[Τέλος]Η σμαραγδένια αλήθεια

Ενας απο τους αντρες της Οργανωσης,ξεφυγε απο την κυρια μαχη και το βλεμμα του επεσε πανω μου.Ετρεξε γρηγορα με το σπαθι του σηκωμενο.Προσπαθησα να κουνηθω αλλα ματαιος κοπος.Τον κοιταξα γεματος θυμο και απογνωση.Δεν γινοταν να πεθανω σ'αυτο το ηλιθιο νησι!Τον κοιτουσα να ερχεται και τα δευτερολεπτα περνουσαν σαν αιωνες.Κοιταζα και ηλπιζα σε ενα θαυμα.Ο αντρας εφτασε σε αποσταση ενος βηματος και ετοιμαστηκε να τελειωσει την ζωη μου.Πριν προλαβει να το κατεβασει,σταματησε και επεσε νεκρος.Ενα στιλετο ηταν καρφωμενο στην πλατη του.Η Rea με κοιταξε και σκοτωνοντας δυο απο τους εχθρους της,ελευθερωθηκε απο την μαχη και ηρθε σε μενα.
-Ελευθερωσε με και θα τους σφαξω ολους  της ειπα πριν προλαβει να αρθρωσει λεξη.Αυτη απλα εσκυψε και μου εκοψε τα σχοινια.Σηκωθηκε με λιγη δυσκολια καθως ειχα μουδιασει,και τεντωθηκα.Τις χαμογελασα ψυχρα και εφυγα γρηγορα για τα οπλα μου.Εδεσα την ζωνη με τα μαχαιρια στην μεση και τα σπαθια απο κατω.Πηρα το Ηarvester στο δεξι χερι και στο αριστερο την μασκα.Την φορεσα και χωθηκα στην μαχη.

Kινηθηκα σαν ενας παγερος ανεμος που καθαριζει την βρομικη ατμοσφαιρα.Θερισα με μια κινηση τον πρωτο που βρηκα μπροστα μου και ξεκοιλιασα τον επομενο.Ο τριτος,παροτι προλαβε να με δει,δεν καταφερε τιποτα περισσοτερο.Επεσε νεκρος με ενα τεραστιο σκισιμο απο τον αριστερο ωμο ως χαμηλα στην κοιλια.Το Harvester "σφυριζε" το πενθιμο εμβατηριο του και τα πτωματα επεφταν οπως πεφτει το σιταρι οταν το κοβει ο αγροτης.-Ο Θεριστης! φωναξαν καποιο απο τους ανθρωπους που εβλεπαν την σφαγη.Και πραγματι,με το δρεπανι και την μασκα μου πρεπει να εμοιαζα οντως με τον Θεριστη των ψυχων.Οι εκδιωγμενοι,πηραν θαρρος και πολεμησαν με ακομα μεγαλυτερη μανια,οταν καταλαβαν πως επαιραν τις ψυχες μονο των εχθρων τους.Γιατι ηταν και δικοι μου εχθροι,Και δεν θα αφηνα κανεναν ζωντανο.Δυο μελη της Οργανωσης μου επιτεθηκαν ταυτοχρονα.Με μια γρηγορη κινηση ενεργοποιησα τον μηχανισμο που χωριζε το δρεπανι μου σε δυο μικροτερα και τους πηρα τα κεφαλια με μια σιγουρη κινηση.Επειτα επιασα με την ακρη του ματιου μου,εναν που προσπαθουσε να ξεφυγει.Πηδηξα πανω του και τον εριξα κατω σαν αγριο ζωο.Προσπαθησε να συρθει και τοτε τον καρφωσα στην πλατη.Το δρεπανι κολλησε για λιγο μεσα και ενας αλλος νομιζε πως ηταν η ευκαιρια του.Με μια χατζαρα προσπαθησε να με σκοτωσει ομως απεφυγα το χτυπημα του και πηδωντας πισω βρεθηκα μπροστα του.Εχωσα το δευτερο δρεπανακι,στο στομαχι του και τα εντοσθαι του πεταχτηκαν εξω γεμιζοντας τον τοπο με αιμα και δυσωδια.Σε λιγη ωρα δεν ειχε μεινει κανεις τους ορθιος.Τα νεκρα σωματα τους καλυπταν το μικρο ξεφωτο και εγω ακουμπησα σε ενα δεντρο λαχανιασμενος.

