Για να χαθούν τα χάρτινα. Μέρος Δεύτερο. [Τέλος]

Το σπαθί στο θηκάρι του, δεμένο στον γοφό του, έτοιμος να τραβήξει · συγκεντρώθηκε και πήρε φόρα: με την φημισμένη του ταχύτητα, έσμπρωξε το έδαφος με τα πόδια του! Δεν είχαν προλάβει να μαζευτούν κι αυτό επιδίωκε: πέρασε μπροστά από όλους έναν έναν: κόβοντας το πάνω μέρος του δαυλού, έπεφτε μαζί με την φλόγα που αργοπέθαινε. «Νατος!» και «σταματήστε τον!» ακούστηκαν ανάμεσα στους άντρες. Άλλοι είχαν ήδη τραβήξει όπλα, άλλοι έσκιζαν τον αέρα αντί για το σώμα του που ήταν ο στόχος τους! Καμία πρόκληση δεν έδιναν στον ικανό ξιφομάχο, που φαινόταν σαν σκιά του εαυτού του, ένα είδωλο. Και τώρα με την ακόμα περισσότερη έλλειψη φωτός, ήταν ακόμα πιο δύσκολο να τον δουν.

Έβαλε μέσα στο σπαθί του · σταμάτησε να τρέχει κι έκανε μεταβολή. Με θεαματικό τρόπο, πήδηξε πάνω στον άντρα που φαινόταν να κάνει κουμάντο τους υπολοίπους. Τα πόδια του Nanashi βρίκαν το πρόσωπο του άνδρα με την ήδη σπασμένη μύτη και φάνηκε να τη βάζουν στη θέση της. Αίμα πάλι έτρεξε όμως, κι ο τραυματισμένος άνδρας έπεσε προς τα πίσω και κάτω. Πριν προλάβει να χτυπήσει τη γη, πήγε από πίσω του και τον έπιασε απ'τον λαιμό. Σε αντίστροφο κεφαλοκλείδωμα έτσι όπως τον είχε, έβγαλε το σπαθί κι έφερε την άκρη του στα πλευρά του αιχμαλώτου του. «Μια λάθος κίνηση και γίνεται τρυπητός.» Κανείς δεν έβγαλε άχνα. «Γιατί με καταδιώκετε; Έχω παρατήσει το θέμα. Δεν ασχολούμαι άλλο. Γιατί ήρθατε να κάψετε το σπίτι μου...»

Όλοι γύρω του τον κοίταξαν εμβρόντητοι. Ακόμα κι ο άνθρωπος που απειλούσε φάνηκε μπερδεμένος. Κάτι πήγαινε λάθος σε αυτήν την εικόνα. «Κάνεις τον ηλίθιο ή πραγματικά δεν ξέρεις;»
«Σαν τι να ξέρω δηλαδή; Εκτός του ότι με κυνηγάτε για κάτι που νομίζετε ότι έκανα;»

Όλοι αντάλλαξαν περίεργες ματιές και για πρώτη φορά τους είδε να δείχνουν οποιοδήποτε συναίσθημα εκτός από μοχθηρία ή μνησικακία. Ήταν μπερδεμένοι. Ξαφνικά, ο άντρας που κρατούσε ξέσπασε σε γέλια! Δεν τον άφησε, αλλά απομάκρυνε λίγο το σπαθί, μήπως και κάρφωνε ο ηλίθιος τον εαυτό του μόνος του. «Θες να μου πεις πως δεν ξέρεις τίποτα για το ποιος μπορεί να έχει το μανιφέστο;»
«Το βλέμμα του λέει όχι.»
«Δεν ξέρω και δε με νοιάζει. Τώρα αφήστε με ήσυχο--κι εμένα και τα κορίτσια και όλους.» Αυτήν τη φορά, ο άλλος ξέσπασε στα γέλια. Με συνοπτικές διαδικασίες, είχε αφήσει το τζάμπα βάρος που απειλούσε και είχε στρέψει το σπαθί του σ'εκείνον, που είχε προσέξει το χέρι του δεν είχε αναρρώσει τελείως από τότε που τον έκοψε. Με μια κίνηση που ανθρώπινο μάτι δύσκολα ακολουθούσε, βρέθηκε από πίσω απ'τον έναν, δίπλα στον άλλον, το σπαθί στον λαιμό του.

