[Τέλος]Η σμαραγδένια αλήθεια

Πηγα μαζι με τους υπολοιπους ψαχνοντας την Rea.Tην βρηκα να μιλαει με τα μικρα αδερφια.
-Νομιζω οτι δεν γνωριστηκατε ποτε μου ειπε οταν με ειδε.
-Fred,George,απο δω ο Raziel.Eλπιζουμε ολοι να αποδειχθει οσο ικανος οσο νομιζουμε αλλιως την εχουμε βαμμενη ολοι συνεχισε και με κοιταξε παιχνιδιαρικα,με τα ματια της να γυαλιζουν.
-Τελικα χαρηκα που σας γνωρισα παιδια,γιατι χωρις σε εσας δεν ειχαμε βρεθει σ'αυτη την θεση απαντησα αγνοωντας το σχολιο της κοπελας.Τα παιδια μου χαμογελασαν και μετα εφυγαν βιαστηκα αφηνοντας μας μονους.
-Εχουν μεινει ορφανοι απο μικροι και εχουν περασει δυσκολα.Παρολαυτα συνεχιζουν να διατηρουν την παιδικη τους ευτυχια κατι που ειναι πολυ ευχαριστο και σπανιο σ'αυτο το νησι μου ειπε οταν ειχαν απομακρυνθει αρκετα τα παιδια.
-Ειναι τυχερα αποκριθηκα.-Εγω δεν μπορω να πω οτι εσησα και πολυ αυτο το συναισθημα της "ανεμελειας".Τελος παντων,δεν σε εψαχνα για να μιλησω για μενα.Πες μου,τι ξερετε για αυτον εκει? της ειπα και εδειξα διακριτικα τον αντρα που θεωρουσα προδοτη.
-Τον Carlo?Ειναι πολη ησυχος και λιγομιλητος ανθρωπος.Ειναι μαζι μας σχεδον απο την αρχη αλλα τον τελευταιο καιρο εχει γινει ακομα πιο απομερος.Γιατι ρωτας?
-Γιατι πιστευω οτι ειναι προδοτης.Χτες το βραδυ,πριν την επιθεση τον ειδα να χανεται στο δασος λιγο πριν,με ενα den den mushi στο χερι.
-Και γιατι δεν μας το ειπες? αναρωτηθηκε ξαφνιασμενη.
-Πρωτον γιατι δεν νομιζω να με πιστευατε ετσι απλα και δευτερον γιατι μπορει να βρηκα εναν καλυτερο τροπο για να τον χρησιμοποιησουμε.
-Τι εννοεις?

-Ακου.Το σχεδιο θα ειναι λιγο διαφορετικο απο αυτο που ανακοινωσα δημοσια αλλα θα το ξερεις μονο εσυ.Θα χωριστουμε οντως σε δυο ομαδες αλλα θα κινηθουμε αναποδα.Εγω με την μικρη θα επιτεθω στα ορυχεια και εσυ με την μεγαλυτερη δυναμη στον βασιλια.Αλλα δεν θα το μαθει κανεις αλλος μεχρι να ρθει η σωστη στιγμη.Εγω θα παρω μαζι μου τον Carlo.Αν προσεξω καποια παραξενη συμπεριφορα οταν μαθευτει η αλλαγη θα τον σκοτωσω επι τοπου.Ωστοσο πριν απο αυτο,μπορει να παιξει καποιον σημαντικο ρολο.Μπορει να δωσει τις λανθασμενες πληροφοριες στους "συμμαχους του" και ετσι να βρεθουν προς εκπληξεως.
-Χμμ.Εχει μεγαλο ρισκο το σχεδιο σου.Ελπιζω να ξερεις τι κανεις.
-Και εγω.Πολλα εξαρτωνται απο αυτο και δεν θελω να παει κατι στραβα και να τα χαλασει ολα.
-Θα το μαθουμε συντομα.
-Οντως απαντησα και απομακρυνθηκα για να κανω την προετοιμασια μου.

