[Τέλος-Αποστολή] Έλμερ και Έσλι

Παραδόθηκε βαριανασαίνοντας. Τα άκρα του κρέμασαν και κοίταξε τα υπόλοιπα παιδιά που ανάσεναν με δυσκολία. Έσπρωξε τον Κάλεμπ μακριά του και σκούπισε με τη λερωμένη του παλάμη το πρόσωπό του.

"Κάλεμπ..." ο Αλ ακούστηκε ταραγμένος. Έδειξε στον άλλον νεαρό τη φιγούρα μιας άμαξας που ερχόταν προς το μέρος. Οι τρεις άνδρες στάθηκαν όρθιοι βλέποντας άλλον έναν μπελά να πλησιάζει προς στο μέρος τους. Ο Κάλεμπ κάτι πήγε να πει όμως τον έκοψε ο Λιούις.

"Κράτα τα παιδιά ξαπλωμένα στο έδαφος," είπε κουρασμένα. "Μη τα αφήσεις σε καμία περίπτωση να σηκώσουν κεφάλι."
"Σε αυτή την κατάσ-"
"Σε καμία περίπτωση," επανέλαβε απειλητικά ο Λιούις και ο νεαρός έκανε πίσω βλέποντας την περίεργη λάμψη στα μάτια του αφεντικού του.

Ο γιατρός έσυρε τα πόδια του προς το μέρος που είχε αφήσει λίγο νωρίτερα το δρεπάνι που είχε πάρει από το σημείο σύναξης τις υπόγειας ομάδας. Το σήκωσε νωχελικά και τίναξε τα παπούτσια του πριν σηκωθεί. Η άμαξα πλησίαζε όλο και περισσότερο.

"Μη στέκεστε σαν χάνοι! Ετοιμαστείτε να φορτώσουμε τα πράγματα!" πρόσταξε μια άγνωστη φωνή από μακριά.

Έκανε ένα βήμα. Δύο βήματα. Ο ρυθμός του άρχισε να γίνεται πιο γρήγορος. Ό,τι δύναμη του είχε απομείνει θα την εξαντλούσε. Άρχισε να τρέχει κατευθείαν προς την άμαξα. Ο ένας από τους δύο άνδρες που την οδηγούσε σηκώθηκε όρθιος για να εξακριβώσει την κατάσταση.

"Τι στο διάολο κάνεις;"

Δεν πήρε απόκριση. Ο άνδρας πήδηξε στον αέρα και τα κεφάλια των δύο ανδρών, με ένα μόλις σχίσιμο πετάχτηκαν στον ουρανό. Ο εξαγριωμένος επαναστάτης προσγειώθηκε στην άμαξα όπου ο αρχηγός όλου του κινήματος καθόταν αποσβολωμένος στην καρότσα.

"Ποιος στην ευχή είσαι εσύ;" τρέκλισε.
"Δε θα σου χρειαστεί στην άλλη ζωή," είπε κρύα και έμπηξε την άκρη της λαβής κατευθείαν μέσα στην καρδιά.

Κοίταξε ψυχρά τον άνδρα να αφήνει τις τελευταίες του πνοές απλώνοντας ανούσια το χέρι του προς τον δολοφόνο του και τράβηξε το δρεπάνι του πίσω.

"Μάλλον ούτε κι εσύ θα λείψεις σε κανέναν."

Άφησε την άμαξα να τρέψει ακυβέρνητη προς το μέρος της αποθήκης όπου και πήδηξε κάτω. Κρατήθηκε όρθιος μπήγοντας τη λαβή στο έδαφος.

"Α... Όλα τελείωσαν υποθέτω..." σκέφτηκε κουρασμένα ακούγοντας τον Κάλεμπ να τον καλεί από μακριά λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις του.

"Θα σταματήσεις ποτέ να κάνεις αυτές τις ανοησίες," ρώτησε ο Κάλεμπ βρέχοντας του το πρόσωπο με νερό.

Είχαν επιστρέψει πια πίσω στην πόλη όπου μεταφέρθηκαν μαζί με τα παιδιά σε ένα ασφαλές μέρος. Η αλήθεια ήταν πως το τελευταίο πράγμα που ήθελε να ακούσει εκείνη τη στιγμή ήταν κήρυγμα, άλλωστε ένιωθε κιόλας πολύ καλύτερα.