Το γέλιο κόπηκε μαχαίρι και χέρια σηκώθηκαν σε ένδειξη ειρήνης. «Συγγνώμη, συγγνώμη. Ήμουν αγενής. Λοιπόν, φαίνεται να λες την αλήθεια, γι αυτό δες τι θα κάνουμε. Εμείς θα φύγουμε όλοι από δω αν μας χαρίσεις τη ζωή και θα πούμε την αλήθεια για την παντελή σου άγνοια στο αφεντικό. Αν συμφωνήσει πως αξίζει να σου δώσει χάρη, δε θα επιστρέψουμε ποτέ ξανά στη ζωή σου. Τι λες γι αυτό;»

«Ότι δε σε πιστεύω.» Το σπαθί όμως θηκαρώθηκε. «Αλλά δεν έχω κι άλλη λύση. Φύγετε. Ελπίζω να μην χρειαστεί να σας ξαναδώ.»
«Τι λες, μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε όλοι μαζ ανί-»
«-γίνει κάποιο θαύμα. Εδώ δεν ήξερε ότι θα ερχόμασταν και βγήκε έξω εγκαίρως και μας έχει σήκω-σήκω, κάτσε-κάτσε.»
«Εσύ πάντα τον συμπαθούσες!»
«Όχι,» είπε με βαρύτητα ο γηραιότερος όλων, κοντά στα πενήντα, «έχει δίκιο. Θα φύγουμε.» Έγειρε το κεφάλι του με σεβασμό προς τον Nanashi. «Δεχομάστε την εκεχερεία κι ευχόμαστε να μη σε ξαναδούμε.»
«Εσείς μου την προσφέρατε. Αυτό σας έλειπε. Φύγετε τώρα, δε θα το ξαναπώ.»

Δεν χρειάστηκε να το ξαναπεί, όντως. Μεταβολή και δρόμο, όλοι μαζί. Όμως έμεινε να τον βασανίζει η αντίδρασή τους. Γιατί γελούσανε; Και τι εννοούσαν δεν είχε καταλάβει ποιος μπορεί να είχε το μανιφέστο. Ποιος μπορεί να το είχε που να ήξερε...; Μια σκέψη έγινε στο μυαλό του, αλλά την άφησε στην άκρη. Κι ο πρώτος ύποπτος γι αυτόν ήτανε ένας: η Sayuri. Έμεναν στο ίδιο κτήριο, είχε στενοχωρεθεί πολύ όταν έμαθε τον θάνατο του γέρου. Και είχε φανεί πολύ ένοχη όταν έμαθε τη συνέβη στην Akiko...όλα ταίριαζαν. Όλα ταίριαζαν.

Το έβαλε σκοπό να τη ρωτήσει. Αφού έβαλε τον σκύλο μέσα, κάπου ζεστά κι άνετα, πήγε με ανανεωμένη αίσθηση σκοπού στο μαγαζί! Όπως ήταν αναμενόμενο, εκείνη τα αρνήθηκε όλα, καμώνοντας πως δεν είχε ιδέα τι της έλεγε και πως δεν ήξερε τίποτα για κανένα μανιφέστο. Δεν την πίεσε περισσότερο, μόνο φρόντισε να την παρακολουθεί περισσότερο. Όχι γιατί της ήταν θυμωμένος - καταλάβαινε τη θέση της - μα για να είναι σίγουρος ότι μπορεί να την προστατέψει. Αν της το έδωσε ο γέρος σε ανύποπτο χρόνο, μπορεί να μην κατάλαβε καν τι της δόθηκε. Με δεύτερο νέο σκοπό μέσα σε μία μέρα, έβαλε τα δυνατά του ό,τι κι αν έκανε να πρόσεχε πάντα τις κινήσεις της κοπέλας.

