[Τέλος-Βιβλίο] Δολοφονία στην αυτοκρατορία

Προηγούμενες Ιστορίες :

Περίληψη προηγούμενων:

Η βάρκα σκαμπανέβαζε νωχελικά από το κυματάκι ενώ η ήλιος έψηνε το κατάστρωμα.  Στον ορίζοντα είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται στεριά. Σε δύο ώρες η βάρκα θα έπιανε λιμάνι, όμως ο Χαρτοσακούλας κοιτούσε την θάλασσα με σάλια να κυλάνε από το στόμα του υγραίνοντας την σακούλα. Μικρά και μεγάλα ψάρια κολυμπούσαν στα γαλανά νερά.  Μπορεί να είχε κρατήσει κάποιο χρυσό  των πειρατών πριν την φυγή του από το νησί όμως δεν είχε το μυαλό ούτε κυρίως τον χρόνο να  προμηθευτεί τροφή και νερό για το ταξίδι. Μιάμιση μέρα αργότερα το στομάχι του στριφογυρνούσε από την πείνα και τα χείλια του είχαν σκάσει από την αφυδάτωση. Το μόνο που είχε ήταν μερικά αγκίστρια χωρίς δόλωμα, κληρονομιά από τον ψαρά που είχε «δανειστεί» την βάρκα. Κάποια στιγμή επιχείρησε  να πιάσει τα ψάρια που περνούσαν κάτω από την βάρκα του με τα χέρια, αλλά δεν ήταν τόσο γρήγορος.  Τελικά παραιτήθηκε από την προσπάθεια και σωριάστηκε εξουθενωμένος στο στενό κατάστρωμα. Είχε αποφασίσει να κάνει υπομονή μέχρι να πιάσει λιμάνι. Έως τότε θα φαντασιωνόταν ντουζίνες ποτά και φαγητά που θα αγόραζε μόλις πατούσε το πόδι του στην στεριά.

Όταν μετά από δύο ώρες έπιασε λιμάνι, το στομάχι του είχε κολλήσει στην πλάτη. Ένιωθε αναιμικός σε τέτοιο βαθμό ώστε δεν προνόησε καν να παρατηρήσει το λιμάνι καθώς πρόσδενε και να συλλέξει πληροφορίες. Απλά άραξε άρον άρον την βάρκα του στον καλαμένιο μόλο και έβαλε πλώρη για την πιο κοντινή ταβέρνα που θα έβρισε στο διάβα του. Τότε του έκλεισαν τον δρόμο 3 άνδρες που φορούσαν τις παραδοσιακές στολές του νησιού. Είχαν τα μαλλιά τους αλογοουρά και στη μέση τους δεμένο το χαρακτηριστικό σπαθί των σαμουράι. Ο Χαρτοσακούλας εξεπλάγη με τον εαυτό του. Μπορεί να μην θυμόταν το όνομα του αλλά μπορούσε να αναγνωρίζει Σαμουράι όταν τους έβλεπε. Οι δύο είχαν το χέρι του στην λαβή των σπαθιών τους ενώ ο τρίτος στάθηκε πιο μπροστά και με το χέρι του έκανε μια απαγορευτική χειρονομία.

-Αλτ ξένε. Είσαι στο Yamagata, το νησί των Σαμουράι και υποτελές της Wano Country. Σε αυτή τη γη νόμος είναι οι εντολές του Μεγάλου Αυτοκράτορα Hirohito. Εάν θέλεις να γίνεις δεκτός πρέπει πρώτον να αναγνωρίσεις την κυριαρχία του Αυτοκράτορα σε κάθε τι πάνω στο αυτό το νησί, ακόμα και στη ζωή σου. Δεύτερον, πρέπει να πληρώσεις τον Misharanu, τον φόρο των ξένων.

Ήταν προφανές ότι ο Χαρτοσακούλας δεν επρόκειτο, λόγω της κατάστασης του, να φέρει την οποιαδήποτε αντίρρηση. Επιπρόσθετα μπορεί να τον συνέφερε κιόλας, καθώς γνώριζε ότι οι σαμουράι προτιμούσαν να λύνουν τις διάφορες υποθέσεις τους μόνοι τους χωρίς την παρέμβαση της παγκόσμιας κυβέρνησης. Ως εκ τούτου αμφέβαλε για το αν θα συναντούσε marines στο νησί, κάτι που καθησύχασε το μυαλό του.

