[Τέλος] Η τελευταία μέρα δουλειάς του "Red Demon" στο νησί!

Μόλις είχε ξημερώσει και σηκωνόμουν από το κρεβάτι για να ετοιμαστώ και να φύγω για την δουλειά. Υπάρχουν πολλές απλήρωτες εκρεμότητες από κάποιους πελάτες μας και αυτό δεν άρεσε στον Mr. Penkroft. Το βασικότερο πράγμα για αυτόν, ηταν το πως θα αυξίσει και άλλο την περιουσία του και αυτό δεν θα γινόταν ποτέ αν είχε συνέχεια ακρεμότητες με θέμα το χρήμα. Πάντα γίνεται έξαλως όταν κάποιος του φέρνει κακά μαντάτα που έχουν να κάνουν με την δουλειά και ξεσπάει πάνω του σαν να έφταιγε αυτός που καθυστερούν οι πληρωμές. Όπως όμως όλοι λένε, πρέπει να είσαι σκληρός για να πας μπροστά σε αυτή την δουλειά. Ο Mr. Penkroft έχει στην κατοχή του το μεγαλύτερο ξενοδωχείο του νησιού αλλά δεν είναι ο κύριος φορέας των εσόδων του. Τα μεγαλύτερα έσοδα προέρχονται, όπως θα το έλεγε κανείς, "παράνομα". Αυτό γιατί ο Mr. Penkroft ελέγχει όλη την μαύρη αγορά και ότι κινείται σε αυτήν, από τζόγο και ναρκωτικά μέχρι όπλα και αγοραπωλησίες ανθρώπων. Όλα αυτά φυσικά γίνονται κάτω από την μύτη του Lox που είναι ο αρχηγός της Αστυνομίας. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν αρκετοί "βολεμένοι" αστυνομικοί που μας αφήνουν να κάνουμε την δουλειά μας ανενόχλητοι.

Εκεί ερχόμαστε εγώ και ο Shuu Aozaki, γνωστοί στην δουλειά ως "Red Demon" και "Blue Demon" αντίστοιχα. Είμαστε αυτοί που κρατάμε τα πράγματα σε τάξη και αναλαμβάνουμε όταν υπάρχουν "προβλήματα", το δεξί και το αριστερό χέρι του Mr. Penkroft. Από τον φόβο που προκαλούμε, οι περισσότεροι μας ξέρουν με τα ψευδώνυμά μας παρά με τα πραγματικά μας ονόματα.
Αφού ετοιμάστηκα, ξεκίνησα να πάω στο ξενοδοχείο να δω τον Mr. Penkroft και να με ενημερώσοι για τους "πελάτες" που πρέπει να επισκευφθώ σήμερα. Στον δρόμο μου για εκεί πέτυχα τον Hamelon, ένα από τα τσιράκια του Lox, τον οποίο όμως είχε φροντίσει το αφεντικό να έχει με το μέρος μας. Τον ρώτησα αν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον συμβάν στην πόλη, τις λίγες ώρες που έλειπα για να πάρω έναν υπνάκο στο σπίτι μου, αλλά προς λύπησή μου δεν είχει γίνει κάτι. Χαιρετηθήκαμε και τράβηξε ο καθένας τον δρόμο του.

Μετά από λίγη ώρα έφτασα στο ξενοδοχείο. Μπήκα μέσα και πήγα προς την μεγάλη κεντρική σκάλα. Λίγο πριν, σε μια κολώνα, στεκόταν ο Aozaki. Μόλις με είδε, πλησίασε και μου λέει:
-Το αφεντικό περιμένει, τυχερέ! Έχεις ωραία δουλειά για το βράδυ!
-Άντε να δούμε τι εννοείς "ωραία" δουλειά. Θα βρεθούμε λογικά το βράδυ μετά τις δουλειές μας.
Έφυγα και συνέχησα την πορεία μου μέχρι το γραφείο του αφεντικού στον τελευταίο όροφο. Μπήκα μέσα, μου είπε που πρέπει να πάω και τι να κάνω και έφυγα. Φαινόταν ότι είχε τα νεύρα του, ειδικά μετά από τα τωρινά γεγονότα. Κάποιοι είχαν "εισβάλει" στην περιοχή μας και πουλούσαν ναρκωτικά κάτω από την μύτη μας. Αυτή ήταν και η "ωραία" δουλειά στην οποία αναφέρθηκε ο Aozaki, έπρεπε να τους βρω και να τακτοποιήσω το θέμα όπως εγώ ήξερα. Αυτή όμως ήταν δουλειά που μπορούσε να γίνει μόνο την νύχτα. Προταιρεότητα είχαν οι πρωινές εκρεμότητες. Αφού είχα όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμουν, έφυγα από το ξενοδοχείο και ξεκίνησα να πάω να κανονίσω αυτές τις "εκρεμότητες".

