[Τέλος] Έκρηξη δικαιοσύνης

Με το που βρήκε τις αισθήσεις άρχισε να βήχει και να φτύνει. Τα ρουθούνια του ήταν γεμάτα άμμο και το στόμα του θαλασσινό νερό και μικρά χαλίκια. Έβαλε δύναμη στα δύο του χέρια και ανασήκωσε τον κορμό του από την αμμουδιά. Ένιωσε ένα σούβλισμα στον ώμο του αλλά δεν έδωσε σημασία.  Συνέχισε να βήχει δυνατά μέχρι που το αναπνευστικό του καθάρισε πλήρως και μετά ανακάθισε και κοίταξε γύρω του. Βρισκόταν καθισμένος σε μια παραλία, στο σημείο όπου τα κύματα συναντούσαν  την στεριά.   Είχε αρχίσει μόλις να ξημερώνει, με τον ήλιο να σπάει το βαθύ μπλε του ουρανού και την υγρασία της θάλασσας.  Γύρω του υπήρχαν συντρίμμια ναυαγίου. Σπασμένες σανίδες  που τις έπαιρνε το κύμα,  ένα βαρέλι με μήλα που επέπλεε ακόμα, ένα άσπρο πανί που είχε ξεβραστεί στη στεριά  και τώρα ανακατευόταν  με την άμμο, ένα πτώμα ενός άντρα με ορθάνοιχτα μάτια που είχε ήδη αρχίσει να γίνεται τροφή για ψάρια και καβουράκια.  Έφτυσε ένα τελευταίο χαλίκι και σηκώθηκε όρθιος. Προσπάθησε να θυμηθεί τι είχε συμβεί αλλά το κεφάλι του άρχισε να βουίζει από την  προσπάθεια. Κοίταξε τον εαυτό του. Φορούσε μια περίεργη, ολόσωμη, μπλε στολή με τον αριθμό τέσσερα πάνω στο στήθος του.  Ένιωσε ξανά ένα σούβλισμα στον ώμο και έστριψε τον λαιμό του για δει τι το προκαλούσε. Ένα μεγάλο κομμάτι γυαλί ήταν καρφωμένο μέσα στην αριστερή ωμοπλάτη του.

Αίμα κυλούσε αργά από την πληγή και έβαφε κόκκινη για λίγο την άμμο πριν την καθαρίσει το κύμα. Άπλωσε το δεξί του χέρι, έπιασε την κομμάτι γυαλί και το τράβηξε με δύναμη. Ένιωσε έναν οξύ πόνο και άλικο αίμα έβαψε την μπλε φορεσιά του δίνοντας της ένα μοβ χρώμα. Χρειάστηκε λίγη ώρα για να συνειδητοποιήσει τι είχε μηχανικά πράξει. Τα μάτια του γούρλωσαν περισσότερο από έκπληξη παρά από τον πόνο, αφήνοντας το γυαλί να πέσει στην αμμουδιά. Πλησίασε διστακτικά το πτώμα του άντρα. Ένα καβουράκι εμφανίστηκε από το ορθάνοικτο στόμα του και γλίστρησε στην θάλασσα. Ο άντρας φορούσε την παραδοσιακή στολή του ναυτικού που φορούσαν όσοι ναύτες είχαν πρώτο-καταταγεί στους marines. Ένα γελάκι άρχισε να αντηχεί στα αυτιά του. Γελούσε βουβά ενώ παρατηρούσε το πτώμα χωρίς να ξέρει τον λόγο.Προσπάθησε ξανά θα θυμηθεί πως είχε φτάσει εδώ όμως όλα μέσα στο κεφάλι του ήταν συγκεχυμένα. Για κάποιο λόγο όμως επιθυμούσε ενστικτωδώς να απομακρυνθεί το συντομότερο από το σημείο του ναυαγίου. Άρπαξε μερικά μήλα από το βαρέλι και άρχισε να προχωράει βόρεια, κατά μήκος της παραλίας. Ο ήλιος ανέτελλε στο δεξί του χέρι και φώτιζε όλο και περισσότερο την στεριά.

