Για να χαθούν τα χάρτινα. Μέρος Δεύτερο. [Τέλος]

Έμεινε στο μαγαζί μέχρι το μεσημέρι. Αφού τα κορίτσια έπλυναν κι έντυσαν την Akiko όπου δε μπορούσε να το κάνει η ίδια λόγω πόνου, με προθυμία προσέφερε ένα από τα δωμάτιά της η Δεσποινίς προς χρήση της Akiko, η οποία το δέχτηκε με ετοιμότητα. Ο Nanashi αμέσως δήλωσε πως θα μείνει μαζί της για να την προσέχει, εκεί στο προσκεφάλι της όσο εκείνη θα κοιμόταν. Αν και δεν το είπε, απλώς έγνεψε με το κεφάλι της, φάνηκε πως αισθάνθηκε πολύ πιο ασφαλής, σαν ένας κόμπος να λύθηκε. Πιστός στον λόγο του, έκατσε τρία μέτρα μακριά της το εναπομείναν βράδυ κι όλο το πρωί, με το σπαθί στο χέρι προετοιμασμένος για το χειρότερο.

Όσο φρουρούσε τη μικρή και τα όνειρά της, είχε χρόνο να σκεφτεί τι θα έκανε. Αποφάσισε γι αυτόν η μοίρα απ'ότι φάνηκε: θα τα παρατούσε. Δε θα ασχολούνταν ξανά με αυτήν την υπόθεση ό,τι και να γινόταν. Δε θα άντεχε να ξαναπάθει κάποια άλλη απ'τις κοπέλες κάτι παρόμοιο. Την ξυλοκόπησαν, προσπάθησαν να την στραγγαλίσουν - σίγουρα "για πλάκα" - και ποιος ξέρει τι άλλη αισχρότητα διέπραξαν στο σώμα της...σαν τιμωρία. Για τον ίδιο. Όχι, δεν είχε άλλα ψυχικά αποθέματα για να το υποστεί και δεύτερη φορά.

Όταν έφυγε επιτέλους, ήταν εξουθενωμένος και ήθελε απλώς να κοιμηθεί. Η προηγούμενη μέρα ήταν απλώς ασύλλυπτη. Πονούσε το κεφάλι του, οι ώμοι του έβγαζαν όλη την ένταση της ημέρας και τα πόδια του δεν του έκαναν χάρες, τόσο που τα είχε κακοποιήσει την προηγούμενη μέρα. Αλλά φάνηκε πως το τρέξιμό του από την πλαγιά του εστιατορίου, όλο τον κύκλο μέχρι το σπίτι του, δεν απέδωσε. Κάποιος τον ανέφερε, άλλος συμφώνησε, όλοι επιβεβαίωσαν τα λεγόμενα τους και με μαθηματική ακρίβεια οδηγήθηκαν σ'αυτόν. Δε μετάνιωνε την πράξη του να βοηθήσει, αλλά μετάνιωσε που έγινε το κέντρο της προσοχής. Ήταν εγωιστικό. Το έκανε μόνο και μόνο για να νιώσει ήρωας.  Θα μπορούσε να το είχε πει σε κάποιον άλλο και να πήγαινε εκείνος να ελέγξει, αλλά όχι. Έπρεπε να το κάνει εκείνος.

Και πώς καταρασσόταν την παροδική του αλαζονεία, ένιωσε μία εχθρική παρουσία. Ήταν καθυστερημένη η αντίδρασή του όμως, γιατί μέχρι να τραβήξει το σπαθί του, ένας άντρας ήταν ήδη μπροστά του. Όμως άοπλος. Περίεργο. Άφησε κι ο ίδιος τη λαβή του ξίφους και τον κοίταξε.

