[Αρχή] Οι άνεμοι του Las Camp: Η Αλεπού και το Γεράκι

Σκούπισε με δύναμη το αίμα που έτρεξε από τα χείλη του που είχαν πληγωθεί από την προσπάθεια του να πνίξει το βογκητό του και έβαλε το χέρι του στην λαβή του ξίφους του. Στην άλλη πλευρά η γυναίκα περπατούσε ήδη αργά αλλά αποφασιστικά προς τα εκείνον με το χέρι της στη λαβή του ξίφους της. Ο νεαρός άνδρας χαμογέλασε και έριξε μία φευγαλέα ματιά προς τον Σάλβε ο οποίος παρατήρησε το βλέμμα του επάνω του και του χάρισε ένα αυτάρεσκο χαμόγελο.

“Ελπίζω να έχεις τον τρόπο σου με τις γυναίκες, Ίστορ,” του φώναξε κρατώντας τον ώμο του. Μάλιστα ήταν τόσο βέβαιος για το άτομο που άφησε στο πόδι του που αγνόησε εντελώς τη μάχη και στράφηκε να δώσει περαιτέρω διαταγές στους άνδρες του.

“Χε,” γέλασε ο Ίστορ. “Φαίνεται ότι ο Καπετάνιος σου σού έχει τεράστια εμπιστοσύνη,” τράβηξε το σπαθί του έτοιμος για μάχη. “Ελπίζω να φανείς αντάξια της εμπιστοσύνης αυτής.”

Δεν πήρε καμία απάντηση στα λόγια του αυτά και ούτε περίμενε να πάρει άλλωστε. Έτρεξε με φόρα προς τη γυναίκα που ακολούθησε με την ίδια κίνηση και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα οι κόψεις των σπαθιών τους διασταυρώθηκαν με δύναμη, το σίδερο πέταξε σπινθήρες από την τριβή και οι δυο πολεμιστές ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο και οι δύο ικανοποιημένοι από τον αντίπαλο που συναπάντησαν.

“Βλέπω ότι ο Καπετάνιος σου είχε δίκιο να σε εμπιστεύεται. Μάταια όμως, εμείς θα είμαστε οι νικητές εδώ πέρα. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να καθυστερείς τον αποκεφαλισμό του, μην περιμένεις να τη βγάλει καθαρή μετά από αυτό,” γρύλισε ο Ίστορ.

Με τα λόγια του αυτά το βλέμμα της γυναίκας άλλαξε. Με σβέλτες κινήσεις πήδηξε προς τα πίσω κι έπειτα κλώτσησε με δύναμη τα πλευρά του ναυτικού, έβαλε πίσω στη θέση του το σπαθί και τράβηξε δύο μικρότερα από τη θήκη τους. Ο ναυτικός έφτυσε το σάλιο από το στόμα του και γύρισε αγριεμένος προς τα εκείνη, θυμωμένος κυρίως με τον εαυτό του που άφησε τις άμυνες του απροετοίμαστες για κάτι τέτοιο ενώ γνώριζε πως οι μάχες μέσα στο πεδίο της μάχης δεν ακολουθούσαν τους κανόνες της προπόνησης.

“Έκανα λάθος που σε υποτίμησα, νομίζω ότι είναι ώρα να σοβαρευτούμε,” είπε και ύψωσε το σπαθί ακριβώς μπροστά από το πρόσωπό του φέρνοντας το αριστερό του χέρι πίσω από την πλάτη του.

Η Σελέστε από την άλλη κοίταξε με απάθεια τον ναυτικό μετά από αυτά τα λόγια του και αντέστρεψε τα δύο κοντύτερα της ξίφη έτσι ώστε οι λεπίδες τους να κοιτάζουν προς τα κάτω. Η κίνηση της αυτή προκάλεσε απορία στον ναυτικό που δεν σταμάτησε όμως την επίθεση του. Το ξίφος του έσχισε με δύναμη τον αέρα, τόση που η λεπίδα σχεδόν εξαφανίστηκε από το οπτικό πεδίο όσων είχαν στρέψει τα μάτια τους προς τη μάχη εκείνη τη στιγμή. Η λεπίδα έμελλε να σταματήσει κάθετα και να σχίσει στη μέση τη γυναίκα απέναντί του όμως αντ’ αυτού η γυναίκα στεκόταν ακριβώς στην άκρη του σπαθιού.

