[Τέλος]Η σμαραγδένια αλήθεια

Καποιος μπαινει στον χωρο και τον βγαζει απο τις σκεψεις του.Σε κλασματα δευτερολεπτου εχει βρεθει πισω απο τον αντρα και τον ριχνει στα γονατα με ενα χτυπημα.
-Σας εχω πει,πολλες φορες οτι δεν θελω να με διακοπτεται στην προπονηση μου!Εισαι ετοιμος να δεχτεις την ποινη σου? γρυλιζει.
-Μα αρχηγε... παει να πει ο αλλος.Δευτερο χτυπημα,αυτη την φορα στο πισω μερος του κεφαλιου.
-Δεν δεχομαι αντιρρησεις.Εισαι ή δεν εισαι ετοιμος,θα τιμωρηθεις.Πλησιαζει αργα και ετοιμαζεται να δωσει το τελειωτικο χτυπημα στον υφισταμενο του.
-Ο γιος του αρχηγου των Αγγελιοφορων ειναι νεκρος! φωναζει ο πεσμενος αντρας,οσο πιο γρηγορα και δυνατα μπορει.Ο ανωτερος του σταματαει σαστισμενος.
-Συνεχισε λεει ψυχρα μετα απο μερικα δευτερολεπτα.
-Ο Raziel τον σκοτωσε και τωρα ο αρχηγος των κυνηγαει μανιασμενα.Αγνοησε ακομα και εντολες του Μεγαλου Αρχηγου!
-Αυτος ο Raziel μας εχει γινει μεγαλο αγκαθι.Ξερει κανεις γιατι μας εχει βαλει στοχο?
-Κανεις,εκτος ισως απο τον ιδιο τον Μεγαλο Αρχηγο.
-Καλως.Σε ευχαριστω για τις πληροφοριες.Ωρα για την ανταμοιβη σου!Ο πεσμενος αντρας γελαει ευχαριστα πιστευοντας οτι γλυτωσε.Ο αλλο τον πλησιαζει και τον πιανει απο τον λαιμο.Ενα κρακ ακουγεται διαπεραστικα,μεσα στην απολυτη ησυχια,και ο αντρας σταματαει να αναπνεει.Ενας γρηγορος θανατος.Αυτην ηταν ανταμοιβη του για τα ευχαριστα νεα που του ειχε φερει.Τωρα που ειναι εντελως μονος στον χωρο γελαει με την καρδια του...

Πισω σε εμενα
Μια μεγαλη πολη,γυαλιζε καταπρασινη στο κεντρο του νησιου.Οσο πλησιαζα,τοσο δυναμωνε η ενταση της λαμψης.Αν τα ματια μου δεν ειχαν παθει αυτη την περιεργη "μεταλλαξη" δεν θα αντεχα να την κοιταξω.Αναρωτηθηκα πως μπορουσαν και ζουσαν εκει ανθρωποι.Πιο κοντα μου,μια ερημη παραλια,γυαλιζε εξισου πρασινη αλλα με σαφως μικροτερη δυναμη.Εβαλα πλωρη για εκει και συντομα εριξα αγκυρα.Ειμουν ετοιμος να πηδηξω στην στερια οταν το ματι μου επεσε στον νεκρο που ειχα δεμενο.-Χμ,παραλιγο να σε ξεχασω εσενα μονολογησα και τον πλησιασα.Τον ελυσα απο το καταρτι και τον πηρα στους ωμους.Ξεκινησα να πηγαινω προς την καμπινα μου αλλα μια φωνη με σταματησε.
-Τι εχει ο κυριος και τον κουβαλατε?Δεν ειναι καλα?Ενα παιδι.Πως στο διαολο ειχε βρεθει πανω στο καραβι μου,απο το πουθενα.
-Μαλλον ηπιε πολυ και ο κυριος τον βοηθαει ακουστηκε ενα δευτερο παιδι,μεγαλυτερο απο το αλλο."Μα τι στο διαολο γινεται εδω περα" φωναξα μεσα στο μυαλο μου αλλα συγκρατηθηκα και χαμογελασα.
-Ναι ετσι ακριβως ειναι.Ο φιλος σου εχει δικιο απαντησα,απευθυνομενος στον μικρο.