Όταν γύρισε σπίτι του, μετά από μία ήσυχη νύχτα, είδε με ικανοποίηση πως κράτησαν τον λόγο τους. Έμενε μόνο να δει τι θα αποφάσιζε ο Nobu Nobu γενικώς...κοιμήθηκε, ξύπνησε, τάισε το Χνούδι, έφαγε το πρωινό του, έκανε τις ασκήσεις του κι έφαγε μεσημεριανό ανενόχλητος. Και ίσως σε υπερβολική ηρεμία. Μετά χαλάρωσε για λίγο και πήγε να ασχοληθεί με το ψυγείο του. Τώρα τελευταία είχε τεντώσει τις προμήθειές του κι έπρεπε να τις ανανεώσει. «Έλα Χνούδι, πάμε για ψώνια,» του είπε και το σήκωσε στα χέρια. Δεν έπρεπε να περπατάει και σαν τον αυτοκράτορα έπρεπε να το κουβαλάνε τώρα. Και να πάει μόνος του δεν ήθελε. «Θα βρούμε και τον φίλο σου.»

Και τότε το συνειδητοποίησε. Ο Sachi δεν είχε φανεί. Θυμήθηκε πως η μέρα ήταν Τετάρτη, γι αυτό μπορεί να μην τον έβλεπε--κι ότι ίσως σ'αυτό οφειλόταν η απουσία του. Εξάλλου, τώρα τελευταία που τον έβλεπε κάθε μέρα, έφταιγε λίγο και ο ίδιος. Μια με τον σκύλο, μια με την εκδήλωση που τον πήγε. Δεν ήταν αναγκασμένος να έρχεται κάθε μέρα και μπορεί όντως σήμερα να είχε κάτι να κάνει. Μάλλον υπερέβαλε όταν σκέφτηκε πως κάτι συνέβη μόνο και μόνο γιατί δεν τον είδε μισή μέρα.

Βέβαια δεν τον είδε ούτε την Πέμπτη, που συνήθως ήταν από νωρίς εκεί για να τον ενοχλήσει και να τον σηκώσει απ'το κρεββάτι ή τουλάχιστον στη βόλτα που έκανε στην πόλη. Όταν δεν τον είδε και την Παρασκευή, και τον έψαχνε ακούραστα μέσα στο πλήθος να τον ξεχωρίσει, ανησύχησε. Μα όταν έφτασε Σάββατο και είχε μείνει άφαντος, είχε αρχίσει να τον ψάχνει κανονικά. Πήγαινε σε μέρη που ήξερε ότι του άρεζαν και ρωτούσε αν πέρασε τώρα σύντομα. Εκείνοι του έλεγαν όλοι το ίδιο πράγμα: έχουμε να τον δούμε από την Τρίτη.

Λίγο λίγο του κόβονταν τα ήπατα όταν όλοι όσοι τον είχαν δει μετά το προηγούμενο Σάββατο έχαναν τα ίχνη του την ίδια περίπου μέρα με τον ίδιο. Κι εκείνος ήξερε κάτι που δεν ήξεραν αυτοί: τελευταία φορά εθεάθη έξω στα σπαρτά, Τρίτη βράδυ, να πηγαίνει μόνος του μες στο σκοτάδι στην πόλη. Όσο το σκεφτόταν τόσο πιο ένοχος αισθανόταν. Κι αν τον έπιασε κανείς και του έκανε τίποτα; Πολλοί ανώμαλοι υπήρχαν σ'αυτόν τον κόσμο. Και ούτε καν γι αυτό, μα για να τον πουλήσει σαν σκλάβο. Κι αν τον ήθελαν για κάτι χειρότερο;