Η Rea με πλησιαζε και εβαλε το χωρις της στον ωμο μου.Χωρις κουβεντες,με πηγε ως την φωτια και με εβαλε να κατσω.Μου εδωσε ενα κοκκαλο,με κρεας αυτη την φορα και με αφησε να το φαω στην ησυχια μου.Οταν το τελειωσα μου προσφερε ενα μεγαλο ποτηρι μπυρα το οποιο κατεβασα μονοκοπανια.
-Ποιος εισαι? με ρωτησε τελικα,οταν ειδε οτι ειχα ηρεμησει.
-Σου εχω πει ηδη.Ειμαι ο Raziel.
-Δεν εννοω το ονομα σου.Εννοω ποιος πραγματικα εισαι.Φαινεται να μισεις αυτους τους ανθρωπους πιο πολυ και απο εμας.Τι σου εχουν κανει?
-Αυτο δεν σ'αφορα.Το μονο που πρεπει να σε νοιαζει ειναι οτι ειμαι με το μερος σας και θα σας βοηθησω να τους διωξετε απο το νησι σας. Με κοιταξε και γελασε.
-Χααχαχα...καλο κι αυτο!Τους  νικησαμε τωρα αλλα αυτο δεν σημαινει κατι.Πιστεψε με,εχουμε δοκιμασει και στο παρελθον να τους κανουμε καποιο σοβαρο χτυπημα και αποτυχαμε ασχημα.
-Παλιοτερα δεν ειμουν εγω εδω   -Εμενα ο στοχος μου ειναι αυτοι και ετσι κι αλλιως θα τους επιτεθω.Για αυτον τον λογο ηρθα αλλωστε και στο νησι σας.Αλλα ειλικρινα πιστευω οτι αν βοηθησουμε ο ενας τον αλλον θα εχουμε περισσοτερες πιθανοτητες να πετυχουμε.Με παρατηρησε με σοβαρο υφος αυτη την φορα.
-Το εννοεις πραγματικα ε?
-Απολυτα.
-Καλως.Κοιμησου και δωσε μου το βραδυ για να το σκεφτω και να το συζητησω με τους αλλους.Αφου πρωτα,φυσικα,μαζεψουμε τους νεκρους και τους τραυματιες μας.
.Εχει καλως της απαντησα και σηκωθηκα.Της εριξα ενα τελευταιο βλεμμα και πηγα προς το δασος για να περασω την νυχτα.

Βρηκα μια μεγαλη ριζα που θα μπορουσα να χρησιμοποιησω για προσκεφαλο και ξαπλωσα.Στην αρχη η φασαρια απο τον καταυλισμο δεν μ'αφηνε να κοιμηθω.Ακουγα συρσιματα σωματων,φωνες και κλαματα για χαμενους συγγενεις και φιλους.Αρκετοι ανθρωποι ειχαν βρει σε εκεινο το μερος εναν αδικο θανατο.Ανθρωποι που,υπο φυσιολογικες συνθηκες δεν θα βρισκοταν εκει.Ομως μονο φυσιολογικες δεν ηταν οι συνθηκες που επικρατουσαν σε εκεινο το νησι,οπως και σε ολα τα αλλα νησια που υπηρχε η παρουσια της Οργανωσης. Αναρωτηθηκα αν ειχα κανει σωστα που ειχα ζητησει απο αυτους τους ανθρωπους να με βοηθησουν.Δεν ηταν πολεμιστε,αυτο ηταν φανερο.Ομως πιστευα πως ολοι οι ανθρωποι επρεπε καποια στιγμη να διεκδικουν αυτο που ειναι δικο τους.Και η δικια τους ωρα ηταν τωρα.Μ'αυτη την σκεψη εκλεισα τελικα τα ματια μου και κοιμηθηκα βαρια,αφου με κατεβαλλε τελικα η κοπωση ολοκληρης της μερας.Μια ελαφρια κλωτσια στα πλευρα ηταν αυτο που με ξυπνησε.
-Ελπιζω να εισαι οντως τοσο καλος οσο λες και οσο ειδαμε χθες και οτι δεν ηταν απλη τυχη αυτο που συνεβει χθες μου ειπε με ενα μειγμα ανησυχιας και κρυφης ελπιδας.
-Θα ρθειτε μαζι μου λοιπον?
-Ναι.Αποφασισαμε οτι ηρθε η ωρα να παρουμε τις ζωες μας πισω.
-Αυτο ακριβως σκεφτομουν και εγω.Παμε στους αλλους της ειπα και την αφησα να με οδηγησει στους δικους της.