«Ο Nobu Nobu λέει πως το να σώζεις γυναίκες και παιδάκια από φωτιά είναι πολύ γενναίο, αδιαμφισβήτητα, συνάμα όμως ηλίθιο αν αυτός θέλει να καούν. Γι αυτό σταμάτα να φυτρώνεις εκεί που δε σε σπέρνουν και κοίτα τη δουλειά σου. Αλλιώς έχει κι άλλες πουτάνες το μαγαζάκι σου.» Παρά την αηδία του, δεν είπε κάτι. «Θεώρησέ το την τελευταία σου προειδοποίηση.»

Τελειώσανε οι χάρες, σκέφτηκε. «Και να θυμάσαι πως ο μόνος λόγος που δεν είναι νεκρή, είναι γιατί το αφεντικό πάντα σε συμπαθούσε.» Με αυτά τα αποχαιρετιστήρια λόγια, τον άφησε εξημμένο, ν'αναλογίζεται όλα αυτά που θα μπορούσε να του κάνει, αλλά από την ανάγκη να αφήσουν τα κορίτσια ήσυχα και μόνο δεν έκανε τίποτα. Μέσα σε μία στιγμή, μίσησε τον εαυτό του όσο και όλους τους υπόλοιπους. Να χαρεί έναν υπέρμαχο της δικαιοσύνης και της ηθικής. Που με την πρώτη απειλή έκανε πίσω και δεν είχε το θάρρος ή το σθένος να υπερασπιστεί τα κορίτσια. Αλλά εδώ που έφτασαν, δεν είχε άλλη επιλογή.

Γύρισε σπίτι του νικημένος. Δεν ξύπνησε μέχρι που άκουσε φασαρία έξω από την πόρτα του. Κάποιος χτυπούσε...ή φώναζε; Μάλλον και τα δύο. Έριξε νερό βιαστικά στο πρόσωπό του και πήγε να δει ποιος έκανε τόσο θόρυβο. Χωρίς καμία έκπληξη, είδε τον μικρό Sachi να κάθεται εκεί με ένα πλατύ χαμόγελο ενώ δίπλα του ήταν ένα χαριτωμένο κανελλί σκυλί με μπεζ πατουσάκια και κοιλίτσα, χνουδωτό και πανέμορφο. Η μακριά του μουσούδα τελειώνε σε μια μαύρη υγρή μύτη και μια γλώσσα ξεχυνόταν απ'το πλάι. Τα μάτια του Nanashi γίναν δύο σχισμές, κάτι ο ήλιος, κάτι το θέαμα μπροστά του. Πάλι καλά που υπήρχε αυτό το παιδί κι έφερνε το χαμόγελο στα χείλη του.
«Φίλος σου;»
«Ναι! Τον βρήκα πριν μια βδομάδα αλλά είπα να στον φέρω να τον γνωρίσεις αφού τον μάθαινα λίγο κι εγώ.» Σούφρωσε τα χείλη του ο άνδρας, να δείξει πως τον ακούει και να συνεχίσει. «Τον ονόμασα Χνούδι γιατί είναι τόσο μαλακός...!»

Όπως κάθε φορά που αισθανόταν γαλήνιος, έτσι και τώρα, και μόνο που τους κοιτούσε τα μάτια του έγιναν δυο αποχρώσεις πιο ανοιχτά, σχεδόν ίδια με τη γούνα του Χνουδιού. Χαμογέλασε. «Έχει φάει το Χνούδι; Ή ο φίλος του;»
«Εεεεεε, όχι! Είπαμε να φάμε όλοι μαζί.»
«Είπατε;» ρώτησε καθώς έκανε αναστροφή και πήγαινε μέσα στο σπίτι. Με την άκρη των ματιών του είδε τον μικρό να τον ακολουθεί, μαζί με τον σκύλο. Δεν είπε τίποτα.
«Τον ρώτησα και γάβγισε "ναι".»
«Α, ξέρεις και τι λένε οι σκύλοι τώρα.» Μπήκε στην κουζίνα κι άρχισε να ψάχνει το ψυγείο για κάτι που να είναι καλό και για σκύλους. Κοτόπουλο σίγουρα θα έκανε...
«Δεν είμαι χαζός! Του είπα γάβγισε μία φορά για ναι, δύο για όχι. Γάβγισε μία.»