Με τον Χνούδι στην πλάτη, σε ειδική θέση, ένιωθε τα πόδια του να λυγίζουν. Δεν έφταιγε το βάρος του σκύλου, μα της συνείδησής του. Τι σκεφτόταν να αφήσει ένα παιδί ολομόναχο μέσα στη μαύρη νύχτα;! Αυτός έφταιγε! Αν πάθαινε κάτι το παιδί αυτός έφταιγε. Είχε επικεντρωθεί τόσο στο να προστατεύει την Sayuri - που φαινόταν να ευχαριστιέται την προσοχή που της έδινε και ίσως έκανε λίγο το θύμα επίτηδες - καθώς και στο να ελέγχει την ανάρρωση της Αkiko, που αγνόησε τελείως την περίπτωση του παιδιού κι εκείνο το απαίσιο συναίσθημα που είχε τότε...έβρισε φωναχτά. Αυτό ήταν κάτι που δεν είχε κάνει εδώ και χρόνια--δύο για την ακρίβεια. Έσφιξε τα δόντια του και σηκώθηκε. Έπρεπε πάσει θυσία να τον βρει. Πήγε πίσω σε ένα από τα μέρη που ήξερε πως είναι πιο κοντά στο σπίτι του και βάλθηκε να μάθει πού στο καλό έμενε. Μπορεί εκεί να είχε όλες τις απαντήσεις που έψαχνε.

«Συγγνώμη για τη δεύτερη ενόχληση, αλλά μήπως μπορείτε να μου πείτε πού έμενε ο Sachi;» ρώτησε την ευγενική ηλικιωμένη κυρία πίσω από τον πάγκο του ζαχαροπλαστείου. Εκείνη ήταν όλο χαμόγελα και καλοσύνη και καθόλου δε φάνηκε να ενοχλείται από τον Nanashi.
«Ω, είναι στην οδό Kokkuri,» είπε καθώς έφτιαχνε ένα δίσκο με πολύχρωμα ντάνγκο. «Εκείνο το μεγάλο σπίτι που ίδρυσε ο ίδιος ο Kokkuri πριν πολλά χρόνια, προς στέγαση ορφανών.»
«Εκεί...μένει;»
«Ε ναι, αφού είναι ορφανός...! Ήταν τυχερός που τον πήραν αμέσως μόλις έχασε τους γονείς του, μάλιστα. Πολύ τυχερό αυτό το παιδί, εν τέλει--μια η στέγη, μια εσύ, όλοι τον πορσέχατε.»

Θα ήθελε να πει πως έπεσε από τα σύννεφα, αλλά θα έλεγε ψέματα. Δεν ήταν πολύ μακριά από αυτό που είχε σκεφτεί κι ο ίδιος. Έκανε μια μικρή υπόκλιση, ο Χνούδις γαύγισε σαν να την ευχαριστούσε, και αμέσως μετά έτρεξε τα τρία τετράγωνα απόσταση που είχαν μείνει για να φτάσει στο μέρος που έμενε ο μικρός. "Δωμάτιο 15" του είπαν με ανησυχία, και τον πληροφόρησαν ότι δεν είχε φανεί από την Τρίτη. Αν και είχαν ειδοποιήσει την πολιτοφυλακή, δεν κρατούσαν την αναπνοή τους να δώσουν προτεραιότητα στην ανεύρεση ενός ορφανού. Γι αυτό ό,τι μπορούσε να το κάνει. Υποσχέθηκε αν δεν το έκανε να έκοβε το μικρό του δαχτυλάκι.