Για αρχή έπρεπε να πάω να παραλάβω μερικές πληρωμές από πελάτες που είχαν καθυστερήσει. Ποτέ δεν μαθαίνουν το μάθημά τους και όπως πάντα καθυστερούν. Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε να αναλάβει ο Aozaki την δουλειά της "παραλαβής" αλλά όσες φορές το είχε κάνει, ποτέ οι "πελάτες" δεν είχαν καλή κατάληξη. Για αυτό και το αφεντικό ανέθεσε σε μένα την δουλειά, που δεν μ' αρέσει να ασκώ βία αν αυτή δεν είναι απαραίτητη.
Πήγα λοιπόν από τον πρώτο "τυχερό" ο οποίος ήταν ένας άνδρας μέσης ηληκίας που ήταν εθισμένος στον τζόγο. Έμενε μόνος του και το γεγονός αυτό το έκανε εύκολο. Του χτύπησα την πόρτα, περίμενα λίγο και άνοιξε. Αμέσως με ρώτησε τι θα ήθελα στο φτωχικό του με ένα ύφος τρόμου στα μάτια του. Του είπα πως με έστειλε το αφεντικό να παραλάβω τα χρωστούμενα και χωρίς καν να μιλήσει πήγε και μου έφερε έναν καφέ φάκελο αρκετά φουσκωμένο. Του ευχήθηκα να έχει καλή μέρα και έφυγα για τον επόμενο προορισμό μου.

Ο επόμενος προορισμός μου ήταν πάλι παρόμοια δουλειά αλλά αυτός από τον οποίο έπρεπε να κάνω την παραλαβή, ήταν από τους χειρότερους και κανένας από τους κατώτερους δεν μπορούσε να τον χειριστεί. Αυτό γιατί είχε μια παραπάνω δύναμη από απλούς μπράβους. Το όνομά του, Hayama. Έφτασα στο σπίτι του και του χτύπησα την πόρτα. Χωρίς να ανοίξει την πόρτα ακούστηκε μια φωνή από μέσα να λέει:
-Βρε βρε. Καλώς τον Akabayashi. Πως και από τα μέρη μας?
-Ξες πολύ καλά γιατί ήρθα, Hayama.
-Το αφεντικό σου φοβάται ότι δεν θα πληρωθεί και έστειλε εσένα?!
-Είχα κάτι δουλίτσες εδώ τριγύρω και είπα να περάσω προσωπικά γιατί ακούω πως είσαι πολύ σκληρός με τους απεσταλμένους του αφεντικού.
-Με κολακεύεις αλλά δεν φταίω εγώ που η νέα γενιά είναι αδύναμη. Μακάρι να ήταν όλοι σαν εσένα και τον Aozaki ή έστω σαν εμένα, τότε θα ήταν όλα πιο ενδιαφέροντα.
-Το ξέρεις ότι αν ίσχυε κάτι τέτοιο δεν θα υπήρχε τάξη στο μέρος.
-Φυσικά και για αυτό θα ήταν καλύτερα! Δεν θα ήταν κάποιος στην εξουσία εκτός και αν κατάφερνε να εξολοθρεύσει όλους τους υπόλοιπους πρώτα! Δεν είναι καταπληκτικό αυτό?!
-Δεν καταλαβαίνεις πόσο ωραία είναι όταν όλα είναι ήρεμα και κινούνται όπως θα έπρεπε.
-Άντε τέλειωνε τώρα και κάνε αυτό που πρέπει. Έχουμε και δουλειές.
-Μόνο και μόνο επειδή είσαι εσύ Akayabashi που σε σέβομαι, αλλιώς δεν είχα καμιά πρόθεση να του τα δώσω του άπληστου φραγκοφονιά!
Άνοιξε την πόρτα και μου έδωσε έναν ωραία φουσκωμένο φάκελο. Τον πήρα και έφυγα να συνεχίσω τον δρόμο μου.
Είχε πλέον φτάσει το μεσημέρι και έτσι αποφάσισα να κατευθυνθώ προς το κέντρο την πόλης να κάνω ένα διάλειμμα για φαγητό.