-Δεν ειναι φιλος μου.Ειναι αδερφος μου απαντησε χαμογελοντας ο μικρος.Τους παρατηρησα για λιγο και ειδα οτι ειχαν πολλες ομοιοτητες.Ειχαν και οι δυο μαυρα κοντα μαλλια,μαυρα ματια,προσωπα με γωνιες και το ιδιο σημαδι κατω απο το αριστερο ματι.Ειχαν ιδια κορμοστασια με μονη διαφορα οτι ο μεγαλυτερος ηταν και ψηλοτερος.
-Χαχαχα γελασε ο μεγαλυτερος.
-Γιατι γελας?τον ρωτησα ξαφνιασμενος απο την αντιδραση του.
-Γιατι το κεφαλι του κυριου στεκεται περιεργα και αστεια.Πραγματι,το κεφαλι του νεκρου αντρα κρεμοταν σε αφυσικη γωνια.Λογικα αν σκεφτει κανεις οτι πριν καποια ωρα του ειχα σπασει τον λαιμο.Τον αφησα κατω απαλα,προσποιουμενος οτι νοιαζομαι.
-Χεχε γελασα και εγω οσο πιο φυσικα μπορουσα και προσπαθοντας να μην τα τρομαξω.-Ναι ειναι λιγο αστειος ο φιλος μου.Ο μεγαλος γελασε πιο δυνατα τωρα και εγω εκανα το ιδιο.
-Εγω νομιζω οτι εσυ εισαι πιο αστειος μου ειπε αφου σταματησε να γελαει.
-Και γιατι αυτο? ρωτησα απορημενος.

-Γιατι εισαι ενας αθλιος ψευτης που σε λιγο θα ναι νεκρος! ακουστηκε μια αγρια γυναικεια φωνη πισω μου και αισθανθηκα την κρυα λεπιδα ενος καλα ακονισμενου μαχαιριου στον λαιμο μου.Στο καταστρωμα,εμφανιστηκαν απο την μια στιμγη στην αλλοι περιπου εικοσι ατομα και των δυο φυλλων.Ολοι τους ηταν προχειρα ντυμενοι και λερωμενοι αλλα επισης ηταν καλα οπλισμενοι.
-Τι συμβαινει εδω?φωναξα προσπαθοντας να ακουστω οσο πιο απειλητικος μπορουσα.Τα πραγματα εδειχναν πολυ δυσκολα.Οι ανθρωποι αυτοι εδειχναν να εχουν παιξει αρκετες φορες το ιδιο "θεατρο" στο παρελθον και ηταν προετοιμασμενοι για ολα.Η γυναικα που με κρατουσε,δεν αφηνε να φανει ουτε το παραμικρο σημαδι αδυναμιας.Με κρατουσε πολυ προσεκτικα ενω παραλληλα φωναζε διαταγες που ολοι της εκτελουσαν χωρις την παραμικρη κουβεντα.
-Σου παιρνουμε το πλοιο και ολα σου τα υπαρχοντα.Αυτο συμβαινει!

-Με ποιο δικαιωμα?! φωναξα αγρια αλλα σταματησα γρηγορα καθως η λεπιδα "κυλησε" κατ'ευθειαν στον λαιμο μου.Ενιωσα ενα μικρο ρυακι αιματος να τρεχει απο τον λαιμο μεχρι το στηθος μου και ηρεμησα.
-Με το ιδιο δικαιωμα που εσυ αφαιρεις ανθρωπινες ζωες μου απαντησε ψυχρα η γυναικα και μου εδειξε με το βλεμμα της τον νεκρο αντρα της Οργανωσης.
-Δεν εχεις ιδεα τι εχει κανει αυτος ο ανθρωπος  της απαντησα εξισου παγερα.
-Α ναι.Και γιατι δεν μου λες εσυ λοιπον? μου ειπε,στον ιδιο τονο,και με πολυ προσεκτικες κινησεις βρεθηκε μπροστα μου,χωρις το μαχαιρι της να αφησει στιγμη τον λαιμο μου.Την κοιταξα απο πανω μεχρι κατω.Το κορμι της ηταν υπεροχο,με ψηλα και καλοσχηματισμενα ποδια,λεπτη μεση και στηθος που γεμιζε οσο επρεπε το μισανοιχτο λευκο πουκαμισο της.Το ξανθο μαλλι της,παροτι ταλαιπωρημενο απο τις κακουχιες,διατηρουσε την λαμψη του.Μια λαμψη που ομως ξεπερνουσαν τα μεγαλα γαλαζια ματια της.Κοιταχτηκαμε για μερικες στιγμες μεσα στην ησυχια.

