[Αρχή] Οι άνεμοι του Las Camp: Η Αλεπού και το Γεράκι

Ιαχές ακούστηκαν μετά το τέλος του λόγου της και η σθεναρή της φωνή φάνηκε να ξυπνά τον ενθουσιασμό ακόμη και μέσα στους τελευταίους που είχαν ακόμη το μικρόβιο της αμφιβολίας στο μυαλό τους. Οι δύο συνεργάτες της δεν φάνηκαν να συμμερίζονται τόσο τον ενθουσιασμό των υπολοίπων και ο Σάλβε δεν προσπάθησε καν να το κρύψει αφού καθ’ όλη τη διάρκεια της ομιλίας προσπαθούσε να κρύψει το γέλιο του.

Για τους υπόλοιπους, αλλά και για τον Λιουις, ο Σάλβε και το πλήρωμά του φαινόταν ότι δεν είχαν τον ίδιο τρόπο σκέψης. Παρότι ο αρχηγός τους αρεσκόταν σε βαρύγδουπους λόγους και του άρεζε να στρέφει επάνω του την προσοχή των άλλων ο πομπώδης λόγος της Ίτο του φαινόταν μάλλον αστείος, πράγμα που δεν πέρασε απαρατήρητο από τη περήφανη γυναίκα που δεν δίστασε να πάρει μία μικρή εκδίκηση.

“Και τώρα, μερικά λόγια από τον Καπετάνιο Σάλβε,” είπε δυνατά.
“Αλήθεια τώρα;” σκέφτηκε κουρασμένα ο Λιούις κοιτάζοντας προς τη μεριά του ναυτικού.

Ο άνδρας βρέθηκε εμφανώς απροετοίμαστος και το φευγαλέο βλέμμα έκπληξης δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Λιούις που άφησε έναν βαθύ αναστεναγμό. Μέσα στα ελάχιστα δευτερόλεπτα πανικού του Σάλβε του έριξε ένα απηυδισμένο βλέμμα σαν να του έλεγε “τελείωνε” και έπειτα κοίταξε από την άλλη ενώ όλοι προσμένανε με περιέργεια τα λόγια του καπετάνιου τους, ειδικά οι άνδρες του που προσπαθούσαν να πνίξουν το γέλιο τους όσο ο Σάλβε ετοιμαζόταν να βγάλει τον λόγο του. Εκείνος καθάρισε τον λαιμό του και άνοιξε το στόμα του με σιγουριά σαν να προετοίμαζε τα λόγια του μέρες.

"Μην ξεχνάτε ότι όλοι εδώ είμαστε αδέρφια. Κι όταν πολεμάτε έχοντας τα αδέρφια σας πλάι σας δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτα. Όλοι εδώ έχουμε έναν κοινό σκοπό και ιδανικά που μοιραζόμαστε χρόνια. Είμαι περήφανος για όλους εσάς που σήμερα στέκεστε εδώ με αυτοθυσία για να τα υπερασπιστείτε. Και κλείνοντας εδώ, θα ήθελα να δώσω την ευκαιρία στον σύντροφο Κάρντον που θα ηγηθεί επίσης σήμερα αυτής της προσπάθειας..."

Τα λόγια του άνδρα τον έβγαλαν από τις σκέψεις του και κοίταξε άξαφνος προς τους άνδρες που στεκόταν παρατεταγμένοι μπροστά του. Ένιωσε όλα τα βλέμματα επάνω του και τον έλουσε κρύος ιδρώτας. Θα ορκιζόταν ότι πρόβαρε τουλάχιστον πέντε διαφορετικές φράσεις μέσα στο μυαλό του μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων. Ένιωσε την ανάσα του να βγαίνει κάπως πιο γρήγορα και στο τέλος άνοιξε δισταχτικά το στόμα του. Φυσικά, φυσικό ήταν, έπρεπε να το περιμένει από τον Σάλβε, τον οποίο ένιωθε μια τεράστια επιθυμία να κλωτσήσει εκείνη την ώρα.