Τα μάτια του ναυτικού γούρλωσαν. Τράβηξε με δύναμη προς τα πίσω το σπαθί του και η γυναίκα με μία ανάποδη τούμπα στον αέρα βρέθηκε και πάλι στη θέση της. Πλέον ήξερε ότι απλώς έπαιζε μαζί του και ότι απλές κινήσεις σαν κι αυτές δεν θα λειτουργούσαν. Μάλλον τελικά δεν είχε σταματήσει να την υποτιμά παρά τα λόγια που είχε ξεστομίσει προηγουμένως. Κοίταξε εμβρόντητος την μελαχρινή γυναίκα. Τα μαλλιά της ανέμιζαν στο αεράκι που είχε σηκωθεί, έδειχνε πιο ψύχραιμη από ποτέ, ίσως και κάποιος απογοητευμένη μαζί του και αυτό πλήγωνε τον εγωισμό του περισσότερα από όλα. Ο ιδρώτας του έσταζε ρυθμικά από το μέτωπό του επάνω στα φρύδια του και περίμενε με αγωνία την επόμενη κίνηση της. Τα μάτια ακολουθούσαν κάθε της κίνηση και τελικά έπεσαν επάνω στα χείλη της.

“Έτσι σοβαρεύεστε εσείς στο ναυτικό;” μίλησε για πρώτη φορά στη Σελέστε. “Α, και προς ενημέρωσή σου,” η έκφραση της σκλήρυνε. “Το μόνο άτομο που μπορεί να πειράξει έστω και μία τρίχα από το κεφάλι του Σάλβε... Είμαι εγώ.”

Με αυτές της τις λέξεις επιτέθηκε για άλλη μια φορά, αυτή τη φορά με περισσότερη φόρα και περισσότερη δύναμη στριφογυρίζοντας σαν σίφουνας με τις λεπίδες της, που έμοιαζαν σαν τροχός θανάτου προς τα εκείνον. Ο Ίστορ οπισθοχώρησε για να ζυγιάσει την κατάσταση φωνάζοντας προς τους άνδρες του που είχαν πλησιάσει ανήσυχοι να απομακρυνθούν όσο γίνεται περισσότερο από κοντά του, όχι μόνο για τη δική του ασφάλεια αλλά και γιατί ήξερε πώς ένα λάθος θα μπορούσε να στοιχήσει αρκετά.

Κι ενώ η Σελέστε κρατούσε απασχολημένο τον αρχηγό της μονάδας των αντιπάλων ο Σάλβε βρήκε την ευκαιρία να δέσει πρόχειρα την πληγή του και να πλησιάσει προς τον Λόπε που ακόμα προσπαθούσε να σταθεί στα δυο του πόδια από τον πόνο. Ο Σάλβε πασπάτεψε τον νεαρό αλλά ήξερε ότι δεν μπορούσε να προσφέρει ικανοποιητική βοήθεια μέσα σε εκείνη την κατάσταση. Βλέποντας τον ο νεαρός χαμογέλασε αδύναμα και σκούπισε αδέξια μερικές λάσπες από το πρόσωπό του.

“Καμιά φορά σκέφτομαι,” ομολόγησε ντροπιασμένος ενώ ο Σάλβε του έδεσε όσο μπορούσε καλύτερα τις πληγές σχίζοντας το πουκάμισό του. “Πώς θα ήταν καλύτερα για όλους μας να είχε φάει η αδερφή μου εκείνο το φρούτο.”
“Δεν πεθαίνεις για να αρχίσεις κρυφές εξομολογήσεις,” είπε ο Σάλβε ενώ τον σήκωνε από το έδαφος και τον στήριξε για να σταθεί όρθιος. “Και καλύτερα να μην το πεις αυτό στην αδερφή σου, θα το πάρει πάνω της και θα την πληρώσω εγώ,” συμπλήρωσε κάνοντας σήμα στους άνδρες του να πιέσουν προς τα επάνω.

Κι ενώ τα χέρια του Ίστορ ήταν ήδη απασχολημένα, στην άλλη πλευρά της μάχης ο Κραφτ οδηγούσε με επιτυχία τους άνδρες του ενάντια στους επαναστάτες. Με δυνατή φωνή ενθάρρυνε τους άνδρες του να πιέσουν όλο και περισσότερο κατευθύνοντάς τους με αποφασιστικότητα. Οι άνδρες του μπορούσαν να το ξεχωρίσουν από το μακρύ, τεράστιο όπλο του, ένα διπλό ξίφος. Μακρύ σαν κοντάρι, το όπλο του διέθετε κόψεις και στις δύο πλευρές. Παρά το βάρος του, ο ιδιοκτήτης του το κρατούσε με άνεση από την λαβή που υπήρχε στη μέση και όχι τυχαία άλλωστε.

