ο sensei...κι εσύ.» Έβαλε το κεφάλι του στον ώμο της και πήρε μια αξιαγαπητη φατσούμα. «Εγώ δε σου έλειψα;»
Γέλασε. «Μου έλειψες, μου έλειψες,» τον διαβεβαίωσε, ακόμα το χέρι της να χαϊδεύει - πλέον - το δικό του «αλλά αν έκανες έτσι εχθές, θα είχε περισσότερο αντίκτυπο. Τώρα ήδη με είδες.»
«Ναι αλλά η αδερφή σου ζηλεύει! Αν έκανα έτσι μπροστά της, μετά δε θα ήταν το ίδιο ευχάριστη στη βόλτα μας.»
Κούνησε το κεφάλι της, χωρίς να γυρνάει ποτέ σ'εκείνον. «Τέτοιος είσαι · με αγνόησες για να σου κάτσει η αδερφή μου.» O Sougou γέλασε δυνατά. «Σου έκατσε τουλάχιστον ή τζάμπα;»
«Ό,» συνέχισε να γελάει «όλα καλά απ'αυτό το μέτωπο. Αλλά γιατί δε ρώτησες την αδερφή σου;»
«Δεν είχε ξυπνήσει όταν έφυγα κι όταν μας τη γύρισες, κοιμόμουν.»
«Αλλιώς θα σου έλεγε, ε;»
«Sougou, σοβαρέψου, ναι · θα μου έλεγε πολλά περι-...» Καθάρισε τον λαιμό της. «Εννοώ, σαν αδερφές, μοιραζόμαστε πολλά.»
«Ωωωω, δηλαδή θα της ρωτούσες λεπτομέρειες;» Τα φρύδια του άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν με νόημα, ενώ το κεφάλι του επέστρεψε στον ώμο της.
Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Εμένα δε μ'αρέσει να ρωτάω--εκείνης της αρέσει να λέει. Εγώ απλώς ακούω.» Κοίταξε απ'την μεριά που δεν ήταν το κεφάλι του, δήθεν ανώτερη, για να τον αποφύγει. Εκείνος όμως συνέχισε να την κοιτάει έντονα.
«Και δε λες ποτέ;»
Ο παραλογισμός του την έκανε να ρουθουνίσει. «Τι να πω εγώ; Δεν της αρέσουν τα δικά μου, δεν είναι τα ίδια--αυτή θέλει ίντριγκες κι ερωτικές ιστορίες. Εγώ, με τα δικά της λόγια, είμαι βαρετή.»
«Δεν είσαι καθόλου βαρετή Tokio-chan!» Την ξαναέσφιξε κι άρχισε να την κουνάει δεξιά αριστερά. «Κι εγώ δεν είμαι της οικογένειας οπότε είμαι πιο αντικειμενικός!»
«Sougou-san, καλύτερα να μ'αφήσεις τώρα,» έλεγε καθώς συνέχιζε να την κουνά νωχελικά, με το πρόσωπό του χωμένο στα μαλλιά της «αλλιώς-ωπ, να τος.»
Το χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του ήταν άμεσο · ο κοντός άντρας τρατάχτηκε ολόκληρος. «Τι κάνεις; Ξεκόλλα από πάνω της.»