Ρουθούνισε το γέλιο του. «Ε αφού καταλαβαίνει ο σκύλος άπταιστα την ανθρώπινη γλώσσα...»

Γκρίνιαξε ο μικρός, έμεινε να τους κοιτά χαριτωμένα ο Χνούδις και χασκογελούσε ο Nanashi. Και κάπως έτσι πέρασαν την ώρα μέχρι να μαγειρέψει ο τριανταδιάχρονος άντρας στον μικρό. Σαν γιο του τον αισθανόταν, τόση διαφορά που είχαν. Αν είχε παντρευτεί και τη γυναίκα που του είχαν προξενέψει κάποτε, μπορεί ο γιος του να ήταν και μεγαλύτερος. Κούνησε το κεφάλι του όταν το σκέφτηκε. Δε ωφελούσε να τα σκέφτεται τώρα. Η Ayumi ήταν παντρεμένη με άλλον, χαρούμενη και μακριά του. Αλλά ο μικρός, και ο σκύλος του, ήταν εδώ. Και τώρα που κοιτούσε καλύτερα, το ζωντανό ήθελε μπάνιο!

Πάλι καλά που ο ήλιος δεν έλεγε να τους εγκαταλείψει αυτές τις μέρες, είχε καλό καιρό για να βγάλουν έξω τον Χνούδι και να τον πλύνουν. Άφθονο νερό και σαπούνι, πολλές πετσέτες και τόσο χτένισμα που τους πόνεσαν τα χέρια αργότερα, ο Χνούδις ήταν καθαρός και πανέμορφος. Στεγνός επίσης. «Ωωωω τι όμορφος που έγινε! Ευχαριστώ Νanashi.»
«Πες την αλήθεια, τον έφερες γιατί κάπου λερωθήκατε.»
«Όχι φυσικ-»

Το γέλιο του σταμάτησε την ένθερμη διαμαρτυρία του μικρού ο οποίος άρχισε να κάνει μουτράκια. «Δε λέω ψέματα. Αμάν.»
Του ανακάτεψε τα μαλλιά με στοργή. «Το ξέρω. Είσαι τίμιος.» Για μένα έχω πλέον αμφοβολίες... Αρκετή ώρα αργότερα, έφυγε ο μικρός, πανω στην ώρα που ήταν να πάει στη δουλειά. Αν ήταν παρανοϊκός θα έλεγε πως ο μικρός έμαθε το πρόγραμμά του επίτηδες. Όταν βγήκε έξω από το σπίτι του, είδε κάτι που δεν περίμενε: το Χνούδι είχε μείνει έξω από το σπίτι του! «Πάνε στον φίλο σου, άντε.» Όταν δεν κουνήθηκε, αλλά έμεινε να τον κοιτά αξιολάτρευτα, ο Nanashi κύλησε τα μάτια του. «Πάνε. Στον φίλο σου. Πάνε.» Αλλά τίποτα. Αναστέναξε. Μάλλον μόλις υιοθέτησε ένα αδέσποτο. «Καλώς. Μέσα. Και μην πειράξεις τίποτα.» Έσυρε την πόρτα ανοιχτή και του έκανε νόημα. Γάβγισε δύο φορές χαρούμενο κι έτρεξε στο σπίτι! Πήρε λίγο χρόνο να βάλει νερό σε ένα μπολ πριν φύγει και τον κλείδωσε μέσα.

Tώρα που έμεινε μόνος του, δε μπορούσε παρά να σκέφτεται την Akiko. Πώς θα την έβλεπε σήμερα; Λίγη τσίπα να είχε η Δεσποινίς δε θα την έβαζε να δουλέψει, αλλά αυτό δε σήμαινε πως δε θα πήγαινε να τη δει από μόνος του. Α ναι, να πάρει σοκολατάκια, ή τι έπαιρναν σε τέτοιες περιπτώσεις. Ίσως κι ένα μαχαίρι για αυτοπροστασία, αλλά να της διδάξει και τίποτα αλλιώς περισσότερο κακό παρά καλό θα έκανε. Χμμμμ, τώρα που το σκεφτόταν, θα μπορούσε να κάνει μαθήματα για όλες τις κοπέλες. Θα ήταν καλή ιδέα.