Άρχισε να ψάχνει το δωμάτιο σπιθαμή προς σπιθαμή. Έτσι μικρό που ήταν υπέθεσε δε θα του έπαιρνε πολύ ώρα, όμως το τι είχε μαζέψει αυτό το παιδί ήταν άξιο θαυμασμού. Το πιο γλυκό απ'όλα, και ταυτόχρονα το γεγονός που τον γέμιζε με ακόμα περισσότερες ενοχές, ήταν πως ήταν άσχετα πράγματα που του είχε δώσει ο ίδιος τα περισσότερα. Είχε μείνει να κοιτάει τουλάχιστον μισό λεπτό ένα παλιό κρεμαστό μετάλλιο που του είχε δώσει όταν είχαν πρωτογνωριστεί. Είχε σώσει μια γάτα από μια συμμορία παιδιών που ήθελε να της βάλει φωτιά την ουρά. Μέχρι να πάρει χαμπάρι ο Nanashi τι γινόταν είχε φάει δυο τρεις, όμως δεν το έβαζε κάτω. Προστάτεψε το γατάκι με όλη του την πυγμή! Γι αυτό και του έδωσε το μετάλλιο που ο ίδιος ο αυτοκράτορας κάποτε του είχε προσφέρει, για να του δείξει πόσο σημαντικές είναι οι τυχαίες πράξεις καλοσύνης κι αγάπης. Και πως το σωστό μονοπάτι, συνήθως ήταν το δύσκολο, αλλά αυτό δε σήμαινε πως ήταν χωρίς καμία αναγνώριση.

Πάλεψε με τον εαυτό του να μην απελπιστεί και συνέχισε να ψάχνει για κάτι που μπορεί να μαρτυρούσε τι απέγινε ο μικρός. Τώρα θυμήθηκε πως είχε να του πει κάτι εκείνη τη μέρα πριν εξαφανιστεί...μήπως ήταν στοιχείο; Ή απλώς ήθελε να του πει την αλήθεια για το ότι ήταν ορφανός; Με την ελπίδα πως ήταν το πρώτο, έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά! Κι αν κι αυτό δεν έδινε κάποια στοιχεία, θα πήγαινε πίσω εκεί που τον είδε τελευταία φορά.

Ούτε κι εκείνος ήξερε πόση ώρα αργότερα, σταμάτησε να ψάχνει. Ήταν ανώφελο. Πώς ακριβώς ένα παιδί να είχε στοιχεία για τον απαγωγέα του στο δωμάτιό του; Χαζός ήταν. Ή μάλλον απελπισμένος. Και πάνω στην απελπισία του έκανε λάθος επιλογές. Κι έτσι που ανακάτεψε τα μαλλιά του κι έγειρε το κεφάλι του, είδε κάτι περίεργο στο πάτωμα. Κάτι...σαν ένα χαλαρωμένο τάταμι; Γονάτισε να ελέγξει καλύτερα. Πέρασε τα χέρια του πάνω από το διπλανό τάταμι για να καταλάβει την κλίση · όταν έκανε το ίδιο και στο τάταμι ύπο αμφισβήτηση, είδε πως απ'τη μία γωνία ήταν πιο ψηλά απ'ότι έπρεπε. Έβαλε τα δάχτυλά του εκεί και προσπάθησε να το σηκώσει...με την πρώτη, με τη δεύτερη, με την τρίτη...μετά από πολλές προσπάθειες, απλώς έβγαλε το σπαθί απ'τη θήκη του, κι έχωσε τη μύτη από κάτω. Αμέσως χωθηκε, και σαν μοχλός σήκωσε το τάταμι.

Με το που άνοιξε, είδε ένα απλό, ξύλινο κουτί. Είχε αρκετή απόσταση μεταξύ του ξύλου και του τάταμι, περισσότερη απ'ότι θα περίμενε. Με αργές κινήσεις, το έβγαλε έξω. Από κοντά φαινόταν σαν μια απλοϊκή κοσμηματοθήκη. Όταν το άνοιξε, είδε μέσα χαρτιά, φωτογραφίες κι άλλα ενθύμια του παιδιού, που τα θεωρούσε σημαντικά. Είδε πως το μετάλλιο που του έδωσε είχε θέση εκεί μέσα, μα για κάποιο λόγο το ειχε βγάλει έξω. Άρχισε να σκαλίζει, και είδε φωτογραφίες της οικογένειεάς του: η μαμά του ήταν όμορφη, στρουμπουλή, με τα ίδια καστανά μαλλιά με τον γιο της. Ο μπαμπάς του ήταν ίδιος στο πρόσωπο, με τις γωνίες που κληρονόμησε στον γιο, και τα ίδια καστανά μάτια. Γλυκοί άνθρωποι, απ'αυτούς πήρε.