Το μέρος ήταν όμορφο, με κρυστάλλινα νερά, μπεζ, λεπτή άμμο και μικρά αλμυρίκια που φύτρωναν  εκεί που τελείωνε  η αμμουδιά και άρχιζε η χωμάτινη γη. Ο αέρας μύριζε ιώδιο αν και μερικές φορές ο ναυαγός νόμιζε ότι μύριζε τον σίδηρο του αίματος του, που ακόμα έτρεχε από την πληγή. Καθώς καταβρόχθιζε το δεύτερο μήλο του αντίκρισε στο τέλος της παραλίας μπροστά του ένα μικρό μόλο που οδηγούσε σε μία ξύλινη καλύβα και σε ένα χωμάτινο δρόμο.  Ξανά, ενστικτωδώς,  επιβράδυνε και έσκυψε ώστε να μη μπορεί κάποιος να τον εντοπίσει τόσο εύκολα.  Πλησίασε την καλύβα έχοντας οξύνει όλες του τις αισθήσεις, όμως το μόνο που έβλεπε ήταν ένα άδειο σπιτικό και το μόνο που άκουγε ήταν τα κύματα της θάλασσας και περιστασιακά κάποιο γλαροπούλι. Κόλλησε το σώμα του στις σανίδες τις καλύβας και προσπάθησε να κοιτάξει μέσα από το παράθυρο. Δεν υπήρχε κάποιο φως. Η καλύβα φαινόταν άδεια.  Πλεύρισε την πόρτα και την άνοιξε αθόρυβα. Κανείς  δεν βρισκόταν μέσα. Η καλύβα όμως δεν φαινόταν ακατοίκητη.  Αν και μικροσκοπική είχε την δική της ομορφιά. Ένα μονό κρεβάτι από ασπρόξυλο, μια καρέκλα, ένα στρογγυλό τραπέζι, ένας νιπτήρας και ένα τζάκι που ακόμα σιγόκαιγε την αποτελούσαν. Δίπλα στην πόρτα ήταν έτοιμα για άπλωμα μερικά δίχτυα. Ένα ψάθινο καλάθι ήταν γεμάτο με δολώματα.

Ο ναυαγός κατάλαβε πως ο κάτοικος της καλύβας, κάποιος ψαράς, είχε ξεκινήσει πριν το χάραμα με την βάρκα του για να βγάλει την ψαριά της ημέρας. Πάνω στο τραπέζι υπήρχε μισή φέτα μαύρο ζυμωτό ψωμί. Ο ναυαγός την κατάπιε με μια μπουκιά και στην συνέχεια πήγε στον νιπτήρα για να πλυθεί. Μπορεί ο ψαράς να έλειπε όμως το ένστικτο αυτοσυντήρησης του, του υπαγόρευε να μην μείνει για πολύ σε εκείνο το μέρος. Έριξε νερό στα χέρια του και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη για να ξεπλύνει το πρόσωπό του από τα αλάτια που τον φαγούριζαν. Μπροστά του αντίκρισε ένα τέρας.Το πρόσωπο του ήταν λευκό λες και το έτριβε μέρες με χλωρίνη. Τα μάτια του γκρίζα και κενά χωρίς βάθος ψυχής. Τα χείλη του κατακόκκινα λες και είχε μόλις φορέσει κραγιόν. Τα μαλλιά του πράσινα σαν φρεσκοκομμένο γκαζόν. Εδώ και εκεί το δέρμα του είχε ανοιχτές πληγές και ράμματα. Πάνω από το δεξί του φρύδι έμοιαζε λες και δεν υπήρχε καθόλου σάρκα. Η εμφάνιση του μπορεί να τον σόκαρε όμως αυτό που τον τρόμαξε ήταν το γέλιο του. Δεν ήταν βουβό όπως στην παραλία, αλλά δυνατό και τρανταχτό. Αντήχησε ανατριχιαστικό σε ολόκληρη την καλύβα και έξω από αυτή αποκαλύπτοντας τα λευκά ολόισια δόντια του. Συνέχισε να κακαρίζει εκτός ελέγχου. Ένιωθε πως γνώριζε αλλά δεν θυμόταν τον λόγο.