Βρεθηκαμε πισω στο ξεφωτο που ειχε γινει η σφαγη την προηγουμενη νυχτα.Η ατμοσφαιρα ηταν βαρια.Ενα τσουρμο ανθρωπων ηταν συγκεντρωμενο στο κεντρο,εκει που σιγοκαιγαν τα τελευταια απομειναρια της φωτιας,και μας περιμεναν σιωπηλοι.Αναμεσα τους βρισκοταν τα δυο μικρα αδερφια που με ειχαν οδηγησει στην παγιδα κθως και ο ανθρωπος που μονο εγω ειχα δει να εξαφανιζεται στο δασος,λεπτα πριν ξεκινησει η επιθεση.Η αρχικη μου σκεψη ηταν να σφαξω αμεσως τον προδοτη ομως με λιγο ψυραιμη σκεψη καταλαβα οτι δεν θα ηταν και η καλυτερη κινηση.Δεν ειχα αποδειξεις οτι οντως ηταν αυτος ο υπευθυνος και ηταν πιο ευκολο να πιστεψουν καποιον δικο τους παρα εναν ξενο.Ετσι σκεφτηκα τελικα να τον χρησιμοποιησω με εναν καλυτερο τροπο.Με τον νου μου ειδα τον Haytham,τον χαμενο πλεον μεντορα μου,να μου χαμογελα και να με συγχαιρει για την ψυχραιμια και τον τροπο σκεψης μου.

-Ειμαι ο Raziel και ξερω ακριβως πως αισθανεστε.Εχω βρεθει και εγω στην κατασταση σας και μαλιστα σε πολυ μικρη ηλικια.Αυτοι οι ανθρωποι,εκαψαν τον τοπο μου και σκοτωσαν τους δικους μου ηταν τα πρωτα λογια που ειπα στο μαζεμενο πληθος,κοιτοντας τους εναν εναν,με τελευταια την Rea,για να δω αν πηρε την απαντηση στην ερωτηση που μου ειχε κανει.Με κοιταξε συγκαταβατικα και μου εκανε νοημα να συνεχισω.Και οι υπολοιποι με εβλεπαν με τον ιδιο τροπο.
-Εκανα χρονια υπομονης και σκληρης εκπαιδευσης και οταν εφτασε τελικα η σωστη ωρα αρχισα να τους χτυπαω και να τους καταστρεφω τα σχεδια.Ετσι εφτασα και εδω.Εμαθα πως αυτο το νησι ειναι η βαση της για την παραγωγη και εξαγωγη ναρκωτικων.Ισχυει κατι τετοιο? Σιωπη.Ολοι κοιταζοταν μεταξυ τους σαν μην ηξεραν τιποτα και σαν να ηξεραν τα παντα ταυτοχρονα.Ηταν προφανες οτι ειχα ανοιξει ενα θεμα που δεν θελανα να συζητησουν αλλα επρεπε.
-Ετσι ακριβως ειναι ειπε τελικα με σπασμενη φωνη ενας ρακενδυτος γερος με μακρια γκριζα γενειαδα και λειψα δοντια.Οι παντες γυρισαν προς το μερος του εμβρονητοι.