«Fujita-san! Μη με χτυπάς πρώτο πράγμα μετά από μία βδομάδα απουσίας!»
«Εχθές δε σε βοήθησα να μαζέψεις τα τελευταία απ'το χωράφι; Τι μια βδομάδα;»
«Αμάν κι εσύ κι αυτή! Έλειψα μια βδομάδα από δω · δε σημαίνει ότι κάνατε μια βδομάδα να με δείτε.»
«Sougou, φύγε από πάνω της.»
Μα ο Sougou δεν έλεγε να την αφήσει. «Δε θα κάνουμε ότι θέλεις εσ--Tokio-chan, βοήθεια!» Κρύφτηκε "πίσω" της, δηλαδή πήγε μπροστά της, κι έσκυψε για να μην φαίνεται. «Μου επιτείθεται!» Με το ζόρι κατάφερε να αποφύγει το σπαθί που του πέταξε, ούτε θηκαρωμένο ούτε τίποτα. Κανονικά!
«Καλά σου κάνω, άστην ήσυχη.»
Ο Sougou έπιασε την Tokio απ'τα χέρια και τη γύρισε μαζί του ενώ ο Fujita άρχισε να του πετάει μαχαίρια κανονικότατα. «Όχι, άσε με, φορτίζω.»
«Με τι;»
«Αυτό βρήκες να τον ρωτήσεις;»
«Θετική ενέργεια.»
Αν και χασκογέλασε, αποφάσισε να βάλει ένα τέλος. «Sougou-san, άσε με τώρα ναι; Αρκετά φόρτισες.»
«Ε, αφού το ζητάς εσύ.» Με το που απομακρύνθηκε από την κοπέλα, ο ψηλός άνδρας τον ξαναχτύπησε. «Fujita-san! Τώρα-αου-γιατί με ξανα-αου-χτυπάς;»
«Αναδρομικά.»

Τον χτύπησε άλλες δύο φορές και μετά σταμάτησε. Ένιωσε λίγο καλύτερα μετά από τόση βία ήταν αλήθεια, γιατί τα νεύρα του είχαν τεντωθεί. Αλλά κι ο Sougou τα υπόμεινε όλα, μπράβο του, δεν το περίμενε. Τα χτυπήματά του ήταν σκληρά, όχι σαν αυτά που έδινε συνήθως όταν κάποιος από τους φίλους του έκανε κάποια χαζομάρα. Ήταν τόσο κοντά να κάνει την παλάμη του γροθιά, αλλά εν τέλει ικανοποιήθηκε κι έτσι.

Το γιατί δεν κατάλαβε όμως. Απλώς, με το που μπήκε μέσα και τους είδε έτσι, έπεσε κόκκινο μπροστά στα μάτια του και για δύο ολόκληρα δευτερόλεπτα δεν έβλεπε τίποτα άλλο. Σιγά σιγά αυτό μεγάλωσε μέχρι που εκτονώθηκε χτυπώντας τον φίλο του, που για μια πραγματική στιγμή πραγματικά ήθελε να του κάνει κακό. Τότε την είδε να τους κοιτά αγανακτισμένη, χέρια στους γοφούς και κεφάλι να κουνιέται πάνω κάτω · ξαφνικά είχε μια παρόρμηση να βάλει το χέρι του ανάμεσα στα δικά της, γύρω από τη μέση της και να τρίψει το πρόσωπό του στην πλάτη της.

Κοντοστάθηκε. Τι τον έπιασε; Ούτε σκύλος να ήταν, που άφηνε τη μυρωδιά του, έτσι ένιωσε. Όμως οι σκύλοι το κάνουν αυτό για να δηλώσουν κτήση...αυτό σήμαινε ότι ήταν κτητηκός; Μαζί της; Αναστατώθηκε. Δεν είχε ιδέα γιατί ένιωσε έτσι και ήξερε ότι δεν ήταν σωστό. Ο Sougou ήταν φίλος του, φίλος της, είχε σχέση με την αδερφή της και ήταν στον χαρακτήρα του αυτές οι επιδείξεις αγάπης και φιλίας--κι όπου τον έπαιρνε, το έδειχνε και με πιο σωματικό τρόπο. Με άλλα λόγια, όχι μόνο δεν ήταν κάτι περίεργο, μα ίσως κι αναμενόμενο. Τότε γιατί τον εκνεύρισε τόσο πολύ;

«Fujita-san, ό,τι κι αν είναι, σταμάτα να το σκέφτεσαι · θα εκραγεί το κεφάλι σου.»
Η παρατήρηση του Sougou την έκανε να τον κοιτάξει. «Είσαι καλά; Έχει δίκιο, έχεις μια έκφραση τρομακτικής συγκέντρωσης στο πρόσωπό σου.»
Ωχ, φάνηκε. Κούνησε το κεφάλι του για να διώξει την ένταση, ελπίζοντας να διώξει μαζί και τη σκέψη. «Καλά είμαι. Ας προπονηθούμε. H Tokio θα πάει έξω για λίγο αλλά μετά θα έρθει να προπονηθεί μαζί μας.»
«Ωωω, αλλαγές! Μ'αρέσει.»
«Θα σ'αρέσει κι αυτό που θα κάνουμε, αν μπορείς ν'ακολουθήσεις.»