-Δεν εχω λογο να απολογηθω σε ενα κοριτσακι σαν και εσενα της ειπα τελικα.-Κανε αυτο που πρεπει να κανεις και μην με ταλαιπωρεις αλλο συνεχεισε προσπαθοντας να βαλω στην φωνη μου οσο περισσοτερη περιφρονηση και μπορουσα.
-Το τι θα κανω με σενα θα το αποφασισω εγω! μου αποκριθηκε αγριεμενα και με πλησιασε.Το κολπο μου επιασε σκεφτηκα και υστερα αισθανθηκα εναν βαρυ πονο στο πισω μερος του κεφαλιου μου.Τα παντα θολωσαν για μερικα δευτερολεπτα και υστερα σκοτεινιασαν τελειως καθως τα ματια μου εκλεισαν.Οταν τα ανοιξα ξανα ειχε σκοτεινιασει.Ενιωθα το κεφαλι μου βαρυ και τον λαιμο μου ξερο.Κοιταξα γυρω μου και ειδα ενα μεγαλο δασος απο ψηλα δεντρα με εντονο φυλλωμα.Παντου γυρω μου βρισκοταν διαφορι ανθρωποι σαν αυτους που ειχαν ανεβει στο καραβι μου,που πηγαινοερχοταν και εκαναν διαφορες δουλειες.Καποιοι κουβαλουσαν ποτηρια και πιατα,αλλα μαχαιροπιρουνα και αλλοι φαγητα.Ολοι τα πηγαιναν στα μεγαλα τραπεζια που βρισκοταν στο ξεφωτο.Μια μεγαλη φωτια εκαιγε στο κεντρο και εκει ψηνοταν διαφορα κρεατικα που μου εσπασαν την μυτη.Πηγα να σηκωθω και καταλαβα οτι ειμουν δεμενος στον κορμο ενος δεντρου.Εκεινη την ωρα με πλησιασε η γυναικα που με ειχε οδηγησε σ'αυτη την κατασταση.

-Θελεις λιγο κρεας? μου ειπε παιχνιδιαρικα.Ω,η ειρωνια!σκεφτηκα.Πριν μερικες ωρες ειχα εγω εναν αιχμαλωτο δεμενο στο καταρτι μου και του προσφερα περιπεκτικα φαϊ.Δεν θα επεφτα στην παγιδα ομως.Δεν θα δειχνα ουτε λιγο οτι πεινουσα.Δεν θα δειχνα ουτε λιγο οτι ειχα αναγκη το φ..Ενα σαλιο που κυλησε αργα απο το στομα,σταματησε τις σκεψεις μου.
-Χαχαχαχα,εισαι τραγικος  γελασε η γυναικα.Μαζεψα με δυσκολια το σαλιο και την κοιταξα βλοσυρα.Μια αυτην,μια το κομματι κρεας.Μια αυτην,μια το κρεας.Η κατασταση ηταν ζορικη.
-Αν μου πεις το ονομα σου,θα σου δωσω ενα κομαμτι μου ειπε με υφος που με εκανε να την πιστεψω.
-Raziel απαντησα τελικα μετα απο μερικες στιγμες που προσπαθησα να τις κανω να φανουν οτι ηταν δυσκολες.Mε πλησιασε αργα και βασανιστηκα και εσκυψα απο πανω μου.Δεν ηξερα τι να πρωτοκοιταξω.Το στηθος της ή το κρεας!Τελικα ηρθε ακομα πιο κοντα μου.
-Rea μου απαντησε και εφαγε αργα το τελευταιο κομματι κρεας που ειχε μεινει και εβαλε το κοκκαλο στο στομα μου.Μου εκλεισε το ματι και εφυγε χοροπηδοντας.Παλιογαμι&*%α σκεφτηκα αλλα δεν μπορεσα και να μην χαμογελασω ετσι οπως την εβλεπα να απομακρυνεται.