-Δέχομαι και τους δύο όρους, απάντησε και πλήρωσε ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για τον φόρο.
-Κάτι τελευταίο, είπε ο σαμουράι μόλις πήρε τα χρήματα στα χέρια του. Πρέπει να μας δώσεις ένα όνομα για το αρχείο και να φανερώσεις το πρόσωπο σου. Δεν μπορούμε να αφήσουμε να εισέλθει κάποιος που μπορεί να είναι εχθρός της αυτοκρατορίας.
-Εδώ ίσως υπάρξει πρόβλημα, απάντησε ο Χαρτοσακούλας ενώ γέλωτας άρχισε να αναβλύζει από τον οισοφάγο του.

Δεν ήξερε γιατί αλλά δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό του. Εύκολα θα σκαρφιζόταν κάποιο ψεύτικο όνομα όμως κάθε φορά που παρουσιαζόταν τα ενδεχόμενο να βγάλει την σακούλα τον κατέκλυζε πανικός και φόβος. Η αντανακλαστική αντίδραση του σώματός του ήταν ένα τρανταχτό και ανατριχιαστικό γέλιο. Όμως τα χειρότερα έπονταν εάν κάποιος επιχειρούσε του αφαιρέσει την σακούλα παρά την θέληση του. Τότε τον κυρίευε οργή και επακολουθούσε ένα κύμα ανεξέλεγκτης βίας. Ο Χαρτοσακούλας ήλπιζε ότι δεν θα έφτανε σε αυτό το σημείο. Ακόμα και εάν δεν ήταν καταπτοημένος λόγο πείνας και δίψας, αμφέβαλε ότι θα μπορούσε να τα βάλει ταυτόχρονα με τρεις σαμουράι.  Δεν είχε καν στην κατοχή του κάποιο ξίφος.

-Το όνομα μου είναι Yoshi όμως δεν μπορώ να αποκαλύψω το πρόσωπο μου, απάντησε ενώ προσπαθούσε να κρατήσει τα γέλια του.
-Δεν θα περάσεις εάν δεν βγάλεις την σακούλα εδώ και τώρα, είπε αυστηρά ο σαμουράι.  Πρέπει να διασταυρώσουμε το πρόσωπο σου με αυτά των κοινών εγκληματιών του έξω κόσμου, συνέχισε ενώ έβγαλε από την τσέπη του έναν τυλιγμένο πάκο με αφίσες επικήρυξης.

Ο Χαρτοσακούλας αμφέβαλε ότι υπήρχε για αυτόν κάποια αφίσα επικήρυξης. Όμως δεν ήταν και σίγουρος. Γνώριζε ότι οι Marines τον αναζητούσαν για άγνωστο λόγο και πως ενστικτωδώς ο ίδιος ήθελε να τους αποφύγει.

-Δεν μπορώ να βγάλω την σακούλα, ξεστόμισε σχεδόν παρακαλετά όμως οι σαμουράι δεν συγκινήθηκαν. Αντίθετα, ελευθέρωσαν τα σπαθιά τους και τα έστρεψαν προς τον Χαρτοσακούλα.
-Εάν αυτό επιλέγεις τότε γύρνα στην βάρκα σου και ξεκουμπίσου από το νησί μας, είπε ενώ πέταξε στα  πόδια του Χαρτοσακούλα τα χρήματα που του είχε δώσει ο τελευταίος.

Πραγματικά δεν γνώριζε τι έπρεπε ένα πράξει. Δεν είχε ούτε την δύναμη και μάλλον ούτε την ικανότητα να τα βάλει με τους αντιπάλους του. Από την άλλη, η επιστροφή στην θάλασσα σήμαινε βέβαια θάνατο από την πείνα.  Το επόμενο νησί απείχε μέρες. Τελικά αποφάσισε να παρακαλέσει τους σαμουράι να του φέρουν μερικά τρόφιμα και ύστερα να αποπλεύσει. Μόλις όμως πήγε να το προτείνει ακούστηκε μια φωνή.