Το βράδυ αυτό πέρασε ομαλά. Η Αkiko όντως δε δούλευε κι εκείνος πήγε να την εποσκεφθεί στο δωμάτιο που ήταν. Δεν την άφησε ο ίδιος να πάει σπίτι της, γιατί εδώ σκέφτηκε θα ήταν πιο προστατευμένη αν τυχόν ήθελαν να της ξαναεπιτεθούν. Φανερώς πιο ήρεμη, του χαμογελούσε κι έκανε σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Μάλλον κακό παρά καλό ήταν αυτό, αλλά αποφάσισε να μην το πει φωναχτα. Της ζήτησε ξανά συγγνώμη, έκανε πως δεν καταλάβαινε γιατί μιλούσε.

Το πρωί ήταν παρόμοιο με το μεσημεριανό του χθες, με τον Sachi να έρχεται να ελέγξει τον φίλο του. Έμεινε πάλι για μεσημεριανό κι έμεινε ως αργά. Του πρότεινε να κοιμηθεί εκεί, πού να τρέχει σπίτι του, αλλά ο μικρός ήταν ανένδοτος. Και πάλι ήθελε να τον ρωτήσει τι στο καλό γίνεται στο σπίτι του αλλά όσο δεν έβλεπε κανένα σημάδι κακοποίησης, αποφάσιζε να μην αναμιχθεί. Άφησε το Χνούδι να του προσέχει το σπίτι, εφόσον είδε πως δεν έκανε κάποια ζημιά χθες, κι έφυγε.

Λες και είχαν βάλει τη ζωή του στην επανάληψη, οι επόμενες τρεις μέρες πέρασαν με πανομοιότυπο τρόπο. Η μόνη διαφορά υπήρξε πως επιτέλους η Akiko άρχισε να δείχνει σημάδια πως αναγνώριζε τι της συνέβη κι όταν της ζήτησε συγγνώμη εκείνη άρχισε να κλαίει. «Συγγνώμη που σου είπα όλα αυτά...ξέρω δε θα φευγες ποτέ από δική σου πρωτοβουλία. Απλώς ήμουν τόσο ευάλωτη δεν...δεν...»
«Εγώ φταίω. Αυτοί οι άντρες ήθελαν να πληγώσουν εμένα και το έκαναν έτσι. Και να ήμουν εδώ θατο επιχειρούσαν...απλώς δε θα τα κατάφερναν.»
«Δε φταις εσύ. Αυτοί φταίνε. Μας βλάπουν σαν πράγματα, όχι σαν ανθρώπους.» Πρώτη φορά παρατήρησε να έχει μίσος η φωνή της Akiko. «Δεν έχουμε μεγάλη διαφορά στα μάτια τους εφόσον αγοράζουν τα κορμιά μας, έστω και για σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά...αλλά θέλω μια φορά να περπατήσω στην πλατεία κι εγώ με το κεφάλι ψηλά.»

Μια τόσο απλή επιθυμία κι όμως τόσο άπιαστη...ντράπηκε ακόμα περισσότερο ο Nanashi. «Μια μέρα θα πάμε μαζί. Μόλις γιάνεις τελείως, θα πάμε να δείξεις σε όλους πόσο όμορφη είσαι.»