Και μετά τον κατέκλεισε μια απερίγραπτη οργή. Με μία γροθιά θρυμμάτισε τον καθρέφτη. Άρπαξε την καρέκλα και την διάλυσε με τα δυο του χέρια. Κλώτσησε το τραπέζι που έγινε χίλια κομμάτια.  Για να ελέγξει τον εαυτό του έπεσε στα γόνατα. Όμως και πάλι δεν μπορούσε να σταματήσει  το ανατριχιαστικό του γέλιο. Ήξερε ότι με τέτοια εμφάνιση δεν θα κατάφερνε ποτέ να περάσει απαρατήρητος και να φύγει από το νησί που βρισκόταν. Βρήκε μια μαύρη καμπαρντίνα του ψαρά που είχε ξεφτίσει από την αρμύρα και την φόρεσε. Άρπαξε και μία καφέ χαρτοσακούλα από τις πολλές που είχε ο ψαράς για να μεταφέρει τα ψάρια του και βγήκε έξω τρέχοντας ενώ ακόμα γελούσε και δάκρυα θόλωναν τα μάτια του.  Περπατούσε μισότυφλος στο χωματόδρομο μέχρι που κατάφερε να ηρεμήσει από τα γέλια. Όπως υποπτευόταν δεν άργησε να αντικρίσει  τα πρώτα δήγματα μαζικού πολιτισμού. Εδώ και εκεί, γύρω από τον χωματόδρομο,  άρχισαν να ξεπετάγονται μικρές αγροικίες.  Οι περισσότερες από αυτές βρίσκονταν στους πρόποδες ενός μεγάλου λόφου, του οποίου η κορυφή έμοιαζε να έχει χρώμα κόκκινο.  Ο ναυαγός μετά από λίγη σκέψη έκανε δύο τρύπες στην χαρτοσακούλα και την φόρεσε. Καλύτερα να αντιμετωπιζόταν ως κάποιος εκκεντρικός παρά η όψη του να τρόμαζε τους κατοίκους, γεγονός που μπορεί να οδηγούσε   στην κινητοποίηση των τοπικών αρχών ή ακόμα και του ναυτικού.

Καθώς περνούσε με την σακούλα στο κεφάλι του, οι αγρότες σταματούσαν τις καθημερινές τους εργασίες για να τον κοιτάξουν με περίσκεψη. Ένα μικρό κοριτσάκι τον έδειξε με το δάχτυλο και έσκασε στα γέλια. Ο ναυαγός το χαιρέτισε μαγκωμένος, κουνώντας σπασμωδικά το χέρι του μέχρι που εμφανίστηκε η μάνα του κοριτσιού και το τράβηξε μέσα στην καλύβα τους. Μετά από λίγο ο χωματόδρομος άρχισε να στρώνει και  λευκές πλάκες έκαναν την εμφάνιση τους.  Διώροφα , στριμωγμένα κτήρια με πολύχρωμα χρώματα και ξύλινες πέργκολες τον περικύκλωσαν . Καθώς προχωρούσε προς το κέντρο της πόλης  αρκετά βλέμματα έπεσαν πάνω του, τα περισσότερα όμως  είχαν κάτι το περιπαικτικό. Ο ναυαγός επιδίωκε να βρει το λιμάνι και από εκεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε κάποιο εμπορικό πλοίο που θα έφευγε από το νησί. Εάν ήταν τυχερός θα κέρδιζε μερικά χρήματα ενώ ταυτόχρονα θα απομακρυνόταν όσο το δυνατόν περισσότερο από το ναυάγιο. Ακόμα δεν ήξερε γιατί είχε αυτές τις τάσεις φυγής, όμως προς το παρόν εμπιστευόταν το ένστικτο του.  Δεν πρόλαβε όμως να φτάσει στο λιμάνι καθώς μπροστά του εμφανίστηκε ένα πλήθος κόσμου που όδευε φουριόζο προς την κεντρική πλατεία. Ο ναυαγός άθελα του παρασύρθηκε από το τσούρμο που όλο και πλήθαινε μέχρι που έφτασε σε μία πλακόστρωτη πλατεία που στο κέντρο της είχε ένα μεγάλο μπρούτζινο άγαλμα. Το τελευταίο απεικόνιζε μια αγρότισσα να κρατάει, σαν να ήταν διαμάντι, μια μεγάλη φράουλα που με δυσκολία χωρούσε στην χούφτα της.