Πήγα πρώτα από το ξενοδοχείο να πω στο αφεντικό για την απόφαση που μόλις είχα πάρει. Ανέβηκα στον όροφο του γραφείου και μπήκα μέσα, αφού πρώτα χτύπησα την πόρτα και πήρα το οκ. Το αφεντικό καθόταν στο γραφείο του και κοιτούσε κάτι έγγραφα. Πήγα κάθισα στην καρέκλα μπροστά από το γραφείο. Στήριξα το μπαστούνι δίπλα και έβγαλα τα γυαλιά μου.
-Αφεντικό, ήρθα να σου πω ότι καταρχήν τακτοποιήθηκαν όλα τα θέματα που είχαμε και κατά δεύτερον έχω να σου ανακοινώσω μια απόφαση που πήρα για τον εαυτό μου.
-Αυτά κοιτούσα τώρα και με χαροποιεί το γεγονός ότι ανεβαίνουν τα κέρδη. Τι θέλεις όμως να μου πεις για σένα?
-Αποφάσισα να φύγω από το νησί και να ταξιδέψω στις θάλασσες. Ωραία η ζωή εδώ και η δουλειά αλλά θέλω να δω αν όντως υπάρχουν άτομα εκεί έξω που θα με κάνουν να ξεπεράσω τα όριά μου.
-Ξέρεις την άποψή μου, κακώς θες να αφήσεις την ωραία και σίγουρη δουλειά σου. Θα χάσω και εγώ έναν από τους δύο καλύτερους άντρες μου, αλλά τι να κάνεις, αυτά έχει η ζωή.
Άνοιξε το συρτάρι του γραφείου, έβγαλε έναν καφέ φάκελο (γεμάτο χρήματα), τον έριξε μπροστά μου και συνέχισε να λέει:
-Αυτά είναι για να σε βοηθήσουν. Πάντα θα είσαι ευπρόσδεκτος εδώ αν αποφασίσεις ποτέ να γυρίσεις πίσω. Πάρε μαζί σου και την μικρή βάρκα που έχουμε για να πηγαίνουμε στα τριγύρω νησιά, θα σου είναι ότι πρέπει για το ταξίδι σου τώρα στις αρχές.
Ευχαρίστησα το αφεντικό για αυτά που μου έδωσε και μου είπε και έφυγα για να πάω από το σπίτι μου να πάρω τα απαραίτητα.

Ακριβώς έξω από το ξενοδοχείο πέτυχα τον Aozaki. Φαίνεται μόλις είχε τελειώσει τις δουλειές του και πήγαινε να δει το αφεντικό. Τον σταμάτησα για να του πω τα νέα για μένα, αν και ήξερα την αντίδρασή του.
-Aozaki, περίμενε λίγο να σου πω. Θα φύγω από το νησί...
Πριν προλάβω να ολοκληρώσω με διέκοψε λέγοντας:
-Που θα πας? Τι δουλειά έχεις να κάνεις?
-Δεν φεύγω για δουλειά. Φεύγω μόνιμα.
-Τι εννοείς φεύγεις μόνιμα?! είπε με μια έκφραση απορίας στο πρόσωπό του.
-Θα ταξιδέψω. Θέλω να συναντήσω άτομα ισάξια με μένα ή ακόμα και δυνατότερα και αυτό δεν θα γίνει όσο κάθομαι στο νησί.
-Έχεις εμένα εδώ!
-Είσαι καλός. Και σαν σύμμαχος αλλά και σαν αντίπαλος όπως παλιά. Αυτό όμως δεν μου αρκεί και το ξέρεις.
-Σε καταλαβαίνω. Και εγώ πολλές φορές σκέφτομαι τον παλιό καλό καιρό που ήμασταν αντίπαλοι. Την τωρινή ζωή μου όμως δεν την αφήνω. Από την στιγμή που πήρες αυτή την απόφαση, δεν θα προσπαθήσω να σου αλλάξω γνώμη. Εσύ ξέρεις τι είναι καλύτερο για εσένα. Ελπίζω μόνο κάποια στιγμή να σε ξαναδώ και να μην είναι στην κηδεία σου.
-Για το τελευταίο δεν μπορώ να δώσω και όρκο αλλά με γνωρίζεις καλά. Αν πέσω, δεν θα πέσω εύκολα. Τόσα χρόνια αντίπαλοι και μετά σύμμαχοι, περάσαμε πολλά. Κοίτα να κρατήσεις τα πράγματα εδώ στους ρυθμούς τους και να χρησιμοποιείς περισσότερο το μυαλό σου.
Χαιρετηθήκαμε και ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του.