“Ναι...” η φωνή του βγήκε κάπως ψιλή και βραχνή και ντράπηκε μέχρι και ο ίδιος για τον εαυτό του. Μπορούσε να ακούσει ήδη κάποιους ψιθύρους και γελάκια κι έψαξε ενστικτωδώς μέσα στο πλήθος τον Κάλεμπ πριν συνειδητοποιήσει ότι δεν ήταν εκεί. Τα μάτια του σταμάτησαν τελικά επάνω στον Αλ που περίμενε με περίεργη ανυπομονησία τα λόγια του. Προσπάθησε να αποκτήσει την αυτοκυριαρχία του και στο τέλος έστρεψε το βλέμμα του προς τα κάτω για να αποφύγει τα βλέμματα όλων. “Δεν... Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω... Πέρα από το ότι... Μην ξεχνάτε ότι, όσο μεγάλα κι αν είναι τα ιδανικά... Και όσο μεγάλος κι αν είναι ο σκοπός... Οι περισσότεροι από εσάς... Έχετε πίσω κάποιον που σας περιμένει. Γι’ αυτό, ό,τι κι αν κάνετε σήμερα, για ό,τι κι αν μάχεστε σήμερα... Βάλτε τα δυνατά σας να επιστρέψετε ζωντανοί. Δεν ήρθαμε εδώ για να πεθάνουμε... Ήρθαμε εδώ για να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο για όλους μας.”

Ακολούθησε μία μικρή παύση. Δάγκωσε τα χείλη του. Ήξερε ότι μετά την εύθυμη διάθεση που δημιουργήσει ο Σάλβε πιθανότατα είχε διαλέξει τα λάθος λόγια. Σε ποιον τα απεύθυνε; Στον ίδιο; Στους άνδρες τους; Ή ίσως... Το μυαλό του γύρισε για άλλη μια φορά πίσω στο Γιαμαγκάτα. Ίσως επειδή ήταν ένας από αυτούς που περίμενε, ίσως επειδή είχε ήδη βιώσει τον πόνο ήξερε ότι ήταν εξίσου σημαντικό να τους το θυμίσει, όμως μερικές φορές το πρέπον δεν σημαίνει ότι είναι η καλύτερη επιλογή. Σήκωσε το κεφάλι του ελαφρώς μετανιωμένος όμως πριν καταφέρει να αρθρώσει λέξη τον διέκοψε ένα δυνατό χτύπημα της Ίτο στην πλάτη του.

“Πολύ σωστά! Κανείς δεν ήρθε εδώ για να πεθάνει σήμερα!” φώναξε η Ίτο διακρίνοντας την αμηχανία. “Όλοι μας ξέρουμε βαθιά μέσα μας γιατί είμαστε εδώ! Ας παλέψουμε λοιπόν... Για να ζήσουμε!”

Τα λόγια της απάντησαν τεράστια υποδοχή από τους άνδρες που ύψωσαν τα όπλα τους με αποφασιστικές κραυγές και ο Λόπε σήκωσε την κόκκινη σημαία. Δεν μπορούσε παρά να νιώσει ευγνωμοσύνη απέναντι στο πρόσωπό της, αν πίστευε έστω και λίγο ότι τα λόγια του μείωσαν το ηθικό των ανδρών δεν ήξερε πώς θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το τελικό αποτέλεσμα. Κοίταξε την Ίτο με θαυμασμό κι εκείνη ανταπόδωσε το βλέμμα με ένα πολύ πιο αθώο χαμόγελο από ό,τι περίμενε να δει ποτέ πάνω της. Σκέφτηκε πως για εκείνη το ρίσκο εκείνης της ημέρας ήταν το μεγαλύτερο και ένιωσε την ευθύνη να βαραίνει επάνω του. Απέναντι σε αυτά τα δύο άτομα και στα πληρώματά τους, ένιωσε ότι θα έπρεπε να φανεί αντάξιος και ήταν η πρώτη φορά που χωρίς να το καταλάβει ο ίδιος βρήκε έναν πραγματικό λόγο για να πάρει μέρος σε μία αποστολή και τελικά σε μία μάχη.

“Εμπρός, λοιπόν!” η Ίτο έδειξε μπροστά με το τουφέκι της και χτύπησε τα πλαϊνά του ζώου της για να το κάνει να ξεκινήσει.