Βρηκα ενα καλο σημειο και εξασκουμουν μεχρι που ο ηλιος αρχισε να βασιλευει.Τοτε ηρθε και με βρηκε η Rea.Mου ειχε μαζεψει ολους οσους μπορουσαν να βοηθησουν και ολα τα οπλα που ειχαν στην διαθεση τους.Ξαναμαζευτηκαμε στο ξεφωτο και αφου εξηγησαμε το σχεδιο σε ολους,χωρισαμε τις ομαδες.Οπως ειχα πει δει,φροντισα ωστε ο Carlo να ειναι στην ομαδα μου.Αφου τελειωσαμε και με τα τελευταια διαδικαστικα,δωσαμε ραντεβου για το χαραμα και υστερα oλοι πηγαν στις σκηνες τους.Εγω ειμουν ετοιμος για ακομα μια βραδια στο δασος αλλα τελικα η Rea με προσκαλεσε στην σκηνη της,οπου τελικα περασαμε την νυχτα μαζι,κανοντας σχεδον οτιδηποτε αλλο εκτος απο το να κοιμηθουμε.(if you know what i mean).Ομως παρα την ελειψη υπνου το πρωινο ειμουν πιο χαλαρος και φρεσκος απο οσο ειχα υπαρξει εδω και καιρο.Κοιταξα την Rea που ξαπλωνε γυμνη διπλα μου και αφου την χαϊδεψα,της εκανα νοημα πως ειχε ηρθε η ωρα.Σηκωθηκε αργα ,με φιλησε και αρχισε να ντυνεται.Εκανα και εγω το ιδιο και στιγμες αργοτερα βρισκομασταν εξω.Ο ηλιος χαραζε γλυκα και ξημερωνε μια μερα που θα μενε στην ιστορια του νησιου.

Οι υπολοιποι ηταν ηδη μαζεμενοι και μας περιμεναν.Υπηρξαν καποια χαχανητα απο τους μικροτερους οταν εμφανιστηκαμε μαζι αλλα οι περισσοτεροι ειχαν αλλου το μυαλο τους και δεν εδωσαν σημασια.Η στιγμη που περιμεναν ειχε φτασει και δεν ηξεραν πως να φερθουν.Αλλοι ηταν ανυπομονοι,ελπιζοντας σε δοξες και μεγαλεια αντιστοιχα με των μεγαλων πολεμιστων που ακουγαν απο ιστοριες ενω αλλο ηταν πιο συγκρατημενοι και διστακτικοι προσπαθοντας να αποφασισουν αν ηταν σιγουροι.
-Οσοι δεν ειστε βεβαιοι και η νυχτα σας εβαλε σε σκεψεις μπορειτε να φυγετε και κανεις δεν θα σας κατηγορησει για δειλους.Παμε σε μαχη και ο θανατος ειναι ενα πολυ πιθανο ενδεχομενο οποτε ειναι λογικο να θελετε να προστατεψετε τις ζωες σας.Αλλα οσοι μεινετε θελω να ειστε πληρως αποφασισμενοι.Δεν χωρανε δευτερες σκεψεις σε τετοια θεματα.Απ τη στιγμη που ξεκινησουμε δεν θα υπαρχει αλλος δρομος και πιθανον να μην υπαρξει και επιστροφη.Αλλα οσοι επιστρεψετε,θα επιστρεψετε ειτε ως νικητες,ειτε ως ανθρωποι περηφανοι.Ανθρωποι που προσπαθησαν.Ανθρωποι που παλεψαν για οτι τους ανηκει!Και αυτο ακριβως διεκδικειται σημερα.Οτι ειναι πραγματικα δικο σας!Την πολη σας,τα σπιτια σας και τις οικογενεις σας!Μακαρι να ειχαν μεινει και για μενα αυτα να τα διεκδικησω αλλα θα αρκεστω με την εκδικηση για οσα μου πηραν τουτοι οι αθλιοι!Και θα διεκδικισω την εκδικηση μου,μεχρι τελους,οποιο και αν ειναι αυτο,και σας καλω και σας να κανετε το ιδιο!Τι λετε λοιπον?Κραυγες και αλλαλαγμοι ακουστηκαν και ουτε ενας δεν εφυγε.Αντιθετα οι διστακτικοι εγιναν πιο πεισμωμενοι και ι οι ανυπομονοι πιο σοβαροι και πιο σιγουροι.Η Rea ηρθε διπλα μου.-Ωραιο λογος μου ψιθυρισε στο αυτι και υστερα γυρισε στην ομαδα της.
-ΞΕΚΙΝΑΜΕ! φωναξε απλα και αρχισε να τρεχει γρηγορα μεσα στο δασος και συντομα την ακολουθησαν και οι υπολοποι.

