Για να χαθούν τα χάρτινα. Μέρος Δεύτερο. [Τέλος]

«Ευχαριστώ,» είπε κλαίγοντας δάκρυα χαράς και οι δύο κυρίες, μικρή και μεγάλη, αγκαλιάστηκαν. Χαρά ένιωσε κι ο ίδιος που δεν σκότωσε ένα παιδάκι με την πλήρη άγνοια του περι ιατρικών καταστάσεων. Για μια στιγμή...αν και δύσκολα, άκουσε την τύπισσα που του μίλησε. Θετικό αυτό. Είχε αρχίσει να επανέρχεται η ακοή του.

Ζαλισμένος, επέστρεψε στο μπουλούκι και είδε ότι οι υπόλοιποι λίγο πολύ ξαναστάθηκαν στα πόδια τους. Δεν είχε κάτι να ανησυχεί. Ξεφούσκωσε τα πνευμόνια του από το άγχος με μια βαθιά εκπνοή και αφού ξανακοίταξε ότι όλοι είναι καλά, αμέσως εξαφανίστηκε! Τρέχοντας όσο πιο γρήγορα γινόταν, γι αυτό και θα φαινόταν σαν απλώς να χάθηκε από τα μάτια των υπολοίπων αν τον κοιτούσαν, κατέβηκε την πλαγιά ολόκλρη. Έμεινε από την άλλη πλευρά εντελώς, όμως ήξερε πως οι άντρες του Nobu Nobu θα τον περίμεναν από κει και δεν ήθελε να μπλεχτεί. Σίγουρα, ακόμα είχε το σπαθί του αλλά δεν ήταν σε καλή κατάσταση...συν του ότι ήλπιζε να παραμείνει κάπως στην αφάνεια, να μην τον αναφέρουν και πολύ οι άλλοι. Ήξερε πως θα ήταν δύσκολο εώς αδύνατο, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Αφού έκανε έναν τεράστιο κύκλο, πήρε επιτέλους τον δρόμο επιστροφής, αν και πρώτα επρεπε να πάει στην Sakura για να δει πως είναι και οι δύο. Έκανε ρεκόρ χρόνου, έφτασε μέσα σε δεκαπέντε λεπτά απ'τη στιγμή που έφυγε από το πλέον ανύπαρκτο εστιατόριο, τόσο γρήγορα που πήγαινε. Όταν σταμάτησε εμπρός στην πόρτα της, κι αφού τον έβαλε μέσα, πήγε γραμμή κι έκατσε με κάθε επισημότητα στο μαξιλάρι για τους ξένους...βάζοντας τα χέρια του πάνω στα γόνατα λες και ήταν έτοιμος να κάνει υπόκλιση στον Κύριό του, επιτέλους άφησε την κούρασή του να βγει, βαριανασαίνοντας όσο πιο ήρεμα και διακριτικά μπορούσε. Μάτια κλειστά, μυαλό συγκεντρωμένο, δύο λεπτά αργότερα είχε ξαναβρεί τον ρυθμό του.

«Χαίρομαι που είστε και οι δύο καλά,» είπε στο τέλος, εκπλήσσοντας και τους δύο παρευρισκόμενους, οι οποίοι νόμιζαν πως όση ώρα μιλούσε η Sakura εκείνος δεν άκουγε. «Επίσης χαίρομαι που δε σας κυνήγησε κανείς.» Βέβαια μπορεί να τους ακολούθησαν αλλά πώς να το κατάλαβουν; Καλύτερα ας μην πω τίποτα άλλο. Ένα νωχελικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.
«Και τώρα τι κάνουμε;»
«Τώρα θα πάω τον μικρό σπίτι...αφού κάνω ένα μπάνιο πρώτα όμως.»
«Ναι και μετά;»
«Μετά τίποτα. Αφού δε σας κυνήγησαν δε σας είδαν, η ζωή συνεχίζεται.» Όμως έπρεπε να μάθει ποιος ήταν ο στόχος. Ήξερε πως δεν ήταν όλες οι γυναίκες και τα παιδιά--μόνο μία. Ίσως κάποιος κι απ'το προσωπικό; Είχε όλα τα στοιχεία, ήλπιζε, οπότε θα τα έβαζε σε μια σειρά. Αφού άφηνε τον μικρό.