"Αλήθεια, από πότε παίρνεις ηρεμιστικά;" ρώτησε εκνευρισμένος κουνώντας επιδειχτικά την αμπούλα που είχε ανακαλύψει στο σακάκι του αφεντικό του.
"Δεν είναι εύκολο να κοιμάσαι έχοντας τόσα στο μυαλό σου, ξέρεις," γύρισε πλευρό για να μη βλέπει το επιπληκτικό βλέμμα του νεαρού. "Άλλωστε φάνηκε αρκετά χρήσιμο. Χρειάστηκε να το παρουσιάσω ως δηλητήριο για να αποσπάσω το σύνθημα και να μας φέρουν τις στολές."
"Τσκ," το επάνω στο τραπέζι. "Τέλος πάντων," αποφάσισε να μη το συνεχίσει. "Βγήκαμε όλοι ζωντανοί από αυτό οπότε θα το αφήσω να περάσει."
"Αυτό θα μπει μεγαλοψυχία," μουρμούρισε ο Λιούις και σκεπάστηκε καλύτερα.
"Θα σε περιμένουμε κάτω για φαγητό. Έγραψα εγώ την αναφορά για εσένα αλλά θα χρειαστεί να συμπληρώσεις κάποια κομμάτια."

Μόλις ο σύντροφός του άφησε το δωμάτιο, χτύπησε δυνατά τη γροθιά του στο κρεβάτι και ανασηκώθηκε. Ο Μάιρον τους είχε μεταφέρει σε διαφορετικό πανδοχείο. Άφησε τα σκεπάσματά του και πλησίασε στο παράθυρο. Ο καιρός έξω ήταν μουντός και η κίνηση στην πόλη ελάχιστη. Τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας είχαν αναστατώσεις τους κατοίκους. Οι πυρκαγιές που ξέσπασαν σε δύο σημεία στις εγκαταλελειμμένες περιοχές δε θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες.

"Εφημερίδες! Πυρκαγιά στη Machanon! Τι λένε τα πρώτα στοιχεία! Εφημερίδες!" φώναξε ένας νεαρός πωλητής στον δρόμο.

Κούνησα το κεφάλι του και φόρεσε το σακάκι και το παντελόνι που του είχαν ακουμπισμένο σε μία καρέκλα. Άφησε το δωμάτιό του και κατέβηκε κάτω. Ο Αλ τον κοίταξε ξαφνιασμένος. Κάθισε δίπλα τους στο τραπέζι και έφαγε αμίλητος το γεύμα του.

"Αφεντικό... Θα έρθεις... Ξέρεις για..."

Έγνεψε απλώς καταφατικά και σηκώθηκε αμέσως μόλις τελείωσε το γεύμα του. Οι δύο άνδρες τον ακολούθησαν παρατώντας τα μισοτελειωμένα πιάτα τους. Δεν τόλμησαν να ρωτήσουν που πήγαινε ενώ προχωρούσαν κατόπι του και τα βήματά τους σύντομα τους οδήγησαν στα κοιμητήρια.

Ο γέρος νεκροθάφτης σκούπισε το μέτωπο με το μαντίλι του μόλις τους είδε και τους χαιρέτησε ταπεινά. Οι δύο νεαροί ανταπέδωσαν τον χαιρετισμό αλλά ο Λιούις άρπαξε απλά το φτυάρι από τα χέρια του και σήκωσε τα μανίκια του. Ο παππούλης τους κοίταξε σαστισμένος αλλά ο Κάλεμπ τον καθησύχασε με ένα νεύμα του. Έβαλε τα χέρια του στη μέση παρακολουθώντας το αφεντικό του και κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι του έψαξε για δεύτερο φτυάρι. Σύντομα τον συνόδευσε στην εργασία του. Πόσος καιρός είχε περάσει από τότε που και οι δύο είχαν κάτι κάτι τέτοιο;

Λίγη ώρα αργότερα οι λερωμένοι άνδρες στέκονταν δίπλα από τον μικρό λάκκο. Εκεί τους βρήκε ο Μάιρον που κατέφθασε εκεί με την άμαξα και ακούμπησε τον ώμο του γιου του χωρίς να ζητήσει εξηγήσεις για την εικόνα που αντίκρισε.