Οταν φαινοταν μονο ο καπνος που σηκωναν πλεον πηγα στους δικου μου και χωρις αλλα λογια φυγαμε προς την αντιθετη κατευθυνση.Μαζι μου,εκτος απο τον Carlo,ηταν ο Fred και ο George καθως και εικοσιπεντε ακομα ατομα τα οποια ειχα γνωρισει απλα αλλα η Rea με ειχε διαβεβαιωσει πως ηταν οι ικανοτεροι που ειχε στην διαθεση της.Λογικη κινηση εφοσον ειμασταν μικροτερη ομαδα.Εβαλα τα δυο αδερφια να πηγαινουν μπροστα οδηγωντας μας προς την πολη.Τρεχαμε οσο πιο γρηγορα γινοταν μεσα στην πυκνη βλαστηση.Αρκετοι σκονταφταν σε ριζες δεντρων,αλλοι τρυπιοντουσαν απο τα αγκαθια των φυτων αλλα συνεχιζαμε ακαθεκτοι.Ωσπου,οταν βρεθηκαμε κοντα στα μισα της διαδρομης,μια ωρα περιπου απο την στιγμη που αρχισαμε τους εκανα νοημα να σταματησουν.Ολοι εκοψαν αποτομα ταχυτητα και με κοιταξαν παραξενεμενοι.
-Τι εγινε?Κουραστηκες κιολας? με ρωτησε ενας μεγαλοσωμος τυπος περιπου στην ηλικια μου που κρατουσε ενα μακρυ δορυ στον ωμο του.
-Οχι ακριβως.Απλα υπαρχει μια αλλαγη στο σχεδιο απαντησα και τους κοιταξα αινιγματικα.

-Τι εννοεις? πεταχτηκε αμεσως ο Carlo,φανερα ανησυχος.
-Οτι εμεις θα επιτεθουμε στο ορυχειο και η αλλοι στην πολη.
-Δεν μ'αρεσει καθολου αυτο!Γιατι δεν μας ενημερωσες απο την αρχη?συνεχισε ο Carlo,ο οποιος ειχε γινει λαλιστατος πλεον.Χοντρες σταγονες ιδρωτα κυλουσαν στο μετωπο του.
-Γιατι ηθελα να δωσεις λαθος πληροφοριες στου φιλους σουαπαντησα παγερα.
-Τι τι τι εννοεις?.Ετρεμε ολοκληρος πλεον.Δεν χρειαζομουν αλλες αποδειξεις.
-Οτι εισαι ενας γαμ%&^ος προδοτης!Αυτο εννοω! απαντησα και πριν προλαβω να κουνηθω ο αντρας ειχε ηδη ξεκινησει να τρεχει.Αλλα οχι για πολλοι καθως ενας αλλος απο την ομαδα κινηθηκε ταχυτατα και τον αρπαξε πριν προλαβει να απομακρυνθει.Τον πεταξε στα ποδια μου και εκεινος κουλουριαστηκε και μαζευτηκε.
-Λυπησου με σε παρακαλω!Μου ειπαν οτι αν τους βοηθουσα θα αφηναν την γυναικα μου και εμενα να φυγουμε ελευθεροι.
-Αφου πρωτα ολοι οι υπολοιποι ειχαν πεθανει ε?Δεν νομιζω ουτε η γυναικα σου να χαιροταν για αυτο.
-Δεν ξερεις τι λες!μου αντικρουσε αγριεμενα.-Δεν ξερεις πως ειναι να ζεις χωρις αυτους που αγαπας!
-Για την ακριβεια...ξερω ακριβως πως ειναι του απαντησα ψυχραιμα και εχωσα ενα απο τα μαχαιρια μου στα πλευρα του και το στριφογυρισα.Σηκωθηκα και κοιταξα τους υπολοιπους.
-Συνεχιζουμε προς το ορυχειο τους ειπα οταν βεβαιωθηκα οτι κανεις δεν ειχε προβλημα με οτι ειχε συμβει.Κανεις δεν θελει εναν προδοτη τελικα.