Το οποίο έκανε μία ώρα αργότερα. Αν και ο μικρός αποδείχθηκε πιο δύσκολος στον αποχωρισμό απ'ότι νόμιζε - ίσως έφταιγαν και οι πρόσφατες εξελίξεις, κι ο μικρός φοβόταν - κατάφερε να τον κάνει να δει τη λογική. Βέβαια και πάλι δεν τον άφησε στο σπίτι του μπροστά, αλλά μισό τετράγωνο νωρίτερα. Κάτι ύποπτο συμβαίνει μ'αυτό, αλλά τώρα ήταν το τελευταίο πράγμα που έπρεπε να σκεφτεί. Αν και άλλαξε ρούχα, τα σημειώματα τα κράτησε πάνω του, κι έτσι το χέρι του πήγε πάλι ασυναίσθητα εκεί που τα είχε κρυμμένα.

Όταν πήγε σπίτι του, έκατσε στο δάπεδο τάταμι μπροστά στο τραπέζι. Έβγαλε τα σημειώματα και τα άφησε μπροστά του. Διάβασε πρώτα εκείνο που είχε αναγνωρίσει τον γραφικό χαρακτήρα. Έγραφε: Όπως είπαμε εχθές. Μην κινήσεις καθόλου υποψίες. Πριν και μετά, συνέχισε το σημείωμα να λέει για έναν αστακό και τα συστατικά του, αλλά υπέθεσε πως αυτό ήταν απλώς κάλυψη μην τυχόν κι έπιανε κανενός στην κουζίνα το μάτι του το σημείωμα. Όντας σε κουζίνα, όλων τα μάτια θα στρέφονταν αμέσως στις δοσολογίες και θα γυρνούσαν απ'την άλλη αμέσως. Το δεύτερο σημείωμα, σε άγνωστο γραφικό χαρακτήρα έλεγε: Αλλαγή σχεδίου. Συνέχισε να το παίζεις μάγειρας αλλά επέμενε να βγεις στη σάλα ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Όταν μας δεις, βρες δικαιολογία να φύγεις.

Και αυτό, όπως και το προηγούμενο, πρι νκαι μετά από το πραγματικό μήνυμα έγραφε μια συνταγή για φασιανό. Χμφ, τι καλοί, ειδοποίησαν τον δικό τους εγκαίρως για να ξεφύγει. Αυτό βέβαια του έδινε ένα πλεονέκτημα...αν ήθελε να ψάξει για τον συνεργό. Αν. Κι αυτό ήταν ένα πολύ μεγάλο αν. Τώρα, σε συνδυασμό με το τι είχε μάθει, έβαλε τα γεγονότα σε μια σειρά.

Από τον Seshou έμαθε πως ο Nobu Nobu ξεφορτώθηκε προσφάτως έναν πολύ παλιό και δυνατό "πρόβλημα" με την έκρηξη που είχε γίνει "τώρα πρόσφατα" και πως πλέον ήταν ελεύθεροι να συμμετέχουν όλοι στο καινούργιο του επιχειρησιακό εγχείρημα. Από τον Katsura έμαθε πως Νοbu Nobu είχε μια μεγάλη ανησυχία κι ενώ είχε χαρεί για μια επιτυχία του, φαινόταν πως κάτι πήγε στραβά και ξέφυγε κάτι μικρό, κάτι που συνήθως περνά απαρατήρητο. Δεν ήξερε o Katsura τι όμως, αλλά αν μάθαινε θα ήταν η τέλεια ευκαιρία να τον ρίξουν. Κι απ'την άλλη, άκουσε τον Sousuke να μιλά για ένα μανιφέστο, μια αναφορά που όχι μονο φέρει το όνομα αλλά και την υπογραφή του Nobu Nobu το οποίο πρέπει πάσει θυσία να βρούνε. Αυτό κι ένα δαχτυλίδι, αλλά το δεύτερο ήταν περισσότερο σαν υποσημείωση παρά κάτι σημαντικό.