-Θεούλη μου, δεν χρειάζεται να είστε πια τόσο αυστηροί!

Οι σαμουράι γύρισαν το κεφάλι τους και στην θέα του άνδρα που μίλησε έσκυψαν το κεφάλι σε ένδειξη σεβασμού.  Είχε το παρουσιαστικό ενός ανθρώπου που είχε πατήσει τα 50.  Τα μαλλιά του ήταν παραδοσιακά πιασμένα προς τα πίσω αλλά ταυτόχρονα είχαν τις λευκές ανταύγειες του χρόνου.   Το πρόσωπο του, εάν και σπασμένο από την κακουχία, έμοιαζε πρόσχαρο με τα μάγουλα του να είναι αρκετά κόκκινα.  Τα μάτια ήταν σαν δύο ευδιάθετες  σχισμές. Φορούσε μια μεγαλοπρεπή κόκκινη πανοπλία  σαμουράι. Ο Χαρτοσακούλας υπέθεσε πως επρόκειτο για κάποιον ανώτερο τους.

-Μα διοικητά εάν δεν αποκαλύψει  το πρόσωπο του τότε πως θα καταλάβουμε εάν καταζητείται;
-Ο φίλος μας φαίνεται να δυσκολεύεται να βγάλει το ιδιόρρυθμο καπέλο του, είπε και ταυτόχρονα με μια δρασκελιά βρέθηκε δίπλα στο χαρτοσακούλα και τον αγκάλιασε στον ώμο σαν να ήταν δυο παλιοί φίλοι. Τσέκαρες στρατιώτη εάν υπάρχει κάποιος καταζητούμενος που φοράει αυτό το συγκεκριμένο καπέλο;
-Μάλιστα διοικητά, φώναξε ο σαμουράι, όμως και πάλι μπορεί να…

-Τότε είμαστε εντάξει. Μην ανησυχείς, αναλαμβάνω εγώ στρατιώτη, είπε προλαβαίνοντας τον σαμουράι που ήταν πάλι έτοιμος να διαμαρτυρηθεί.
-ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΙΟΙΚΗΤΑ, βροντοφώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε και αμέσως θηκάρωσε το σπαθί του πέφτοντας στα γόνατα για να μαζέψει τα χρήματα που είχε πετάξει ο ίδιος κάτω νωρίτερα.
-Έλα μαζί μου, είπε ο άντρας στον Χαρτοσακούλα ενώ ακόμα τον κρατούσε από τον ώμο με το αριστερό του χέρι. Όταν απομακρύνθηκαν από τον μόλο τον ρώτησε. Πες τώρα σε εμένα, γιατί δεν θες να βγάλεις αυτή τη χαζή σακούλα; Σε διαβεβαιώνω πως εάν δεν το κάνεις ούτε οι γκέισες μας δεν πρόκειται να σε πλησιάσουν, είπε γελώντας. Η ανάσα του μύριζε αλκοόλ ενώ δεν ήταν ούτε μεσημέρι.
-Ευχαριστώ για την βοήθεια όμως δεν μπορώ να την βγάλω, απάντησε με ευγνωμοσύνη ο Χαρτοσακούλας. Εάν είμαι πρόβλημα τότε μπορώ να αγοράσω εφόδια και να φύγω από το νησί.
-Ανοησίες! Σέβομαι τις αποφάσεις που παίρνει ένας άντρας. Αν δεν θες να μου πεις τώρα, θα μου πεις μετά από μερικά ποτά. Πίνεις έτσι δεν είναι; Τον ρώτησε για πρώτη φορά με αυστηρότητα.
-ΜΑΛΙΣΤΑ, βροντοφώναξε ο Χαρτοσακούλας ασυναίσθητα. Θα χρειαστεί να φάω όμως κάτι πρώτα, ψέλλισε
-Μην ανησυχείς αγόρι μου, θα τα κανονίσω εγώ. Παρεμπίπτοντος ονομάζομαι Kondo Isami, είμαι ο διοικητής της πολιτοφυλακής του νησιού. Εσένα σε είπαμε Yoshi έτσι;