Α, επιτέλους. Μια μικρή δόσης κανονικότητας κατεύνασε τις ανησυχίες του Fujita όταν είδε τον Sougou ν'ανταποκρίνεται στο πολλά υποσχόμενα σχόλιό του μ'ένα λοξό χαμόγελο. «Δεν έμεινα άπραγος αυτή τη μία βδομάδα που έλειπα, ξέρεις...»
«Αυτό μένει ν'αποδειχθεί, Sou-chan.»
Mια φλέβα πετάχτηκε · μπορεί κι ο χειρότερος εχθρός του να τον αποκαλούσε έτσι και να μην τον ένοιαζε, αλλά όταν τον φώναζε έτσι ο Fujita, τρελαινόταν. «Θα σε κάνω να φας τα λόγια σου.»
Καθώς η Tokio πήγαινε στο πίσω μέρος, η Tokio είπε: «Μη χορτάσετε μ'αυτά όμως, έφερα anpan.»
«Anpan!»
O σαδισμός του Fujita επέστρεψε και το πρώτο χτύπημα πήγε υπέρ του · ακόμα το σπαθί στη θήκη του, τον χτύπησε στα πλευρά, πάνω που είχε ενθουσιαστεί για το φαΐ. «Αυτό ήταν, όποιος χάσει θα φάει τα μισά anpan.»

Μάλλον η επιβράβευση ήταν πολύ μεγάλης σημασίας και για τους δύο · δεν υπήρχε ούτε στιγμή που και οι δύο να μη βάλουν τα δυνατά τους. Αν και δεν έσπασαν κανένα σπαθί αυτήν τη φορά - μετά την κατσάδα που έφαγαν από τον sensei που αχρήστεψαν τα άλλα δύο - αυτό δε σήμαινε πως δεν έκαναν την υπερπροσπάθεια, μόνο το ότι έμαθαν να τη διοχευτεύουν με λιγότερο καταστροφικούς τρόπους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ανοιγμένες μύτες, πιο-σοβαρά-από-γρατζουνιές τραύματα και σκισμένα ρούχα, όμως το σκορ είχε αισίως φτάσει στο 6 - 5, υπέρ του Fujita και τώρα πήγαιναν για την τελευταία μάχη.

Επίτηδες παίζανε ζυγό αριθμό μονομαχιών · αν κάποιος ήτανε καλύτερος, έπρεπε να έχει δύο κι όχι ένα βαθμό διαφορά. Και συνήθως, αλλά όχι πάντα, ο ψηλότερος άνδρας κέρδιζε. Αλλά σήμερα ο Sougou ήταν αποφασισμένος να μην τον αφήσει να προηγηθεί...και το διάλειμμά τους πλησίαζε απειλητικά. Πήραν θέση · ο Fujita έβαλε το χέρι του εμπρός της λεπίδας και στόχευσε · ο Sougou άφησε το χέρι του να αιωρηθεί χιλιοστά πάνω από τη λαβή. Πήραν μία βαθιά αναπνοή...και ο Fujita εκτοξεύθηκε! Μέσα σε μιασό δευτερόλεπτο, είχε φτάσει τον αντίπαλο, ο οποίος είχε ήδη τραβήξει το σπαθί του και οι δύο λεπίδες συναντήθηκαν κάθετα! Ο ένας πίεζε μπροστά, ο άλλος επέμενε να τον κάνει πίσω, λεπίδες έτριβαν η μία την άλλη, κάνοντας τρομερούς ήχους.