Αναστέναξε. Δεν ήξερε πώς έτυχε και μπλέχτηκε, όμως καμία θέληση δεν είχε να το κάνει. Βέβαια τα σημειώματα που βρήκε κι έσωσε απ'τη φωτιά μόνο και μόνο για να τα διαβάσει του λένε άλλα. Προβληματισμένος, ανακάτεψε όσα απ'τα μαλλιά του δεν ήταν πιασμένα στην χαλαρή κοτσίδα του. Πάντα τον βοηθούσε να σκεφτεί αυτή η κίνηση. Γιατί αυτό που είχε να σκεφτεί ήταν πολύ συγκεκριμένο: θα έδινε τα στοιχεία αυτά στη shinsegumi σαν σωστός πολίτης ή θα κρατούσε το μυστικό και δε θα πήγαινε να ψάξει αυτό το μανιφέστο; Γιατί γι αυτό έγιναν όλα, πλέον ήταν σίγουρος. Όταν ο γέρος που ανατίναξε ο Nobu Nobu σήμανε τηνν αρχή του τέλους για την θητεία του Nanashi δύο χρόνια πριν, αυτό το μανιφέστο ήταν που του έσωσε τη ζωή, το διαπραγματευτικό του ατού. Και το δαχτυλίδι συνάμα, μα κυρίως το μανιφέστο.

Αν έπαιρνε παράδειγμα από τον τρόπο που μιλούσε ο Sousuke γι αυτό, δεν είχε ιδέα ότι στην ουσία γι αυτό προκλήθηκε η έκρηξη--επειδή το αφεντικό ήθελε να κάνει καινούργια συμφωνία με κάποιον άλλον έμπορο ναρκωτικών ή να επεκταθεί στο εμπόριο λευκής σαρκός, ήθελε να εξαφανιστούν αποδείξεις για παλιές αμαρτίες. Και πώς θα το έπαιρνε; Μόνο έτσι.

Έτσι λοιπόν το δικό του ζήτημα ήταν κυρίως ηθικό. Δεν ήθελε να βάλει σε ρίσκο τα κορίτσια. Όμως αν το είχε κάνει ήδη, όταν απέτρεψε την τραγωδία σήμερα; Κι αν ερχόταν η πολιτοφυλακή στο κατώφλι του, πώς έπρεπε να αντιδράσει; Κι εν τέλει...ήθελε πραγματικά να το αφήσει στη μοίρα του; Μήπως βαθιά μέσα του ήθελε να βρεθεί ενώπιων της δικαιοσύνης ο πρώην αφέντης του;

Αποφάσισε πως καλύτερα ήταν να μην αποφασίσει. Αλλά όταν άρχισε να ετοιμάζεται το απόγευμα για να
πάει στη δουλειά, φρόντισε να πάρει μαζί του τα δύο χαρτάκια. Αν ξαφνικά αποφάσιζε πως ήθελε να ενημερώσει την πολιτοφυλακή να του ήταν εύκολο. Ετοιμάστηκε, όπως πάντα στα μαύρα με ελάχιστο χρώμανα σπάει τη μονοχρωμία, και κίνησε για το μαγαζί.

Στο δρόμο συνάντησε την Hachiro, την οποία παρενοχλούσαν κάτι τύποι. Δεν χρειάστηκε πάνω από μία κίνηση για να εξαφανιστούν όλοι από μπροστά του. Αφού έφτασαν στο μαγαζί, σχεδόν αμέσως στρώθηκε στη δουλειά, εφόσον είχαν επιτεθεί στη βιτρίνα - δηλαδή εκεί όπου τα κορίτσια που δούλευαν απόψε στα κρεββάτα θα πήγαιναν εναλλάξ για λίγη ώρα για να προσελκύσουν πελάτες -. Με συνοπτικές διαδικασίες είχε καταφέρει να πιάσει τρεις και να διώξει δύο. Κι ενώ η υπόλοιπη νύχτα περνούσε σχετικά βαρετά, έγιναν δύο τινά: η Δεσποινίς Chou ήρθε να του μιλήσει ιδιαιτέρως και τρεις άντρες του Nobu Νοbu ήρθαν μέσα στο μαγαζί. Απροκάλυπτα τον κάρφωναν με το βλέμμα τους, παραπάνω από φανερό πως ήρθαν για να του κάνουν τη ζωή δύσκολη ή εξαιτίας του, τα χαμόγελά τους φαρδιά κι αποκρουστικά. Κι ενώ ο ένας ακολουθούσε τον άλλον με τα μάτια, η Δεσποινίς του έδωσε τα χειρότερα νέα.