Συνέχισε να σκαλίζει, και βρήκε μια δυτική πέννα. Ποιος μπορεί να του την έδωσε δεν ήξερε. Από δίπλα ήταν μια καλλιγραφική παραδοσιακή του τόπου τους βούρτσα κι ένα μικρό μελανοδοχείο. Αυτά του τα είχε δώσει ο ίδιος. Έτριψε το πρόσωπό του. Αν κι έπρεπε, δε μπορούσε να σταματήσει. Ρουφούσε την προσωπικότητα του παιδιού με κάθε νέα ανακάλυψη. Κάτι περιτυλίγματα από καραμέλες ήταν εκεί. Από δίπλα λίγα ψιλά που είψαν περισσέψει από μία μακρινή αγορά. Είδε κάτι χαρτιά που ήταν σημειώματα της μαμάς του που έλεγαν ότι τον αγαπάει και να φάει το φαγητό που του άφησε, να κάνει το δωμάτιό του και θα φάει λιχουδιά, να είναι καλός με τα άλλα παιδιά και θα τον αγαπήσουν κι αυτά όπως οι γονείς του...

Και ξαφνικά ένα χαρτί ήταν διαφορετικό από τα άλλα. Δεν είχε τον γραφικό χαρακτήρα που είχε συνηθίσει μέχρι τώρα, αλλά έναν άλλον, που είχε συνηθίσει για πολύ διαφορετικό λόγο. Ονομάτιζε πλοία, ποσότητες, λιμάνι, ήδη και συνεργάτες. Και στο κάτω μέρος του χαρτιού όλοι οι συνεργάτες είχαν υπογράψει τα ονόματά τους. Τέλος τέλος ήταν και το όνομα Nobu Nobu σε τέλεια καλλιγραφικά γράμματα, συνοδευόμενα από την σφραγίδα του.

Ο Νanashi είχε βρει το μανιφέστο.

Έπρεπε να κάτσει.

Χλώμιασε ολόκληρος και η καρδιά του τον απογοήτεσε για λίγα δευτερόλεπτα, αποφασίζοντας να μην κάνει τη δουλειά της. Μέχρι και ο Χνούδις ανησύχησε, κι άρχισε να τον γλείφει στο πρόσωπο σε συμπαράσταση. Μηχανικά τον χάιδεψε, κι ενώ το σώμα του ήταν εκεί, το μυαλό του έτρεχε πολύ μακριά. Πώς μπορούσε να είναι τόσο τυφλός; Το μόνο που έκανε εκτός του κανονικού ήταν να συναντά τον μικρό περισσότερο. Αν το σκεφτόταν, είχαν όντως αφήσει τον ίδιο ήσυχο...βολικά την ίδια μέρα που εξαφανίστηκε το παιδί. Και φυσικά, εφόσον ήξερε ότι η Sayuri ήταν τσιμπημένη μαζί του, δεν περίμενε να του ξεδιαλύνει μια και καλή της αμφιβολίες. Του είχε πει ότι δεν ήταν αυτή, αλλά μετά το άφησε επίτηδες να πλανέται πως μπορεί εν τέλει να είναι. Αλλά δεν έφταιγε αυτή. Αυτός έφταιγε. Και τότε θυμήθηκε κάτι που είχε πει ο μικρός: πάντα του έδινε κάτι όταν πήγαινε να τον δει. Άρα πήγαινε συχνά--άρα μπορεί μια απ'αυτές τις φορές να του έδωσε το χαρτί.