Γι άλλη μία φορά, ο Fujita έσμπρωξε μπροστά, βάζοντας ακόμα παραπάνω δύναμη στους μυς των ποδιών και τους κοιλιακούς. Ο Sougou χρησιμοποίησε και το δεύτερο χέρι, πιάνοντας τη λαβή του σπαθιού και πιέζοντας...μέχρι που στο τέλος έκανε κάτι που καθόρισε τη μάχη: έσκυψε απότομα, αφήνοντας το σπαθί του αντιπάλου να "ξυρίσει" το κεφάλι του, κόβοντας δυο τρεις τρίχες · το οδήγησε με το δικό του, πάντα πάνω απ'το κεφάλι, μακριά, ενώ έπεσε προς τα πίσω · κι εκεί που πήγε ο Fujita να τον πιάσει με το ελεύθερο χέρι από το χιτατάρε, ο Sougou κλώτσησε προς τα έξω και βρήκε τον Fujita στο στέρνο, ρίχνοντάς τον κάτω! Ο Sougou, κοντύτερος και γρηγορότερος, ήταν όρθιος κι απειλητικός πιο σύντομα απ'τον αντίπαλό του, κερδίζοντας τη μάχη.

«Ω ναι! 6 -6! Δε θα φας τα anpan μου!»

Tα anpan ήταν μόνο πέντε σε αριθμό, αλλά μεγάλα σε μέγεθος: δύο για τον καθένα κι ένα για την Tokio. Κι εφόσον το δεύτερο κομμάτι της προπόνησής τους θα συμμετείχε κι εκείνη, για πρώτη φορά κάνανε το διάλειμμα όλοι μαζί. Δε μιλούσαν και πολύ, όλοι ήταν πεινασμένοι, αλλά η σιωπή δεν ήταν αμήχανη, κάνοντας την ώρα να περάσει πιο εύκολα. Βέβαια, ακόμα κι αυτή η μία βδομάδα που έλειπε ο Sougou, είδε ότι ήταν αρκετή για να μείνει "πίσω" σε μερικά εσωτερικά αστεία. Μισά απ'τα πράγματα που λέγανε έπρεπε να του τα εξηγήσουν.

«Τι εννοείς της δείχνεις βασικές κινήσεις αυτοάμυνας;»
«Δεν ξέρω πόσο πιο απλό να το κάνω.»
«Πού;»
«Εδώ, γιατί οι αδερφές της δεν ήθελαν.» Τον κοίταξε παραξενεμένος. «Την πρώτη φορά είχα πάει στο σπίτι τους γιατί είχαμε ήδη τελειώσει από δω.»
«Μάλιστα...και τώρα τι θα κάνουμε;»
«Εμείς, ότι κάναμε μέχρι τώρα. Η Tokio όμως θα έρθει μέσα και θα προσπαθεί να μας πετύχει με το τόξο της.»
Και οι δύο τον κοίταξαν εμβρόντητοι. «Τι;»
«Κι αν μας πετύχει;»
«Δε θα μας πετύχει, αλλά το ζητούμενο δεν είναι να γίνουμε καλύτεροι; Όσο περισσότερες δυσκολίες, τόσο το καλύτερο...για όλους μας.»
«...εγώ δεν έχω πρόβλημα, και να μας πετύχει δε θα είναι τόσο σοβαρό. Αλλά εσύ είσαι εντάξει μ'αυτό Tokio-chan;»
«Θα ζήσω,» είπε προκλητικά στην προφανή του προσπάθεια να την τρομάξει. «Μπορεί να μου κλαίγεται λίγο η Tooka, αλλά θα ζήσω.»
«Ε! Δεν έχει τέτοια! Και τους δύο θα στοχεύεις, όχι μόνο εμένα.»
«Μην ανησυχείς · υπάρχουν αρκετά βέλη για όλους.»
Αγανακτισμένος, ο Sougou γύρισε στον Fujita. «Μια βδομάδα έλειψα,» τον κατηγόρησε «και μέσα σ'αυτήν τη βδομάδα την έκανες σαν τα μούτρα σου.»