"Όλα είναι έτοιμα," είπε μόνο και τέσσερις άνδρες φάνηκαν στην είσοδο του κοιμητηρίου κρατώντας τη μικρή σαρκοφάγο, δίπλα τους ακολουθούσαν 4 από τα πέντε παιδάκια που είχαν σώσει τη προηγούμενη μέρα. "Το πέμπτο το παραδώσαμε τους γονείς του," εξήγησε τυπικά ο Μάιρον.

Την προσοχή του επαναστάτη τράβηξε η μορφή του άνδρα που ακολουθούσε. Δεν ήξερε πώς ο δαιμόνιος δημοσιογράφος βρέθηκε εκεί αλλά μπορούσε να κάνει κάποιες υποθέσεις. Ο Μπεστ αρκέστηκε να βγάλει το καπέλα του και να κάνει μία μικρή υπόκλιση. Το αγνόησε και έστρεψε το βλέμμα τους στους άνδρες που κατέβαζαν κάτω το μικρό. Ένιωσε το κοριτσάκι να πιάνει το σακάκι του και αρκέστηκε στο να ακουμπήσει δισταχτικά το χέρι του επάνω στο κεφάλι του, δεν μπορούσε να βρω τα λόγια για να απολογηθεί άλλωστε.

Η διαδικασία έγινε γρήγορα και τυπικά. Δεν μπορούσαν να κάνουν και αλλιώς. Ο μικρός αποδείχθηκε ότι ήταν ορφανός, κανένας δεν τον είχε αναγνωρίσει. Λίγη ώρα αργότερα άφησαν το κοιμητήριο αποχαιρετώντας τον γέροντα.

"Και τα παιδιά;" ρώτησε τον Μάιρον όσο οι υπόλοιποι τα ανέβαζαν ένα ένα στην άμαξα.

"Θεώρησα ότι είναι καλύτερα να φύγουν από αυτό το μέρος. Κανόνισα να μεταφερθούν στη βάση μας Φαμπούλ για την ώρα κι από εκεί βλέπουμε."
"Μάλι-"

Κοίταξε κάτω ξαφνιασμένος. Το κοριτσάκι είχε αγκαλιάσει ντροπαλά τα πόδια του. Κοίταξε γύρω του αμήχανα, σαν να ζητούσε βοήθεια, δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Ο Κάλεμπ έπνιξε ένα γελάκι. Πριν προλάβει να κάνει το οτιδήποτε το κοριτσάκι χαλάρωσε την αγκαλιά του και γύρισε πίσω στην άμαξα.

"Αυτά που κάνουμε σήμερα, έχουν αντίκτυπο στο αύριο," ο Μάιρον χαμογέλασε ελαφρά με νόημα. "Και τα κακά και τα καλά... Θα σας συναντήσω αργότερα στην αποβάθρα. Έχω κάτι για εσάς."

Του αποχαιρέτησε με μία κίνηση και ανέβηκε στην άμαξα με τα παιδιά.

Κάθισε βαρύς επάνω σε μία πέτρα και άναψε ένα τσιγάρο. Το είχε ανάγκη. Ο Κάλεμπ κάθισε δίπλα του ενώ ο Αλ ακολούθησε τον πατέρα του.

"Ξέρεις," είπε ανάβοντας κι εκείνος ένα. "Στη Κολτ πάντα συνήθισες να λες ότι ο πατέρας σου είχε επιλέξει το χειρότερο επάγγελμα για εσένα," άρχισε. "Και για να πω την αλήθεια όσο σε έβλεπα σε εκείνη την πόλη ήταν αλήθεια. Αλλά ίσως τελικά... να νιώθεις περισσότερο την ευθύνη ενός γιατρού από όσο ο ίδιος πιστεύεις."

Ακολούθησε μια παύση. Ο Λιούις άφησε τον καπνό να βγει αργά από το στόμα του και κοίταξε το έδαφος.