Τα χαράματα εκείνης της μέρας που επέστρεψε σπίτι, είδε την πόρτα του ξεχαρβαλωμένη και με μια τρύπα στο ρυζόχαρτο...λες κι ένας σκύλος μέτριου μεγέθους σαν και τον δικό του πήδηξε από μέσα. Άτιμο σκυλί. Τόσες μέρες κάθεται καλός, τώρα βρήκε να του κάνει κόγξες; Αύριο θα κοιμόταν στο χώμα, εκεί μαζί με τα στάχια. Πήγε πιο μέσα στο σπίτι...και είδε πράγματα άνω κάτω. Εκεί χτύπησε το πρώτο καμπανάκι μέσα του. Όταν δε είδε και ντουλάπια ανοιγμένα, ήξερε πως σκύλος δεν κάνει τέτοια πράγματα--μόνο άνθρωπος.

Ξαφνικά ανησύχησε γι άλλο λόγο: δεν άκουγε καμία φασαρία απολύτως. Όποιοι κι αν ήταν - που αν δεν ήταν κλέφτες ήξερε πολύ καλά ποιος τους έστειλε - είχαν ήδη φύγει...αλλά τον σκύλο τι τον κάνανε; Δεν ήθελε να σκεφτεί το χειρότερο, αλλά τότε γιατί δεν ακουγότανε; Η καρδιά του πιάστηκε μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να έπαθε κάτι. Άρχισε να τρέχει με μανία μέσα σ'όλο το σπίτι να βρει τη γουνίτσα του, όμως πουθενά. Έχεις κι αποθήκη, του είπε μια φωνούλα μέσα του. Έντρομος για το τι θα αντικρύσει, κατευθύνθηκε προς τα κει με αργά βήματα.

Έπιασε το πόμολο - η μόνη πόρτα στο σπίτι δυτικού στυλ - και το γύρισε. Κατέβηκε τα σκαλοπάτια, ρωτώντας στον αέρα «Χνούδι...είσαι δω;» Αλλά καμία απάντηση. Έφτασε στο πλατύσκαλο και φωταγώγησε όλο το μέρος με τον διακόπτη...τα πάντα ήταν απείραχρα. Εξέπνευσε με ανακούφιση.

Ανέβηκε τις σκάλες με κοφτά μικρά βήματα και ανακάλυψε πως ήχοι έρχονταν από την εξώπορτα. Όσο πλησίαζε, τόσο θύμιζαν γαβγίσματα. Σαν ένα αόρατο χέρι να άφησε την καρδιά του μπορούσε πλέον να αναπνεύσει καλύτερα. Κι όταν επιτέλους έφτασε να δει τη γνωστή κανελλί τρίχα σχεδόν έκλαψε από το νέο κύμα ανακούφισης. «Χνούδι!» αναφώνησε κι άνοιξε τα χέρια του. Ενθουσιασμένο αυτό, έτρεξε μέσα στην αγκαλιά του. Είδε πως κούτσαινε λίγο και η γούνα του είχε ξεραμμένο αίμα. Δεν έμεινε ανέπαφο το καημένο. Πάλι καλά που δεν είπε τον Sachi να μείνει εδώ ξανά.

Δεν πήγε για ύπνο μέχρι να τον γιατροπορεύσει όπως κι όπως και να του καθαρίσει τη γούνα. Εκείνο τον έγλειφε όλη την ώρα ενώ το περιποιόταν και δεν είχε βγάλει άχνα. Το χάιδευε πού και πού για να του γλυκάνει τον πόνο. Το ποδαράκι του πρέπει να είχε σπάσει. Θα το πήγαινε στον κτηνίατρο το μεσημέρι, αποφάσισε, και ξάπλωσε. Κοιμήθηκε αγκαλιά με τον μούργο, περιτριγυρισμένος από σπασμένα πράγματα.