-Τι με κοιτατε σαν χαζοι? συνεχισε ο γερος.-Ειμαι ο πιο μεγαλος εδω περα και πρεπει να τα πω.Ακου λοιπον ξενε,που μπορει να εισαι η σωτηρια ή η καταστροφη μας.Δεκαπεντε χρονια πριν,ενω καναμε εξωρυξεις για σμαραγδια και την πρασινη πετρα ανακαλυψαμε,βαθια στην γη και μερικα περειεργα φυτα.Οπως αποδειχτηκε τα συγκεγκριμενα ειχαν ουσιες που μπορουσαν να προκαλεσουν πολυ ισχυρες παραισθησεις.Τοτε βεβαια δεν το ξεραμε και το ειπαμε στον βασιλια.Αυτος,πρωτα μας ζητησε μερικα δειγματα και υστερα απο μερικες μερες μας καλεσε ξανα στο παλατι του.Μας εδωσε ρητη εντολη να μην αναφερουμε σε κανεναν την ανακαλυψη μας και οτι ειχε αναλαβει το θεμα αυτος προσωπικα.Φυσικα,θα ανταμοιβομασταν,αρκει να κρατουσαμε το στομα μας κλειστο.Ετσι και καναμε,γιατι νομιζαμε πως βοηθησουμαε την χωρα μας.Μερες αργοτερα ηρθαν αυτοι οι περιεργοι ανθρωποι απο μακρια,ντυμενοι στα μαυρα και αμιλητοι.Πηγαν στον βασιλια και υστερα απο μερικες ωρες ηρθαν στα ορυχεια ολοι μαζι.Εμεις νομιζαμε πως ηταν τιποτα ξενοι ειδικοι που ειχαν ερθει για να βοηθησουν.Αλλα αυτοι ηρθαν για τον ακριβως αντιθετο λογο.

Ο γερος σταματησε την αφηγηση του ενω ολοι ακομα τον κοιτουσαν.Αλλοι με δακρυα στα ματια και αλλοι με βλεμμα χαμενο σε σκεψεις του παρελθοντος.Περιμενα για λιγο μεχρι να ξαναμιλησω.
-Ποιο ειναι το ονομα σου γερο? ρωτησα τελικα.
-William
-Λοιπον γερο William,τι λες να διαλυσουμε αυτους τους ανθρωπους και τον μπασταρδο βασιλια σας?
-Θα σε βοηθησω ακομα και αν ειναι το τελευταιο πραγμα που θα κανω μου απαντησε με τα ματια του να γυαλιζουν.
-Αυτο ειναι το σωστο πνευμα ειπα χαμογελοντας ελαφρα.Γυρισα στους υπολοιπους.
-Εσεις τι λετε?Θα βοηθησε εμενα και τον γερο-William? Hσυχια για λιγο.
-Ναι,ναι,ναι... ακουστηκαν σιγα σιγα και αχνα αρχικα οι φωνες τους ωσπου στο τελος εγινε ενα ξεσπασμα οργης.-ΝΑΙ!ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ!Αυτο ηταν.Χωρις να εχω πει σχεδον λεξη ειχα βοηθησει αυτους τους ανθρωπους να ξαναβρουν την δυναμικοτητα τους.

-Tελεια.Ακουστε λοιπον τι θα κανουμε.Θα χωριστουμε σε δυο ομαδες.Η μια,η μεγαλυτερη,θα οδηγηθει απο την Rea και θα επιτεθει στα ορυχεια.Η δευτερη και μικροτερη,θα οδηγηθει απο μενα και θα επιτεθουμε το παλατι.Πιστευω οτι η Οργανωση θα αφησει περισσοτερους αντρες για να προστατεψουν τα ορυχεια.Θα ξεκινησουμε την επιθεση μας αυριο το ξημερωμα για αυτο καντε οτι ετοιμασιες θεωρειται απαραιτητες.Μαζεψτε ολα τα οπλα που εχετε και ολους οσους ειναι ικανοι για να πολεμησουν.Την αυγη ξεκιναμε! φωναξα και σηκωσα το χερι ψηλα,κινηση που αντεγραψαν και οι υπολοιποι.Μετα απο αυτο χωριστηκαμε και ολοι εφυγαν για τις δουλειες τους.Ετρεχαν απο δω και απο εκει μαζευοντας εξοπλισμο και ατομα,διαδοντας πως η μερα ειχε φτασει.Η μερα που θα επεστρεφαν στην κανονικη της ζωη.Ή η μερα που θα πεθαιναν προσπαθοντας.Ηταν κατι που το ηθελαν καιρο τωρα αλλα ελειπε η σπιθα που θα τους ξεσηκωνε για να το τολμησουν.Αυτο τους το εδωσα εγω και ηλπιζα να μην τους απογοητεψω.