Πήγα στο σπίτι μου και κάθισα για λίγη ώρα στο κρεβάτι. Σκεφτόμουν όσα έζησα εδώ πέρα στο νησί. Μπορεί να πέρασα αρκετές δύσκολες στιγμές αλλά με φτάσανε εδώ που είμαι σήμερα. Ποτέ δεν θα ήμουν από τους πιο "τρομακτικούς" ανθρώπους του νησιού αν είχαν έρθει αλλιώς τα πράγματα. Ακόμη και το μάτι που έχασα κάποτε, με έκανε να καταλάβω πολλά και να δω τα πράγματα με άλλο μάτι [ ].
Η συγκεκριμένη μέρα και το συμβάν θα είναι για πάντα χαραγμένα στην μνήμη μου. Δεν ήταν όμως ώρα για να θυμάμαι πράγματα που θα με κρατούσαν πίσω. Σηκώθηκα, πήρα ένα σακίδιο και έβαλα μέσα τα απολύτως απαραίτητα. Ένα κουστούμι να έχω να αλλάζω, γιαλιστικά για τα παπούτσια μου και φυσικά το πανάκι για τα γυαλιά μου. Σε μια μικρότερη τσαντούλα, έριξα μέσα μερικά φαγητά που μπορούσαν να κρατήσουν για μέρες, χωρίς να χαλάσουν, και δυο παγούρια νερό. Τα άφησα σε μια άκρη και ξάπλωσα στο κρεβάτι να κοιμηθώ τις 2-3 ώρες που είχαν μείνει μέχρι το ξημέρωμα. Έπρεπε να είμαι ξεκούραστος, όσο γινόταν, για να ταξιδέψω.

Με το που βγήκε ο ήλιος, ξύπνησα καθώς χτυπούσε κατευθείαν σπίτι μου και ακριβώς εκεί που ήταν το κρεβάτι μου. Το είχα τοποθετήσει επίτηδες εκεί για να μπορώ να ξυπνάω σίγουρα τα πρωινά. Αφού ετοιμάστηκα, πήρα το σακίδιο στον ώμο, την τσάντα στο αριστερό χέρι και το μπαστούνι στο δεξί. Ασφάλισα το σπίτι και ξεκίνησα για την προβλήτα. Εκεί πέρα υπήρχαν μόνο οι κλασσικοί ψαράδες που μόλις είχανε γυρίσει από το ψάρεμα και ξεχώριζαν το εμπόρευμά τους, οπότε είχε μια ωραία ηρεμία στην ατμόσφαιρα καθώς δεν υπήρχε το συνηθισμένο βουητό από τις ομιλίες των ανθρώπων που γέμιζαν το μέρος. Ανέβηκα στην βάρκα, άφησα τα πράγματα κάτω και την έλυσα από την προβλήτα. Δεν ήξερα ακόμα που θα πάω, θα το σκεφτόμουν στην διαδρομή. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι η χθεσινή μέρα ήταν η τελευταία μέρα δουλειάς του "Red Demon" στο νησί!

Όνομα χαρακτήρα: Mizuki Akabayashi

P.o.M. Points: 10

Belli: 41.000

Τυχόν παρατηρήσεις:
Αρκετά απλή ιστορία, αλλά καλή. Δεν έχω πολλά να πω. Κυρίως ότι η απόφαση σου μου φάνηκε ξαφνική και δεν ταίριαζε πολύ με το υπόλοιπο πλαίσιο της ιστορίας όταν το πρωτοανέφερες. Ακόμα και αν όντως ήθελε κάτι τέτοιο ο χαρακτήρας σου δεν το άφησες να φανεί παρά το έριξες ξαφνικά όταν μίλησες με τον Raziel και αμέσως μετά μόλις τελειώνει αυτό το κομμάτι πας απευθείας στο αφεντικό σου και του λες ότι θες να φύγεις. Έλειπε η προεργασία και η σωστή παρουσίαση πιστεύω.
Ελπίζω να εμφανιστούν δυνατότεροι αντίπαλοι, γιατί εδώ τα πράγματα ήταν υπερβολικά εύκολα.΄


υ.γ. ποτέ δεν συμπάθησα τον Izaya. Shizuo for life!