Τότε ο Χαρτοσακούλας κατάλαβε ότι βρισκόταν αγκαζέ με έναν πολύ σημαντικό άνδρα του νησιού και μάλλον εκατό φορές πιο επικίνδυνο από τους τρεις σαμουράι που συνάντησε μόλις βγήκε από την βάρκα του. Για πρώτη φορά σήκωσε το κεφάλι και αντίκρισε το νησί. Δεν είχε καμία σχέση με το Strawberry Hill Island από το οποίο είχε ξεφύγει. Φαινόταν να είναι μια πολυπληθής και πλούσια κοινότητα. Τα κτήρια είχαν μια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική . Από έξω έμοιαζαν σύνθετα, ειδικά εάν παρατηρούσε κανείς τις παγοειδείς σκεπές τους. Από την άλλη τα εσωτερικά των κτηρίων φαίνονταν αρκετά λιτά και απέριττα. Οι κάτοικοι με τις παραδοσιακές του φορεσιές κινούνταν φουριόζοι στους πλακόστρωτους δρόμους. Οι άνδρες χαιρετούσαν με σεβασμό τον διοικητή και κοιτούσαν με μισό μάτι τον Χαρτοσακούλα. Οι γυναίκες απλά χαμήλωναν το βλέμμα τους. Ο Χαρτοσακούλας δεν κατάφερε να αντικρίσει ούτε μια κατάματα.

-Πρώτη φορά έρχεσαι στο νησί μας έτσι; Παρατήρησε ο Isami. Είναι όμορφη χώρα αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με την Wano Country, είπε αναστενάζοντας. Ετοιμάζω ταξίδι τον επόμενο μήνα, είπε εύθυμα!

Πέρασαν μέσα από την ψαραγορά του λιμανιού, όπου οι έμποροι παραλάμβαναν τις ψαριές και τις παρέθεταν στους πάγκους τους. Μερικοί έκοβαν πάνω σε ξύλινους πάγκος λιπαρά ψάρια. Του Σακούλα άρχισαν να του τρέχουν τα σάλια μόνο που κοιτούσε το ωμό ψάρι. Σε λίγο έφτασαν στο κέντρο της πόλης όπου δέσποζε η χρυσοποίκιλτη είσοδος για το παλάτι του αυτοκράτορα. Δέκα φρουροί την φυλούσαν. Σε μερικά κτήρια γύρω από το παλάτι διεξάγονταν μαζικές ανακατασκευές.

-Αντιμετωπίσαμε μια πειρατική έφοδο πριν από δύο μήνες, είπε σκεπτικός ο διοικητής. Γι’αυτό οι στρατιώτες μου έχουν γίνει ιδιαίτερα επιφυλακτικοί με τους ξένους. Πριν την επίθεση η ασφάλεια μας ήταν πιο χαλαρή. Έλα, εδώ πάμε, είπε δείχνοντας μια ταβέρνα στην άλλη άκρη του πλατύ δρόμου. Είναι το στέκι της φρουράς.

Το μαγαζί λεγόταν Ronin. Μόλις μπήκαν μέσα ο Χαρτοσακούλας έτρεξε στον πάγκο και ζήτησε από τον μαγαζάτορα μια κανάτα νερό. Εάν δεν τον συνόδευε ο Isami, ο μαγαζάτορας θα τον πετούσε έξω από το μαγαζί. Αντ’ αυτού τον σερβίρισε με ένα υποτιμητικό βλέμμα. Ο διοικητής κατευθύνθηκε στο πιο κεντρικό τραπέζι που φαινόταν να είναι κρατημένο μόνο για εκείνον. Αφού ο Χαρτοσακούλας γέμισε σαν βαρέλι την κοιλιά του με νερό, κάθισε και αυτός στο τραπέζι. Εκείνη την στιγμή το μαγαζί ήταν σχεδόν άδειο. Μόνο άλλη μια παρέα υπερήλικων που έπαιζαν κάποιο παιχνίδι με πούλια, καθόταν σε ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι δίπλα στο παράθυρο.