Ο Κραφτ είχε αναπτύξει τεράστια αγάπη για τις μάχες με τα ξύλινα κοντάρια στις οποίες λάμβανε μέρος όταν ήταν δόκιμος ακόμη. Μετά από σκληρή προπόνηση και αρκετό ιδρώτα ο νεαρός ήταν αήττητος ακόμη και απέναντι σε μεγαλύτερους του. Παρότι ο ενθουσιασμός και η περηφάνια του για το γεγονός αυτό το έκανε να θέλει να γίνει όλο και καλύτερος με αυτό, σύντομα έπρεπε να βρεθεί αντιμέτωπος με την τραγική αλήθεια. Όσο καλός κι αν ήταν με ένα κομμάτι ξύλο, η ικανότητά του αυτή δεν του προσέφερε τίποτα στη μάχη. Απογοητευμένος και σχεδόν απελπισμένος είχε βάλει σκοπό να αφιερωθεί στο σημάδι όμως η τύχη του εκεί δεν ήταν εξίσου καλή.

Βέβαια τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Έχοντας αποκτήσει αρχικά μία αξιόλογη φήμη στο στρατόπεδο όταν η αδυναμία του όπλου έγινε γνωστή μετά από την πολύ απλή παρατήρηση ενός άλλου δόκιμου όλοι άρχισαν να παρατηρούν ότι ο νεαρός Κραφτ πέρα από τη δύναμη του με το συγκεκριμένο όπλο και το θάρρος του δεν ήταν παρά ένας μέτριος μαχητής με όλα τα υπόλοιπα όπλα. Ο χλευασμός αλλά και οι τραμπουκισμοί που ακολούθησαν κατέβαλαν την ψυχολογία του και ο Κραφτ ήταν ένα βήμα πριν τα παρατήσει κάνοντας μία τελευταία απόπειρα να αφιερωθεί στο ξίφος.

Η επιλογή του αυτή αν και αποδείχθηκε φρονιμότερη από τις άλλες, δεν ικανοποιούσε τον νεαρό Κραφτ που έβλεπε τον εαυτό του να παλεύει για άλλη μια φορά από το μηδέν για να αποδείξει κάτι.  Τότε συνάντησε για πρώτη φορά τον Καπετάνιο Μέλγκορ, σε μία εκπαιδευτική εξόρμηση του ναυτικού όπου οι νέοι στρατιώτες θα έπρεπε να αποδείξουν την αξία τους απέναντι σε άλλους δόκιμους. Η δοκιμαστική αυτή μάχη θα γινόταν λίγο πιο έξω από τη Γιαμαγκάτα, ένα νησί που φάνταζε κάτι παραπάνω από εξωτικό για τον έφηβο τότε Κραφτ που δεν είχε απομακρυνθεί ποτέ άλλοτε από το νησί του, οι πενιχρές οικονομίες του δεν θα του το επέτρεπαν ποτέ άλλωστε. Προβληματισμένος καθώς ήταν για την έκβαση αυτή της δοκιμασίας και με τον φόβο ότι όσοι κρίνονταν μαχητές κάτω του μετρίου θα έβλεπαν την πόρτα της εξόδου από το σώμα με συνοπτικές διαδικασίες ο νεαρός Κραφτ περιπλανιόταν τους δρόμους της Γιαμαγκάτα σχεδόν βέβαιος ότι σύντομα δεν θα ανήκε πια στο σώμα.

Λίγα ήξερε τότε βέβαια. Η τυχαία συνάντηση του με τον αξιωματικό Μέλγκορ καθώς έκανε την τυπική του προπόνηση με το κοντάρι του που ποτέ δεν είχε σταματήσει να αγαπά του άνοιξε νέους ορίζοντες. Χωρίς να πολυσκεφτεί και σίγουρος ότι δεν είχε πια τίποτα να χάσει ο Κραφτ έβγαλε ό,τι είχε κρυμμένο μέσα του, την απογοήτευση για τον υπεύθυνο του σώματος, το γεγονός ότι δεν ένιωθε σίγουρος με τον εαυτό του και την αγάπη του για ένα όπλο που δεν του ήταν χρήσιμο και στην πραγματικότητα θα έπρεπε να μισεί συνειδητοποίησε πολύ αργά ότι η απόφασή του να παραπονεθεί σε έναν αξιωματικό που μετά βίας ήξερε θα σφράγιζε ακόμα πιο γρήγορα την αποβολή του από το σώμα.