«Θέλω να συνοδεύσεις την Ikumatsu μέχρι το σπίτι του κυρίου Katsura.»

Συζητούσαν αναμεταξύ τους με τον συνηθισμένο κρυψήνους τρόπο, μα τα γλοιώδη χαμόγελα δεν έφυγαν ποτέ. Ενοχή, ανησυχία και προστατευτικότητα ανακατεύτηκαν στο στομάχι του με φρενήρη ρυθμό, μέχρι που ένιωσε αναγούλα. Όμως όσο κι αν τα μάτια του δεν κοιτούσαν τη συνομιλήτριά του, τα αυτιά του ήταν στη διάθεσή της. Ξαφνιάστηκε απ'αυτό που άκουσε τόσο πολύ, που γύρισε και την κοίταξε.

«Τώρα;»
«Ναι τώρα, αν δε σε πειράζει,» ο σαρκασμός σχεδόν απτός «γιατί δε θα ήθελα να σου επιβαρύνω το πρόγραμμα.»
«Θα την πάω εννοείται, αλλά άκουσέ με: αυτοί που ήρθαν τώρα, μην τους αφήσεις να πάρουν καμία, όσο κι αν πληρώνουν · είναι επικίνδυνοι. Δεν ήρθαν εδώ για καλό. Με ξέρουν και τους ξέρω από παλιά--στην ουσία ήρθαν να μ'εκφοβίσουν μπορεί κάνοντας κακό και στις κοπέλες.»

Όσο διασκεδαστικό και να ήταν το ειδύλλιο μεταξύ δύο τόσο φαινομενικά αταίριαστων ανθρώπων, κι όσο κι αν ήθελε μόνο τα καλύτερα για την Ikumatsu, πραγματικά δεν είχε χρόνο να χάσει εξαιτίας του. Γιατί έπρεπε τώρα; Αυτός ο Katsura έχει τη χειρότερη αίσθηση του χρόνου. Το καλό που του ήθελε να την έπαιρνε την κοπέλα μακριά από δω αλλιώς χαράμι όλα. Ειδικά το μεγάλο ρίσκο του να φύγει με το που ήρθαν αυτοί. Ανησυχούσε πολύ. Τι μπορεί να έκαναν τώρα που θα έλειπε; Αν και δεν ήθελε ούτε να το σκέφτεται, δεν έκανε τίποτα άλλο σ'όλη τη διαδρομή - από το ένα σημείο της πόλης στο άλλο, σχεδόν στη μέση του νησιού - και ταλανιζόταν.

Ακόμα και με τη δική του ταχύτητα αφότου άφησε την ikumatsu στο σχεδόν αρχοντικό - το πρόσωπό της κρυμμένο με μια κουκούλα, οδηγία της Δεσποινίς - έκανε σύνολο παραπάνω από δύο ώρες στο πήγαινέλα. Τα χέρια του είχανε παγώσει, τα μάτια του δάκρυσαν απ'το κρύο · τα πόδια του ΄ ένιωθε να είχαν πάρει φωτιά ενώ δε θα τον εξέπληττε αν έβλεπε τα σανδάλια του λιωμένα. Κι όλη αυτή η βιάση τι είχε σαν αποτέλεσμα...;

Όταν έφτασε πίσω, ήταν ώρα να κλείσει το μαγαζί. Οι τελευταίοι έφευγαν, πιο εύθυμοι απ'ότι ήρθαν · οι κοπέλες αποσύρθηκαν στα δωμάτια να αλλάξουν και να βάλουν πιο καθημερινά ρούχα για να πάνε στα σπίτια τους. Όμως σήμερα, καμία δεν τον κοιτούσε στα μάτια. Ένα πέπλο...σιωπής, ντροπής ίσως, είχε πέσει από πάνω τους. Γύρισε να κοιτάξει τη Δεσποινίς, κι εκείνη απέστρεψε το βλέμμα της από το δικό του για πρώτη φορά στη ζωή της με τέτοιον τρόπο. Κοντοστάθηκε. Εκείνο το απαίσιο αίσθημα που είχε από την πρώτη στιγμή που είδε τους αχώνευτους να πατούν πόδι μέσα στο μαγαζί μέχρι και τώρα, δεκαπλασιάστηκε. Ο πάτος του στομαχιού του ένιωσε να εξαφανίζεται και προσπάθησε να δει καλά όλες τις κοπέλες μέσα στο μαγαζί. Μέτρησε: μία, δύο, τρεις, τέσσερις, δεν τον κοιτούσαν αλλά φαίνονταν καλά. Οι τρεις που ήδη εξαφανίστηκαν πάνω στα σκαλοπάτια γρήγορα γρήγορα με το που τον είδαν, ήταν εξίσου καλά. Η Sayuri δίπλα του φαινόταν να χαμογελάει αμήχανα, μα πέρα απ'αυτό δεν είχε κάποιο πρόβλημα.