Με το σήμα της ακολούθησαν φωνές και οι άνδρες ξεχύθηκαν μπροστά. Τα πόδια τους τσαλαβούτηξαν στα νερά του ποταμού και οι βαριές μπότες άφησαν με δύναμη τα σημάδια τους στο έδαφος. Απέναντί τους υψωνόταν το τοίχος του ναυτικού. Ένα τοίχος που ανησυχούσε τον Λιούις περισσότερο από όλα. Καθώς προελαύνεναν προς τα εκεί οι απώλειες ήταν αναμενόμενες καθώς βέλη και σφαίρες έπεφταν βροχή κατά επάνω τους.

“Νομίζω ότι ήρθε η ώρα για τον άσσο μας,” φώναξε τελικά ο Σάλβε κι ενώ είχαν φτάσει στα μισά της διαδρομής.

Ο Λιούις δεν ήξερε και ούτε ήταν σε θέση να καταλάβει τι εννοούσε ο άνδρας με αυτά τα λόγια. Η μεγαλύτερή του έγνοια εκείνη τη στιγμή ήταν οι πλαϊνές μονάδες των σκοπευτών που είχαν εντολή να καταλάβουν τους δύο λόφους. Η απόφαση αυτή πάρθηκε μετά από αρκετή συζήτηση, όχι μόνο γιατί έτσι θα μειωνόταν η βασική τους δύναμη στο κέντρο αλλά και γιατί από τη στιγμή που η απέναντι πλευρά θα καταλάβαινε τον σκοπό τους θα βρίσκονταν εκτεθειμένοι, χωρίς καμία κάλυψη και η επιτυχία αυτής της αποστολής σήμαινε παράλληλα και αρκετούς θανάτους. Δεν θα μπορούσαν να το εκφράσουν έτσι στα λόγια αλλά η αποστολή τους ήταν στην πραγματικότητα αρκετά αυτοκτονική. Θα χρειαζόταν τεράστιο θάρρος και ακόμα πιο μεγάλη αυταπάρνηση.

“Λόπε!” φώναξε ο Σάλβε.
“Μάλιστα, Καπετάνιο!”

Ο ενθουσιασμός του νεαρού έκρυβε κάτι που ο Λιούις δεν θα μπορούσε να περιμένει και τον έκανε να τρίβει τα μάτια του. Μπροστά του ο νεαρός κι ανάμεσα στο πλήθος των ανδρών και των γυναικών που ξεχύνονταν στο πλάι του άρχιζε να αλλάζει μορφή, οι κυνόδοντές του μεγάλωσαν, τα νύχια του έγιναν πιο γαμψά, το πρόσωπό του άλλαξε. Ήθελε να σχολιάσει το παράδοξο αυτό θέαμα αλλά δεν μπορούσε.

“Εμπρός! Βασίζομαι επάνω σου!” φώναξε ο Σάλβε σχίζοντας ένα βέλος στα δύο με το σπαθί του.

Στη σκηνή αυτή και στα λόγια του καπετάνιου τους οι άνδρες του απάντησαν με δυνατά ουρλιαχτά, σαν τους λύκους που ούρλιαζαν τη νύχτα πριν το μεγάλο κυνήγι. Στην έκδηλη απορία του άνδρα από την Κολτ που ελάχιστα ήταν συνηθισμένος σε τέτοιο θέαμα ο Σάλβε απάντησε με ένα αυτάρεσκο και περήφανο χαμόγελο συνάμα.

“Σ’το είχα πει, μην υποτιμάς τους λύκους των θαλασσών,” χτύπησε το ζώο του να επιταχύνει χωρίς να περιμένει απάντηση.

Μπροστά τους ο Λόπε, ως κάτι που δεν θύμιζε άνθρωπο πλέον, είχε αναπτύξει ταχύτητα και είχε κερδίσει τεράστιο έδαφος. Στην άλλη πλευρά, σαστισμένοι άνδρες του ναυτικού, κρυμμένοι πίσω από τις ξύλινες αμυντικές μηχανές τους δεν μπορούσαν παρά να αυξήσουν τις βολές τους απέναντί του για να τον σταματήσουν ενώ κάποιου προσεύχονταν το θηρίο αυτό να μην τρέξει κατά πάνω τους.