Όμως η αντίδραση του Μέλγκορ ήταν εντελώς αντίθετη από το αναμενόμενο προς έκπληξη του Κραφτ. Του ζήτησε απλώς να τον ακολουθήσει λέγοντας ότι ήταν αστείο να παραπονιέται για κάτι τέτοιο όταν βρίσκονταν στο νησί με τους καλύτερους τεχνίτες στο σφυρηλάτημα της λεπίδας, με τέτοια ποικιλία σε όπλα κοντινών μαχών που ήταν απίθανο να τα έβρισκες οπουδήποτε αλλού συγκεντρωμένα σε τέτοιο ποσοστό μαζί. Τον ακολούθησε χωρίς διαμαρτυρίες, κυρίως επειδή δεν ήθελε να βρεθεί σε περισσότερη δυσμένεια και χωρίς να περιμένει ότι σύντομα θα αντίκριζε το όπλο που θα τον κατέταζε αργότερα στους καλύτερους μαχητές του συγκεκριμένου αξιωματικού.

Ο Μέλγκορ τον σύστησε στο όπλο του, του έδειξε πώς να το χειρίζεται κι από τότε η αφοσίωση του Κραφτ στράφηκε όχι στο νέο του όπλο αλλά στον Μέλγκορ. Για τον νέο που μόνο αδιαφορία είχε εισπράξει από αξιωματικούς που έβλεπαν τα βασανιστήρια που περνούσε από άλλους στρατιώτες και κρατούσαν το στόμα του κλειστό, αποφάσισε πως το σώμα το έφτιαχνε ο αρχηγός και πως ο ίδιος είχε βρει το άτομο που ήθελε να ακολουθήσει και να έχει ως πρότυπο. Από εκείνη τη μέρα ο Κραφτ έκανε τα πάντα για να βρίσκεται στο πλευρό του Μέλγκορ και ο Μέλγκορ θαύμαζε την επιμονή και το θάρρος του νεαρού όπως και τις μαχητικές του ικανότητες.

Αν δεν μπορούσε κάτι να συγχωρήσει ο Κραφτ, ήταν κάθε μορφή χλευασμού απέναντι στο πρόσωπο του Μέλγκορ, γι’ αυτό κι εκείνη τη μέρα τα μάτια του έψαχναν μανιωδώς για μία συγκεκριμένη και μόνο φιγούρα ανάμεσα σε ανώνυμους στρατιώτες που έκοβε αδίσταχτα στη μέση με τις λεπίδες του. Η όψη του μαυροντυμένου άνδρα είχε χαραχτεί γερά στο μυαλό του κι αν κάτι ήθελε να πετύχει εκείνη τη μέρα ήταν να πάρει το κεφάλι του μυστήριου αυτού επαναστάτη που τολμούσαε να προκαλεί και να περιπαίζει με τις εμφανίσεις του ολόκληρο το σώμα και κατ’ επέκταση τον Καπετάνιο τους.

Πολύ σύντομα όμως ανακάλυψε ότι η αναζήτηση του αυτή δεν ήταν και τόσο δύσκολη. Το πρώτο σημάδι ήταν ένα κομμάτι της μονάδας του στο δεξιό του άκρο το οποίο έξαφνα είχε τεθεί άτακτα σε φυγή. Οι κραυγές και τα ουρλιαχτά ήταν φυσιολογικό φαινόμενο μέσα στο πεδίο της μάχης όμως η μαζική κραυγή που έφτασε στα αφτιά του δεν ήταν διόλου φυσιολογική χωρίς μάλιστα να προηγηθεί κάποιου είδους πυροβολισμός. Γεμάτος απορία και έγνοια για τους στρατιώτες του σάρωσε με τα μάτια του το πεδίο της μάχης. Το πρώτο σημάδι ήταν ένας στρατιώτης που αφήνοντας το όπλο του έπεσε στα γόνατα και ένιωσε τις παλάμες του σε στάση προσευχής. Γύρω του οι άνδρες οπισθοχωρούσαν με βλέμματα γεμάτα φρίκη. Οι εκπαιδευμένες κόρες των ματιών του στράφηκαν αμέσως στο σημείο όπου φαινόταν να είναι το επίκεντρο της ταραχής. Χρειάστηκαν όμως μερικά δευτερόλεπτα πριν καθαρίσει το οπτικό του πεδίο.