Ξύπνησε νωρίς αυτή τη φορά, να βάλει το σπίτι σε μία σειρά πριν έρθει ο μικρός. Πήρε τη σκούπα κι άρχισε να καθαρίζει. Καθώς έβαζε τα πράγματά του σε μια σειρά, παρατήρησε κάτι που δεν είχε ξαναδεί στο σπίτι του: ένα φύλλο χαρτί τυλιγμένο, να το κρατάει κλειστό μια λεπτή μαύρη κορδέλα δεμένη σε φιόγκο. Διστακτικά, το άνοιξε. Διάβασε: Σου είπαμε να μείνεις έξω από αυτήν την υπόθεση 2 φορές. Αυτή είναι η τρίτη. Να προσέχεις. Έμεινε να κοιτάει το χαρτί. Toν απειλούσαν ακόμα. Γιατί; Σταμάτησε να ασχολείται με το θέμα. Εντάξει, τον ανέκρινε η shinsegumi εχθές, αλλά ήταν λογικό. Κι εκείνοι ήρθαν σ'αυτόν--και άργησαν. Δεν τους έψαξε μόνος του. Μάλλον γι αυτό το μόνο που έκαναν ήταν να κάνουν χαμό στο σπίτι...για καλο και για κακό τσέκαρε όλο το σπίτι για κάποιον κρυμμένο βομβιστικό μηχανισμό, αλλά τίποτα - όπως περίμενε - . Προβληματισμένος, το άφησε στην άκρη για την ώρα, μα μόλις πήρε χαμπάρι πως ο μικρός έφτασε στην πόρτα του, το έκρυψε στα ρούχα του.

«Ο Χνούδις θέλει κτηνίατρο και θα τον πάω. Θα ρθεις;» Και κάπως έτσι κίνησαν για την πόλη.

Εκείνη η μέρα που πέρασαν μαζί με τον μικρό, ήταν περίεργη. Δεν ήξερε τι, αλλά αισθανόταν πως ο μικρός κάτι ήθελε να του πει. Εκεί που ήταν κεφάτος, θα κατσούφιαζε. Ενώ γελούσε, θα σταματούσε και θα κοιτούσε σκεπτικός το πάτωμα. Είχε μεταπτώσεις στην διάθεσή του που ποτέ άλλοτε δεν είχε δείξει στη συμπεριφορά του. Ανησύχησε. Τον ρώτησε βεβαίως αν είχε κάτι, αν κάτι τον προβλημάτιζε, όμως απάντησε αρνητικά. Όλες τις φορές. Τον παρέναισε άλλες τόσες να του μιλήσει, να τον εμπιστεύεται κι ότι είναι εχέμυθος, αλλά και πάλι δεν του μίλησε. Είχε αρχίσει να δημιουργείται ένα πολύ κακό συναίσθημα, αλλά δε μπορούσε να το προσδιορίσει, εφόσον του γεννήθηκε μετά την επίσκεψη στον κτηνίατρο - η οποία τους είπε πως αν συνεχίσουν να κουβαλάνε τον Χνούδι θα γιάνει πολύ γρήγορα -.

Ήλπιζε να μην επέμενε για πολύ γιατί συνήθως τα κακά συναισθήματα του έβγαιναν και το τελευταίο που ήθελε ήταν να στενοχωρηθεί ο μικρός για κάτι που θα γίνει.

Όταν χωρίστηκαν, είχαν ήδη επιστρέψει στο σπίτι του, ήταν ώρα να πάει στη δουλειά. Όμως δεν το κατάφερε ποτέ! Πάνω που ήταν έτοιμος να φύγει, άκουσε φασαρία απ'έξω. Πηγαίνει στο παράθυρο, και τι να δει; Ένα τσούρμο άντρες - δώδεκα με μια γρήγορη ματιά, μπορεί λιγότεροι μπορεί περισσότεροι - έρχονταν προς το σπίτι του. Μερικοί κρατούσαν δαυλούς αναμμένους, με τη φωτιά τους να καίει λαμπρή, φωτίζοντας τη νύχτα. Άλλοι είχαν σπαθιά στα χέρια. Είχε κι εκείνος το δικό του, όμως. Σιγουρεύοντας πως ο Χνούδις ήταν ασφαλής, έβρεξε και μια πετσέτα και την άπλωσε γύρω του και μετά τα σήκωσε και τα δύο και τα έβγαλε έξω από την πίσω πόρτα. Μα καλά, γιατί κανείς δεν πήγαινε στην πίσω πόρτα;