Μπροστά από το άγαλμα είχε στηθεί μια αυτοσχέδια εξέδρα όπου τώρα ανέβαινε για να μιλήσει  ένας ψηλός, αδύνατος αλλά γεροδεμένος άνδρας με γκρίζους κροτάφους και αραιά μαλλιά. Το πλήθος ξαφνικά σώπασε για να τον ακούσει.

-Φίλοι μου, δυστυχώς δεν έχω καλά νέα. Το ναυτικό ακόμα δεν έχει ανταποκριθεί στις επικλήσεις μας για βοήθεια. Ζούμε σε καιρούς ανομίας και αναρχίας με μυριάδες πειρατές να λυμαίνονται τα φιλήσυχα νησιά μας. Το ναυτικό μπορεί κάθε φορά ν αντιμετωπίζει μόνο μερικές, τις πιο σοβαρές, από αυτές τις περιπτώσεις. Δυστυχώς δεν φαίνεται να είμαστε μία από αυτές, τουλάχιστον προς το παρόν.

Το πλήθος άρχισε να μουρμουράει ανήσυχα, μερικοί που βρίσκονταν μπροστά στην εξέδρα αποδοκίμασαν φανερά τον άνδρα μου μιλούσε. Εκείνος σήκωσε τα χέρια για να επικρατήσει ησυχία και συνέχισε.

-Μη απογοητεύεστε. Η φρουρά του νησιού θα κάνει ότι περνάει από το χέρι της,με  εμένα μπροστάρη, ώστε   στο τέλος του μήνα να βρισκόμαστε στην κορυφή του λόφου και να μαζεύουμε την πολύτιμες φράουλές μας. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα πάρουμε πίσω τα μερτικά μας ή  τουλάχιστον πάνω στην προσπάθεια μας θα αναγκάσουμε το ναυτικό να ενδιαφερθεί και να επέμβει.

Το νόημα της τελευταίας φράσης του άντρα ήταν τόσο ξεκάθαρο που αυτή τη φορά κανένας δεν μουρμούρισε ούτε φώναξε από ανάκτηση.  Ή οι κάτοικοι του νησιού θα κέρδιζαν αυτό που ήθελαν ή  θυσία τους θα κινητοποιούσε το ναυτικό.  Η πλατεία άρχισε να αδειάζει από το πλήθος, με τους περισσότερους μουδιασμένους και σκεπτικούς. Κανένας δεν φαινόταν να ανυπομονεί για  μία ενδεχόμενη σύγκρουση με πειρατές. Ο ναυαγός κατάλαβε ότι είχε ξεβραστεί στο νησί σε μία περίοδο έντασης και αναταραχών. Αυτό τον ανησύχησε ακόμα περισσότερο οπότε τάχυνε το βήμα του προς το λιμάνι.

-Θα είμαστε αγκυροβολημένοι τουλάχιστον για ένα μήνα ακόμα, είπε με τραχιά φωνή ένας μυώδης ναυτικός ενώ ταυτόχρονα κοιτούσε εξεταστικά τον ναυαγό από πάνω μέχρι κάτω.  Εάν είμαστε τυχεροί θα έχουμε επανακαταβάλει τον λόφο από τους πειρατές μέχρι τον καιρό της συγκομιδής και τα εξαγωγικά θα ξεμπαρκάρουν γεμάτα φράουλες  για τα γειτονικά νησιά. Έως τότε μην περιμένεις να ανοίξει κάποια δουλειά εδώ.

-Υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να φύγω  από το νησί; Ρωτήσε με βραχνή φωνή

-Υπάρχει ένα επιβατικό που έρχεται κάθε τρεις μέρες, όμως το εισιτήριο κοστίζει 1000 bellli.  Εάν ψάχνεις για δουλειά, ίσως να σε προσλάβει κάποιος στις αγρικίες για αγροτικές εργασίες. Αν και δεν νομίζω… Γιατί φοράς σακούλα ; τον ρώτησε ενώ τα μάτια του καρφώθηκαν στις τρύπες της χαρτοσακούλας.