“Οι λύκοι μυρίζονται τον φόβο, ξέρετε...” μουρμούρισε ο Λόπε και τα χείλη της λευκής μουσούδας του έσπασαν σε ένα κακιασμένο χαμόγελο ενώ απέφευγε μια βροχή από σφαίρες και βέλη που έφταναν κατά πάνω του.

Έσφιξε τα δόντια του νιώθοντας μία από τις σφαίρες να τον βρίσκει ξυστά στα πλευρά και ένα βέλος κατευθείαν στον ώμο.

“Αν νομίζετε ότι μερικά βέλη και σφαίρες θα με σταματήσουν κάνετε μεγάλο λάθος,” γρύλισε.

Τα μάτια του στράφηκαν προς τα δεξιά του από όπου οι βολές ήταν πολύ πιο συχνές. Για τον Λόπε που είχε συνηθίσει από μικρός το φόβο των ανθρώπων απέναντί του αυτό δεν ήταν παρά ένα σημάδι άμυνας που προκαλούταν από τον τρόμο των ανθρώπων που βρισκόταν από πίσω. Αγνόησε το κέντρο της άμυνας και αφού έβαλε αρκετή δύναμη στα πόδια του για να του δώσουν ώθηση όρμησε προς τα εκείνους με ένα δυνατό άλμα.

Οι κραυγές των ανδρών από πίσω έσμιξαν με τα ουρλιαχτά του πληρώματός του και ο ίδιος χτύπησε γερά με τα νύχια τους όσους δεν είχαν αφήσει τη θέση τους για να γλιτώσουν. Οι σφαίρες από απέναντι έπεφταν άτακτα και ο πανικός που προκλήθηκε ήταν μεγάλος. Η αμυντική γραμμή έσπασε κι εκείνος, αφού πρώτα βρήκε κάλυψη πίσω από την αναποδογυρισμένη αμυντική στη συνέχεια την σήκωσε και την πέταξε επάνω στην διπλανή. Οι δύο μηχανές συγκρούστηκαν μεταξύ τους, τα ξύλα έσπασαν από τη δυνατή σύγκρουση και τα συντρίμμια τους πλάκωσαν δύο άνδρες του ναυτικού που βρισκόταν από πίσω.

Αναμενόμενο όπως ήταν οι άνδρες που βρίσκονταν κοντά οπισθοχώρησαν είτε από τον φόβο τους είτε, οι πιο γενναίοι, για να ανασυνταχτούν γρήγορα με τους υπόλοιπους. Ο Λόπε ούρλιαξε κάτω από τον θρίαμβο του και αφού κλώτσησε δυνατά τις κοντινές μηχανές οπισθοχώρησε σύμφωνα με τις οδηγίες που του είχαν δοθεί. Η αταξία που επέφερε η απρόσμενη επίθεση του νεαρού έδωσε στους επαναστάτες την ευκαιρία να κερδίσουν έδαφος ευκολότερα από όσο θα μπορούσαν να φανταστούν, το ανέλπιστο αυτό δώρο πήγαινε σύμφωνα με τον αρχικό στόχο του σχεδίου, να σπάσουν την πρώτη αμυντική γραμμή με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες.

Το γεγονός αυτό μπορεί να χαροποίησε τους αρχηγούς των επαναστατών όχι όμως και τον Μέλγκορ που είδε την γραμμή άμυνάς του να χάνεται πριν καλά καλά την αξιοποιήσει όσο θα ήθελε. Στον Μέλγκορ δεν άρεζαν οι εκπλήξεις και η άτακτη αυτή τακτική των αντιπάλων του, παρότι ήταν κάτι που δεν τον εξέπληττε εντελώς τον δυσαρέστησε σε τεράστιο βαθμό. Πώς θα μπορούσε να μιλήσει για αριθμητική υπεροχή όταν η αντίπαλη πλευρά διέθετε κάτι τέτοιο;