Και τότε επιτέλους σκέφτηκε αυτό που ο εγκέφαλός του φώναζε τόση ώρα: ο Nobu Nobu έχει τον Sachi. Πάνε να τον πάρεις πίσω. Έβαλε το μανιφέστο πίσω στο κουτί και πήρε το κουτί μαζί του. Πήγε σπίτι του, άφησε τροφή και νερό για τον σκύλο, τον περιποιήθηκε λίγο και πήγε στην κρεββατοκάμαρά του. Από τα βάθη της ντουλάπας του, που δεν έβλεπαν ποτέ τον ήλιο, ανέσυρε την παλιά του στολή και το σπαθί που είχε όταν υπηρετούσε τον άλλον. Ντύθηκε, οπλίστηκε, σιγούρεψε πως το σπαθί του έκοβε καλά, και ξεκίνησε για το μικρό οχυρό του Nobu Nobu μέσα στην πόλη. Αποκλείεται να είχαν το παιδί στο ανάκτορο. Και απόψε θα το έπαιρνε πίσω.

Ήταν ένα χαμαιτυπείο στα περιθώρια της πόλης της περιοχής της διασκέδασης. Ήξερε πως δε θα είχε πάνω από πέντε άτομα τόσο νωρίς, ούτε εφτά το απόγευμα, αλλά πήγε προετοιμασμένος για ολόκληρο στρατό έτσι κι αλλιώς. Ένας από τους λόγους που δεν τον σκότωσαν όταν παραιτήθηκε, μα τον άφησαν να χαραμίζεται ενώ ήξερε τόσα δεν ήταν η καλή τους η καρδιά, μα το γεγονός πως ήταν τόσο καλός με το σπαθί, δεν είχε ισάξιό του σε όλο το παλάτι. Κι ο μόνος λόγος που δεν υπηρετούσε τον αυτοκράτορα ήταν επειδή ο άλλος τον είχε βρει - αργότερα κατάλαβε πως ήταν το όπλο του Nobu Nobu αν ήθελε ποτέ να επιτεθεί στον ξάδερφό του και να πάρει την εξουσία -.

Γι αυτό, δεν ήταν καθόλου υπερβολική η αντίδραση των δύο ανδρών: με το που τον είδαν να έρχεται προς το μέρος τους με πλήρη επισημότητα - τρόμαξαν να τον αναγνωρίσουν μα και όταν τον αναγνώρισαν - το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να σηκωθούν και να τρέξουν μέσα. Παρά την εμφάνισή του όμως, το οχυρό του Nobu Nobu είχε ισχυρές άμυνες, κι αμέσως όλα ενισχύθηκαν με βαριά ξύλινα παραθυρα και δεύτερη πόρτα πίσω απ'την κανονική. Μπορούσε να τους ακούσει να τρέχουν και να φωνάζουν διαταγές. Βέβαια, η ιδέα ότι λίγα χοντρά ξύλα μπορούσαν να τον σταματήσουν, ήταν αστεία. Τους άφησε να χτίσουν τις οχυρώσεις τους όμως, και να φτιάξουν το κάστρο τους. Έτσι όταν το έριχνε, θα ήταν πολύ πιο ικανοποιητικό.

Πιστός στον λόγο του, αφού τελείωσαν τις εργασίες τους, πήγε με αργά βήματα στην πόρτα. Τράβηξε το σπαθί του και τρύπησε την πρώτη πόρτα για να δει μια δεύτερη βαριά να την καλύπτει. Πήρε θέση: και με τα δύο χέρια να κρατάνε τη λαβή, το κυρίαρχο από πάνω για καλύτερο έλεγχο, συγκεντρώθηκε. Πήρε μια ανάσα. Έτσι οριζόντιο με τα μάτια του που το κρατούσε, υπολόγιζε την απόσταση. Με μία ρευστή κίνηση, κατέβασε το σπαθί δεξιόστροφα και σταμάτησε μόνο όταν είχε φτάσει η λεπίδα δίπλα στα πόδια του. Περίμενε για μια στιγμή πριν ξανασταθεί σωστά. Έκανε ένα βήμα μπροστά με απλωμένο το αριστερό του χέρι · τη στιγμή που ακούμπησε την δεύτερη πόρτα, έπεσε κάτω σε δυο κομμάτια.