-Fumiko το συνηθισμένο. Α, και φέρε Ramen και Unagi για τον φίλο μου τον Yoshi. Λοιπόν; Από πού μας έρχεσαι;
-Ήμουν στο Strawberry Hill Island πριν από εδώ. Όμως ξέμεινα από φαγητό καθώς ταξίδευα, είπε ενώ το στομάχι του γουργούρισε για άλλη μια φορά.
-Δεν έχει φασαρίες αυτό το νησί; Είχα ακούσει νέα για πειρατές.
-Είχε αλλά τελικά οι κάτοικοι τους έδιωξαν, σε συνεργασία με το ναυτικό, είπε ψέματα. Δεν υπήρχε λόγος να αποκαλύψει τον ρόλο που είχε παίξει.

Η γκαρσόνα έφερε μετά από λίγο τα φαγητό καθώς και ένα μεγάλο , γυάλινο μπουκάλι με σάκε.

-Φάε αργά, είπε στον Χαρτοσακούλα που σχεδόν ρουφούσε σαν αέρα το φαγητό του. Αυτό το νησί είναι διάσημο για δύο πράγματα στην west blue. Τους σαμουράι του και το σάκε, είπε ενώ σέρβιρε τον χαρτοσακούλα. Εμπρός πιες, τον παρακίνησε.

Ο Χαρτοσακούλας άφησε για λίγο κάτω το πιρούνι του και ήπιε μια γουλιά. Το ποτό ήταν πολύ δυνατό. Γεύση ρυζιού και κερασιού του γαργάλισε τον ουρανίσκο. Ο Isami τον ξανασερβίρισε αμέσως και άρχισε επίσης να πίνει μονοκοπανιά. Ο Χαρτοσακούλας αντιλήφθηκε ότι υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να μεθύσει. Άρχισαν να συζητάνε για διάφορα θέματα. Ο διοικητής του διηγήθηκε πως, πριν από είκοσι χρόνια, έφυγε από την Wano Country με σκοπό να εγκατασταθεί στην αποικία. Εδώ παντρεύτηκε την γυναίκα του και έκανε δυο κόρες.

-Οι κόρες μου είναι πανέμορφες, κόμπασε. Σαν δυο ολάνθιστα κρίνα. Δυστυχώς κανένας δεν έχει έρθει να ζητήσει το χέρι τους, επειδή με έχουν για πατέρα, είπε κάπως στεναχωρημένα. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν τους προκαλώ περισσότερη πικρία από ότι χαρά, εξομολογήθηκε και άδειασε το ποτήρι του.
- Είναι δύσκολο να είσαι διοικητής της πολιτοφυλακής, ρώτησε ενώ ήδη είχε αρχίσει να ευθυμεί από το ποτό.
-Είναι μεγάλη η ευθύνη, είπε σοβαρά. Είμαι υπεύθυνος για την ασφάλεια του νησιού και του ίδιου του αυτοκράτορα. Το να δώσω τη ζωή μου είναι το λιγότερο. Δεν υπάρχει περιθώριο αποτυχίας , διαφορετικά ολόκληρη η οικογένεια μου θα ατιμαστεί.
-Γι’αυτό πίνεις τόσο; Για να χαλαρώνεις; Του ξέφυγε
-ΧΑ ΧΑ ΧΑ! Είσαι ευθύς, αναφώνησε πρόσχαρα! Μου αρέσει. Αλλά όχι, όσο και να πιεις δεν μπορεί να ξεφύγεις από τέτοια ευθύνη. Το θεωρώ περισσότερο ως χόμπι, είπε ενώ έπινε. Πριν γίνω διοικητής μου άρεσε να πηγαίνω στο δάσος, στους πρόποδες του βουνού και να κυνηγάω. Με φιλοξενούσε ένας γέρος κυνηγός. Τώρα όμως πρέπει να βρίσκομαι συνέχεια στην πρωτεύουσα. Πες μου λοιπόν, είπε ενώ κάρφωσε με τα μάτια του τον Χαρτοσακούλα, προς τι η σακούλα;

Ίσως να είχε πιει περισσότερο από όσο πίστευε γιατί η γλώσσα του άρχισε να τρέχει χωρίς ιδιαίτερες αναστολές.