Ο ναυαγός ένιωσε το σπαστικό του γέλιο να αναβλύζει από τον οισοφάγο του, οπότε γύρισε την πλάτη στον ναύτη και έφυγε τρέχοντας. Όλο το μεσημέρι τριγυρνούσε στην πόλη ψάχνοντας κάποια ευκαιρία για δουλειά αλλά στάθηκε άτυχος. Μπορεί η χαρτοσακούλα να μην προκαλούσε φόβο όμως ταυτόχρονα δεν απέπνεε και την απαραίτητη εμπιστοσύνη που απαιτούσε κάποιος για να σε προσλάβει. Μόλις έπεσε ο ήλιος ο ναυαγός τρύπωσε σε ένα καπηλειό και κάθισε στο πιο απόμερο τραπέζι του. Δεν ήξερε γιατί το έπραξε, δεν είχε λεφτά για να παραγγείλει κάτι. Η σερβιτόρα τον αγριοκοίταξε όταν της είπε ότι δεν ήθελε κάτι παραπάνω από ένα ποτήρι νερό. Στο διπλανό τραπέζι ένας θαμώνας του μαγαζιού έτρωγε μια μεγάλη ζουμερή μοσχαρίσια μπριζόλα με σάλτσα φράουλας. Ένωσε το στομάχι του να γυρίζει από την πείνα. Το πρωινό του ήταν πολύ λιτό και τώρα το στομάχι του διαμαρτυρόταν. Δεν άντεχε την θέα του μασουλήματος. Ήπιε μονοκοπανιά το νερό του και ετοιμάστηκε να φύγει όταν πρόσεξε τρείς άντρες που κάθονταν στο αντικριστό τραπέζι να τον κοιτούν επίμονα. Περιέργως αναγνώρισε τους δυο από τους τρείς. Ήταν ο ναυτικός που ο ναυαγός είχε μιλήσει το πρωί και ο ψιλόλιγνος άνδρας που είχε βγάλει το λόγο στην πλατειά. Αυτός όμως που πλησίασε για να του μιλήσει ήταν ο τρίτος άνδρας, με όμορφα πράσινα μάτια, ξανθά μαλλιά , μια κόκκινη κορδέλα στο μέτωπο και το χέρι του πάνω στην λαβή του σπαθιού του.

-Συγνώμη που γίνομαι αδιάκριτος φίλε, όμως διάφοροι συμπατριώτες μου σε έχουν δει από το πρωί να τριγυρίζεις στην πόλη. Υπό άλλες συνθήκες  δεν  θα υπήρχε πρόβλημα όμως οι καιροί είναι περίεργοι και εσύ …φοράς μια χαρτοσακούλα. Τι θα έλεγες να την έβγαζες και να μας έλεγες το όνομα σου ώστε να νιώσουμε όλοι πιο άνετα;

Ο ναυαγός δεν απάντησε. Δεν θυμόταν το όνομα του. Θα μπορούσε να σκαρφιστεί κάποιο αλλά και πάλι δεν θα γλύτωνε από το να βγάλει την σακούλα. Και μόνο στην σκέψη ένα κύμα γέλωτα τον κατέκλυσε.

-Σου φάνηκε κάτι αστείο από αυτά που είπα; Ρώτησε αγριεμένος ο άνδρας ενώ όλοι μέσα στο καπηλειό είχαν στρέψει την προσοχή πάνω τους. Εάν δεν το γνωρίζεις ονομάζομαι Duncan, είμαι ο αρχηγός της φρουράς του νησιού και απαιτώ να δηλώσεις τώρα την ταυτότητά σου και να βγάλεις αυτή την ηλίθια σακούλα.

Ο ναυαγός ξέσπασε σε πιο τρανταχτά γέλια χωρίς να μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του. Τα άσπρα του δόντια θα άστραφταν  μέσα στο μισοσκόταδο του καπηλειού εάν δεν τα κάλυπτε η σακούλα. Σηκώθηκε με κατεύθυνση την έξοδο όμως ο άνδρας του έκλεισε τον δρόμο και προσπάθησε να αρπάξει την σακούλα.  Τα μάτια του ναυαγού άδειασαν και άσπρισαν. Ένα μίγμα οργής, πανικού και φόβου τον κυρίευσε.  Άρπαξε το χέρι του Duncan και το γύρισε με δύναμη.