Έμεναν να φανούν οι Hachiro, Megumi, Akiko, Sora και Kaoru. Kαι μόνο μία απ'αυτές που έμειναν είχαν δει μαζί του. Λες και διάβαζε μυαλά, ρώτησε με επιτηδευμένα ήρεμη φωνή: «Πού είναι η Akiko...;»

Όλες ξαφνικά κάτι είχαν να κάνουν--πήγαιναν μια από δω, μια από κει, μιλούσαν μεταξύ τους κάνοντας αχρείαστο θόρυβο. Μόνο η Sayuri πήρε μια στωική έκφραση και δεν τόλμησε να τον κοιτάξει. Έπιασε το μανίκι του, όπως κάνουν τα παιδιά καμιά φορά, ακόμα χωρίς να τον κοιτάξει. Όμως έβλεπε πως το πρόσωπό της, σιγά σιγά "έσπαγε" και δάκρυα έκαναν την εμφάνισή τους.

Όχι.

Αμέσως στράφηκε στην Δεσποινίς, που αν φαινόταν πιο ένοχη μπορεί να νόμιζε κανείς ότι το έκανε η ίδια, ότι ήταν έτοιμοι να του πουν. Δεν την άφησε να ξεφύγει όμως και πεισματικά την ακολούθησε με το βλέμμα του, αυστηρό κι απόλυτο αυτήν τη φορά. «Πού είναι η Akiko,» επανέλαβε την ερώτησή του, αλλά τώρα δεν ειπώθηκε σαν ερώτηση, μα σαν απαίτηση.
«Π-πάνω...στο δωμάτιο 3...»

Όχι θεέ μου, όχι.

Σκέφτηκε το χειρότερο και το στομάχι του ανακατεύτηκε περισσότερο. Κράτησε κάτω το σεμνό μεσημεριανό του όμως κι αφού έκανε λίγες στιγμές να συμμαζέψει τις σκέψεις και τον εαυτό του, έφυγε πάνω στο δωμάτιο "υποδοχής πελατών" που του είπανε βολίδα. Αν και τα πόδια του τρέμανε, δεν καθυστέρησε. Αν και τα χέρια του δε μπορούσαν να μείνουν σταθερά, άνοιξε την πόρτα με την πρώτη προσπάθεια.

Όχιόχιόχιόχι, σκεφτόταν επαναληπτικά μέχρι και που την αντίκρυσε. Εκεί σταμάτησε να σκέφτεται.

Εντόπισε μια ανθρώπινη μπάλα στο πάτωμα, καλυμμένη με ρούχα και κουβέρτες. Άκουσε έναν αχνό θρήνο να έρχεται από κει. Ανακούφιση που τη βρήκε ζωντανή υπερνίκησε όλα τα άλλα συναισθήματα κι ανέπνευσε ξανά. Τουλάχιστον μέχρι και που πήγε δίπλα της, όποτε και ξαφνικά το κλάμα σταμάτησε. Είδε το σώμα της κοπέλας να κοκαλώνει και του θύμισε ελάφι που εντόπισε κυνηγούς. «Εγώ είμαι...» δήλωσε μόνο και μόνο για να ανακοινώσει την ταυτότητά του καθώς πλησίαζε. Σιγά σιγά, άρχισαν πάλι τα ρουθουνίσματα, οι λυγμοί, οι ρογχοι, και μόλις έκατσε δίπλα της, τα κλάματα. Ασυναίσθητα, γύρισε προς αυτόν κι έγειρε στην αγκαλιά του. Από ένστικτο, την αγκάλιασε.