Στην αλλη πλευρα του νησιου
Η Rea στριβει αποτομα και κανεις δεν τον καταλαβαινει.Αρχικα τουλαχιστον γιατι μετα απο λιγα λεπτα κοιταζονται ολοι μεταξυ τους καχυποπτα.
-Rea τι συμβαινει? ρωταει τελικα καποιος.Αυτη γυριζει και τους χαμογελαει.
-Μια απλη αλλαγη του σχεδιου.Εμεις θα παμε για το κεφαλι του βασιλια!
-Οι αλλοι το ξερουν αυτο?
-Φυσικα.Ειναι σχειδο του Raziel.Ελπιζω οταν τελειωσουν ολα να μπορεσω να σας εξηγησω.
-Τελος παντων.Ετσι κι αλλιως απο την αρχη ηθελα να παω με τους αλλους που νομιζα οτι θα επιτιθοταν στο παλατι,οποτε ειμαι ευχαριστημενος με το πως εξελιχτηκαν τα πραγματα.Παντα αναρωτιωμουν πως θα δειχνει το κεφαλι του κωλογερου κρεμασμενο σε ενα απο τους πρασινους πυργους του φωναζει ο αντρας και ολοι γελανε,ξεχνωντας για λιγο την σκληρη μαχη που τους περιμενει.

Ξανα σε εμας
-Το ορυχειο ειναι ακριβως μπροστα μας!μας ενημερωσε ο Fred.Επιτελους σκεφτηκα και χαμογελασα κατω απο την μασκα μου.Η ωρα για ενεργειες ειχε φτασει.Σε αποσταση εκατο μετρων περιπου το δασος τελειωνει και απο πισω ξεκινουσε μια μικρη καταπρασινη πεδιαδα,στην αλλη πλευτα της οποιας βρισκοταν ενα μικρο βουνο με φανερες τις τρυπες απο τα τουνελ που ειχε σκαψει το ανθρωπινο χερι.Κρυφτηκαμε πισω απο μεγαλα δεντρα και θαμνους,στις παρυφες και αρχισαμε την παρακολουθηση.Εξι ατομα φαινοταν στην εισοδο του ορυχειου.Οι τρεις ηταν σταθεροι ακριβως μπροστα της και οι υπολοιποι γυροφερναν.Προσπαθουσα να σκεφτω εναν τροπο για να τους σκοτωσουμε χωρις φασαρια οταν ξαφνικα τρεις απο τους αντρες μου,βγηκαν απο τις κρυψωνες τους.Κρατουσαν μεγαλα τοξα και με πολυ γρηγορες κινησεις τα "οπλισαν" και σημαδεψαν με φονικη ευστοχια.Οι τρεις σταθεροι επεσαν νεκροι και οι υπολοιποι ακολουθησαν πριν προλαβουν ουτε να βγαλουν τα οπλα τους.
-Αυτη ειναι η ωρα μας μου ειπε ο ενας απο αυτους πολυ σοβαρα και βγηκε μπροστα.Τελικα η Rea ειχε δικιο.Αυτοι οι αντρες ηταν οντως πολυ ικανοι.