Η Tokio έβαλε τα γέλια στη δήθεν προσβελβλημένη έκφραση του ψηλού άνδρα. «Και τι κακό έχουν τα μούτρα μου;»
«Αν της πέρασε και στην καθημερινότητα ή κι εκτός προπόνησης, σε φαγα!» Γέλασε κι ο Fujita. «Γέλα όσο θες, εγώ σε προπειδοποίησα. Και τώρα ετοιμαστείτε. Ξεκινάμε.»

Η προπόνηση ήταν δύσκολη στην αρχή, αλλά όσο περνούσε η ώρα, τόσο έβρισκαν τον ρυθμό τους. Μάλιστα, η Tokio κατάφερε να προκαλέσει αμυχές και κοψίματα και στους δύο, αλλά αυτό έγινε κυρίως γιατί δεν είχαν συνηθίσει αυτό το είδος μάχης. Με το που μπήκαν σε μια ρέγουλα, αν και είχε πολλά παραλίγο χτυπήματα, εν τέλει δεν κατάφερε να προκαλέσει άλλη ζημιά. Κάτι που και την εκνεύριζε, εφόσον δεν έκανε ουσιαστική πρόοδο, αλλά και την ανακούφιζε, εφόσον δεν χτύπησε κανέναν σοβαρά. Αλλά ο εκνευρισμός παρέμενε. Μάλλον ήταν ο εγωισμός της.

«Μην ανησυχείς Tokio-chan! Με περισσότερη προπόνηση θα γίνεσαι καλύτερη.»
«Το ζητούμενο είναι να φτάσεις στο σημείο να μας πετυχαίνεις, αλλά όχι κατά λάθος · αν σκεφτείς ότι έχεις το πολύ δυομισι μήνες που ασχολείσαι με το τόξο, έχεις πολύ μεγάλη εξέλιξη.»

Όμως ο καιρός περνούσε γρήγορα και πριν το καταλάβουν, άλλοι δύο μήνες είχαν περάσει των οποίων σχεδόν η κάθε μέρα ήταν η ίδια ρουτίνα για τους τρεις. Αν και λόγω οικογένειας και ο Sougou μα και η Tokio έπρεπε να λείπουν μερικά πρωινά, περίπου ένα ή δύο τη βδομάδα, ο Fujita δεν έχασε μέρα. Δεν τον πείραζε να προπονείται μόνος του - εν αντιθέσει με τους άλλους δύο - και, σύμφωνα πάντα με τον καλύτερό του φίλο, το να γίνεται καλύτερος σ'αυτό που κάνει ήταν ο στόχος της ζωής του, οπότε δεν είχε και λόγο να σταματήσει. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που η Tokio δεν είχε καταφέρει ακόμα να τον πετύχει, έστω και ξυστά, όπως είχε βρει μια φορά τον Sougou. Και πάλι, με το ζόρι είχε τρυπήσει το μανίκι του, αλλά τουλάχιστον κάτι είχε βρει. Αν και δεν τα παρατούσε, σίγουρα δεν της άρεζε.

Και φυσικά και οι δυο τους την πείραζαν γι αυτό όλη την ώρα.

«Καλημέρα~! Ω, Tokio-chan, σε βλέπω αποφασισμένη σήμερα.» Αναφερόταν στο γεγονός ότι όταν μπήκε η κοπέλα μέσα στο ντότζο, μόνο που δεν χτυπούσε τα πόδια της στα ξύλινα πατώματα και η έκφρασή της ήταν ένα μίγμα θυμού κι ανωτερότητας. «Τι έγινε;»
«Πούντος;» Άρχισε να κοιτάει τριγύρω μέσα στα νεύρα, να ψάχνει πυρετωδώς. «Πούντος; Θα τον πνίξω! Με άφησε να έρθω μόνη μου με τέτοιο καιρό, ενώ ξέρει πόσο εύκολα γλιστράω, σκοτώθηκα τρεις φορές στον δρόμο.»