Λες και κάποιο φράγμα μέσα της έσπασε, τα κλάματα ενισχύθηκαν, αναφιλητά ελευθερώθηκαν και την παρακολούθησε να διαλύεται μες στη λύπη της με μαθηματική ακρίβεια. «Πού ήσουν; Πού είχες πάει; Γιατί δεν ήσουν εδώ;» Έκλαιγε και τον έκρινε ταυτόχρονα, όμως ποτέ δεν τον άφησε. Μηχανικά άρχισε να της χαϊδεύει την πλάτη να ηρεμήσει. «Γιατί δεν ήσουν εδώ να με βοηθήσεις; Σε φώναζα αλλά δεν ήρθες ποτέ. Γ-γιατί...γιατί...;»

Υπέροχα. Λες και δεν ένιωθε αρκετά χάλια μέχρι τώρα. Στην προσπάθειά του να της σκουπίσει τα δάκρυα, η καρδιά του έσπασε όταν την είδε να τραβιέται μακριά του αντανακλαστικά. Όμως όταν λίγο από το φως του φεγγαριού έπεσε πάνω στο πρόσωπό της έτσι όπως τον απέφυγε, δεν την αδίκησε που το έκανε: μελανιές κι αίματα υπήρχαν παντού στο πρόσωπό της · το αριστερό της μάτι δε θα άνοιγε για λίγο καιρό. Τα χείλη της ήταν πρησμένα. Στον λαιμό της είχε σημάδια από δάχτυλα. Κι όσο φαινόταν το δέρμα της κάτω από τα στρώματα υφασμάτων, έβλεπε παντού αποχρωματισμούς.

«Συγγνώμη,» ήταν το μόνο που μπορούσε να πει εκείνη τη στιγμή. «Έπρεπε να ήμουν εδώ.» Την αγκάλιασε με δική του πρωτοβουλία όμως τόσο προσεχτικά, σαν να φοβόταν μην τη σπάσει. «Εγώ φταίω.» Το πίστευε. Εξάλλου, γι αυτόν ήρθαν, αυτόν ήθελαν να πληγώσουν. Λοιπόν, το κατάφεραν. «Δε θα ξαναγίνει.»

Έμεινε να κλαίει στην αγκαλιά του, εως ότου την πήρε ο ύπνος. Τότε τη σήκωσε στα χέρια του και την κατέβασε κάτω με πολύ απαλές κινήσεις στο κάθε του βήμα, μην τυχόν και ξυνπήσει. Την εναπόθησε προσεχικτά ανάμεσα στην Megumi και τη Sayuri. Γύρισε στη Δεσποινίς. «Δε σου είπα να μην τους αφήσεις να πάνε με καμία απ'όλες;» Δεν απάντησε. «Δε σου είπα πως δεν ήρθαν για καλό; Υποτίθεται τις προσέχεις. Υποτίθεται ότι της νοιάζεσαι!»
«Τις νοιάζομαι, όλες τις νοιάζομαι, ειλιρκινά, τις αγαπάω. Αλλά...αλλά δεν καταλαβαίνεις. Δεν ήταν μόνο ότι πλήρωσαν πολλά, αλλά ήταν τόσο ευγενικοί. Δεν--δεν περίμενα να...και...ήταν πολύ καλοί, χαμογελαστοί, δε θύμιζαν αυτό που έλεγες. Και...και είπαν πως ο Nobu Nobu μας σύστησε προσωπικώς και...πώς να...αρνηθείς...;»

Δε μίλησε άλλο. Και πριν του τα πει όλα αυτά, ήξερε πως δεν το έκανε επίτηδες και ποτέ δε θα ήθελε μια από τις κοπέλες της να πάθει κάτι τέτοιο. Όμως η ενοχή του ήταν πολύ μεγάλη κι έπρεπε να τη μοιραστεί με κάποιον. Αλλιώς σε λίγο θα τον στοίχειωναν τα λόγια της Akiko γι αρκετό καιρό. Για την ακρίβεια, ήδη ένιωθε πως αυτό θα γινόταν όπως και να χει.