"Δεν είναι έτσι... Οι γιατροί αφιερώνουν τη ζωή τους να σώσουν ζωές. Εγώ απλά θέλω να τα έχω καλά με τη συνείδησή μου."

Ο Κάλεμπ τον κοίταξε δυσαρεστημένος αλλά αποφάσισε να μην το συνεχίσει.

"Λοιπόν; Τι θέλεις, Μπεστ;" ρώτησε ανεβάζοντας τον τόνο του.

"Λυπάμαι που δεν είναι η πιο κατάλληλη στιγμή."
"Ποτέ δεν θα είναι κατάλληλη η στιγμή για να μιλήσουμε με εσένα, Μπεστ," τον κοίταξε. "Ή συνηθίζεις να πιάνεις κουβεντούλα με επαναστάτες;"
"Δε θα το έλεγα," απάντησε σοβαρά ο δημοσιογράφος.
"Κάλεμπ."
"Ναι," ο νεαρός έβγαλε μερικά διπλωμένα χαρτιά από την τσέπη του.
"Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για εσένα. Ελπίζω να είσαι ευχαριστημένος με το άρθρο σου," είπε ενώ ο Κάλεμπ παρέδιδε τα χαρτιά στον δημοσιογράφο.
"Είναι και αυτό," είπε παίρνοντάς τα. "Όσο από τη μεριά μου... Φαίνεται πως μέλη αυτής της οργάνωσης δεν υπάρχουν μόνο σε αυτό το νησί. Το δίκτυο τους έχει αγγίξει και τη Νότια Θάλασσα, το νησί Ζαρζαρα πιο συγκρκιμένα, όπως με πληροφόρησαν οι δική μου."
"Ωωωω, φαντάζομαι πως το ναυτικό θα έχει τα χέρια του απασχολημένα για λίγο διάστημα."

Ο άνδρας δεν αποκρίθηκε στο σχόλιο του. Τον κοίταξε για λίγο ανέκφραστος και έπειτα του έτεινε την εφημερίδα που κρατούσε στα χέρια του.

"Αυτό που υποσχέθηκα," είπε στεγνά.

"Τι έγινε; Το έγραψες κιόλας;" ρωτησε ανίδεος αρπάζοντας την εφημερίδα.
"Πολύ φοβάμαι ότι αυτά τα πράγματα δε γίνονται τόσο γρήγορα," αποκρίθηκε ο άνδρας.
"Τότε;"

Άνοιξε διάπλατα την εφημερίδα κάπως ενοχλημένος ήδη από την παρουσία του δημοσιογράφου. Την τίναξε και τη γύρισε απότομα στο πρωτοσέλιδο. Ο τίτλος που κοσμούσε την πρώτη σελίδα τον έκανε να τα χάσει. Τα χείλη του άρχισαν να τρέμουν από οργή και το τσιγάρο του έπεσε από το στόμα. Ο Κάλεμπ που είχε σκύψει από πάνω για να διαβάσει την είδηση κάλυψε το πρόσωπό του με την παλάμη του.

"Τα συλλυπητήρια μου," είπε. "Δυστυχώς τέτοιες κινήσεις δεν εκφράζουν όλους μας... Εγώ να φεύγω," είπε βλέποντας ότι δεν πήρε απόκριση. "Το χρέος μου το έκανα. Αναρωτιέμαι αν και πότε θα ξανασυναντηθούν οι δρόμοι μας, κύριε Κάρντον," είπε πριν κάνει μεταβολή και αφήσει το μέρος.

"Ο Επαναστάτης Edgar J. Mowbray Τελικά Νεκρός."
"Δημόσιος εξευτελισμός για τον πανούργο επαναστάτη."
"Όλη η αλήθεια πίσω από τον πλούσιο γόνο της οικογένειας και το υπόγεια σχέδιά του."
"Το αποκεφαλισμένο σώμα κρατείται ακόμα από τις αρχές."

Τα μάτια του πηδούσαν από γραμμή σε γραμμή και τα νύχια του μπήγοντας όλο και περισσότερο μέσα στο χαρτί. Σε μια έκρηξη θυμού την έσκισε και την πέταξε κάτι.

"Στο διάολο όλα!" ούρλιαξε.