Βγηκαμε ολοι απο τους κρυψωνες μας και κινηθηκαμε αθορυβα,για παν ενδεχομενο,προς το ορυχειο.Αφησαμε τα πιτσιρικια απο'εξω να φυλανε και να μας ειδοποιησουν σε περιπτωση που συνεβαινε οτιδηποτε.Μεσα ηταν θεοσκοτεινα και αποπνικτικα.Αναψαμε δαυλια για να μπορεσουμε να συνεχισουμε μεσα σ'αυτον τον ατειλειωτο λαβυρινθο.Υπηρχαν συρραγγες προς ολες τις κατευθυνσεις και μονο τοτε σκεφτηκα οτι επρεπε να εχω παρει και τον γερο William μαζι μου αλλα πλεον ηταν αργα.Προχωρησαμε βαθυτερα και ψαχναμε στοιχεια για το που επρεπε να παμε.Η υγρασια τρυπουσε τα κοκκαλα μας και προσεξα οτι αρκετοι αρχισαν αν απελπιζονται.Τελικα ομως η λυση βρεθηκε.
-Απο εδω! φωναξε ενας αδυνατος νεαρος με εξυπνη φατσα.-Αυτο εδω το βαγονι ειναι το μονο που εχει χρησιμοποιηθει τελευταια μας εξηγησε και προχωρησε πρωτος μεσα στην μαυρη τρυπα.Τον ακολουθησαμε ολοι ελπιζοντας να εχει δικιο.

Αρκετη ωρα αργοτερα αποδειχτηκε πως ητανε σωστος.Ειχαμε προχωρησει αρκετα βαθεια οταν απο την αλλη πλευρα ακουσαμε φωνες.Σβησαμε αμεσως τις φωτιες μας και προχωρησαμε οσο πιο αθορυβα μπορουσαμε μεσα στο σκοταδι.Κρυμμενοι πισω απο βραχους τελικα βρεθηκαμε σε αποσταση λιγων μετρων απο τους ανθρωπους στους οποιους ανηκαν οι φωνες.Ηταν δυο τυποι που μιλουσαν χαλαρα σαν μην τους ενοιαζε τιποτα.Τους πλησιασα απο πισω και μια γρηγορη κινηση περασα το δρπεανι μου γυρω απο τους λαιμους τους.Την επομενη στιγμη,τα κεφαλια τους βρισκοταν σε ενα μερος και τα σωματα τους αλλου ενω το αιμα τους βρισκοταν παντου.Αυτο που φυλασσαν οι δυο νεκροι ηταν μια πετρινη,φωτισμενη σκαλα που οδηγουσε χαμηλοτερα.Ηταν η σειρα μου να προχωρησω μπροστα και οι υπολοιποι να με ακολουθησουν.Καθαρος αερας μας χτυπυσε καθως κατεβαιναμε.Απο μονο του αυτο ηταν μια αποδειξη πως εκει κατω εμεναν ανθρωποι.Φτασαμε στο τελευταιο σκαλοπατι και βρεθηκαμε μπροστα σε μια μεγαλη θολωτη αιθουσα.Εδω υπηρχε ελαχιστη υγρασια και περισσοτερος φωτισμος.Δεκαδες κουτες ηταν στοιβαγμενες εδω και εκει και αναμεσα τους μερικα γραφεια.Στην απεναντι πλευτα ηταν φανερο ενα συστημα εξαερισμου.Και μεταξυ ολων αυτων υπηρχαν περιπου σαραντε πεντε αντρες της Οργανωσης.