Σταθηκε στο κεντρο των τραπεζιων,διπλα απο την μεγαλη φωτια και ολοι σταματησαν.
-Φιλοι μου.Εχουμε περασει πολλες δυσκολες μερες απο τοτε που μας κατεστρεψαν τα σπιτια ,μας χωριζαν απο τις οικογενειες μας και μας αναγκασαν να ζουμε σαν ξενοι μεσα στην ιδια μας την χωρα.Oμως σιγουρα αυτη δεν ειναι μαι τετοια μερα.Σημερα εχουμε μια πολυ καλη "μπαζα" και αυτο το οφειλουμε στον ξεχωριστο μας φιλοξενουμενο. Σ'αυτο το σημειο σταματησε και κοιταξε προς το μερος μου.Σηκωσε το ποτηρι της.Οι υπολοιποι την ακολουθησαν και υστεραν εσκασαν ολοι μαζι στα γελια.
-Ας απολαυσουμε λοιπον την "σοδεια" μας και ας σταματησουμε τα λογια! φωναξε δυνατα και κατεβασε το ποτηρι της.Ολοι ζητωκραυγασαν και αρχισαν να τρωνε και να πινουν με ορεξη.Μουσικοι εδιναν ρυθμο στο γλεντι.Ηταν φανερο οτι δεν ειμουν ο μονος που ειχαν κλεψει καθως,παροτι ειχα αρκετες προμηθειες στο καραβι μου,σιγουρα δεν εφταναν για να τους ταϊσουν ολους.Ολοι εδειχναν να απολαμβανουν πληρως την στιγμη,χωρις να σκεφτονται ολες τις συμφορες που μερικα λεπτα πριν ειχε αναφερει η Rea.Τα λογια της μου ειχαν κινησει την περιεργεια.

Πως αραγε να ειχαν καταληξει ετσι?Τι τους οδηγησε στην φυγη και στην ανομη ζωη?Τους κοιταξα πιο προσεκτικα και οι περισσοτεροι εδειχναν για φιλησυχοι ανθρωποι που αναγκασταν να επιβιωσουν ετσι,δεν το επελεξαν.Παρολα αυτα η σημερινη μερα εδειχνε να ειναι οντως καλη για αυτους γιατι διασκεδαζαν με την ψυχη τους.Το βλεμμα τραβηξε ενας τυπος που ηταν λιγο πιο απομερα απο τους υπολοιπους και πιο ησυχος.Σηκωθηκε και πηγε προς το δασος και πριν χωθει στην πυκνη βλαστηση προλαβα να τον δω να βγαζει ενα den den mushi.Κατι δεν μου αρεσε σε ολη την κατασταση.Ενστικτωδως εψαξα για τα οπλα μου.Βρισκοταν ακουμπισμενα στον κορμο μια γερικης βελανιδιας,στην αρχη του καταυλισμου.Ολα μου τα ενστικτα φωναζαν "κινδυνος".Προσπαθησα να φωναξω την γυναικα,την Rea,αλλα η φωνη μου επεσε στο κενο.Μεσα στην οχλοβοη και στην μουσικη μονο οι ευχαριστες φωνες εχουν θεση.Ο αντρας τελικα επεστρεψε στην θεση του και λεπτα αργοτερα ακολουθησε πανικος...

Πρωτα ακουστηκε ενα πολυ αχνο σφυριγμα και υστερα βελη ακολουθησαν.Μερικα καρφωθηκαν στα δεντρα,στο απτωμα ή στα τραπεζια,αλλα τα περισσοτερα βρηκαν τον στοχος τους.Απο την μια στιγμη στην αλλη,χαρουμενοι ανθρωποι μετατραπηκαν σε ανθρωπους που ουρλιαζαν απο πονο φοβο και θλιψη.Η ομοβροντια σταματησε οσο ξαφνικα ειχε αρχισε.Υστερα,μαυροφορεμενες φιγουρες εκαναν την εμφανιση τους και αρχισαν να σφαζουν.Η Οργανωση ηταν εδω.Επρεπε να το καταλαβω,οτι αυτοι ηταν ο λογος που αυτοι οι ανθρωπο ζουσαν ετσι.Δεν μπορουσα να σκεφτω τον λογο,αλλα σιγουρα ηταν δικο τους φταιξιμο.Οι περισσοτεροι απο τους "απαγωγεις" μου ετρεχαν πανικοβλητοι μεχρι που η Rea σταθηκε σε ενα τραπεζι και μια φωνη τους συνεφερε.Σιγα σιγα αρχισαν να συγκεντρωνονται γυρω της και να προβαλλουν καποια αντισταση επιτελους.Πολεμουσαν σθεναρα και αγρια.Φαινοταν οτι δεν ειχαν εκπαιδευση,εκτος απο ελαχιστους,αλλα οι δυσκολιες που ειχαν περασει τους ειχαν διδαξει καλα.